คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : POPPY LOVE 2
POPPY LOVE2
รัก
มันผิดหรือ
ตอนเป็นเด็กเรารักเพราะอะไร
รักคุณพ่อ รักคุณแม่
รักเพื่อน
เพราะอะไรกัน
__________________________________________________________________________________
วันเวลาผ่านไปภายในโรงเรียนแห่งนี้หลอมรวมให้คีย์กลายเป็นเด็กที่มีความเป็นผู้นำสูง และเป็นที่ยอมรับของคุณครูหลายๆท่านด้วยความสามารถหลากหลายด้านไม่ว่าจะเป็นวิชาการ ภาษาอังกฤษ รวมไปถึงความเป็นผู้นำ ด้วยการันตีของการเป็นเด็กในโครงการนักเรียนผู้นำ โครงการพัฒนาผู้มีความสามารถทางภาษาอังกฤษ และการเป็นตัวแทนโรงเรียนในการแข่งขันตอบปัญหาวิชาการต่างๆนอกโรงเรียน หากแต่การเป็นผู้นำในด้านต่างๆกลับทำให้เธอโตมาโดยมีความหยิ่งทะนง และถือตัว และมักเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอ ไม่เว้นแต่ในเรื่องของความรัก
“คีย์ แฮปปี้วาเลนไทน์นะ” เสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับกล่องของขวัญใบเล็กที่ยื่นให้พร้อมกับรอยยิ้ม แต่เป็นอันต้องยิ้มเก้อเมื่อคนที่ยื่นให้กลับทำหน้าเรียบเฉย
“อืม ขอบใจนะไทยคม แต่คือเราไม่ได้ชอบไทยคมเราขอโทษนะ” เสียงตอบเรียบๆที่ออกมาดูไม่น่าฟังยิ่งนัก หากแต่ตัวเธอไม่อยากจะให้ความหวังในเมื่อเธอไม่ได้ชอบเขา และด้วยคำพูดที่ฝังติดในใจว่า เรายังเด็กอยู่ยังไม่ควรมีความรัก ทำให้คีย์ตอบไปอย่างไรเยื่อใย
“อืม ไม่เป็นไร เราแค่ขอเป็นเพื่อนกับคีย์แค่นั้นพอ แล้วก็ถือว่านี่เป็นของขวัญจากเพื่อนคนนึงนะ”
ด้วยวัยแค่ 10 ปี ร่างกายที่เติบโตขึ้นจากเด็กหญิงผิวขาวแก้มยุ้ย ทำให้คีย์ที่ตัวยืดสูงขึ้นรวมไปถึงความซุกซนที่ชอบออกไปเล่นกับเพื่อนนอกบ้านตอนกลางวัน เธอจึงกลายเป็นเด็กที่ผ่ายผอมและผิวเข้ม และมีแว่นอันหนาเตอะวางอยู่บนจมูกเล็กของเธอ หากแต่เสน่ห์ในตัวก็ยังคงมีอยู่ทำให้เด็กหนุ่มไม่ว่าจะรุ่นน้องรุ่นพี่หรือเพื่อนรุ่นเดียวกันต่างคอยแวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย โดยเฉพาะเมื่อพี่โน๊ตพี่ชายตัวดีของเธอได้เรียนจบออกไปต่อยังโรงเรียนมัธยมที่อื่นแล้ว ยิ่งทำให้หนุ่มน้อยทั้งหลายได้ใจใหญ่
ดังเช่นคีย์ในเวลานี้ที่ในใจเธอต่างคอยนึกถึงใบหน้าขาวตี๋ของหนุ่มน้อยที่เธอวิ่งเล่นด้วยมาตลอด ด้วยความเป็นเด็กมักอยากได้ของที่ชอบมาเป็นของตัวเอง เธอจึงคอยวิ่งไล่จับเขาให้ทัน แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไรก็ไม่สำเร็จสักที หนุ่มน้อยที่ชื่อหรั่งคนนั้น
“นี่คีย์ นก เคยชอบใครกันมั่งป่ะ” เสียงเด็กหญิงคนหนึ่งถามขึ้นในความมืด
ขณะนี้เด็กน้อยทั้ง 3 อยู่ในค่ายวิทยาศาสตร์ประจำปีของโรงเรียน และเวลานี้ก็เป็นเวลาเข้านอน แต่ด้วยความที่นอนไม่หลับพวกเธอที่นอนห้องเดียวกันจึงหาเรื่องคุยเล่นกันไปเรื่อย
“อืมก็มีนะ แล้วพราวล่ะ” เสียงเด็กหญิงตัวสูงผิวขาวที่ดูจะโตเร็วกว่าเพื่อนดังขึ้นถามเด็กหญิงคนนั้นกลับ
“อืมก็นะ เราเคยชอบหรั่งแล่ะ ก็ขาวดี แต่ตอนนี้อ่ะเราก็ชอบปิงอยู่ล่ะ เก่งอังกฤษดี” เด็กน้อยที่ติดจะอวบสักเล็กน้อยที่เป็นคนเริ่มหัวข้อตอบขึ้น เมื่อได้ยินคำตอบนั้นคีย์ถึงกับกระตุก เมื่อได้ยินชื่อคนคนเดียวกันกับที่เธอชอบ
“แล้วคีย์ล่ะ”
“อ่า อืม จริงๆเราก็ชอบหรั่งอ่ะไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรเหมือนกันนะ ก็เท่ดี ขาวตี๋ แถมเตะฟุตบอลเก่งด้วย วิ่งก็เร็ว แต่ก็นะคนชอบเยอะจะตายเราไม่ชอบแล้วล่ะ 555 แต่พราวก็มีคนที่มาชอบเยอะนี่นา นกก็ด้วย” เสียงตอบออกไปทีเล่นทีจริง เพื่อไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก
“แหม ทำเป็นแซวเราตัวเองน่ะ ทั้งไทยคม ทั้งเต้อีก เห็นมีของมาตลอดทุกเทศกาลเลย”
“บ้าน่าเพื่อนกัน ยังเด็กอยู่เราไม่มีแฟนหรอก แม่เราบอกว่ายังเด็กอยู่อย่าเพิ่งไปยุ่งเรื่องความรัก เอาเรื่องเรียนมาที่หนึ่ง”
“อือฮึ พูดเหมือนแม่เราเลย เอาเถอะๆ นอนกันดีกว่าง่วงและ”
เรื่องของความรับางทีก็พูดยาก
ในวัยเด็กเรารักใครสักคน แล้วต้องการอะไรงั้นหรือ
อยากให้เขาเป็นแฟนเรา
หรือแค่อยากให้เราอยู่ในสายตาของเขาก็เท่านั้นเอง
จากเด็กน้อยตัวเล็กเมื่อเติบโตขึ้นย่างเข้าอายุ 12 ปี รอยต่อของช่วงอายุหนึ่งที่ต้องเติบโตไปเป็นมัธยม ทำให้เด็กหลายๆคนต่างเริ่มเป็นผู้ใหญ่ เด็กผู้หญิงบางคนเริ่มโตเป็นสาว และมีความน่าดึงดูดกว่าเด็กคนอื่นๆ หากแต่ไม่ใช่ตัวเธอ
คีย์ยังคงเป็นคีย์ เด็กสาวตัวผอมผิวคล้ำ ใส่แว่นหนาเตอะ เสน่ห์ที่มีอยู่ไม่ลดน้อยลง แต่ก็ไม่ได้เพิ่มมากขึ้น นั่นทำให้เธอไม่ได้อยู่ในสายตาของหรั่งเลย
“กิ๊กเราขอร้องนะช่วยไปขอถ่ายรูปหรั่งให้เราหน่อยได้ไหม กิ๊กสนิทกับหรั่งใช่ไหม เราจะเรียนจบกันแล้วเราอยากได้รูปหรั่งน่ะแต่เราไม่กล้า” เสียงอ้อนวอนขอร้องเด็กสาวอีกคนที่มีผิวขาวผ่อง ใบหน้าน่ารักนั้นยิ้มตอบพร้อมกับรับกล้องไป
สายตาคมภายใต้แว่นตาหนาเตอะแอบเหลือบมองด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นเพื่อนสาวของตนเดินไปถึงตัวหรั่งแล้วเธอก็รีบหันหน้าหนีด้วยความที่ไม่อยากให้รู้ว่าเป็นตนที่มาขอร้อง และก็ต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อก๊กเดินกลับมาพร้อมกับกล้องของเธอในเวลาต่อมา
ฟิล์มได้ถูกล้างออกมาใส่อัลบั้ม นิ้วเรียวยาวเปิดดูไปด้วยความตื่นเต้น และก็ต้องหัวใจเต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะเมื่อเปิดเจอรูปของเด็กชายที่เธอชอบในท่าโพสที่เท่ซะเหลือเกินในความคิดของเธอ รูปของหรั่งมี 2 ใบ แม้เธอจะแปลกใจที่รูปใบถัดมาเป็นของไทยคมทั้งๆที่เธอไม่ได้ถ่ายก็ตาม แต่แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว
และในวันหนึ่งก่อนที่จะต้องจบการศึกษากันไปจริงๆ โดยที่ตัวเธอนั้นได้สอบเข้าเพื่อไปเรียนในโรงเรียนรัฐบาลที่ไกลจากเพื่อนๆไปอีกทำให้เธอตัดสินใจทำบางอย่าง
หรั่ง เราชอบหรั่งมานานแล้ว เราแค่อยากบอกหรั่งให้รู้ เพราะเรากำลังจะเรียนจบแล้ว
เราอยากรู้ว่าหรั่งเคยชอบเราบ้างไหม
เราเป็นแฟนกันได้ไหม
คีย์
นิ้วเรียวสั่นเทา นัยตาวูบไหว ตัดสินใจจะกดส่งหรือไม่ส่งดี แต่สุดท้ายปลายนิ้วเล็กก็ตัดสินใจกดลงไปยังแป้นตรงหน้า
“เฮ้อออออออ เอาน่ะ เขาอาจจะอ่านหรือไม่อ่าน แต่ก็เอาเถอะส่งไปแล้วนี่นะ” เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้น พร้อมกับเสียงบ่นงุงงิงของเด็กน้อย ราวกบโล่งใจ แต่ก็กังวลในที
เขาจะอ่านมันไหม
แล้วเขาจะตอบกลับมาว่าอย่างไร
ไว้ถ้าตอบกลับมาค่อยคิดอีกทีแล้วกัน
Inbox (1)
ตัวอักษรที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
อีเมล์ตอบกลับของหรั่ง
นิ้วมือที่วางที่เมาส์สั่นด้วยความตื่นเต้น และตัดสินใจกดลงไป พร้อมกับสายตาที่ไล่มอง และอ่านจับใจความไปทีละบรรทัดอย่างตั้งใจ
ขอบคุณที่ส่งเมล์มานะคีย์
แต่เราขอโทษนะเราไม่ได้ชอบคีย์น่ะ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะ
แต่ว่าก็ยังมีอีกคนที่เขาชอบคีย์มาตลอดนะ
ไทยคมไง เราว่าคีย์น่าจะลองไปคบกับไทยคมดูนะ
เขาชอบคีย์มากเลยล่ะ
หรั่ง
สายตาที่วูบไหว เมื่อไล่อ่านจบ 2 บรรทัดแรกก็ทำให้เธอถอนใจอย่างที่คิด เธอมีเสน่ห์ไม่เท่ากิ๊กหรือแหม่มที่โตเป็นสาวและผิวสะพรั่งแถมยังสนิทกับหนั่งอีกนี่เนอะ ก็ไม่แปลกหรอกที่ในเมื่อหรั่งมีเพื่อนที่สวยและน่ารักอยู่ข้างๆตั้ง 2 คนแล้วจะมามองคนอย่างเธอได้ยังไง แต่เมื่อไล่สายตาในบรรทัดถัดมา อารมณ์คุกรุ่นก็ดันปะทุขึ้นในใจ
ทำไมกัน
ไม่รักไม่ชอบไม่ว่า
แต่ทำไมจะต้องผลักไสให้คนอื่น
ด้วยความที่ทิฐิสูง ในเมื่อตัวเองไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ ก็ไม่อยากให้คนมองว่าตัวเองเป้นสิ่งของเช่นกันที่จะผลักไปให้คนอื่นง่ายๆ จากที่ทำใจได้ก็ดันเปลี่ยนเป็นโมโหซะแทน
ความรักก็เป็นซะอย่างนี้
เมื่อมีรักก็ต้องมีทุกข์
เพียงเขาไม่สนใจก็เจ็บพอแล้ว
แต่มันเจ็บยิ่งกว่าเมื่อเขาผลักไสเราไปให้คนอื่น
End of PUPPY LOVE
ความคิดเห็น