Guardians the ripper(รับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #3 : Intro

ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก


นาฬิกาบอกเวลาประมาณ3ทุ่มกว่าๆแล้ว ขณะนี้ในห้องโถงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นักได้มีเพียงสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์สองคน โดยคนหนึ่งได้หลับคนพื้นห้องไปแล้ว ในห้องจึงมีเพียงเสียงนาฬิกากับเสีนงกรนเล็กๆ

" อ่า ไม่ขึ้นมานอนบนโซฟาหรอจ๊ะ "เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นกลบความเงียบ ในมือเธอมีผ้าห่มผืนบางหนึ่งผืน แต่ไร้เสียงตอบจากบุคคลที่เธอพูดด้วย เพราะเขาหลับอยู่น่ะสิ


แกร็กๆ!

เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นหลังประตูเหล็กสีขาว หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินไปต้อนรับผู้มาเยือน

" ยินดีต้อนรับกลับค่ะมาสเตอร์เดย์ " หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในห้องกล่าวทักทายผู้มาใหม่
" แหม มาต้อนรับถึงที่เลยนะพีริสผู้น่ารัก " ชายวัยประมาณกลางคนผู้มาใหม่กล่าวขึ้นพร้อมลูบเส้นผมสีคาราเมลของพีริส ก่อนที่จะไล่ระดับมือมาที่เรียวปากสีชมพูของเธอ
" อ๊ะ มาสคะ..... " 



ฟิ้ว ฉึก ฉึก ฉึก!!!

เสียงมีดเงินเล่มสวยแหวกผ่านอากาศมุ่งตรงไปที่ชายวัยกลางคน ก่อนที่เขาจะก้มหัวเล็กน้อยเพื่อหลบมีดพวกนั้น

" ตื่นแล้วหรอเด็กน้อย ฮะๆแหมวันนี้นายก็มาต้อนรับฉันด้วยหรอเอเรียส " ชายร่างใหญ่กว่าทักทานเด็กหนุ่มร่างเล็กอย่างอารมณ์ดีขัดกับคนถูกทัก
" ไอ้ตาลุงหื่นงี้เง้าเอ๊ย " แม้คำตอบรับจะฟังดูไม่รื่นหูแต่ผู้ฟังก็ยังคนยิ้มรับเหมือนกับว่ามันเป็นคำหวาน
" มาสไนท์ล่ะ " เอเรียสถามเดย์หลังจากพ่นคำด่าเสร็จ เขาไม่อยากสนทนากับคนผู้นี้ให้เสียเวลา
" เจอหน้ากันก็ถามถึงพ่อเชียวนะเด็กน้อย ติดพ่อซะจริงเอหรือว่าแม่ล่ะ " คำพูดจากเดย์ทำเอาคนที่ถูกว่าเป็นเด็กติดพ่อปล่อยรังศีสังหารออกมาอย่างเต็มที่
" จะบอกหรือไม่บอกวะ(ไอ้)มาสเตอร์เดย์ " เมื่อความอดทนที่มีอยู่เพียงน้อยนิดหมดลงเอเรียสก็แทบจะระเบิดออกมา เขาเดินเข้าไปหาเดย์พร้อมมีดจำนวนหลายเล่มในมือขวา และใช้มือซ้ายจับอยู่ที่สลักระเบิดที่ติดอยู่กับเข็มขัด

-นี่คุณชายเตรียมไปสังหารหมู่ที่ไหนเรอะ-



" อ้าวเล่นงั้นหรอ เข้ามาได้เลยถ้าคิดว่าจะชนะฉันได้นะ " ทางเดย์ก็ขักดาบสั้นเล่มงามสลักภาษาแปลกๆที่เสียบไว้ข้างเอวออกมา
" ทั้งสองคนคะ หยุดได้แล้วไม่งั้นฉันจะโกรธนะ " เสียงหวานตวาดลั้นด้วยความไม่พอใจ และกลัวว่าฐานทัพที่ใช้เป็นบ้านจะพังซะก่อน


" ถ้าจะสู้กันก็ไปสู้ที่ห้องฝึกสิคะ แล้วนี่มันดึกแล้วนะคนอื่นเค้าจะพักผ่อนค่ะ หัดมีมารยาทกันบ้างนะคะทั้งคู่เลย มาสเดย์ก็แก่แล้วแท้ๆแต่ดันมาทะเลาะกับเด็กๆแบบนี้ใช้ได้หรอคะ " พีริสที่เมื่กี้เงียบไปนานบ่นเป็นชุด ด้วยความยิ้มเยาะของเอเรียส
" นี่แกอะไรฉันเพิ่งจะ29นะ " เดย์ค้านหญิงสาวทันทีที่ได้ยินคำว่า แก่
" 29บวก20ล่ะสิ " เอเรียสได่ทีก็กัดต่อ
" เงียบสักที มาสโตแล้วแท้ๆแต่สมองนี่ไม่ต่างอะไรกับเด็กๆเลยนะคะ กรุณาปฏิบัติตัวใหม่ด้วยนะคะ เอเรียสก็เหมือนกันเคารพคนที่อายุมากกว่าบ้างสิ แล้วก็อย่าใช้ระเบิดในห้องนี้นะ " พีริสบ่นเอเรียสต้อทันที
" ค๊าบ รู้แล้ว ผมจะไม่ทำอีกแล้วค๊าบ " เอเรียสทำท่าคุกเข่าขอโทษพีริส อยากบอกนะว่าเขาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเลยสักครั้ง
" แล้วบอกได้หริอยังคะว่ามาสไนท์ไปไหน มาสเดย์ " พีริสหันไปถามเดย์ที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่ ไม่รู้เพราะความน่ากลัวของพีริสหรือเพราะคำที่เธอใช้ว่าเขากันแน่
" ห๊ะ!! อ่ะ...เอ่อ ไนท์น่ะหรอเห็นมันบอกว่ามีธุระต่อคนกลับดึกๆน่ะ พีริสมีอะไรกินบ้างหิวแล้ว " เดย์ตอบเสร็จก็หันไปถามพีริส
" ค่ะ มีเก็ยส่วนของมาสไว้อยู่ค่ะเดี๋ยวจะอุ่นให้นะคะ " พีริสเดินนำไปที่ห้องอาหาร
" เอเรียส เดี๋ยวฉันชงกาแฟให้นะถ้าง่วงก็ไปที่ห้องอาหารนะ " พีริสหันกลับมาบอกเอเรียสก่อนเดินออกไป ชายหนุ่มผมแดงก็พยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ





-2.00น.-วันถัดมา


แกร็กๆ 

ประตูลิฟเปิดออกปรากฎร่างสูงของชายผมสีดำสนิทเช่นเดียวกับดวงตาของเขา ประตูลิฟปิดลงภายในห้องโถงหน้ามีเพียงความเงียบและความมืด เพราะในเวลานี้ควรจะเป็นเวลาพักผ่อนของคนอื่นๆ แต่แล้วร่างสูงก็ต้องเอนตัวหลงวัตถุสีเงินที่พุ่งมาใส่เขาพร้อมรับมันมาหนึ่งอันแล้วปากลับไปในทิศทางที่มันมา

ร่างเล็กของเจ้าของมีดเอียงตัวหลบมีดที่ถูกปากลับไป พร้อมใช้ความมืดอำพรางตัวแล้วมุ่งหน้าเขาไปหนชายผมดำอย่างรวดเร็ว

ชายผมดำรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวจึงเอียงตัวหลงได้ทัน ใบมีดคมกริบเพียงเฉียดรำคอของเขาจนเกิดแผลถลอดเล็กๆ

" ผีมือดีขึ้นนะ แต่ยังใช้ไม่ได้ " ชายผมดำชมคนที่โจมตีใส่ตัวเองแล้วจับที่ข้อมือร่างที่เล็กกว่าก่อนที่จะทุ่มจนกระเด็กไปกระแทกอับกำแพงดังแอ็ก!!
" ยังไม่จบแค่นี้หรอกครับมาสไนท์ " เอเรียสที่ลุกขึ้นมาได้แล้วเข้าไปโจมตีต่อ

ร่างเล็กกระโดดเข้าไปตรงๆ ไนท์เตรียมตั้งรับแต่แล้วเขาก็ต้องพลาดท่าเมือเอเรียสเปลี่ยนทิศทาง พุ่มไปข้างๆแล้วใช้เท้าตวัดมาเตะเขาจากด้านหลัง ไนท์เซไปตามแรงเตะถึงแม้จะไม่แรงมากแต่รองเท้าที่เอเรียสใสนั้นเป็นรองเท้าสำหรับใช้ต้อสู้ระยะประชิดตัวโดยเฉพาะ พื้นรอบเท้าทำด้วยยางแบบแข็งพื้นถูกปรับแต่งให้สากเป็รพอเศษ ส่วนหัวรองเท้าเสร็มเหล็กเข้าไป พร้อมลูกเล่นมากมาย ผู้คิดค้นคือลูกษิสย์ของเขาอีกคนหนึ่ง มิร่า โอเนะ แต่ไม่คิดว่าเอเรียสที่ไม่ถูกกับมิร่าจะเอามาใส่แบบนี้ คงจะมีเรื่องอะไรเป็นพิเศษแน่ชักสนุกซะแล้ว

" รองเท้านั้น ของมิร่าหรอ " ไนท์ถามเอเรียสขณะที่ยันตัวลุกขึ้น 'เจ็บเป็นบ้าเลยโว้ย'
" ไม่ใช่สักหน่อย อันนี้น่ะฉันเสริมเอง " เอเรียสรีบเถียงทันที เขาไม่ได้ใช้ของมิร่านะ แค่นำความคิดของยัยนั้นมาใช้เอง(ต่างกันตรองไหน::ไรท์)
" ฮะๆ โอเคฉันไม่อยากเถียงกับนายหรอกนะ แต่ถ้าเล่นกันขนาดนี้แล้วฉันจะไม่ออมมือให้ล่ะ " ไนท์ปล่อยจิตสังหารรุณแรงออกมาพร้อมจับปืนสีดำคู่ใจ แต่แล้วเขาก็ทรุดตัวลง ร่างการเริ่มชาจนไม่มีแรงแม้แต่จะยืน
" สำเร็จ ออกฤทธิ์แล้ว หึหึหึ " เอเรียสยิ้มอย่างดีใจครั้วแรกที่เขาชนะมาสเตอร์แบบนี้ไม่ได้ออมมือได้
" ยาพิษหรอ มีดเมื่อกี้สินะ " ไนท์พูกพรางเลื่อนมือไปลูบแผลถลอกที่คอ
" โดยแค่เฉียดๆเลยต้องใช้เวลานานหน่อย แต่ผมใส่แบบเข้มข้นเข้าไป ไม่ต้องห่วงครับก็แค่ยาระงับประสาท " เอเรียสพูดด้วยรอยยิ้ม ' ยาระงับประสาทแบบเข้มข้าบ้านแกไม่อันตรายเรอะ '
" ผมชนะมาสแล้วทีนี้ให้ผมเป็นมืออาชีพได้หรือยัง " เอเรียสบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงในการโจมตีครั้งนี้ น้ำเสียงของเขาดูจริงจังขึ้น
" รีบร้อนจังเลยนะ ไม่เสียดายชีวิตสงบสุขหรือไง " ไนท์ถามเอเรียส
" ที่พวกผมยังมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ก็เพื่อการนี้ไม่ใช่หรอครับ แล้วมิร่ากับเซจิก็สอบผ่านกันหมดแล้วผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงหรอก " เอเรียสตอบไนท์ ความจริงเขาเครียดกับเรื่องนี้อยู่นานจนเริ่มวางแผนเพื่อวันนี้
" งั้นก็ได้ แต่ความจริงนายไม่ต้องลงแรงอะไรเลยก็ได้เพราะวันนี้ได้รับคำสั่งจากส่วนกลางมาแล้วว่าให้พวกนายเริ่มทำภาระกิจได้ แต่ฉันโดนยาพิษแบบนี้คงตอบกลับไม่ไหวแล้วล่ะ นายต้องอดซะแล้ว เซจิก็ด้วย " ไนท์พูดแล้วมองไปที่เงามืดอีกด้านของห้อง 

ปรากฏร่างชายหนุ่มร่างสูง เส้นผมสีเทาเข้มกับดวงตาสีแดงของเขากระทบกับแสงไฟเพียงเล็กน้อยที่ลอดผ่านประตูห้องเข้ามา แม้จะมีแสงไม่มากแต่ก็พอที่จะให้รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร 

" เซจิ มาตั้งแต่เมื่อไร " เอเรียสถามอย่างตกใจ 
" ก็ตั้งแต่ก่อนที่นายจะโดนจับทุ่มน่ะ " เซจิตอบเอเรียสพรางเปิดสวิสไฟ
" ถ้าการลอบสังหารถูกคนเห็นเข้าจะถือว่าผิดพลาดนะเอเรียส " ไนท์ที่ตอนนี้ขึ้นมานั้งบนโซฟาด้วยการช่วยเหลือของเซจิบอก
" ชิ " เอเรียสสถบอย่างเสียอารมณ์ 
" แล้วได้เรื่องมาว่าอะไรบ้างครับ " เซจิถามไนท์
" อย่างที่พวกเราคาดไว้ ทางนั้นบอกว่าส่งตัวมิร่ากลับตั้งแต่วันที่กำหนดแล้ว แถมยังมีพยานกับเอกสารยืนยันด้วย " ไนท์ตอบเซจิ
" แล้วทางนายล่ะ " ไนท์ถามเซจิบ้าง
" ไม่มีข้อมูลอะไรเลย ดูเหมือนเธอจะหลับอยู่ สัมผัสก็แผ่วเบาจนไม่รู้ตำแหน่ง " เซจิตอบมาสเตอร์ น้ำเสียงเศร้าลงเมื่อพูดถึงความผิดพลาดของตัวเองที่ไม่สามารถช่วยมิร่าได้
" ไม่ต้องห่วงมากหรอก มิร่าไม่เป็นอะไรง่ายๆอยู่แล้ว " ไนท์ปลอบเซจิ
" ครับ " 
" ไปนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ส่วนกลางจะส่งสมาชิกบางส่วนในทีมของพวกนายมา เอเรียสกับเซจิพวกนายเป็นหัวหน้าทีม " ไนท์บอกทั้งสองคน
" แล้วมิร่าล่ะครับ " เซจิถามขึ้น
" มิร่าอยู่ทีมเดียวกับเอเรียส เพราะนายยังขาดคุณสมบัติบางอย่างส่วยมิร่าก็อย่างที่รู้กัน ยัยนั้นเป็นหัวหน้าหน่วยไม่รอดหรอก " ไนท์ตอบพร้อมรีบเอามือปิดหู
" ว่าไงนะ ให้ผมอยู่กับยัยตัวแสบโรคจิตนั้นน่ะหรอ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ " เอเรียสที่ได้ยินดังนั้นรีบค้านขึ้นมาเสียงดัง จนเซจิที่อยู่ข้างๆถึงกับหูดับ
" อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวนางปีศาจอีกตัวก็ตื่นหรอก " ไนท์เตือนเอเรียส เขาขี้เกียจฟังผู้หญิงคนนั้นเทศนา
" อุ๊ขอโทษครับ แต่ยังไงผมก็ไม่เอาด้วยหรอก " เอเรียสลดเสียงลง
" ถ้าไม่เอาก็ไม่ต้องทำ ตายซะตอนนี้เลย " ไนท์ที่ตอนนี้เริ่มมีแรงเพราะยาที่เอเรียสให้กินหยิบปืนหันไปทางเอเรียส
" อ่ะ  ม..มาสทำอะไรน่ะครับ " เอเรียสรีบหลบหลังเซจิ ไนท์เป็นคนพูดจริงทำจริงได้ และตอนนี้เขาก็ชักปืนพร้อมตำแหน่งนิ่วที่สามารถเหนี่ยวไกปืนได้ทุกเวลา
" ก็ถ้าไม่เป็นการ์เดียนก็ต้องตายซะ กฏข้อแรกพวกนายน่าจะรู้ดี " ไนท์พูดเสีนงเรียบ
" ผมไม่ได้บอกว่าจะไม่เป็นสักหน่อย แค่ไม่อยากอยู่ทีมมิร่า " 
" นายคิดว่ามีความสามารถพอหรือไง สำนึกตัวเองไว้ซะบ้างนะ " ไนท์ดุเอเรียส
" ขอโทษครับ " 
" เอาน่ายังไงซะก็แค่ทำภาระกิจร่วมกันเอง ยังไงซะพวกนายก็มีอาจารย์คนเดียวกันนะ " เซจิพูดกับเอเรียส
" ไปนอนกันได้ล้วเด็กๆ พรุ่งนี้เตรียมรับแขก " ไนท์ไล่เซจิกับเอเรียสไปนอน 
" ครับเดี๋ยวพวกผมจะพามานไปส่งที่ห้องก่อน " เซจิกับเอเรียสช่วยกันพยุงไนท์ขึ้นมา แต่แล้ว............



" เอเรียส นายทำอะไร!!!!! " เสียงแหลมตวาดลั้น เมื่อเห็นสภาพห้องกับสภาพของไนท์ 'อ่า นั้นไงมาแล้ว'
" เอ่อ คือว่า นี่มัน แหะๆ " เอเรียสพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเมื่อถูกดวงตาสีชมพูเข้มมองอย่างอาฆาต
" เซจิก็ด้วย ไม่ห้ามหน่อยหรอ " เซจิที่โดยเหมารวมไปด้วยสดุ้งขึ้นมา ปกติพีริสญาติของเขาจะเป็นเด็กน่ารักแต่เมื่อโกรธล่ะก็ อย่างกับวิญญาณแม่เข้าสิงยังไงยังงั้น




และแล้วก็จบด้วยการบ่นยาวจนถึงเช้า ไม่มีใครได้นอนกันทั้งคืนทั้งผู้ที่อยู่ในห้อง และคนอื่นๆในฐานทัพที่นอนไม่หลับเพราะเสียงบ่นของพีริส


________________________________________________________________________________________

จบแล้วฮับ>_< กับตอนแรก
อาจมีคำผิดบ้าง ไรท์แต่งสด พิมสด