เพียงใจพึงจะรัก

ลูกหว้ากำลังจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกปวดท้องแถมมีน้ำไหลหลงมาตามขาเรียว "เพล้ง"เสียงของหล่นจากมือของเธอดังออกมาจากห้องและเสียงร้องไห้ ทำให้แม่บ้านร่างท้วมที่กำลังจะเดินเข้ามาหาลูกหว้า ได้ยิน แม่บ้านร่างท้วมจึงรีบสาวเท้า เข้าไปดูคุณหนู พอแม่บ้านเห็นลูกหว้าจึงรีบเรียกแม่บ้าน "น้านวลค่ะหว้าไม่ไหวแล้วค่ะ หว้าปวดท้อง ฮือ ฮือ " แม่บ้านจึงตั้งสติก้าวออกไปนอกห้องอย่างเร็ว เพื่อไปตามลุงสมหมายคนขับรถให้รีบพาคุณหนูไปโรงพยาบาล ลุงสมหมายแกได้ยิน แกรีบเดินขึ้นบรรไดอย่างเร็วและอุ้มร่างบางของคุณหนูไป ระหว่างขับรถเพื่อไปโรงพยาบาลก็มีเสียงร้องไห้ของลูกหว้าดังมาตลอดทาง "ฮือ ฮือ ฮือคุณลุงคะลูกหว้าไม่ไหวแล้วค่ะ ฮือ ฮือ" เธอร้องไห้ไปด้วยกุมท้องเธอที่มีลูกน้อยของเธอไปด้วย ลูกหว้าพูดกับลุงสมหมายคนขับรถของวายุหรือพ่อของเด็กน้อยที่กำลังจะลืมตามาดูโลก "คุณหนูครับอดทนไว้นะครับอีกไม่ถึงกิโลก็จะถึงแล้วครับ" พอลูกหว้าได้ยินที่ลุงคนขับรถพูดก็ผ่อนลมหายใจเข้าออกและพูดกับลูกน้อยในท้องว่า "เด็กดี คลอดง่ายๆนะคะ อย่าทำให้คุณแม่เจ็บเลยนะคะคนดี" เธอคอยพูดกับลูกน้อยตลอดทางจนถึงโรงพยาบาลที่เธอฝากท้องไว้ ซึ่งคุณหมอที่ฝากท้องไว้ก็เป็นเพื่อนสนิทของวายุ พอลูกหว้ามาถึงด้านหน้าโรงพยาบาลก็มีเตียงคนไข้เข็นออกมารับเธอทันที พยาบาลต่างทำหน้าที่กันให้วุ่น ลุงสมหมายก็โทรหาเจ้านายของตนให้มาดูลูกหว้า ถึงลุงจะรู้อยู่แกใจว่าวายุไม่มีทางมาหาลูกหว้าเลยแม้แต่นิด แต่ลุงแกคิดว่าถึงจะไม่มีเยื่อใยยังไงกับคนเป็นแม่ แต่อย่างน้อยควรมาให้กำลังใจคนที่อุ้มท้องลูกของตนเอง และก็เป็นไปตามที่ลุงคิด วายุไม่มาจริงๆ เธอคิดว่าไม่ต้องมามีเยื่อใยกับเธอก็ได้แต่ควรจะมีเยื่อใยให้ลูกน้อยมีพ่อที่อบอุ่น แต่เธอทำได้เพียงแค่คิดเพราะเธอไม่มีสิทธิ์อะไรเลย เมื่อถึงเวลาที่เธอจะคลอด บุรุษพยาบาลได้เข็นรถมาที่ห้องคลอด หลังจากนั้นหมอและพยาบาลได้ทำคลอดให้เธอ "คุณแม่ค่ะ หายใจเข้าลึกๆค่ะ " เธอทำตามที่พยาบาลพูดและเบ่งสุดกำลัง และไม่นานต่อลูกน้อยของเธอก็ได้ลืมตาดูโลก "แง้ แง้ แง้ " เสียงหนูน้อยดังออกมาและพยาบาลได้เอยว่า "หนูน้อยเป็นเพศหญิงค่ะ แข็งแรงด้วย" พยาบาลพูด ก่อนที่เธอจะสลบไปจากความเหนื่อยล้าของเธอ