by your side {sf&os} {JBJ}

ตอนที่ 4 : 7 things I hate {os}

7 things I hate

(os)#บินกยุน

7 things I hate

1.     ผมเกลียดความวุ่นวาย

ในชีวิตนักศึกษาดุริยางค์ของคิม ซังกยุน สิ่งที่เกลียดเป็นอันดับต้นๆก็คือ ความวุ่นวาย โดยเฉพาะความวุ่นวายที่ชี่อว่า ‘ควอน ฮยอนบิน’ นักศึกษาคณะศิลปกรรมศาสตร์ เอกแฟชั่นที่ควบการเป็นนายแบบ ทุกๆครั้งที่นายแบบนั่นมาที่คณะของผมก็จะมีเสีบงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆในคณะพร้อมเสียงกับกลุ่มคนที่ไปล้อมหน้าล้อมหลังนายแบบนั่น

“มีคนดังมาคณะเราด้วยว่ะ”แทฮยอนที่เพิ่งมาถึงวางกระเป๋าพร้อมหย่อนก้นตัวเองลงที่อีกเก้าอี้อีกฝั่งพูดขึ้น ก่อนที่จะลงมีกินข้าวที่ซังกยุนไปซื้อมาให้ ซังกยุนไม่ตอบอะไรนอกจากกลอกตาไปมาแล้วนั่งคอยเพื่อนคนอื่นเงียบๆ

“นายๆ”แรงสะกิดตรงไหล่ของซังกยุนทำให้เค้าต้องเปลี่ยนความสนใจจากเก็บของลงกระเป๋าเผื่อที่จะไปเรียนหันไปมองก็พบกับเจ้าของร่างสูง187 เซนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยขนมโปรดของเค้า

“ให้ ตั้งใจเรียนนะ”ก่อนที่ซังกยุนจะได้พูดปฎิเสธอะไรฮยอนบินก็ยัดถุงถุงนั่นใส่มือซังกยุนก่อนพร้อมเดินออกจากคณะของเค้า

ทันทีที่ฮยอนบินให้ถุงนั่นกับเค้าเสียงซุบซิบต่างๆก็ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงแซวของเพื่อนทั้งในกลุ่มของตัวเองและกลุ่มพี่รหัสของเค้าที่เข้าคณะมาเห็นช็อตเด็ดทันเวลาพอดี

เฮ้อ เกลียดจริงๆ

.

.

2.     ผมเกลียดฝน

เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาท่ามกลางเสียงของสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก ทั้งๆที่ตอนเช้าไม่ได้มีท่าทีว่าจะตกแม้แต่นิดเดียว ซังกยุนปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองกดเข้าแอพที่เจ้าตัวเล่นอยู่เป็นประจำก่อนจะตัดสินใจพิมพ์บ่นลงไป

@kimstich

เมื่อไหร่จะไหร่จะได้กลับหอ ฝนก็ตกร่มก็ไม่มี  

ซังกยุนกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ บอกตรงๆหลังจากวันนั้นที่เจ้าฮยอนบินนั่นเอาขนมมาให้ชีวิตของคิม ซังกยุนคนนี้ก็เปลี่ยนไปทั้งมีคนมาติดตามเพิ่มขึ้นทั้งอินสตาแกรม ทวิตเตอร์แน่นอนล่ะนะก็มีทั้งความคิดเห็นทั้งดีและไม่ดีใส่เค้า  แต่เดี๋ยวมันก็เงียบลงไปเองแหละ  มั้งนะ...

“ไปด้วยกันมั้ย”เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นมาทำให้ซังกยุนที่ยืนเหม่อลอยอยู่เมื่อครู่สะดุ้ง

“โทษทีที่ทำให้ตกใจ”ควอน ฮยอนบินอีกแล้วทั้งๆที่คิดว่าไม่น่าจะได้เจอคณะก็ไม่ได้ใกล้กันก็ยังเจออีก คราวนี้มาแบบเงียบทำให้คนอื่นตกใจอีกแถมยังมีหน้ามายิ้มให้อีก ฮึ่ม

“เอาไงไปมั้ย เนี่ยมีร่มด้วย”ฮยอนบินถามกับคนตัวเล็กข้างหน้าเค้าพร้อมกับชูร่มที่อยู่ในมือของตัวเองให้ดู สงสัยซังกยุนจะคิดตัดสินใจนานไปหน่อยเจ้าคนตัวใหญ่ถึงได้หาขออ้างมาพูดจนซังกยุนฟังแถบจะไม่ทัน

“มันจะมืดแล้วนะถ้ายังรอให้ฝนซาลง—อื้อ ไปด้วย”สุดท้ายซังกยุนก็เลือกที่จะไปกับคนตัวใหญ่ข้างหน้า ฮยอนบินมองหน้าเค้าแบบอึ้งๆก่อนที่จะส่งยิ้มที่กว้างกว่าครั้งแรกมาให้ ก่อนที่จะรีบกางร่มของตัวเองจนซังกยุนที่มองอยู่แอบขำเบาๆ

หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินออกจากตึกโดยที่ระหว่างทางก็มีเสียงของฮยอนบินที่เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ซังกยุนคลอไปกับเสียงฝน

“แค่นี้ก็พอแล้ว เดี๋ยวนายกลับดึก”ซังกยุนบอกกับเจ้าของร่ม

“อ่ะเอาไป คิดว่าเป็นพระเอกซีรี่ย์หรือยังไงไปละนะ”ซังกยุนรีบหยิบยาที่เจ้าตัวมักพกติดตัวเอาไว้ให้กับคนข้างหน้าก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในสถานีรถไฟ ซังกยุนเห็นหรอกนะว่าเจ้านั่นไหล่เปียกเพราะเอาร่มมาทางเค้าน่ะนะ

บางทีฝนตกอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด

เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของร่างสูง 187 เซนถอดรองเท้าของตัวเองแล้ววางบนชั้น ก่อนจะโยนกระเป๋าไว้แถวห้องนั่งเล่นแล้วนอนลงกับโซฟา

ติ๊ง !

@kimstich

ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ เจ้าร่มยักษ์J

หลังจากที่ฮยอนบินเห็นการแจ้งเตือนของคนที่เค้าพึ่งจากกันไม่ถึงชั่วโมง ฮยอนบินลุกขึ้นนั่งหยิบกล่องยาเล็กๆนั้นขึ้นมาถ่ายรูปพร้อมกับวาดรูปตัวการ์ตูนเล็กๆก่อนลงyour story ในอินสตาแกรมของเค้า เมื่อฮยอนบินเห็นว่าลงเรียบร้อยจึงวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะก่อนที่จะเดินเข้าห้องครัวอย่างอารมณ์ดี

...loading 30 percent...