คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 逆风 A Headwind :: Intro
บางทีฟ้าก็พัดพาเอาลมฝนมาเจอกับแสงแดด
บางทีฟ้าก็หอบเอาคลื่นลมให้ขึ้นฝั่ง
แต่ตอนนี้ ฟ้าคงกำลังพัดพาให้ลมรักหวนคืนมาแก่ผมสินะ...
ผมเดินเล่นอยู่ริมแม่น้ำอย่างไร้จุดหมาย
ผมก็แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศเท่านั้นแหละ
อยู่แต่บนห้องมันอุดอู้..
ก็ไม่รู้จะซื้อคอนโดริมแม่น้ำทำไมถ้าไม่เคยลงมาเดินริมแม่น้ำ
ผมเดินทอดน่องไปเรื่อยๆพร้อมกับหยิบหูฟังขึ้นมาใส่แล้วฟังเพลงพร้อมกับคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เพลงในโทรศัพท์ผมเล่นไปจนมาถึงเพลงเพลงหนึ่งซึ่งทำให้การเคลื่อนไหวผมเป็นไปได้อย่างช้าลง
我怕来不及 我要抱着你
wǒ pà lái bù jí wǒ yào bào zhe nǐ
ฉันกลัวว่ามันจะสายเกินไป ฉันอยากกอดเธอไว้
直到感觉你的皱纹 有了岁月的痕迹
zhí dào gǎn jué nǐ de zhòu wén yǒu le suì yuè de hén jī
จนกว่าจะรู้สึกถึงริ้วรอยของเธอ กับกาลเวลาที่ผ่านพ้นไป
直到肯定你是真的 直到失去力气
zhí dào kěn dìng nǐ shì zhēn de zhí dào shī qù lì qì
จนกว่าจะมั่นใจว่าเป็นเธอจริงๆ จนกว่าจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง
为了你 我愿意
wèi le nǐ wǒ yuàn yì
เพื่อเธอ ฉันเต็มใจ
动也不能动 也要看着你
dòng yě bù néng dòng yě yào kàn zhe nǐ
ถึงแม้จะเคลื่อนไหวไม่ได้ แต่ก็อยากจะเห็นใบหน้าของเธอ
直到感觉你的发线 有了白雪的痕迹
zhí dào gǎn jué nǐ de fǎ xiàn yǒu le bái xuě de hén jī
จนกว่าฉันรู้สึกว่าผมของเธอเริ่มมีสีขาว
直到视线变得模糊 直到不能呼吸
zhí dào shì xiàn biàn de mó hú zhí dào bù néng hū xī
จนกว่าสายตาจะพร่ามัว จนกว่าจะหมดสิ้นลมหายใจ
让我们 形影不离
ràng wǒ men xíng yǐng bù lí
ขอให้เราอย่าได้พรากจากกัน
如果 全世界我也可以放弃
rú guǒ quán shì jiè wǒ yě kě yǐ fàng qì
ถ้าหาก โลกทั้งโลกฉันก็สามารถละทิ้งได้
至少还有你 值得我去珍惜
zhì shǎo hái yǒu nǐ zhí dé wǒ qù zhēn xī
อย่างน้อยยังมีเธอ ที่มีคุณค่าให้ฉันทะนุถนอมไว้
而你在这里 就是生命的奇迹
ér nǐ zài zhè lǐ jiù shì shēng mìng de qí jī
ในขณะที่เธออยู่ตรงนี้ ก็คือสิ่งอัศจรรย์สำหรับชีวิต
也许 全世界我也可以忘记
yě xǔ quán shì jiè wǒ yě kě yǐ wàng jì
บางที โลกทั้งโลกฉันสามารถลืมไปได้
就是不愿意 失去你的消息
jiù shì bú yuàn yì shī qù nǐ de xiāo xi
แต่ก็ไม่ยอมที่จะสูญเสียข่าวคราวของเธอ
你掌心的痣 我总记得在那里
nǐ zhǎng xīn de zhì wǒ zǒng jì de zài nà lǐ
ใฝบนมือของเธอ ฉันจำได้เสมอว่าอยู่ตรงไหน
我怕来不及 我要抱着你
wǒ pà lái bù jí wǒ yào bào zhe nǐ
ฉันกลัวว่ามันจะสายเกินไป ฉันอยากกอดเธอไว้
直到感觉你的发线 有了白雪的痕迹
zhí dào gǎn jué nǐ de fǎ xiàn yǒu le bái xuě de hén jī
จนกว่าฉันรู้สึกว่าผมของเธอเริ่มมีสีขาว
直到视线变得模糊 直到不能呼吸
zhí dào shì xiàn biàn de mó hú zhí dào bù néng hū xī
จนกว่าสายตาจะพร่ามัว จนกว่าจะหมดสิ้นลมหายใจ
让我们 形影不离
ràng wǒ men xíng yǐng bù lí
ขอให้เราอย่าได้พรากจากกัน
我们好不容易 我们身不由己
wǒ men hǎo bù róng yì wǒ men shēn bù yóu jǐ
เราทั้งสองช่างมีชีวิตที่ยากเย็น เราทั้งสองไม่เป็นตัวของตัวเอง
我怕时间太快 不够将你看仔细
wǒ pà shí jiān tài kuài bú gòu jiāng nǐ kàn zǐ xì
ฉันกลัวว่าเวลาจะหมุนเร็วเกินไป จนมองเธอไม่ละเอียดพอ
我怕时间太慢 日夜担心失去你
wǒ pà shí jiān tài màn rì yè dān xīn shī qù nǐ
ฉันกลัวเวลาจะหมุนช้าเกินไป กังวลตลอดเวลาว่าต้องสูญเสียเธอไป
恨不得一夜之间白头 永不分离
hèn bù dé yí yè zhī jiān bái tóu yǒng bù fēn lí
อยากจะแก่เฒ่าเพียงชั่วข้ามคืน จะได้ไม่ต้องแยกจากกันชั่วนิรันดร์
在那里
zài nà lǐ
อยู่ตรงไหน
พอเพลงเล่นจนจบขาของผมก็ไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก
ความรู้สึกประหลาดถาโถมเข้ามาจนผมไม่มีแรงจะเคลื่อนไหว
ผมตัดสินใจเดินไปนั่งลงบนราวกั้นข้างทางใกล้ๆนี้
ความรู้สึกเดิมๆเริ่มกลับมาอีกครั้ง
ความรู้สึกที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นทุกครั้งที่ผมได้ยินเพลงนี้
เพลงที่มีความหมายสำหรับผม...
“ขอโทษนะครับ...ผมคิดว่าคุณทำไอ้นี่ตก”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียกก็พบกับผู้ชายตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ใบหน้าที่ดูแล้วให้ความรู้สึกคุ้นเคย...ผมมองไปที่ผมสั้นหยักศกนิดหน่อยสีน้ำตาล จมูกโด่งๆ แล้วก็ปากหยักสีชมพูนั่นอีก ยิ่งการแต่งตัวของเขายิ่งทำให้ผมมั่นใจ...เสื้อกล้ามสีดำ กางเกงยีนส์สีเข้ม รองเท้าผ้าใบ...
ไม่ผิดแน่...
การแต่งตัวแบบนี้...สไตล์ที่เคยเห็นเกือบทุกวัน...
แต่ผมตาฝาดไปหรืออะไร? ผมพึ่งจะฟังเพลงที่ชวนให้นึกถึงวันเวลาเดิมๆของผมกับแฟนเก่าเมื่อสามปีที่แล้ว...
เพลงที่ผมกับเค้าร้องด้วยกัน...
เพลงที่เค้าร้องให้ผมฟัง...
ครั้งสุดท้าย...
ก่อนจะไม่ได้เจอกันอีก...
แล้วเขาจะมาปรากฏตรงหน้าผมตอนนี้เนี่ยนะ...
ผมคงคิดถึงเขามากเกินไป...
“คุณครับ นี่ของคุณหรือเปล่า?”
เขาถามผมซ้ำอีกครั้งแล้วยื่นกระเป๋าหนังสีดำมาให้ผม
ใช่...นี่ของผม
ผมรับมาไว้แล้วเปิดหยิบรูปในช่องส่วนที่ลึกที่สุดในกระเป๋าออกมาดู...
ใช่...รูปที่ปรากฏในกระเป๋าตังกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม...
ใช่...คนเดียวกัน...
ไม่ผิดแน่...
“อี้ชิง...”
ผมเอ่ยเรียกเสียงเบา คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือกทันทีแล้วมองผมอย่างตกใจ
“คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง?”
หมับ! ผมไม่ตอบอะไรแต่กระโดดลงจากราวกั้นแล้วดึงอีกคนเข้ามาสวมกอดไว้ทันที
“คุณ!”
“ในที่สุดฉันก็เจอนาย...ฉันจะไม่ปล่อยให้นายหายไปจากชีวิตฉันอีก ฉันจะดูแลทะนุถนอมนายให้ดีที่สุด อี้ชิง...ฮึก..”
ในที่สุดผมก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายเอาไว้ได้อีกต่อไป ผมปล่อยให้น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาแล้วฝังหน้าลงบนไหล่ลาดของอีกคน คนที่ผมคิดถึงสุดขั้วหัวใจ คนที่ผมไม่คิดว่าจะมีวันได้เจอเค้าอีกแล้ว
วันนี้...ผมเจอเค้าแล้ว ผมจะไม่มีวันยอมให้คนคนนี้พลัดพรากจากผมไปอีกเป็นครั้งที่สอง
“...อ...อี้ฝานหรอ?”
“ใช่....ฮึก...อี้ชิง...ฉันเอง...อี้ฝาน...ฉันคิดถึงนาย”
“...อี้ฝาน...”
ความคิดเห็น