ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ขาวกับดำ!! พลังแห่งการทำลายที่แตกต่าง
เมี้ยว~~~
\"อ๊าย~หยุดก่อนสิ เจ้าแมวน้อย...\"เสียงของเด็กสาวผมทองนุ่มละมุน เจ้าของนัยน์ตาสีนํ้าเงินเข้มร้องทักขึ้นขณะที่แมวตัวสีทองตัวสวยกระโดดหนีห่างเธอออกไป นัยน์ตาสีเขียวอ่อนของมันจ้องมองดูเธอราวเป็นเครื่องหมายคำถาม...
\"เกะกะ...\"เสียงกร้าวดังขึ้นจากทางหัวมุมของกำแพงอีกด้าน...
พลั่ก!!!
ฟ่อ!!!!
เด็กสาวสังเกตเห็นเจ้าแมวตัวสีทองนั้นกำลังตั้งท่าขู่คนตรงหน้า ขนของมันลุกชันขึ้น เขี้ยวสีขาวปรากฏให้เห็นชัดขึ้น กรงเล็บเรียวแหลมจิกลงบนพื้นเพื่อข่มขวัญคนตรงหน้า มันคงเป็นผลกับคนอื่น แต่คงไม่ใช่กับคนตรงหน้าของมัน...
\"เธอเป็นเจ้าของมันงั้นเหรอ?\"เด็กสาวผมสีดำสนิทราวกับถ่าน ตาสีนํ้าอ่อนสดใสเอ่ยปากถามขึ้น ขณะที่เด็กสาวผมสีทองบรรจงอุ้มแมวตัวสวยอย่างระวังมือ
\"ใช่...เธอ..เออ..\"เด็กสาวเอ่ยตะกุกตะกัก
\"อิโนโอะ มิชิโยะ...\"เด็กสาวอีกคนตอบ พลางส่ายหน้าเล็กน้อย
นี่ชั้นเรียนที่เดียวกับแม่นี่จริงๆเหรอเนี้ย...
มิชิโยะสบถในใจ
คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการที่ตรงหน้าจำตัวเองไม่ได้ทั้งๆที่เรียนที่เดียวกัน แต่คนตรงหน้าของมิชิโยะทำได้ แถมมันเป็นความจริงซะด้วยที่เธอจำใครไม่ได้
\"อืม อิโนโอะ...ว่าแต่เธอกำลังจะไปไหนเหรอ???\"ซายูคิตอบรับและเอ่ยถามกลับ
\"มาหาเธอน่ะสิ...\"มิชิโยะตอบเสียงเรียบ นัยน์ตาคู่สวยกำลังจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง ขณะที่ดวงตาสีนํ้าเงินเข้มสบกลับมาแบบไม่รู้ความหมาย
\"หาชั้น???\"เด็กสาวทวนอีกครั้งอย่างประหลาดใจ
\"ใช่ ชั้นอยากสู้กับเธอ เพราะพลังของเธอที่ตอนนี้มันดังไปทั่ว\"มิชิโยะเสียงกร้าวขึ้นในทันที คงไม่มีอะไรสำหรับนักสู้ที่ได้ประกาศตัวว่าตนเองเป็นหนึ่ง โดยการท่าสู้กันง่ายๆ และคำนั้นก็หลุดออกมาจากปากเด็กสาวแล้ว...
\'...ชั้นอยากสู้กับเธอ...\'
ผู้ฟังยืนอึ้งไปเล็กน้อย.... นี้มันไม่ตลกเลยน่ะ ที่อยู่โผล่มาบอกว่าอยากสู้กับเธอ แล้ว...จะบ้าหรือไงเธอจะเอาพลังอะไรไปสู้?? ตอนนั้นแค่เข้าตาจนเจอสุนัขจรจัดนํ้าลายฟูมปากหันมาพอดี เธอเลยแค่ใช้พลังของเธอเล็กน้อย แต่นั้น...เรียกว่าแรงหรือไง??
\"ฉะ.....ฉัน\" ซายูคิพูดไม่ออก
\"ฉันเองก็ไม่อยากเชื่อว่าบุคลิกอย่างเธอ จะเป็นคนที่ใช้พลังธาตุแสง\" มิชิโยะกล่าวยิ้ม ๆ \"แต่ยังไงซะ มีคนมาท้าสู้ แสดงว่าตัวเธอมีดีพอ ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีหรอกหรือ?\"
น่ายินดีกะผีน่ะเซ่...ชั้นไม่ใช่คนบ้าพลังในตัวเอง พอมีใครมาขอท้าสู้แล้วก็ตอบตกลงสู้ด้วยหรอกน่ะ
ซายูคิสบถลั่นในใจ
คิดสิ...
คิด...
ชั้นไม่อยากสู้กับใคร...
คิดเซ่!!!....
หาทางหนีเร็วเข้า!!!!
ซายูคิถอยหลังเล็กน้อย ขณะที่เด็กสาวตรงหน้ามองเธอนิ่ง หัวใจของเด็กสาวทั้งสองรอเพียงการตัดสินใจ...คนหนึ่งตัดสินใจที่จะวิ่งหนีหรือยืนอยู่ตรงนั่นต่อไป ขณะที่อีกดวงรอการตัดสินใจของอีกฝ่าย ที่เลือกสู้กับเธอตรงๆหรือให้เธอทำให้จนตรอกจนต้องสู้...
........
ไปจนได้....ยัยนี่ไม่เห็นน่าสนตรงไหนเลย ทำไมชั้นถึงอยากสู้กับหล่อนนักน่ะ ก็ใช่น่ะสิ ท่าทางโก๊ะๆแบบนั้น จากที่มองภายนอกไม่เห็นน่าสนใจหรือน่าสนุกในการต่อสู้ตรงไหนเลย แต่...ทำไมเธอถึงอยากสู้กับคนแบบนี้น่ะ...
มิชิโยะเอ่ยถามตัวเองในใจ...
////////////////////////////////////////////////////////////////
\"ที่รัก~ที่รักจะกลับบ้านในสภาพนี้เหรอ?\"เสียงของเด็กสาวผมสีนํ้าผึ้งเอ่ยถาม ขณะที่มือเล็กของเธอยังคงสัมผัสอยู่กับมือหยาบกร้านที่เพิ่งร้อนระอุจากต่อสู้มาเมื่อครู่...เด็กสาวจ้องมองชายหนุ่มข้างกาย ผมสีดำยุ่งเหยิงจนดูไม่เป็นทรง ใบหน้าคมเข้มได้รูป ทั้งจมูกและริมฝีปาก ยิ่งมองเท่าไรก็ยิ่งทำให้เด็กสาวเคลิ้มฝันไปได้ ถ้าไม่ติดว่าเด็กหนุ่มตรงหน้านี้มีคนรักอยู่แล้วเธอคงอยากครอบครองเป็นแน่ เสื้อผ้าชุดนักเรียนที่บัดนี้ดูไม่เปงชุดเอาซะเลย เพราะการต่อสู้เมื่อครู่ แขนเสื้อขาดไปข้าง เสื้อนักเรียนสีขาวกลับเป็นรอยดำไหม้จะพลังสายฟ้าที่ผ่าลงมา กางเกงนักเรียนสีดำเปรอะเปรื้อนเต็มไปหมด ผิวขาวของชายหนุ่มมีร่องรอยเขียวคลํ้า เลือดสีแดงสดคลั่งอยู่ตามส่วนต่างๆของร่างกาย
\"กลับสภาพนี้มีหวังแม่คง...บ่นแน่ๆเลยฮันนี่...\"ชายหนุ่มพูดขึ้น พลางหันหน้ามามองเด็กสาว เธอพยักหน้ารับน้อยๆ
\"เอางี้...ให้ฮันนี่ทำแผลให้น่ะ\"เด็กสาวหันมาบอกพร้อมรอยยิ้มสดใส พลางวิ่งเข้าไปในร้านขายยาข้างทางอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เด็กหนุ่มยืนยิ้มนิ่งๆ กํ่ากึงระหว่างดีใจและเขินในเวลาเดียวกัน...ส่วนสาวๆที่เดินผ่านไปมาก็ยิ้มและหัวเราะร่วนเพราะว่าตอนนี้หูทั้งสองข้างของชายหนุ่มมันแดงจัดจนเห็นได้ชัด จึงไม่แปลกที่ผู้คนเดินไปมาจะหันมามองเค้าเป็นตาเดียว
ในไม่ช้าเด็กสาวคนเดิมที่เค้าเรียกว่า \'ฮันนี่\' ก็เดินออกมาจากร้านขายยา ในมือของเธอถือถุงยาในหนึ่งออกมาด้วย เด็กหนุ่มเกาหลังหูนิดๆ ถ้าให้เขาทายในนั้นคงเป็นสารพัดยาแน่ๆ
แสงอาทิตย์ยามเย็นสีส้มค่อยๆลดตํ่าลง สวนสาธารณะที่มีต้นไม้ใหญ่บดบังแสงแดด เสียงของเด็กๆที่กำลังวิ่งเล่นอยู่รอบๆ สายลมเบาบางที่โบกพัดเข้ามาเอื้อยๆ และคนสองคนที่อยู่ที่ม้านั่งสีขาวตัวยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านในสุด...
โอ๊ย!!!
\"อ่ะ ขอโทษน่ะที่รัก...\"เด็กสาวพูดขึ้นพลางดึงมือที่ถือสำลีชุบยาสีแดงเข้มออกจากข้อศอกของเด็กหนุ่ม
\"ไม่เป็นไร ฮันนี่ทำแผลต่อเถอะ\"อากิระเงยหน้าขึ้นพูด ความจริงระดับสายตาของเขาไม่เคยก้มลงมองเศษหญ้าหรือเงยหน้ามองใบไม้เลย ระดับสายของเขาจับจ้องอยู่ที่เด็กสาวตรงหน้า...สายลมแผ่วเบาพัดเส้นผมสีนํ้าผึ้งของเธอขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นแก้มเนียนใส ผิวขาวละมุน รอยยิ้มและความอ่อนโยนที่เมื่อเวลาอยู่กันสองต่อสองถึงจะได้เห็น ซายูริค่อยๆดึงสำลีมาชุบยาอีกครั้ง และค่อยๆบรรจงป้ายยาสีแดงลงบนแก้มของเด็กหนุ่ม อากิระดึงตัวถอยห่างออกเล็กน้อย
ผู้ชายอะไรทำตัวเหมือนเด็กเลย...
ซายูริคิดในใจ พลางอมยิ้มเล็กน้อยขณะที่สำลีในมือเธอสัมผัสลงบนแก้มของเด็กหนุ่ม
เจ็บ....
ทันทีแก้มของเขาสัมผัสกับฤทธิ์ยาก็ดึงตัวถอยห่างตามสัญชาตญาณทันที
\"เดี๋ยวฮันนี่!!!\"เด็กหนุ่มร้องขึ้น พลางคว้าข้อมือของสาวน้อยตรงหน้าเอาไว้ แก้มของเด็กสาวขัดสีขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ นัยน์ตาสีนํ้าตาลหลุบตํ่าลงเล็กน้อย เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้ามองเห็นใบหน้าของเธอที่มันแดงกํ่าขึ้นอย่างไร้สาเหตุ...การเต้นของหัวใจที่มันแปลกพิกล ความรู้สึกแบบนี้มัน....
!!?!!
วงแขนกว้างดึงร่างของเด็กสาวมากอดเอาไว้ มันความรู้สึกอบอุ่นที่บอกไม่ถูก ความอบอุ่นที่ผ่านเข้ามายามที่เขากอดเธอเอาไว้ เด็กสาวรู้สึกได้ถึงความสุขที่เธออยากให้เวลาหยุดเอาไว้ตรงนี้ เธอไม่อยากละจากคนตรงหน้านี้ไปไหน เธอไม่ให้ใครครอบครองเขา และเธอไม่อยากให้เขาไปรักใคร นี้มันเป็นสิ่งที่เรียกว่า...รัก...งั้นเหรอ?? เธอรักคนตรงหน้านี่เข้าแล้วเหรอ???
\"ที่รัก เค้าเจ็บน่ะ\"ซายูริพูดขึ้นเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงวงแขนที่แข็งแกร่งของเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ กอดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเธอเจ็บไปหมดทั้งตัว แต่ขณะที่อีกใจหนึ่งมันก็สั่นอย่างบอกไม่ถูก \"ที่รัก อย่าทำแบบนี้...\"
\"ฮันนี่...\"เสียงครางเบาๆข้างๆหูของเธอ ความรู้สึกวาบหวิวอย่างบอกไม่ถูกก่อตัวขึ้นภายในใจของเด็กสาว พร้อมริมฝีปากอุ่นที่พรมจูบลงที่ลำคอ ขึ้นมาถึงข้างหู ไรผม ข้างแก้ม... และ...
\"อากิระ!!!\"
เสียงกร้าวดังขึ้น เด็กหนุ่มปล่อยมือจากการเกาะกุมเพื่อนสาวตรงหน้าแทบจะในทันที...
((มิสเทีย-ลูกหมู ;มารคอหอยจริงๆ- -))
\"เหอะ!!ไหนว่าเพื่อนกันแล้วทำไมต้องกอดซะขนาดนั่นด้วยเล่า เห็นแล้วมันบาดตาชั้นจริงๆให้ตายเซ่!!!\"เสียงกร้าวดังขึ้นมากกว่าเดิม พลางเดินเข้ามาช้าๆ อากิระจับข้อมือของเด็กสาวดึงถอยไปด้านหลังของเขา
\"แกต้องการอะไรจากชั้น???\"อากิระตะโกนกลับไป
\"ชั้นว่าชั้นบอกแล้วน่ะว่าชั้นกำลังหาทีมเข้าประลองอยู่ ชั้นทึ้งในฝีมือนายกับสาวน้อยคนนั้นมากๆ ดังนั้น ชั้นว่า....\"ไม่ทันที่ทามาโมะจะพูดจบ เสียงของอากิระก็ตอบกลับมาแล้ว
\"ไม่เฟ้ย!!!\"
พูดจบก็คว้ากระเป๋าหนังสือของเขากับของเพื่อนสาวเอาไว้ในมือส่วนมืออีกข้างก็ลากตัวเธอออกไปจากบริเวณนั้น...
\"ชั้นเสนอนายแล้วน่ะ เวลาที่ผู้ชายจะแข็งแกร่งที่สุดคือเวลาที่นายได้ปกป้องดูแลคนที่นายรัก \"
กึก!!!
ได้ปกป้องดูแลคนที่รักงั้นเหรอ...
\"ได้ปกป้องเค้าจนสุดกำลังของนาย\"
ปกป้องจนสุดกำลังงั้นเหรอ...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////
ท้องฟ้ามืดดำสนิท สายลมเย็นๆพัดผ่าน มีเพียงแสงจากหลอดไฟตามทางเดินอยู่เป็นเพื่อนตลอดทาง...เสียงฝีเท้ารีบวิ่งโดยเร็วทันที เมื่อประสาทสัมผัสของเธอจับปฏิกิริยาบางอย่างที่มันผิดแปลกออกไปได้ในระยะไม่ไกล...
แฮ่ก...
แฮ่ก...
แฮ่ก...
ไม่พ้น!!!
ฟึ่บ!!!!
บางอย่างพุ่งลงมาโจมตีด้วยความเร็วสูง รวดเร็วมากเหลือเกิน จนเธอเกือบจะหลบมันไม่พ้น...เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองผู้โจมตีเธอเมื่อครู่...
อีกแล้ว...
อิโนโอะ มิชิโยะ!!!
\"ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่สู้กับเธอ...\"ซายูคิพูดขึ้น ขณะที่เธอหอบหายใจแฮ่กจากการโจมตีเมื่อครู่...ขณะที่เด็กสาวอีกคนกลับยืนนิ่ง รอยยิ้มกริ่มบนใบหน้าบ่งบอกได้ดีว่าสิ่งที่ซายูคิพูด...เธอไม่สนใจมัน...
\"แต่ชั้นอยากสู้นิ...เพราะงั้น...\"ยังไม่ที่มิชิโยะจะพูดจบ...
ฟึ่บ!!!
ดาบสีเลือดจู่โจมลงมายังเป้าหมาย...
ดาบสีเลือด ดาบยาวชั้นดี คมดาบเป็นเงาแวววาว ดาบที่อาบเลือดมามากมาย
ดาบแห่งปีศาจ...
ดาบแห่งความชั่วร้าย...
ดาบแห่งความมืด...
โครม!!!
แนวพื้นดินแตกกระจาย ฝุ่งควันคละคลุ้งทั่วบริเวณ...ซายูคิหลบได้ทันแบบหวุดหวิด...
คอเกือบหลุด...
เด็กสาวบ่นในใจ
ทันทีฝุ่งคลุ้งจางลง ร่างของเด็กสาวอีกคนก็ค่อยๆปรากฏตัวขึ้น...
หัวใจของซายูคิเต้นระรัว หยาดเหงื่อเริ่มไหลซึมออกมาตามร่างกาย ความกังวลบวกเพิ่มเท่าทวีคูณ เมื่อเด็กผู้หญิงตรงหน้าเธอไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนใจเลย...
\'ไม่...\'
\'ยัยปีศาจ!!!\'
\'ไม่...\'
\'เธอทำร้ายพวกเรา \'
\'ไม่น่ะ...ชั้น... \'
\'ปีศาจชัดๆ \'
\'ชั้น...ชั้นไม่ได้ทำ \'
\"ถ้าเธอไม่สู้กับชั้นตรงๆ ชั้นจะฆ่าเดี๋ยวนี้!!!\"มิชิโยะเสียงกร้าวขึ้น...ความเดือดดาลที่อยากจะสู้มันพุ่งพล่านไปทั้งร่าง
\'พลังของเธอมันปีศาจชัดๆ \'
\'ใช่ เธอมันปีศาจ \'
\'ไม่น่ะ... \'
\'ม๊ายยยยยย!!!!!! \'
โครม!!!!
ร่างมิชิโยะกระเด็นออกมา ทั้งๆที่ดาบของเธอยังไม่ได้ปะทะร่างเนื้อของซายูคิเลย...
เกิดอะไรขึ้น??
มิชิโยะพูดขึ้นในใจ...
ความรู้สึกแปลกประหลาดมันวนเวียนอยู่รอบกาย...
นัยน์ตาสีนํ้าตาลเหลือบขึ้นมองคนตรงหน้า...ความรู้สึกแปลกประหลาดนี้มันแผ่กระจายไปทั่วเพราะคนตรงหน้าของเธอเปลี่ยนไป...
พึ่บ!!!!
แสงแดดวาวโรจน์ราวกับแสงแห่งพระอาทิตย์ขยายวงกว้างสาดส่องกินแนวยาวทั่วบริเวณ มันขยายวงกว้างมาเรื่อยๆ...จนกระทั่งกลืนกินร่างของมิชิโยะเขาไปในแนวรัศมี...
อึดอัด...ไปทั้งตัว...แสบตาไปหมด พลังอะไรกัน...แสงงั้นเหรอ เอ๋อๆอย่างยัยนี้มีพลังแสงที่รุนแรงขนาดนี้เชียวเหรอ...
มิชิโยะเริ่มบ่นในใจเมื่อบรรยากาศรอบข้างเธอมีแสงที่รุนแรง ราวกับพระอาทิตย์....เหงื่อไหลซึมชื้นทุกอณูรูขุมขน.... เด็กสาวกระชับดาบสีเลือดไว้ในมือ เพื่อเตรียมพร้อมที่จะจู่โจมและป้องกันทุกเมื่อ โสตสัมผัสถูกสะกดให้หยุดนิ่งเพื่อจับปฏิกิริยาของฝั่งตรงข้าม แต่มันลำบากตรงที่หัวใจที่กำลังเต้นระรัวไม่หยุด ความรู้สึกอึดอัดที่บอกไม่ถูก...
บ้าที่สุด!!!
นัยน์สีนํ้าตาลพยายามหลีดวงตาจ้องมองฝ่ายตรงข้าม...เงาร่างบางเบาในแสงแดดจ้า...มนุษย์ก็ต้องมีเงาสิ...เงา...สายตาของเด็กสาวเหลือบไปเห็นบางอย่าง...
เธอหนีชั้นไม่พ้นหรอก...
เด็กสาวพุ่งตัวเข้าจู่โจมด้วยความเร็วทันที...ดาบสีเลือดถูกเงื้อขึ้นสูง ความเร็วที่พุ่งเข้าปะทะเกินกว่าจะถอยหนีได้อย่างรวดเร็วเหมือนเคย
ฟึ่บ!!!
...ความสึกวูบเพียงเสี้ยววินาทีเกิดขึ้น...
บ้าจริง...
...แพ้งั้นเหรอ...
เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากร่างของเด็กสาว...ร่างของมิชิโยะทรุดลงกับพื้น...ดาบสีเลือดอีกเล่นถูกดึงออกมาจากร่างบาง...
\"มันคือภาคีเทพ...อาวุธที่เธอใช้สู้กับชั้น ชั้นสามารถดึงมาเป็นอาวุธชั้นได้...นี้ใช้ไหมพลังของชั้นที่เธออยากรู้น่ะ\"เสียงเรียบเอ่ยขึ้นด้านหลัง
.......................................
.............................
..................
.........
...
.
////////////////////////////////////////////////////
\"หยุดน่ะ!!!\"เสียงปรามขึ้นจากด้านหลัง...ซายูคิหันไปมองทันที...เด็กหนุ่มสวมแว่นไม่มีกรอบผมสีขาว ตาสีฟ้าใส มองเลยผ่านไปอย่างคนที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น...
\"พลังเมื่อกี้สวยดีนี้\"เด็กหนุ่มพูดขึ้นพลางยิ้มกริ่ม เด็กสาวก้าวถอยหลังเล็กน้อย
\"ถอยไปน่ะ!!!\"เด็กสาวร้องลั่น มือทั้งสองข้างกอดตัวเองไว้แน่น ร่างกายสั่นเรากับเป็นไข้
เมื่อกี้ยังเก่งอย่างกับเทพ แล้วทำไมตอนนี้ถึง...
เด็กหนุ่มทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด ภาคีนั่นสามารถเอาอาวุธของคู่ต่อสู้มาเป็นของตัวเองได้
\"เธอชื่ออะไร??\"เด็กหนุ่มเอ่ยปากถามขณะที่ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อสร้างความเชื่อใจให้เธอก่อน
\"มาซาโดริ ซายูคิ คือชื่อของชั้น\"เด็กสาวตอบเสียงสั่น...ดาบสีเลือดในมือของเธอเมื่อครู่หายไปกับไอหมอกทันที
\"ชั้นคางามิ เค...\"ชายหนุ่มแนะนำตัวเองสั้นๆ
\"ให้ชั้นเดา นายต้องร่วมงานประลองด้วยแน่ๆ\"เด็กสาวพูดขึ้น ตาสีนํ้าเงินจ้องมองนัยน์ตาสีฟ้าเขม็งไม่ละไปไหน
\"เก่งนี่...\"เด็กหนุ่มย้อนกลับ
\"ก็เพราะใครๆก็พูดเรื่องนี้น่ะสิ\"เด็กสาวตัดบททันที แล้วหันหลังทำท่าจะเดินจากไป...
\"เดี๋ยว!!!\"เคร้องทักขึ้นอีกครั้ง...
\"เธอยังไม่ตาย ฝากพาเธอไปหาหมอด้วยน่ะ\"เด็กสาวพูดเสียงเรียบแล้วเดินจากไปทันที...ปล่อยให้เด็กหนุ่มอีกคนยืนนิ่ง...ร่างบางของเธอค่อยๆเล็กลงๆและในที่สุดก็หายไปยังหัวมุมถนน...
/////////////////////////////////////////////////////////
\'ปีศาจ!!!! \'
\'ไปให้พ้นน่ะ!!! \'
\'อย่ามายุ่งกับชั้น!! \'
\'เธอมันปีศาจชัดๆ!! \'
ถอยคำตัดพ้อยังคงวนเวียนอยู่ภายในหัวสมองของเด็กสาว เธอล้มลงนั่งที่เสาไฟฟ้าต้นหนึ่งอย่างอ่อนแรง
พลังแบบนี้ชั้นไม่น่ามีเลย...
ไม่น่ามีเลยจริงๆ...
พลังที่สร้างแต่ความรังเกียจให้คนรอบข้าง...
ได้โปรดแลกพลังอันน่ารังเกียจนี้กับความสุขทุกๆอย่างทีเถิด...ได้โปรด..ขอร้องล่ะ..
เด็กสาวพรํ่าภาวนาในใจ ขณะที่นัยน์สีนํ้าเงินเหลือบมองท้องฟ้าที่มีดาวตกดวงหนึ่งกำลังวิ่งลงมา แก้มทั้งสองข้างอาบไปด้วยหยาดนํ้าตาใสๆ
\"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า???\"เสียงนุ่มดังขึ้นข้างกายของเด็กสาว ดวงตาสีนํ้าเงินมองอย่างเหม่อลอย...เธอไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นเช่นนี้มาก่อน ทันทีร่างของชายหนุ่มบรรจงอุ้มเธอให้ในอ้อมแขนช้าๆ
\"นี่...เธอมีพลังพิเศษที่มันน่ารังเกียจเหมือนกันใช่ไหม???\"เด็กสาวเอ่ยปากถามเบาๆ ชายหนุ่มที่อุ้มเธอขึ้นมาพยักหน้าน้อยๆ
\"เธอไม่รังเกียจมันบ้างเหรอ???พลังนั่นน่ะ...\"เด็กสาวถามขึ้นอีกครั้ง...
\"ไม่ ต่อให้มันน่ารังเกียจในสายตาใครก็ตาม แต่ถ้าใช้พลังนั่นปกป้องคนที่ตัวเองรัก เธอรู้ซึ้งถึงความหมายอันมีค่าของมัน\"ชายหนุ่มตอบ \"เธอมีจิตใจที่บริสุทธิ์ ต้องเป็นผู้ใช้พลังจิตที่ดีได้ในอนาคต เพียงแต่ตอนนี้เธอยังควบคุมมันได้ไม่ดีพอ\"
\"ฉันทำได้งั้นเหรอ\" สาวน้อยเอ่ยปากถามต่อ กะพริบตาปริบ ๆ อย่างไร้เดียงสา เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆให้ พร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น
\"ร่วมงานประลองกับชั้นน่ะ เธอจะได้รู้จักพลังที่แท้จริง พลังที่มันเหนือกว่าใคร พลังที่เธอสามารถใช้ปกป้องคนที่เธอรักได้\"เด็กหนุ่มพูดขึ้น ขณะที่เด็กสาวในอ้อมอกยิ้มรับน้อยๆ
\"อืม...ชั้นตกลง...ทามาโมะ...\"เด็กสาวเอ่ยปากรับอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะสิ้นสติไปในอ้อมแขนของชายหนุ่ม...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น