ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กำเนิด Militia
นัยน์ตาคู่สีเขียวค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นอย่างฝืนสุดๆ เขาเหลือบไปทางซ้ายและขวามองเห็นแต่เตียงสีขาวตลอดแนว ทำให้ตัวเองพอรับรู้ได้ว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียน
แก๊ก!!!
หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอคือคุโรสึกิ โทโมมิ ผู้หญิงที่สู้กับเขาก่อนที่ตัวเองจะมานอนอยู่ในห้องพยาบาล เด็กหนุ่มแกล้งหลับแทบจะในทันทีที่เขาเห็นว่าเป็นเธอ...โทโมมิเดินตรงเข้ามาที่เตียงของเขา เธอทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ด้านข้างของเตียง นัยน์ตาสีอำพันจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง เธอหวังเอาไว้ในใจลึกๆว่าเธอคงไม่ได้ฆ่าเขาตายไปแล้วน่ะ...เธอเพียงแค่...เพียงแค่อยากลองสู้กับเขาเพื่อหาคนเข้าร่วมงานประลองกับเธอเท่านั้น.....ถ้าเกิดว่าคนตรงหน้านี้เป็นอะไรขึ้นมาเธอจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองเลย
สายลมเบาบางพัดเข้ามาทางหน้าต่าง โทชิยะขยับดวงตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อสังเกตท่าทางของโทโมมิ เด็กสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยังคงไม่มีท่าทีจะจากไปโดยง่ายดาย ฉับพลันเด็กสาวก็ลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่หน้าต่าง...เส้นผมสีเงินของเธอกระทบต้องกับแสงของพระอาทิตย์ โทชิยะมองเธอนิ่งดูเหมือนตัวเธอเองก็ไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อยว่ามีคนกำลังมองดูเธออยู่...
แก๊ก!!!
เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง โทโมมิเหลือบไปมองผู้มาเยือนที่ประตูอีกครั้งก่อนเบือนหน้ากลับมาเฉยๆ...เด็กสาวผมซอยยาวละต้นคอสีส้ม นัยน์ตาสีม่วงเข้ม ท่าทีห้าวไม่เหมือนเด็กผู้หญิง ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับการแต่งกายที่ดูเหมือนพวกทหาร...
ยูกิโซระ ริน (Writer: Parko)
ฉายา:Lieutenant
สาวเจ้าเดินตรงมายังเตียงของโทชิยะทันที...
\"นี่ นายจะแกล้งหลับไปอีกนานแค่ไหนคนเค้ารู้กันหมดแล้ว...\"เธอพูดขึ้น แต่โทชิยะยังคงเล่นบทบาทนอนหลับสนิทต่อไป
\"ใช่ ชั้นรู้ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว แค่รอดูว่าเมื่อไรนายจะเลิกเล่น\"โทโมมิเอ่ยขึ้นขณะที่เธอยืนพิงกับหน้าต่างอยู่ที่เดิม ปล่อยให้เส้นผมสีเงินกระทบแสงแดดจ้าสีเงิน เส้นผมปะทะกับแรงลมบางๆ
มีแต่พวกฉลาดเป็นกรดทั้งนั้น...
โทชิยะเอ่ยขึ้นในใจ ขณะที่ดวงตาของเขายังคงทำหน้าที่หลับต่อไป แต่ยังคงหลงเหลือโสตประสาทในการมองไว้เพียงเล็กน้อย เขาจ้องมองสองสาวที่คนหนึ่งยืนอยู่ข้างตัวเขา ส่วนอีกคนยืนอยู่ที่หน้าต่าง
\"ชั้นแค่จะมาบอกนายว่า ชั้นจะให้นายอยู่ทีมเดียวกับชั้น\"รินพูดขึ้น ขณะที่สายตาของเธอมองไปเด็กหนุ่มที่ยังนอนอยู่บนเตียงทำตัวเหมือนคนป่วยไม่เลิก ก่อนที่รินจะหันหน้าไปหาโทโมมิและพูดขึ้นอีกครั้งว่า...
\"ส่วนสมาชิกอีกคนก็คือเธอ!!!\"
\"พูดอะไรบ้าๆ!!!\"แล้วเจ้าคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อครู่ก็ลุกขึ้นมาแย้งความคิดเห็นของรินทันทีด้วยอาการเดือดดาล
\"หุบปากไปซะ ชั้นเป็นหัวหน้าทีมน่ะไม่ใช่นาย\"รินหันไปตะโกนใส่
\"พอเถอะ....ทีมที่ชั้นจะเข้าชั้นจะเป็นคนตัดสินใจเอง...\"โทโมมิพูดขึ้นพลางเดินตรงไปยังประตู
\"อีกอย่าง...ดีใจด้วยที่นายไม่ได้ตายเพราะลาสต์ควอเตอร์ของชั้น...\"โทโมมิพูดขึ้นเสียงเรียบ พอสิ้นคำเธอก็เดินออกไปจากห้องพยาบาลทันที...
\"เฮ้!!!เดี๋ยวสิ...\"รินร้องขึ้นแต่มันไม่ทันซะแล้ว เธอเลยต้องวิ่งพรวดพราดตามโทโมมิออกไปจากห้องทันที
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
เฮ้อ!!!
ชายหนุ่มผมดำนั่งถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย นี่เขาเพิ่งแพ้การต่อสู้เพื่อเข้าทีมมา หลังจากนั้นเขาก็แยกตัวออกมาคนเดียว สุดท้ายก็มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้ที่เขาคุ้นเคยและรู้สึกสบายใจเสมอๆที่มานั่งอยู่ที่นี่
!?!
\"ออกมาซะดีๆ...\"เด็กหนุ่มพูดขึ้น ขณะที่ตัวเค้ารู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เขามาถึงที่นี่..
แค่พูดเฉยๆคงไม่ได้ พวกนี้ชอบให้กำลัง...
ชายหนุ่มบ่นในใจขณะที่ขว้างดาวกระจายห้าแฉกสี่อันไปให้เฉียดเป้าหมายเล็กน้อย
ฟึ่บ!!!
ร่างบางปรากฏตัวขึ้นหลังต้นไม่ใหญ่...
\"มีอะไรงั้นเหรอมิชิโยะ?\"ยูจิโร่เอ่ยถามขึ้นก่อน มิชิโยะค่อยๆเดินมาเบื้องหน้าเขา
\"ชั้นได้ข่าวว่านายกำลังหาทีมเพื่อเข้าการประลอง...จริงเหรอ?\"มิชิโยะเอ่ยถาม ขณะที่ดวงตาสีนํ้าตาลของเธอบ่งบอกให้รู้ว่าเธอต้องการคำตอบมากแค่ไหน
\"ใช่ ชั้นไปหาทีมมา แต่แพ้คู่ต่อสู้เลยชวดไปก็เท่านั้น...\"ยูจิโร่เอ่ยอย่างเซ็งๆ
\"งั้นนายร่วมทีมกับชั้นไหม?\"มิชิโยะเสนอขึ้น ทำเอาคนฟังแทบจะหยุดหายใจขึ้นมาเฉยๆ ดวงตาสีเขียวหันมามองเธอด้วยเครื่องหมายคำถาม
\"ชั้นจะร่วมทีมกับรินแล้วก็โทชิยะ\"มิชิโยะอธิบาย
\"ชั้นขอปฏิเสธ\"ยูจิโร่พูดขึ้นทันทีเมื่อมีชื่อของคนที่เกลียดเค้าหลุดลอดออกมาจากปากของเด็กสาวตรงหน้า...เขายังจำได้ดี ตั้งแต่วันที่มาเรียน กับยูกิโซระ ริน ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยที่จะเอ่ยปากพูดกับเขาสักคำ และตัวเขาเองก็ไม่เคยรู้เหตุผลของเธอ เขารู้แต่เพียงว่าเธอเกลียดเขามากขนาดไหน...
\"ชั้นจะไปคุยกับรินเรื่องทีม...\"พูดจบมิชิโยะก็เดินจากไป ปล่อยให้เขานั่งอยู่ที่ตรงนั้นตามเดิม...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
\"นี่เธอจะไม่เข้าร่วมทีมกับชั้นเหรอ?\"รินพูดขึ้น โทโมมิหยุดเดินและหันกลับมามอง
\"อะไรที่เธอคิดว่าชั้นเหมาะสมจะร่วมทีมกับเธอ?\"โทโมมิเอ่ยถาม
\"ชั้นก็แค่คิดว่าฝีมือเธอเข้าขั้น น่าจะร่วมทีมได้ดี\"รินเอ่ยตอบอย่างมั่นใจเพื่อเพิ่มความเชื่อใจและไว้ใจให้กับโทโมมิในการเข้าร่วมทีมครั้งนี้
\"แต่...\"ไม่ทันที่โทโมมิจะพูดจบประโยคเสียงของรินก็แทรกขึ้นมาทันทีว่า...
\"ถ้าเธอคิดว่าโทชิยะแย้งเรื่องที่เธอจะมาร่วมทีมล่ะก็ ไม่ต้องห่วงชั้นจัดการให้แล้ว...\"รินพูดขึ้นอีกครั้งด้วยนํ้าเสียงสดใส สิ่งที่เธอพูดทำให้โทโมมิก้าวขามาร่วมทีมกับเธอครึ่งตัวแล้ว...แต่อีกใจเธอยังคงลังเล....
\"ริน!!!\"นํ้าเสียงของเด็กสาวอีกคนเอ่ยขึ้น ขณะที่เดินตรงมาหาริน
\"มีอะไร?\"รินเอ่ยถามเสียงเรียบ
\"เรื่องทีม...ชั้นเกลี้ยกล่อมสมาชิกอีกคนให้แล้ว\"มิชิโยะพูดขึ้นพร้อมขยับรอยยิ้มขึ้นน้อยๆ
\"ใคร?\"รินสวนขึ้นทันที
\"ฮันมะ ยูจิโร่...ชั้นว่าเธอคงโอเคน่ะ เขามีฝีมือพอตัวเก่งใช้ได้ อีกอย่างเพื่อการประลอง เธอไม่ควรคิดเรื่องถึงเรื่องส่วนตัวจะได้ไหม\"มิชิโยะตัดบทก่อนที่รินจะแทรกอะไรขึ้นมา รินขมวดคิ้วเล็กน้อย มันเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากพอตัวอยู่เหมือนกันถ้าให้คนที่เธอไม่ชอบสักเท่าไรมาเข้าร่วมทีม แล้วคนตรงหน้าดันมาบอกว่าให้คิดซะว่าเพื่อนการประลอง ทำยังกะมันคิดได้ง่ายๆงั้นแหนะ ....นัยน์ตาสีนั้าตาลหันไปมองอีกคนที่อยู่ตรงข้ามกับริน...
\"เธอ...ฉายาเดธมูนใช่ไหม?\"มิชิโยะเอ่ยถาม โทโมมิพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบกลับ ก่อนที่มิชิโยะจะตรงไปทักทาย
\"ชั้นชื่อ...\"ไม่ทันที่มิชิโยะจะแนะนำตัวจบ โทโมมิก็ตัดบทเธอทันที
\"ชื่อของเธอคือ...อิโนะโอะ มิชิโยะ?\"ทันทีที่โทโมมิเอ่ยชื่อเธอเด็กสาวก็ยิ้มรับน้อยๆ
\"ชั้นจะไปหายูจิโร่...\"พูดจบรินก็หายไปจากตรงนั้นทันที ส่วนมิชิโยะมองหน้าโทโมมิก่อนรีบวิ่งตามรินไป ส่วนโทโมมิก็เดินตามไปช้าๆ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...
รินวิ่งมายังต้นไม้ใหญ่ สถานที่ที่ยูจิโร่ชื่นชอบที่สุดในโรงเรียน...นัยน์ตาสีม่วงจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่ง สายลมโชยเอื่อยพัดเอาความสนใจของยูจิโร่มุ่งไปหาบุคคลที่มาเยือนเขาถึงที่...
นัยน์ตาสีเขียวมองกลับอย่างท้าทาย...
ถ้าจะเข้าร่วมทีมกันแล้วเกลียดกัน เขาก็ไม่อยากจะเข้าหรอก เพราะมันรังแต่จะสร้างความอึดอัดให้กับเขาและสมาชิกคนอื่นๆ
ถ้ายัยนี่มีเหตุผลมาสักหน่อยว่าทำไมถึงได้เกลียดเขานัก บางทีมันอาจจะทำให้เขาได้รู้อะไรๆมากขึ้นก็ได้...
ยูจิโร่บ่นในใจ แต่หากดวงตาสีม่วงที่ยังสบกลับมากลับแอบแฝงไปด้วยความลับที่มีกุญแจแและประตูมากมายบดบังสิ่งเหล่านั้นเอาไว้ ทำให้ยากที่จะรับรู้ได้...
\"คนนั้นน่ะเหรอ ยูจิโร่ที่อิโนะโอะพูดถึง...\"โทโมมิกล่าวเสียงเรียบจากด้านหลังของรินทันทีที่เธอเดินมาสมทบ...
นัยน์ของสาวๆทั้ง 3 จ้องมองดูยูจิโร่อย่างไม่วางตา แต่หากนัยน์ตาทั้ง 3 คู่กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป
นัยน์ตาสีม่วงของรินให้ความสึกจงเกลียดจงชังแทบจะกลืนกินเลือดเนื้อ
นัยน์ตาสีอำพันของโทโมมิกลับให้ความรู้สึกเย็นชา
นัยน์ตาของมิชิโยะดูเหมือนจะเป็นมิตรมากที่สุด
นี่มันสงครามพลังจิตชัดๆ...
ยูจิโร่สบถในใจ แน่ละเป็นใครจะทนไหวเล่นมี 3 สาวมายืนจ้องตาไม่กระพริบ ทำเอา ยูจิโร่รู้สึกหงุดหงิดเป็นที่สุด ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไรก็ดูเป็นจุดสนใจซะหมด ถึงแม้ไม่อยากสบตากลับไปแต่มันก็อดไม่ได้ที่ต้องมองกลับไปบ้าง
\"มีอะไร ยูกิโซระ?\"ยูจิโร่พูดเสียงเรียบ ขณะที่เดินตรงมาหา 3 สาว นัยน์ตาสีเขียวมองกลับอย่างท้าทายมากว่าเดิม
ผู้ชายคนนั้นฝีมือดี แถมดีแบบใช้ได้ซะด้วย...เขาเป็น 1 ในผู้มีพลังจิตพิเศษ พวกนินจาที่มีความเร็วสูง อาจจะเร็วๆพอๆกับเรา ไม่สิ...เขาอาจเร็วกว่าเราซะด้วยซํ้า!!!...
โทโมมิพูดกับตัวเองในใจ
\"ชั้นแค่มาถามว่านายจะร่วมทีมกับชั้นไหม?\"ยูจิโร่มองคนพูดด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย เพราะว่าคนที่พูดประโยคนี้ไม่ใช่ริน แต่หากเป็นโทโมมิ...
\"ใครเป็นหัวหน้าทีมล่ะ?\"ยูจิโร่เอ่ยถามขณะที่ยังสบตาคู่สนทนาอยู่ตามเดิม
\"ชั้นเอง...\"รินตอบกลับก่อนที่โทโมมิจะพูด
\"งั้นชั้นขอบาย...\"ยูจิโร่พูดขึ้นก่อนหันหลังให้ 3 สาว
\"เดี๋ยว!!!\"เสียงยื้อเอาไว้ดังขึ้น ยูจิโร่หันมามองราวกับจะตั้งคำถามประมาณว่า - เธอเรียกชั้นทำไมอีก-
\"ชะ...ชั้น...ตกลงยอมให้นายเข้าทีม!!!\"เสียงที่ดูเหมือนไม่มั่นคงในตอนแรกกลับห้าวหาญขึ้นมาในแบบของเธออีกครั้ง ยูจิโร่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
\"แค่การประลองนี้เท่านั้นที่ชั้นจะไม่เกลียดนาย\"รินยํ้าอีกครั้งขณะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอด
\"ได้...แค่การประลองนี้ก็ได้ที่ชั้นหวังว่าเธอจะไม่หาเรื่องชั้น...\"ยูจิโร่พูดขึ้นก่อนเดินจากไป
\"ยูจิโร่นายจะไปไหน ไม่คิดชื่อทีมก่อนเหรอ?\"มิชิโยะป้องปากเรียกตัวคนที่เดินหนีออกไป
\"ไม่เห็นจำเป็น ทีมของเราร่วมเจ้าคนที่นอนอยู่ในห้องพยาบาลด้วยเป็น 5 คน ว่าแต่ชั้นทึ่งในฝีมือเธอจริงๆน่ะคุโรสึกิ โทโมมิ หวังว่าเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ในการประลองครั้งนี่น่ะ ส่วนชื่อทีมของเราเอาเป็น Militia... แล้วกันถือเป็นการให้เกียรติแก่หัวหน้าทีม\"ยูจิโร่พูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินหายไป...
เค้ารู้ได้ยังไงว่าหมอนั่น....โทชิยะนอนอยู่ในห้องพยาบาล ก็ตอนนั้นเค้าไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นี่หน่า...
โทโมมิพูดขึ้นในใจ...
/ / / / / / / / / / / / // / / / // / / // / / // / // / / / // / / / // / / / / /// / / // /
ห้องพยาบาล
“อะไรนะ? นายนินจานั่นน่ะเหรอ ก็ไหนว่าเธอจงเกลียดจงชังมันมากเลยนี่” โทชิยะถามพลางเลิกคิ้วสูงด้วยความฉงนสนเท่ห์
“ฉัน…..ก็แค่ยอมรับในฝีมือเขาเท่านั้น เมื่อเราจะเข้าร่วมการประลอง เราก็ไม่อาจหาคนอื่นที่ดีกว่านี้ได้แล้ว” รินให้คำตอบ
“แล้วแต่เธอละกัน เธอเป็นหัวหน้านี่” ชายหนุ่มตอบห้วน ๆ ก่อนจะพลิกตัวไปอีกฝั่งหนึ่งเพื่อที่จะหลับต่อ....
รินส่ายหน้า ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตูบานเลื่อน แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปจับก็มีผู้เปิดประตูเข้ามาเสียก่อน
“อ้าว ริน ฉันจะมาเยี่ยมโทชิยะน่ะ อาการเค้าเป็นยังไงบ้าง”
โทโมมินั่นเอง
“ก็สบายดีนี่ ตอนนี้คงหลับไปแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกหมอนี่มันทนยิ่งกว่าแรดซะอีก” สาวห้าวกล่าวยิ้ม ๆ ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึม
“ออกไปข้างนอกหน่อย ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”โทโมมิชำเลืองมองหญิงสาวที่เป็นหัวหน้าทีมของเธออย่างงง ๆ แต่ก็เดินตามออกไป
.........................................................................................
“โทโมมิ เธอมาสู้กับฉัน”
หญิงสาวผมเงินหันไปมองหน้าหัวหน้าทีมของเธอด้วยความงุนงงเป็นที่สุด
“ฉะ…..ฉันนี่นะ?”
“ใช่” รินยืนยันหนักแน่น “เย็นนี้ สนามบอล”
“แต่ฉัน…..”
“ไม่มีแต่ นี่เป็นคำสั่งจากหัวหน้าทีม เข้าใจไหม!”
รินตะโกนสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแบบทหาร ทำเอาโทโมมิสะดุ้ง
“กะ......ก็ได้”
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
สนามบอลหลังโรงเรียน
ยูกิโซระ ริน ยืนตรงเป็นสง่าอยู่ที่กลางสนาม เธอมาด้วยชุดต่อสู้แบบทหารเต็มยศ หมวกเบเรต์สีเขียวสด เสื้อกั๊กสีเดียวกับหมวก กางเกงลายพรางและรองเท้าคอมแบ็ทที่ขัดขึ้นเงาจนแทบจะส่องหน้าได้
อึดใจต่อมา โทโมมิก็ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับสายลมที่พัดโอดครวญตามหลังเธอราวกับจะบอกคู่ต่อสู้ตรงหน้าว่า พร้อมแล้ว
รินไม่พูดพร่ำทำเพลง ชักปืนสั้น Desert Eagle กึ่งอัตโนมัติออกมาจากซองข้างเอวซึ่งมีอยู่สองกระบอก
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
สาวห้าวเดินเข้าหาโทโมมิพร้อมกับเหนี่ยวไกยิงกระสุนอย่างต่อเนื่อง!
ควับ!!! วูบ!!!
โทโมมิเองก็ไวทายาด เธอเอี้ยวตัวหลบกระสุนอย่างรวดเร็วราวกับว่าสิ่งที่กำลังลอยเข้าหาเธอเป็นเพียงลูกโป่งเท่านั้น
“ไวดีนี่” รินกล่าวขึ้นมาเป็นคำแรกก่อนจะปลิดวัตถุทรงกลมสีดำออกจากกระเป่าเสื้อกั๊ก แล้วขว้างเข้าใส่หญิงสาวตรงหน้าทันที!!!
ตูม!!!!!!!
โทโมมิกระโดดหลบเพียงเสี้ยววินาที เธอรีบก้มลงมองร่างตัวเองแต่ไม่พบว่ามีส่วนใดบุบสลาย
สามัญสำนึกบอกทันที.......
ระเบิดควัน!!!
หญิงสาวเงยหน้าขึ้น ก็พบว่ามีลำกล้องปืนมาจ่ออยู่ตรงหน้า
วินดิ้งแครช!!!
พลั่ก!!! ร่างอันบึกบึนของรินถูกกระแทกถอยกลับไปไกล จนชนเสาประตู
ปึ้ก!!!!
“ทีฉันบ้างล่ะนะ” โทโมมิประกาศ
สตอร์มเวฟ!!!!!!
เสาพายุขนาดย่อมปรากฏขึ้นตรงหน้า ก่อนจะถูกซัดพุ่งเข้าหาเป้าหมาย
ฟ้าว!!!!!
แม๊คเนติก ชิลด์ นอร์ธโพล
ม่านพลังแม่เหล็กถูกสร้างขึ้นเป็นกำแพงขวางกั้นเสาพายุไว้....และทันใดนั้นแรงลมก็ถูกผลักกระจายปลิวหายไป
โทโมมิเบิกตาค้าง ด้วยความตกตะลึงสุดขีด.....อะไรกัน..... เสาพายุที่เธอภาคภูมิใจถูกทำลายลงภายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
รินประกาศกร้าว
“ฉันจะสอนให้เธอรู้จักพลังของแม่เหล็ก !! รับไป!!!”
เซาท์โพล!!!!
กึก!!!!
ร่างของโทโมมิหนักอึ้ง! หญิงสาวรู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมากดร่างไว้......หนักเสียจนเส้นขนทั่วสรรพางค์กายยังไม่อาจขยับได้....
รินผายมือไปด้านหน้า กระดิกนิ้ว
“C’mon Baby!!!!”
ฟ้าวววววววววววววววววววววววว
ร่างบางของโทโมมิพุ่งตรงไปข้างหน้ายังจุดที่รินยืนอยู่ราวกับถูกดูด หญิงสาวได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก......
นี่คือพลังของแม่เหล็กงั้นรึ!!!
กึก!!!!
ในที่สุดหญิงสาวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าสาวห้าว ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ
“อะ......อะไรกัน..” โทโมมิพยายามออกเสียงอย่างยากลำบาก เหงื่อเริ่มซึมตามใบหน้า
“ทฤษฎีแรงแม่เหล็ก ต่างขั้วดูด ขั้วเหมือนผลัก” รินเฉลยคำตอบด้วยน้ำเสียงเข้ม “ถ้ายังไม่เข้าใจ ฉันจะทำให้เข้าใจจนซึ้งเลยดีไหม?”
ผัวะ!!!!!
หมัดตรงถูกซัดเข้าที่ใบหน้างาม ๆ ของหญิงสาว ทำเอาหน้าหงาย
“เข้าใจหรือยัง หา!!!!” รินคำราม
ผัวะๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!
หมัดลุ่น ๆ รัวเข้าใส่ใบหน้าของคู่ต่อสู้ราวกับปืนกล
เปรี้ยง!!!
สาวห้าวเลือดทหารจบด้วยหมัดเสยเข้าปลายคางโทโมมิเต็มแรง ส่งผลให้หญิงสาวกระเด็นขึ้นฟ้าและหลุดออกจากรัศมีแรงแม่เหล็ก
ควับ
โทโมมิพยายามฝืนความเจ็บปวด ใช้พลังหยุดร่างของตัวเองไว้กลางอากาศแล้วในขณะเดียวกันก็คิดหาวิธีตอบโต้ไปด้วย
ลาสต์ควอเตอร์!!!!
ดาบโค้งรูปเสี้ยวจันทร์ปรากฏขึ้นกลางอากาศ หญิงสาวจับด้ามอาวุธคู่กายไว้แน่นกระชับ หมายมั่นจะเผด็จศึกศัตรูให้ได้
แต่รินก็ไวปานกัน เธอกระชากลูกซองออกมาจากสายคาดกลางหลัง ขึ้นลำอย่างรวดเร็ว
บรีธออฟเครสเซนต์!!!!
ปัง!!!!!
กระสุนลูกปรายถูกส่งออกจากลำกล้อง แต่ก็กระทบถูกเพียงอากาศ ร่างของโทโมมิหายไปแล้ว
วูบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!
โทโมมิปรากฏกายขึ้นตรงหน้าในสภาพที่กำลังฟันดาบลง ใบดาบอันคมกริบห่างจากลำคอของเธอเพียงครึ่งคืบ
“อะไรกัน....นี่.....” โทโมมิตาลุกโพลง เหงื่อแตกเต็มใบหน้า.....ไม้ตายของเธอที่ใช้การเคลื่อนไหวด้วยความเร็วเกือบเท่าแสงต้องหยุดชะงัก.....
“ฉันเปลี่ยนขั้วให้เธอเป็นนอร์ธโพลแล้ว.....เพราะฉะนั้น เธอจะเข้าใกล้ฉันไม่ได้ ตามทฤษฎีแรงแม่เหล็ก”
ต่างขั้วดูด ขั้วเหมือนผลัก
!!!!!!!!
รู้สึกตัวอีกที ลำกล้องปืนลูกซองก็มาจ่ออยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
“ฉันชนะ”
“ฆ่าฉันซะสิ” โทโมมิกล่าวอย่างผู้ยอมรับความปราชัย
“พูดบ้า ๆ ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก”
แม็คเนติค อันเซ็ท!!!!
ร่างของโทโมมิกลับมาขยับได้ดังเดิม ลาสต์ควอเตอร์ร่วงหล่นจากมือ พร้อมกับร่างอรชรของเธอที่ทรุดลง รินรีบก้าวไปประคองไว้
“Militia ต้องมีเธอ โทโมมิ เธอเก่งมาก”
“ขะ....ขอบคุณนะ...”
สติสัปชัญญะของหญิงสาวดับวูบ นัยน์ตาเหลือบปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ ......
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
แก๊ก!!!
หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอคือคุโรสึกิ โทโมมิ ผู้หญิงที่สู้กับเขาก่อนที่ตัวเองจะมานอนอยู่ในห้องพยาบาล เด็กหนุ่มแกล้งหลับแทบจะในทันทีที่เขาเห็นว่าเป็นเธอ...โทโมมิเดินตรงเข้ามาที่เตียงของเขา เธอทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ด้านข้างของเตียง นัยน์ตาสีอำพันจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง เธอหวังเอาไว้ในใจลึกๆว่าเธอคงไม่ได้ฆ่าเขาตายไปแล้วน่ะ...เธอเพียงแค่...เพียงแค่อยากลองสู้กับเขาเพื่อหาคนเข้าร่วมงานประลองกับเธอเท่านั้น.....ถ้าเกิดว่าคนตรงหน้านี้เป็นอะไรขึ้นมาเธอจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองเลย
สายลมเบาบางพัดเข้ามาทางหน้าต่าง โทชิยะขยับดวงตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อสังเกตท่าทางของโทโมมิ เด็กสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยังคงไม่มีท่าทีจะจากไปโดยง่ายดาย ฉับพลันเด็กสาวก็ลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่หน้าต่าง...เส้นผมสีเงินของเธอกระทบต้องกับแสงของพระอาทิตย์ โทชิยะมองเธอนิ่งดูเหมือนตัวเธอเองก็ไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อยว่ามีคนกำลังมองดูเธออยู่...
แก๊ก!!!
เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง โทโมมิเหลือบไปมองผู้มาเยือนที่ประตูอีกครั้งก่อนเบือนหน้ากลับมาเฉยๆ...เด็กสาวผมซอยยาวละต้นคอสีส้ม นัยน์ตาสีม่วงเข้ม ท่าทีห้าวไม่เหมือนเด็กผู้หญิง ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับการแต่งกายที่ดูเหมือนพวกทหาร...
ยูกิโซระ ริน (Writer: Parko)
ฉายา:Lieutenant
สาวเจ้าเดินตรงมายังเตียงของโทชิยะทันที...
\"นี่ นายจะแกล้งหลับไปอีกนานแค่ไหนคนเค้ารู้กันหมดแล้ว...\"เธอพูดขึ้น แต่โทชิยะยังคงเล่นบทบาทนอนหลับสนิทต่อไป
\"ใช่ ชั้นรู้ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว แค่รอดูว่าเมื่อไรนายจะเลิกเล่น\"โทโมมิเอ่ยขึ้นขณะที่เธอยืนพิงกับหน้าต่างอยู่ที่เดิม ปล่อยให้เส้นผมสีเงินกระทบแสงแดดจ้าสีเงิน เส้นผมปะทะกับแรงลมบางๆ
มีแต่พวกฉลาดเป็นกรดทั้งนั้น...
โทชิยะเอ่ยขึ้นในใจ ขณะที่ดวงตาของเขายังคงทำหน้าที่หลับต่อไป แต่ยังคงหลงเหลือโสตประสาทในการมองไว้เพียงเล็กน้อย เขาจ้องมองสองสาวที่คนหนึ่งยืนอยู่ข้างตัวเขา ส่วนอีกคนยืนอยู่ที่หน้าต่าง
\"ชั้นแค่จะมาบอกนายว่า ชั้นจะให้นายอยู่ทีมเดียวกับชั้น\"รินพูดขึ้น ขณะที่สายตาของเธอมองไปเด็กหนุ่มที่ยังนอนอยู่บนเตียงทำตัวเหมือนคนป่วยไม่เลิก ก่อนที่รินจะหันหน้าไปหาโทโมมิและพูดขึ้นอีกครั้งว่า...
\"ส่วนสมาชิกอีกคนก็คือเธอ!!!\"
\"พูดอะไรบ้าๆ!!!\"แล้วเจ้าคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อครู่ก็ลุกขึ้นมาแย้งความคิดเห็นของรินทันทีด้วยอาการเดือดดาล
\"หุบปากไปซะ ชั้นเป็นหัวหน้าทีมน่ะไม่ใช่นาย\"รินหันไปตะโกนใส่
\"พอเถอะ....ทีมที่ชั้นจะเข้าชั้นจะเป็นคนตัดสินใจเอง...\"โทโมมิพูดขึ้นพลางเดินตรงไปยังประตู
\"อีกอย่าง...ดีใจด้วยที่นายไม่ได้ตายเพราะลาสต์ควอเตอร์ของชั้น...\"โทโมมิพูดขึ้นเสียงเรียบ พอสิ้นคำเธอก็เดินออกไปจากห้องพยาบาลทันที...
\"เฮ้!!!เดี๋ยวสิ...\"รินร้องขึ้นแต่มันไม่ทันซะแล้ว เธอเลยต้องวิ่งพรวดพราดตามโทโมมิออกไปจากห้องทันที
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
เฮ้อ!!!
ชายหนุ่มผมดำนั่งถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย นี่เขาเพิ่งแพ้การต่อสู้เพื่อเข้าทีมมา หลังจากนั้นเขาก็แยกตัวออกมาคนเดียว สุดท้ายก็มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้ที่เขาคุ้นเคยและรู้สึกสบายใจเสมอๆที่มานั่งอยู่ที่นี่
!?!
\"ออกมาซะดีๆ...\"เด็กหนุ่มพูดขึ้น ขณะที่ตัวเค้ารู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เขามาถึงที่นี่..
แค่พูดเฉยๆคงไม่ได้ พวกนี้ชอบให้กำลัง...
ชายหนุ่มบ่นในใจขณะที่ขว้างดาวกระจายห้าแฉกสี่อันไปให้เฉียดเป้าหมายเล็กน้อย
ฟึ่บ!!!
ร่างบางปรากฏตัวขึ้นหลังต้นไม่ใหญ่...
\"มีอะไรงั้นเหรอมิชิโยะ?\"ยูจิโร่เอ่ยถามขึ้นก่อน มิชิโยะค่อยๆเดินมาเบื้องหน้าเขา
\"ชั้นได้ข่าวว่านายกำลังหาทีมเพื่อเข้าการประลอง...จริงเหรอ?\"มิชิโยะเอ่ยถาม ขณะที่ดวงตาสีนํ้าตาลของเธอบ่งบอกให้รู้ว่าเธอต้องการคำตอบมากแค่ไหน
\"ใช่ ชั้นไปหาทีมมา แต่แพ้คู่ต่อสู้เลยชวดไปก็เท่านั้น...\"ยูจิโร่เอ่ยอย่างเซ็งๆ
\"งั้นนายร่วมทีมกับชั้นไหม?\"มิชิโยะเสนอขึ้น ทำเอาคนฟังแทบจะหยุดหายใจขึ้นมาเฉยๆ ดวงตาสีเขียวหันมามองเธอด้วยเครื่องหมายคำถาม
\"ชั้นจะร่วมทีมกับรินแล้วก็โทชิยะ\"มิชิโยะอธิบาย
\"ชั้นขอปฏิเสธ\"ยูจิโร่พูดขึ้นทันทีเมื่อมีชื่อของคนที่เกลียดเค้าหลุดลอดออกมาจากปากของเด็กสาวตรงหน้า...เขายังจำได้ดี ตั้งแต่วันที่มาเรียน กับยูกิโซระ ริน ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยที่จะเอ่ยปากพูดกับเขาสักคำ และตัวเขาเองก็ไม่เคยรู้เหตุผลของเธอ เขารู้แต่เพียงว่าเธอเกลียดเขามากขนาดไหน...
\"ชั้นจะไปคุยกับรินเรื่องทีม...\"พูดจบมิชิโยะก็เดินจากไป ปล่อยให้เขานั่งอยู่ที่ตรงนั้นตามเดิม...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
\"นี่เธอจะไม่เข้าร่วมทีมกับชั้นเหรอ?\"รินพูดขึ้น โทโมมิหยุดเดินและหันกลับมามอง
\"อะไรที่เธอคิดว่าชั้นเหมาะสมจะร่วมทีมกับเธอ?\"โทโมมิเอ่ยถาม
\"ชั้นก็แค่คิดว่าฝีมือเธอเข้าขั้น น่าจะร่วมทีมได้ดี\"รินเอ่ยตอบอย่างมั่นใจเพื่อเพิ่มความเชื่อใจและไว้ใจให้กับโทโมมิในการเข้าร่วมทีมครั้งนี้
\"แต่...\"ไม่ทันที่โทโมมิจะพูดจบประโยคเสียงของรินก็แทรกขึ้นมาทันทีว่า...
\"ถ้าเธอคิดว่าโทชิยะแย้งเรื่องที่เธอจะมาร่วมทีมล่ะก็ ไม่ต้องห่วงชั้นจัดการให้แล้ว...\"รินพูดขึ้นอีกครั้งด้วยนํ้าเสียงสดใส สิ่งที่เธอพูดทำให้โทโมมิก้าวขามาร่วมทีมกับเธอครึ่งตัวแล้ว...แต่อีกใจเธอยังคงลังเล....
\"ริน!!!\"นํ้าเสียงของเด็กสาวอีกคนเอ่ยขึ้น ขณะที่เดินตรงมาหาริน
\"มีอะไร?\"รินเอ่ยถามเสียงเรียบ
\"เรื่องทีม...ชั้นเกลี้ยกล่อมสมาชิกอีกคนให้แล้ว\"มิชิโยะพูดขึ้นพร้อมขยับรอยยิ้มขึ้นน้อยๆ
\"ใคร?\"รินสวนขึ้นทันที
\"ฮันมะ ยูจิโร่...ชั้นว่าเธอคงโอเคน่ะ เขามีฝีมือพอตัวเก่งใช้ได้ อีกอย่างเพื่อการประลอง เธอไม่ควรคิดเรื่องถึงเรื่องส่วนตัวจะได้ไหม\"มิชิโยะตัดบทก่อนที่รินจะแทรกอะไรขึ้นมา รินขมวดคิ้วเล็กน้อย มันเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากพอตัวอยู่เหมือนกันถ้าให้คนที่เธอไม่ชอบสักเท่าไรมาเข้าร่วมทีม แล้วคนตรงหน้าดันมาบอกว่าให้คิดซะว่าเพื่อนการประลอง ทำยังกะมันคิดได้ง่ายๆงั้นแหนะ ....นัยน์ตาสีนั้าตาลหันไปมองอีกคนที่อยู่ตรงข้ามกับริน...
\"เธอ...ฉายาเดธมูนใช่ไหม?\"มิชิโยะเอ่ยถาม โทโมมิพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบกลับ ก่อนที่มิชิโยะจะตรงไปทักทาย
\"ชั้นชื่อ...\"ไม่ทันที่มิชิโยะจะแนะนำตัวจบ โทโมมิก็ตัดบทเธอทันที
\"ชื่อของเธอคือ...อิโนะโอะ มิชิโยะ?\"ทันทีที่โทโมมิเอ่ยชื่อเธอเด็กสาวก็ยิ้มรับน้อยๆ
\"ชั้นจะไปหายูจิโร่...\"พูดจบรินก็หายไปจากตรงนั้นทันที ส่วนมิชิโยะมองหน้าโทโมมิก่อนรีบวิ่งตามรินไป ส่วนโทโมมิก็เดินตามไปช้าๆ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...
รินวิ่งมายังต้นไม้ใหญ่ สถานที่ที่ยูจิโร่ชื่นชอบที่สุดในโรงเรียน...นัยน์ตาสีม่วงจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่ง สายลมโชยเอื่อยพัดเอาความสนใจของยูจิโร่มุ่งไปหาบุคคลที่มาเยือนเขาถึงที่...
นัยน์ตาสีเขียวมองกลับอย่างท้าทาย...
ถ้าจะเข้าร่วมทีมกันแล้วเกลียดกัน เขาก็ไม่อยากจะเข้าหรอก เพราะมันรังแต่จะสร้างความอึดอัดให้กับเขาและสมาชิกคนอื่นๆ
ถ้ายัยนี่มีเหตุผลมาสักหน่อยว่าทำไมถึงได้เกลียดเขานัก บางทีมันอาจจะทำให้เขาได้รู้อะไรๆมากขึ้นก็ได้...
ยูจิโร่บ่นในใจ แต่หากดวงตาสีม่วงที่ยังสบกลับมากลับแอบแฝงไปด้วยความลับที่มีกุญแจแและประตูมากมายบดบังสิ่งเหล่านั้นเอาไว้ ทำให้ยากที่จะรับรู้ได้...
\"คนนั้นน่ะเหรอ ยูจิโร่ที่อิโนะโอะพูดถึง...\"โทโมมิกล่าวเสียงเรียบจากด้านหลังของรินทันทีที่เธอเดินมาสมทบ...
นัยน์ของสาวๆทั้ง 3 จ้องมองดูยูจิโร่อย่างไม่วางตา แต่หากนัยน์ตาทั้ง 3 คู่กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป
นัยน์ตาสีม่วงของรินให้ความสึกจงเกลียดจงชังแทบจะกลืนกินเลือดเนื้อ
นัยน์ตาสีอำพันของโทโมมิกลับให้ความรู้สึกเย็นชา
นัยน์ตาของมิชิโยะดูเหมือนจะเป็นมิตรมากที่สุด
นี่มันสงครามพลังจิตชัดๆ...
ยูจิโร่สบถในใจ แน่ละเป็นใครจะทนไหวเล่นมี 3 สาวมายืนจ้องตาไม่กระพริบ ทำเอา ยูจิโร่รู้สึกหงุดหงิดเป็นที่สุด ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไรก็ดูเป็นจุดสนใจซะหมด ถึงแม้ไม่อยากสบตากลับไปแต่มันก็อดไม่ได้ที่ต้องมองกลับไปบ้าง
\"มีอะไร ยูกิโซระ?\"ยูจิโร่พูดเสียงเรียบ ขณะที่เดินตรงมาหา 3 สาว นัยน์ตาสีเขียวมองกลับอย่างท้าทายมากว่าเดิม
ผู้ชายคนนั้นฝีมือดี แถมดีแบบใช้ได้ซะด้วย...เขาเป็น 1 ในผู้มีพลังจิตพิเศษ พวกนินจาที่มีความเร็วสูง อาจจะเร็วๆพอๆกับเรา ไม่สิ...เขาอาจเร็วกว่าเราซะด้วยซํ้า!!!...
โทโมมิพูดกับตัวเองในใจ
\"ชั้นแค่มาถามว่านายจะร่วมทีมกับชั้นไหม?\"ยูจิโร่มองคนพูดด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย เพราะว่าคนที่พูดประโยคนี้ไม่ใช่ริน แต่หากเป็นโทโมมิ...
\"ใครเป็นหัวหน้าทีมล่ะ?\"ยูจิโร่เอ่ยถามขณะที่ยังสบตาคู่สนทนาอยู่ตามเดิม
\"ชั้นเอง...\"รินตอบกลับก่อนที่โทโมมิจะพูด
\"งั้นชั้นขอบาย...\"ยูจิโร่พูดขึ้นก่อนหันหลังให้ 3 สาว
\"เดี๋ยว!!!\"เสียงยื้อเอาไว้ดังขึ้น ยูจิโร่หันมามองราวกับจะตั้งคำถามประมาณว่า - เธอเรียกชั้นทำไมอีก-
\"ชะ...ชั้น...ตกลงยอมให้นายเข้าทีม!!!\"เสียงที่ดูเหมือนไม่มั่นคงในตอนแรกกลับห้าวหาญขึ้นมาในแบบของเธออีกครั้ง ยูจิโร่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
\"แค่การประลองนี้เท่านั้นที่ชั้นจะไม่เกลียดนาย\"รินยํ้าอีกครั้งขณะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอด
\"ได้...แค่การประลองนี้ก็ได้ที่ชั้นหวังว่าเธอจะไม่หาเรื่องชั้น...\"ยูจิโร่พูดขึ้นก่อนเดินจากไป
\"ยูจิโร่นายจะไปไหน ไม่คิดชื่อทีมก่อนเหรอ?\"มิชิโยะป้องปากเรียกตัวคนที่เดินหนีออกไป
\"ไม่เห็นจำเป็น ทีมของเราร่วมเจ้าคนที่นอนอยู่ในห้องพยาบาลด้วยเป็น 5 คน ว่าแต่ชั้นทึ่งในฝีมือเธอจริงๆน่ะคุโรสึกิ โทโมมิ หวังว่าเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ในการประลองครั้งนี่น่ะ ส่วนชื่อทีมของเราเอาเป็น Militia... แล้วกันถือเป็นการให้เกียรติแก่หัวหน้าทีม\"ยูจิโร่พูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินหายไป...
เค้ารู้ได้ยังไงว่าหมอนั่น....โทชิยะนอนอยู่ในห้องพยาบาล ก็ตอนนั้นเค้าไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นี่หน่า...
โทโมมิพูดขึ้นในใจ...
/ / / / / / / / / / / / // / / / // / / // / / // / // / / / // / / / // / / / / /// / / // /
ห้องพยาบาล
“อะไรนะ? นายนินจานั่นน่ะเหรอ ก็ไหนว่าเธอจงเกลียดจงชังมันมากเลยนี่” โทชิยะถามพลางเลิกคิ้วสูงด้วยความฉงนสนเท่ห์
“ฉัน…..ก็แค่ยอมรับในฝีมือเขาเท่านั้น เมื่อเราจะเข้าร่วมการประลอง เราก็ไม่อาจหาคนอื่นที่ดีกว่านี้ได้แล้ว” รินให้คำตอบ
“แล้วแต่เธอละกัน เธอเป็นหัวหน้านี่” ชายหนุ่มตอบห้วน ๆ ก่อนจะพลิกตัวไปอีกฝั่งหนึ่งเพื่อที่จะหลับต่อ....
รินส่ายหน้า ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตูบานเลื่อน แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปจับก็มีผู้เปิดประตูเข้ามาเสียก่อน
“อ้าว ริน ฉันจะมาเยี่ยมโทชิยะน่ะ อาการเค้าเป็นยังไงบ้าง”
โทโมมินั่นเอง
“ก็สบายดีนี่ ตอนนี้คงหลับไปแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกหมอนี่มันทนยิ่งกว่าแรดซะอีก” สาวห้าวกล่าวยิ้ม ๆ ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึม
“ออกไปข้างนอกหน่อย ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”โทโมมิชำเลืองมองหญิงสาวที่เป็นหัวหน้าทีมของเธออย่างงง ๆ แต่ก็เดินตามออกไป
.........................................................................................
“โทโมมิ เธอมาสู้กับฉัน”
หญิงสาวผมเงินหันไปมองหน้าหัวหน้าทีมของเธอด้วยความงุนงงเป็นที่สุด
“ฉะ…..ฉันนี่นะ?”
“ใช่” รินยืนยันหนักแน่น “เย็นนี้ สนามบอล”
“แต่ฉัน…..”
“ไม่มีแต่ นี่เป็นคำสั่งจากหัวหน้าทีม เข้าใจไหม!”
รินตะโกนสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแบบทหาร ทำเอาโทโมมิสะดุ้ง
“กะ......ก็ได้”
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
สนามบอลหลังโรงเรียน
ยูกิโซระ ริน ยืนตรงเป็นสง่าอยู่ที่กลางสนาม เธอมาด้วยชุดต่อสู้แบบทหารเต็มยศ หมวกเบเรต์สีเขียวสด เสื้อกั๊กสีเดียวกับหมวก กางเกงลายพรางและรองเท้าคอมแบ็ทที่ขัดขึ้นเงาจนแทบจะส่องหน้าได้
อึดใจต่อมา โทโมมิก็ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับสายลมที่พัดโอดครวญตามหลังเธอราวกับจะบอกคู่ต่อสู้ตรงหน้าว่า พร้อมแล้ว
รินไม่พูดพร่ำทำเพลง ชักปืนสั้น Desert Eagle กึ่งอัตโนมัติออกมาจากซองข้างเอวซึ่งมีอยู่สองกระบอก
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
สาวห้าวเดินเข้าหาโทโมมิพร้อมกับเหนี่ยวไกยิงกระสุนอย่างต่อเนื่อง!
ควับ!!! วูบ!!!
โทโมมิเองก็ไวทายาด เธอเอี้ยวตัวหลบกระสุนอย่างรวดเร็วราวกับว่าสิ่งที่กำลังลอยเข้าหาเธอเป็นเพียงลูกโป่งเท่านั้น
“ไวดีนี่” รินกล่าวขึ้นมาเป็นคำแรกก่อนจะปลิดวัตถุทรงกลมสีดำออกจากกระเป่าเสื้อกั๊ก แล้วขว้างเข้าใส่หญิงสาวตรงหน้าทันที!!!
ตูม!!!!!!!
โทโมมิกระโดดหลบเพียงเสี้ยววินาที เธอรีบก้มลงมองร่างตัวเองแต่ไม่พบว่ามีส่วนใดบุบสลาย
สามัญสำนึกบอกทันที.......
ระเบิดควัน!!!
หญิงสาวเงยหน้าขึ้น ก็พบว่ามีลำกล้องปืนมาจ่ออยู่ตรงหน้า
วินดิ้งแครช!!!
พลั่ก!!! ร่างอันบึกบึนของรินถูกกระแทกถอยกลับไปไกล จนชนเสาประตู
ปึ้ก!!!!
“ทีฉันบ้างล่ะนะ” โทโมมิประกาศ
สตอร์มเวฟ!!!!!!
เสาพายุขนาดย่อมปรากฏขึ้นตรงหน้า ก่อนจะถูกซัดพุ่งเข้าหาเป้าหมาย
ฟ้าว!!!!!
แม๊คเนติก ชิลด์ นอร์ธโพล
ม่านพลังแม่เหล็กถูกสร้างขึ้นเป็นกำแพงขวางกั้นเสาพายุไว้....และทันใดนั้นแรงลมก็ถูกผลักกระจายปลิวหายไป
โทโมมิเบิกตาค้าง ด้วยความตกตะลึงสุดขีด.....อะไรกัน..... เสาพายุที่เธอภาคภูมิใจถูกทำลายลงภายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
รินประกาศกร้าว
“ฉันจะสอนให้เธอรู้จักพลังของแม่เหล็ก !! รับไป!!!”
เซาท์โพล!!!!
กึก!!!!
ร่างของโทโมมิหนักอึ้ง! หญิงสาวรู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมากดร่างไว้......หนักเสียจนเส้นขนทั่วสรรพางค์กายยังไม่อาจขยับได้....
รินผายมือไปด้านหน้า กระดิกนิ้ว
“C’mon Baby!!!!”
ฟ้าวววววววววววววววววววววววว
ร่างบางของโทโมมิพุ่งตรงไปข้างหน้ายังจุดที่รินยืนอยู่ราวกับถูกดูด หญิงสาวได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก......
นี่คือพลังของแม่เหล็กงั้นรึ!!!
กึก!!!!
ในที่สุดหญิงสาวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าสาวห้าว ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ
“อะ......อะไรกัน..” โทโมมิพยายามออกเสียงอย่างยากลำบาก เหงื่อเริ่มซึมตามใบหน้า
“ทฤษฎีแรงแม่เหล็ก ต่างขั้วดูด ขั้วเหมือนผลัก” รินเฉลยคำตอบด้วยน้ำเสียงเข้ม “ถ้ายังไม่เข้าใจ ฉันจะทำให้เข้าใจจนซึ้งเลยดีไหม?”
ผัวะ!!!!!
หมัดตรงถูกซัดเข้าที่ใบหน้างาม ๆ ของหญิงสาว ทำเอาหน้าหงาย
“เข้าใจหรือยัง หา!!!!” รินคำราม
ผัวะๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!
หมัดลุ่น ๆ รัวเข้าใส่ใบหน้าของคู่ต่อสู้ราวกับปืนกล
เปรี้ยง!!!
สาวห้าวเลือดทหารจบด้วยหมัดเสยเข้าปลายคางโทโมมิเต็มแรง ส่งผลให้หญิงสาวกระเด็นขึ้นฟ้าและหลุดออกจากรัศมีแรงแม่เหล็ก
ควับ
โทโมมิพยายามฝืนความเจ็บปวด ใช้พลังหยุดร่างของตัวเองไว้กลางอากาศแล้วในขณะเดียวกันก็คิดหาวิธีตอบโต้ไปด้วย
ลาสต์ควอเตอร์!!!!
ดาบโค้งรูปเสี้ยวจันทร์ปรากฏขึ้นกลางอากาศ หญิงสาวจับด้ามอาวุธคู่กายไว้แน่นกระชับ หมายมั่นจะเผด็จศึกศัตรูให้ได้
แต่รินก็ไวปานกัน เธอกระชากลูกซองออกมาจากสายคาดกลางหลัง ขึ้นลำอย่างรวดเร็ว
บรีธออฟเครสเซนต์!!!!
ปัง!!!!!
กระสุนลูกปรายถูกส่งออกจากลำกล้อง แต่ก็กระทบถูกเพียงอากาศ ร่างของโทโมมิหายไปแล้ว
วูบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!
โทโมมิปรากฏกายขึ้นตรงหน้าในสภาพที่กำลังฟันดาบลง ใบดาบอันคมกริบห่างจากลำคอของเธอเพียงครึ่งคืบ
“อะไรกัน....นี่.....” โทโมมิตาลุกโพลง เหงื่อแตกเต็มใบหน้า.....ไม้ตายของเธอที่ใช้การเคลื่อนไหวด้วยความเร็วเกือบเท่าแสงต้องหยุดชะงัก.....
“ฉันเปลี่ยนขั้วให้เธอเป็นนอร์ธโพลแล้ว.....เพราะฉะนั้น เธอจะเข้าใกล้ฉันไม่ได้ ตามทฤษฎีแรงแม่เหล็ก”
ต่างขั้วดูด ขั้วเหมือนผลัก
!!!!!!!!
รู้สึกตัวอีกที ลำกล้องปืนลูกซองก็มาจ่ออยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
“ฉันชนะ”
“ฆ่าฉันซะสิ” โทโมมิกล่าวอย่างผู้ยอมรับความปราชัย
“พูดบ้า ๆ ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก”
แม็คเนติค อันเซ็ท!!!!
ร่างของโทโมมิกลับมาขยับได้ดังเดิม ลาสต์ควอเตอร์ร่วงหล่นจากมือ พร้อมกับร่างอรชรของเธอที่ทรุดลง รินรีบก้าวไปประคองไว้
“Militia ต้องมีเธอ โทโมมิ เธอเก่งมาก”
“ขะ....ขอบคุณนะ...”
สติสัปชัญญะของหญิงสาวดับวูบ นัยน์ตาเหลือบปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ ......
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น