[Identity V] Comtesse Desaulniers หากรักมิอาจกักไว้ในภาพถ่าย #SephCarl

เอซอป คาร์ล เป็นเด็กหนุ่มผู้เกลียดการเข้าสังคมของมนุษย์เป็นที่สุด เขาไม่คิดผูกสัมพันธ์กับใคร

ทุกคนมองว่าเขาประหลาดเมื่อคลุกคลีกับคนตายมากกว่าคนเป็น ทว่าเมื่อศพของผู้สูงศักดิ์ผู้หนึ่งมาถึงมือ

เอซอปก็พบว่าเขาได้พบกับความงดงามอันไร้ที่ติ แต่เขาเริ่มมีอาการประหลาด

เมื่อตื่นขึ้นมาพร้อมความอ่อนล้า หากแต่สุขสมจนร่างกายสั่นระริก

และไม่รู้เลยว่าเขาถูกเลือกให้เป็น

'เคานท์เตสเดอซอลนิเยร์'

"Je t'aime, mon comtesse"

"ผมฟังไม่ออกหรอกนะครับ"

"ลองเดาสิครับคาร์ล ผมเชื่อว่าคุณพอจะรู้ความหมายของมัน"

"ผมไม่กล้าครับ..."

"เช่นนั้นคนดี...ผมจะพูดมันให้คุณฟังทุกวัน และต่อให้คุณรู้ในสักวันว่ามันแปลว่าอะไร ผมก็จะพูดให้คุณฟังไปเรื่อยๆอยู่ดี..."

"ผมเป็นคนเรียนรู้ยากนะครับโจเซฟ...สักวันคุณคง..."

"ผมเป็นคนเปลี่ยนใจยากเหมือนกันนะครับคาร์ล โดยเฉพาะเรื่องของคุณ..."

//////////////////////////////////////////////////////////

ยินดีต้อนรับรีดเดอร์ทั้งเก่าและใหม่นะคะ ไรท์ลูน่าคนเดิมเพิ่มเติมคือฟิคใหม่อีกแล้ว เรื่องนี้เป็น #SephCarl ค่ะ ว่าจะแต่งนานละก็ได้ฤกษ์จริงจังซะที เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายแล้วในซีรีส์ #ฮันหลงเมีย (//สรุปเราใช้ชื่อซีรีส์นี้จริงๆใช่ไหม) ซึ่งไทม์ไลน์จะอยู่หลัง #HastEliProphecy แต่ว่าเกิดก่อน #JackNaibWhitechapel พูดง่ายๆก็คือ เหตุการณ์ในฟิคจะเกิดหลังจากท่านฮัสพาอีไลมาอยู่คฤหาสน์ แต่เกิดก่อนคดีฆาตกรรมต่อเนื่องฝีมือพี่แจ็คในไวท์ชาเปลนั่นเอง จริงๆสามารถแยกอ่านได้ค่ะ แต่ถ้าอ่านสองเรื่องนั้นมาก่อนอาจจะได้อรรถรสมากขึ้น ถ้าใครต้องการอ่านสามารถคลิกชื่อเรื่องได้เลยค่ะ

ฟิคนี้คาดว่าอาจจะไม่ยาวมาก มี NC เหมือนเดิม (ซึ่งลงในบ้านใหม่นะคะ เป็น ReadAWrite) และจบสวยเหมือนเดิม เป็นเรื่องราวของช่างแต่งศพหนุ่มน้อยคนหนึ่งที่โชคชะตาจับพลัดจับผลูให้เขาต้องมาจัดแต่งศพชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ชาวฝรั่งเศส แต่เผอิญศพไม่เงียบนี่สิคะ ศพเจ้ากรรมดันมาทำอะไรต่อมิอะไรช่างแต่งศพจนน้องงงว่าตัวเองป่วยอะไร ทำไมอ่อนแรงบ่อยจัง แน่นอนว่าทั้งคู่จะต้องมีการฝ่าฟันจับมือกันข้ามผ่านเรื่องราวชีวิตของตนเอง หากใครเคยชินกับเคะแมนเว่อร์แสบทรวงควงมีดพูดกันด้วยหมัดอย่างนาอิบ และเคะควีนเจ้าลัทธิราชินีแห่งวิหารอย่างอีไล มาฟิคนี้ท่านจะเจอลูกแกะตัวน้อยตาใสที่ไม่ว่าใครก็อยากตะโกนบอกว่า "คาร์ล หนีไปลูก!"

เช่นกันค่ะ ใครเคยชินกับเมะมาเธอร์ฟาเธอร์เจนเทิลแมนเดินกลางหมอกอย่างพี่แจ็ค และเมะเทพเจ้าสไตล์แด๊ดดี้รักนี้ให้ก้อนคนเดียวอย่างทั่นฮัส มาเรื่องนี้ขอให้เปิดใจกว้างนะคะ เพราะเมะของเราคือสวย กรีดกราย เฉิดฉาย ถ่ายภาพ มากเล่ห์เพทุบาย ที่สำคัญคือกินหญ้าอ่อ-- (//จู๊คหลบขาตั้งกล้อง) เรื่องนี้ไรท์จะเอาเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมาแทรกอยู่ในเนื้อเรื่องเหมือนเดิม ตอนนี้คิดว่ามี Dorian Gray Syndrome และประวัติศาสตร์การถ่ายภาพหน่อยๆ เดี๋ยวจะไว้เป็นเกร็ดท้ายตอนเหมือนเดิมค่ะ สุดท้ายนี้ขอฝากฟิคนี้ไว้ในอ้อมใจทุกท่านเช่นเคยนะคะ

     มีอะไรสามารถเข้ามาพูดคุยกันได้ที่ FB page: Lunar Muri Lee / Twitter: @lunarmurilee 

     หวีดฟิคได้ที่ #SephCarlDesaulniers