ตอนที่ 3 : The songwriter(3)
The songwriter
Sf(3) #ดงกยุน
Photo by Colton Duke on Unsplash
“ก็ที่สนามบินไงพี่พี่เจ้าไม่ได้หรอ : )”
ที่สนามบิน?? วันนี้?? นอกจากมูนที่ผมเจอในสนามบิน ก็เหลืออีกคนที่ผมไปจะทักผิด
พอผมคิดได้แบบนั้นผมก็เลยรีบหันไปมองหน้าดีเจ อย่าบอกนะT--T
“จำผมได้ยังครับ : )”
ตอนนี้ผมคงทำหน้าประหลาดๆออกไปแน่เพราะไอเจ้าเด็กดีเจนั่นขำออกมา แล้วแค่นั้นยังไม่พอมูนก็หันมันเลิกคิ้วใส่ที่จะสื่อออกมาว่า เล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้ โลกจะกลมขนาดนี้ไม่ได้นะจะเก็บไว้เป็นความลับซักหน่อยแต่คนๆนั้นกลับมาอยู่ข้างหน้าตอนนี้เนี่ยย
“จะเล่าไม่เล่าซาวด์ถ้าไม่เล่าเองจะให้ไอเจเล่าแทนละนะ”มูนเอาแขนมาล็อกคอซาวด์ไว้เบาๆ
“มูนไม่ต้องใส่ใจหรอก ดีเจคงพูดไปงั้นแหละ!”ซาวด์พูดเผื่อที่จะพยายามเปลี่ยนเรื่องให้ได้ แต่ยิ่งซาวด์พูดแบบนี้ยื่งทำให้มูนอยากรู้เข้าไปใหญ่ มูนหันกลับไปมองหน้าดีเจอีกครั้ง ซาวด์เลยหันไปทำหน้าที่ตัวเองคิดว่าดุที่สุดใส่หน้าเจ้าเด็กดีเจนั่นบ้างแต่ทว่า..
“ก็ตอนนั้นอ่ะพี่“เด็กนั่นกลับไม่รู้สึกอะไรสักนิดแถมยังหันมายักคิ้วหลิ่วตากวนประสาทใส่เค้าอีกต่างหาก ไอเจ้าเด็กดีเจนั่นมันจะมากเกินไปแล้วว
ซาวด์ที่เห็นว่าเด็กนั่นคงจะต้องเล่าเรื่องนั้นออกมาแน่ๆ ซาวด์เลยขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงให้ดีเจแทน
“อย่าพูดออกมา”
“ขอร้องง”ซาวด์ขยับปากพูด แล้วดูเหมือนว่าดีเจก็เข้าใจที่เค้าพูดด้วยล่ะมั้งนะ...
“ผมเห็นพี่เค้าทำประเป๋าตังค์หล่น ผมเลยก้มไปเก็บให้”ห้ะ เค้าทำกระเป๋าตังค์หล่นที่สนามบินหรอ.. ซาวด์ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเหมือนมีคำถามเต็มไปหมด แต่พอมูนหันมาถามว่าจริงหรอก็ทำให้ซาวด์พึ่งนึกได้ว่าเจ้าเด็กนั่นพึ่งช่วยเค้าโดยการไม่เล่าเรี่องนั้นออกมา
“เอ้อ เอ้อใช่ๆๆๆลืมไปเลย ขอบใจมากที่เก็บให้”ซาวด์รีบพูดออกมาพร้อมกับเอื้อมมือตัวเองไปตบบ่าพร้อมกับส่งยิ้มตาหยีไปให้ดีเจ โดยที่ไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มของตัวเองทำให้ชายหนุ่มอายุ21ปีใจเต้นแรงขึ้นมา
หลังจากที่ผ่านช่วงเวลานาทีชีวิต(ที่ซาวด์เป็นคนที่โมเมขึ้นมาเอง)ฮอนก็ชวนทั้งดีเจและบอมบ์มานั่งด้วยกันโดยที่บอมบ์หันไปแกล้งมูนเพื่อนเค้าไปเรียบร้อยแล้ว.. ส่วนดีเจก็เลื่อนเก้าอี้ข้างๆเค้าพร้อมกับพูดกับซาวด์ว่านั่งด้วยนะพี่ ซาวด์ก็พยักหน้าตอบไป แต้สิ่งที่ซาวด์ยังสงสัยคือดีเจคือคนผมยาวคนนั้นจริงๆหรอ... ซาวด์หันไปมองดีเจที่กำลังนั่งคุยเรื่องเหตุการณ์ลูกค้าที่มาทำแปลกๆใส่ตอนที่ร้องเพลงอยู่ แต่มองได้ไม่นานเจ้าของใบหน้าที่ซาวด์แอบมองก็รู้ตัวหันมาพร้อมกับยื่นแก้วพร้อมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาให้
“ไม่เอาหรอพี่ เห็นพี่จ้องมาสักพักละหรือผมหล่อจนต้องมอง”หลังจากที่ผมได้ยินที่ดีเจพูดขึ้นมาผมก็กลอกตากลับไป ดีเจเห็นอย่างนั้นก็หัวเราะเบาๆ
“หลงตัวเองไปปะวะ แค่อยากถามอะไรหน่อย”
“ผมว่าผมก็พอจะรู้นะว่าจะถามอะไรผมนะ แต่ผมให้ถามคำถามเดียวนะ”ดีเจพูดพร้อมกับยกแก้วน้ำที่มีแอลกอฮอล์ขึ้นมาจิบอยู่ดีๆซาวด์ก็รู้สึกเจ้าเด็กตรงหน้าเค้าน่าหมั่นไส้ชะมัด
“งั้นตอบพี่ทีว่าแกคือคนที่สนามบินที่พี่เกือบทักผิดจริงๆหรอ”ซาวด์ลดเสียงพูดตัวเอง เผื่อที่จะตัวเค้าและดีเจได้ยินเพียงสองคน
“อือหึ๊ ผมเองแหละพี่”ดีเจตอบพร้อมกับพยักหน้า
“แกจ้อจี้พี่ปะแต่คนที่พี่ไปทักผิดผมยาวนะ..”เด็กดีเจนั่นไม่ตอบแค่ยิ้มส่งมาให้
“ผมให้ถามคำถามเดียวนะพี่”ซาวด์พอได้ยินดีเจพูดขึ้นมาอย่างนั้นก็อยากจะเบะปากใส่เด็กตรงหน้าเค้าแรงๆ แต่สิ่งที่ซาวด์ไม่รู้เกี่ยวกับตัวเองคือตัวเองเป็นคนที่เก็บสีหน้าของตัวเองไม่เก่ง เลยทำให้ตอนนี้ซาวด์เบะปากใส่ดีเจโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว
ดีเจนั่งมองหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองที่ตอนนี้กำลังเบะปากใส่เค้าอยู่ ก็คงจะหมั่นไส้คำพูดของผมเมื่อกี้แหล่ะมั้ง ดีเจไม่ปล่อยให้คนข้างๆเค้าทำหน้าบูดใส่ตัวเองไปนานกว่านี้เลยตัดสินใจยื่นข้อเสนออะไรบางอย่างให้
“เอางี้พี่ถ้าพี่อยากรู้จริงๆพี่ต้องให้อย่างนึงกับผม”ซาวด์ขมวดคิ้วใส่ดีเจที่ได้ยินคำพูดที่เหมือนกับการบังคับเค้ากลายๆ
“ไม่ให้ได้ปะ”
“แล้วพี่ไม่อยากรู้หรอว่าผมคือคนนั้นจริงๆรึเปล่า”ดีเจเท้าข้างมองคนที่ดำลังทำหน้าทำตาเหมือนกับว่าเรื่องที่เค้าขอ(บังคับ)มันเป็นปัญหาโลกแตก
“งั้นแกบอกก่อนดิว่าจะเอาอะไร”
“สิ่งที่ผมอยากได้ก็ไม่ได้พิเรนทร์อะไรหรอกพี่ พี่ซาวด์ผมขอไลน์พี่หน่อยดิ”
=ộ⍛ộ=
มาแน้ววววคะยังมีใครรออยู่รึเปล่าคะ แฮ่ตอนนี้ดีเจขอไลน์พี่ซาวด์แล้วนะคะอี้ดด
ขอโทษที่ช้ามากๆๆเลยเพราะมีเรื่องจบจ.แล้วก็เราติดเกมเองเลยมาสายมากๆอุแงง ขอบคุณสำหรับเม้นท์จากทั้งสองตอนที่ผ่านมากเลยนะคะTTดราเองก็ยังแต่งไม่เก่งมากภาษายังอ๊องๆอยู่เลยยอุแงขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ ก่อนจะไปไปเล่นแท็กกันได้นะคะ #byyoursidebyltp เริ้ปปป
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มีการมาขอลงขอไลน์ ดีเจ นายมันไม่ธรรมดาแล้วววววววววว ร้ายนักนะะ