คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : I GOT A GIRL :: CHAPTER 5
เช้าวันนี้ผมขับรถมารอที่หน้าบ้านของลู่หานตั้งแต่7โมงเลย ขอให้ลู่หานทำตัวดีดีกับผมแบบที่ว่าจริงๆเถอะ
ผมนั่งรออยู่ในรถไม่นานเท่าไรหรอกนะ ก็แค่...ตอนแรกนั่งคุยไลน์เป็นเพื่อนไอ้ไคตอนมันขี้จนมันขี้เสร็จไปแล้ว แล้วก็นอนร้องเพลงเพลงนึงอ่ะ ชื่ออะไรนะ...จำไม่ได้ ทั้งเพลงผมร้องเป็นอยู่ท่อนเดียวคือ “Turn Back!” ท่อนนั้นเพราะมากๆเลยนะ
ตอนแรกผมนอนฟุบเอาเอาหัวพิงพวงมาลัย แล้วผมก็เปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตอนนี้ขาผมพาดอยู่บนพวงมาลัยแทนแล้วเนี่ย! หรือลู่หานรู้ว่าผมมารับเลยหนีไปแล้ว? ไหนบอกจะทำดีด้วยไง ไม่รู้ล่ะ ลงไปตามดีกว่า~
ผมก้าวขาลงจากรถแล้วเดินไปที่ประตูกำลังจะกดกริ่งแต่ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายมาจากในบ้าน นั่นมันเสียงลู่หานนี่นา...
“ไม่เอานะม๊า!”
“อาลู่อย่าดื้อมานี่เร็วๆ!!” หือ O.O เสียงใครอ๊ะ? เสียงแม่ลู่หานหรอ?
“ไม่เอา! ผมบอกว่าไม่เอาก็ไม่เอาไง”
“นี่อาลู่! หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้นะ! ม๊าบอกให้หยุด!”
“ม่ายยย! ม๊า! ลู่ขอร้องไม่เอานะ!!”
“ไม่ได้ ม๊าซื้อมาให้แล้วก็ต้องใช้มันสิ! หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้นะ!”
“ไม่หยุด ลู่จะไปเรียนแล้วนะม๊า!”
“ไม่ได้! หยุด! แม่บ้านจับตัวอาลู่ไว้!!” หืออ OoO นี่บ้านนี้เค้ากำลังทำสงครามอะไรกันน่ะ
ผมกะเย้อกะแหย่งปีนเกาะรั้วเพื่อจะส่องเข้าไปดูสถานการณ์ในบ้านอย่างกับคนโรคจิต แล้วมันก็เห็นด้วย! เค้าทำสงครามกันที่สวนหญ้าหน้าบ้านล่ะ
“ม๊า~ ปล่อยลู่ไปเถอะนะ” ผมเริ่มเห็นลู่หานชัดขึ้นแล้ว ลู่หานถูกแม่บ้านสองคนจับล๊อคแขนไว้คนละข้าง แล้วก็มีผู้หญิงแต่งตัวสวยๆเหมือนจะเป็นแม่ของลู่หานยืนถือกล่องสีชมพูอยู่ข้างหน้า...
“ลู่หาน...คนสวยของม๊า...ยอมม๊าซะเถอะนะจ๊ะ ม๊าว่ามันต้องเหมาะกับลู่หานแน่ๆเลย” แม่ของลู่หานกำลังจะทำอะไรสักอย่างกับหน้าลู่หาน แต่ลู่หานก็หันหน้าหนีมาทางผมพอดี
“ม่ายยย!..อ๊ะ! เซฮุน!!” o[]O เห็นหรอเนี่ย อุส่าหยิบใบไม้มาปิดหน้าแล้วนะ
ลู่หานตะโกนเรียกผมทำให้ทุกคนในบ้านมองตามมาทางผมหมดเลย
“เซฮุนน~!! ช่วยฉันที รับฉันด้วยนะ!!” ลู่หานตะโกนบอกผมแล้วสะบัดมือออกจากแม่บ้านทั้งสองคนพร้อมกับวิ่งตรงมาทางผม เฮ้ย นี่ลู่หานเป็นแฮร์รี่พอตเตอร์ทะลุรั้วได้หรืออะไรบอกผมที >[]<
“เซฮุน!!!” ลู่หานกระโดดเหยียบกระถางต้นไม้จากนั้นก็ปีนรั้วขึ้นมาแล้วตะโกนเรียกผม ผมเงยหน้ามองตามก็เห็นอะไรใต้กระโปรงลู่หานหมดเลย =[]=! ผมกำลังมัวแต่ตกตะลึงอยู่เลยไม่ทันสังเกตว่าลู่โหนกำลังจะกระโดดลงมา
“เฮ้ย! เธอทำอะไร อันตะ..รา..อั่กกกก!” ลู่หานโถมตัวลงมาใส่ผมเต็มๆ ผมตั้งรับไม่ทันเลยล้มหงายหลังลงไปทันที
ยัยบ้านี่ทำอะไรของเขาเนี่ย? เจ็บหัวชะมัดเลย ผมลืมตาขึ้นมาเพื่อจะลุกขึ้นแต่ก็พบว่าโลกของผมมันมืดมนไปแล้ว O[]O ห๊ะ! นี่ผมล้มหัวฟาดพื้นกระทบประสาทตาตาบอดหรอ ไม่นะ ไม่! ลู่หานต้องรับผิดชอบผมไปชั่วชีวิตเลย ฮืออออ ไม่ไม่ ผมส่ายหัวไปมาเพราะรับกับชีวิตที่มืดมนนี้ไม่ได้ แต่อยู่ดีดีก็มีแสงสว่างส่องเข้ามาให้ชีวิตใหม่แก่ผม~
“โอเซฮุน! นายมุดกระโปรงฉันทำไมT^T” ลู่หานโวยวายแล้วเปิดกระโปรงที่คลุมหัวผมอยู่ออกไป
“อ้าว? นึกว่าตาบอดแล้วซะอีก..” ผมลุกขึ้นมานั่งมองไปรอบๆก็พบว่าดวงตายังปกติแล้วก็เห็นลู่หานนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่พื้น
“อะไรนะ?”
“เปล่า เธอนั่นแหละ! เอากระโปรงมาครอบหัวฉันทำไม?”
“แล้วทำไมนายไม่รับฉะ..”
“ลู่หาน!” เสียงของแม่ลู่หานดังมาจากในบ้านพร้อมกับเสียงกรอกแกรกของประตูรั้วที่กำลังจะเปิด
“ม๊า! O[]O” ลู่หานทำหน้าตกใจแล้วรีบยืนขึ้นพร้อมกับกระชากผมให้ลุกตามก่อนจะลากผมไปเปิดประตูรถ ลู่หานทั้งผลักทั้งถีบผมเข้าไปนั่งในรถก่อนจะยัดตัวเองเข้ามานั่งตักผมแล้วปิดประตูรถอย่างแรงจนมันแทบจะกระแทกหน้าผม
“เฮ้ย! เธอทำไรเนี่ย?”
“อย่าถามได้มั้ย? สตาร์ทรถแล้วออกไปเร็วๆ”
“ทั้งๆที่เธอนั่งตักฉันอยู่เนี่ยนะ? ไปนั่งดีดีก่อน..ดะ..เฮ้ย” ผมยังพูดไม่ทันจบลู่หานก็เอื้อมมือไปบิดกุญแจที่มันเสียบคารถผมอยู่
“เธอ..”
“จะขับเองหรือจะให้ฉันขับ? เฮ้ย ม๊าออกมาแล้ว!” ขาของลู่หานพยายามจะคลำหาคันเร่ง มือบางยกขึ้นมาจับพวงมาลัยแน่น
“หยุดๆๆๆ นั่งเฉยๆเลยฉันขับเอง นั่งเฉยๆดิ๊” ผมจับตัวลู่หานให้นั่งเฉยๆ แต่พอเห็นแม่ของลู่หานกำลังจะเดินมาถึงรถมันก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ผมจับพวงมาลัยทับบนมือลู่หานแล้วเหยียบคันเร่งออกไปด้วยความเร็ว
ดูเหมือนลู่หานจะกลัวความเร็วแบบนี้อยู่เหมือนกัน ร่างบางชักมือกลับไปแล้วย่อตัวลงมาให้ผมมองทางได้สะดวก ส่วนผมก็ยืดตัวขึ้นเพื่อที่จะมองถนนได้ชัดเจน แต่พอเหลือบไปเห็นไหล่บางๆก็เลยเกิดไอเดียบางอย่างขึ้นมา ผมเอาคางเกยบนไหล่เล็กนั่นแล้วขับรถ มันสบายใช่เล่นเลยแหละ ลู่หานที่กลัวความเร็วกำลังนั่งหลับตาปี๋แล้วพิงลงมาที่ตัวผม ตอนนี้ผมกำลังโอบรอบตัวลู่หานอยู่ ส่วนตัวเราก็แนบชิดกันมากๆ ถ้าผมสั่งให้หัวใจหยุดเต้นได้ผมคงจะทำ ตอนนี้ใจของผมมันเต้นแรงมากจริงๆ ไม่รู้ว่าลู่หานจะรู้สึกถึงมันมั้ยนะ
“เอ่อ...นายจอดปั๊มข้างหน้าก็ได้นะ จะขับแบบนี้ไปจนถึงโรงเรียนเลยรึไง?” พอตั้งสติได้ลู่หานก็ถามผมขึ้นมา
“หืมม? ฉันผิดหรอที่ขับแบบนี้?”
“ไม่ใช่นะ...ฉันหมายถึงกลัวนายเมื่อยต่างหาก”
“อ๋อ ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก อีกนิดเดียวก็ถึงโรงเรียนแล้ว ฉันขี้เกียจแวะ” ผมตอบแบบนี้ไปแต่อันที่จริงขาผมมันชาไปหมดแล้วแถมยังต้องมานั่งเกรงไม่ให้หน้าอกไปแนบชิดกับตัวลู่หานมากเกินไปอีก แต่ว่าผมชอบเวลานี้ที่สุดเลย ไม่อยากให้ลู่หานลงไปไหนเลย ผมรู้สึกมีความสุขที่ตอนนี้มีกวางน้อยมานั่งบนตักให้ได้กลิ่นหอมๆเป็นระยะแถมยังตัวอุ่นแล้วก็นุ่มมากๆอีกต่างหาก
“แต่ฉันเมื่อยอ่าเซฮุน..” กลับกลายเป็นลู่หานที่บ่นขึ้นมาแทน นี่ไม่รู้สึกดีที่ได้นั่งตักผมบ้างเลยรึไงนะ
“ทนหน่อยน่าอีกนิดเดียวก็ถึงละ..อ๊ะ...โอ๊ะ!!! O[]O” มือซ้ายของผมรีบปล่อยออกจากพวงมาลัยแล้วกางแขนออกห่างจากตัวลู่หานทันที เมื่อกี้ตอนที่ผมหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าโรงเรียนแขนผมมันป๊ะเข้ากับหน้าอกนูนๆเต็มสองเต้าเลยมั้งถ้าจินตนาการผมไม่ผิดน่ะนะ T.,T
“-0- นี่นายพาฉันไปซื้อนมนี่แท้ๆนายจะตกใจทำไมกัน?” เอ้ออ..นั่นสิ..ก็บอกแล้วไงว่าฉันลืมร่างผู้ชายเธอไปแล้ว T.T
“เอ้ออ จริงด้วย นม..นมเธอ...นมฉัน..นมเธอเป็นของฉัน..เอ้อ”
“ห๊ะ? =[]=”
“เปล่าๆ หมายถึงตังฉันซื้อนมเธอ”
“เฮ้ย หยุดพูดเหอะ กำกวมไม่ไหวแล้ว”
“เออใช่ๆ หยุดพูด”
“=__=”
เอ่ออ...ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ผมพยายามถอยรถเข้าไปจอดในช่องเล็กๆแต่วันนี้มันดูยากกว่าทุกวันเลย ผมถอยมาสี่รอบแล้วก็ยังไม่ได้สักที รถคันข้างๆลงมาส่องผม..นั่นมันไอ้ไค! และแล้วผมก็จอดรถได้อย่างราบรื่นเพราะได้เด็กโบกรถอย่างไคมาช่วยโบกให้
“ว่าไงครับเพื่อนวันนี้มึงปะ..เป็น..เฮ้ย =[]=!” ไคเดินมาเปิดประตูรถผมแล้วก็ยืนอ้าปากค้างเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่บนตักผม
“แฮ่ๆ สวัสดีไค..” ลู่หานพูดแล้วกระโดดลงจากรถไป แต่ผมเลือกจะนั่งแช่ก่อนอีกสักพักเพราะตอนนี้ขาชาจนขยับไม่ได้แล้วคร้าบบบ TTwTT
“เฮ้ย มึงแรงอ่ะ! เจอกันสองวันถึงขั้นนั่งตักขับรถมาด้วยกัน เฮ้ยเชี่ย! กูคบกับน้องโด้มาสองเดือนยังไม่เคยทำแบบนี้เลยยย”
“มึงหุบปากแล้วฟังกูก่อนได้ปะ?”
“มีอะไรก็อธิบายมาเลยจ้า ไม่งั้นเรื่องนี้แพร่ไปทั่วโรงเรียนแน่” ไคขู่ผมอย่างกวนๆแล้วใช้แขนเท้าหลังคารถผม สายตามันจ้องสลับไปมาระหว่างผมกับลู่หาน
“อย่าว่าแต่มึงเลยไค ฉันก็กำลังอยากได้คำตอบเหมือนกันว่าเธอกระโดดเอากระโปรงมาครอบหัวฉันทำไม?”
“เฮ้ย! ห๊ะ? ลู่หานนาย...เธอ..เอากระโปรงครอบหัวเซฮุนหรอ? O[]O”
“เฮ้ออ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำซะหน่อย นายนั่นแหละมุดกระโปรงฉันทำไม?”
“ห๊ะ O[]O เซฮุนมุดกระโปรงลู่หานหรอ?”
“เธอนั่นแหละ!/นายนั่นแหละ!”
“เฮ้ย! สองคนนี้ไปทำอะไรกันมา นี่มันเลือดนี่!!?” ก่อนที่จะได้เถียงกันไปมากกว่านี้ไคพูดแทรกขึ้นมาแล้วชี้ไปที่เข่าลู่หานและชี้มาที่ข้อศอกผม
เฮ้ยนี่มันเลือด! ศอกผมมีเลือด โอ้ย ขับรถมาตลอดทางทำไมไม่รู้สึกอะไรเลย แต่พอตอนนี้เจ็บจนแขนไม่มีแรงแล้ว ฮือออ
“ก็ว่าทำไมเจ็บเข่าจัง TwT” ลู่หานบ่นแล้วล้มลงไปนั่งกับพื้นสนาม
“แขนฉันไม่มีแรงเหลือแล้ว ไอ้ไค ฮืออ..เจ็บ”
“-_- นี่พึ่งจะรู้ตัวกันหรือไง? ฉันว่าเราไปคุยกันต่อที่ห้องพยาบาลเถอะ ป่ะ ไปเร็ว” ไคพูดแล้วออกแรงฉุดผมออกจากรถแต่ก็ต้องตกใจเมื่อผมออกมายืนแหกปากลั่น
“โอ๊ยยยยย! อย่าดึง โอ๊ย! ขากูชา! เดินไม่ไหวว่ะ มึงพาลู่หานไปก่อนไป เดี๋ยวตามไป” ไม่ไหวเดินไม่ไหวจริงๆ ขยับที่นี่มันทรมานไปทั้งช่วงล่างเลยจริงๆนะ T-T
“สงสัยลู่หานจะตัวหนัก” ไคพูดออกมาลอยๆแต่ผมแอบเห็นนะว่าลู่หานส่งค้อนให้วงเบ้อเร่อ ผมอยากจะบอกไอ้ไคมากๆเลยว่าไม่เห็นจะหนัก แถมยังหอมแล้วก็นุ่มนิ่มด้วย >w<
“เซฮุน..ขอโทษนะ” ลู่หานลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาผม มือเล็กแตะแขนผมเบาๆแล้วดูแผลที่ข้อศอกผมอย่างเป็นห่วงเป็นใย ถ้าผมไม่ได้หลงตัวเองเกินไปน่ะนะ ฮ่าๆ
“มะ..ไม่เป็นไร”
“ไปห้องพยาบาลกันเถอะ เดินไหวมั้ย ฉันช่วย”
“ลู่หานจะช่วยมันยังไง? แบกไปหรอ?”
“-_- ฉันจะรอจนเซฮุนหายขาชาแล้วพาเดินไปด้วยกันนี่แหละ”
“แต่ขาเธอเจ็บอยู่นี่” ผมมองไปที่ขาลู่หาน เลือดไหลเป็นทางยาว ที่แผลก็เปื้อนดินเต็มไปหมด
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำตัวเองน่ะ นายเลยต้องมาซวยด้วยเลย”
“นี่พวกนาย ไปเถอะตอนนี้เลย ฉันอยากรู้จะตายแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น” ไคพูดแล้วฉุดดึงพวกเราสองคนออกไปพร้อมกัน แต่ไอ้ดำครับ มึงถามกูมั้ยว่ากูพร้อมเดินรึยัง! ไอ้เชี่ย! โอ้ย! ช่วงล่างกู!!!
“อ๊ากกก ขากูชามึงอย่ารีบ โอ๊ยย!”
“ไคอย่าเดินเร็วดิ ขาฉันเป็นแผลอยู่ โอ๊ย!”
“พวกนายสำออยกันจริงเลยฟร่ะ เดินเร็ว!” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ มันออกแรงดึงแรงกว่าเดิมอีก โอ๊ยย
พอมาถึงห้องพยาบาลเราก็เริ่มทำแผลกันจนเสร็จหลังจากนั้นลู่หานก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ลู่หานบอกว่าเมื่อเช้าแม่ของเขาบังคับให้แต่งหน้า ติดขนตา ทาอายแชโดว์ ใส่คอนแทคเลนส์ กรีดอายไลเนอร์ ทาบรัชออน บลาๆๆๆ อะไรก็ไม่รู้ ลู่หานไม่อยากทำเลยต้องหนีมาแบบนี้
“มันคุ้มมั้ยเนี่ยกับแผลที่ตามมา” ไคถามลู่หาน
“ใช่ ถ้าเธอตกลงมาขาหักจะว่าไง”
“ฉันนึกว่านายจะรับฉันไว้นี่เซฮุน -3-“
“ฮ่าๆ นี่เธอจะหวังเอาอะไรจากไอ้ตุ๊ดนี่กัน แค่ให้มันทำตัวไม่ตุ๊ดนี่ยังยากเลย”
“ไอ้ไค!” ผมลุกขึ้นไปบีบคอมันแน่น ปากแบบนี้อย่าอยู่เลยมึง
“อ่ออออกกกก อั่กกๆๆ”
“เซฮุนอย่า...เซฮุน” ลู่หานห้ามผมไว้
“แค่กๆๆ อ๊อยย แค่กๆ แต่..แต่...ไอ้เซ..”
“อยากตายจริงหรือไง” ผมไม่เปิดโอกาสให้มันพูดอะไรแล้วรีบหันไปเอานิ้วจี้ลูกกระเดือกมันไว้
“ฟังกูก่อนดิ๊ กูจะชมมึงนะ”
“เหรอ? พูดมาซิ” ผมเปลี่ยนมาจับรอบคอมันแทน ถ้ามันพูดอะไรไม่ดีอีกผมบีบคอมันแน่
“แต่ไอ้เซฮุนเวลาอยู่กับลู่หานดูแมนนะ” หืมมม? ‘o’
“....ฮ่าๆๆ” ลู่หานนิ่งไปสักพักก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา
“อย่าเขินนะไอ้ฮุน ท่าเขินมึงทุเรศมากอ่ะ”
“ไอ้ไค! กูไปละ เจอกันที่ห้องนะ” ผมพูดแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลทันที บ้าจริง ผมเขินอ่ะ! ><
ผมนั่งๆนอนๆเรียนเหมือนทุกวัน อีกสิบนาทีก็กินข้าวแล้วแต่ผมก็ไม่ได้รับการปล่อยตัวไปเหมือนคนอื่นๆหรอก ผมกับลู่หานถูกคำสั่งเบื้องบนให้ไปกินข้าวที่ห้องกิจกรรมแล้วอยู่ซ้อมบทพูดด้วยกันทั้งตอนเที่ยงและตอนเย็น นี่มันเรื่องอะไรกันวะครับเนี่ย
“เบื่อว่ะ ไอ้ไคกูออกไปนอนรอห้องกิจกรรมดีกว่า”
“อ้าว ทำไมทิ้งกูแบบนี้วะมึง?”
“ทิ้งเชี่ยไร เดี๋ยวหมดคาบมึงก็ไปกินข้าวกับน้องโด้ของมึงป๊ะ?”
“ใครบอก วันนี้ไปกับน้องแบคฮยอน”
“เหยดดดด กับแบคฮยอนมึงยังเรียกเค้าน้องอีกเหรอวะ?”
“สำหรับกูทุกคนเป็นน้องกูหมดแหละ มึงด้วย น้องฮุน~” มันพูดแล้วเอานิ้วมาหยิกแก้มผม หยี! ขนลุก!
“อย่ามา! กูไม่ใช่เด็กในฮาเร็มมึงนะ-_-“
“แต่กูอยากได้เด็กมึงมาอยู่ในฮาเร็มกูจัง คิคิ”
“ใครวะ=_=”
“ลู่หานไง”
“เชี่ย! อย่าคิดเชียวนะมึง” ปากผมมันไวเกินไปในบางที ผมยังไม่ทันคิดอะไรปากผมก็พูดออกไปซะแล้ว
“หวงเหรอ?”
“เปล่า”
“แล้วทำไมไม่ให้?”
“มึงคบกับดีโออยู่ไม่ใช่ไงวะ?”
“ก็ใช่...แต่กูสนใจลู่หานว่ะมึง...สวย...น่ารัก...เฮ้ยยสเป๊คอ่ะ”
“อะไรของมึงเนี่ย-*-“
“ดูโด้เค้าไม่ค่อยจริงจังกับกูเลยอะ...” ไอ้ไคพูดแล้วทำท่าร้องไห้...น่าเตะชิบหายเลย
“ก็ดูมึงทำดิ๊ จริงจังกับเค้าหรอมึงอ่ะ”
“เฮ้ยพูดไป คนนี้กูคบนานสุดนะเซฮุน”
“เออๆ สับรางให้ทันแล้วกัน ก่อนที่สถิติมึงจะหยุดแค่2เดือน”
“คร้าบบ...เออ มึง กูฝากขอเบอร์ลู่หานหน่อยดิ”
“อ้าวไอ้เชี่ย! บอกอยู่แม๊บๆ”
“โห่ -3- มึงไม่ได้คิดไรไม่ใช่ไง? กูขอเหอะคนนี้”
“ไอ้ไค....”
“นะ...กูขอ” ไคจับมือผมขึ้นมากุมไว้แล้วมองตาอย่างอ้อนวอน อี๋ ขนลุกอีกแล้ว
“เออออออ....กูจะพยายาม”
“เย้ ฮุนมึงน่ารักจัง” ไคกอดคอผมไว้แล้วเข้ามาหอมแก้มผม OxO
“ไอเชี่ยยยยไคมึงงงงง!!!” ผมตะโกนลั่นห้องไม่สนใจครูที่สอนอยู่หรือเพื่อนที่เรียนอยู่ ผมลุกขึ้นแล้วถีบไคตกเก้าอี้ เล่นมาหอมแก้มแบบนี้ผมไม่ไหวจะทนนะ
“โอ้ยยย...สัสฮุน เจ็บ T^T”
“แม่ง กูไปละ” ผมพูดแล้วเดินออกจากห้องทันที โชคดีที่คาบนี้เป็นครูฝรั่งสอน ด่าอะไรผมก็ฟังไม่ออกหรอกนะ
“มาแล้วครับ” ผมเปิดประตูห้องกิจกรรมออกแล้วเดินเข้าไป แต่ว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย
ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูนั่นดูนี่ฆ่าเวลารอไปเรื่อย แต่อยู่ดีดีก็มีเสียงสั่นครืดๆดังขึ้น สายตาผมเหลือบไปมองรอบๆก็เห็นไอโฟสสีขาวบนโต๊ะกระจกข้างหน้าผมกำลังสั่งอยู่ ของใครกันนะ...
ผมจ้องมองไปที่หน้าจอก็เห็นเป็นชื่อภาษาจีนที่โทรเข้ามา บอกแล้วไงว่าผมอ่านไม่ออกน่ะ พอสายนั้นวางไปหน้าจอก็ดับลง ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเซนส์ของผมมันบอกอะไรบางอย่าง ผมกดดูก็พบหน้าจอที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอโฟนเครื่องนี้ของใคร ด้วยความคิดชั่วๆที่ผมพอจะมีอยู่บ้างผมกดโทรหาเบอร์ผมทันที
“ยอดเงินของคุณใกล้จะหมด กรุณาเติมเงินด้วยนะคะ” เสียงของผู้หญิงในสายบอกมา - -* บ้านก็รวยทำไมไม่เติมตังโทรศัพท์กันนะ
ไม่นานโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมยกยิ้มเล็กๆที่มุมปาก มีคนบอกมาว่าผมยิ้มแบบนี้แล้วดูดี คึคึ
ผมกดวางแล้วเมมเบอร์ที่พึ่งจะโทรเข้าเครื่องผมเมื่อกี้เอาไว้
‘กวางน้อย’ ผมเลือกจะใช้ชื่อนี้เมมเบอร์ของลู่หาน คิคิ มันดูน่ารักสุดๆเลย
“มาแล้วหรอเซฮุน?”
“เฮ้ยๆๆๆ ๆ” ผมตกใจจนแทบจะทำไอโฟนทั้งของผมและของลู่หานร่วงลงไปที่พื้น เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่รู้ >O<
“เป็นไรอ่ะ อ๊ะ! โทรศัพท์ฉัน นายเอาไปทำอะไร?”
“อะ..เอ่อ..อ๊อ ก็เมื่อกี้มีคนโทรมา...”
“ใคร?”
“จะรู้ได้ไงเล๊าอ่านจีนไม่ออก”
“ห๊า! ภาษาจีนหรอ แม่ฉันน่ะสิ นายได้รับรึเปล่า!” ลู่หานถามพร้อมกับวิ่งเข้ามาแทบจะกระโดดมาใส่ตัวผมเลยแหละ
“ไม่ๆไม่ได้รับ”
“อ๋ออ แล้วไป ฟู่วว”
“ถ้าจะโล่งขนาดนี้นะ -_-“
“ก็ใช่น่ะสิ อุส่าปิดเสียงหนี...ซ้อมพูดเหอะมามา”
“อือ...” ผมนั่งรอลู่หานว่าจะซ้อมยังไงแต่ลู่หานกลับตอบผมมาซะงั้น
“อืม...”
“อือ...?”
“อืม...?”
“อะไรเล่า?”
“ก็เธอแหละอะไรเล่า?”
“-0- แฟ้มไงเล่า?”
“แฟ้ม? แฟ้มไรอ่ะ?”
“ห๊ะ=[]= ก็แฟ้มบทพูดอันแรกไง”
“อ้าว? อยู่ที่ฉัน? ไม่ได้เอามาอ่ะ”
“นาย....โอ้ย-*- แล้ววันนี้จะเอาอะไรซ้อม”
“กินข้าวแล้วนั่งคุยกันดีกว่า~” ผมหยิบข้าวที่ครูจัดเตรียมไว้ให้มาแกะกินแล้วนอนเหยียดขาบนโซฟา สบายจัง~
“นอนกินสบายมากป๊ะ?” ลู่หานนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วมองมาด้วยสายตาเอือมสุดๆ
“สบายยยยยยย~”
“- -* ดูเก้าอี้พลาสติกนี่ดิ โรงเรียนก็รวยนะ ดูเก้าอี้!” ลู่หานบ่นแล้วยืนขึ้นพร้อมกับชี้ให้ดูเก้าอี้พลาสติกที่มีรอยแตกอยู่ตรงที่นั่ง
“โห...เธอทำหรอ”
“บ้าสิ มันหักอยู่แล้วต่างหาก นั่งไปนั่งมานี่โดนหนีบตูดหลายทีละ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“หัวเราะเข้าไป เขยิบหน่อยดิ นั่งด้วย” ลู่หานทำมือโบกไล่ๆผมแล้วเดินมานั่งลงตรงที่วางของโซฟาที่เหลืออยู่ข้างๆหน้าท้องผม
“ไม่นั่งบนท้องฉันเลยล่ะ?”
“นั่งได้หรอ? *-*” ลู่หานทำท่าจะลุกขึ้นมานั่งจริงๆ แต่ผมห้ามไว้ก่อน
“อย่านะ ข้าวที่กินเข้าไปพุ่งออกมาหมดแน่ ตัวหนักจะตาย”
“ห๊ะ?”
“เล่นซะขาชาอ่ะ”
“-__-“
“...” ทำไมลู่หานไม่เถียง?
“งอนหรอ?”
“เปล่า”
“นั่นไงเสียงแบบนี้งอนแน่ๆเลย”
“-__-“
“ขอโทษน๊าๆ” ผมบีบแขนลู่หานเบาๆแต่ลู่หานก็ยังเงียบ
ผมเอื้อมมือไปวางกล่องข้าวลงบนโต๊ะแล้วกางแขนออกพาดยาวบนโซฟาพร้อมกับขยับตัวให้ชิดที่พิงของโซฟาเพื่อที่จะมีที่เหลือมากพอ จากนั้นก็ดึงตัวลู่หานให้ลงมานอนหนุนแขนผม
“เฮ้ยย!”
“แบ่งที่ให้นอนเลย หายงอนนะๆ”
“ไม่นอน ไม่เอาปล่อยยย”
“หายงอนก่อนน” ผมใช้แขนอีกข้างกอดรัดลู่หานไว้ไม่ให้ดิ้นออกไปไหน
“เฮ้ย ไม่ได้งอน ปล่อยย”
“ไม่งอนก็นอนเฉยๆดิ นอนคุยกันนะ”
“=[]= ทำไมฉันต้องนอนหนุนนายด้วยล่ะ”
“นอนกลางวันกัน ไหนๆก็ซ้อมไม่ได้ละ”
“มันจะดีหรอ?”
“ดีสิ ได้นอนไม่ดีหรอ”
“เอิ่มมม...นาย...”
“นอนละ อย่ากวนนะ บาย ฝันดี...” ผมแกล้งหลับตาแล้วนอนนิ่งๆเหมือนหลับแล้วแต่แขนก็ยังไม่ปล่อยออกไปจากตัวลู่หาน ลู่หานดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของผมสักพัก แต่พอเห็นว่าผม(แกล้ง)หลับไปแล้วลู่หานก็หยุดดิ้นแล้วนอนเฉยๆ
ผมรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมกอดหายใจไม่ทั่วท้องแล้วก็หัวใจเต้นผิดจังหวะไม่ต่างไปจากผม นี่ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ ลู่หานก็คงจะชอบผมเหมือนกันใช่มั้ย คิคิคิคิ
เกือบ20นาทีแล้วผมยังคงไม่หลับแต่ก็แกล้งหลับต่อไป(?) แต่คนในอ้อมกอดผมนี่สิ ตอนแรกจะไม่นอนแต่ตอนนี้หลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้ว
“อืออออ....” ลู่หานร้องออกมาเบาๆแล้วพลิกตัวหันหน้ามาทางผม
O.O ผมหันไปมองหน้าคนที่หนุนแขนผมอยู่ หน้าเราห่างกันแค่นิดเดียวเอง...
พอเห็นริมฝีปากอิ่มสีชมพูนี่แล้วนึกถึงวันแรกที่เจอกันจังเลย...ผมทำบ้าอะไรอยู่ดีดีถึงได้เข้าไปจูบลู่หานแบบนั้นนะ...
แต่พอมาวันนี้ผมกลับไปกล้าแม้แต่จะมองหน้าลู่หานชัดๆเลยด้วยซ้ำ...ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว มันคงจะไม่แรงจนเสียงดังทำให้ลู่หานตื่นหรอกใช่มั้ย?
“ขี้เซาจัง...” ผมกระซิบเบาๆบอกกับคนขี้เซาที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ น่ารัก...
"จุ๊บ..." ผมจูบเบาๆลงบนหน้าผากลู่หานแล้วปิดเปลือกตาลงเพื่อที่จะตามลู่หานเข้าไปในห้วงนิทรา ฝันดีครับกวางน้อยและผมเอง...
อีกด้านหนึ่งของมุมห้อง หลังตู้หนังสือที่ใช้กั้นครึ่งห้องไม่มีใครรู้เลยว่ามีนักเรียนชั้นปีที่3มาแอบหลบอยู่ที่นี่ มุมอับตรงนี้ถือเป็นที่โดดเรียนประจำของเค้าเลย แต่ในวันนี้เหมือนจะมีอะไรสนุกๆทำ ทุกการกระทำของเซฮุนและลู่หานอยู่ในสายตาของนักเรียนคนนี้ตลอด...
“แชะ!” มือหนาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาแล้วกดถ่ายรูปในขณะที่เซฮุนกำลังจุมพิตลงบนหน้าผากมนของคนในอ้อมแขนเอาไว้ รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าคมก่อนที่เค้าจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป
“หึ...ไม่รอดแน่!”
[To be Continue]
Writer Talk ::
เม้นน้อยได้ใจไรท์เตอร์จริงๆค่ะ T^T ไม่เป็นไร เรายังคงแต่งต่อไป555555
สำหรับบางคนที่เม้นทุกตอนไรท์เตอร์จำได้และอ่านทุกเม้นเลยน๊า ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ><
ตอนนี้เขินมั้ยย แอร๊ยย นิวส์แต่งเองก็เขินเองแหละ 5555 โอ้ยเน่อบอุ่นไปปป หายเคะแล้วว
ส่วนตอนท้ายจะเป็นใครน๊า ตัวร้ายกำลังจะโผล่โฉมหน้าออกมา!
ฮุฮุฮุ ไม่อยากสปอยย มีข่าวร้ายมาบอกอีกนิดคือ นิวส์อาจจะหายไปสัก3-4วันน๊า
สอบแกทแพทวันที่ 2 3 5 นี้จ้า T^T หายไปสอบ ไม่ได้ทิ้งไม่ได้ลืมไม่ได้ดองไม่ได้ตายนะจ๊ะ555
แต่หลังจากนี้ก็ว่างโล่งสบายยแล้ววว เดี๋ยวจะมาอัพจัดเต็มยาวๆเลยจ้า
ตอนต่อไปความรู้สึกเน่มันจะชัดเจนขึ้นแล้วล่ะ แอร๊ยย! (รีดเดอร์ - สปอยทำไมม55555)
อย่าพึ่งทิ้งกันไปน๊า เจอกันหลังสอบแกทแพทจ้า กลับมาจัดให้แน่นอนน รักรีดเดอร์น๊า <3
ความคิดเห็น