คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อัศวินของควานลิน
“โอ้ยยย เ็บ.. ฮือออ มือถือหายไปไหนเนี่ย” ผมเินออาห้อน้ำอย่ารีบร้อน เินนนู้นนนี่วานหามือถือในวามมื อยู่ีๆไฟ็ับในะที่ผมำลัเ็ัวหลัาอาบน้ำเสร็ ทั้ในห้อผมและ้านอหน้า่ามันมืมา และผมไม่อบวามมืเอาะเลย
“เฮ้อออ เอแล้ว” ผมรีบเ้าไปในรายื่อเพื่อโทรหาอนโฮ
‘หมายเลที่ท่านเรียไม่สามารถิ่อไ้ในะนี้’ มืออผมสั่นไปหม ผมลัว ผมลัววามมืริๆรับ ผมเลื่อนรายื่อในโทรศัพท์ลไปเรื่อยๆ รายื่อนที่มีในโทรศัพท์อผมมีแ่รอบรัวที่อยู่ไทเป และอนโฮ็เป็นเพื่อนแ่นเียวที่ผมมีที่เาหลี ผมะัเมื่อเห็นื่อนนนึ แ่ผมไม่แน่ใว่าวระรบวนเาีมั้ย
เปรี้ย!
เสียฟ้าผ่าทำให้ผมในมือถือหลุมือ ผมลานไปหยิบมันมาแล้วัสินใโทรออไป
“ฮัลโหล” เสียาปลายสายทำให้ผมอุ่นใึ้นมานินึ “ฮัลโหล วานลิน เป็นอะไรรึป่าว”
อยู่ๆน้ำาอผม็ไหล ผมร้อไห้ออมาเพราะวามลัว
“ฮึ อึ ฮือออ”
“วานลิน! วานลินเป็นไร วานลินอบพี่สิ”
“พี่ พี่โฮ.. ผมลัว ฮึ พี่โฮ ฮืออออ” ผมร้อออมาอย่าหยุไม่ไ้
“วานลินอนนี้อยู่ไหน”
“ฮืออ อยู่ที่ห้อรับ ฮึ ฮือ”
“ใเย็นๆนะ ใเย็นๆ เี๋ยวพี่ไปหา ห้อเราอยู่ั้นไหน”
“17 รับ ห้อ1703 ฮือ พี่โฮ.. ผมลัว”
“รอ่อนนะรับนเ่ ไม่เป็นไรนะ เี๋ยวพี่ไปเี๋ยวนี้แหละ” เพราะผมมีวามทรำที่ไม่ีั้แ่อนเ็ ารอยู่ในห้อมืๆแบบนี้ยิ่ทำให้วามทรำแย่ๆมันืนลับมา ผมนั่ัวสั่นอยู่รมุมห้อพยายามหลับาเพื่อหนีาทุสิ่รหน้า
๊อ ๊อ
“วานลิน วานลินนี่พี่โฮนะ เปิประูให้พี่หน่อย” เสียอพี่โฮทำให้ผมเริ่มอุ่นใอีรั้ ผม่อยๆเินอย่าระมัระวัไปที่ประู พี่โฮที่ยืนอยู่รนั้นทำให้ผมร้อไห้ออมาอีรั้ ลอเวลาสามเือนที่ผมไ้รู้ัเา ถึแม้ว่าไม่ไ้ถึั้นสนิทแ่ผม็รู้สึอุ่นใทุรั้
พี่เาอผมไว้้วยเนื้อัวที่เปียโ ผมสัมผัสไ้ถึวามเย็นาัวพี่โฮ แ่ในใผมมันอุ่นมาริๆ
“ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่อยู่นี่แล้วรับ ไม่้อลัวแล้วนะ” พี่โฮพาผมเ้าไปในห้อแล้วันผมให้นั่ลบนโฟา ทั้ห้อมืสนิท ผมะมอเห็นพี่เาไ้็แ่อนที่มีแสฟ้าแลบ แม่ในวามมืแบบนี้พี่โฮ็ยัทำให้ใผมสั่นไ้ พี่เาถอเสื้อที่เปียออวาอไว้้าๆโฟา ผมมอเห็นรอยสับนหน้าออเา
“ัวสั่นหมแล้ว ลัววามมืเหรอ” พี่เายื่นมือมาลูบแ้มอผมเบาๆ ผมไม่ไ้อบอะไรออไป แ่ผมเลือที่ะับมือที่อยู่รแ้มอผมเอาไว้ พี่โฮทำให้ผมวาใว่าผม้อปลอภัยแน่ๆ
DONG HO’S PART
เ็ที่นั่ัวสั่นร้อไห้อยู่รหน้าผมทำให้ผมรู้สึอยาปป้อ มาอยู่เาหลีนเียว็ลำบามาอยู่แล้ว แถมในสถานาร์แบบนี้ะลัวไม่น้อย มืออุ่นๆอวานลินับมืออผมเอาไว้ ผมเลื่อนัวเ้าไปใล้เ็นนั้น พี่ะทำให้นายหายลัวเอ
ผมึวานลินเ้าใล้ ประรอัวเาไว้ในอ้อมออผม ัวสั่นๆเหมือนลูแมวที่ำลัใุอยู่แนบอผม ผมเอนัวนอนลไปบนโฟาให้เ็น้อยอผมไ้นอนในอ้อมอ ผมลูบลุ่มผมนิ่มๆนั่นเป็นารปลอบประโลม น้ำาที่ไหลลมาบนอผมนั่นทำให้ผมยิ่อยาะอเาให้แน่นว่าเิม
“พี่อยู่นี่แล้ว หยุร้อไห้ไ้แล้วนะนเ่”
“พี่โฮรับ.. อบุนะรับทีี่มา” ผมยิ้มออมาอบ่าไม่มีเหุผล เ็นนี้ใสื่อว่าที่ผมิไว้ะอี ไม่ลัวผมะหลอเลยรึไถึไ้ยอมให้ผมเ้ามา ยอมให้ผมออยู่แบบนี้
“อืม มีอะไร็โทรมาไ้ พี่พร้อมมาหาเราเสมอ” ผมสัมผัสไ้ถึสายาอีนที่เยหน้าึ้นมามอผม มัน่าน่ารัน่าเอ็นูเหลือเิน ผมูบลไปบนหน้าผาเนียนๆนั่นเบาๆ พยายามสะสัาาเสือในใผมไว้ ลัวว่าะทนไม่ไหวไปย้ำเหยื่อเ้า
เราทั้สอยัอยู่ในท่าเิม ผมลูบผมอเ็นนั้นไปเรื่อยๆ ทั้ห้ออยู่ในวามเียบ มันน่าำริๆที่นแบบผมะยอมเปียเพื่อออมาหาใรอนึแบบนี้ ผมิหาเหุผลในใ ว่าทำไมผมถึมาอยู่รนี้
“พี่โฮรับ..” ลายเป็นเ็นนั้นที่ทำลายวามเียบล
“หืมว่าไ” ผม้มมอใบหน้าเล็ๆที่เยึ้นมามอผม ผ่านแสสลัวๆาแฟลโทรศัพท์ที่ผมวาไว้บนโ๊ะ้าๆ
“พี่โฮเยอบใรมั้ยรับ” ำถามใสื่อะนผมเผลอยิ้มออมา
“อืม เยสิ ทำไมเหรอ”
“อนที่เราอบใรันนี่มันรู้สึยัไเหรอรับ”
“รู้สึเหมือนที่พี่รู้สึับเราอนนี้หละมั้” ทั้ห้อไปอยู่ในวามเียบอีรั้ วานลิน้อผมไม่ยอมละสายา สายาล้อแล้นั้นมันน่าเอ็นูริๆ ิอะไรอยู่นะวานลิน พูออมาบ้าสิ
วานลิน้มลไปบอผมอีรั้ มืออผมยัทำหน้าที่ลูบลุ่มผมหอมๆนั่น่อไป
“พี่โฮรับ..” วานลินพูึ้นมาอีรั้ แ้มนิ่มๆยัแนบอยู่บนอเปลือยเปล่าอผม
“หืม” ผม้มมอเ็นนั้นอย่าไม่ละสายา
“ผม.. ผมอบพี่โฮ” ผมยิ้มออมาอย่าพอใ ันนัวเล็ว่าให้ลุึ้นนั่ ผมมอหน้าน่ารัๆอนรหน้าผ่านแสสลัวๆ ูเหมือนวานลินะอายเอาแ่้มหน้า้มาไม่ยอมมอหน้าผม
“วานลิน อบพี่ริรึป่าว” ใบหน้าเล็ๆนั่นยับึ้นล้าๆแทนำอบ ไม่มีประโยน์อะไรที่ผมะ้อห้ามใัวเอ
ผมเยาเล็ๆอนรหน้าึ้นมา เรา้อาันอยู่ั่วรู่่อนที่ผมะเป็นฝ่ายทนไม่ไหว เพราะวานลินอนนี้น่ารัเหลือเิน ผมูบลไปบนปานิ่มนั้นเบาๆ ่อยๆูับวามหอมหวานานัวเล็ วานลินพยายามะูบอบผม แ่นี่ะเป็บูบแรอน้อ็เลยูไม่่อยะำนานั นน่ารัรหน้าทำให้เสือป่าอย่าผม้อารมาว่านี้ ผมูบอีนแรึ้นส่ลิ้นรุล้ำเ้าไปในโพรปาเล็
“อ อื้ออ ออออ..” เสียาอีนทำให้ผมยิ่้อาร ผมูบเ็นนั้นอย่าูื่ม ูเหมือนเ้าัว็ไม่ไ้ัืนอะไร ผมหยุไม่ไ้แล้ว
ผมไ้สิืนมาอนที่ไฟในห้อิ ผมผละูบออาน้อ น้ำลายอเราเื่อมันเป็นสาย ผมูบลไปบนปาแๆนั่นอีรั้แล้วผละออ วานลินที่ำลัอ่อนระทวยบลบนไหล่อผม ผมอนัวบาไว้ อยู่ๆ็รู้สึหวอีนึ้นมา
“วานลินเยูบับใรแบบนี้มา่อนมั้ย” ผมถามออไปแบบนั้น แ่ำอบที่ผมอยาไ้ผม็มีอยู่ในใอยู่แล้ว วานลินส่ายหน้าแทนำอบ นั่นทำให้ผมยิ้มออมาอีรั้
“พี่นแรเหรอ” วานลินพยัหน้าเบาๆแล้วุหน้าลไปบนไหล่อผมเหมือนเิม ผมลูบหัวอีนเบาๆอย่าเอ็นู
“วานลินอบพี่แ่ไหน” วานลินเยหน้าึ้นมาอีรั้
“ผม็.. ไม่รู้รับ”
“ั้นเหรอ” ผม้มลไปมอหน้าน้อใล้ๆ “อบพอที่ะยอมเป็นแฟนพี่มั้ยรับ” วานลินหน้าแึ้นมาทันทีที่ำถามบล ผมไม่ำเป็น้อรอำอบ ผมูบลไปบนปานิ่มอีรั้
“พี่ะิว่าเราล็แล้วัน ่อไปนี้วานลินเป็นแฟนพี่แล้วนะ” วานลินพยัหน้าเบาๆ เ็อะไรน่ารันานี้ เ็ไ้หวันน่ารัแบบนี้ทุนเลยรึป่าวนะ
“ไปิแล้ว หายลัวแล้วเนอะ”
“พี่โฮะลับแล้วเหรอรับ” วานลินมอผม้วยสายาละห้อย โหย แบบนี้ใระอยาลับละรับ
“ืนนี้ไม่ลับแล้วรับ ะนอนอแฟน” ผมอุ้มวานลินไปที่เีย ัารปิไฟเรียบร้อย่อนะแทรัวเ้าไปผ้าห่ม
วานลินยับมานอนุรอผม ี้อ้อนริๆเ็นนี้ ผมมออีนที่ำลัหลับไป ใบหน้าน่ารัที่ผมำไ้ั้แ่รั้แรที่เอ ไม่เยิเลยริๆว่าเสือที่ใรๆว่าร้ายะ้อมายอมายเพราะวาน้อยัวนี้
ความคิดเห็น