คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CrAzY LoVe แบบรักแรกพบ (รึเปล่าหว่า)
CrAzY LoVe 1
“นายอยาก...มีเรื่อง รึไง”
“มิบังอาจขะรับ”
“ยังไงซะ...แกก็จะถูก...ขย้ำทิ้ง ที่นี่ อยู่ดี” แล้วเขาก็ยกทอนฟาขึ้นมาเตรียมจะฟาด
“เดี๋ยวสิ...ฮิบาริ!!” เสียงนั้น หยุดฮิบาริไว้ได้
“นาย...อย่ามาแส่ให้มาก ไม่งั้น...ฉันจะขย้ำนายอีกคน” ไร้ซึ่งความปราณีแต่อย่างใด
“เอาน่านะ ปล่อยเค้าไปเถอะ ถ้าจะทำล่ะก็มาลงที่ฉันนี่” ชายผู้กล้าหาญยอมเอาตัวเองเข้าเสียสละเพื่อช่วยเด็กหนุ่มคนนั้น < ตายแล้ว!! ทั้งสองคนนั้นมีความสัมพันธ์เช่นไรต่อกัน....เฮ้ย มันผิดประเด็น >
“จะเอางั้นสินะ...ถ้านายเก่งอยากที่คุยไว้” ท่านฮิเริ่มฉุนกึก ไอคนนั้นก็วิ่งจู๊ดไปโน่นแล้ว เหลือเพียงสองคนที่จ้องตากัน สายลมพัดมาพร้อมดอกซากุระที่ร่วงโรย ทำให้บรรยากาศยิ่งเป็นใจ
“ต่อหน้าคนอื่นล่ะ...เข้มเกินคนเชียวนะ แต่ว่า...” ชายคนนั้นเดินเข้าไปใกล้ฮิบาริและเอาหน้าเข้าไปใกล้แต่...
“ออกไปให้ห่าง...” ท่านฮิบาริ ยกทอนฟาขึ้น แต่ไม่ยักกะฟาด < เอ๊ะๆ ใครกันที่ทำให้ท่านฮิไม่สามารถแสดงฤทธิ์ได้หน~อ >
“โอ๊ะๆ อา...เข้าใจแล้วๆ” เขาคนนั้นถอยห่างออกมา
“ยามาโมโตะ...นายไม่ไปซ้อมเบสบอลล่ะ”
“ก็...มันขี้เกียจน่ะ”
“นายจะไปซ้อมหรือจะให้ฉันขย้ำนายตรงนี้”
“ขย้ำ...ไอ้ที่ว่าน่ะ คงเป็น...” ยามาโมโตะจ้องหน้าฮิบาริอยากมีเลศนัย แต่ดูเหมือนท่านฮิจะไม่เล่นด้วย
“อะไรก๊าน...นายจะเก๊กไปถึงไหน...ไหนๆก็...เอ้อวันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ”
“ไม่จำเป็น”
“แล้วนายจะนอนที่นี่ยันเช้าเลยรึไง”
“น่ารำคาญ ไปให้พ้น” ฮิบาริเดินหนีไป ส่วนยามาโมโตะได้แต่ยืนงง < คู่นี้มันอีหยังกันล่ะเนี่ย >
หลังจากโรงเรียนเลิก
“แล้วเจอกัน” ยามาโมโตะทักเพื่อนที่เล่นเบสบอลด้วยกัน เขามองไปยังห้องรับแขกที่ฮิบาริอยู่ เขายืนคิดอะไรบางอย่าง
“เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน” ยามาโมโตะเดินตรงไปยังห้องรับแขก แต่เพื่ออะไรกัน?
ตอนนี้ยามาโมโตะเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก “ไม่เห็นมีใครเลยแฮะ”
“ใครน่ะ...” เสียงของท่านฮิดังขึ้น
“บนโซฟาเองหรอ”
“นายมีอะไร...ใครก็ตามที่บังอาจมากวนการนอนของฉัน มันจะถูกขย้ำ”
“ยกเว้นฉันได้มั้ย” ยามาโมโตะวางกระเป๋าเป้บนโต๊ะ แล้วก็.....
“อากาศในนี้มันร้อนเหลือเกินเนอะ” ยามาโมโตะ ปลดกระดุมออกหนึ่งเม็ด หันไปทางฮิบาริ
“ออกไปเดี๋ยวนี้” ฮิบาริหันไปทางอื่น
“ไม่เป็นไรหรอกน่า อืม แต่ว่ามันเงียบจังนะเวลาที่โรงเรียนไม่มีนักเรียนเนี่ย....ไม่ต่างจากโรงแรมหรือตึกร้างเลย”
“นาย หมายความว่าไง“
“เปล่าๆ ไม่ได้มีความหมายแฝงอะไร” หลังจากการสนทนาจบลง ทั้งสองก็นิ่งเงียบไปพักใหญ่
“เอ่อ...ฮิบาริ นาย...”
“มีอะไรล่ะ”
“นายนอนแบบนั้น ฉันรู้สึกว่า...มันทนไมไหว...อื~อ ว่าไงดี”
“ยามาโมโตะ ทาเคชิ นี่นาย!!”
เอาล่ะค่ะ ทุกๆท่านที่เข้ามานะคะ ขอขอบพระคุณอย่างมากมายเหลืดหลายค่ะ ต้องการติชมตรงไหนได้หมดเลยค่ะ หวังว่าจะสนุกนะคะ (มันเป็นความดง่ของคนแต่งที่ไม่ค่อยพอใจไอ้ของพวกนี้ซักเท่าไหร่...ถ้าใคร่ชอบก็บ่ว่าก๊ะ ถ้าใคร่เกลียดก็อย่าหาว่าเฮาบ้าเลยล่ะก๊ะ)
ความคิดเห็น