คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 : ค น สํ า คั ญ
บทที่ 16
__________________________________________________________________________________________
“เป็นไง ยิ้มลอยมาแต่ไกลเลยนะเมิง ทำได้อะดิ” ไอ้บอลแซวผม ก็ต้องขอบคุณหนังสือที่มันส่งให้นั่นแหละ อิอิ
“พอได้เว่ย ฮ่าๆ เมิงก็พูดเกินไป” แหม เล่นชมแบบนี้ก็เขินแย่ดิ
“เพราะหนังสือที่กรูส่งให้แท้ๆนะ” มันมองผมแล้วยิ้มแบบเหนือกว่า ชักอยากถอนคำพูดที่คิดไว้แล้วแฮะ
“เปล่าเว่ย เป็นเพราะกรูฉลาดต่างหาก” วงเล็บฉลาดน้อย = =*
“ฮ่าๆๆ งี้ก็ไม่ต้องย้ายสายแล้วนะ” มันยิ้มให้ ทำหน้าแบบดีใจ(มั้ง)
“อืม... หรือจะย้ายดีว๊าา” ผมกวนมันบ้าง ^^
“เออ! อยากย้ายก็ย้าย ย้ายไปเล้ย กรูไม่สนใจหรอก” แบบนี้นี่เองที่เรียกว่างอนไม่ขึ้น ฮ่าๆๆ แต่ยังพอหลงเหลือความน่ารักอยู่บ้างครับ >O<
“อะๆๆ ล้อเล่นเว่ย ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆ”
~
~
เฮ้อ~ ถ้าเป็นไปได้ก็ดีสินะ...
ผมเดินออกจากห้องสอบด้วยท่าทางมั่นใจแบบไร้วิญญาณ(งงล่ะสิ) ทุกทีมันควรจะเป็นแบบข้างต้อนที่ผมคิดไว้นี่นา แต่ก็นั่นแหละ ไอ้บอลมันไม่อยากอยู่กับผมนี่เนาะ จะทำไงได้
“อ้าว ไอ้ชา” เอ๋..ใครหว่า ว่าแล้วก็หันไปดู
“อ้าว สอบเสร็จแล้วหรอเมิง” ไอ้เอ็มครับ สายมันสอบเสร็จเร็วจัง เห็นผมยืนอยู่คนเดียวเลยมาทักมั้ง(ก็แหงแหละ กว่าจะออกจากห้องสอบ)
“ยังไม่เสร็จจะมายืนอยู่ตรงนี้มั้ย” แหม กวนตรีนแบบนี้ทำได้ชัวร์ ก็สมควรล่ะ พี่แกฟิตปั๋งก่อนสอบตั้งนานนม
“ไมเลิกเร็วจังวะ”
“มันก็เลิกพร้อมกันนั่นแหละน่า กรูออกจากห้องสอบเร็วเฉยๆ” เออ จริงของมัน ก็ผมดันออกจากห้องสอบเกือบคนสุดท้ายนี่นา บื้อจริงผม ไอ้บอลน่ะไม่ต้องพูดถึง มันออกคนที่สองที่สามนู่น จะเทพไปไหน
“เออว่ะ”
“เป็นไง ทำได้มั้ยเมิง” เบสิกเควชชั่นโคตรๆ เมื่อเทอมที่แล้วคนที่ถามเป็นไอ้บอลครับ ถึงมันจะออกห้องสอบเร็วก็เถอะ แต่มันจะนั่งรอผมจนกว่าผมจะออก
“ดีขึ้นเยอะว่ะ ฝากขอบใจบิ๊กบอสด้วยนะเว่ย” ผมพูดกับมันขำๆ แต่ท่าทางมันจะงง บิ๊กบ้ง บิ๊กบอสอะไรวะ
“แหะๆ ก็ไอ้บอลไง เมิงไม่เรียกมันว่าบิ๊กบอสแบบไอ้ว่านเหรอวะ”
“อ๋อ.. หะ ไอ้ว่าน ฮะฮ่าๆๆ” โอ้ย น้ำหูน้ำตาไหล ขำเว่อร์จริงมัน
“ประกาศครับ นักเรียนชั้นม.4ห้อง3มาประชุมพร้อมกับที่ห้อง704อาคาร1ครับ ประกาศอีกครั้ง ...”
“ซวยล่ะตู อะไรวะ” ไอ้ประชาสัมพันธ์เสียงหล่อมันเรียกห้องผมอะ
“ห้องเมิงหรอวะ” อ้าว ขำต่อดิ
“เออๆ ไปก่อนนะเว่ย”
“โชคดีๆ” ผมเดินออกจากอาคารอย่างรวดเร็วไปที่ห้องเป้าหมาย ห้อง704สยองฟ่ะ~ (เคยฟังมั้ยครับ 704ของดาจิมอะ)
.
.
เปิดประตูเข้าไปในห้อง พรึบ! สายตากว่าสี่สิบคู่มองมาทางนี้เป็นตาเดียว ไมมาเร็วกันจังวะ อ้อ..ลืมไป ผมออกห้องสอบช้าเองนี่หว่า
ผมส่องสายตามองหาเป้าหมาย มันเป็นคนเดียวละมั้งที่ไม่มองตอนผมเปิดประตูเข้ามา เอาแต่คุยกับเพื่อนบอลมันนั่นแหละ
“’จารย์ยังไม่มาหรอ” ผมถามเพื่อนในห้อง(ที่ไม่ใช่มัน)
“ยัง เมื่อกี้กรูคิดว่า’จารย์มาว่ะ แกนัดมาตั้งนานแล้วยังไม่โผล่มาเลย”
“อืมๆ”
แอ๊ด...
พรึบ! ทุกคนหันไปสนใจที่ประตูอีกครั้ง แต่ก็ต้องรอต่อเมื่อคนที่ก้าวเข้ามาเป็นเพื่อนอีกคนที่ออกห้องสอบเป็นคนสุดท้าย ผมล่ะเข้าใจความรู้สึกพวกมันแล้ว
ผ่านไปสิบนาทีกว่าๆ ‘จารย์ประจำชั้นผมก็เดินเข้ามา
“โทษทีๆ ครูติดประชุม” ตามมาด้วยคำแก้ตัวแบบเบสิก เอาเถอะๆ
“นักเรียนไปนั่งที่ก่อนไป” แหะๆ อันนี้ผมเห็นด้วยครับ ตอนนี้ห้องผมยังกะตลาดลดราคา ผมเดินไปนั่งที่เดิม ไอ้บอลก็เดินมานั่งเหมือนกัน
ขณะที่’จารย์กำลังจะอ้าปากพูดก็โดนเสียงใสๆจาก’จารย์หมวยขัดไว้ก่อน
“อาจารย์หน่องคะ” หึๆ ‘จารย์ประจำชั้นผมชื่อแปลกมั้ยครับหน่องอะ จริงๆคือติ๊งหน่องครับ ไม่ได้อ่านผิดหรอกติ๊งหน่องจริงๆ ผมยังสงสัยเลยว่าตอนที่แม่’จารย์แกตั้งชื่อลูกนี่ลืมดูเพศรึเปล่า ‘จารย์หน่องเดินออกไปตามเสียงเรียก คุยอะไรกันนิดหน่อยแล้วเดินกลับเข้ามา
“นักเรียนรอที่นี่แป๊บนึงนะ ครูออกไปทำธุระก่อน อย่าเสียงดัง” พูดจบ’จารย์ก็เดินออกไป หวังว่าจะไม่นานนะ...
พอ’จารย์แกเดินออกไปซักสิบนาทีก็...
พรึบ!
ไฟดับครับ ตามมาด้วยเสียงอุทานหลากหลายภาษา แต่นี่มันมืดสนิทเลยนะเนี่ย ก็ไม่ได้เปิดหน้าต่างไว้นี่ครับ ยิ่งมาไฟดับอีก แสงสว่างนำทางชีวิตเลยหายไปหมด
“เปิดหน้าต่างดิ๊” เสียงเพื่อนในห้องตะโกนบอก ก็มืดซะขนาดนี้ มองอะไรไม่เห็นเลย
“ไม่เอาเว่ย ขี้เกียจเปิด ปิดไว้งี้แหละ สยองดีฟ่ะ ฮ่าๆๆ” คนคิดแบบนี้ก็มีในสังคมนะครับ(ในห้องผมนี่แหละ) หลังจากนั้นเสียงก็ไม่ได้เงียบแบบที่’จารย์หน่องวาดฝันไว้(เว่อร์อีกแล้ว - -) เพื่อนผมทำเสียงแบบกุ๊กกุ๊กู๋~ อะไรทำนองนี้กันครับ ตกลงมันผีหรือไก่กันแน่ฟะ = =^ อยากจะบอกมากเลยครับว่าเสียงห้าวๆอย่างพวกมันทำเสียงผีไม่ขึ้นเล้ย
เฮือก~ รู้สึกตัวอีกทีก็มีคนมาจับแขน...อ่อ...ไอ้บอลนี่เองครับ มันกลัวผีจะตาย ผมเห็นท่าทีของมันก็หัวเราะออกมาเบาๆ มันคงสังเกตได้มั้งครับเลยปล่อยมือ เอ..หรือนี่จะเป็นโอกาสดีในการคืนดีนะ หึๆๆ
“อะ จะเกาะไว้ก็ได้” ผมยื่นแขนไปให้มัน ความมืดทำให้มองอะไรไม่เห็น ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันทำหน้ายังไง แต่ผมเริ่มอมยิ้มออกมานิดๆ
มันเอามือมาเกาะแขนผมแบบกล้าๆกลัวๆ
“ขอโทษนะ” มันพูดอะไรเบาๆซักอย่าง ฟังไม่รู้เรื่องเลย...ล้อเล่นครับ ผมพอจะจับใจความได้บ้าง รู้สึกเหมือนมีดอกไม้ใหญ่ๆเบ่งบานอยู่ในใจเลย (เว่อร์ๆ) อย่างน้อยมันก็คุยกับผมแล้วล่ะน่า ในที่สุดสิ่งที่รอคอยมานานก็กลับคืนมา โอ้..ซาบซึ้ง ToT^
มันคงไม่รู้หรอกว่าแค่คำพูดแค่นี้ คำพูดเพียงไม่กี่คำจะทำให้ผมมีความสุขได้ถึงขนาดนี้
“อ่าว เงียบไปไหน ไม่ได้ยินรึไง บอกว่าขอโทษ” ตอนนี้ซึ้งมากๆเลยครับ พูดอะไรไม่ออกเลย ดีใจมากๆๆๆๆ บอกไม่ถูกเลยครับ ในที่สุดมันก็กลับมาเป็นไอ้บอล ไอ้หลงตัวเอง ไอ้หล่อ ไอ้... บลาๆๆ คนเดิมแล้วครับ ^^ ผมนี่ก็แปลกคน ที่มันเคยทำให้ผมเสียใจน่ะ แทบจะลืมไปหมดแล้ว แต่ไหนๆมันก็ง้อผมแล้วนา..แกล้งต่อดีกว่า (เอาแต่พองามครับ เดี๋ยวมันงอนอีก)
“นี่...เมิงโกรธกรูจริงๆหรอ” มันพูดเบาๆครับ กลัวเพื่อนได้ยินมั้ง อายคนอื่นตาย
“…” ผมยังไม่ยอมพูดกับมัน ดีนะที่ไม่มีแสงไฟ ไม่งั้นมันคงเห็นหน้าผมที่กำลังยิ้มบานแฉ่งแบบจานดาวเทียมยังอายอยู่
“น่า...นะ ขอโทษ...ขอโทษ ขอโทษๆๆๆ” มันทำเสียงอ้อนสุดๆ คิดดูอีกทีก็อยากให้สว่างเหมือนกันนะ จะได้เห็นหน้ามันชัดๆไง หึๆๆ
เห็นมันพูดแบบนี้แล้วมาเขย่าแขนผมอีก ผมก็ใจอ่อนสิครับ
ซะเมื่อไหร่ล่ะ ผมยังมีอารมณ์แกล้งมันต่อ ให้มันรู้สึกบ้างว่าคนที่พูดกับพวกแอ๊บใบ้น่ะมันเป็นยังไง ชิ!
“…” คราวนี้มันเงียบไปครับ หรือมันคิดว่าผมโกรธมันจริงๆ ผมแกล้งมันเกินงามไปหรอครับ หุหุ
“ขอโทษจริงๆนะ ต่อไปนี้กรูจะไม่ทำร้ายจิตใจเมิงอีกแล้วนะ” น้ำเสียงมันดูเหมือนสำนึกผิดจริงครับ ผมก็เริ่มสงสารมันแล้ว แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด มันก็พูดออกมาก่อน
“เมิงน่ะเป็น...‘คนสำคัญ’ของกรูนะ” คนสำคัญ... ฮะ! หมายถึงผมเหรอ ตอนนี้ไอ้ที่อยากจะแกล้งมันต่อโดนคำพูดของไอ้บอลละลายไปหมดแล้ว >///<
“คนสำคัญ?” ผมทวนคำพูดแบบไม่เชื่อประสาทหูตัวเอง รู้สึกได้ว่ามันตกใจหรือดีใจที่ผมพูดกับมันก็ไม่รู้
“ก็...เมิงเป็นเพื่อนสนิทกรูไง เมิงเป็น..เอ่อ...คนสำคัญ...ของกรูนะ” รู้สึกห่อเหี่ยวไปนึดนึงครับ ช่างมันๆ ยังไงมันก็กลับมาเป็นไอ้บอลคนเดิมแล้ว ^^
“ก็ได้ๆ ยกโทษให้ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะเว่ย กรูโกรธจริงๆนะ”
“ครับผม!”
“งั้นบอกมาซิ...ทำไมไม่ยอมพูดกับกรู” ดัดเสียงแข็งๆครับ เอาให้พอขู่มันได้ แหะๆ
“ก็...” ยังไม่ยอมบอกอีก
“บอกมาเด๊ะ”
“…” มันเงียบครับ ทำไมล่ะ บอกไม่ได้หรือไง เอาเถ๊อะ! ช่างมันๆ เดี๋ยวผมจะโกรธมันอีก มันไม่ยอมบอกซักทีแบบนี้...
ผมหลับตานั่งพิงเก้าอี้ จะลืมตาหรือหลับตาก็แทบไม่ต่างกัน ภาพเบื้องหน้ามีแต่สีดำสนิทล้วนๆ บรึ๋ย~
ซักพักนึงก็...
แว๊บ แว๊บ...ชิ๊ง!
ไฟติดแล้วครับ ^^ ผมลืมตาขึ้น เยส!ในที่สุดก็ติดซะที(หลายคนคงคิดเหมือนผมเวลาไฟดับ) แต่ภาพที่เห็นเบื้องหน้ามันทำให้ผมอยากหลับตาลงอีกไปสองสามวัน ก็หน้าของไอ้บอลมันอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบเองนี่ครับ! O____O
__________________________________________________________________________________________
to be continue...
อะจึ๋ย อะจึ๋ย... -__,- ได้ทีเอาเลยนะบอล หึๆๆๆๆ
_________________________________________*
คุยเล่นกับคุณ123 : ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะครับ ^^ เรื่องนี้ค่อนข้างตามใจคนแต่งครับ ตัวละครเลยไม่ค่อยหลายหลาย ผมชอบแบบแอบรักกุ๊กกิ๊ก แบบไม่มีตัวอิจฉาอะ (แง่ว เพี้ยวป่าวตู)
คุยเล่นกับคุณโดนัท(เอางี้เนาะ) : ต้องขอบคุณนะครับที่ติดตามเรื่องนี้มาเรื่อยๆ(พูดเหมือนยิ่งใหญ่เลยเนาะ อิอิ) ผมไม่ได้ไปเที่ยวนา...เมื่อวานต่อเน็ตไม่ได้อะครับ ตอนนี้กะจะลงตั้งแต่เมื่อวาน แง่วๆ อดเลย
คุยเล่นกับคุณsa i(อโหสิให้ด้วยครับ ขี้เกียจพิมพ์) : เอ...ผมว่าผมดองไม่นานนา แต่แค่นี้มันยังน้อยไปครับ เปิดเทอมผมไม่ได้มาอัพบ่อยแบบนี้แน่ เศร้าเลย T^T
คุยเล่นกับคุณนิรนามแต่ตามอ่านอยู่ : ก่อนอื่นขอบอกว่านามแฝงโดนใจโคดๆเลยครับ 555 ขอโทษน้าที่จบค้าง (แต่มันยังไม่เข็ดหรอก หึๆๆๆ)
ขอโทษที่ไม่ได้ตอบทุกคนนะครับ -/\-
_________________________________________*
คอมเม้นท์มาเยอะๆนะครับ ถ้าปรับได้จะปรับนะครับ ^^
ขอบคุณที่ติดตามครับ
ฝัน(กลางวัน)หวานนะคร้าบบบบ
ความคิดเห็น