ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 :: เอาตัวรอด
                    พรึ่บ!!!
                    ไฟทั่วทั้งอาคารดับลงเป็นรอบที่สอง สัญญาณเตือนภัยยังคงแผดเสียงลั่นระงมไปทั่วทุกซอกทุกมุมของตึก แต่เด็กสาวที่นั่งอยู่ในห้องกลับเพียงแค่ลอบถอนหายใจก่อนจะนั่งรอให้ไฟสำรองทำงาน
                    \"วันนี้มันเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย...\" เจ้าหล่อนเอ่ยพลางจ้องมองไซเรนที่ยังคงเพียรส่งเสียงแสบแก้งหูเธออย่างไม่ลดละ ดวงตากลมโตสีดำขลับของเธอฉายแววสงสัยใครรู้เต็มที่ นิ้วเรียวยกขึ้นพันปลายผมลอนสีดำที่ถูกรวบตึงเป็นหางม้าที่ด้านหลัง ทั้งๆที่เธอมีอายุเพียงสิบสี่ปีแต่ดีกรีความรู้ที่ถูกการันตีด้วยแว่นหนาเตอะนั่นกลับทำให้เธอกลายเป็นนักวิจัยคนสำคัญแห่งศูนย์วิทยาศาสตร์แห่งนี้ได้ไม่ยาก
                    \"พี่เจ็นซ์... พี่คิดว่าไง?\"
                    \"ไง? อะไรหรอจ๊ะสิช?\"
                    ดวงหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กสาวมุ่ยลงสนิทเมื่อเพื่อนร่วมงาน... เจ็นซ์ กำลังนั่งเสริมสวยแบบไม่สนใจใยดีสถานการณ์รอบข้างเลยสักนิด
                    \"โธ่! พี่เจ็นซ์ เวลาแบบนี้ยังจะมานั่งแต่งหน้าทำใจเย็นอยู่อีก\" เจ้าตัวแค่นว่าก่อนจะเอนหลังลงกับพนักเก้าอี้
                    \"โธ่... จะแตกตื่นให้ได้อะไรล่ะจ๊ะ เรื่องจับผู้บุกรุกน่ะปล่อย รปภ. ทำงานไปเถอะ พวกโจรกระจอกมันไม่รอดไปได้หรอก\"
                    \"เรื่องนั้นน่ะหนูไม่เป็นห่วงหรอก... ห่วงก็แต่...\"
                    \"แต่?\" หญิงสาวเลิกคิ้วถาม
                    \"แคปซูลน่ะสิ... ไฟดับแบบนี้ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง...\"
                    \"โธ่ สิชาจ๋า... วาวกับออฟก็ดูแลอยู่ ไม่เป็นไรหรอกเชื่อพี่เถอะ\" เจ็นซ์ตบบ่าสิชาเบาๆ ก่อนจะแย้มรอยยิ้มให้แล้วหันไปเสริมสวยต่อแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้างเล่นเอาสิชาส่ายหน้าด้วยความระอาหน่อยๆก่อนจะลุกขึ้นผลักประตูกระจกออกนอกห้องไป
                    ทันทีที่เธอก้าวพ้นกำแพงกระจกใสชั้นที่สองของห้องปฏิบัติการออกมา ทัศนียภาพรอบข้างก็ตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงกระพริบสลัวๆของไซเรนเตือนภัยสีแดงเท่านั้นที่พอจะทำให้เห็นอะไรได้บ้าง สิชามุ่งหน้าออกมาจนถึงระเบียงทางเดิน เจ้าหล่อนเหลือบมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะสาวเท้ามุ่งหน้าไปยังห้องวิจัยหลักที่แคปซูลทั้งสองตั้งอยู่
                    กึก!!
                    ฝีเท้าพลันสะดุดลงก่อนที่ร่างบางจะหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนกระแวดระวัง สิชาค่อยๆสาวเท้ากลับทางเดิม... เบื้องหน้าเธอยังคงเป็นทางเดินมืดสลัวว่างเปล่า แต่หัวใจเธอเต้นรัวเหมือนจะฟ้องถึงความผิดปกตินี้...
                    \"ใครน่ะ?\"
                    !!!
                    ความตกใจแล่นปราดเข้าสู่เซลล์สมอง เมื่อจู่ๆลำแขนแข็งแกร่งของใครบางคนก็ตวัดรวบตัวเธอจากด้านหลัง มือกร้านประกบปากเธอแน่นทำให้ไม่อาจส่งเสียงร้องใดๆได้ แว่นสายตาหลุดกระเด็นลงไปอยู่กับพื้น ขณะที่เธอดิ้นรนให้หลุดออกมาจากอ้อมแขนของเขา
                    Heat!!!
                    \"เฮ้ยๆๆๆ!!!!\" ผู้บุกรุกรีบปล่อยมือออกจากตัวสิชาทันทีเมื่อร่างของเด็กสาวเร่งอุณหภูมิสูงขึ้นอย่างน่ากลัว สิชาถอยออกมาตั้งหลักตรงหน้า แต่เธอกลับมองเห็นคนร้ายได้ไม่ถนัดนักแต่ก็ยังพอเดาได้ว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มผมทองเซอร์ๆ
                    \"ไม่ต้องเพ่งขนาดนั้นก็ได้คุณหนู\" น้ำเสียงยียวนกวนประสาทเอ่ยขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะก้มลงหยิบแว่นสายตาเธอขึ้นมาพินิจพิจารณา สิชาก้าวเข้าไปหมายจะคว้ามันคืนมา แต่คนเจ้าเล่ห์ก็ยกมือขึ้นสูงจนเธอเอื้อมไม่ถึง
                    \"คืนมานะคนบ้า!!\"
                    \"อะไร้ อุตส่าห์เก็บให้ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหน่อยสิครับ\" เจ้าตัวพูดกลั้วหัวเราะก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาให้ใจหายเล่น เรือนผมสีทองปัดลงบนใบหน้านวลใส จมูกของทั้งคู่ห่างเพียงแค่คืบ ดวงตากลมโตสบกับดวงเนตรสีส้มฉาบประกายเจ้าเล่ห์ แล้วสัญชาติญาณส่วนลึกก็ดึงร่างให้เด็กสาวถอยห่างอัตโนมัติ แต่เจ้าของร่างสูงก็ก้าวกระชั้นเข้ามาจนสิชาถอยไปติดกำแพงอย่างหมดสิ้นทางหนี
                    \"จ...จะทำอะไรน่ะ...\" เลือดในกายดูเหมือนจะร้อนขึ้นมาเฉียบพลัน เสียงหัวใจเธอเต้นดังระรัว เมื่อคนตรงหน้าทาบฝ่ามือทั้งสองลงบนกำแพงกั้นทางหนี สมองเธอดูเหมือนจะตื้อชา สมาธิกระเจิดกระเจิงหายไปหมดจนลืมแม้กระทั่งว่าเธอใช้พลังจิตจัดการกับเขาได้
                    โป๊ก!!!
                    \"โอ๊ย!! อะไรฟะไอเครส!!!\" กรเอามือคลำหัวป้อยก่อนจะหันไปเฉงเพื่อนสาวที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างหลัง เปิดโอกาสให้สิชาได้ระบายลมหายใจด้วยความโล่งอก แล้วหลบฉากออกมาห่างกรด้วยความไม่ไว้ใจเต็มเปี่ยม
                    \"พรากผู้เยาว์เลยนะแก... เล่นอะไรไม่รู้จักคุกจักตะราง\" เครสแย้มรอยยิ้มหวานก่อนจะหักนิ้วข่มขวัญบุรุษตรงหน้า เล่นเอากรถึงกับยิ้มเจื่อนลงไปถนัดแล้วส่งแว่นคืนให้กับสิชาแต่โดยดี
                    \"สงสัยติดเชื้อวัวมาจากน้องใครบางคนนั่นแหละ\" เรที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่นานเอ่ยเรียบ เล่นเอาซันกับเครสหันมามองด้วยความไม่เข้าใจ เจ้าตัวเลยขยายความต่อ \"ก็เชื้อวัวแก่ไง\"
                    \"ไอ้เร!!! ย๊ากกกกก!!!\" ซันกระโจนเข้าบีบคอเรเล่นเอาเด็กหนุ่มหายใจไม่ออกหน้าเขียวหน้าเหลืองแทบขาดอากาศตายอยู่ตรงนั้น กว่าเครสกับกรจะห้ามมวยได้ก็เสียเวลาอยู่พักใหญ่
                    \"พวกคุณ... เป็นใครกันน่ะ?\" สิชาเอ่ยถามอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะกลุ่มคนตรงหน้าเธอนี่ห้นิยามได้คำเดียวว่า \'เพี้ยน\'
                    \"เอ่อ... รบกวนน้องช่วยพาพวกพี่ไปห้องที่เก็บแคปซูลหน่อยได้ไหม? พี่นัดเพื่อนไว้ที่นั่นอ่ะ?\" ผู้หญิงที่ชื่อเครสหันมาพูดกับเธออย่างค่อนข้างจะเป็นกันเองทั้งๆที่สิชารู้สึกไม่ไว้ใจพวกเขาเอาซะเลย
                    \"คุณรู้ได้ยังไงว่ามีห้องนั้น? บอกมาดีกว่า ไม่งั้นฉันโทรเรียกรปภ.แน่!\"
                    คำขาดของสาวเจ้าเล่นเอาพวกเครสอ้ำอึ้ง มองหน้าเลิ่กลั่กกันนานสองนาน ก่อนที่กรจะช่วยชีวิตพวกเขาด้วยการเอ่ยคำตอบ...
                    \"พวกเรามาขโมยตัวฝาแฝดแพมกะแพนอ่ะ รู้จักไหม?\"
                    โครม!!!
                    ถูกถีบๆงามๆของซันยันโครมเข้าให้โดยที่ไม่มีใครต้องสั่ง เครสส่งสายตาอาฆาตให้กรอย่างกับจะฉีกเนื้อมันออกเป็นชิ้นๆ ส่วนเรก็หัวเราะเย็นๆพร้อมหักนิ้วกรอบแกรบเหมือนอยากจะลองหักกระดูกกรเล่นสักท่อนสองท่อน
                    แต่ทว่าไม่มีใครสังเกตสีหน้าลำบากใจของสิชาสักนิด คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดวงตาคู่โตหลุบลงต่ำราวจมอยู่กับความคิดก่อนที่เธอจะเอ่ย
                    \"ตามมาสิ จะพาไป\"
                    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                    \"ขอโทษนะคะ ตอนนี้ศูนย์วิจัยเกิดเหตุขัดข้องไม่สามารถให้เข้าเยี่ยมชมได้ค่ะ\" พนักงานต้อนรับสาวสวยเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ทว่าคนถามกลับไม่มีแก่ใจจะยิ้มตอบ ดวงหน้าของเจ้าหล่อนบูดสนิทก่อนจะจ้ำพรวดๆไปนั่งรออยู่ตรงโซฟาด้านหน้า
                    ...ไอ้เหตุขัดข้องที่ว่าคงเป็นฝีมือใครอื่นไม่ได้นอกจากตาจิ้ง...
                    \"ใจเย็นน่าเจ รอพอลก่อนก็ได้\" หลินเอ่ยเบาๆพอดีกับที่คนตายยากวาร์ปมาโผล่ตรงหน้าพอดีเล่นเอาหัวใจเกือบวาย
                    \"ไปไหนมาอ่ะพอล?\" เจเอ่ยถาม
                    \"พอดีเจอเพื่อนเก่า เลยวาร์ปมันลงไปส่งที่ทางระบายน้ำใต้ดินก็แค่นั้น\" เจ้าตัวเอ่ยกลั้วหัวเราะ เล่นเอาเจกับหลินกะพริบตาปริบๆกับคำตอบที่ฟังยังไงก็ไม่เห็นจะรู้เรื่องของเด็กหนุ่ม
                    \"พอล พาพวกพี่เข้าไปหน่อยสิ\" เจกระซิบเอ่ยพลางชำเลืองมองไปทางรปภ.ร่างยักษ์ที่กั้นทางไว้ แถมยังส่งสายตาขู่กรรโชกมากลายๆ
                    \"แล้วผมจะพาไปได้มั้ยล่ะ?\"
                    \"เอ๋า! ทีทางระบายน้ำใต้ดินยังไปได้กะแค่ในอาคารทำไมจะไปไม่ได้!!\"
                    \"ก็แต่ก่อนเคยมาดูลาดเลาแถวนี้แต่ไม่เคยเข้าไปข้างใน ก็เลยไม่เคยเห็นข้างในอ่ะ\" เจ้าตัวหัวเราะแห้งๆพร้อมรอยยิ้มเจื่อน
                    \"ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว กลับบ้าน!!\" คนนำทีมเดินปึงปังกลับออกไปอย่างเสียไม่ได้ ส่วนหลินก็รีบวิ่งตามเจ้าหล่อนไปขณะที่พอลแย้มรอยยิ้มมองผ่านกระจกใสออกมาสบสายตากับใครบางคนนอกอาคาร...
                    ...ฝากที่เหลือด้วยแล้วกัน...สตอร์ม่า...
                    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                    \"พี่จะพาแพนกับพี่แพมไปไหนหรอคะ?\" ดวงตากลมโตใสเอ่ยถามบุรุษข้างกายที่ก้าวฉับๆไปตามทางเดินมืดสลัวทั้งที่ต้องอุ้มร่างเปียกโชกของแพมไว้ด้วย ดวงตาสีมรกตเหลืบมามองเด็กสาวข้างๆที่หน้าตาถอดแบบแพมมาอย่างไม่มีผิดเพี้ยนก่อนจะลอบถอนหายใจแล้วเอ่ยคำตอบ
                    \"พากลับบ้าน\"
                    \"บ้านคืออะไรคะ?\" คำถามที่สวนกลับมาทันทีเล่นเอาชายหนุ่มแทบสะดุด  นัยน์ตาคู่นั้นเบิกกว้างมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
                    \"เอ่อ...\" จิ้งเริ่มเค้นสมองหาคำอธิบายพลางนึกสมเพชตัวเองในใจอยู่เล็กๆ แต่ดูราวกับว่าเขาจะจำกัดความหมายของมันไม่ได้จริงๆ
                    \"เป็นเหมือนแคปซูลรึเปล่า? มีพี่วาว มีพี่ออฟ มีพี่แพม แล้วก็มีสิชา\" แพนยิ้มร่าอย่างเด็กไม่รู้ประสาในขณะที่ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นกับชื่อสุดท้าย... สิชา?
                    \"แพน!!!\"
                    พลันเสียงเรียกของสาวน้อยแปลกหน้าก็ดังขึ้นให้เขาใจหายวาบก่อนจะหันไปมองเห็นคนกลุ่มหนึ่ง เด็กสาวที่เดินนำมาดูท่าทางไม่คุ้นตา ทว่าอีกสี่คนที่ตามมาข้างหลังนั่นถึงไม้จะอยู่ในนที่มืดเขาก็รู้ว่าเป็นใคร
                    \"อะไรเนี่ย!! พี่จิ้งทำอนาจารเด็กเรอะ!!\" ปากของกรเริ่มทำหน้าที่ทันทีเมื่อเห็นร่างเปียกโชกใต้เสื้อกาวน์สีขาวในอ้อมแขนของจิ้ง และด้วยความที่จะไม่มีมือเขกกะโหลดมัน เขาเลยได้แต่ส่งสายตาอาฆาตหมายหัวไว้ก่อน
                    \"สิชา พี่จิ้งจะพาแพนกับพี่แพมไปที่บ้านล่ะ\" สาวน้อยหันไปพูดกับเพื่อนอย่างดีอกดีใจ ส่วนสิชาก็ได้ประคองใบหน้าเธอแผ่วเบา ก่อนจะจับมือแพนมั่น
                    \"แล้วพี่วาวกับพี่ออฟล่ะ?\"
                    \"อยู่ในห้องปฏิบัติการ\" จิ้งชิงตอบหน้าตาเฉย
                    \"แล้ว...คุณ?\" สิชาหรี่ตามองบุรุษตรงหน้าเหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าพบกันมาก่อน แต่คนถูกมองกลบเมินหนีก่อนจะหันรีหันขวางด้วยอาการเร่งรีบ
                    \"เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเถอะ ไว้บอกทางออกให้พวกผมก่อนดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวใครมาเจอเข้าจะยุ่ง\"
                    \"งั้นเดี๋ยวฉันพาไปเอง\" เด็กสาวอาสา
                    \"เอ๊ะๆ! น้องครับ พี่รู้ว่าน้องติดใจพี่ แต่ไม่ต้องถึงขนาดตามพี่กลับบ้านก็ได้น่ะ\" คำพูดที่รียกให้ดวงตาของสิชาเบิกกว้างก่อนจะหลับตาลงท่องพุธโธ ธัมโม สังโฆ ในใจขณะที่เครสทำหน้าที่ยันคนปากดีลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ต้องสั่ง
                    \"นี่ ฟังนะ! ฉันลงเรือกับพวกคุณถึงขนาดนี้แล้ว ฉันคงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้... อีกอย่าง ฉันคิดว่าแพมกับแพนควรจะมีชีวิตหมือนเด็กทั่วๆไปซักที... ฉันไม่อยากเห็นพวกเขาถูกทำเหมือนเป็นตัวทดลองแบบนี้\"
                    \"ก็เพราะแย่งนั้นแหละผมถึงได้มาที่นี่ไง\" จิ้งเอ่ยเรียบ ก่อนที่จะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของกลุ่มรปภ.กระชั้นเข้ามาเรื่อยๆ
                    \"ตามมา เร็ว!!!\"
                    สิชาเริ่มออกวิ่งทันทีโดยไม่ลืมที่จะลากแพนให้วิ่งตามมาด้วย แต่จู่ๆ ที่สุดทางเดินนั่นรปภ.กว่าห้านายก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เล่นเอาคนนำทางต้องชักเท้าเลี้ยววิ่งเข้าประตูลงบันไดหนีไฟด้วยอารามตกใจ
                    \"จับมัน!!!\" เสียงยามตะโกนดังลั่นและดูจะกระชั้นเข้ามาทุกขณะ สิชานำลูกทัวร์วิ่งลงบันไดมาสองชั้นก่อนจะผลักประตเปิดออกแล้วกลับเข้ามาสู่ระเบียงทางเดินอาคารมืดสลัว แล้วสายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นรปภ.อีกกลุ่มที่วิ่งลงมาจากบันไดปกติของอาคาร ไม่ต้องให้เสียเวลาคิด... พวกเขาเห็นเธอแล้ว และตอนนี้ดูเหมือนพวกเธอจะโดนล้อม!!!
                    \"เราต้องไปทางไหน!!\" เรหันไปถามสิชาที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ สมองชองเธอกำลังประมวลผลเส้นทางที่ใกล้ที่สุด และปลอดภัยที่สุด
                    \"เร็วเข้า!!\" ซันตะโกนเร่ง เมื่อกลุ่มยามจากทั้งสองฝั่งวิ่งใกล้พวกเขาเข้ามาเรื่อย สิชาหลับตาลงนึกภาพ... เธอรู้จักทุกซอกทุกมุมของตึกที่เหมือนเขาวงกตนี้ดีกว่าใครๆ เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่ห้าขวบ ไม่มีใครชำนาญเส้นทางไปมากกว่าเธออีกแล้ว
                    \"ทางนั้น!!!\" สิชาชี้มือไปที่ซอกทางเดินข้างหน้า ทว่ากลุ่มยามก็อยู่ตรงนั้นและกำลังวิ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน!!
                    Blaze wall!!!
                    กำแพงเพลิงสีฟ้าปรากฏขึ้นตรงหน้า กลุ่มยามกว่าห้าคนพลันชะงักอยู่กับที่ เรโบกมือเป็นเชิงเร่งให้ทุกคนวิ่งนำไปก่อนแต่แล้ว- -
                    \"เร!! ระวัง!!\" จิ้งตะโกนลั่น แต่หัวหน้ารปภ.กลุ่มข้างหลังกลับเหนี่ยวไกปืนในทันที!!
                    ปัง!!
                    Evaporation!!!
                    Moonlit chain!!!
                    ลูกกระสุนพลันระเหยหายไปในอากาศขณะที่สายโซ่สีทองสานตัวกั้นเป็นกำแพงขึ้นในชั่วพริบตา สิชาไม่รอให้เสียเวลา เธอออกวิ่งทันที ตามมาด้วยคนอื่นๆ
                    \"ทางออกอยู่ข้างหน้า เร็วเข้า!!\"
                    สิชาวิ่งนำทุกคนไปยังประตูทางออกข้างหน้าแต่ทว่า... ภาพตรงหน้ากลับทำให้เธอต้องหยุดฝีเท้าลงแค่นั้น ดวงตาคู่โตเบิกกว้างด้วยความตกใจอย่างคาดไม่ถึง.... ก็เพราะตรงนั้น... เงามโหฬารที่ทอดยาวอยู่ตรงนั้น โครงร่างบิดเบือนเหมือนอสูรร้าย นัยน์ตาสีแดงก่ำทอดมองก่อนจะแสยะแยกเขี้ยวขู่คำราม... ที่สำคัญ...มันไม่ได้มาเพียงตัวเดียว... แต่มันมีเป็นฝูง!!!!!!!!
                    ครึ่งอสูร!!!!!!!
                    \"พระเจ้า...\" สิชาอุทานเสียงเบาก่อนจะชักเท้าถอยหลังกลับอัตโนมัติ พวกเครสที่ยืนอยู่ข้างหลังเหมือนจะตัวแข็งไปชั่วขณะเมื่อเงาร่างนั่นใกล้เข้ามาทุกทีๆและ- -
                    ตูม!!!!!!!!!
                   
                    ไฟทั่วทั้งอาคารดับลงเป็นรอบที่สอง สัญญาณเตือนภัยยังคงแผดเสียงลั่นระงมไปทั่วทุกซอกทุกมุมของตึก แต่เด็กสาวที่นั่งอยู่ในห้องกลับเพียงแค่ลอบถอนหายใจก่อนจะนั่งรอให้ไฟสำรองทำงาน
                    \"วันนี้มันเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย...\" เจ้าหล่อนเอ่ยพลางจ้องมองไซเรนที่ยังคงเพียรส่งเสียงแสบแก้งหูเธออย่างไม่ลดละ ดวงตากลมโตสีดำขลับของเธอฉายแววสงสัยใครรู้เต็มที่ นิ้วเรียวยกขึ้นพันปลายผมลอนสีดำที่ถูกรวบตึงเป็นหางม้าที่ด้านหลัง ทั้งๆที่เธอมีอายุเพียงสิบสี่ปีแต่ดีกรีความรู้ที่ถูกการันตีด้วยแว่นหนาเตอะนั่นกลับทำให้เธอกลายเป็นนักวิจัยคนสำคัญแห่งศูนย์วิทยาศาสตร์แห่งนี้ได้ไม่ยาก
                    \"พี่เจ็นซ์... พี่คิดว่าไง?\"
                    \"ไง? อะไรหรอจ๊ะสิช?\"
                    ดวงหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กสาวมุ่ยลงสนิทเมื่อเพื่อนร่วมงาน... เจ็นซ์ กำลังนั่งเสริมสวยแบบไม่สนใจใยดีสถานการณ์รอบข้างเลยสักนิด
                    \"โธ่! พี่เจ็นซ์ เวลาแบบนี้ยังจะมานั่งแต่งหน้าทำใจเย็นอยู่อีก\" เจ้าตัวแค่นว่าก่อนจะเอนหลังลงกับพนักเก้าอี้
                    \"โธ่... จะแตกตื่นให้ได้อะไรล่ะจ๊ะ เรื่องจับผู้บุกรุกน่ะปล่อย รปภ. ทำงานไปเถอะ พวกโจรกระจอกมันไม่รอดไปได้หรอก\"
                    \"เรื่องนั้นน่ะหนูไม่เป็นห่วงหรอก... ห่วงก็แต่...\"
                    \"แต่?\" หญิงสาวเลิกคิ้วถาม
                    \"แคปซูลน่ะสิ... ไฟดับแบบนี้ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง...\"
                    \"โธ่ สิชาจ๋า... วาวกับออฟก็ดูแลอยู่ ไม่เป็นไรหรอกเชื่อพี่เถอะ\" เจ็นซ์ตบบ่าสิชาเบาๆ ก่อนจะแย้มรอยยิ้มให้แล้วหันไปเสริมสวยต่อแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้างเล่นเอาสิชาส่ายหน้าด้วยความระอาหน่อยๆก่อนจะลุกขึ้นผลักประตูกระจกออกนอกห้องไป
                    ทันทีที่เธอก้าวพ้นกำแพงกระจกใสชั้นที่สองของห้องปฏิบัติการออกมา ทัศนียภาพรอบข้างก็ตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงกระพริบสลัวๆของไซเรนเตือนภัยสีแดงเท่านั้นที่พอจะทำให้เห็นอะไรได้บ้าง สิชามุ่งหน้าออกมาจนถึงระเบียงทางเดิน เจ้าหล่อนเหลือบมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะสาวเท้ามุ่งหน้าไปยังห้องวิจัยหลักที่แคปซูลทั้งสองตั้งอยู่
                    กึก!!
                    ฝีเท้าพลันสะดุดลงก่อนที่ร่างบางจะหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนกระแวดระวัง สิชาค่อยๆสาวเท้ากลับทางเดิม... เบื้องหน้าเธอยังคงเป็นทางเดินมืดสลัวว่างเปล่า แต่หัวใจเธอเต้นรัวเหมือนจะฟ้องถึงความผิดปกตินี้...
                    \"ใครน่ะ?\"
                    !!!
                    ความตกใจแล่นปราดเข้าสู่เซลล์สมอง เมื่อจู่ๆลำแขนแข็งแกร่งของใครบางคนก็ตวัดรวบตัวเธอจากด้านหลัง มือกร้านประกบปากเธอแน่นทำให้ไม่อาจส่งเสียงร้องใดๆได้ แว่นสายตาหลุดกระเด็นลงไปอยู่กับพื้น ขณะที่เธอดิ้นรนให้หลุดออกมาจากอ้อมแขนของเขา
                    Heat!!!
                    \"เฮ้ยๆๆๆ!!!!\" ผู้บุกรุกรีบปล่อยมือออกจากตัวสิชาทันทีเมื่อร่างของเด็กสาวเร่งอุณหภูมิสูงขึ้นอย่างน่ากลัว สิชาถอยออกมาตั้งหลักตรงหน้า แต่เธอกลับมองเห็นคนร้ายได้ไม่ถนัดนักแต่ก็ยังพอเดาได้ว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มผมทองเซอร์ๆ
                    \"ไม่ต้องเพ่งขนาดนั้นก็ได้คุณหนู\" น้ำเสียงยียวนกวนประสาทเอ่ยขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะก้มลงหยิบแว่นสายตาเธอขึ้นมาพินิจพิจารณา สิชาก้าวเข้าไปหมายจะคว้ามันคืนมา แต่คนเจ้าเล่ห์ก็ยกมือขึ้นสูงจนเธอเอื้อมไม่ถึง
                    \"คืนมานะคนบ้า!!\"
                    \"อะไร้ อุตส่าห์เก็บให้ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหน่อยสิครับ\" เจ้าตัวพูดกลั้วหัวเราะก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาให้ใจหายเล่น เรือนผมสีทองปัดลงบนใบหน้านวลใส จมูกของทั้งคู่ห่างเพียงแค่คืบ ดวงตากลมโตสบกับดวงเนตรสีส้มฉาบประกายเจ้าเล่ห์ แล้วสัญชาติญาณส่วนลึกก็ดึงร่างให้เด็กสาวถอยห่างอัตโนมัติ แต่เจ้าของร่างสูงก็ก้าวกระชั้นเข้ามาจนสิชาถอยไปติดกำแพงอย่างหมดสิ้นทางหนี
                    \"จ...จะทำอะไรน่ะ...\" เลือดในกายดูเหมือนจะร้อนขึ้นมาเฉียบพลัน เสียงหัวใจเธอเต้นดังระรัว เมื่อคนตรงหน้าทาบฝ่ามือทั้งสองลงบนกำแพงกั้นทางหนี สมองเธอดูเหมือนจะตื้อชา สมาธิกระเจิดกระเจิงหายไปหมดจนลืมแม้กระทั่งว่าเธอใช้พลังจิตจัดการกับเขาได้
                    โป๊ก!!!
                    \"โอ๊ย!! อะไรฟะไอเครส!!!\" กรเอามือคลำหัวป้อยก่อนจะหันไปเฉงเพื่อนสาวที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างหลัง เปิดโอกาสให้สิชาได้ระบายลมหายใจด้วยความโล่งอก แล้วหลบฉากออกมาห่างกรด้วยความไม่ไว้ใจเต็มเปี่ยม
                    \"พรากผู้เยาว์เลยนะแก... เล่นอะไรไม่รู้จักคุกจักตะราง\" เครสแย้มรอยยิ้มหวานก่อนจะหักนิ้วข่มขวัญบุรุษตรงหน้า เล่นเอากรถึงกับยิ้มเจื่อนลงไปถนัดแล้วส่งแว่นคืนให้กับสิชาแต่โดยดี
                    \"สงสัยติดเชื้อวัวมาจากน้องใครบางคนนั่นแหละ\" เรที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่นานเอ่ยเรียบ เล่นเอาซันกับเครสหันมามองด้วยความไม่เข้าใจ เจ้าตัวเลยขยายความต่อ \"ก็เชื้อวัวแก่ไง\"
                    \"ไอ้เร!!! ย๊ากกกกก!!!\" ซันกระโจนเข้าบีบคอเรเล่นเอาเด็กหนุ่มหายใจไม่ออกหน้าเขียวหน้าเหลืองแทบขาดอากาศตายอยู่ตรงนั้น กว่าเครสกับกรจะห้ามมวยได้ก็เสียเวลาอยู่พักใหญ่
                    \"พวกคุณ... เป็นใครกันน่ะ?\" สิชาเอ่ยถามอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะกลุ่มคนตรงหน้าเธอนี่ห้นิยามได้คำเดียวว่า \'เพี้ยน\'
                    \"เอ่อ... รบกวนน้องช่วยพาพวกพี่ไปห้องที่เก็บแคปซูลหน่อยได้ไหม? พี่นัดเพื่อนไว้ที่นั่นอ่ะ?\" ผู้หญิงที่ชื่อเครสหันมาพูดกับเธออย่างค่อนข้างจะเป็นกันเองทั้งๆที่สิชารู้สึกไม่ไว้ใจพวกเขาเอาซะเลย
                    \"คุณรู้ได้ยังไงว่ามีห้องนั้น? บอกมาดีกว่า ไม่งั้นฉันโทรเรียกรปภ.แน่!\"
                    คำขาดของสาวเจ้าเล่นเอาพวกเครสอ้ำอึ้ง มองหน้าเลิ่กลั่กกันนานสองนาน ก่อนที่กรจะช่วยชีวิตพวกเขาด้วยการเอ่ยคำตอบ...
                    \"พวกเรามาขโมยตัวฝาแฝดแพมกะแพนอ่ะ รู้จักไหม?\"
                    โครม!!!
                    ถูกถีบๆงามๆของซันยันโครมเข้าให้โดยที่ไม่มีใครต้องสั่ง เครสส่งสายตาอาฆาตให้กรอย่างกับจะฉีกเนื้อมันออกเป็นชิ้นๆ ส่วนเรก็หัวเราะเย็นๆพร้อมหักนิ้วกรอบแกรบเหมือนอยากจะลองหักกระดูกกรเล่นสักท่อนสองท่อน
                    แต่ทว่าไม่มีใครสังเกตสีหน้าลำบากใจของสิชาสักนิด คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดวงตาคู่โตหลุบลงต่ำราวจมอยู่กับความคิดก่อนที่เธอจะเอ่ย
                    \"ตามมาสิ จะพาไป\"
                    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                    \"ขอโทษนะคะ ตอนนี้ศูนย์วิจัยเกิดเหตุขัดข้องไม่สามารถให้เข้าเยี่ยมชมได้ค่ะ\" พนักงานต้อนรับสาวสวยเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ทว่าคนถามกลับไม่มีแก่ใจจะยิ้มตอบ ดวงหน้าของเจ้าหล่อนบูดสนิทก่อนจะจ้ำพรวดๆไปนั่งรออยู่ตรงโซฟาด้านหน้า
                    ...ไอ้เหตุขัดข้องที่ว่าคงเป็นฝีมือใครอื่นไม่ได้นอกจากตาจิ้ง...
                    \"ใจเย็นน่าเจ รอพอลก่อนก็ได้\" หลินเอ่ยเบาๆพอดีกับที่คนตายยากวาร์ปมาโผล่ตรงหน้าพอดีเล่นเอาหัวใจเกือบวาย
                    \"ไปไหนมาอ่ะพอล?\" เจเอ่ยถาม
                    \"พอดีเจอเพื่อนเก่า เลยวาร์ปมันลงไปส่งที่ทางระบายน้ำใต้ดินก็แค่นั้น\" เจ้าตัวเอ่ยกลั้วหัวเราะ เล่นเอาเจกับหลินกะพริบตาปริบๆกับคำตอบที่ฟังยังไงก็ไม่เห็นจะรู้เรื่องของเด็กหนุ่ม
                    \"พอล พาพวกพี่เข้าไปหน่อยสิ\" เจกระซิบเอ่ยพลางชำเลืองมองไปทางรปภ.ร่างยักษ์ที่กั้นทางไว้ แถมยังส่งสายตาขู่กรรโชกมากลายๆ
                    \"แล้วผมจะพาไปได้มั้ยล่ะ?\"
                    \"เอ๋า! ทีทางระบายน้ำใต้ดินยังไปได้กะแค่ในอาคารทำไมจะไปไม่ได้!!\"
                    \"ก็แต่ก่อนเคยมาดูลาดเลาแถวนี้แต่ไม่เคยเข้าไปข้างใน ก็เลยไม่เคยเห็นข้างในอ่ะ\" เจ้าตัวหัวเราะแห้งๆพร้อมรอยยิ้มเจื่อน
                    \"ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว กลับบ้าน!!\" คนนำทีมเดินปึงปังกลับออกไปอย่างเสียไม่ได้ ส่วนหลินก็รีบวิ่งตามเจ้าหล่อนไปขณะที่พอลแย้มรอยยิ้มมองผ่านกระจกใสออกมาสบสายตากับใครบางคนนอกอาคาร...
                    ...ฝากที่เหลือด้วยแล้วกัน...สตอร์ม่า...
                    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                    \"พี่จะพาแพนกับพี่แพมไปไหนหรอคะ?\" ดวงตากลมโตใสเอ่ยถามบุรุษข้างกายที่ก้าวฉับๆไปตามทางเดินมืดสลัวทั้งที่ต้องอุ้มร่างเปียกโชกของแพมไว้ด้วย ดวงตาสีมรกตเหลืบมามองเด็กสาวข้างๆที่หน้าตาถอดแบบแพมมาอย่างไม่มีผิดเพี้ยนก่อนจะลอบถอนหายใจแล้วเอ่ยคำตอบ
                    \"พากลับบ้าน\"
                    \"บ้านคืออะไรคะ?\" คำถามที่สวนกลับมาทันทีเล่นเอาชายหนุ่มแทบสะดุด  นัยน์ตาคู่นั้นเบิกกว้างมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
                    \"เอ่อ...\" จิ้งเริ่มเค้นสมองหาคำอธิบายพลางนึกสมเพชตัวเองในใจอยู่เล็กๆ แต่ดูราวกับว่าเขาจะจำกัดความหมายของมันไม่ได้จริงๆ
                    \"เป็นเหมือนแคปซูลรึเปล่า? มีพี่วาว มีพี่ออฟ มีพี่แพม แล้วก็มีสิชา\" แพนยิ้มร่าอย่างเด็กไม่รู้ประสาในขณะที่ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นกับชื่อสุดท้าย... สิชา?
                    \"แพน!!!\"
                    พลันเสียงเรียกของสาวน้อยแปลกหน้าก็ดังขึ้นให้เขาใจหายวาบก่อนจะหันไปมองเห็นคนกลุ่มหนึ่ง เด็กสาวที่เดินนำมาดูท่าทางไม่คุ้นตา ทว่าอีกสี่คนที่ตามมาข้างหลังนั่นถึงไม้จะอยู่ในนที่มืดเขาก็รู้ว่าเป็นใคร
                    \"อะไรเนี่ย!! พี่จิ้งทำอนาจารเด็กเรอะ!!\" ปากของกรเริ่มทำหน้าที่ทันทีเมื่อเห็นร่างเปียกโชกใต้เสื้อกาวน์สีขาวในอ้อมแขนของจิ้ง และด้วยความที่จะไม่มีมือเขกกะโหลดมัน เขาเลยได้แต่ส่งสายตาอาฆาตหมายหัวไว้ก่อน
                    \"สิชา พี่จิ้งจะพาแพนกับพี่แพมไปที่บ้านล่ะ\" สาวน้อยหันไปพูดกับเพื่อนอย่างดีอกดีใจ ส่วนสิชาก็ได้ประคองใบหน้าเธอแผ่วเบา ก่อนจะจับมือแพนมั่น
                    \"แล้วพี่วาวกับพี่ออฟล่ะ?\"
                    \"อยู่ในห้องปฏิบัติการ\" จิ้งชิงตอบหน้าตาเฉย
                    \"แล้ว...คุณ?\" สิชาหรี่ตามองบุรุษตรงหน้าเหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าพบกันมาก่อน แต่คนถูกมองกลบเมินหนีก่อนจะหันรีหันขวางด้วยอาการเร่งรีบ
                    \"เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเถอะ ไว้บอกทางออกให้พวกผมก่อนดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวใครมาเจอเข้าจะยุ่ง\"
                    \"งั้นเดี๋ยวฉันพาไปเอง\" เด็กสาวอาสา
                    \"เอ๊ะๆ! น้องครับ พี่รู้ว่าน้องติดใจพี่ แต่ไม่ต้องถึงขนาดตามพี่กลับบ้านก็ได้น่ะ\" คำพูดที่รียกให้ดวงตาของสิชาเบิกกว้างก่อนจะหลับตาลงท่องพุธโธ ธัมโม สังโฆ ในใจขณะที่เครสทำหน้าที่ยันคนปากดีลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ต้องสั่ง
                    \"นี่ ฟังนะ! ฉันลงเรือกับพวกคุณถึงขนาดนี้แล้ว ฉันคงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้... อีกอย่าง ฉันคิดว่าแพมกับแพนควรจะมีชีวิตหมือนเด็กทั่วๆไปซักที... ฉันไม่อยากเห็นพวกเขาถูกทำเหมือนเป็นตัวทดลองแบบนี้\"
                    \"ก็เพราะแย่งนั้นแหละผมถึงได้มาที่นี่ไง\" จิ้งเอ่ยเรียบ ก่อนที่จะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของกลุ่มรปภ.กระชั้นเข้ามาเรื่อยๆ
                    \"ตามมา เร็ว!!!\"
                    สิชาเริ่มออกวิ่งทันทีโดยไม่ลืมที่จะลากแพนให้วิ่งตามมาด้วย แต่จู่ๆ ที่สุดทางเดินนั่นรปภ.กว่าห้านายก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เล่นเอาคนนำทางต้องชักเท้าเลี้ยววิ่งเข้าประตูลงบันไดหนีไฟด้วยอารามตกใจ
                    \"จับมัน!!!\" เสียงยามตะโกนดังลั่นและดูจะกระชั้นเข้ามาทุกขณะ สิชานำลูกทัวร์วิ่งลงบันไดมาสองชั้นก่อนจะผลักประตเปิดออกแล้วกลับเข้ามาสู่ระเบียงทางเดินอาคารมืดสลัว แล้วสายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นรปภ.อีกกลุ่มที่วิ่งลงมาจากบันไดปกติของอาคาร ไม่ต้องให้เสียเวลาคิด... พวกเขาเห็นเธอแล้ว และตอนนี้ดูเหมือนพวกเธอจะโดนล้อม!!!
                    \"เราต้องไปทางไหน!!\" เรหันไปถามสิชาที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ สมองชองเธอกำลังประมวลผลเส้นทางที่ใกล้ที่สุด และปลอดภัยที่สุด
                    \"เร็วเข้า!!\" ซันตะโกนเร่ง เมื่อกลุ่มยามจากทั้งสองฝั่งวิ่งใกล้พวกเขาเข้ามาเรื่อย สิชาหลับตาลงนึกภาพ... เธอรู้จักทุกซอกทุกมุมของตึกที่เหมือนเขาวงกตนี้ดีกว่าใครๆ เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่ห้าขวบ ไม่มีใครชำนาญเส้นทางไปมากกว่าเธออีกแล้ว
                    \"ทางนั้น!!!\" สิชาชี้มือไปที่ซอกทางเดินข้างหน้า ทว่ากลุ่มยามก็อยู่ตรงนั้นและกำลังวิ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน!!
                    Blaze wall!!!
                    กำแพงเพลิงสีฟ้าปรากฏขึ้นตรงหน้า กลุ่มยามกว่าห้าคนพลันชะงักอยู่กับที่ เรโบกมือเป็นเชิงเร่งให้ทุกคนวิ่งนำไปก่อนแต่แล้ว- -
                    \"เร!! ระวัง!!\" จิ้งตะโกนลั่น แต่หัวหน้ารปภ.กลุ่มข้างหลังกลับเหนี่ยวไกปืนในทันที!!
                    ปัง!!
                    Evaporation!!!
                    Moonlit chain!!!
                    ลูกกระสุนพลันระเหยหายไปในอากาศขณะที่สายโซ่สีทองสานตัวกั้นเป็นกำแพงขึ้นในชั่วพริบตา สิชาไม่รอให้เสียเวลา เธอออกวิ่งทันที ตามมาด้วยคนอื่นๆ
                    \"ทางออกอยู่ข้างหน้า เร็วเข้า!!\"
                    สิชาวิ่งนำทุกคนไปยังประตูทางออกข้างหน้าแต่ทว่า... ภาพตรงหน้ากลับทำให้เธอต้องหยุดฝีเท้าลงแค่นั้น ดวงตาคู่โตเบิกกว้างด้วยความตกใจอย่างคาดไม่ถึง.... ก็เพราะตรงนั้น... เงามโหฬารที่ทอดยาวอยู่ตรงนั้น โครงร่างบิดเบือนเหมือนอสูรร้าย นัยน์ตาสีแดงก่ำทอดมองก่อนจะแสยะแยกเขี้ยวขู่คำราม... ที่สำคัญ...มันไม่ได้มาเพียงตัวเดียว... แต่มันมีเป็นฝูง!!!!!!!!
                    ครึ่งอสูร!!!!!!!
                    \"พระเจ้า...\" สิชาอุทานเสียงเบาก่อนจะชักเท้าถอยหลังกลับอัตโนมัติ พวกเครสที่ยืนอยู่ข้างหลังเหมือนจะตัวแข็งไปชั่วขณะเมื่อเงาร่างนั่นใกล้เข้ามาทุกทีๆและ- -
                    ตูม!!!!!!!!!
                   
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น