ศึกหมากกระดานเกียรติยศ บารามอส ปะทะ ไวท์โรด

ลำดับตอนที่ #2 : ไวท์โรด

ณ ห้องพักของพวกพอล เวลา 18.57 น.

    

                    “รุกฆาต!!” อเล็กซ์ตะโกนลั่น



                    “รุกฆาตบ้านนายสิ!! คิงอยู่ฝั่งโน้น ดันโขกม้ามาฝั่งนี้” โทนี่บรรจง[hองหัวเพื่อนรักที่เล่นหมากรุกไม่ได้เรื่องเอาซะเลย



                    “ก็ทำไมจะไม่รุกฆาต - - ดูดิ เบี้ยมันหมดตาเดินเห็นๆ ... หึหึ ตาหน้าเบี้ยนายถูกกินแน่โนอาร์เอ๋ย” อเล็กซ์ยิ้มเจ้าเล่ห์เล่นเอาเพื่อนๆ อดขำไม่ได้



                    “ท่าจะประสาท...” คีตาร์กลอกตาก่อนจะหยิบหนังสือพลังจิตหนาหนึ่งพันหน้าขึ้นมาอ่านต่อ



                    “พอๆ ตาฉันเล่นมั่ง!” โฮการ์ดกวาดหมากบนกระดานเรียบ ทำเอาอเล็กซ์กับโนอาร์งงเป็นไก่ตาแตก



                    “เฮ้ย!! ฉันยังเล่นไม่เสร็จเลย” อเล็กซ์โวย



                    “ฝีมืออย่างนายน่ะเล่นไปก็แพ้โนอาร์เปล่าๆ เชอะ!” เจอร์รี่สะบัดหน้าใส่ก่อนจะหันไปยิ้มหวานกับโนอาร์



                    “มาๆ ใครจะเล่นต่อ... เฟริส? พอล?” โฮการ์ดชวน แต่ทั้งคู่ส่ายหน้าควับ



                    “โทษที...ฉันไม่ค่อยถนัดน่ะ” พอลแก้ตัว



                    “ไม่ลองซักหน่อยล่ะ? ท่าทางจะสนุกไม่แพ้ซีมูเลชั่นสปีดหรอกนะ” วอร์ช่าหัวเราะคิกคักกับสีหน้าของเด็กหนุ่มที่บอกชัดว่าไม่เข้าใจเกมกระดานตารางสี่เหลี่ยมนี่เอาซะเลย



                    “เธอก็ไม่ลองดูบ้างล่ะ...วอร์ช่า?” จูเลียถามยิ้มๆ



                    “ขอบาย... ฉันยังจำตาเดินคิงไม่ได้เลย” เด็กสาวแล้วลิ้นแผลบแล้วลุกชิ่งไปดูทีวีกับโทเป้



                    “เฮ้...พอล” เสียงโคลว์ดังขึ้นทางอินเตอร์คอมฯ



                    “เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง” รีเมียสลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู โคลว์ น็อกซีม่า ซัน และ บิลลี่ก้าวเข้ามาในห้อง ทั้งสี่คนหอบหิ้วขนมติดไม้ติดมือขึ้นมาด้วยคนละสองถุงเป็นอย่างน้อย



                    “หวัดดีรีเมียส... โห... ว่าแต่นี่นายกะใช้ที่นี่เป็นแหล่งซ่องสุมเลยเรอะพอล?” บิลลี่แซว ทำให้เพื่อนๆหัวเราะครืน



                    “แหม...ดูพูดเข้า ไม่ได้ซ่องสุมหรอกจ้ะ แต่กำลังปรักษากันเรื่องรายงานหมากรุกน่ะ” แชมพูพูด



                    “รายงานหมากรุก?” โคลว์กับซันถามเป็นเสียงเดียวกัน



                    “อืม... ใช่ มันเป็นรายงานเสริมคะแนนน่ะ” โนอาร์เสริมพร้อมรอยยิ้ม



                    “แล้วทำไมไม่ไปหาข้อมูลจากห้องสมุดล่ะ?” น็อกซีม่าพูดเชิงรำคาญ เขาวางถุงข้าวของลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงอย่างไม่เกรงใจเจ้าของห้อง



                    “ฮึ... หาแต่ในตำรามันจะไปสู้สนามจริงได้ยังไงกัน?” คีตาร์ยิ้มหยัน แล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อตามเดิม



                    “หมายความว่าไง? สนามจริง?” บิลลี่ขมวดคิ้ว



                    “ก็หมายความว่า... เราจะไปศึกษาหมากรุกกันที่เอดินเบิร์กน่ะสิ” โนอาร์ยิ้มกริ่ม แล้วโยนกระป๋องน้ำอัดลมให้พอลกับเฟริส



                    “เอดินเบิร์ก?? ที่ไหนกัน ฉันไม่เคยได้ยิน” โคลว์เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยอย่างสนอกสนใจ



                    “อยู่อีกมิติน่ะ... ที่นั่นมีคนเก่งๆอยู่เยอะ น่าสนใจดี” วอร์ช่าตะโกนข้ามโซฟามาพูด



                    “แล้วนี่พวกนายจะไปกันกี่คนล่ะ?” บิลลี่ถาม



                    “คงซัก... 17 คนน่ะ” รีเมียสขยับแว่นก่อนจะเดินหมากบนกระดานขึ้นไปกินม้าของโทนี่หน้าตาเฉย



                    “เฮ้ย!! ม้าฉัน!!” โทนี่ร้องเสียงหลง



                    “17 คน!! เอาไปทำไมเยอะแยะ??”



                    “เอาไปเปิดศึก” คีตาร์ตอบห้วนๆ



                    “เฮ้ย!!!!!!” บิลลี่กับโทนี่ร้องขึ้นพร้อมกันแต่คนละสาเหตุ ของโทนี่นั้นเนื่องมาจากบิชอบขวาถูกเรือซ้ายของรีเมียสสอยร่วงไปอีกตัว



                    “แล้วตั้ง 17 คนจะไปเกณฑ์มาจากไหน?” ซันถาม



                    “แหม...” แชมพูหัวเราะคิกคัก “ก็พวกเธอไงละจ๊ะหนุ่มๆ”



                    “ไหนดูซิ...” เจอร์รี่กรีดนิ้วออกนับรายชื่อเพื่อนๆ “มี ฉัน เธอ พอล เฟริส รีเมียส จูเลีย โฮการ์ด อเล็กซ์ โทนี่ คีตาร์ โนอาร์ วอร์ช่า โทเป้ 13 คนละ... พวกเธออีก 4 รวมเป็น 17” เจอร์รี่ยิ้มหวานแล้วพูดข้อความทั้งหมดรวดเดียวจบ



                    “นี่เจ๊...ไปฝึกวิทยายุทธ์หายใจทางเหงือกมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?” อเล็กซ์มองเด็กสาวด้วยความทึ่งก่อนที่เจอร์รี่จะมองกลับด้วยสายตาเขียวปั้ด



                    “เงียบไปเลย ไม่มีใครต้องการความเห็นของนายย่ะ!”



                    เจอร์รี่แหวใส่เด็กหนุ่มที่หน้าบูดสนิทหลังจากโดนว่าเข้าไปเต็มๆ



                    “อย่าเอาฉันไปรวมด้วย ฉันไม่ไปกับพวกนายหรอกนะ” น็อกซีม่าพูดห้วนๆแล้วก้าวพรวดๆออกจากห้องไป ส่วนเจอร์รี่ก็แลบลิ้นแผล็บตามหลัง



                    “เชอะ!! ฉันไม่ง้อนายหรอกย่ะ นายนกปีกหัก แบร่!!”



                    “เจอร์รี่... คือ น้องชายฉัน...” โคลว์ปาดเหงื่อ



                    “ว้าย!! ขอโทษทีจ้ะ แหม... ฉันลืมตัวไปหน่อยน่ะ”



                    “แล้วนี่จะเอาไงล่ะ? สมาชิกขาดไปหนึ่งแล้ว” ซันถาม



                    “ไม่ต้องห่วง เรามีให้สามเลย” แชมพูหัวเราะคิกคัก ยังไม่ทันที่ใครจะอ้าปากถาม เสียงอินเตอร์คอมก็ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาซะก่อน



                    “หวัดดีจ้าพอล นี่ราเพย่านะ อยู่รึเปล่า?” เสียงหวานๆดังขึ้นเรียกความสนใจของทุกคนไปที่ประตูได้เป็นอย่างดี



                    “เดี๋ยวฉันไปเปิดให้นะจ๊ะพอล” เจอร์รี่รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ประตู สักพักเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวก็ดังขึ้นเหมือนเป็นการทักทาย ก่อนที่สาวๆจะเดินเข้ามาอวดโฉมให้หนุ่มๆได้น้ำลายไหลเล่น



                    “นี่ ราเพย่า รูซิต้า แล้วก็แมธัวจ้ะ” เจอร์รี่แนะนำเสร็จสรรพ



                    “หวัดดีจ้ะทุกคน” แมธัวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มละลายใจหนุ่มๆ



                    “เอ้อ... นี่คือ...ไปกันหมดนี่ใช่ไหม?” รูซิต้ามองสำรวจสมาชิกในห้อง



                    “ใช่แล้วจ้ะ 19 คนพอดีเป๊ะ!!” แชมพูตอบ



                    “แล้วใครจะเป็นคนเดินหมากล่ะ?” รีเมียสถาม



                    “คนเดินหมาก?” บิลลี่เลิกคิ้ว



                    “เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งสงสัยอะไรตอนนี้เลย เอาเป็นว่าปล่อยให้คนเก่งหมากรุกเค้าตกลงกันไปก่อนว่าใครจะเดินหมากแล้วฉันจะอธิบายให้พวกนายฟัง” วอร์ช่าพูดพลางกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวี



                    “คนเก่งหมากรุกงั้นเหรอ?” คีตาร์ยิ้มเยาะ



                    “แมธัวไง” ราเพย่ากับรูซิต้าประสานเสียง



                    “หา??” ทุกคนในห้องหันมามองแมธัวพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย สองสาวเลยรีบบรรยายสรรพคุณให้เสร็จสรรพ



                    “แมธัวน่ะเคยชนะเลิศในการแข่งหมากรุกของที่เอพลิเครดมาแล้วนะ”



                    “ใช่ๆ สถิติชนะรวด 16 กระดาน”



                    “แถมยังเคยได้ถ้วยจากประธานาธิบดีโจเซฟ ควีนัสด้วยนะ” วอร์ช่าเลิกคิ้วเมื่อได้ยินชื่อคุณลุงของเธอ



                    “แล้วก็เคยเป็นตัวแทนนักเรียนเอพลิเครดไปโชว์การเล่นหมากรุกที่ฮิลตันด้วย”



                    “โอ้...พระเจ้าช่วย...”



                    “กล้วยทอดไหม้…”



                    อเล็กซ์กับโทนี่พูดต่อกันโดยไม่ได้นัดหมายด้วยความทึ่งสุดขีด



                    “งั้น... ฉันว่าให้แมธัวเดินหมากก็ดีนะ รีเมียส นายว่าไง?” พอลหันไปถามเด็กหนุ่มที่กำลังใช้ความคิด



                    “ก็ดีนะ... แมธัวเดินหมากแล้วกัน” รีเมียสพยักหน้า



                    “ขอบใจจ้ะ” แมธัวยิ้มรับ

                    

                    “สงสัย...” วอร์ช่าหัวเราะคิกคัก “พรุ่งนี้คงมันส์แน่...”