คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บุตรแห่งวารี
บุตรแห่งวารี
“อย่ามารบกวนเวลาเรียนสิ”เสียงเรียบๆของคริสที่เดินเข้ามาจากด้านหลังเรน ทำให้ชายหนุ่มผมฟ้าที่เข้ามาบอกรักอลิซหันไปมองหน้าคริสด้วยสีหน้าเคืองๆ
“ยุ่งน่า”เรนบอกปัด ก่อนจะเดินเข้าไปจับมืออลิซเอาไว้ ก่อนจะใช้ดวงตาสีน้ำเงินมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าของอลิซเหมือนต้องการจะสื่อความจริงใจ
“ออกมาได้..”คริสที่ตรงเข้าไปจับบ่าเรนต้องหยุดพูดทันทีเมื่อมีหอกสีฟ้าสวนขวับเข้ามาที่ใบหน้าของตน เล่นเอาเจ้าตัวหลบแทบไม่ทัน
“อย่ายุ่งน่าไอ้หนู”เรนว่า พร้อมใช้หอกจ่อมาทางคริส เล่นเอาเหล่านักเรียนพากันถอยฮือเป็นการใหญ่
“นาย..”คริสกัดฟันกรอด ก่อนจะจ้องมองดวงตาสีฟ้าที่ดูคุ้นตาอย่างประหลาด
“หน้าแบบนี้ เจ้าหนูคริสนี่นา”เรนว่าพลางยิ้มกริ่ม
“ห่างกันแค่ปีเดียวอย่ามาเรียกเจ้าหนูนะเรน”
“แกนั่นละ อย่าเรียกรุ่นพี่ห้วนๆสิ”เรนว่าพลางเอาหอกกลับมาพาดที่บ่าของตัวเอง
“นายหัดมีมารยาทกับผู้หญิงบ้างสิ”คริสว่า พลางถอนหายใจเบาๆ
“ฉันไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกคนหรอกนะ ฉันจะทำกับคนที่รักเท่านั้น”เรนว่าพลางกำมืออลิซแน่นกว่าเดิม
“ปล่อยได้แล้วน่า” คริสว่า พลางเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิม แต่ก็ยังไม่กว้าทำอะไรมากกว่านั้น ได้แต่ยืนกัดฟันกรอดเท่านั้น
“หรือว่านายเล็งไว้แล้ว”เรนว่า พลาง ยกหอกของตนมาไว้ระดับเอว
“เปล่า”คริสว่า พลางถอยหลังเล็กน้อย ระยะหอกของเรนค่อนข้างไกลต้องระวังให้ดี
“งั้นนายก็ไม่เกี่ยวซะหน่อย”เรนพูดจบก็ง้างหอกไปด้านหลัง ก่อนจะแทงพรวดเข้าหาคริสทันที
“แต่ถ้าอยากให้เลิกทำ แกต้องเอาชนะฉันให้ได้ก่อน”เรนว่า ก่อนจะหยุดหอกไว้ที่คอของครอสพอดี
“เอางั้นก็ได้”คริสพูดจบก็เรียกเคียวสีแดงสดออกมาจากหลุมมิติช้าๆ พร้อมใช้มือกดหอกของเรนลง เขานะเคยเจอเรนบ่อยๆตอนเด็ก จนเมื่อ 6 ปีก่อน เรนก็ต้องย้ายไปอยู่กับแม่ที่วอสดินี่ เลยทำให้ไม่ได้เจอกันเลย แต่เรื่องฝีมือ เขาแทบจะโดนเรนกดขี่มาตลอดเลยก็ว่าได้
“ไหน ดูฝีมือหน่อยสิ”เรยว่า ก่อนจะฟาดหอกใส่เคียวของคริสอย่างแรง แต่ร่างกายที่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนของคริสกลับรับหอกของเรนได้อย่างง่ายดาย
กริ๊ง !! เสียงบางอย่างที่ดังออกมาจากด้านในของหอกทำให้คริสรู้สึกปวดหัวแปร๊บทันที
“กระดิ่งเหรอ”คริสพึมพำเบาๆ ก่อนจะถอยออกห่าง ปะทะตรงๆไม่ดีแน่ ดูเหมือนเรนจะฝังเครื่องดนตรีอะไรสักอย่างไว้ที่ปลายหอก ทำให้เกิดอาการปวดเวลาเข้าใกล้
“ฉันไม่อ่อนแอแบบเมื่อก่อนหรอกนะ”คริสว่า ก่อนจะเรียกเพลิงสีดำออกมาจากฝ่ามือ ก่อนจะให้มันเปลี่ยนรูปทรงเป็นมังกร
“จะดีเหรอ เดี๋ยวแม่นางฟ้าก็โดนไปด้วยหรอก”คำพูดนั่นเล่นเอาคริสต้องกัดฟันกรอด พร้อมสลายเวททิ้งไปเพราะทำอะไรไม่ได้ การใช้เวทมนตร์ยิงใส่ อาจจะทำให้อลิซโดนลูกหลงได้ เขาไม่รู้หรอกนะว่าอลิซฝีมือเท่าไหร่ แต่มันคงอันตรายเกินไป
“ถ้าไม่เข้ามา”เรนพูดพลางยิ้มระรื่น
“ก็คงต้องเรียกเข้ามาละ”พูดจบ โซ่สีดำก็พุ่งเข้าหาคริสทันที พร้อมพันเอาไว้แน่น แล้วดึงร่างของคริสเข้าหาตัวช้าๆ
“โซ่แห่งโซเนียร์”คริสพูดเสียงรอดไรฟัน บ้าเอ้ย เวทบทนี้เขาเองยังใช้ไม่ได้เลยนะ เล่นเอาตรงที่ถูกรัดชาไปหมดเลย
“รับให้ดีละ”เรนพูดจบก็ง้างมือขึ้นสูง พร้อมฟาดเคียวสีฟ้าใส่คริสทันที แต่ยังดีที่คริสใช้เคียวรับไว้ได้ทัน
“เปราะไปหน่อยนะ เคียวของนายนะ”เรนพูดจบ บริเวณเหล็กส่วนที่ใช้รับหอกของเรนก็แตกละเอียดกลายเป็นเศษเหล็กในพริบตา ราวกับน้ำแข็งโดนตีจนแตกอย่างไรอย่างนั้น
.
.
“เอาน่าคริส อย่าทำหน้าซึมแบบนั้นสิจะ” โถ่ ตั่งแต่แพ้เมื่อตอนบ่าย คริสยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาตลอดเลย
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”คริสตอบเรียบๆ ก่อนจะเดินเอาสามง้ามไปเติมฟางในคอกม้า อันที่จริง ตอนนี้เรากำลังโดนอาจารย์ดาร์น่าลงโทษให้มาทำงานในฟาร์มของโรงเรียนตลอดทั้งเย็น แต่คริสเอาแต่ก้มหน้าเหมือนมีเรื่องอะไรคิดอยู่คนเดียวงั้นละ
“เอาถังอันนั้นให้หน่อยสิจะ”ฉันว่าพลางชี้ไปที่ถังน้ำข้างๆตัวคริส แต่คริสก็เหมือนไม่ได้ฟังซะอย่างนั้น จนม้าที่อยู่ในคอกตรงหน้าคริสใช้ปากคาบถังน้ำยื่นมาส่งให้แทน
“อะ ขอบใจจะ” ง่า คริสเจ็บใจเรื่องแพ้พี่เรนขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
“ ทำไงดี”....
.
.
--criss say---
หมอนั่นบ้าชะมัด กลับมาตอนไหนก็ไม่เคยบอก พอเจออีกทีดันมาทำแบบนั้นซะได้ น่าโมโหชะมัด เรื่องแพ้นะ ช่างมันเถอะ แต่ไอ้บ้านั่นดันไปหอมแก้มยัยนั่นก่อนจากซะได้ เจ้าตัวคนโดนหอมแก้มเองก็น่าโมโห มัวแต่ทำหน้างงอย่างเดียว
“แล้วแบบนี้จะไปปกป้องใครได้”
“จ้ะ?” เผลอคิดดังไปหน่อย อลิซเลยหันหน้ามาถามงงๆ
“ไม่มีอะไรหรอก” ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลูกสาวของนักฆ่าในตำนานจะกลายเป็นเด็กสาวหน้าตาไร้เดียงสาแบบนี้ได้ไม่เห็นจะเข้ากันเลย ทั้งๆที่พ่อโหดขนาดนั้นแท้ๆ แต่ลูกสาวหลับดูไม่มีฝีมือเอาซะเลย แต่ก็อย่างว่าละ คงเก็บเป็นความลับมาตลอด อลิซถึงได้ไม่คุ้นกับจิตสังหารแบบนี้
.
.
“ได้ข่าวว่าแพ้มาเหรอ”สิ้นเสียงหวานๆของผู้ได้ชื่อว่าพ่อก็ทำเอาผมอยากจะเดินหนี
“ผมก็แพ้ประจำอยู่แล้วนี่” ใช่ ผมนะมักจะแพ้มาตลอดนั่นละ ถึงจะชนะคนทั่วไปได้ แต่พอสู้กับคนที่เรียกได้ว่าเหนือมนุษย์ทีไร ได้เป็นแพ้ทุกรอบ แล้วแบบนี้จะนับว่าผมเก่งได้ยังไงกัน
“พ่อสอนให้เอาไหม”
“ไม่”พอได้ฟังคำตอบ พ่อก็ถอนหายใจเบาๆ ผมนะเลิกฝึกกับพ่อไปนานแล้ว สัก 6 ขวบได้มั้ง ตอนนั้นมีคนบอกว่าที่ผมเก่งกว่าใครก็เพราะแค่มีพ่อเก่งเท่านั้น หลังจากนั้นผมก็เลิกให้พ่อฝึกให้มาตลอด ทุกอย่างผมจะฝึกจากการดูและท่องเอาจากหนังสือเท่านั้น
“เอาเถอะ ไว้ถ้าอยากเก่งกว่านี้ก็มาบอกพ่อแล้วกัน”พ่อพูดจบก็กระโดดออกไปจากระเบียงทันที อะไรกัน ประตูก็มี ทำไมไม่ลงไปเล่า
“จะโชว์หรือไง พ่อบ้า”แต่อากาศข้างนอกก็เริ่มหนาวแล้ว กลับเข้าบ้านดีกว่า
“จะเอ๋”เสียงเล็กๆ พร้อมสิ่งที่โผล่พ้นบานประตูเข้ามาทำเอาขาผมหยุดทันที เสียงนั่นมันเป็นของอลิซไม่ผิดอย่างแน่นอน แต่ สิ่งที่ยื่นออกมา กลับเป็นมือคู่หนึ่งที่กำลังจับตุ๊กตาทำท่าทางเหมือนกำลังโบกมืออยู่
“ได้ข่าวว่าคริสคุงอารมไม่ดี ฉันเลยจะมาช่วยให้คริสคุงอารมดีขึ้นละ”เสียงเล็กๆพูดเหมือนกับว่าพยายามทำเสียงเป็นตุ๊กตาอยู่ ก่อนที่มือคู่นั้นจะค่อยๆขยับให้ตุ๊กตาขยับไปตามที่ตัวเองพูด
“วันนี้เลยจะมา เอ่อ.....”อยู่ดีๆเสียงนั่นก็เงียบไป ก่อนที่ดวงตาสีฟ้านั่นจะโผล่พ้นขอบประตูออกมาช้าๆ
“คือว่า ฉันนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรนะ ขอโทษนะ” อลิซพูบอายๆพร้อมยิ้มแหยๆออกมาเหมือนจะรู้สึกผิด
“อะ ยิ้มแล้วนี่นา” ยิ้ม? ผมยิ้มอยู่เหรอ !! ตอนไหนกัน
“ค่อยโล่งอกหน่อย เห็นคริสทำหน้าเบื่อโลกมาตั่งแต่เย็นแนะ”อลิซพูดจบก็ยิ้มกว้างจนตาหยี นั่นสินะ ผมมัวแต่คิดนู้นคิดนี่มาตั่งเย็นแล้วนี่นา ยัยนี่คงจะหาทางให้ผมอารมดีอยู่ละมั้งถึงได้หายไปตั่งแต่กินข้าวเย็น แถมคงแอบมารอตรงประตูตั่งนานแล้วด้วย พ่อถึงลงไปทางระเบียงแบบนั้น เฮ้ย อย่าบอกนะว่าพ่อ....
“หนอย” พอเหลือบมองไปที่ด้านล่างก็เห็นได้เลยว่าพ่อกำลังยืนยิ้มอยู่กับแม่ หนอยแนะอย่าให้เอาคืนเชียวนะ
“อลิซ”
“จะ”
“เธอยังไม่ชินกับจิตสังหารสินะ”พอได้ยินคำถามอลิซก็ทำท่าเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง ก่อนจะทำหน้าเหมือนคนตกใจแล้วก็ก้มหน้าหงุดพร้อมหน้าที่แดงจัดอย่างเห็นได้ชัด
“คะ คือว่า ก็แบบนั้นละ..มั้ง” ไม่มั้งหรอก เธอไม่ชินสุดๆเลยละ
“ฉันจะช่วยเธอเอง”
“เอ๊ะ!!”
“ฉันจะช่วยเธอให้ชินกับจิตสังหารเอง”
ความคิดเห็น