คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เหล่าครอบครัวที่หายไป
เหล่าครอบครัวที่หายไป
ร่างของเหล่าทหารที่เดินตามผู้นำอย่างครอสและคิลกำลังก้าวผ่านสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีสันสวยงามมายมายด้วยอารมแปลกๆ หลายๆคนกำลังวิตกเรื่องกับดักหรืออาจถูกหลอกมาก็ได้ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววแต่อย่างไร
“มาถึงแล้วสินะ”เสียงหญิงสาวที่คิลและครอสเคยเห็นเมื่อตอนที่มาขัดขวางการเดินทางไปโลกปีศาจทำให้ไลท์เงยหน้าขึ้นมองช้าๆ
“เธอสินะ ที่เป็นคนบอกพิกัดที่ประตูจะเปิดให้เนวิซรู้”ไลท์ว่าพลางกอดอกแน่น
“ใช่แล้วละ”เทพสาวตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเดินเข้าไปหาไลท์ช้าๆ
“ฉันรับปากเรื่องไม่บอกพิกัดของประตูไม่ให้ใครรู้ก็จริง แต่พวกเขากำลังจะช่วยให้ความต้องการของพวกเธอเป็นจริง ฉันเลยต้องบอก”เทพสาวว่าพลางมองไลท์นิ่ง
“ฉันไม่ได้ว่าอะไรเธอหรอกนะ ไรย์ล่า”ไลท์พูดเสียงเบา ก่อนจะจ้องมองดวงตานั่นอย่างโหยหา
“แล้วทำไมเธอถึงได้ไปขวางเราละ”ครอสถามพลางมองหน้าเทพสาวอย่างแปลกใจ ในเมื่อจะร่วมมือ แล้วทำไมต้องไปขวางพวกเขาด้วย
“อันที่จริงท่านเนวิซต้องการให้พวกเธออยู่แต่ที่โลก โดยที่เรื่องทั้งหมดท่านจะจัดการเอง แต่เพราะพวกเราขวางไม่สำเร็จ ท่านเลยต้องดึงพวกนายมาเป็นพวกก่อนที่จะเกิดการเข้าใจผิด”ไรย์ล่าว่า พลางหันไปมองด้านหลังช้าๆเมื่อรู้สึกถึงร่างของชายที่เดินออกมาจากตัวปราสาท ร่างของไรย์ล่าก็ผละออกห่างจากไลท์ทันที
“เธอไม่ต้องออกห่างเขาแล้วละไรย์ล่า เนซิสไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก”ชายคนนั้นทำเอาทหารที่ยืนอยู่รอบๆเกร็งไปหมด นี่นะเหรอหนึ่งในผู้นำของเหล่าเทพ เนวิซ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”เนวิซว่าพลางเดินเข้าไปหามาร์คัส ท่าทางสง่าหมดจดของเขาทำให้คนที่อยู่ใกล้ๆเกร็งไปหมด ท่วงท่าอ่อนโยน นุ่มนวลจนความระแวงหายไปทีละนิด เส้นผมสีเงินยาวที่ผล่อยลงมากับดวงตาสีฟ้าที่คิลแสนจะคุ้นตา
“เราเองก็ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ หนูน้อย”เนวิซว่าพลางหันมามองคิล แต่นั่นก็ทำให้คิลยิ้มออกมาบางๆ เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด
“ทำไมนายถึงรู้จักเขาละ”มาร์คัสถามพลางมองหน้าเนวิซนิ่ง
“เคยเจอเมื่อไม่นานนี้นะ”เนวิซว่าเสียงเบา
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายที่เห็นด้วยกับการทำลายโลกเก่ามาตลอดกลับหันมาปกป้องโลกเก่าแบบนี้ได้”คำพูดของมาร์คัสทำให้เนวิซยิ้มออกมาบางๆ
“คงต้องขอบคุณเธอคนนั้นละ”เนวิซพูดเสียงเบาก่อนจะหันไปมองอีกร่างที่เดินออกมาจากประตู ภาพหญิงสาวใบหน้าสระสวยที่เดินออกมาทำให้มาร์คัสขมวดคิ้วมุ่น
“เทพจุติใหม่เหรอ”มาร์คัสว่าพลางจ้องใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นอย่างถี่ถ้วน แต่เมื่อคิลสบเข้ากับดวงตาของหญิงสาวคนนั้น ดวงตาสีแดงก็ราวกับจะฉายภาพแห่งความเจ็บปวดออกมา
“คิล”เสียงสั่นเครือของเทพสาวคนนั้นทำให้คนทั้งลานถึงกับอึ้ง ทำไมกัน ทำไมคิลถึงรู้จักกับเทพพวกนี้ได้
“น้าขอโทษ”เสียงของเทพสาวดังขึ้นพร้อมร่างของสาวเจ้าที่ตรงเข้ามากอดร่างของคิลอย่างรวดเร็ว
“น้าช่วยแม่ของเธอไม่ได้ ช่วยพ่อของเธอไม่ได้ น้าขอโทษจริงๆ”เทพสาวว่าพลางเอื่อมมือไปสัมผัสใบหน้าของคิล
“ผมเข้าใจครับ น้าเนร์ด้า!”คิลตอบเสียงเรียบ ก่อนจะยิ้มให้เพื่อนสาวของแม่ช้าๆ ไม่นึกว่าเขาจะได้มาเจอเธออีก ไม่นึกเลยจริงๆ น้าเนร์ด้าที่เขาเคยไปหาพร้อมกับพ่อแม่เมื่อสมัยเด็ก ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอกันในโลกแห่งนี้
“เธอคงรู้แล้วสินะ”เนวิซที่อยู่ข้างๆถามพลางมองหน้าคิลอย่างรู้สึกผิด
“ครับ ผมรู้แล้ว ว่าทำไมคุณถึงต้องการจะปกป้องโลกเก่า”คิลว่าพลางมองหน้าเนวิซนิ่ง ถึงสีผมจะไม่เหมือน หูไม่ยาวเหมือนเอลฟ์ แต่ไม่ผิดอย่างแน่นอน เขาคือพ่อแท้ๆของเนเน่ อิลวิซ ที่เขาได้เจอเมื่อครั้งที่ไปบ้านของเนเน่ และแทบจะแน่นอนเลยว่าเหตุผลที่เขาต้องการจะปกป้องโลกเก่า เป็นเพราะเขาได้ลงไปสัมผัสมันมาแล้ว
“ร่างกายของผทโดนแสงอาทิตย์ได้ ก็เพราะคุณสินะ”คิลว่าพลางมองหน้าเนวิซนิ่ง
“เป็นอย่างนั้นละ”เนวิซว่าพลางยิ้มบางๆ คำสาปที่สาปโดยพี่ชายของเขาจำเป็นต้องใช้ผู้มีพลังเท่าเทียมกับผู้ลงคำสาปถึงจะปลดได้
“เพราะตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเนเน่จะแอบพาเธอออกไปตอนกลางวันหรือเปล่า เลยต้องผลเวทเอาไว้ก่อน”เนวิซว่าพลางถอนหายใจ
“ถ้าตอนนั้นฉันปลดคำสาปให้อิเรเน่กับกริมด้วย คงดีกว่านี้”เนวิซว่าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แล้วเด็กคนนี้ละครับ”คิลว่าพลางหันไปมองเนริม
“จะว่าไงดีละ เป็นน้องชายแท้ๆของเนเน่ละมั้ง”เนวิซว่าพลางหัวเราะเบาๆ
“แล้วทำไมไม่พาเนเน่มาด้วยละครับ”คิลถามพลางมองหน้าเนวิซนิ่ง
“เธอน่าจะรู้นี่”เนวิซว่า พลางหัวเราะออกมาเบาๆ
“ตอนนั้นอิลวิซเขาหายตัวไปตั้งนาน พอกลับมาก็บอกว่าตัวเองเป็นเทพแล้วจะพาพวกเราไปอยู่อีกโลกด้วย”เนร์ดาว่าพลางถอนหายใจเบาๆ
“แต่เด็กคนนั้นนะสิ บอกว่าจะรอพี่คิลท่าเดียวเลย สุดท้ายก็ต้องร่ายเวทคุ้มครองเอาไว้แล้วรีบพาเนดาร์มาที่นี่ก่อน”เนวิซว่าพลางถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองคนรักของตนช้าๆ
“ผมบอกแล้วไงว่าที่นี่ให้เรียกเนวิซ”
“ไม่เอาอะ ฉันอยากเรียกคุณแบบนั้นนี่”
“โถ่ อย่างน้อยก็ต่อหน้าลูกน้องไม่ได้เหรอ”เนวิซว่าพลางทำไหล่ตกอย่างสุดหน่าย เล่นเอาภาพชายหนุ่มมากสุดเนี๊ยบหายไปทันที
“ไม่ได้คะตรงนี้มีทั้งหนูคิล มีทั้งหนูไรย์ล่านะคะ ฉันไม่ยอมเรียกคุณด้วยชื่อเทพหรอก”เนร์ด้าว่าพลางเท้าเอวนิ่ง
“คิก”เสียงหัวเราะของคริสทำเอาเหล่าทหารหลุดหัวเราะออกมาตามๆกัน นี่นะเหรอเทพ ทำไมถึงได้หงอกับภรรยาได้ขนาดนี้นะ
“เอาเถอะ ผมเตรียมที่พักไว้ให้พวกเธอแล้ว คืนนี้พักผ่อนกันก่อนนะ”เนวิซว่าพลางจับตัวเนร์ด้าออกมาช้าๆ
“นี่”เสียงของเนริมทำให้คิลหันมามองอย่างแปลกใจเพราะเจ้าตัวเล่นเดินมาสะกิดคิลตรงๆเลย
“พี่สาวผมเป็นไงบ้าง”เนริมว่าพลางมองคิลอย่างถี่ถ้วน
“สบายดี”คิลตอบเสียงเรียบ ก่อนจะยิ้มบางๆ
“นายก็โอเคนะ แต่ถ้าจะมาเป็นพี่เขยผมต้องหัดฟังผมพูดก่อนระเบิดร่างผมด้วยละ”เนริมว่าพลางเดินผ่านคิลไปช้าๆ ให้ตายสิเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆงั้นเหรอเนี่ย โชคชะตาจะเล่นตลงเกินไปแล้ว
--------------ราวๆ 20 ปีก่อน----------------
“นี่นะเหรอ โลกมนุษย์”เสียงเรียบๆของชายหนุ่มเจ้าของผมสีเงินยาวทำให้เหล่านกที่อยู่รอบๆบีนหนีไปทันทีเพราะชายหนุ่มเล่นโผล่ออกมาอย่างกับวิญญาณ
“เปลี่ยนไปเยอะเลยนี่นา”เนวิซพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปตามป่าอย่างเชื่องช้า เห็นว่าผู้ถือครองใกล้จะเกินขึ้นมาแล้วเขาเลยต้องลงมาสำรวจซะหน่อย ถึงที่จริงจะใช้งานพวกเทพชั้นล้างมาก็ได้ แต่เขาเองก็อยากพักผ่อนบ้างเหมือนกัน นานๆได้มาเที่ยวโลกเก่าแบบนี้ก็โอเคละนะ
“ทำไมวันนี้เงียบจัง”เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่งทำให้เนวิซเทบจะกระโดดไปหลบที่หลังต้นไม้ทันที
“พวกนกหายไปไหนนะ”เสียงของหญิงสาวทำให้เนวิซต้องลอบมองช้าๆ หยิงสาวชาวมนุษย์งั้นเหรอ ไม่สิ หูแบบนั้น่าจะเป็นที่พวกมนุษย์เรียกเอลฟ์มากกว่า ทำไมถึงมากลางป่าแบบนั้นละ
“มานี่สิ”หญิงสาวว่าพลางเอาผักในตระกล้าออกมายืนให้กระต่ายที่โผล่ออกมาจากรู
“อะ อ้าว”หญิงสาวร้องเสียงเบาทันทีเมื่อเห็นว่ากระต่ายกระโดดหายไปเสียอย่างนั้น ทั้งๆที่ปกติเธอมามักจะมีสัตว์พวกนี้ออกมากินอาหารด้วยนี่นา เพราะอิเรเน่ไม่อยู่แท้ๆเธอถึงได้เหงาขนาดนี้ การออกมาหาสัตว์ในป่าก็ถือเป็นเรื่องที่ทำให้เธอหายเหงาได้บ้าง
“ทำไมถึงต้องเอาอาหารมาใก้มันด้วยละ”เสียงเรียบๆของเนวิซทำให้หญิงสาวหันมามองช้าๆ เนวิซตอนนี้ได้จำแลงกายเป็นร่างที่น่าจะไม่ทำให้เธอแปลกใจไว้แล้ว เส้นผมเปลี่ยนเป็นสีดำ หูยาวออกมาเหมือนเธอไม่มีผิด แค่นี้ก็คงพอที่จะทำให้เธอไมตกใจอะไร
“เอลฟ์?”หญิงสาวถามพลางมองหน้าของเนวิซอย่างแปลกใจ
“แปลกเหรอ”เนวิซถามพลางมองเนร์ด้านิ่ง
“ไม่หรอก เพียงแต่ฉันเหลือตัวคนเดียวมานานเลยตกใจนิดหน่อยที่อยู่ๆมีเอลฟ์ออกมานะ”เนร์ด้าว่าพลางหัวเราะเสียงเบา
“แล้วทำไม เธอถึงต้องเอาอาหารมาให้พวกมันด้วยละ พวกมันก็แค่สัตว์ป่า อายุขัยสั้น แถมยังอ่อนแอด้วย”เนวิซว่าพลางมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความแปลกใจ เธอคนนี้ไม่ได้สวยอะไรมากมาย เทพคนอื่นยังสวยกว่านี้เสียอีก แต่ทำไมเขาถึงอยากออกมาคุยกับเธอนักนะ
“ถึงจะอ่อนแอ หรืออายุสั้นขนาดไหน แต่พวกเข็คือหนึ่งชีวิต”หยิงสาวชาวเอลฟ์ตอบเสียงเบา ก่อนจะหันมามองหน้าเนวิซช้าๆ
“ทุกชีวิตล้วนมีค่าเหมือนกันหมดนั่นละจะ ไม่เห็นต้องแบ่งแยกเลย”เอลฟ์สาวว่าพลางคลี่ยิ้มหวานออกมาช้าๆ
“แล้วพวกมนุษย์ละ สมควรมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”เนวิซถามเสียเบา ชีวิตของสิ่งมีชีวิตที่ต่างออกไปจะว่าสบายก็คงไม่ได้ ป่านี่ไกลจากหมู่บ้านของพวกมนุษย์พอสมควรคงโดนไล่ออกมากระมัง
“ไม่หรอก ไม่มีชีวิตไหนสมควรตายหรอก”สาวเจ้าว่าพลางมองหน้าเนวิซด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนน่าแปลกใจ
“ทุกชีวิตล้วนแต่มีคุณค่าในตัวของพวกเขา เราไปกำหนดไม่ได้หรอกว่าใครควรอยู่ควรไป”
“แต่ พวกมันชอบการทำลาย เข่นฆ่า.....”
“นั่นก็แค่ส่วนหนึ่งนี่คะ ไม่ใช่ทุกคนเสียหน่อย แต่ฉันก็เชื่อนะ ว่าสักวันหนึ่งพวกเขาจะคิดได้ แล้วเลิกทำลายซึ่งกันและกันเสียที”หญิงสาวว่า ก่อนจะหันไปมองกระต่ายที่หนีเธอไปเมื่อกี้
“มานี่สิ”เสียงนุ่มๆของเนวิซทำให้เหล่าสัตว์รอบๆพากันเข้ามาหาทันที เล่นเอาร์เอลฟ์สาวตื่นตะลึงเนอย่างมาก
“นี่ เธอชื่ออะไรเหรอ....”
.
.
.
“จะว่าไป”คิลที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งอยู่ในห้องที่พวกเทพจัดให้ขึ้นมากำลังพึมพำกับตัวเองช้าๆ
“ไอ้สวนนั่น”คิลว่าพลางนึกถึงภาพสวนที่เนเน่าะเขาไปดู ภาพสวนที่สวนจนมี่น่าจะเป็นของจริง
“หมอนั่นต้องเป็นคนสร้างแหง”คิลว่าพลางหัวเราะเสียงเบา ให้ตายสิ เรื่องมันชักงงเข้าไปทุกที แล้วเขาจะทำยังไงดีละเนี่ย
ความคิดเห็น