คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Introduction
Introduction
ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ชั้นดาดฟ้าของอาคารเศรษฐศาสตร์ที่มีความสูงหลายสิบชั้น มีร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนเอกเขนกอยู่กับพื้น ดวงตามองท้องฟ้ายามบ่ายอย่างเหม่อลอย คงเป็นเพราะตอนนี้ยังอยู่ในช่วงกลางของฤดูหนาวจึงทำให้อากาศไม่ร้อนมาก จึงทำให้ชายหนุ่มผู้นี้สามารถล้มตัวลงนอนได้โดยไม่ต้องทรมานกับความร้อน
แม้โลกในตอนนี้จะพัฒนาไปถึงระดับที่สามารถทำให้มนุษย์สามารถเข้าไปอยู่ในโลกเคลื่อนสมองหรือที่คนส่วนมากมักจะเรียกกันว่าโลกความฝัน แต่กลับไม่มีเทคโนโลยีตัวใดที่สามารถใช้ลดปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมได้เลย คงเป็นเพราะว่า ในปี ค.ศ. 2030 มีนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งสามารถสร้างเครื่องอ่านเคลื่อนสมองได้ ประเทศและนักวิยาศาสตร์เกือบทั่วโลกจึงแห่กันไปสนับสนุนโครงการนี้ ถ้านับคร่าวๆจำนวนเงินที่เสียไปไม่ต่ำกว่า 30,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐแน่ๆ ส่วนการวิจัยต่างๆในขณะนั้นก็หยุดชะงักลง
เด็กหนุ่มค่อยๆเลื่อนมือไปยกกระเป๋าแบบสะพายข้างที่ตอนนี้ถูกใช้ไม่ต่างกับหมอน หยิบใบปลิวขนาดเท่ากระดาษ A4 ออกมา มันเป็นใบปลิวโฆษนาเกมออนไลน์ที่กำลังฮิตกันในขณะนี้...The lost story online หรือจะเรียกแบบย่อๆว่า TLSO ก็ได้
ความจริงแล้วตัวเด็กหนุ่มก็กำลังจะเริ่มเล่นในคืนนี้เช่นกัน ตัวเขาที่ไม่เคยเล่นเกมออนไลน์มาก่อนก็ไม่ค่อยอยากเล่นเท่าไหร่เพราะอาจจะโชว์กากให้คนอื่นๆได้เห็นกันก็ได้ แต่เพราะเป็นคำขอร้องจาก ฟ้า เพื่อนของเขา ตัวเขานั้นเคยติดนี้บุญคุณกับพ่อของเด็กสาวไว้เลยไม่ปฏิเสธ
ร่างที่นอนค่อยๆยันตัวลุกขึ้นด้วยสองมือแล้วปัดเศษฝุ่นที่อาจติดชุดนัดศึกษาของเขาได้ ดวงตาสีเขียวเพริดอดหลุบต่ำลง เสียงทอนหายใจเบาๆดังขึ้นก่อนเดินไปที่ประตูทางลง วันนี้ช่วงบ่ายเขาว่างตลอดจึงตัดสินใจกลับบ้านเพื่อที่จะได้เริ่มเกมเลย
รถจักรยานยนต์ฮาเลย์ เดวินสันสีขาวแล่นออกจากโรงรถของมหาวิทยาลัย ขับด้วยความเร็วประมาณ 80 กิโลเมตร/ชั่วโมง ไม่ถึง20นาทีก็มาถึงที่หมาย บ้านของเขาเป็นบ้านสไตล์ยุโรปขนาดใหญ่สองชั้น ทำจากอิฐสีขาวปนเทา ฮาเลย์ เดวินสันวิ่งตัดสวนไปจอดที่หน้าบ้าน
“คุณหนูเรน กลับมาแล้วหรอครับ” ชายสูงอายุในชุดสูทสีดำ เดินออกมาจากตัวบ้านก้มหัวให้เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเรน ผมดำแซมขาวกับรอยย่นนั่นแสดงได้ดีว่าเป็นผู้ที่ผ่านอะไรมามาก ดวงตาที่ลึกลับและอันตรายแม้จะสูงอายุแล้วก็อาจทำให้อาชญากรระดับประเทศบางคนหวาดกลัวได้
“ครับ วันนี้ผมไม่กินข้าวเย็นนะลุงสตีฟ เพราะจะไปมาราธอนออนไลน์ซักหน่อย 555” เรนพูดยิ้มๆ
“นึกว่าคุณหนูจะไม่เล่นเกมซะอีก”พ่อบ้านสตีฟพูดขึ้นอย่างแปลกใจ เรนยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางนั่น “ฟ้า ชวนนะครับ” สตีฟตาเป็นประกายก่อนจะเอยด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ “แหมๆๆ คุณหนูเรนกับคุณหนูฟ้าเนี่ย~~เข้ากันได้ดีจังเลยน่าาาาาา”
“พูดไรของลุงเนี้ย!!! ผมไปแล้ว!!!” ว่าจบเจ้าตัวก็วิ่งไปด้วยความเร็วเสียงเข้าไปภายในบ้าน ภายในบ้านตกแต่งแบบยุโรป พื้นกระเบื้องสีขาวสะอาดตา ข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านส่วนใหญ่จะทำจากไม้โอ้ก ไม้มะฮอกกานีสีน้ำตาลอ่อนสลับเข้ม ผนังทำจากหินอ่อนลวดลายลูกคลื่นสีครีมอ่อน โซฟาสีขาวครีมทำจากผ้ากำมะหยี่เนื้อดี
เรนเดินขึ้นบนไดวนไปบนชั้นสองของบ้าน ทางด้านซ้ายมือมีห้องทีทำจากไม้สักสีน้ำตาลเข้ม เขาบิดกลอนประตูแล้วดันข้างหน้า
ถ้าใครมาเห็นก็คงจะตาโตอ้าปากค้างไปตามๆกัน การตบแต่งภายในห้องกลมกลืนกับการตกแต่งภายในบ้านทุกอย่างแต่โทนสีจะออกไปทางสีเทาและดำซะส่วนใหญ่ ทางฝั่งขวามือมีห้องน้ำ มองถอดตรงไปมีเตียงขนาดใหญ่ขนาด 4x8 เมตร ทำจากไม้โอ้กที่ถูกลงสีดำสนิท โซฟาผ้ากำมะหยี่สีเทา ตกกาแฟทำจากแก้วที่มีโน้ตบุ๊กและเครื่องปรับอากาศ แต่ที่หน้าตกใจคือสิ่งที่อำนวยความสะดวกภายในห้องนี้มีแค่ที่ได้กล่าวมา นอกจากนั้นจะเป็นชั้นหนังสือที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยซึ่งมีไม่ต่ำกว่าสี่สิบตู้ อ่าห์...ห้องของเรนนั้นกินอาณาเขตครึ่งหนึ่งของชั้นสองเลยน่ะ
เรนจัดการถอดเสื้อผ้าและเดินเข้าไปจัดการชำระร่างกายในห้องน้ำ ซักพักก็เดินออกมาในชุดนอนในมือถือผ้าขนหนูที่กำลังเช็ดหัวอยู่ เขาจัดการโยนผ้าขุนหนูลงข้างเตียง ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
ร่างสูงล้มลงนอนบนเตียง เตียงตัวนี้พิเศษตรงที่ว่ามันจะแผ่คลื่นสัญญาณเข้ามาเพื่อทำการเชื่อมต่อผู้ใช้เข้ากับโลกความฝัน “ผู้ใช้ ID : RENARY PASSWORD : RENNARRAS LINK : THE LOST STORY ONLINE” สิ้นเสียงเรนเริ่มรู้สึกง่วงนอนพร้อมกับสติที่ดับวูบไป
รู้สึกตัวอีกทีตัวเขาก็มาอยู่ในห้องสีขาวขนาดกลางๆ มีโซฟาและน้ำชาร้อนๆรินรออยู่บนโต๊ะ เขาหย่อนตัวลงนั่งพร้อมกับที่ด้านหน้าของตัวเขาปรากฏหน้าจอเรืองแสงลอยอยู่กลางอากาศ
/กรุณาตั้งชื่อค่ะ/
/เรนาส/
/ต่อไปจะเป็นการสร้างตัวละคร ถ้าไม่ต้องการปรับให้กดตกลง/
เบื้องหน้าปรากฏภาพโฮโรแกรมสามมิติเป็นร่างของเขาภายในโลกจริง ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวละต้นคอถูกจัดทรงอย่างเป็นระเบียบ ดวงหน้าขาวนวลคล้ายกับใบหน้าของเด็กผู้หญิงรับกับดวงตาสีเขียวเพริดอดสดใสเป็นประกาย จมูกโด่งเป็นสันที่เข้ากับริมฝีปากรูปกระจับ ส่วนสูง 179 เซนติเมตร มีกล้ามเนื้อพอประมาณ ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป
/ตกลง/ /ปรับเปลี่ยน/
เรนกดตกลง จากตอนแรกที่รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นวิญญาณก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นมนุษย์ขึ้นมามากโขเลยทีเดียว
/เรื่องรายละเอียดเบื้องต้นสามารถดูได้จากหน้าต่างระบบ โดยการคิดหรือพูดว่าหน้าต่างระบบ ต่อจากนี้ทางระบบจะทำการส่งตัวผู้เล่นไปยังทวีปเริ่มต้นบอสเนีย เมืองหลวงบอสเนียค่ะ/
/ขอให้โชคดีและสนุกสนานกับการเล่นเกมนะค่ะ/
จบคำอวยพรจากระบบ เรนหรือเรนาสรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไป เขานำมือมาป้องหน้ากันแรงลมที่กระแทกโดนหน้าซึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ เขาหรี่ตาลง มองเห็นว่ารอบข้างเป็นสีฟ้าคราม แล้วมีอะไรคล้ายๆก้อนสำลีก็ไม่รู้ ที่เห็นไกลลิบๆนั่นเป็นอะไรสีเขียวๆและก็สีฟ้าๆ
เรนเริ่มรู้ตัวว่าตอนนี้เขากำลังโหม่งพสุธา “นี่มันบ้าอะไรว่ะเนี้ยยยยย!!!!!!!!!!!”
ณ ห้องทำงานของเหล่า GM
“หัวหน้าครับ เมื่อกี่ระบบเกิดความขัดข้องเล็กน้อยครับ” GM คนหนึ่งเอ่ยขึ้นโดยหันหน้าไปทาง ผู้ชายวัยกลางคนที่ใส่ชุดกัปตันอยู่
“รายงานมาซิ”ชายวัยกลางคนในชุดกัปตันถาม
“ตอนนี้เวลา 13:03 นาฬิกา 23 วินาที เกิดความขัดข้องของระบบเมื่อเวลา 13:03 นาฬิกา 20 วินาที ตอนนี้ระบบกลับมาเป็นปกติแล้วครับ!”
“คงไม่มีใครโชคร้ายภายในเวลา 3 วินาทีหรอก อย่าสนใจเลย ทำงานต่อเถอะ” กัปตันกล่าวอย่างสบายๆ โดยหารู้ไม่ว่า พระเอกของเรานั้น เป็นผู้โชคร้ายคนนั้นนั่นเอง!!!!
หวีดดดดด
หวีดดดดด
TOOMMMMM !!!!!!!!!!!
“แคกๆ แคกๆ ฮะฮาาาา สูดดดด ฮาาาาา มะ เมื่อกี่มันอะไรว่ะ ละ แล้วที่นี่ ที่ไหน อืม...แต่ ไอ้บันจี้จั้มพ์ไร้เชือกเมื่อกี้ก็หวาดเสียวดีแหะ มีอีกรอบป่าวหวา” ถึงจะพูดไปแต่ก็ไม่มีใครตอบ เรนาสมองไปรอบๆ จากที่เขาเคยได้ยินจากฟ้า เมื่อเข้าเกมครั้งแรกจะไปเกิดที่ใจกลางเมืองหลวงบอสเนีย ซึ่งคงไม่พ้นการมีบ้านเรือนหรือร้านค้าต่างๆที่มีอยู่แน่นเอียด แต่นี่ไม่ใช่ ที่นี่เป็นป่าไม้ที่เขียวชอุ่มเต็มไปด้วยต้นไม้ที่สูงลิบลิ้ว ใบหญ้าที่ตอนนี้มีหยดน้ำค้างเกาะอยู่ สัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ต่างๆ
เขามองไปรอบๆด้วยความพิศวง ในตอนนี้บนโลกแห่งความจริงมีป่าไม้ที่อุดมสมบูรณแบบนี้อยู่ไม่กี่สิบแห่งในโลก ซึ่งมันหายไปได้อย่างไรนะหรือ...ก็คงไม่พ้นฝีมือมนุษย์หรอก ตัวเด็กหนุ่มอดชื่นชมผู้สร้างเกมนี้ไม่ได้ ความสมจริงที่แทบไม่ต่างจากโลกแห่งความเป็นจริง ความรู้สึกที่สัมผัสได้ว่าธรรมชาติรอบตัวมีชีวิตจริงๆ ไม่ได้เป็นข้อมูลคอมพิวเตอร์
ความสงใสเรื่องที่ตนเองมาอยู่ที่นี่ได้เลือนหายไปจากหัวของเด็กหนุ่ม เขาระบายรอยยิ้มออกมา เท้าทั้งสองก้าวเดินไปข้างหน้า แม้จะไม่รู้ว่าจะเจอกับสิ่งใด แต่เขาก็อยากจะลองเดินให้ทั่วพนาแห่งนี้
ต้นไม้สูงมากกว่าร้อยเมตร บริเวณรอบมีพืชชนิดต่างๆมากมาย ดอกไม้หลากสีสัน กวางตัวโตกำลังใช้ลิ้นเลียน้ำอยู่ตรงลำธารสีเขียวมรกตทางด้านข้าง ระหว่างทางเขาก็ได้เปิดหน้าต่างระบบและศึกษากฏและวิธีการใช้งานระบบต่างๆจนเข้าใจก็ปิดลง
“สวยจัง”เรนาสพูดเบาๆ ดวงตาจับจ้องไปยังดอกไม้ชนิดหนึ่ง กลีบดอกไม้นั้นเป็นสีเขียวอ่อนกับเขียวเข้มออกหม่นๆแต่โปรงใสราวกับเป็นกระจกแก้ว สองมือเอื้อมไปเด็ดดอกไม้ชนิดนี้ขึ้นมา
/ได้รับ ดอกคริสตัลวายุสวรรค์ ระดับราชา ค่ะ/
/ข้อมูล ???/
/ได้รับ ดอกคริสตัลวายุอเวจี ระดับราชาค่ะ/
/ข้อมูล ???/
“ราชา...นี่มันของระดับสุดยอดไม่ใช่หรอ!!!! ลักกี้!!!” ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะในตอนนี้ของระดับราชาถือเป็นของที่มีแต่หัวหน้ากิลล์เท่านั้นที่มี
“อย่าดีใจไปเลยท่านนักเดินทาง ตัวเจ้ามีก็ไม่สามารถใช้มันได้” เรนาสหันหลังไปทางต้นเสียง พบกับหญิงชราผิวขาว ใบหน้ามีริ้วรอยของวัยยิ้มอย่างใจดี ในชุดคลุมสีขาวสลับฟ้าซึ่งลงตัวกับนัยน์ตาสีเทากับผมสีขาว “เอ่อ คือ คุณเป็นครับ”เรนาสถามออกไป “ก่อนจะถามชื่อคนอื่น ต้องแนะนำตัวเองก่อนไม่ใช่หรือ” คุณยายเอ่ย เรนาสที่รู้ว่าตัวเองเสียมารยาทไปจึงก้มหัวขอโทษแล้วตอบ “ผมเรนาส เป็นผู้เล่นใหม่ครับ”
ดูเหมือนยายแกไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่แต่ก็พยักหน้ายอมรับแล้วตอบกลับไปว่า “ยายชื่อวาเนล”
“ว่าแต่ที่คุณยายพูดนี่หมายความว่าไงครับ” เด็กหนุ่มถาม
“คนที่จะใช้พลังจากดอกไม้นั่นได้นั้น ต้องมีอาชีพ ทักษะหรือเผ่าพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง ตอนนี้ตัวเจ้าไม่มีแม้แต่ทักษะ อาชีพ ส่วนเผ่าพันธุ์ก็เป็นแค่มนุษย์ จึงหมดสิทธิ์”
“อาห์...เรื่องนั้นชั่งเถอะ แล้วที่นี่มันที่ไหนรอครับ”
“ที่นี่คือป่าโบราณ ในทวีปโบราณ ความจริงยายก็อยากจะรู้ว่านักเดินทางแรกเริ่มมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน”
“ไม่รู้สิครับ ผมมาที่โลกแห่งนี้ครั้งแรกก็มาโผล่ที่นี่แล้ว”
คุณยายที่ได้ยินก็พยักหน้าแล้วตอบกลับ “งั้นนักเดินทางมาที่บ้านยายก่อนไหมหละ ที่นี่ไม่ปลอดภัย เอาไว้ยายจะสอนเรื่องที่จำเป็นที่จะสามารถอยู่ที่นี่ได้”
เมื่อมีเรื่องดีๆแบบนี้มีหรือว่าผมจะปฏิเสธ คุณยายเดินนำทางไปทางเหนือของป่า จากป่าที่เขียวชอุ่มบรรยากาศเย็นสบายที่ถ้ามีหมอนกับผ้าปูละก็ เขาคงลงไปนอนดื่มด่ำกับธรรมชาติเป็นแน่แต่ตอนนี้ยิ่งเดินไปทางเหนือมากเท่าไหร่ความหนาวเหน็บเริ่มกระทบกับร่างกายมากขึ้นแต่ยังพอทนอยู่ได้
ผ่านมาได้สักพักคราวนี้สภาพรอบกายเปลี่ยนแปลง ต้นไม้และพืชพันธุ์ที่เหมือนกับในป่าก่อนหน้าและมีบางชนิดที่เขายังไม่เคยเห็นแต่ตอนนี้ทั้งลำต้นถูกปลกคลุมไปด้วยละอองหิมะอีกทั้งต้นยังเล็กกว่า ท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใสเริ่มมืดลงทั้งๆที่เมื่อกี่ยังสว่างสดใสราวกับเป็นช่วงเวลาเที่ยง หิมะโปรยปรายลงมาจากท้องนภาอันกว้างใหญ่
เบื้องหน้ากำแพงเมืองๆหนึ่งที่ถูกสร้างจากน้ำแข็งที่ถูกสลักลวดลายอย่างวิจิตรงดงามละเอียดลออ แต่กลับให้ความรู้สึกมั่นคง แข็งแกร่ง ไม่มีวันทลายดังมหาภูผาอันยิ่งใหญ่ มีประตูเมืองที่ทำจากน้ำแข็งเช่นกันสลักรูปคริสตัลขนาดใหญ่โดยใจกลางสลักด้วยภาษาอะไรสักอย่างที่เขาอ่านไม่ออก
เขามองภาพเหล่านี้ด้วยความชื่นชม เขาอยากรู้มากว่าใครเป็นคนเนรมิตและภายในนครแห่งนี้จะเป็นเช่นไร ระหว่างคิดถึงเรื่องเหล่านี้เสียงคุณยายก็ดังขึ้น
“ยินดีต้อนรับสู่มหานครเหมันต์ เอลเลน่า จ้ะ เรนาส”
ความคิดเห็น