คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : I GOT A GIRL :: CHAPTER 4
ผมค่อยๆก้าวขาเดินขึ้นห้องเรียนช้าๆเรื่อยๆหวังว่าจะขจัดไอ้ความคิดบ้าๆพวกนี้ออกไปให้ได้ก่อนจะเข้าเรียนคาบต่อไป นี่ผมกำลังเป็นบ้าอะไร กับผู้หญิง...ไม่สิ ผู้ชายที่เป็นผู้หญิงคนนั้น...
เสียงชายวัยกลางคนที่ถ่ายทอดความรู้ให้แก่นักเรียนเกือบ50คนในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวไม่ได้กระทบเข้าโสตประสาทของโอเซฮุนเลยแม้แต่นิดเดียว มือเรียวควงปากกาไปมา ไม่นานก็เปลี่ยนมาวาดรูปเล่น หน้ากระดาษสีขาวสะอาดเต็มไปด้วยตัวการ์ตูนต่างๆและรูปหัวใจเต็มไปหมด มือขาวเปิดไปอีกหน้าแล้วค่อยๆบรรจงวาดใบหน้าเรียว ไล่เส้นผมทีละเส้นอย่างตั้งใจ ดวงตากลมถูกวาดลงบนใบหน้าของตัวการ์ตูน จมูกเล็กๆถูกจัดวางให้อยู่ระหว่างดวงตาทั้งสองข้าง และปากบางๆที่กำลังแลบลิ้นออกมา
“อื้อหือ....ผีอะไรเข้าสิงวะมึง?” ไคสะกิดผมแล้วกระชากสมุดไปดูทั้งๆที่ผมยังวาดตัวไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ -__- มารยาทน่ะมีมั้ย?
“เสือกละ เอาคืนมา” ผมกระชากกลับคืนมาได้แต่ก็ถูกมันกระชากเอาไปอีก
“อินเลิฟหรอ? หน้านี้ก็หัวใจเต็มไปหมด หน้านี้ก็วาดผู้หญิง?” ไคเปิดไปอีกหน้าที่ผมวาดจนเต็มหน้ากระดาษไปแล้ว ก็ไม่รู้จะวาดอะไรนี่หว่า เลยวาดหัวใจเฉยๆไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นล่ะ
“วาดไม่ได้รึไงวะ?”
“ก็ไม่ได้ว่าไร แค่ทำตัวเหมือนคนอินเลิฟเลยนะ”
“ไม่รู้ ก็เบื่อๆอ่ะ เลยวาดเล่นๆไปงั้นล่ะ”
“เหรอ? ไปฉี่กันดีกว่าป่ะ” ไคมันไม่รอให้ผมตอบแต่อยู่ๆก็กระชากผมให้ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปจากห้องซะเฉยๆ ครูตะโกนเรียกให้มันหยุดแต่มันก็ไม่หยุด ผมก็ได้แต่ก้มหัวอย่างรีบๆเป็นเชิงขอโทษแล้วตามมันออกไปนอกห้อง
“เฮ้ยเชี่ย! ลากกูออกมาทำไมวะ?”
“จะนั่งไปทำไมวะในเมื่อไม่เรียน ง่วงชิบหายเลย”
“กูไม่ง่วงนี่”
“มึงวาดรูปอ่ะ”
“มึงก็วาดดิ”
“กูไม่ได้อินเลิฟแบบมึงนิ”
“กูก็ไม่ได้อินเลิฟ”
“อะเหรอ? นั่นไงเลิฟเวอร์ของมึง” ไคพูดจบก็ชี้มือไปที่หน้าต่างห้องเรียนข้างๆผม ผมหันไปมองตามเป็นจังหวะเดียวกับที่คนนั่งริมหน้าต่างหันกลับมามองผม
“ไอ้เชี่ย!” ผมด่ามันแล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำเปิดน้ำล้างหน้าลบความคิดบ้าๆที่ผมกำจัดมันไปเมื่อตอนเที่ยง
บอกผมทีว่ามันคืออะไร ใจเต้นแบบนี้อีกแล้ว เมื่อกี้ที่ผมมองไปที่หน้าต่าง ลู่หานนั่งอยู่ริมหน้าต่างเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพอดี ในมือของลู่หานหยิบเอาปลายผมตัวเองมาถือเล่นแล้วเขี่ยหน้าตัวเอง หน้าง่วงๆที่มองมานั่นอีก นั่นมันคืออะไร!!? น่ารัก...ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้ น่ารักจนบางทีผมก็ลืมไปว่าเขาเป็นผู้ชาย....
“ไรวะ แค่นี้ต้องโกรธด้วยอ่ะ?” ไคเดินเข้ามาตบหลังผมแรงๆแล้วเดินผ่านไปยืนฉี่ที่โถอย่างสบายอารมณ์ผิดกับคำพูดมันจริงๆเลย สาบานเหอะว่านี่แคร์ถ้าผมจะโกรธ?
“กูไม่ได้โกรธ”
“มึงเดินหนีทำไมอ่ะ ลู่หานมองตามมึงด้วย”
“มึงไปชี้เค้าทำไมล่ะ”
“เอ๊า ก็เห็นมึงคิดถึง”
“คิดถึงพ่องดิ!”
“อ้าว อย่ามาชอบพ่อกูนะมึง”
“ไอ้เชี่ยไค!”
“โห่มึงอ่ะ กูว่าลู่หานแม่งน่ารักนะเว้ย” ไคพูดพร้อมกับรูดซิบกางเกงแล้วหันหน้ามาหาผมแทบจะทันที
“ไอเหี้ย! รูดซิบให้เสร็จก่อนค่อยหันมาไม่ได้ไงวะ?” ผมสะบัดน้ำใส่มันรัวๆ ก็มันเล่นหันมาทั้งๆที่ยังรูดซิบไม่ถึงครึ่งเลย เห็นหมดเลยว่าแม่งใส่สีชมพู =__= ไม่เข้ากับหน้ามึงเลยอ่ะ
“เห็นแค่นี้ โถ่ กูถอดให้มึงดูก็ได้นะเออ”
“กูไม่ได้อยากดูเว่ย”
“อยากดูของลู่หานล่ะสิมึง”
“-*-“
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่ *-* กูจะไปบอกลู่หาน”
“มึงอย่ากวนตีนกูขอ”
“ก็ได้ๆ โห่ มึงซีเรียสหรอ?”
“ไม่รู้ดิ”
“เอ๊าเป็นไรวะ?” ไคพูดแล้วกระโดดขึ้นมานั่งบนขอบอ่างล้างหน้าที่ผมยืนพิงอยู่
“กูใจเต้นแรงแปลกๆอ่ะมึง”
“O.O ตอนไหน?”
“เวลาลู่หานแม่งน่ารัก”
“ห๊ะ?”
“เออแล้วมะ.../เมื่อ..คะ...” อยู่ดีดีผมกับไคก็หันมามองหน้ากันแล้วพูดออกมาพร้อมกัน
“มึงพูดก่อนไอ้ฮุน”
“มึงนั่นแหละไอ้ไค”
“ไรวะ-*- เมื่อคืนอ่ะ มึงไปบอกพวกแฟนคลับว่ามึงชอบลู่หาน?”
“เออ =__=”
“เฮ้ย มึงเล่นเชี่ยไรเนี่ย ว่าละ กูเห็นแว้บๆ”
“ก็เมื่อคืนพอกูเห็นคนเค้าสนับสนุนอ่ะ กูเลยนึกสนุกบอกไปแบบนั้นเว้ย”
“เอ๊า-*-“
“กูก็จะถามมึงเรื่องนี้แหละ กูไม่คิดเลยนะเว้ยว่าพวกนั้นจะยอมรับแล้วมาซัพพอร์ตขนาดนี้อ่ะ”
“โถ่ มึงเป็นเน็ตไอดอลนะครับ”
“ช่างมันเหอะมึง สงสัยกูไม่ค่อยได้อยู่กับผู้หญิงเว้ยเลยยังไม่ชิน”
“แต่ลู่หานเป็นผู้ชาย”
“ผู้ชายกูก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วย มีแต่มึงอ่ะ”
“กูไม่น่ารักหรอ *w*”
“เชี่ยขนลุก!” ผมผลักหัวมันไปทีนึงแล้วรีบเดินออกจากห้องน้ำ อย่างมึงเนี่ยนะน่ารัก? น่าลักไปฆ่าน่ะสิ! ตัวก็ดำหูยังดำอีก ไอ้หน้าม่อ!
ผมกำลังจะเดินกลับเข้าห้องเรียนตัวเอง แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมหันไปมองริมหน้าต่างห้องของลู่หาน ร่างบางที่ผมกำลังมองหากำลังนั่งสัปหงก ผมสีน้ำตาลอ่อนปิดหน้าหวานเอาไว้เห็นแค่จมูกที่โผล่ออกมาเล็กน้อย
ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกันนักหนา เจอทีไรก็หลับทุกทีเลย น่ารักจัง....เฮ้ยยย ไม่ไม่ นี่ผมกำลังชมลู่หานว่าน่ารักอีกแล้ว
หลังจากเลิกเรียนวันนี้ผมไม่ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน เพราะคุณครูที่ดูแลเรื่องงานนิทรรศการเรียกผมกับลู่หานมาปรึกษาเรื่องงานและภารกิจผักชีโรยหน้าทั้งหลาย ให้ตายเถอะ ผมไม่ชอบมันเลยจริงๆ
“อันนี้นะจ๊ะ เป็นสคริปท์ที่สองคนต้องไปแบ่งกันพูดในวันศุกร์นี้ คณะกรรมการจากเขต1จะมาตรวจโรงเรียน”
“อันนี้เป็นสคริปท์ที่ต้องพูดวันพุธหน้า กรรมการเขต2”
“อันนี้เขต3จ้ะ วันพฤหัสหน้าโน้นนเลยนะจ๊ะ”
“ส่วนอันนี้ สคริปท์ที่ต้องพูดวันงานโรงเรียน อันนี้...” ผมกับลู่หานพยักหน้าหงึกหงักมองกองแฟ้มที่ค่อยๆทยอยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆทีละอันสองอัน จนตอนนี้เกือบ10อันได้แล้วล่ะ...
“โอ้ย อยากตาย เยอะขนาดนี้ใครจะไปจำหมดวะเนี่ย” พอครูออกไปลู่หานก็ปัดกองแฟ้มทั้งหมดนั่นล้มลงไป
“เฮ้ยเธอ! เก็บด้วยนะ”
“-__- เออเก็บแน่”
“เธอพูดเพราะๆเป็นมั้ยอ่ะ?”
“ไม่เป็น!”
“-*- อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”
“อารมณ์ดีมั้งเนี่ย”
“เป็นไรอ่ะ?”
“เปล่า ไปเหอะ” ลู่หานตอบพร้อมกับก้มลงเก็บกองแฟ้มทั้งหมดแล้วลุกเดินออกจากห้องไป
“นี่เธอจะเอากลับบ้านเองหมดเลยรึไง?”
“นายช่วยเอาไปครึ่งนึงก็ดี”
“อืม...” ผมตอบรับแล้วหยิบแฟ้มกองโตที่สูงจนถึงคางลู่หานออกมาอุ้มไว้ นี่มันก็หนักใช่เล่นเลยนะเนี่ย
“ไปละนะ” ลู่หานบอกแล้วตั้งท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยว!”
“อะไร?”
“กลับยังไงอะ?”
“นั่งรถเมล์ดิ”
“ไหวหรอ?”
“??”
“แบกแฟ้มอะ”
“เดี๋ยวไปขอถุงดำใส่ขยะภารโรงแล้วลากกลับบ้านเอา =_=”
“ =[]= จะลำบากทำไม เดี๋ยวไปส่ง” ผมเดินนำลู่หานมาที่ลานจอดรถ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ลานอะไรหรอก ก็แค่สนามธรรมดานี่แหละ แต่ที่ผมไม่เข้าใจตัวเองคือ ทำไมผมจะต้องมาช่วยยัยนี่ด้วยล่ะ? ไม่สิ นายนี่น่าจะถูกกว่า..แต่ตอนนี้เป็นผู้หญิงนี่นา โอ้ย! จะเรียกอะไรดีนะ
“ฉันโทรเรียกคนขับรถมารับก็ได้นะ” ลู่หานบอกขณะที่กำลังรอผมยกแฟ้มเข้าไปจัดวางในรถให้เรียบร้อย
“ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ” ไม่รู้ทำไมอยู่ๆผมก็พูดไปโดยไม่ทันได้คิด ห๊ะ? =[]=
“?? กินข้าว??”
“อะ...เอ้อ...ใช่ไง หิวจะตายแล้วเนี่ย”
“ไปกินคนเดียวไม่เป็นหรอ”
“...” ทำไมเหมือนลู่หานยังโกรธผมอยู่เลยนะ - - เมื่อเที่ยงก็คุยกันดีดีแล้วนี่หว่า T[]T
“จ้อกกกกก....” ลู่หานกับผมหันมองตามเสียงก่อนที่้เจ้าของเสียงนั้นจะยิ้มแห้งๆให้กับผม ท้องร้องขนาดนี้ยังจะมาปฏิเสธอีกนะ
“หิวก็ไปกินเถอะ ฉันก็หิวเหมือนกัน โดนครูเรียกมาตั้งแต่สามโมงจนมืดเลยเนี่ย”
“กะ..ก็ได้ ขอโทรบอกแม่ก่อนละกันนะ”
“อืมม” ผมตอบรับแล้วเดินเข้าไปนั่งรอในรถ ปล่อยให้ลู่หานยืนคุยโทรศัพท์กับแม่ของเขานอกรถ ผมแอบมองออกไปก็เห็นลู่หานคุยไปยิ้มไป บางทีก็หัวเราะ ผิดกับเมื่อกี้ที่หน้าบึ้งเย็นชาคุยกับผมตลอดเลย
“มาแล้ว” ลู่หานเข้ามานั่งในรถแล้วหันมายิ้มบอกกับผม ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะ ^^
“กินอะไรดีอ่ะ?”
“ตามใจนายเลย” ลู่หานตอบพร้อมกับกรอกตาอย่างเบื่อๆ ฮือ...จะกินไรดีล่ะ?
“งั้นกินสุกี้กัน”
“อะไรก็ได้”
“เยี่ยมม งั้นไปกันเลย~”
ผมขับรถมาจอดอยู่หน้าร้านสุกี้ที่ผมชอบมากับไค พวกเรานั่งที่โต๊ะที่ริมกระจกของชั้นสองเพื่อที่จะได้มองทิวทัศน์ข้างนอกได้อย่างสะดวก เมื่อวานที่ผมไปกินขนมกับลู่หานมีหลายครั้งที่ผมแอบมองเค้าแล้วรู้สึกแปลกๆ วันนี้ก็เหมือนกัน ผมพึ่งสังเกตว่าตัวเองชอบมองตามลู่หาน ไม่ว่าลู่หานจะทำอะไรก็มักจะอยู่ในสายตาผมเสมอ ลู่หานสั่งนู่นสั่งนี่ไม่หยุดแล้วยังมาสั่งแทนผมอีกด้วยซ้ำ ทำไมกัน ทั้งๆที่เมื่อวานครั้งแรกที่ผมเจอเค้าผมยังรู้สึกหมั่นไส้อะไรแบบนี้อยู่เลย ผมรู้สึกอยากแกล้ง...แต่พอได้แกล้ง พอได้เจอกับความน่ารักของลู่หานมันก็ทำให้ใจผมสั่นแปลกๆ ผมรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่สายตาหวานนั่นจ้องมองกลับมาที่ผม ลู่หานน่ะ เหมือนผู้หญิงเกินไป...
“นี่! เหม่ออะไร?” ลู่หานเอาตะเกียบมาเคาะจานผมจนผมสะดุ้งตกใจ
“ห๊ะ? เปล่าๆ”
“นี่เปิดฝาหม้อซิ ฉันจะเทผักลงไปต้ม”
“ปกติฉันมากับไคนี่ไม่ใช่หน้าที่ฉัน” ผมพูดแล้วกอดอกนั่งมองหน้าลู่หานนิ่ง
“แตตอนนี้นายมากับฉัน ทำ!” ลู่หานเองก็ดูจะไม่ยอม เอาตะเกียบชี้หน้าผม
“ไม่เอาอ่า ร้อนก็ร้อน”
“แล้วนายพามากินสุกี้ทำไมเนี่ย”
“ก็อยากกินอ่ะ แต่ไม่อยากต้ม”
“งั้นเชิญนายกินผักสด เนื้อดิบไปเลยนะ อย่ามากินส่วนของฉัน!” ลู่หานพูดจบก็เปิดฝาหม้อสุกี้แล้ววางกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดังจนพนักงานหันมามอง โกรธแล้วน่ากลัวชะมัด -___-
“ฉันช่วยต้มผักนะ” ผมเอ่ยขึ้นแล้วหยิบผักสดมาคีบลงในหม้อหลังจากที่นั่งเอาตะเกียบจิ้มน้ำจิ้มกินเล่นมาเกือบสิบนาที ลู่หานเป็นคนที่ใจร้ายจริงๆ เขาไม่ยอมให้ผมกินเนื้อในส่วนที่เค้าต้มเลย T_T
“ไม่ใช่หน้าที่นายนิ” แหน่ะ มีประชดด้วยวุ้ย
“มากับเธอมันเป็นหน้าที่ฉัน”
“เหรอ? คิดได้ช้าไปนะ”
“ผู้หญิงอะไรใจร้ายชะมัด”
“ขอโทษนะ พอดี ฉัน เป็น ผู้ ชาย” ลู่หานพูดชัดถ้อยชัดคำเพื่อที่จะเน้นย้ำให้ผมฟัง แต่ผมดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงชัดๆ นี่ผมแทบจะลืมร่างผู้ชายของลู่หานไปแล้วจริงๆนะ
“ฮ่าๆๆๆ”
“ขำไร?”
“เปล่าคร้าบคุณผู้ชาย”
“นายคอยดูนะ ครบสามเดือนเมื่อไรฉันแมนกว่านายแน่”
“O.O ทำได้เรอะ?”
“อ้าว วอนโดนละไง”
“>< อย่านะ ฉันกลัว~” ผมแสร้งทำเป็นกลัวแล้วมุดใต้โต๊ะ แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ผักกาดสีเขียวๆใบใหญ่ก็ถูกปามาจากฝั่งตรงข้ามแปะเข้าเต็มๆหน้าผากผมเลย
“นี่! มันใช่ของเล่นมั้ยเนี่ย ปาใส่ฉันมาได้ไงห๊ะ” ผมหยิบผักกาดใบนั้นขึ้นมาแล้วจับมันขยำๆให้พอดีมือก่อนจะลุกเดินอ้อมไปอีกฝั่งจับเจ้าตัวต้นเหตุล๊อคคอไว้แล้วเอาผักนั่นยัดปาก เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับโอเซฮุน ไอ้ไคโดนประจำ ฮ่าๆ
“อ่ออยยยยยย แอ่ะ!!” ลู่หานโวยวายลั่นแล้วคายผักสีเขียวออกมาโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้างที่มองมาทางโต๊ะเราเลยสักนิด ผมหันไปเจอสายตานับสิบคู่ก็รู้สึกร้อนผ่าวๆที่ใบหน้า เห็นแบบนี้ผมก็อายเป็นนะครับ
“นี่เธอ...อยู่ในร่างผู้หญิงทำไมทำอะไรน่าเกลียดแบบนี้อ่ะ” ผมถามพลางมองเหล่ไปที่เศษผักกาดสีเขียวเละๆที่ถูกคายออกมาจากปากลู่หาน
“ก็นายมายัดปากฉันทำไมล่ะ”
“ก็เธอปาใส่ฉันทำไมล่ะ”
“แล้วทำไมนายไม่กินล่ะ”
“แล้วเธอทำไมไม่กินล่ะ?”
“นี่อย่ามาทวนคำถามฉันนะ”
“เธอก็ด้วย อย่ามากวนฉันนะ”
“-____-“
“-3-“
ตอนนี้ดูเหมือนบรรยากาศแย่ๆจะกลับมาอีกครั้ง ลู่หานก้มลงไปกินไม่พูดไม่จากับผมซักคำ ส่วนผมก็นั่งต้มอะไรเข้าปากไปเรื่อยไม่อยากจะคุยเหมือนกัน แต่พอมาคิดๆดูแล้ว อะไรคือเหตุผลที่เรางอนกันวะครับเนี่ย?
“วันนี้ฉันจ่าย!” ในที่สุดลู่หานก็ยอมแพ้สงครามเย็นครั้งนี้แล้วพูดทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน ผมเงยหน้าขึ้นจากหม้อสุกี้แล้วมองหน้าลู่หาน
“ไม่ให้จ่าย ฉันพามาฉันจ่ายเอง” ผมพูดแล้วเตรียมควักกระเป๋าออกมา แต่ลู่หานไวกว่า ร่างบางหยิบใบเสร็จแล้ววิ่งไปที่เคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว
“นั่งรอให้หม้อมันมีขามาถีบส่งรึไง ไม่กลับบ้านหรอ!” จู่ๆลู่หานกตะโกนลั่นร้านตั้งแต่เคาน์เตอร์มาจนถึงโต๊ะริมกระจกที่ผมนั่งอยู่ ทุกคนในร้านสะดุ้งตกใจไม่ได้ต่างจากผมซักเท่าไรหรอก ตอนนี้ผมว่าคงจะมีแค่หน้าตาเท่านั้นแหละที่เหมือนผู้หญิงน่ะ = =
“นี่ลู่หาน” ผมพูดขึ้นขณะขับรถเพื่อทำลายความเงียบในรถให้หมดไป
“อะไร?”
“วันนี้นอนได้นะ ฉันรู้ทางไปบ้านนายและ” ผมยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“ไม่เอาอ่ะ วันนี้ไม่ง่วง” ลู่หานส่ายหัวไปมาแล้วนั่งกอดอกนิ่ง
“ให้จริงละกัน...เออ พรุ่งนี้เช้าไปด้วยกันมั้ย?”
“? ว่างหรอ?”
“ไม่ใช่ ก็มารับไปด้วยกันจะได้รีบไปซ้อมสคริปท์บ้าๆนี่ไงล่ะ”
“อ๋อ...ก็ได้...แต่...”
“ฮะ?”
“ถามจริงดิ”
“อะไรหรอ?”
“ทำดีผิดปกติปะ?”
“อะไรอ่ะ?”
“ก็ตอนแรกดูนายเกลียดขี้หน้าฉันจะตาย ไปไปมามาทำดีด้วยซะงั้น มีแผนไรปะ?”
“เฮ้ย บ้า ไม่มี ไม่ได้เกลียดขี้หน้าซะหน่อย เธอก็รู้นี่ว่าฉายาฉันคืออะไร เจอใครครั้งแรกเค้าก็คิดว่าฉันไม่ชอบทั้งนั้นแหละ”
“เออจริง...ฮ่าๆ”
“=__= เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังนะ เมื่อกี้ยังโหดอยู่เลย นี่หัวเราะจนตีนกาขึ้นหน้าซะและ”
“นี่อยากได้ฉายาใหม่ปะ?”
“หือ?” ผมหันไปมองหน้าลู่หานก็พบว่าลู่หานกำลังยิ้มหวานส่งมาให้ น่ารักอะ TwT
“ไอ้ฮุนหน้าตายปากขยายพันธุ์หมา”
“โห๊ะ O[]O” ผมถึงกับช๊อคฉายาใหม่ที่ลู่หานตั้งให้ใหม่จนพูดอะไรไม่ออก นี่เอาสมองส่วนไหนคิดวะครับ
“เฮ้ยๆๆๆ เข้าซอยมาทำไม!” ลู่หานตะโกนเสียงดังเมื่อถึงซอยบ้านของลู่หานแล้วผมเลี้ยวเข้ามา
“อ้าวก็จะไปส่งหน้าบ้านไง”
“ไม่ต้องเลย จอดๆๆๆ”
“ทำไมเล่า แฟ้มเต็มรถขนาดนี้ยังจะหยิ่งอีกไง๊?”
“เอออ จอดหน้าบ้านรั้วสีเงินๆทองๆนั่นอ่ะ”
“=__= กวนปะ? มันทองๆเงินๆทั้งหมู่บ้านเลยนะครับคุณผู้หญิง”
“นี่ เรียกแบบนี้อยากคอหักตายคาพวงมาลัยป๊ะ?” ลู่หานพูดแล้วเอามือยกขึ้นมาจับคอผมเอาไว้ เฮ้ยย นี่จะทำจริงหรอเนี่ย ไม่เอานะ ผมปัดมือลู่หานทิ้งแล้วค่อยๆขับช้าๆต่อไป
“โหดชิบหายอ่ะ ถ้าให้เดานะ บ้านนี้ชัวร์” ผมพูดพร้อมกับจอดรถหน้าบ้านหลังใหญ่สามชั้นที่มีหญ้าสีเขียวขจีขนาดย่อมรอบบ้านแล้วก็มีรถเฟอร์รารีสีแดงจอดอยู่
“เฮ้ยรู้ได้ไง?” ลู่หานหันมาทำหน้าตกใจใส่ผม
“ไม่รู้ดิ ใช้เซนส์เอา ลองจอดมั่วๆไม่คิดว่าจะถูก ฮ่าๆๆๆ”
“เออ ไอ้เก่ง=_=”
“แหม เธอนี่ว่าแต่ฉันนะ เฟอร์รารี่คันละยี่สิบล้านใช่มะ?” ผมถามพร้อมกับพยักเพยิดไปทางรถคันหรูที่จอดอยู่ในบ้าน
“ฉันไม่ได้เอามาขับแบบนายนิ”
“ชิ..ว่างๆเอามาซิ่งแข่งกันมั้ย? *-*”
“ไปไกลๆเลย แม่ฉันตีตายพอดีอ่ะ”
“โถ่...งั้นไปเป็นตุ๊กตาหน้ารถกับฉันก็ได้นะ”
“อะไร?”
“ไม่มีไร ไปเหอะ ให้ช่วยแบกมั้ย? แฟ้มอ่ะ”
“ไม่ต้องๆ แค่นี้เอง ไปละ ขอบใจนะ” ลู่หานตอบพร้อมกับยกแฟ้มออกจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไป
ดูๆแล้วท่าทางลู่หานคนนี้คงจะคบได้อย่างหมดห่วงเลยล่ะ เค้าคงไม่ใช่พวกที่จะหลอกเอาผลประโยชน์จากผมเหมือนคนอื่นๆแน่
ผมขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี ผมกล้ายอมรับเลยแหละว่าตอนนี้ในหัวสมองผมเต็มไปด้วยหน้าของลู่หาน นี่ผมกำลังเป็นบ้าอะไรกันน้า~~~
“อ้าว เซฮุนกลับมาแล้วหรอลูก แม่กำลังจะโทรตามพอดีเลย ไปไหนมาทำไมกลับดึกจัง ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะเราน่ะ” พอผมก้าวขาเข้าบ้านมาแม่ผมก็ลุกขึ้นจากโซฟาตรงดิ่งเข้ามาหาผมทันที
“อ๋อ พอดีคุณครูเค้าเรียกไปคุยเรื่องงานโรงเรียนน่ะครับ แม่ดูสิแฟ้มเป็นกองเลยต้องศึกษารายละเอียดแล้วท่องสคริปท์ไปหมดนี่เลยนะ” ผมพูดพร้อมกับอุ้มกองแฟ้มในมือไปวางลงบนโซฟา
“คุยจนดึกเลยหรอลูก?”
“เปล่าครับ ผมพาเพื่อนที่ทำงานด้วยกันไปกินข้าวแล้วก็ไปส่งที่บ้านเค้าน่ะ”
“อ๋อ..เด็กผู้หญิงที่ถ่ายรูปร่วมกับลูกน่ะเหรอ? แม่เห็นในเน็ตแล้ว น่ารักมากๆเลยเซฮุน” ผมแทบจะหลุดขำกับคำว่าเด็กผู้หญิงของคุณแม่ ฮ่าๆๆ ถ้าแม่รู้ว่าลู่หานเป็นผู้ชายแม่จะว่ายังไงกันนะ
“ครับ น่ารักสุดๆเลย”
“นั่นแน่ะ...แม่เห็นนะเรา...ในอินเตอร์เน็ตน่ะ เราชอบเค้าเหรอลูก?”
“แม่.... -///-“ ผมรู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาซะเฉยๆ ก็คุณแม่เล่นจ้องผมอย่างจับผิดขนาดนั้นนี่นา
“นั่นไง หน้าแดงหูแดงขนาดนี้แล้วอย่ามาปฏิเสธนะ”
“แม่คร้าบบ >///<” ผมเขินนน ไม่รู้จะทำยังไงผมก็ทำเหมือนทุกที นี่ผมเผลอทุบแม่หรอเนี้ย ><
“โอ้ยๆๆ เซฮุน แม่เจ็บนะ เขินแล้วทำร้ายร่างกายคนอื่นเรื่อยเลยเรานิ”
“ขอโทษคร้าบ... >/<” ผมกลัวจะทำร้ายคุณแม่อีกก็เลยเอาหมอนมากัดไว้
“โอ้ะ ตาย...ลูกแม่ทำไมเขินแบบนี้กัน ฮ่าๆ” คุณแม่ว่าผมแล้วลุกเดินออกไปทิ้งให้ผมนั่งเขินคนเดียว โอ้ย นี่ผมชอบลู่หานหรอ อั๊ยยเขินเป็นบ้าเลย นี่แน่ะๆๆๆ ผมจะทุ่มหมอนบนโซฟาทิ้งให้หมดเลย อรั๊งงงงง~
“เซฮุนนา” ผมกดดูข้อความแชทที่เด้งขึ้นมาในหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็พบว่าเป็นของนูนาเจ้าของแฟนเพจของผม ผมไม่ได้คิดว่าผมจะดังถึงขนาดมีแฟนเพจหรอกนะ แต่เพราะนูนาพวกนั้นคลั่งไคล้ผมจนไปตั้งแฟนเพจเองต่างหาก
“ครับนูนา?” ผมพิมตอบกลับไป จะว่าไปแล้วนูนาพวกนี้ก็เหมือนจะกลายเป็นพี่สาวผมจริงๆไปซะแล้วล่ะ พวกเค้ามักจะให้คำปรึกษากับผมทุกเรื่องเลย
“วันนี้เป็นไงบ้าง กับผู้หญิงคนนั้นน่ะ?”
“นูนาอ่าาา ><”
“เขินอีกละ เล่ามาเลยนะ”
“ก็ไม่ทำไมครับ เค้าน่ารักมากเลย”
“นูนาก็ว่าน่ารักดี ว่าแต่เซฮุนจะจีบเค้ามั้ยอะ?”
“ผมยังไม่แน่ใจเลยอ่ะนูนา..”
“ไม่แน่ใจอะไรหรอ?”
“ก็ผมใจเต้นแปลกๆนะเวลาเจอเค้า ทั้งๆที่ตอนแรกอยากจะแกล้ง ไม่ค่อยชอบอะไรประมาณเนี้ยอ่ะ”
“โอ้ยธรรมดา นูนาเจอเธอครั้งแรกนูนาก็ไม่ชอบหน้าเธอเหมือนกันแหละเซฮุน แต่พอได้คุยด้วยนูนาก็รักเซฮุนแบบนี้นี่ไงเล่า”
“บ้านูนาาา เขินน ><”
“นี่แกอย่ามาเคะนะ”
“นูนาอ่ะ >.<”
“จีบเลย”
“ไม่เอา”
“จีบ”
“ยังงง”
“บอกให้จีบ”
“ไม่เอาอ่าา”
“โอเซฮุน...”
“นูนา..แต่ผมจีบคนไม่เป็นนะ”
“เหรอ? นายยังจำจินรีที่นายเคยคบด้วยได้มั้ย?”
“จินรี? อย่าพูดถึงเค้าให้ผมได้ยิน นูนาก็รู้ว่าผมไม่ชอบเค้าแล้ว”
“ไม่ใช่ อย่าพึ่งดราม่าดิ โว๊ะ”
“อ้าว?”
“นูนาจะบอกว่าก็จีบเหมือนตอนจีบจินรีนั่นแหละ”
“ไม่เอา ลู่หานมีค่ามากกว่าผู้หญิงคนนั้น”
“?? หมายความว่าไง”
“ผมจะจีบลู่หาน คนละวิธีกับที่ใช้จีบผู้หญิงคนนั้น”
“ทำไง?”
“ผมจะไปบังคับให้เค้ามาเป็นแฟนผม!!!”
“ห๊ะ =[]=”
“เจ๋งใช่ป่ะ”
“ย๊าาาาา แบบนั้นเค้าไม่เรียกจีบแล้วย่ะ เค้าเรียกขืนใจ”
“นูนาก็รอดู๊~~” พอพิมตอบประโยคนี้เสร็จผมก็กดออฟไลน์แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที ฮ่ะๆ อีกไม่นาน นูนาทั้งหลายก็จะได้ยลโฉมแฟนสาวของโอเซฮุนอย่างเป็นทางการแล้วแหละ><
นี่ผมกำลังคิดจะทำอะไรนะ แต่มันก็ดีนะถ้าผมจะมีแฟนเป็นลู่หาน ผมไม่ได้คบกับใครมาตั้งนานละจนบางทีผมก็สงสัยตัวเองว่านี่ผมยังชอบผู้หญิงอยู่รึเปล่า =[]= ถ้าคบกับลู่หานผมคงจะรู้ละมั้งว่าผมชอบอะไรกันแน่..
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็มานอนกดโทรศัพท์แล้วกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง พอเข้าเฟสบุคก็ดันไปเจอเพื่อนในเฟสบุคที่เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนแชร์ข้อความของคนคนนึง
‘ยิ้มแบบนี้แล้วน่ารักจะตาย เจ้าชายน้ำแข็ง’
หืมมม? ใครนะ ฉายาเหมือนผมเลยแฮะ เอ๊ะ หรือเป็นผม? ผมมักจะถูกพูดถึงในเฟสบุคบ่อยๆ ไม่รู้กันรึไงว่าผมก็เล่นน่ะ =__= ปกติผมเห็นผมก็จะอ่านเฉยๆ แต่ครั้งนี้ไม่รู้อะไรเข้าสิง ผมกดเข้าเฟสนั้นทันที
อันที่จริงผมก็อ่านชื่อเฟสไม่ออกหรอกเพราะมันเป็นภาษาจีน แต่พอกดเข้ามามันมีวงเล็บข้างหลังว่า ‘กวางน้อย’ ทำไมมันถึงรู้สึกคุ้นๆนะ แต่พอกดดูรูปโปรโฟล์ชัดๆผมว่ามันคุ้นซะยิ่งกว่าคุ้นอีก
“ลู่หาน!” ผมช๊อคไปนิดนึงเมื่อเห็นรูปโปรไฟล์นั้น ในกรอบสี่เหลี่ยมนั่นมันคือรูปของลู่หานไถข้าง... -[]-
เห็นผมแมนๆแบบนี้ผมยังไม่กล้าทำเลยย >__< เท่ห์ชะมัดดเลยลู่หานนน~
ผมเลื่อนดูโพสท์ของลู่หานเรื่อยๆก็พบว่าเค้าพูดถึงผมเยอะเลยทีเดียว หน้าผมรู้สึกร้อนๆอีกแล้ว -\\\-
‘อยากจะซื้อตระกร้อครอบปากให้เป็นของขวัญเพื่อนใหม่ซะจริงๆ’ โอ๊ะ นี่ด่าผมปากหมาใช่ปะ?
‘แค่คำว่าเหมือนผู้หญิงหรือตุ๊ดก็ไม่ชอบแล้ว เกลียดคำว่ากระเทยที่สุด กูแมนน่ะได้ยินมั้ย!!??’
“=[]= ขอโทษคร้าบ” ผมยกมือขึ้นมาไหว้โทรศัพท์เพื่อขอโทษลู่หาน ฮืออ ผิดไปแล้ว แต่เฮ้ย! นี่ผมทำอะไร -[]- บ้าจริง อ่านต่อๆ ดีกว่า
‘ได้ทำงานกับคู่แฝดล่ะ แต่พระเจ้ากลั่นแกล้งกัน แฝดฉันหล่อ แต่ทำไมฉันต้องสวยด้วย!?’
‘ต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิง บ้าอะไรวะเนี่ย? เกลียดอะไรก็ได้แบบนั้นจริงๆ’
^^ ผมยิ้มน้อยๆให้กับข้อความต่างๆที่ลู่หานโพสท์แต่ไม่นานมันก็แจ้งว่ามีอัพเดทใหม่ เอ๋? ลู่หานโพสท์อะไรงั้นเหรอ ผมลองรีเฟรชดู...
‘โอเซฮุน...’ OoO นี่ลู่หานโพสชื่อผม? หรือจะรู้แล้วว่าผมมาแอบดู บ้าน่า จะรู้ได้ไงล่ะ อยู่ดีดีมันก็แจ้งเตือนอีกครั้งว่ามีโพสท์ใหม่ ผมกดรีเฟรชอีกครั้งแล้วก็ต้องยิ้มแก้มแทบแตก >.<
‘ฉันจะทำตัวดีดีกับนาย’ !!!!!!!จริงหรอเนี่ย? ลู่หานหมายถึงผมใช่มั้ย?? ผมก็จะทำตัวดีดีกับลู่หานเหมือนกัน >[]<
“ยะฮู้วววววว~~” ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะดีใจอะไรนักหนา ผมลุกขึ้นกระโดดไปกระโดดมาบนเตียงแล้วจูบโทรศัพท์ ฮ่าๆๆๆๆๆ ดีใจชะมัดเลย~~
ผมไม่กล้าแอดลู่หานไปแต่ก็กดติดตามอย่างเงียบๆ คิคิคิ ต่อไปนี้ลู่หานโพสท์อะไรผมก็จะเห็นแล้วใช่มั้ย เค้าจะโพสท์อะไรถึงผมบ้างน๊าาา ผมโพสท์ถึงเค้าที่หน้าเฟสผมดูบ้างดีกว่า ^__^
“พรุ่งนี้เดี๋ยวไปรับ <3”
[To be Continue]
Writer Talk ::
ความเคะอิเน่เริ่มออกแล้ว5555555
ขอย้ำนะคะว่าฟิคเรื่องนี้ ฮุนฮัน ไมใช่ ฮันฮุน (รีดเดอร์ – เตือนตัวเองเหอะนังไรท์เตอร์)
ไม่ได้จะแต่งออกนอกทะเลนะ แต่วางคาแรคเตอร์ฮุนเป็นแบบนี้แต่ต้นแล้ว55555
ขอทวงเม้นเหมือนเดิมค่ะ ฮืออ นี่ไรท์เตอร์พยายามอัพทุกวันเลยนะ
ถ้าไม่มีเม้นเพิ่มเป็นที่น่าพอใจไรท์เตอร์หนีไปอ่านหนังสือสอบแล้วจริงๆด้วย จะถึงวันสอบแกทแพทแล้วว T^T
ขอกำลังใจหน่อยได้มั้ยคะ จะได้มีแรงปั่นฟิคแล้วรีบไปอ่านหนังสือน่ะ ฮืออ...
ฟิคเราอยู่ได้ด้วยคอมเม้นเน๊อออออ <3
ความคิดเห็น