คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4 ความรักของวรากร
หลัเสร็ารประุมร่าสูอายหนุ่ม็เินออาห้อที่ส่าผ่าเผย่อนะเบอร์โทรศัพท์ เพื่อถามอาารอน้อสาวสุที่รัที่นอนป่วยอยู่ที่บ้าน ่อนะไ้รับเสียอบลับาป้าแม่บ้านว่าปัยิานอนพัอยูู่ท่าอาาระีึ้นแล้ว นเป็นพี่ึรู้สึเบาใล านั้นึวาสายเพื่อทำาน่อให้เสร็โยเร็วเพื่อะไ้รีบลับบ้านไปูแลน้อสาวสุที่รั
“ุอรรับ เี๋ยวัารเรื่อเอสารให้เรียบร้อยแล้วเอาไปให้ผมที่ห้อ้วยนะรับ” วรารหันไปสั่านเลาสาวที่เินามหลัมา
“่ะท่านประธาน” อรอน์อบรับ่อนะรีบเินามท่านประธานึ้นลิฟท์ไปทำานามที่ไ้รับมอบหมาย่อ
เสียโทรศัพท์ัึ้นเมื่อประูลิฟท์เปิออ วราร้มลมอูเบอร์ที่โทรเ้ามา ่อนะเผยยิ้มอย่ายินี นานแล้วที่ไม่ไุ้ยัน ายหนุ่มิในใ่อนะรีบรับ
“ิถึรับ” เสียทุ้มรีบรอลหาปลายสายทันที
“เี๋ยวนี้รับโทรศัพท์แบบนี้แล้วเหรอ่ะ” เสียหวานาปลายสายเอ่ยอบ
“็ับมนนเียวหรอ” วรารรีบเอ่ยปิเสธเสียหวาน
“ให้ริเถอะ แล้วถ้าิถึทำไมวาไม่โทรหามนเลยล่ะ่ะ” น้ำเสียัพ้อัาปาหวาน
“็ผมยุ่ แล้วมนะลับมาเมื่อไร ำแหน่ภรรยาอุผมพร้อมให้แล้วนะ” วรารอไม่ไ้ที่ะเอ่ยถามแฟนสาวที่บหาูใมาั้นาน
“บ้า” เสีย่อว่าัแทนวามเินอาย
“็บ้าับมนนเียวนี่แหละ”
“เลิพูเลยนะ ไม่ั้นมนวาสายริ้วย เลี่ยน” เธอเินนพูไม่ถูแล้วัหา
“อย่าเพิ่วาสิรับ ยัไม่อบเลยเมื่อไระลับมา” วรารยัถามำถามเิม
“ลับมาั้แ่เมื่อวานแล้วเหอะ”
รอยยิ้มเผยออบนใบหน้าหล่อเหลา ่อนะเอ่ยเสียเหมือนสั่ “แล้วทำไมไม่มาหา”
“แทนทีุ่ะมาหามน”
“็ไ้ ั้นไปหาอนนี้เลยีว่า”
“เลิานแล้วเหรอ อย่าโานมาเ็านะ” เสียแฟนสาว่อว่าเพราะรู้ว่านี้เป็นเวลาทำานอแฟนหนุ่ม
“ั้นอนเย็น” วรารอบลับ
“็ไ้”
“เอันร้านประำนะรับ” เสียทุ้มรอเมื่อเห็นไ้ยินเสียอบรับายหนุ่ม็รีบทำาน่อให้เสร็ทันทีเพื่อะไ้ไปหามนรา แฟนสาวที่เพิ่ลับาารไปเรียนโทที่่าประเทศ โยลืมว่า่อนหน้านี้นั้ใะรีบทำานเพื่อไปหาปัยิาเสียสนิท แ่ไม่วายโทรบอป้าแ่มให้ทราบว่านไม่ไ้ลับไปทาน้าวเย็น้วย
บรรยาาศร้านอาหารยามเย็น เสียเพลถูบรรเลและับร้อเบาๆ เพื่อให้ลู้าเพลิเพลินับารรับประทานอาหาร สอหนุ่มสาวหน้าาีนั่อยู่มุมหนึ่อร้าน เสียพูุยอย่าสนุสนาน เพื่อบรรเทาวามิถึที่มี่อัน
“ไม่ไ้มาั้นานนะะ” มนราเอ่ยับแฟนหนุ่ม
“็มนหนีผมไปเรียน่อั้เป็นปี” เสียทุ้มเอ่ยปนน้อยในแฟนสาวรู้สึหมั่นไส้
“มนรู้ว่าุไม่เหาหรอ มีผู้หิั้มามาิพัน” หิสาวพูอย่าเป็น่อ ใ่ว่าเธอะไม่รู้ว่าแฟนหนุ่มวรารเ้าสำรานาไหน แถมใบหน้าอนรหน้า็มีเสน่ห์ใ่เล่น แล้วไหนะ่าวราวามหน้าหนัสือพิมพ์หรืออินเอร์เน็ที่เธอเยไ้เห็นมาอี
“เอาอะไรมาพู ผมะไปมีใรไ้ไรับ” แววาใสื่อแ่ลับไม่สร้าวามเื่อมั่นให้หิสาว
‘อยาีให้ายนั ่าวลทุวันยัล้าปิเสธอี’ มนราิในใ่อนะเอ่ยอบเสียเรียบ “ถ้าุไม่ใ่นันมีหลัานในหน้าอินเอร์เน็หรือหนัสือพิมพ์ ำแ้ัวอุถือว่าใ้ไ้”
“โอ้ ไม่ริ ไอ้นั่าวนไหนล้าล่าวมั่ว ับไ้ผมะฟ้อะ” ายหนุ่มพูอย่ามั่นใเพื่อให้ัวเอูน่าเื่อถือ แ่แฟนสาวอย่ามนราลับไม่เล่น้วย
“ระวัโนุ้ยประวัิหนัว่าเิมนะะ”
“ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าผมรับ็ไ้ มัน็้อมีันบ้าามภาษาผู้าย แ่ยัไผม็ริใและริัับมนนเียว” ายหนุ่มยืนยันหนัแน่น “อนนี้มนลับมาแล้วรับรอ ผมไม่เเรเหมือนอนมนไปเรียนแล้วล่ะรับ สัา”
“ืนมีอีมนะหนีุไปเรียน่อปริาเอเลย แล้วะเรียเอาทุนารศึษาาุ้วย” หิสาวพูิลแ่ายหนุ่มลับลัวเหลือเิน
“อย่าทิ้ผมไปลยนะ ผมไม่อยาเหาอีแล้ว” เสียอออ้อนทำเอานที่ะไปเรียน่อเมือนอถึับอมยิ้ม ่อนะพยัหน้ารับเบาๆ
“ทานอาหารันีว่า มนผอมลั้เยอะ” ายหนุ่มพูวน่อนะลมือรับประทานอาหาร่อ แล้วัอาหารใส่านหิสาวอย่าเอาใ
“แล้วนี่ มนะมาทำานับผมไหมรับ” ายหนุ่มเอยถามเมื่อเห็นแฟนสาวรวบ้อนส้อม
“ำแหน่อะไร่ะ เินเือนีไหม” มนราถามลับอย่าอารม์ี นวรารลอบยิ้ม่อนะอบำถาม “ทุอย่าุเรียร้อาผมไ้เสมอ ผมใหุ้ไ้ทั้หมเลย”
“ั้นมนอบริษัทุเลยแล้วัน” มนราเอ่ยเล่นๆ
“ไ้สิ แ่้อแ่านับผม่อนนะ” วรารอบลับอย่าไม่เือร้อน เล่นเอามนราหน้าแแปร๊
“บ้า เลี่ยนอีแล้ว”
“ไม่เลี่ยนสัหน่อย ว่าไรับะแ่านับผมไหม” ำถามทีเล่นทีริทำเอานฟัอยาะเปลี่ยนเรื่อหนีสัให้ไ้
“ไม่เอาีว่า มนอยาใหุ้รอนลมแาย” หิสาวเอ่ยปิเสธอ้อมๆ
“ใร้าย พร้อมเมื่อไรบอนะ ผมะหาผู้ให่ไปสู่อทันที” วรารินับำปิเสธอหิสาว เารู้ว่ามนรายัไม่พร้อมับเรื่อนี้ันั้นายหนุ่มเอ็ไม่อยาเร่รัอะไร เพราะถึยัไนอย่าวราร็ไม่มีทาปล่อยให้มนราหลุมือไปเ็า
“อเวลาอีสัพั มนอยาใ้วามรู้ที่เรียนมาลอทำาน่อน วาอย่าอนมนนะะ” มนราพูามใิ ไม่ใ่รั้แรที่วรารอหิสาวแ่าน แ่เธอลับปิเสธไปเสียทุรั้ เหุผลอาเป็นเพราะเธอยัอาไม่แน่ใในวามรู้สึอัวเอ เพราะแม้ัวะบอยู่ับวราร ็มีหลายรั้ที่หิสาวยัิถึใรอีนอยู่ลึๆ และเธอเอ็ไม่อยาให้ายหนุ่มรหน้าเสียใ หารู้ว่าวามรู้สึที่เธอมีให้มันถูแบ่ปันาใรอีนที่อาะสำัมาว่า ันั้นเธอวรให้เวลาัวเออีสัพัให้แน่ใมาว่านี้ะี
“แล้วเรื่อานล่ะรับ มนะทำานับผมไหม” ายหนุ่มเอ่ยถามเปลี่ยนเรื่อ
“มนอยาใ้วามสามารถอัวเอ่อน แล้วถ้ามีปัหาริๆ มน่อยอวาม่วยเหลือาุนะะ”
“แล้วพรุ่นี้มนว่าไหม ผมอยาแนะนำมนให้น้อสาวผมรู้ั” วรารเอ่ยถามเมื่อนึึ้นไ้ว่าัวเอไม่เยแนะนำมนราในานะแฟนสาวับผู้เป็นน้อเลยสัรั้ อนนี้ะถึเวลาสัที
“พรุ่นี้เหรอ่ะ เี๋ยวมนอู่อนแล้วันีว่า ไม่อยารับปาลัวะไปไม่ไ้ เี๋ยวพรุ่นี้มน่อยให้ำอบุอีทีนะะ” มนราอบแฟนหนุ่ม เธอำไ้ีว่ารั้หนึ่่อนไปเรียนโท เธอเยไปบ้านายหนุ่มอนนั้นไ้เอับปัยิาผู้เป็นน้อสาวอวราร ทีู่ว่าท่าทาเหมือนะไม่่อยพอใเธอเท่าไร ันั้นหา้อพบันอีรอบเธอวรเรียมัวเรียมใให้ี่อนีว่า ‘นาอนนั้นวรารยัไม่แนะนำว่าเป็นแฟนให้น้อสาวรู้ัเธอยัโน้อนะ แล้วราวนี้ลับไปในำแหน่แฟนอย่าเป็นทาาร เธอะโนหัอ่อนไหมนะ’
ความคิดเห็น