*-* รั ก นี้ ข อ มี แ ค่ เ ธ อ *-*

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5

Chapter 5 เพื่อนใหม่ กับ คนรักเก่า

โอ๊ย ทำไมมันปวดตุบๆ แบบนี้นะ โอ๊ยๆๆๆ หัวจะระเบิดแล้ววว ฉันค่อยลืมๆตาขึ้นมา ก็พบกับห้องสีฟ้าชวนให้คุ้นเคย ก้อนะจะไม่ให้คุ้นได้ไง นี่มันห้องฉันนี่ ฉันจำได้ว่าฉันจูบกับอีตาบ้านั่นแล้วก็...เป็นลมไปเลย คิดแล้วก็ หน้าแดง  โครกกกกกกก โครกกกกก อ๊าก ท้องร้องหิวข้าวจัง เหลือบไปมองนาฬิกา อ่ะนี่มัน ทุ่มกว่าแล้วนี่ ฉันนอนไปนานขนาดนั้นเชียว แต่เพื่อความอยู่รอดเป็นไงเป็นกัน ลุกออกไปทอดไข่ กินดีกว่า แล้วฉันก็เดินๆๆๆลงบรรไดมา เอ๊ะ ได้ยินเสียงใครอยู่ในครัวหว่า สงสัยเป็นพี่ไนล์ แหงเลย แต่ทว่าเข้าไปแล้วว มันไม่ใช่ เอะ ตาบ้า เซย์ นั่นนี่นา



\" นายทำอะไรอ่ะ \" ฉันเดินเข้าไปได้ก็ยิงคำถามยอดฮิต ก็ทั้งๆที่รู้นะว่าทำกับข้าว แต่ก็ทำเป็นถาม



\" ... \" ตานั่นมองหน้าฉันแล้วก็หันกลับไปสนใจกระทะต่อ อึ๋ยนายยย



\" เข้ามาในบ้านฉันได้ไง \" ฉันก็ถามอีกรอบ



\"....\" ขณะนี้ไม่สามารถติดต่อหมายเลขที่ท่านเรียกได้ค่ะ โอ๊ยตาบ้าไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ แล้วอยู่ๆตานั่นก็เอาข้าวผัดแสนน่ากินมาวางไว้ข้างหน้าฉัน แล้วพูดขึ้นว่า



\" ไนล์ฝากฉันทำกับข้าวให้เธอ เพราะ ป้า กับ ลุง ของเธอไปสัมมนาที่อเมริกา ฉันเอากุญแจบ้านจากเธอน่ะแหล่ะไขเข้ามา อ้ออีกอย่าง ไนล์กลับดึกคืนนี้ไม่ต้องรอ \" ตานั่นตอบฉันเป็นชุด ฉันพึ่งเคยได้ยินประโยคยาวๆ จากตานั่นเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย แล้วฉันก็ก้มลงมองดูกับข้าวในจาน จะตายมั้ยหว่า ดูเหมือนตานั่นจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่



\" ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก ไม่กินก้ออย่ากินตามใจ ฉันไปหล่ะ \" ว่าแล้วตานั่นก็เดินออกไป คนอะไรแปลกพิลึกจริงๆเลย แต่นะ กินสักนิดคงไม่เป็นไรหรอก และ ก็หมดไม่เหลือซักเม็ด จะว่าไปตานั่นทำอาหารอร่อยจังเลย ขอบใจนายมากๆๆๆ นะ

...........................................................................

เช้าวันนี้ฉันตื่นอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ ก็ลงมาข้างล่างเจอพี่ไนล์กำลังทอดไข่ดาว หมูแฮมอยู่ อ๋า พี่ฉันน่ารักจังเลย

\" อ้าว ยัย เอ็ม มาพอดี ไปปิ้งขนมปังเลยไป \" พอพี่ไนล์เห็นฉันก็ ใช้



\" จ๊า คุณชายยย \" ฉันแกล้งลากเสียงยาวกวนประสาท



\" เดี๋ยวเถอะยัยน้องคนนี้นี่ เดี๋ยวเอาตะหลิว เคาะหัวซะเลย \"  อิอิ



\" พี่ไนล์ เมื่อคืนพี่กลับบ้านกี่โมงห๊ะ ฉันนั่งรอ พี่จนหลับไปหลายตื่นแล้ว อ้ะอ้ะ แล้วอีกอย่างนะฉันรู้นะว่าที่พี่ตื่นมาทำกับข้าวแบบนี้หล่ะก็ พี่ยังไม่ได้นอนชัวร์เลย ฉันก็ยังรู้อีกด้วยว่าพี่น่ะไปไหนมา คอยดุเหอะฉันจะฟ้องป้า \" เอาสิ่ ฉันใส่พี่ไนล์เป็นชุด ก็มันน่ามั้ยหล่ะ ฉันนั่งรอจนหลับไปหลายตื่นพี่ไนล์ก็ไม่มาสักที ตี 1 ฉันเลยเข้าไปนอนในห้องแล้วลงมาเจอพี่ไนล์เมื่อเช้านี่แหล่ะ ตาพี่นี่จะอะไรซะอีกหล่ะ

ไปอยู่กับผู้หญิงมาหล่ะสิ่ คาสโนวา ตัวร้ายเลยละพี่ฉัน



\" โอ๋ น้องสุดที่รักจ๋าาาา ต่อจากนี้พี่จะไม่ให้น้องรออีกแล้วจ้ะ อย่าฟ้องแม่เลยน๊าาาา\" แหม ตาพี่นี่อ้อนใหญ่เลย



\" ไสเจีย เสียใจ \" หุหุ ต้องเล่นตัวสะหน่อย



\" พิซซ่า ถาดใหญ่ ไอศครีมคาปูชิโน่ เค้กบลูเบอรี่ คุกกี้อีก2กล่องเลยเอ๊าท์ \" อิอิพี่ไนล์ต่อรอง ชิชิ เอาอาหารมาล่อให้ฉัน หึหึ อย่าหวังเลย อย่าหวังว่าฉันจะปฏิเสธ อิอิ ของโปรดช๊านทั้งนั้น



\" ตกลง งั้นเย็นนี้นะคะ พี่ที่รัก อิอิ \"



\"แกมันเห็นแก่กินจิงๆ ยัยเอ็ม \"



\" 5555555+ \" แล้วฉันก็หัวเราะกับพี่ไนล์สองคน ซึ่งมีคนยืนอยู่นอกประตูห้องครัว เอ ทำไมยัยชาเย็น นั่นถึงได้แตกต่างเวลาอยู่ที่โรงเรียนขนาดนี้นะ อยู่โรงเรียนยังไม่เคยเห็นยัยนี่ยิ้มด้วยซ้ำไป



\" ไง ไนล์ \" ผมเดินเข้าไปทักเจ้าไนล์



\" อ้าวมาแต่เมื่อไหร่เนี่ย นั่งๆก่อนดิ่แล้วไป รร พร้อมกัน \" เจ้าไนล์ให้ผมนั่งลง แล้วผมก็เหลือบไปมองยัยชาเย็นนั่น ยัยนั่นปั้นหน้าดุ เหมือนเดิมอีกแล้ว ผมไม่เข้าใจเลยจิงๆว่าทำไมเป็นแบบนี้ เช้านั้นหลังอาหารผมก็ขอติดรถเจ้าไนล์ไป รร เพราะนะ ทางเดียวกันประหยัดน้ำมัน



*-*-*-*-*-*-*

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง ........... ได้เวลาเข้าคาบเรียนแล้ววว

ฉันรีบเข้ามานั่งประจำที่ วันนี้ดูยัยเพื่อนๆ ของฉันจะ ร่าเริงผิดปกติ ตั้งแต่ยัยหม่อน ที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยัยมินนา ที่นั่งเหมือนวิญญาณไม่อยู่กับร่าง ยัยเดียร์ที่ดูเหมือนคนบ้า เอ๊ะเป็นอะไรไปหมด แล้วสักพักอาจารย์ที่ปรึกษาก็เดินเข้ามา

\" สวัสดีจ้ะนักเรียนทุกคน วันนี้เรามีนักเรียนใหม่ มาแนะนำให้พวกเธอรู้จักกันจ้ะ \" อาจารย์พูดเสร็จแล้วเรียกให้ใครคนนึงซึ่งฉันไม่อาจเห็นได้เดินเข้าประตูมา และ ก็ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มคนนึง หล่อ หล่อ มาก ฉันรับรู้แล้วว่ายัยพวกนี้เป็นอะไรกันไปหมด แต่ที่สำคัญเค้าเป็นคนที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุด



\" สวัสดีครับ ผม รภัทรพงษ์ อนุนัฐนากุล ครับ เรียกผมว่า เพลย์ ก็ได้ครับ \" พอนายนั่นแนะนำตัวเสร็จยัยหม่อน หน้าแดงแจ๋ เลย แล้วสายตาเค้าก็มองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกอยากวิ่งหนีออกจากห้องเรียนไปซะเดี๋ยวนั้นเลย ทำไมต้องตามมา ทำไม ทำไม



\" รภัทรพงษ์ เธอไปนั่งหน้า พิชญารัตน์ นะ \" อาจารย์สั่งเพลย์ก็มานั่งหน้าฉัน ทำไมต้องเป็นข้างหน้าฉันด้วย ทำไม  และอาจารย์ก้อ บ่นๆๆๆ เรื่องต่างๆ ของแกไป ส่วนตานั่นหันมาทักฉัน



\" ไม่เจอกันนานนะ ชื่อใหม่ น่ะ เพราะจังเลย นะ \" เพลย์ทำไมนายต้องพูดด้วยย ฉันไม่เข้าใจ



\"...\" ฉันตกอยู่ในภาวะพูดอะไรไม่ออก ส่วนหม่อน เดียร์ มินนา มองมาที่ฉันอย่างสงสัย



\" ฉันคิดถึงเธอรู้มั้ย ฉันถึงตามเธอมาที่นี่ ฉันขอโทษที่ทำกับเธอไปแบบนั้น\" เค้าพูดด้วยแววตาที่สำนึกผิด แต่มันก็เกินกว่าที่ฉันจะให้อภัย เค้าทำกับฉัน ทำกับฉันไว้มากเหลือเกิน เค้าก็คือเหตุผลหนึ่ง ที่ทำให้ฉันมาที่นี่เปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนใหม่ จากคนที่ร่าเริง กลาย มาเป็นคนเงียบๆ และที่สำคัญฉันไม่สามารถไว้ใจใครได้อีกเลย



\" พอกันที ฉันไม่อยากฟังนายพูด หันกลับไปซะ \" ในที่สุดฉันก็เหลือทน พูดกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าที่เรียบเฉย เรียบสนิทไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ทั้งที่ความจริง น้ำตาฉันมันไหลเป็นทางอยู่ภายในใจ ฉันบอบช้ำ ช้ำมากเหลือเกิน เกินกว่าที่ฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม



พอได้ยินแบบนั้น หม่อน ก็มองหน้าด้วยความสงสัย ฉันวิ่งออกนอกห้องไปทันทีเพราะดูเหมือนน้ำตาที่กลั้นไว้มันจะไม่ยอมอยู่แล้วว และหม่อนก็วิ่งตามฉันมา ตามด้วยเดียร์ และก็มินนา ฉันร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ทำไมเค้าต้องกลับมา ทำไมเค้าต้องตามฉันมา ฉันเฝ้าเพียรฝังอดีตพวกนั้นไว้ลึกจนสุดใจไม่อยากกลับไปนึกถึงมันอีก แต่เค้ากลับมา เค้ากลับมาทำให้ความทรงจำร้ายๆ ของฉันกลับมาอีกครั้ง หม่อนเห็นฉันร้องไห้หนักขึ้น คว้าร่างฉันไปกอดแล้วให้กำลังใจ

\"เธอไมเป็นไรนะเอ็ม เข้มแข็งเข้าไว้ มีอะไรก็บอกพวกเราได้นะ เราเป็นเพื่อนกัน \" พอฉันได้ยินคำนั้นคำว่า \"เพื่อน\" มันยิ่งเสียดแทงเข้าไปในจิตใจ เหมือนมีด กรีด ให้แผลที่ยังไม่ปิดสนิทดี เหวอะ ออกมาอีกครั้ง

\"เอ็ม เธออย่าเก็บปัญาหาไว้กับตัวสิ่ เอ็ม เราเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วไม่สบายใจนะ \" ฉันได้ยินที่เดียร์พูดแล้วก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ฉันอยากจะรับไว้ ฉันอยากจะรับมิตรภาพนั้นไว้ แต่อีกใจหนึ่ง มันก็ยังเข็ดหลาบ ยังเจ็บปวด อยู่ไม่น้อย แล้วฉันก็ผละออกมาจากหม่อน ฉันควบคุมน้ำตาให้หยุดไหลได้แล้ว 3 คนนั้นยังคงมองมา เหมือนต้องการคำตอบ



\" ฉันไม่เป็นไร ขอบใจพวกเธอนะ เค้าคนนั้นเป็นคนรักเก่า ของฉันเอง เค้าทำฉันมากเกินกว่าที่จะพูดคำว่าให้ อภัย ได้ ฉันยังทำใจที่จะกลับไปเล่าให้พวกเธอฟังตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ\" ฉันพูดให้เดียร์ หม่อน มินนา ฟัง



\" ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอยังพูดอะไรไม่ได้ ฉันขอให้เธอรู้นะ ว่าพวกเราเป็นที่ปรึกษาเธอได้เสมอ\" มินนาพูด พร้อมกับส่งรอยยิ้ม ที่แสดงถึงความจริงใจได้ ขอบคุณพวกเธอนะ ขอบคุณจริงๆ ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉันจึงแค่ พยักหน้าไป แล้วเราสี่คนก็เดินกลับห้องเรียนพร้อมกัน



--------------------------------------------------------------------

To becon...

ค่ะ ในตอนนี้อ่ะนะ อดีตของ เอ็ม เริ่มที่จะเปิดเผยให้เพื่อนๆได้ทราบกันแล้วนะคะ

โหวต + เม้นท์ กันเยอะๆนะคะ จะได้มีกำลังใจ