เรื่องสั้นสยองขวัญ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

คุณเคยเจอเรื่องประหลาดมาบ้างหรือเปล่า หากตอบว่าเคย ผมคงต้องบอกว่าเรื่องของผมนั้นมันค่อนข้างแปลกมากกว่าที่คุณเคยเจอมามากทีเดียวละ ถึงเรื่องมันจะผ่านมาตั้งสามปีแล้วแต่ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่ามันพึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง เรื่องมีอยู่ว่า ในตอนบ่าย วันที่ 18 สิงหาคม ปี 2012 ผมกำลังเดินชมงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์กับเพื่อนของผมในมหาลัยที่ผมกำลังศึกษาอยู่ งานจัดขึ้นสามวันวันนี้เป็นวันแรก ภายในงานก็มีบูธเกี่ยวกับการแสดงผลงานทางวิทยาศาสตร์ของนักศึกษาสาขาต่างๆ ส่วนสาขาอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์เท่าไรก็จัดบูธขายของต่างๆกันไป อีกทั้งยังมีพ่อค้าแม่ค้าจากข้างนอกนำสินค้ามาขายภายในงานเยอะแยะเต็มไปหมด ผมกับเพื่อนเดินสำรวจงานไปเรื่อยๆ ก็ไปพบเข้ากับร้านขายต้นไม้แห่งหนึ่ง แล้วสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นกระถางเล็กๆวางเรียงรายกันอยู่ภายในกระถางเป็นพืชชนิดหนึ่งมีลักษณะเป็นก้อนกลมๆและมีหนามแหลมๆขึ้นอยู่รอบๆ ใช่มันคือต้นแคคตัสนั้นเอ็ง “เห้ยแฮคมึงดูต้นแคคตัสพวกนั้นดิ กูอยากได้สักต้นว่ะกูอยากลองเลี้ยงดู” ผมพูดกับเพื่อน “ไอ้ครามคราวที่แล้วหนูแฮมเตอร์มึงยังเลี้ยงได้ไม่ถึงสองเดือนมันก็ตาย นี้มึงจะหาอะไรมาเลี้ยงอีกแล้วหรอว่ะ” แฮคพูด “เออน่าเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมดา 55 แล้วกูก็คิดว่ากูดูเลี้ยงมันอย่างดีแล้วน่ะเว้ยแต่สงสัยมันคงป่วยตั้งแต่อยู่ที่ร้านว่ะ ก็ตอนที่กูเลือกอะกูเอาตัวที่มันดูนิ่งๆไม่ซน กูก็นึกว่ามันเชื่อง ที่ไหนได้มันป่วยอยู่” ผมพูด “เออเอาให้รอดน่ะคราวนี้” แฮคบอก ผมตัดสินใจหยิบต้นแคคตัสต้นหนึ่งขึ้นมาดู ผมจ่องดูอยู่นาน พิจารณาทุกซอกทุกมุม เพื่อว่าจะไม่เผลอเลือกต้นที่กำลังมีอาการล่อแล่เหมือนกับเลือกซื้อหนูคราวก่อน  ไอ้แฮคคราวนี้มึงคอยดูน่ะเดวกูเลี้ยงให้แคคตัสต้นนี้ออกดอกเลย ผมคิด หลังจากได้แคคตัสแล้วผมก็เลือกซื้อปุ๋ยสำหรับต้นกระบองเพชรห่อเล็กๆห่อหนึ่งแล้วเดินชมงานต่อ

ผมกลับมาห้องพักพร้อมกับต้นแคคตัสที่ผมเลือกซื้อมาในตอนบ่าย จะวางไว้ไหนดีว่ะ นอกระเบียงห้องดีไหมจะได้โดนแสงแดดหรือวางไว้หน้าคอมมจะได้ดูดรังสี UV ผมคิด แต่พอศึกษาวิธีการเลี้ยงแคคตัสจากอินเทอร์เน็ตแล้วจึงได้ข้อสรุปว่าควรวางไว้นอกระเบียงที่มีแสงธรรมชาติจะดีกว่า วันสองวันแรกก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งถึงคืนวันที่สาม ตอนนั้นเป็นเวลา 22.30 น. ผมกำลังจะเข้านอนทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง “ฉันหิว” มันเป็นเสียงแหลมเล็กเหมือนเสียงเด็ก เสียงนั้นดังมาจากนอกระเบียง ผมคิดว่าผมคงหูแว่วไปเองเลยไม่สนใจแล้วเดินไปปิดไฟ “ฉันหิว” เสียงนั้นอีกแล้ว เอาแล้วกูผีหลอกหรือป่าวว่ะ ผมคิด  ผมตัดสินใจเดินออกไปดูที่ระเบียงเพื่อค้นหาต้นตอของเสียงนั้น พออยู่ที่ระเบียงเสียงนั้นก็ดังชัดเจนพอที่ผมจะรู้ได้ว่ามันมาจากต้นแคคตัสนั้นเอง แล้วผมก็สังเกตเห็นว่ามันมีดวงตาสีดำเล็กๆและมีปากเล็กๆที่มีฝันแหลมคมลักษณะเหมือนกับฟันของปลาปิรันย่า ตอนที่อยู่ร้านทำไมเราไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรคลายๆอย่างนี้เลยว่ะ ผมนึกสงสัย “เห้ยนี้กะกะแกพูดได้หรอ” ผมพูดกับต้นไม้เหมือนคนบ้า “ก็มีแค่นายกับฉันนิ” ต้นแคคตัสตอบกลับมา “เหลือเชื่อบ้าเป็นไปไม่ได้” ผมอุทานออกมา ”ก็ฉันกำลังพุดกับนายอยู่นี้ไง” ต้นแคคตัสบอก “เอ่อ..แล้วกะกะ..แก่ต้องการอะไร” ผมนึกประโยคที่มันพูดครั้งแรกขึ้นได้ มันบอกว่าหิวผมเลยเปลี่ยนคำถาม “เมื่อกี้แก่บอกว่าแก่หิว แก่จะกินอะไรอะ” “ กินนายไง” แคคตัสตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผมเสียววาบไปทั้งตัว “แก่ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก” ผมพูดหยั่งเชิงทั้งที่ความจริงก็กลัวอยู่ “55 ฉันล้อเล่นฉันแค่ต้องการผลไม้สักลูกน่ะเป็นแอปเปิ้ลสักลูกก็ดี” เห้อนึกว่าแกจะกินฉันจริงๆ งันรออยู่นี้น่ะเดี๋ยวฉันไปหยิบแอปเปิ้ลในตู้เย็นให้ ผมนำแอปเปิ้ลไปวางไว้ใกล้กับกระถางแคคตัส ทันใดนั้นเจ้าแคคตัสต้นกลมๆก็มีมือและแขนโผล่ออกมาทั้งสองข้าง ภาพที่เห็นทำผมอึ่งไปชั่วขณะ มันหยิบแอปเปิลขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย “ฉันอิ่มแล้วแต่หิวน้ำจังมาใกล้ๆหน่อยสิฉันมีอะไรจะบอก” ผมเดินเข้าไปใกล้ๆแล้ะก้มหน้าลง ทันใดนั้นเองเจ้าแคคตัสก็กระโดดขึ้นมาเกาะอยู่บนคอผมพร้อมกับฝังเขี้ยวลงไป ผมรู้สึกเจ็บมาก ด้วยความตกใจผมพยายามจะปัดมันออก แต่มันเกาะอยู่บนคอผมแน่นมาก ผมวิ่งไปหาผ้ามาเพื่อจะได้จับมันได้ถนัดมือ ผมใช้แรงทั้งหมดดึงมันออกจากคอ จนทำให้คอผมเหวอะ เลือดสาดกระจายไปทั่วห้อง ผมขว้างมันออกไปนอกระเบียง ใช้มือกดแผลไว้แต่เลือดก็ยังไหลไม่ยอมหยุด ผมกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อน “เออว่าไงครามมีไรหรอ” เสียงของไอ้แฮคดังจากโทรศัพท์ พากูไปโรงพยาบาลที  ผมขอความช่วยเหลือ “เห้ยไอ้ครามมึงเป็นอะไร ไอ้คราม.....”  แล้วสติผมก็ดับวูบลง