[fic exo] ยอม {krisyeol}

ลำดับตอนที่ #4 : ยอม 3

ชานยอลเดินออกมาจากคอนโดด้วยหัวสมองที้ว่างเปล่าไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำอะไรต่อไปดีเพราะเมื่อก่อนคริสเป็นเหมือนคนที่คอยให้ชีวิตกับชานยอลมาโดยตลอดแต่ตอนนี้เมื่อไม่มีคริสชานยอลเองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดีเหมือนก่อนหน้าที่จะเจอกับคริสชานยอลเป็นเด็กที่โตมาจากบ้านเด็กกำพร้าไม่รู้ว่าพ่อและแม่ของตัวเองเป็นใครในตอนนั้นชานยอลอยู่เพียงลำพังมาโดยตลอดจนเริ่มเข้ามัธยมปลายชานยอลจำแยกตัวออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อลดภาระของที่นั่นชานยอลออกมาใช้ชีวิตคนเดียวหาเงินเลี้ยงตัวเองแต่ก็ยังโชคดีที่สามารถสอบชิงทุนเข้าเรียนในโรงเรียนชื่อดังได้ในช่วงแรกชานยอลต้องอยู่เพียงลำพังเพราะทุกคนต่างดูถูกเหยียดหยามเค้าที่เป็นคนจนและมาจากสถานเลี้ยเด็กกำพร้าแต่เค้าก็ยังโชคดีที่ได้เจอกับเพื่อนที่ดีอย่างแบคฮยอนที่ไม่สนใจในชาติกำเนิดของเข้าแบคฮยอนคอยดูแลและปกป้องเค้ามาโดยตลอดเมื่อเข้ามหาวิทยาลัยนั่นจึงทำให้เค้าพบกับพวกพี่ลู่หานและได้พบกับคริส คริสตามจีบเค้าหลังจากที่เจอกันในงานฉลองวันเกิดของพี่ลู่หานคริสตามจีบชานยอลเป็นปีๆกว่าชานยอลจะยอมรับตกลงเป็นแฟนกันเพราะก่อนที่คริสจะเจอชานยอลคริสเป็นเพลย์บอยตัวฉกาจที่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแต่เมื่อเจอชานยอลคริสก็เปลี่ยนไปจนคนรอบข้างต่างก็แปลกใจ และเมื่อได้คบกันเป็นแฟนคริสก็ไม่เคยชายตาแลผู้หญิงอื่นแม้แต่น้อย และคริสก็ไม่เคยสนใจว่าชานยอลจะเป็นเด็กกำพร้าคริสคอยให้กำลังใจคอยปรอบโยนเวลาที่ชานยอลทุกใจคริสอบอุ่นกับชานยอลเสมอแต่ความอบอุ่นนั้นค่อยๆเริ่มจางหายไปเมื่อพวกเค้าคบกันได้ห้าปีคริสเริ่มเปลี่ยนไปจากที่เคยกลับบ้านทุกวันคริสก็เปลี่ยนได้เป็นไม่ค่อยกลับบ้านบอกเพียงว่าติดงาน และจากที่เคยบอรักชานยอลทุกวันกลับหมางเมินทุกอย่างเปลี่ยนไปเร็วมากจนชานยอลเองก็ไม่ทันตั้งตัวจากวันที่คริสเปลี่ยนไปจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาสามเดือนแล้วชานยอลเพียงแต่คิดว่าเวลาสามเดือนคริสเปลี่ยนไปได้มากมายขนาดนี้เลยหรือแต่ก็คงเป็นอย่างที่คริสพูดเค้าคงจะน่าเบื่อและน่ารำคาญเกินไปคริสถึงได้เป็นแบบนี้ความคิดของชานยอลหยุดลงเมื่อเดินมาถึงริมแม่น้ำฮันที่เมื่อก่อนพวกเค้าเคยมานั่งเล่นด้วยกันบ่อยๆสมัยเรียนอยู่มหาลัยชานยอลมองไปที่แม่น้ำด้วยสายตาเหม่อลอยอยู่ดีๆก็มีสิ่งหนึ่งแวบเข้ามาในหัวสมอง

“ถ้าเราไม่มีพี่คริสแล้วเราจะอยู่ไปเพื่ออะไร”ชานยอลพึมพำออกมาเบาๆก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงไปในแม่น้ำทันที ร่างบางภายใต้กระแสน้ำอันหนาวเหน็บค่อยๆปล่อยตัวให้จมลงสู่ก้นแม่น้ำอย่างช้าๆภาพวันเวลาที่เคยใช้ร่วมกับคริสทั้งเวลาที่มีความสุขเวลาที่คริสคอยปรอบใจวันเวลาเหล่านั้นยังคงอยู่ในความทรงจำเสมอแต่ภาพความสุขเหล่านั้นต้องจบลงเมื่อภาพคริสและผู้หญิงคนนั้นกำลังเสพสมกันเข้ามาแทนที่ช่วงเวลาดีๆเหล่านั้นคำพูดเชือดเฉือนใจดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง

“มันไม่ใช่ห้องของเรามันคือห้องของพี่ พี่ซื้อที่นี่ และพี่จะพาใครมาทำอะไรที่นี่ก็ได้มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย”

“ที่พี่เป็นแบบนี้ก็เพราะนายไง เพราะนายมันน่ารำคาญ น่าสมเพศ นายไม่มีอะไรน่าดึงดูดอีกแล้ว เมื่อก่อนนายอาจจะดูมีเสน่ห์ แต่ตอนนี้มันมีแค่ความน่ารำคาญเท่านั้น ”

“พี่เลิกรักนายมานานแล้วล่ะ ที่อยู่ด้วยทุกวันนี้ก็แค่สงสารเท่านั้น”ชานยอลได้แต่ยิ้มสมเพศตัวเอง ‘คนไร้ค่าแบบเราตายไปแบบนี้ก็ดีแล้ว ตายไปพร้อมกับความโดดเดี่ยวภายใต้กระแสน้ำอันหนาวเย็นนี้’ความคิดสุดท้ายของชานยอลค่อยๆดับลงพร้อมกับสติที่เลือนหายไป

“คุณ คุณ ”แค่กๆๆ ชานยอลค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกและแรงตบเบาๆที่แก้ม
“คุณเป็นไงบ้าง”เสียงของใครบางคนดังขึ้นทันทีเมื่อพบว่าคนที่นอนนิ่งอยู่นั่นค่อยๆลืมตาขึ้น
“คุณ แค่กๆ ช่วยผมไว้ ฮึก ทำไม”ชานยอลค่อยๆลุกขึ้นนั่งและมองหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆและเอ่ยถามพร้อมน้ำตา
“ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะ”ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ฮึก คุณน่าจะปล่อยให้ผมตายไปซ๊ะ ผมไม่เหลืออะไรแล้ว คุณได้ยินมั้ย ฮือออออ”ประโยคตัดพ้อและเสียงร้องไห้ดังออกมาไม่ขาดสายจนชายหนุ่มอดที่จะกอดปลอบร่างที่สั่นเทาจนดูน่าสงสารนั้นไม่ได้
“ไม่เป็นไรแล้วนะคุณยังเหลือผมไง ผมจะอยู่ข้างๆคุณเสมอนะ อย่างร้องไห้สิ”ชายหนุ่มพูดปลอบพร้อมกับใช้มือลูบแผ่นหลังอันสั่นเทานั้นไปด้วย

“ฮึก ไม่ ผมไม่เชื่อคุณหรอก ฮึก คุณพึ่งเจอผมคุณไม่มีทางอยู่ข้างๆผมตลอดไปหรอก เพราะขนาดคนที่ผมรักมาตลอดห้าปียังทิ้งผมไปเลย ฮึก ฮืออออ”คำพูดและน้ำตามากมายที่หลั่งไหลลงมานั้นทำให้ชายหนุ่มรับรู้ได้ดีถึงความเจ็บปวดของคนที่อยู่ในอ้อมกอด
“คุณเชื่อผมสิ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหน ผมสัญญา”คำมั่นสัญญาของชายหนุ่มนั้นหนักแน่นจนร่างบางต้องเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมอกของชายหนุ่มพร้อมกับน้ำตาที่ยังหลั่งไหลอยู่ไม่ขาดสาย ทั้งสองจ้องตากันเนิ่นนาน ชานยอลไม่รู้ว่าจะเชื่อคำมั่นของชายหนุ่มตรงหน้าได้มากเพียงใด แต่เค้าจะเชื่อในสายตานั้น สายตาที่มองมาด้วยความจริงจัง และจริงใจ

ชายหนุ่มทั้งสองที่ร่างกายเปียกปอนเดินเคียงข้างกันภายในสวนสาธารณะที่มีบรรยากาศเงียบเชียบไร้เสียงพูดคุยใดๆ

“คุณชื่ออะไรหรอ”ชายหนุ่มแปลกหน้าเอ่ยถามขึ้นท่านกลางความเงียบ

“เอ่อ ผมชื่อชานยอล แล้วคุณชื่ออะไร”ชานยอลเอ่ยตอบเสียงเบาก่อนจะถามกลับชายหนุ่มตรงหน้า
“ผมชื่อเซฮุน โอเซฮุน ยินดีที่ได้รู้จักนะชานยอล”ชายหนุ่มตรงหน้าแนะนำตัวเองพร้อมกับยื่นมือมาข้างหน้าชานยอลช่างใจอยู่เล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสมือชายหนุ่มตรงหน้า
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคุณเซฮุน”ชานยอลไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นใครรู้แค่เพียงว่าจะลองเชื่อในคำสัญญานั้นดู

ขอโทษที่ตอนนี้ไม่ค่อนสนุกเราไม่รู้ว่าควรจะเปิดพี่เซฮุนยังไงดีสับสนหนักมาก แล้วก็ขอบคุณทุกท่านที่อ่านทีคอมเม้นท์ให้กำลังใจและให้คะแนะนำ ตอนนี้อาจจะสั่นและบรรยายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ขอโทษอีกครั้งนะคะ รักผู้อ่านทุกคนเสมอนะ อย่าทิ้งเรานะ จุ๊ปๆ