คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : I hate to tell you. ปิดบัง
คุณปิดบังฉัน โกหกฉันในทุกๆเรื่อง...มันเหมือนกับว่าการที่เรามีตัวตนอยู่ในสงครามนี่มันไม่เป็นความจริง ราวกับว่าฉันไม่มีตัวตนอยู่จริงๆ...สำหรับคุณ...
-Krinas Adler-
----------------------------------------------------------------------------
...
..
.
..
.
...คุณได้ยินอะไรมั้ย..?
..สงครามกำลังจะจบ
...
.
คุณ...
กำลังจะกลายเป็น...
..
.
"อิสระ"
พรึ่บ!
"โอ้ย..."
แอดเลอร์ค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนหากแต่แรงทั้งหมดนั้นกลับหายไปหมดราวกับว่าเธอไม่ได้ขยับตัวมาเป็นปีๆแล้ว นัยน์ตาสีฟ้ากลอกมองไปทางซ้ายขวาอย่างไม่คุ้นเคยกับสถานที่ เธอไม่ได้อยู่ในบ้าน...ในคุกหลังกรงเหล็กหรืออยู่ในป่า หากแต่ว่า..รอบตัวเธอนั้นมีแต่..สีขาว
เธอกำลังจะลุกขึ้นยืน แต่เสียงบางอย่างก็ทำให้เธอต้องชะงัก
"อ้าว...ตื่นเร็วจังนะ"
ตรงหน้าของเธอคือเด็กสาวอายุราวๆ 18 ปีคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หล่อนสวมชุดเครื่องแบบนักเรียนอันแสนคุ้นตาราวกับว่าเธอเคยเห็นเครื่องแบบนี้ที่ไหนมาก่อน แต่แล้วไม่ทันไรที่เธอจะตอบสนอง...มือข้างหนึ่งก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
"ให้ฉันช่วยมั้ย"
แต่แทนที่จะยื่นมือไปรับความช่วยเหลือนั่น หญิงสาวกลับเบือนหน้าหนีพลางยกมือขึ้นแต่ศีรษะที่อยู่ดีๆก็ระบมไปด้วยความเจ็บปวดเสียขึ้นมาเฉยๆ เมื่อเห็นท่าทีดังนั้นเด็กสาวก็ชักมือกลับมาช้าๆก่อนจะทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย
"โอ้ให้ตาย..."เธอพึมพำเบาๆ"...นี่มันแย่มากเลยนะเนี่ย"
แอดเลอร์เงยหน้าขึ้นมามองเธออีกครั้ง
"อะไรแย่..?"
"ฮะๆ เธอไง"
จากใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเด็กสาวค่อยๆแปรเปลี่ยนมาเป็นใบหน้าที่ดูราวกับ...ฆาตกร
"ฉันน่าจะฆ่าเธอให้ตายตั้งแต่ตอนนั้น"
"...!"
หญิงสาวสะดุ้งเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็ยื่นมือมากระชากคอปกเครื่องแบบทหารของเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น แอดเลอร์พยายามแกะมือของเด็กสาวออกแต่ไม่สำเร็จ เธอจึงได้แค่ทำสีหน้าตกใจไปเพียงแค่นั้น
"เธอเคยส่องดูตัวเองในกระจกบ้างมั้ย!? เธอเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าทางที่เธอกำลังเดินอยู่มันผิดน่ะ!?"
"ห..ห๊ะ.."
"ฟังนะ เธอมันโง่บรมเลยครีนัส!"
เพี่ยะ!
ร่างของเธอปลิวไปกองอยู่บนพื้นอีกครั้ง มือเรียวค่อยๆยกขึ้นมาแตะบริเวณใบหน้าที่มีรอยแดงเรื่อติดอยู่ เด็กสาวยังคงไม่สะใจพอ..หล่อนเดินมากระชากเส้นผมสีน้ำตาลของเธอก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา...
...มันคือมีด..!
"ด..เดี๋ยวนะ! เธอจะทำอะไรน่ะ!?"
หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะทำร้ายเธอ เด็กสาวนิรนามหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งก่อนจะใช้มีชี้หน้าอีกฝ่าย
"ไหนล่ะ เป็นทหารไม่ใช่เหรอ!? ลองใช้สิ่งที่ฝึกมาให้เป็นประโยชน์สิยัยโง่!"
"อ..อย่าฆ่าฉันเลยนะ..! ฉันขอล่ะ!"
"ฮ่าๆๆ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวฉันเองมันจะโง่อย่างนี้! โลกมันเป็นแบบนี้นี่เอง! ฮ่าๆๆ"
เด็กสาวคนนั้น..ไม่สิ..ตัวเธออีกคนหนึ่งทิ้งแรงมาที่มีดอย่างรวดเร็ว เธอกำลังจะใช้มีดเล่มนั้นฆ่าตัวเธออีกคนหนึ่งด้วยความบ้าคลั่ง แต่ทว่า...
...
..
...ปัง!
ตึก...
ร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวค่อยๆล้มลงบนพื้นสีขาวอันว่างเปล่า หล่อนใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีในการหันหน้าไปมองด้านหลังตัวเองช้าๆ...เจ้าของเสียงปืนเมื่อครู่ก็คือชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาอยู่ในชุดเครื่องแบบทหารเต็มยศของฝ่ายอเมริกัน มือของเขาจับด้ามปืนไว้แน่นพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยราวกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำไปคือสิ่งปกติธรรมดาสำหรับตัวเขาไปแล้ว
"ก...แก...!"
ปัง!
ชายหนุ่มลั่นไกปืนพกในมืออีกครั้งก่อนจะเดินตรงมาที่แอดเลอร์ซึ่งนั่งยกมือขึ้นมาบังใบหน้าเอาไว้อยู่ด้วยความกลัว เขาเดินข้ามศพเด็กสาวผู้นั้นมาก่อนจะคุกเข่าลงบนพื้น มือที่สวมถุงมือสีดำค่อยๆจับข้อมือหญิงสาววางลงบนพื้น แต่เธอยังคงรู้สึกหวาด ระแวงไม่หาย
"คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"
".."
ร่างไร้วิญญาณค่อยๆสลายไปกลายเป็นฝุ่นผงปลิวว่อนไปในอากาศ แม้ว่าอันตรายจะผ่านพ้นไปแล้วนั้นหญิงสาวก็ยังสั่นไม่หาย นัยน์ตาสีฟ้าสดใสเบิกพล่านขึ้นด้วยความกลัวสุดขีด เขาค่อยๆปลอบประโลมเธออย่างใจเย็นแม้ว่ามือข้างหนึ่งจะยังคงถือปืนพกกระบอกนั้นไว้อยู่ เขาจับไหล่หญิงสาวพลางเขย่าเบาๆให้เธอรู้สึกตัว
"แอดเลอร์ ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว.."
"..ฮึก..."
ด้วยความกลัวที่ยังเพิ่มขึ้นไม่หาย น้ำตาค่อยๆล้นเบ้าออกมาอาบเต็มสองแก้มพร้อมกับร่างกายที่สั่นขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มเสมองไปทางอื่นเล็กน้อยแล้วเก็บปืนพกในมือเข้าซอง...ก่อนจะค่อยๆใช้แขนทั้งสองโอบเธอเอาไว้
"..ค...คาร์ล..ฉัน..."
"ไม่เป็นไร.."เขากระซิบข้างหูเธอเบาๆ"..ผมอยู่นี่แล้ว คุณปลอดภัยแล้วล่ะ"
"..."
หญิงสาวยกมือของตนเองขึ้นโอบเขาไว้เบาๆด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ใบหน้าที่ซบอยู่บนเครื่องแบบสีเข้มทำให้หูของเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นอย่างชัดเจน... มันเต้นช้าๆ...แต่แข็งแกร่ง
"ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหน..แต่คุณต้องเชื่อใจผม"
"ฮือ..."
...
..
.
"..คุณจะไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป..."
พรึ่บ!...
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นอันแสนโหดร้ายกับเสียงลมกรรโชกแรงด้านนอกนั่น แอดเลอร์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละน้อย ความรู้สึกเจ็บบริเวณลำตัวยังคงระบมไม่หาย มือข้างหนึ่งของเธอเลื่อนไปแตะบริเวณที่เจ็บปวดเบาๆ...ตอนนี้มันถูกปิดด้วยผ้าพันแผล
"โอ้ย..."
หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเบาๆก่อนจะพยายามลุกขึ้น..แต่ดูเหมือนกับว่าแรงทั้งหมดของเธอจะหายไป
"หลับสบายดีมั้ยล่ะ"
เธอค่อยๆมองไปทางต้นเสียงซึ่งดังมาจากมุมห้อง เบิร์ตนั่งชันเขาอยู่ตรงนั้น..นัยน์ตาที่ดูไร้วิญญาณของเขาจ้องมองมาทางเธอก่อนจะเสมองไปทางอื่น แอดเลอร์ก้มหน้าลงช้าๆพลางถอนหายใจเบาๆ
"...คุณช่วยฉัน..อีกแล้วเหรอ?"
"แล้วไงล่ะ ผมควรปล่อยให้คุณตายไปด้วยซ้ำ"
หญิงสาวสะดุ้ง เธอหันมามองเขาทันทีที่เขาพูดจบ
"ฉันหลับไปนานแค่ไหน"
" 3 วัน..เท่าที่จำได้"เขาตอบเบาๆด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ"..คุณเสียเลือดมาก ผม.. คิดว่าคุณจะไม่รอดซะแล้ว"
แอดเลอร์หันไปมองอีกทางพางขมวดคิ้วฉงน นี่เธอหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ?
"แล้ว..ทำไมคุณดูหมดสภาพอย่างนั้นล่ะ"
"..ผมไม่ได้พักเลยตั้งแต่มาที่นี่ ทาถึงตอนนี้คุณจะยังสงสัยอีกมั่นล่ะ"
"ค่ะๆ คิดว่าเก่งรึไงกันเนี่ยเล่นไม่พักมานานขนาดนั้นน่ะ"
"เฮ้ น้อยๆหน่อยก็ได้นะ"เขาเหลือบมองเธอเบาๆ"..คุณติดหนี้ผม"
"ใครใช้ให้คุณช่วยฉันมิทราบ"
เบิร์ตกระตุกยิ้มพลางกลั้นขำ มันทำให้เธอรู้สึกงงกว่าเดิม
"พักไปซะ มีเวลามากมายอย่าเอามาใช้ให้เปลือง"
"ทำไมไม่ไปหาความช่วยเหลือล่ะคาร์ล? ริคอยู่ไหนล่ะ?"
"หุบปาก"
แม้จะเป็นเพียงคำสั้นๆที่พูดออกมาจากปากของเขา แต่มันก็ทำให้แอดเลอร์สงบปากสงบคำได้จริงๆ และแล้วบรรยากาศก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง...หญิงสาวเพิ่งจะสังเกตเห็อนอะไรบางอย่างที่เกลื่อนอยู่เต็มพื้นไม้..มันก็คือกระป๋องเบียร์เปล่าๆกระป๋องหนึ่งนั่นเอง แต่ก็ไม่ใช่แค่นั้น เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นสถานที่ที่เธออยู่ในตอนนี้อีกด้วย
เธอไม่ได้อยู่ข้างนอก...หากแต่อยู่ในบ้านหลังหนึ่ง มันแทบจะว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยนอกจากฝุ่นและหยากไย่ติดเต็ม คำถามแรกของเธอก็คือ..ใน 3 วันก่อนหน้านี้...เบียร์กระป๋องนั้นช่วยชีวิตเขาไว้งั้นเหรอ? หรืออะไรกันแน่?
แต่จะอย่างไรก็ตาม...เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เพิ่งจะจบไป
..เธอจำได้ว่าเธอได้เสียเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอไปอีกแล้ว...
เมื่อนึกถึงอะไรแบบนี้มันก็อดไม่ได้ที่จะทำให้น้ำตาไหลออกมา แต่ด้วยสายตาของอีกฝ่ายที่อยู่ดีๆก็เหลือบมองมาทางเธอราวกับว่ากำลังจะฆ่าเธออย่างไรอย่างนั้นจึงทำให้หญิงสาวถึงกับยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกโดยอดไม่ได้เลยที่จะรู้สึกผวาขึ้นมา
...เธอหลับไป 3 วัน...
..แล้ว..เขาล่ะ เขาได้ทำอะไรไปบ้างใน 3 วันที่ผ่านมา...?
บางทีเธอไม่ควรจะถามเขาในตอนนี้
ในวินาทีนั้นแอดเลอร์นึกอะไรขึ้นมาได้และกำลังจะปริปากพูด แต่คำว่า "หุบปาก" ที่ดังสะท้อนอยู่ในหูกลับบังคับไม่ให้เธอพูดอะไรออกไป สิ่งเดียวที่เธอทำได้จึงมีแค่ทำท่าทางไม่สบายใจเท่านั้น
"พูดออกมาสิ"
เบิร์ตกล่าวเสียงเรียบ สายตาของเขายังคงจับจ้องมาที่เธอเสมอ
"ห..ห๊ะ..?"
"พูด"
มาแบบนี้..เธอตั้งตัวไม่ถูกเลย...
"..ท..ทำไมคุณไม่ไปหาความช่วยเหลือล่ะ นั่งอยู่แบบนี้มันได้อะไรขึ้นมา"
"...มันไม่มีความช่วยเหลืออีกแล้วแอดเลอร์"
"หมายความว่าไง ไม่มีความช่วยเหลือ"
แล้วเขาก็เงียบไปในทันทีหลังจากที่เธอถามออกไป ความเงียบนั่นมาพร้อมกับความฉงนที่อยู่ๆก็เกิดขึ้นมาในหัวของหญิงสาว ไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียวว่าทำไมเขาถึงถามคำตอบคำเหมือนกับว่า...เขาไม่อยากตอบเธออย่างไรอย่างนั้น..
..แต่ถ้าถามไปแล้ว เธอต้องได้คำตอบสิ!
"..ตอบสิ"
"..." เขายังคงเงียบต่อไป แอดเลอร์เริ่มหมดความอดทนทีละน้อย
...
"คุณโอเคมั้ยเนี่ย"
ถึงแม้ไม่อยากจะถามก็ตาม แต่ท่าทางในตอนนี้ของเบิร์ต..เขาดูไม่สนอะไรเลยสักนิดเดียว สิ่งที่เขาทำมีแต่นั่งเงียบแล้วจ้องไปยังพื้นไม้กระดานเปื้อนฝุ่น นัยน์ตาสีฟ้าเทาที่ดูไร้วิญญาณนั่นนับวันมันเริ่มจะไร้วิญญาณมากกว่าที่เป็นเสียแล้ว แต่ทว่า..ความเงียบก็ไม่มีอยู่เสมอไปหรอกนะ
"..หึ"
"...?"
เบิร์ตเริ่มต้นคำแรกของเขาด้วยเสียงหัวเราะในลำคอหนึ่งครั้งพร้อมกับการกระตุกยิ้มมุมปากตามความเคยชิน เขาหันมาหาเธอด้วยใบหน้าที่ดูมีวิญญาณมากขึ้น
"เริ่มเป็นห่วงผมแล้วเหรอ? หรือคุณแค่กลัวการการอยู่กับคนแบบผมกันแน่ล่ะ"
"ม..ไม่ใช่ซักหน่อย! ฉันก็แค่.."
"หืม...หรือคุณกลัวสิ่งที่ตามมาหลังจากนี้กันแน่..?"
"..!"
แอดเลอร์สะดุ้งนิดหน่อยกับท่าทางของเขาที่อยู่ดีๆก็เกิดน่าขนลุกขึ้นมาทันทีทันใด รอยยิ้มนั่น...มันไม่เหมือนกับรอยยิ้มของคนที่มั่นใจในตนเองตลอดเวลาเช่นเขา หากแต่ว่า...มันกลับเป็นรอยยิ้มที่ดูราวกับ...
..คล้ายๆฆาตกรอะไรแนวนี้หรือเปล่านะ
หญิงสาวเริ่มหวาดผวากับรอยยิ้มนั่นทีละน้อย ความหนาวภายนอกมันช่างสร้างบรรยากาศได้ดีเหลือเกินนะนี่
"...ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ฆ่าคุณแน่"เขาเว้นวรรคนิดหน่อย นัยน์ตาคู่นั้นทำทีว่าเขากำลังเสมองไปทางอื่นอยู่"ตราบใดที่คุณยังมีประโยชน์กับผมอยู่..."
"ประโยชน์เหรอ? จะให้ฉันทำอะไรให้อีกล่ะ ฉันยอมให้คุณลากฉันไปทางนู้นทางนี้มาสิบๆปีแล้วต้องการอะไรอีก? หรือว่าคุณอยากให้ฉัน..."
ความปากดีของเธอจำต้องหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อเจอสายตาของเขาเข้า แอดเลอร์แทบหันไปทางอื่นไม่ทันเลยด้วยซ้ำ มาถึงขนาดนี้แล้วเธอยังอ่านเขาไม่ออกเลย
"..."
"คุณเองก็มีความสามารถแค่นั้นเองล่ะนะ ช่างน่าสมเพช"
"...ชิ! ความช่วยเหลือก็ไม่ไปหา นั่งเฉยๆแบบนี้จะได้อะไรขึ้นมาเนี่ย"
แอดเลอร์ตัดสินใจลุกขึ้นยืนก่อนจะสาวเท้าไปยังประตูไม้บานใหญ่ผุๆพังๆ มือเรียวเอื้อมไปหมุนลูกบิดสนิมเกาะก่อนจะเปิดประตูออกไปด้านนอก...ลมพายุหิมะพัดผ่านมาปะทะเข้ากับร่างอ่อนแอของเธอเข้าอย่างจังจนเกือบจะทำให้เธอล่มลงบนพื้น แต่ทว่า... มือของใครคนหนึ่งก็ยื่นเข้ามาคว้าตัวเธอไว้ทันก่อนจะปิดประตูดังปัง
"ทำบ้าอะไรของคุณอีกล่ะคาร์ล!?"
"คุณนั่นแหละที่เสียสติไปแล้ว อยากโดนแช่แข็งตายข้างนอกรึไงกัน"
"อย่างน้อยมันก็ดีกว่าหวังลมๆแล้งๆว่าความช่วยเหลือจะมาอยู่ที่นี่แล้วกันล่ะ!"
ปึง!
ชายหนุ่มผลักร่างบางในชุดเครื่องแบบเข้าชิดผนังไม้ก่อนจะโน้มหน้าเช้าไปใกล้ๆพร้อมกับใช้สายตาสะกดเธอเอาไว้ให้อยู่นิ่ง
"งั้นคุณเลือกเอาเองละกันว่าคุณอยากจะทำอะไรมากกว่าระหว่างการนั่งอยู่ในนี้กับออกไปเสี่ยงพายุข้างนอก คุณอยากตายแบบไหนล่ะ? ถ้าอยากตายอย่างมีเกียรติละก็คุณก็ยั่วโมโหผมซะสิ...แล้วผมจะฆ่าคุณเอง"
"..."
"..ถ้าให้เดาละก็คุณไม่เลือกข้อไหนหรอก เพราะไม่ว่าจะข้อไหนมันก็ตายทั้งนั้นใช่มั้ยล่ะ...แอดเลอร์?"
"ก็ได้! ให้ตายสิพระเจ้า!"
เขาปล่อยมือเธอในที่สุด หญิงสาวเดินกลับไปยังมุมห้องพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกจริงๆแล้วเธอไม่ควรจะมาได้ไกลขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ...ถ้าไม่ใช่เพราะความอยากรู้อยากเห็นของเธอเอง
เหมือนกับเวลาหยุดนิ่ง...ในหัวของเธอคิดทบทวนสิ่งต่างๆที่ทำให้เธอมาถึงจุดๆนี้ได้ ซึ่งจริงๆแล้วมันก็มีแค่สิ่งเดียวเท่านั้น...
...
..เธออยากรู้ชื่อไอ้คนที่ฆ่าพ่อของเธอ
...ใช่! นั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอมาได้ไกลขนาดนี้ และตอนนี้คำตอบก็รออยู่ตรงหน้าเธอแล้วด้วย ขอเพียงแค่เธอถาม!
...
"งั้นฉันถามอะไรคุณหน่อยละกัน"
"..."
"ไอ้คนที่ฆ่าพ่อของฉัน..เป็นใครกันแน่"
...
..
.
ในที่สุด..คุณก็ถามขึ้นมาได้สินะ
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเท่าไรเลยสักนิดเดียว เขายังคงมีความมุ่งมั่น...และมั่นใจตัวเองเสมอถึงแม้ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็ตาม เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้
"...ฮะ..ฮะ.."
เสียงหัวเราะนั่น...มันเริ่มจะ..ไม่คงที่
"..."
"ผมคิดอยู่แล้ว...คุณต้องถามแน่"
"บอกมาซะ ทุกๆสิ่งที่คุณรู้"
"..."
"ใคร...ฆ่าเขา"
...
ความเงียบคงไม่ใช่คำตอบที่ดีเท่าไรนักสำหรับเธอ แอดเลอร์เริ่มแสดงอาการไม่พอใจขึ้นมาในที่สุด แค่เสียงหัวเราะงั้นเหรอ? เขาคงคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าใช่มั้ยถึงเลือกจะปิดบังเธอขนาดนี้ เขาคงคิดว่าความลับนี่จะไม่มีวันเปิดเผยตลอดกาล..แต่ไม่ใช่...เพราะว่า...เธอยังอยู่! และเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าสรุปแล้วเรื่องนี้มันยังไงกันแน่
"เงียบ...อีกแล้วเหรอ? คุณคงสนุกใช่มั้ยที่เห็นฉันแบบนี้น่ะ"
"..."
"ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะคาร์ล...ไม่สิ..ฉันควรเรียกคุณว่า..เบิร์ต"
"..."
"สิบปีที่แล้ว คุณยื่นข้อเสนอให้กับฉัน แล้วฉันก็ทำตามข้อเสนอนั่นจนในตอนนี้.. สงครามจะจบแล้วคุณยังไม่คิดจะทำตามข้อเสนอของตัวเองเลยด้วยซ้ำ!"
"..."
ตึก..ตึก...
แอดเลอร์ตัดสินใจเดินกลับเข้าไปหาชายหนุ่มอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจทำบางสิ่งบางอย่างที่เธอควรทำมาแล้วตั้งแต่เริ่มต้น...เธอค่อยๆคุกเข่าลงก่อนจะก้มหน้า...ต่อหน้าของเขาเอง
ในวินาทีนั้นเบิร์ตก็นึกอะไรขึ้นมาได้ คำพูดของเขาในวันนั้น...
...
"คุกเข่าขอร้องสิ"
...
"ฉันไม่ไหวแล้วเบิร์ต ฉัน..ไปต่อไม่ได้แล้ว คุณบอกว่าไม่มีความช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น เราจะตายอยู่ที่นี่...แต่ฉันขอเพียงอย่างเดียว..."
"..."
"ใครฆ่าพ่อของฉัน.."
"..."
"บอกฉัน...ขอร้องล่ะ..."
"...เฮอะ.."
แทนที่จะตอบคำถามสำคัญนั่นชายหนุ่มกลับกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะค่อยๆก้มลงไปพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้นยืน ใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิมไร้อารมณ์ใดๆทั้งสิ้น..ในขณะที่ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ชายหนุ่มค่อยๆถอดถุงมือหนังของตนเองออกก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตานั่นออกไป แล้วจึงสวมถุงมือกลับ...
...นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาถอดถุงมือออก
..เธอสังเกตเห็นบาดแผลที่มือของเขา..
มันอาจจะเกิดขึ้นนานแล้ว..แต่...มันคืออะไรล่ะ?
"คุณดีเกินไปที่จะมาคุกเข่าต่อหน้าคนอย่างผม"
"..."
"..และ..อย่าเสียน้ำตาให้ผมอีก"
แอดเลอร์พยายามละสายตาไปมองทางอื่นแทนราวกับไม่ต้องการฟังคำพูดของเขา และแล้วหญิงสาวก็ก้มหน้าลง...เธอได้ยินเสียงลมกรรโชกแรงเกิดขึ้นด้านนอก อีกไม่นานหิมะก็คงทับถมกันจนหนา...เธอคิดไว้แล้วว่าเธออาจไม่ได้กลับไป แต่ก่อนที่จะตายเธอต้องรู้ชื่อคนที่ฆ่าพ่อของเธอให้ได้..ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม
"คุณ..จะบอกแล้วสินะ.."เสียงปนสะอื้นของเธอดังขึ้น"..ฉันจะได้จบธุระที่นี่..สักที"
"ถ้าคุณอยากรู้ ผมก็จะไม่ขัดขวางคุณ"
"งั้นบอกฉันมาซะ..."
ชายหนุ่มเสมองไปทางอื่น เขาพยายามที่จะหลบสายตาของเธอ...แต่จะอย่างไรเสียเธอก็ยังคงเห็นแววตานั่นอยู่ดี
..เธอเริ่มรู้แล้วว่าบางอย่างมันไม่ปกติ
...ความมุ่งมั่นของเขา..เริ่มจะไม่คงที่
"คุณก็รู้จักเขาอยู่แล้วนี่"
".."
"...หนึ่งในคนที่คุณรู้จักฆ่าพ่อของคุณ"
แม้จะไม่อยากลงลึกในประเด็นนั่นมากเสียเท่าไร แต่สมองก็เริ่มวิเคราะห์ข้อมูลก่อนจะเริ่มเกิดขึ้นมาเป็นมโนภาพ...เธอรู้จักเขาเหรอ...เขานี่คงมีแค่ผู้ชายเท่านั้น...เธอรู้จักใครบางล่ะ? คนที่ยังมีชีวิตอยู่น่ะ...
ริค?
วูล์ฟฟ์?
หรือเอมิลล์...?
ตามที่เธอคิดแล้วเอมิลล์น่าจะเป็นคนที่สั่งให้ฆ่าพ่อของเธอมากกว่า..ดังนั้นเธอจะตัดเขาออกไปแล้วหาคนใกล้ชิดคนอื่นเข้ามาแทน
...
"ริคเหรอ"
"..."
เธอเดาคำตอบแรกอย่างไม่ตั้งใจ แต่สิ่งที่ตอบกลับมาเป็นเพียงแค่รอยยิ้มเล็กๆพร้อมกับการส่ายหัวปฏิเสธเท่านั้น เฮ้อ...เธอเดาผิด ริคแทบจะมีส่วนร่วมอะไรกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ การไปฆ่าพ่อของเธอคงเป็นไปไม่ได้
...
วูล์ฟฟ์? หมอนี่จะทำอะไรได้บ้างเนี่ย? ถึงแม้ว่าเขาจะฝึกมาแล้วก็ตามแต่...คงไม่ใช่
"ท่าทางคุณยังคิดไม่ออกสินะ"
"..."
หมด..ไม่มีใครเหลือแล้ว
แม้ว่าปากจะพูดแบบนั้นก็ตามแต่สุดท้ายเขาก็ยังคงทิ้งให้เธอหาคำตอบเองตามเคย คงเพราะการตามตัวคนๆนั้นเจอด้วยตัวเธอเองอาจทำให้เธอภูมิใจก็ได้ แต่ก็นั่นล่ะ...
แอดเลอร์ลองเจาะลึกเข้าไปในประเด็นนั่นอีกครั้งพร้อมตั้งคำถาม...
..ใครกันที่ทำแบบนี้
...ใครที่ ดร.ไคลร์ ทำงานด้วยหรือเปล่า
...อาจจะเป็นคนที่เขารู้จัก
...
"พ่ออยากให้ลูกเจอเขานะ!"
"เด็กนั่นเท่ระเบิดเลยล่ะ!"
"พ่อคะ..พ่อก็รู้หนูไม่ชอบแบบนี้..."
"ซักวันพ่อจะให้ลูกทำความรู้จักกับเขานะ"
...
คำพูดพวกนั้น...
"เขาน่าจะเป็นเยอรมัน..พ่อคิดว่านะ"
"ท่าทางเป็นเด็กหัวไว..."
...
เบิร์ตชายตามองหญิงสาวสักครู่ก่อนจะหลับตาลง...ความจริงกำลังจะถูกเปิดเผย... หลังจากที่เธอพูดชื่อนั้นออกมา ทุกสิ่งทุกอย่างจะกระจ่าง...
"...นี่"
"..."
"ฉันขอถามอะไรหน่อย"
".."
หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ นัยน์ตาสีฟ้าเริ่มฉายแวววิตกมากขึ้น...เธอมองตรงไปยังบุคคลตรงหน้า..คู่หูของเธอ..ก่อนจะถามคำถามนั่นออกไป...
"..คุณ..."
"..."
ให้ตายสิ...
"..."
"..."
"คุณฆ่าเขาหรือเปล่า?"
...
น่าแปลกที่มันเป็นคำถามสั้นๆและต้องการเพียงคำตอบเดียว แต่ว่า..เขา...
...
หญิงสาวเหลือบมองลงไปยังมือใหญ่ของชายหนุ่มโดยไม่ได้ตั้งใจแต่อย่างใด และแล้วเธอก็เห็นบางอย่างที่ผิดปกติเป็นอย่างมาก..เบิร์ตกำหมัดแน่น...แน่นมาก..พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มมีความวิตกกังวลเล็กน้อย เธอพยายามจะคิดไปในทางที่ดีว่าเขาคงรู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เหมือนที่อีกใจหนึ่งของเธอคิด
"เฮ้.."
แอดเลอร์พยายามจะหันไปมองหน้าของเขาให้ชัดที่สุดแต่กลับทำไม่ได้ เธอคิดอยู่ตั้งนานว่าเขาเป็นอะไรกันแน่..จนในที่สุด...
..รอยยิ้มมุมปากก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง
"คุณรู้...สินะ"เสียงของเขาฟังดูเหมือนกับว่าเขากำลังกลั้นหัวเราะ"..ก็ได้ ในเมื่อมันมาซะขนาดนี้แล้ว...ผมก็จะบอกให้ว่า..."
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นก่อนจะโน้มตัวมากระซิบบางอย่างให้เธอได้ยิน...และในวินาทีนั้น...น้ำตาก็เกิดอาบแก้มทั้งสองของเธออีกครั้ง...
"ผมฆ่าเขาเอง.."
ฟึ่บ!
ไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัวอะไรเลย..มือที่กำอยู่ยังไม่ทันที่จะได้หยิบปืนพกออกมาจากซอง แต่แล้วร่างของเธอก็ถูกแรงมหาศาลดันลงไปจนกระทั่งร่างของเธอนอนลงบนกับพื้นไม้เปื้อนฝุ่นเก่าๆ หญิงสาวรับรู้ได้ถึงคมมีดที่จ่ออยู่ที่คอหอยของเธอพร้อมกับใบหน้าของบุคคลตรงหน้าที่บัดนี้มันช่างดูใกล้เสียเหลือเกิน เธอมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของเขา...และ...
"...กรี๊.."
ทันใดนั้นมือของเขาก็ถูกยกขึ้นมาปิดปากของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว! เธอขยับ เขยื้อนตัวไม่ได้เลยในตอนนี้ มันเหมือนกับว่าแรงทั้งหมดของเธอหายไปแล้ว...เบิร์ตกระตุกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะริมฝีปากของตนเองเป็นเชิงบอกว่าให้เธอเงียบ...
"เงียบไว้น่าจะดีกับคุณมากเลยนะในตอนนี้น่ะ"
"..."
แอดเลอร์รับรู้ได้ถึงความกลัวภายในจิตใจที่กำลังกัดกินตัวเธออย่างรวดเร็ว เธอพยายามที่จะขยับตัว..พยายามที่จะลุกขึ้นหนี...แต่ทว่าร่างกายที่สั่นสะท้านไปด้วยความกลัวนั้นกลับหยุดการกระทำทุกอย่างของเธอเอาไว้
"หึ ผมปลื้มความฉลาดของคุณนะเฟราไลน์...แต่สิ่งที่ผมไม่ ประทับใจเลยก็คือ..ผมเพิ่งรู้ว่าคุณอ่อนแอเกินไป"
"..."
"คุณอ่อนแอเกินไปที่จะมีชีวิตอยู่ แต่..คุณก็ยังรอดมาได้นี่ใช่มั้ย?"
"..."
รอยยิ้มมุมปากของเขาค่อยๆหายไปจนกระทั่งเหลือไว้เพียงใบหน้านิ่งสนิทไร้อารมณ์เท่านั้น แอดเลอร์เริ่มจะสติแตกมากขึ้นทีละน้อย...แต่ทว่าสติของเธอก็ยังเหลืออยู่เพียงแค่อีกเศษเสี้ยวเท่านั้น
"ช่างน่าสมเพช"
"..."
"คุณนี่...มีประโยชน์สำหรับผมมากเลยนะคุณรู้ตัวมั้ย ผมใช้คุณแบบสบายๆมาหลายสิบปีโดยที่คุณไม่สงสัยอะไรเลยแม้แต่น้อย"
"..."
"คุณเป็นคนอังกฤษด้วยสิ.."เบิร์ตพูดพลางเหลือบมองไปทางอื่นสักครู่"..ผมชอบผู้ดีอังกฤษนะ ผมชอบในกฎระเบียบของพวกเขา..ผมรักในความสูงศักดิ์ของพวกเขา คุณเองก็เหมือนกัน..."
"..."
"ผมปลื้มคุณมากเลยล่ะ..."
คำพูดที่มาพร้อมกับรอยแสยะยิ้มน่ารังเกียจของเขาแทบทำให้ความโรแมนติกในประโยคเมื่อครู่ลดลงเหลือศูนย์ภายในพริบตา เขาค่อยๆใช้มือล่วงเข้าไปในเครื่องแบบของหญิบสาวก่อนจะหยิบนาฬิกาพกเรือนสีทองของเธอขึ้นมาดูเวลาแล้วขว้างมันไปทางอื่นอย่างไม่ไยดี ใช่แล้วล่ะ..ในจุดๆนี้เขาแทบไม่ต้องไยดีอะไรเลยสักนิด...
"ผมพล่ามมานานแล้วนี่...เอาล่ะ..ถึงเวลาแล้วสินะ..."
แอดเลอร์หลับตาลงอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว มีเพียงแค่หูเท่านั้นที่ได้ยินเสียงคำพูดของเขา...
"...ลาก่อน.."
...!
"..สาวน้อย.."
...
...
แต่ว่า...
..มันปฏิเสธ...
"หึ"
เมื่อสิ้นเสียงนั่น หญิงสาวก็ค่อยๆลืมตาขึ้น...ความกลัวค่อยๆหดหายลงไปทีละน้อยพร้อมๆกันกับอาการตัวสั่น สิ่งแรกที่เธอเห็นหลังจากที่ลืมตาคือใบหน้าไร้อารมณ์ของเขาที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม คมมีดพกอันแสนคมกริบของเขายังคงจ่ออยู่ที่ต้นคอของเธอเช่นเดิม...แล้วเขาก็ค่อยๆเอามันออกไป
มันเกิดอะไรขึ้น?..นั่นคือคำถามในใจเธอ
...แต่กลับไร้ซึ่งคำตอบ
"แล้วนั่นก็คือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงยังไม่ตาย"
"..ทำไม...?"
"..คุณคงสงสัยสินะว่าทำไมผมถึงไม่ฆ่าคุณ"เบิร์ตพูดพลางค่อยๆลุกขึ้นยืน"ภารกิจของผมคือปกป้องไม่ใช่การฆ่า"
ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นการเฉลยคำถามของเธอ แต่มันก็ยังคงไม่ชัดเจนเท่าที่ควร...
"มันหมายความว่าอะไร..บอกฉันสิ"
"ดร.ไคลร์"
การเรียกชื่อนั่นดูเหมือนว่าจะทำให้เธอสะดุ้งนิดหน่อย หญิงสาวยังคงสงสัยต่อไป.. ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย..?
"เขาเป็นคนมอบภารกิจนั่นให้ผม"ชายหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย"..เขาขอให้ผมช่วยคุณในทุกๆเรื่อง ให้ผมคอยดูคุณ...เหมือนที่เขาเคยทำ"
"..."
"..."
เบิร์ตลุกขึ้นยืนในที่สุด เขาหันหลังกลับเก็บมีดเอาไว้ในเครื่องแบบก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง และในตอนนั้น...เขาก็รู้สึกสะดุ้งนิดหน่อยกับการกระทำของหญิงสาว...
..เธอกำลังใช้ปืนของเธอเล็งมาที่เขาด้วยมือสั่นๆ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ แต่เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขารู้สึกสมเพชตนเอง...ใช่..เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน...
"พ่อของฉัน...เขาดูแลคุณราวกับว่าคุณคือลูกคนหนึ่งของเขา...เขาช่วยคุณทุกอย่าง แต่คุณกลับ...ตอบแทนกับเขาแบบนี้เนี่ยนะ..?"
"..."
"คุณฆ่าเขา ไม่มีอะไรมากกว่านั้นแล้วเบิร์ต"
ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆ...ความรู้สึกผิดค่อยๆประดังเข้ามาทีละน้อย จริงอยู่ที่ดร.ไคลร์มีพระคุณกับเขามาก แต่ว่า...
"แล้วนั่นคือเหตุผลที่ทำให้คุณเล็งปืนมาที่ผมงั้นเหรอ"
"..."
"..ไม่เอาน่าแอดเลอร์ คุณไม่กล้าฆ่าผมหรอก"เขาพูดพลางกลั้นหัวเราะ"..ผมเห็นมือคุณสั่นนะ"
แอดเลอร์เสมองลงไปที่มือของตนเองซึ่งถือปืนไว้แน่น มันกำลังสั่นเทาด้วยความกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ฉ..ฉันไม่ได้..ก..กลัวสักหน่อย! อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ!"
หญิงสาวสะบัดหัวไปมาอย่างสับสนก่อนจะบรรจงจ่อปืนไปยังบุคคลตรงหน้าอย่างตั้งใจอีกครั้งด้วยมือที่สั่นระริก เธอตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าหากในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เธอได้ยินคำพูดดูถูกออกมาจากปากของเขาอีกเธอเหนี่ยวไกแน่...
...
บ้าเอ๊ย...ทำไมเขาถึงต้อง...
"ผมยืนนิ่งให้คุณยิงก็ได้นะถ้าคุณต้องการแบบนั้นจริงๆ"เขายกมือขึ้นกอดอก สายตาที่จับจ้องเธออยู่นั้นดูราวกับสายตาที่เขาใช้มองเธอในเมื่อก่อน"...ถ้าคุณกล้าพอ"
"ค..คิดว่าฉันไม่กล้ารึไง!? ฉันฆ่าคุณได้โดยไม่ลังเลได้เลยด้วยซ้ำ!"
เบิร์ตยังคงมองมาทางเธอด้วยด้วยสายตาแบบเดิมแล้วค่อยๆก้าวเข้ามาหาเธอ...มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาจับปืนพกในมือของหญิงสาวให้ลดลงแล้วจึงถือโอกาสทิ้งปืนกระบอกนั้นลงบนพื้นไม้ก่อนใช้เท้าเตะมันออกไปให้ห่างจากที่เขายืนอยู่ ชายหนุ่มค่อยๆยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วสวมกอดเธอเบาๆ...เสียงสะอื้นยังคงดังคลออยู่ดังเดิม...
"ผม...ไม่ต้องการให้เขาตาย"
"..."
ท่ามกลางเสียงสะอื้น เขาค่อยๆคลายกอดเธอแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แอดเลอร์ใช้สายตาจับจ้องไปยังเขาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เธอเห็นมันได้เลยจากสายตาของเขา...เขาแทบจะไม่มีความรู้สึกสำนึกผิดเลยสักนิดเดียว หยิงสาวไม่เชื่อในจิตใต้สำนึกของตนเองที่บอกแบบนั้นแล้วพยายามมองหาความโศกเศร้าภายในแววตาของเขาอีกครั้ง แต่ทว่า...ไม่ว่าเธอจะพยายามเสียเท่าไรเธอก็ไม่เห็นมันเลยแม้แต่น้อย แถมยังโดนแววตาน่ากลัวนั่นมองกลับมาอีก
...เธอไม่เชื่อหรอกนะว่าเขาจะสำนึกผิดจริงๆ
"คุณฆ่าเขาทำไม"
"..."
คำถามนั้นมาพร้อมกับลมพายุหิมะที่อยู่ดีๆก็พัดเข้ามาปะทะกับบ้านไม้หลังเล็กนี่จนเกิดอาการสั่นไหวนิดหน่อย ความหนาวสะท้านเริ่มคลืบคลานเข้ามาภายในบ้านจนตัวของเธอสั่น เบิร์ตก้มหน้าลงพลางขมวดคิ้วขึ้น...เขาควรตอบและไม่ควรตอบคำถามนี้ เขารู้จักเธอดีเท่าๆกับพ่อของเธอและรวมถึงนิสัยของเธออีกด้วย ถ้าเขาบอกไปเธอคงไม่เข้าใจอะไรแน่...แต่ถ้าเงียบ...
"..."
ใช่...ถ้าเงียบ...
"พูดสิ"
"..."
...ไม่ เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเธออีก
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอในที่สุด
"...เมื่อ 18 ปีที่แล้ว ผมได้รู้จักกับ ดร.ไคลร์ แอดเลอร์ นักวิทยศาสตร์อัจฉริยะสัญชาติเยอรมันโดยพ่อของผม"
"..."
เบิร์ตหลับตาลงช้าๆ...เขาพยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน...
มันคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง...
...และมันคือ..
ความทรงจำอันแสนเจ็บปวด
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น