คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : I GOT A GIRL :: CHAPTER 3
“บ้าเอ้ย จริงเลย คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไงวะฮะ!!” ผมเดินบ่นคนเดียวตั้งแต่ลงจากรถของไอ้เจ้าของฟาร์มหมานั่น กล้าดียังไงมาหาว่าผมเป็นกระเทย ทุเรศชะมัด!
“ฮะ? O.O” จู่ๆก็มีเสียงตอบรับกลับมาจากทางข้างหน้า ผมเงยหน้าขึ้นจากพื้นแล้วมองไปทางต้นเสียงก็เห็นผู้ชายผมเกรียนที่เหมือนพึ่งจะไปตัดผมมายืนพิงเสาไฟฟ้าแล้วเอาไอโฟนส่องเป็นกระจกพร้อมกับเสยผมไปเสยผมมาทั้งๆที่มันเกรียนจนไม่มีอะไรจะให้เสยนั่นแหละ จะว่าไปมันก็ใช้ด่าเจ้าหมอนี่ได้นะ คนบ้าอะไรมายืนที่มืดๆส่องหน้าจอไอโฟนแล้วเสยหัวเกรียนๆวะ
“เปล่า ไม่ได้ว่านาย” ผมบอกอย่างไม่สนใจแล้วรีบๆเดินผ่านไปเปิดประตูเข้าบ้านตัวเอง
พอเข้ามาในรั้วบ้านผมก็เดินดุ่มๆไม่สนใจแม่บ้านที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนเลยสักนิด แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองตามมา พอเดินมาถึงประตูบ้านแม่บ้านอีกคนที่กำลังเล่นกับเจ้าโบกี้ลุกขึ้นแล้ววิ่งมาทางผม
“มาหาใครคะ?” แม่บ้านมองผมอย่างตระหนกๆแล้วถาม นี่จำผมไม่ได้จริงๆเหรอ?
อ๋อใช่สิ....ผมอยู่ในร่างผู้หญิงนี่หว่า...ขนาดคนที่เจอผมทุกวันตั้งแต่เด็กๆยังจำไม่ได้ ดูท่าจะสนุกขึ้นมาแล้วล่ะสิ คิคิคิ
“มาหาลู่หานค่ะ” ผมแกล้งตอบไป
“เอ่อ...คุณหนูลู่หานยังไม่กลับมาเลยค่ะ”
“ทำไมล่ะ? เมื่อกี้ลู่หานบอกฉันว่าให้เข้ามาได้เลยฉันจะไปหาลู่หาน!” ผมแกล้งขึ้นเสียงสูงแล้วกระแทกเท้าเดินไปเปิดประตูบ้าน แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าไปเจ้าโบกี้สุดที่รักก็กระโจนเข้ามาใส่ผมเต็มๆ
“โฮ่ง โฮ่งๆ โฮ่ง!!” อะไรกันแม้แต่เจ้าโบกี้ยังจำผมไม่ได้เลยหรอ? ขาผมก้าวไม่ออกเพราะตั้งแต่เด็กมาเจ้าโบกี้ไม่เคยเห่าแล้วจ้องมาที่ผมด้วยสายตาดุดันขนาดนี้ เจ้าโบกี้เป็นสุนัขพันธุ์โกลเด้นที่ผมเลี้ยงมาตั้งแต่สิบขวบ ผมเสียใจนิดๆนะ ทำไมมันจำผมไม่ได้ล่ะ ทั้งๆที่ผมแค่เห็นขนมันบนโซฟาก็รู้แล้วว่าเป็นมัน T^T
แต่เอ๊ะ!คนที่ไหนมีขนยาวๆแบบหมาเล่า แต่ผมก็เสียใจอยู่ดีแหละ
“เอะอะอะไรกันเนี่ยห๊ะ!” เสียงของคุณแม่ดังมาจากในบ้าน ไม่นานร่างบางที่ยังสาวของคุณแม่ก็เดินออกมาจากประตูบ้าน
“กรี๊ดดดดดด!” พอหม่าม๊าเปิดประตูแล้วเห็นหน้าผมเธอก็กรี้ดจนบ้านแทบแตก
“=[]=!” ผมรีบหันหลังหนีเตรียมจะวิ่งออกไปจากบ้านแต่ก็ถูกหม่าม๊ากระโดดเข้ามากอดแน่น
“อาลู่ลูกม๊า...ฮือออออออ กะไว้แล้วเชียวว่าต้องสวยถึงขนาดนี้ หม่าม๊าดีใจที่สุดในโลกเลย อาลู่รู้มั้ยหม่าม๊าทำเล็บใหม่ ทำผมใหม่ รออาลู่กลับบ้าน ไปไหนมาทำไมกลับดึกแบบนี้”
“อะ...เอ่อ...ม๊าปล่อยผมก่อนได้มั้ยฮะ?”
“อาลู่!” ม๊าตวาดผมพร้อมกับหยิกแขนผมอย่างแรง ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ เฮ้ยผมทำไรผิดเนี่ย
“เจ็บนะม๊า โอ้ยๆ!”
“นี่! พูดผมพูดฮะกับหม่าม๊าได้ยังไง?”
“อ้าว? -[]-? ก็พูดอยู่ทุกวันนี่”
“อาลู่! นี่แหน่ะ” หม่าม๊าหยิกผมอีกครั้ง อะไรวะครับเนี่ย TT^TT
“อะไรอ่ะม๊า??”
“ก็หนูแต่งตัวเป็นผู้หญิงทำไมไม่พูดกับม๊าว่าหนู ว่าค่ะ อะไรแบบนี้ห๊ะ?”
“หม่าม๊า แต่ผมไม่ชิน..โอ้ย!” เนื้อผมกำลังจะหลุดติดเล็บหม่าม๊าไปแล้ว ผมมองตามนิ้วเรียวนั่นก็พบว่าสีขาวสีชมพูกากเพชรอะไรเปื้อนเต็มแขนผมไปหมด
“ม๊า! สีเล็บม๊ามันติดแขนผมหมดแล้วเนี่ย!”
“ไอ๊หย๊า!จริงด้วย เล็บม๊ายังไม่แห้งเลย อาลู่น่ะ เพราะลื้อคนเดียวเลยย”
“อ้าว -*-”
“รีบไปแต่งตัวแล้วลงมากินข้าวเร็วๆนะอาลู่ ม๊ารอจนไส้กิ่วแล้ว ม๊าจะไปทำเล็บใหม่ล่ะ” พอหม่าม๊าพูดจบก็เดินเข้าบ้านไปเลย ไม่รอฟังผมพูดเลยสักนิด
คือผมจะบอกว่า ผมกินข้าวไม่ลงแล้วอ่ะ ขนมที่กินเข้าไปมันจุกอยู่ที่คอยังไม่ลงไปไหนเลย
“เฮ้ออออออออ~” ผมถอนหายใจเสียงดังแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม สายตาผมมันดันเหลือบไปเห็นถุงกระดาษสีน้ำตาลที่ผมโยนมันไปกองไว้กับกระเป๋าเป้ แค่เห็นก็ขนลุกแล้ว
ผมลงไปนั่งที่พื้นแล้วคลานไปหยิบมันมาดู ผมค่อยๆหยิบของในนั้นออกมาทีละชิ้นๆกองเต็มพื้นไปหมด ลู่หานอยากจะฆ่าตัวตาย ตั้งแต่เกิดมาก็ถูกจับแต่งตัวเป็นผู้หญิงมาตลอด ผมละเกลียดจริงๆ
“ลู่หานเป็นตุ๊ด!”
“ไม่ใช่นะ!”
“ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ลู่หานเป็นตุ๊ด!”
“อย่ามาว่าผมนะ T^T”
“ก็นายเป็นตุ๊ด!”
“ผมไม่ใช่ตุ๊ด”
“แล้วทำไมนายใส่เสื้อผ้าไม่เหมือนพี่เลยล่ะ” เด็กชายวัย13ขวบชี้ไปที่เสื้อผ้าของน้องข้างบ้าน
“ก็แม่ผมให้ใส่อ่ะ”
“นั่นแหละ ตุ๊ด พี่ไม่เล่นกับพวกตุ๊ดหรอก”
“..แง~~ TT[]TT” เด็กน้อยที่ถูกกล่าวหาร้องไห้ออกมาเสียงดังแล้วเดินเข้าบ้านไป
“ใครทำอะไรอาลู่ บอกหม่าม๊าซิ!” หญิงวัยกลางคนเห็นลูกสาว(?)เดินร้องไห้เข้าบ้านมาก็รีบถลาเข้ามากอดเด็กน้อยไว้
“แง...ผมเกลียดชุดที่หม่าม๊าซื้อให้ แง!”
“อาลู่~~ หม่าม๊าบอกแล้วว่าอย่าไปเล่นกับพี่คริสน่ะ” หญิงสาวรู้ได้ในทันทีว่าใครกันที่ทำร้ายลูกสาว(?)เธอ มีอยู่คนเดียวเท่านั้นล่ะที่ว่าลูกเธอเป็นตุ๊ด ใครๆก็รู้ว่าลู่หานสาวน้อยคนนี้เป็นผู้หญิง โฮะๆๆๆ
“ก็พี่คริส...ฮึก...พี่คริสมีตุ๊กตาหมีสีชมพู....ฮึกก....ผมแค่อยากเล่นด้วย”
“โธ่ อาลู่ หม่าม๊าพาไปซื้อก็ได้นะ หยุดร้องนะคนดี โอ๋ๆ”
“ไม่เอา หม่าม๊า...ลู่ขอแต่งตัวเป็นผู้ชายนะ...นะครับม๊า T^T”
“อาลู่.....T^T”
“หม่าม๊า...T^T”
“โฮฮฮฮฮฮฮ อาลู่ หม่าม๊าขอโทษ”
แล้วทั้งสองแม่ลูกก็กอดกันพร้อมกับร้องไห้ <3
“อ่ะ....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พอนึกถึงเหตุการณ์นี้ทีไรผมก็หยุดขำไม่ได้ทุกทีเลย โอ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่เดี๋ยวนะ...ตอนนี้เหตุการณ์มันซ้ำรอยเดิมแล้วนี่หว่า นี่ผมต้องกลับมาแต่งตัวเป็นผู้หญิงอีกแล้ว TT___TT
เฮ้อ...แค่สามเดือนเท่านั้นแหละ ครบสามเดือนเมื่อไรผมจะไปไถผมให้แมนเลยคอยดูดิ
ผมมองชุดชั้นในพวกนี้ทีละตัว...มันใส่ยังไงวะเนี่ย มันจะเป็นไรมั้ยถ้าผมจะไม่ใส่ชุดชั้นในพวกนี้ไปเรียน...แต่พอนึกถึงไอ้ชานยอลแล้วก็นึกได้ มันชอบมองทะลุเสื้อผ้าผู้หญิงเพื่อมองหาบรา- -
ถ้าผมเจอคนแบบนี้แล้วมันพบว่าผมไม่ได้บราแล้วเอาไปประกาศว่าผมไม่ได้ใส่บราเหมือนที่ไอ้ชานยอลประกาศว่าคนไหนใส่บราสีอะไรจะทำยังไงนะ T^T
ผมถอดเสื้อออกแล้วหยิบบราสีชมพูขึ้นมา...มือผมสั่นไปหมดแล้ว ฮืออ....ตะขออยู่ข้างหลัง? ผมจะหันหน้าไปติดยังไงอ่ะ? พวกผู้หญิงมีตาหลังกันรึไงนะ ไม่รู้แหละ ผมใส่แบบนี้ละกัน
ผมติดตะขอมันให้เสร็จก่อนแล้วค่อยๆสอดแขนเข้าไปทีละข้าง โอ้ยให้ตายย ดึงเข้าหัวไม่ได้อะ
“โอ้ยย...อึก! สำเร็จ!” ในที่สุดผมก็ใส่เจ้านี่ได้ซะที ผมเดินไปส่องที่กระจก...ฟองน้ำที่นูนออกมา...เอ่ออ สภาพมัน...ผมเอามือจิ้มลงไป มันก็บุบเข้ามา เฮ้ย! มีแต่ความว่างเปล่าในฟองน้ำนี่ ยังไงก็ต้องทำใช่มั้ยยย ผมค่อยๆยัดซิลิโคนก้อนกลมๆลงไปในชุดชั้นใน พอก้อนซิลิโคนนั่นมันถูกเนื้อผมผมก็รู้สึกจั๊กจี๋แปลกๆ อึ๊ยยยย เย็นๆนิ่มๆชะมัด ตอนนี้ผมมีหน้าอกแล้ว ดูสิ! >< ผมหมุนๆอยู่หน้ากระจกนานอยู่เหมือนกันจนไม่รู้ว่าหม่าม๊าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร
“O.O”
“O[]O หม่าม๊า!!!” ผมหันไปสบตากับม๊าพอดี ไม่นะ เห็นหมดแล้วใช่มั้ยเนี่ย อ๊ากกก
“ลู่ของม๊า....”
“หม่าม่า ไม่ใช่นะ ผม...ผมแค่...เพื่อนผมบอกว่ามันต้องใส่นี่ด้วยนะ”
“อาลู่...หม่าม๊ารู้ๆ ดีแล้วจ้ะ หม่าม๊าแค่ดีใจ T^T ลูกม๊าโตเป็นสาวแล้ว”
“หม่าม๊า =_= ผมเป็นผู้ชายนะ แล้วหม่าม๊าเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อน?”
“ม๊าว่ามันเล็กไปนะ เอาใหญ่กว่านี้ดีมั้ยจ๊ะ หม่าม๊าจะไปค้นที่ห้องมาให้” หม่าม๊าพูดรัวๆไม่สนใจที่จะตอบคำถามของผมเลยสักนิด แล้วก็ยังเดินมาจับๆคลำๆบนก้อนบ้าๆนี่อีก ถึงมันจะไม่ใช่ของจริงแต่ทำไมผมโคตรเขินเลยวะ?
“ไม่เอานะม๊า แค่นี้ก็น่ารำคาญตายแล้วเนี่ย”
“จ้ะ เล็กๆน่ารักกำลังดีเลย ^^”
“ม๊าอ่ะ...”
“เขินหรอ ฮิฮิฮิ”
“ไม่ใช่นะ ไม่ชอบเลยอะ”
“จ้ะ โอเคหนูเขิน หม่าม๊าไปดีกว่า รีบลงไปกินข้าวนะจ๊ะ”
“-[]-“ ไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยใช่มั้ยเนี่ย
“ซ่าาาาา!!” ผมเปิดฝักบัวแล้วยืนแช่น้ำอยู่อย่างนั้น สบายจริงๆเลยอาห์ พอหันไปทางกระจกผมก็คลี่ยิ้มออกมาบางๆ เซกซี่จริงเลยเรา >.< ผมเสยผมที่เปียกชุ่มไปไว้ข้างบนแล้วกัดริมฝีปากเบาๆ อะคึ หล่อชะมัด! ทำไมถึงได้หาว่าผมสวยกันนะ สงสัยต้องไปอาบน้ำโชว์ ฮ่าๆๆๆๆ
ผมหยิบเสื้อผ้าที่คิดว่าหล่อที่สุดมาใส่ อย่าคิดว่ามันคือชุดสูทอะไรแบบนี้นะ มันคือเสื้อกล้ามสีดำโชว์กล้ามน้อยๆของผมแล้วก็กางเกงบอกเซอร์สีน้ำเงินล่ะ ฮ่าๆ ดูดีจริงๆเลย แต่พอเห็นวิกผมสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะนั่นมันทำให้ผมอารมณ์เสียนิดๆล่ะ ลงไปกินข้าวเป็นเพื่อนหม่าม๊าดีกว่า~
“มาแล้ววว~”
“อาลู่! ใครให้แต่งตัวแบบนี้ห๊า?” พอเดินมาถึงโต๊ะอาหารหม่าม๊าก็ตวาดผมอีกแล้วว
“ก็ลู่อยากใส่แบบนี้นี่หม่าม๊า ลู่เป็นผู้ชายนะม๊า อีกอย่างนี่อยู่บ้านนะม๊า T^T” ผมเดินเข้าไปอ้อนหม่าม๊าสุดชีวิตเลยแหละ
“นี่เห็นว่าวันแรกนะ ไปทำตัวให้ชินเลยนะ หม่าม๊าจะซื้อชุดผู้หญิงมาไว้ที่บ้านต่อไปนี้จนกว่าจะครบ3เดือนห้ามแต่งตัวเป็นผู้ชาย!”
“ห๊า O[]O!!?” ผมแทบจะล้มทั้งยืน คำสั่งบ้าอะไรเนี่ย
ตื๊อดึ่ง~~
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของผมดังขึ้นเรียกสติผมกลับคืนมา ผมควักมันออกมาจากกระเป๋าแล้วกดดู นั่นยิ่งทำให้ผมอยากล้มลงไปซะจริงๆ
‘เซฮุนกับแฟนสาว’ นั่นคือหัวข้อในข้อความที่เลย์ส่งมาให้ผมดู พอเลื่อนลงมาก็เจอภาพผมกับไอ้เซฮุนเดินจูงมือกันที่โรงเรียน หน้าไอ้เซฮุนกำลังกระซิบเหมือนกินหูผมอยู่แล้ว ส่วนหน้าผมน่ะเหรอ? มองในมุมนี้บอกได้เลยว่ามันดูเขินๆแดงๆจริงๆน่ะแหละ บ้าจริง! ตอนนั้นทำไมไม่รู้สึกว่ามันหวานอะไรแบบนี้เลยนะ ถ้าทุกคนได้ยินประโยคสนทนาไม่สิ...ประโยคกัดจิกที่ไอ้เจ้าของฟาร์มหมานั่นมันพูดกับผมล่ะก็ต้องทำหน้าเหมือนผมทั้งนั้นแหละ โกรธจนหน้าแดงน่ะรู้จักมั้ย? !
“ม๊า...ม๊ากินข้าวไปก่อนเลยนะ ลู่ไม่กินละ”
“อ้าว อาลู่! เดี๋ยวสิอย่าพึ่งไป” หม่าม๊าตะโกนเรียกตามหลังผม แต่ผมไม่สนใจ ตอนนี้ผมไม่พร้อมจะคุยอะไรแล้วทั้งนั้น ผมรู้ว่าขืนอยู่กินข้าวกับม๊าก็คงจะต้องได้ยินแต่เรื่องที่ผมแต่งหญิงแน่ๆ ไม่อยากฟัง นอนดีกว่า
ราตรีสวัสดิ์!!
“กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงง”
“อือออ....” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วกดเจ้านาฬิกาปลุกให้หยุดดังขึ้น วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษเลย จะทำไมซะล่ะ ก็ผมมีภาระที่เพิ่มขึ้นในการแปลงร่างน่ะสิ พอลุกขึ้นไปอาบน้ำอะไรเสร็จแล้วมายืนหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วใจหายชะมัด คิดถึงชุดนักเรียนชายจัง TwT
ผมค่อยๆใส่บราบ้าๆนี่ด้วยมือสั่นเหมือนเมื่อคืนไม่มีผิด ตื่นเต้นหรอ? ไม่รู้สิบรรยายไม่ถูกเลย พอยิ่งใส่ชุดนักเรียนผู้หญิงเข้าไปแล้วยิ่งใจเต้นแรงขึ้น โอ้วไม่.... สุดท้ายวิกผมก็มาอยู่บนหัวผมเรียบร้อย ภารกิจแปลงร่างสำเร็จ! ผมรู้สึกเหมือนกำลังแต่งตัวให้ผู้หญิงอยู่ยังไงอย่างงั้นแหละ...ถ้าผมมีแฟนผมคงช่วยเธอแต่งตัวได้...แต่บ้าจริง! ผมแต่งตัวแบบนี้แล้วผมจะหาแฟนเป็นผู้หญิงได้ยังไงกันเล่า
“ไปเรียนแล้วนะคร้าบบบ” ผมรีบวิ่งผ่านห้องทานอาหารแล้วบอกหม่าม๊าสุดที่รักที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ ไม่อยากเจอหม่าม๊าในสภาพนี้เลย อายก็อาย อีกอย่างคือไม่อยากได้ยินคำชมที่ว่าแบบ สวยจัง อะไรแบบนี้ด้วย
ผมเดินทอดน่องออกจากซอยบ้านช้าๆ อันที่จริงบ้านผมก็มีคนขับรถนะ แต่ผมชอบไปเองมากกว่า ผมมักจะออกจากบ้านตั้งแต่7โมงเช้าแล้วเดินไปขึ้นรถเมล์ พอถึงตลาดก่อนจะถึงโรเรียนสัก1ป้ายผมก็ลงตรงนั้นแล้วเดินหาอะไรกินเล่นไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียน การที่ผมเดินเล่นแบบนี้มันทำให้ผมพบเจออะไรแปลกๆเยอะเลยแหละ ตลาดนี้มีแต่ของน่าสนใจทั้งนั้น วันนี้ผมกะจะแวะไปร้านการ์ตูนสักหน่อย คึคึ
“ลู่หาน..” ผมได้ยินเหมือนใครบางคนเรียกชื่อผม พอเงยหน้าขึ้นจากพื้นก็พบผู้ชายในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับผมยืนอยู่ด้วยท่าทางเงอะๆงะๆ
“อ้าว...เซฮุน..?”
“จำกันไม่ได้แล้วหรอ?”
“เปล่า มาทำอะไรตรงนี้อ่ะ?” ผมถามงงๆเพราะไอ้ท่ายืนเก้ๆกังๆของมัน - -
“มารอเธอ”
“=__= บอกแล้วไงว่าให้เรียกนายแบบเดิมอ่ะ”
“ไม่เอา เดี๋ยวมันไม่ชิน เผลอไปเรียกนายความก็แตกหมดสิ”
“ตามใจเหอะ -*- ไปละ“ ผมเดินเบี่ยงหลบมาข้างๆเพราะไม่อยากคุยด้วยเท่าไร ไม่รู้ทำไมทั้งที่เมื่อวานก็คุยกันดีดีแล้วนะ แต่พอมันว่าผมเป็นกระเทยผมก็เคืองๆมันยังไงไม่รู้สิ
“โกรธอยู่เหรอ?” เซฮุนถามทั้งๆที่มันยังยืนหลังหลังนิ่งอยู่ที่เดิมข้างหลังผม ผมหันไปมองมัน...นี่คิดว่าตัวเองเท่ห์นักรึไงวะเนี่ย?
“ไม่ได้โกรธ”
“งั้นไปโรงเรียนด้วยกันป่ะ?” เซฮุนกลับหันหลังมาหาผม เออหันมาซะที นึกว่าจะหันหลังคุยกันไปตลอดซะอีก
“ไม่ไป”
“ไหนบอกว่าไม่โกรธ?”
“บอกว่าไม่ไป ไม่ได้บอกว่าโกรธ”
“ถ้าไม่โกรธแล้วทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ”
“เอ๊า! ก็ฉันไปเองอยู่ทุกวัน จะทำไมเนี่ย?”
“ก็อุส่ามารับนะ”
“มารับ? ใครขอเนี่ย?”
“อยากมาไง เมื่อคืนฉันขอโทษจริงๆนะ ไม่ได้ตั้งใจจะว่านายแบบนั้นเลยนะ” เซฮุนพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจังกับการขอโทษมากๆแต่สายตาช่างเว้าวอนเหลือเกิน นี่จากใจจริงเลยสินะ? ไม่น่าเชื่อว่ามันจะทำแบบนี้เป็นด้วย
“เอออๆ ช่างมันเหอะ ไปก็ได้” ผมตอบแล้วเดินไปทางแลมโบกินี่สีขาวสุดหรูของมัน เซฮุนรีบวิ่งไปเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งให้แล้วยืนรอจนผมเดินเข้าไปนั่งเรียบร้อย จากนั้นก็ปิดประตูลง... ทำดีผิดปกติปะ?
“เธอรู้ยังว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบนแฟนคาเฟ่บ้าง?” จู่ๆเซฮุนก็พูดทำลายความเงียบ ผมที่กำลังตาปรือจะหลับก็รีบสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาถามเซฮุนว่าอะไรนะเพราะไม่ได้ยินที่มันพูดเลยซักนิดเดียว
เซฮุนทำหน้ารำคาญใส่ผมแล้วทวนคำถามให้ฟังอีกรอบ
"ฉันถามว่ารู้มั้ยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบนแฟนค่าเฟ่บ้าง"“
“ใครจะไปรู้ แค่คิดก็ไม่อยากจะเปิดแล้ว รำคาญตาย”
“ฮ่าๆ ตอนนี้คนเค้าคิดว่าเธอเป็นแฟนฉันไปกันทั่วแล้ว”
“อ๋อเหรอ? งั้นนายควรจะออกห่างๆจากฉันได้ละนะ”
“ทำไมอ่ะ?”
“เอ๊าถามแปลก -*- อยากให้คนเข้าใจผิด?”
“แล้วเธอไม่คิดหรอว่ามันคงจะสนุกดี”
“ไม่เลย”
“ลู่หานอ่าาา...” เซฮุนเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูออดอ้อนมากกก
“อย่าเรียกแบบนี้ได้ป๊ะ ขนลุกว่ะ”
“เธอเข้าไปดูสิ เนี่ยๆอ่ะๆ คอมเม้นเค้าอวยพรให้เรารักกันดีด้วยนะ ไม่มีใครด่าเธอเลย มันน่าสนุกนะฉันว่า” เซฮุนพูดพร้อมกับยื่นไอโฟนของมันมาให้ผม ใครอยากดูกันนนน แต่ผมก็รับมันมาดูแล้วเลื่อนอ่านคอมเม้นไปเรื่อยๆ มันมีเกือบสองร้อยคอมเม้นท์ได้ ให้ตายเหอะเยอะชะมัดเลย
“เซฮุนของนูนามีแฟนแล้วหรอ นูนาเสียใจ...แต่นูนาก็ยินดีด้วยน๊า”
“เด็กบ้า ร้ายกาจที่สุด ไปแอบมีแฟนตอนไหนห๊ะ? รักกันนานๆนะเซฮุนนี่”
“แฟนโอป้าสวยจังเลย อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจัง”
“เมื่อวานฉันเห็นเค้าสองคนไปซื้อของด้วยกันที่ห้างด้วยล่ะ” ห๊ะ-0- หวังว่าจะไม่ใช่ตอนซื้อชุดชั้นในนะ...
“นังชะนีนี่น่าหมั่นไส้ชะมัด” อ้าว...ไหนบอกไม่มีใครด่าไง - -*
“เซฮุนรักใครเราก็รักด้วย”
“เซฮุนก็มีหัวใจ พวกเราอย่าไปเกลียดแฟนเค้าเลยเนอะ เรามาซัพพอร์ตคู่นี้กันดีกว่า”
“ฉันเห็นด้วยกับคอมเม้นข้างบน”
“ฉันก็เห็นด้วย”
“ฉันด้วย”
“ฉันก็ด้วยคนดิ”
“ฉันๆๆๆด้วย”
“เอ่อ...ฉันด้วยก็ได้”
แล้วมันก็ตามมาด้วยข้อความแบบนี้อีกเกือบ20ข้อความ ห๊ะ - -*
พวกเธอไม่ถามผมซักคำว่าผมใช่แฟนมันรึเปล่า T^T
“แล้วไงอ่ะ? จะให้ฉันเล่นเป็นแฟนนายเหรอ?” ผมคืนไอโฟนให้เซฮุนแล้วหันไปถาม
“ก็แล้วแต่เธอ”
“งั้นไม่เอา”
“เฮ้ยยเธออ่ะ ก็แบบนี้ก็ได้ ไม่ต้องบอกใครหรอก เราก็ไปไหนด้วยกันแบบนี้นี่แหละ”
“-__- ฉันก็มีเพื่อนนะ ไม่ได้สันโดษแบบนาย“
“ก็ไหนบอกว่าจะให้ฉันไปกับเธอด้วยไง”
“เออออ -*- ตามใจนายเลยยอยากทำอะไรก็ทำเลยไป”
“จริงนะ ^^”
“=_____=” ทำไมผมรู้สึกแปลกๆกับคำถามของมันวะครับ? ลางสังหรณ์ผมมันบอกว่ามันจะต้องทำอะไรที่ผมคาดไม่ถึงแน่ๆ
พอมาถึงโรงเรียนเซฮุนจอดรถเสร็จก็รีบลงมาเปิดประตูรถให้ผม แต่ก่อนจะได้ทำอะไรต่อผมก็อยากจะมุดกลับเข้าไปในรถมากๆเลย นักเรียนหญิงเกือบ10คนวิ่งมาพร้อมกับช่อดอกไม้ แล้วก็ยังมีภาพคู่ของผมกับเซฮุนอีก นั่นมัน....ภาพผมนอนหลับบนรถแล้วเซฮุนอยู่ข้างๆ....อะไรเนี่ย? ผมหันมองหน้าเซฮุนเป็นคำถาม แต่เหมือนมันจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไร
“ก็เมื่อวานมีคนมาแสดงความยินดีอ่ะ ฉันเลยให้ของขวัญตอบแทนเค้าไปเป็นรูปคู่อ่ะ เธอเอาแต่หลับอุตุฉันแอบถ่ายไว้พอดีเลย” เซฮุนก้มลงมากระซิบข้างๆหูผมทำให้นักเรียนหญิงแถวนั้นกรี้ดกันแทบจะเสียสติ แต่คำตอบของมันจะทำให้ผมเสียสติซะมากกว่า
“ห๊ะ? ฉันยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับนายเลยนะ ทำไมทำแบบนี้อ๊ะ” ผมเอาดอกไม้ที่ได้จากพวกผู้หญิงฟาดๆลงบนแขนเซฮุนจนมันกระจายเบาๆ ผู้หญิงแถวนั้นถอยหลังห่างออกประมาณ2-3ก้าวตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“โอ้ย! ก็เค้าขอรูปคู่แต่ฉันไม่มีนี่เลยให้รูปนั้นไป อีกอย่างก็ไม่ได้บอกด้วยว่าแฟนอ่ะ”
“โธ่ มันเหมือนแฟนกันเลยนะเซฮุน T^T”
“หรอ? งั้นบอกเค้าว่าเป็นแฟนกันดีปะ?”
“นี่! พอเลย! ถ้านายพูดอะไรอีกฉันจะฆ่านายแน่” ผมขู่ลั่นแล้วหันไปรับดอกไม้ที่พวกผู้หญิงให้ผมแล้วรีบเดินหนีไปจากตรงนั้น เซงชะมัดเลย
แต่วันนี้ผมก็รู้สึกดีกว่าเมื่อวานขึ้นเยอะ สายตาที่จ้องจิกผมจนพรุนเมื่อวานนี้เปลี่ยนเป็นสายตาอิจฉาๆแทน แต่พอมาถึงหน้าตึกเรียนก็แทบหงายหลังเลยจริงๆ
ป้ายโปสเตอร์โปรโมตโรงเรียนสูงเท่าตึก3ชั้นถูกแขวนลงมาจากตึกเรียนตั้งแต่ชั้น5จนถึงชั้น2 มันใหญ่มากจริงๆ ไม่ต้องบอกก็คงจะเดาถูกใช่มั้ยครับว่าภาพอะไร? ใช่แล้ว ภาพผมกับเซฮุน! ผมคล้องแขนกับมันถือหนังสือแล้วยิ้มหวาน ด้านหลังแบคกราวด์เป็นตึกโรงเรียน บอกผมทีว่านี่มันภาพโปรโมทโรงเรียนงั้นเหรอ? T[]T
“เดินไม่รอเลยนะ..โห!” เซฮุนวิ่งมาหยุดยืนอยู่ข้างๆผมแล้วยืนอ้าปากหวอเป็นเพื่อนผมอยู่ข้างๆ
“=__=”
“เต็มอินเตอร์เน็ตแน่ๆ” เซฮุนพูดอย่างภาคภูมิใจ
“เหอะ...อยากร้องไห้จัง...”
“เฮ้ยเธอ...อย่าร้องไห้นะ ควรจะดีใจสิ”
“ดีใจกับผีเส้ ความเป็นชายของฉันน”
“นี่อย่าเวอร์ได้ปะ ยังไม่ได้แปลงเพศซะหน่อย”
“โอเซฮุน...”ผมหันไปมองค้อน
“อะไร?”
“ไอ้เจ้าของฟาร์มหมา ปากนายเปิดฟาร์มรึไงกันฮะ?”
“=[]=” เซฮุนไม่ตอบอะไร ดูท่าทางมันจะช๊อคกับคำด่าของผมสินะ ฮ่าๆๆๆ
“น่ารัก...คำด่ายังน่ารักเลย...” บ้าน่า- - นี่ผมด่ามันอยู่นะ
ข่างมันเถอะ ผมไม่สนใจแล้วเดินหนีขึ้นห้องเรียนไป ไปอ่านการ์ตูนดีกว่า~~
สิ่งที่ผมคาดหวังจากการมาโรงเรียนเช้าๆก็คือความสงบสุขและมุมเงียบๆในการอ่านการ์ตูน แต่ผมหาไม่ได้เลยในวันนี้ พอทุกคนที่เข้าห้องมาเจอผมต่างก็เข้ามารุมผมและถามถึงไอ้โอเซฮุน ทั้งๆที่มันอยู่ห้องข้างๆแท้ๆทำไมถึงไม่ไปถามมันนะ มารุมผมกันทำไมวะเนี่ย
ดูเหมือนไอ้เรื่องผมเป็นแฟนกับเซฮุนจะถูกยอมรับได้แล้วจากพวกแฟนคลับทั้งหลายของเซฮุน เลย์บอกกับผมว่าเหมือนเซฮุนจะคุยอะไรซักอย่างกับพวกแฟนคลับเมื่อคืนนี้แล้วแฟนคลับก็หันมาสนับสนุนผมกับเซฮุนแทนซะงั้น แต่พอกดเข้าไปดูเซฮุนก็ลบมันออกไปซะแล้ว มันพูดอะไรกันนะ T T
วันนี้ทั้งวันของขวัญซัพพอร์ตถูกส่งมาให้ผมไม่หยุด นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย พอตอนเที่ยงผมกับชานยอล ซิ่วหมิน เฉิน และเลย์กำลังจะออกไปกินข้าวด้วยกันก็เจอเซฮุนยืนรออยู่หน้าห้อง
“แฟนเธออ่ะลู่หานน” ซิ่วหมินพูดพร้อมกับเปิดกระโปรงผมเล่น
“ไอ้อ้วน!” ผมหันไปตบหัวมัน แรงๆสักป้าบ แม่งแกล้งอยู่ได้
“ขอฉันไปด้วยคนนะ...” เซฮุนพูดต่อหน้าทุกคนแล้วเกาหัวเก้อๆ นี่ผมตาฝาดไปรึเปล่าเนี่ย ทุกคนเองก็ดูตกใจไม่แพ้กัน โอเซฮุนที่ทุกคนคิดว่าเค้าคือเจ้าชายน้ำแข็งแห่งยอดเขาเอเวอร์เรสกำลังยอมลดตัวลงมาขอกินข้าวกับกลุ่มนักเรียนห้องข้างๆที่ทั้งโรงเรียนขนานนามว่าเป็นกลุ่มสุดแสนจะติงต๊องและหาสาระไม่ได้ O.O
“ได้อยู่แล้ว ป่ะไปกันเลยย” ชานยอลยิ้มยิงฟันขาวแล้วเดินไปโอบคอเซฮุนลากไปอย่างสนิทสนม นี่มันรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร = =??
วันนี้บรรยากาศการกินข้าวของผมมันมีความสุขมากๆที่สุดเลย เพื่อนที่แสนจะบ้าบอของผมมันก็บ้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ส่วนเพื่อนใหม่ของผมก็แลดูมีชีวิตชีวาขึ้นมามาก คนทั้งโรงอาหารก็คงจะคิดแบบเดียวกันกับผม รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนหน้าโอเซฮุนหลายครั้งมากๆเมื่อถูกเพื่อนๆของผมแซวบ้างแกล้งบ้าง มองๆไปเซฮุนก็เป็นผู้ชายที่น่ารักมากๆเหมือนกันนะ แต่หน้าปกติที่ชอบทำคือขมวดคิ้วเป็นปม มีใครไปบอกว่ามันหล่อรึไงถึงทำอยู่ได้ทั้งวันน่ะ ยิ้มแบบนี้แล้วดูเป็นมิตรกว่าเยอะเลยแฮะ
“จ้องจนจะท้องแล้วลู่หาน” เลย์เอ่ยขึ้นก่อนที่ทั้งกลุ่มจะมองผมเป็นตาเดียวกันหมด รวมถึงไอ้คนที่ถูกจ้องด้วย
“ฮิ้ววววว~~~~~!” จู่ๆทั้งกลุ่มก็โห่ขึ้นมาพร้อมกันจนคนทั้งโรงอาหารหันมามอง เฮ้ยยยย ไอ้พวกนี้นี่ชอบเสียงดังให้เป็นที่สนใจอยู่เรื่อย ผมเห็นเซฮุนก้มหน้าลงไป ถึงแม้จะเห็นไม่ชัดเท่าไรแต่ก็เห็นว่าหน้ามันแดงๆ โดยเฉพาะหู...แดงยังกับใครไปบิดงั้นแหละ
“เฮ้ย เซฮุนเขินลู่ว่ะ ดูหูดิโคตรแดงเลย!” สิ้นความคิดเท่านั้นแหละ ปากโทละโข่งของชานยอลก็แหกปากเสียงดังจนคนเค้าหันมามองอีกรอบ แต่ทำไมต้องมีชื่อผมด้วยวะเนี่ย
“บ้าไม่ได้เขิน! ><” เซฮุนกัดริมฝีปากตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับฟาดๆๆลงบนไหล่ของชานยอล เฮ้ย! ทำไมมันดู.... ตุ๊ดๆ? -___-
“อิ่มและ ฝากเก็บด้วยนะลู่” เฉินใช้โอกาสที่ทุกคนมัวแต่หันไปสนใจเซฮุนพูดขึ้นแล้วรีบลุกวิ่งไป อ้าวไอ้นี่!
“ฉันๆด้วย ฉันด้วย! บาย!” ซิ่วหมินเห็นเฉินวิ่งไปก็รีบลุกตามไป อ้าว...พวกมันเล่นผมละไง
“ไอ้อ้วน! กลับมาเลยมึง!” ผมตะโกนเรียกแล้วปาทิชชู่ใส่ แต่น้ำหนักเบาๆของมันก็ไม่ได้ตามไปถึงตัวไอ้อ้วนหรอก
“ลู่หาน!” เซฮุน จ้องผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้องั้นแหละ ผมทำอะไรผิดวะคร้าบบ
“นายมองฉันแบบนี้ทำไม?”
“เธอเป็นผู้หญิงนะ เมื่อกี้พูดอะไรน่ะ”
“อ๋อ...-*-“ แค่พูด มึง แค่นี้เอง ทำไมต้อวซีเรียสด้วยว้า
“คึคึคึคึ คือว่า... ลู่หาน... ฉันปวดขี้อะ ไปนะ” เลย์พูดแล้วรีบลุกออกจากโต๊ะไปทันทีแต่มันก็ทิ้งจานเอาไว้เหมือนไอ้สองตัวนั้นไม่มีผิด...ไอ้เลย์! ฝากไว้ก่อนเหอะ
“เอ่อ....เซฮุน ลู่หาน....ฉัน....” ชานยอลมองหน้าผมกับเซฮุนสลับกันแล้วยิ้มแห้งๆมาให้
“อย่าบอกนะว่าจะไปอีกคน?” ผมถามอย่างรู้ทัน
“เอ่อ...แฮ่ๆ พอดีพริกติดฟันอะ แคะตรงนี้ก็เกรงใจเซฮุน แฮ่ๆ ไปละ บายยยยยย” ชานยอลพูดจบก็รีบวิ่งออกไปอีกคน ไอพวกบ้านี่!!!!!!!
“นายอย่าคิดจะไปเชียวนะเซฮุน” ผมพูดเสียงเย็นแล้วเอื้อมมือไปจับแขนเซฮุนแน่น เซฮุนดูจะตกใจนิดๆแต่ก็ยิ้มมาให้ผม
“ไม่ไหนไหนหรอก เดี๋ยวช่วยเก็บนะ”
“O.O พูดว่าไรนะ?”
“เดี๋ยวช่วยเก็บไง”
“จริงดิ? *0*”
เซฮุนไม่ตอบแต่เอื้อมมือมาหยิบจานผมไปแทน สองมือของเซฮุนค่อยๆกวาดเศษอาหารทั้งหมดทุกจานมารวมกันไว้แล้วค่อยๆเอาจานเปล่าไปซ้อนกันไว้อย่างเป็นระเบียบ
“เธอถือจานเปล่าไปละกัน เดี๋ยวฉันจะเอาเศษอาหารไปเทเอง”
“O-O”
“? รออะไรเล่า ไปดิ”
“อะ...เออๆๆ รู้แล้ว” ผมตอบแล้วหยิบจานเปล่าเดินตามเซฮุนไป
มองจากมุมนี้ โอเซฮุนน่ารักแล้วก็อบอุ่น ไม่เหมือนที่เค้าว่ากันเลยสักนิดนึง
“เธอๆ เดินให้เหมือนผู้หญิงนิดนึงดิ” เซฮุนเอาเท้ามาเขี่ยขาผมตอนที่เดินไปขึ้นห้องเรียนด้วยกัน แล้วไอ้ที่มันทำนี่มันเหมาะจะทำกับผู้หญิงเรอะ?
“นายก็เหมือนกันแหละ ทำให้เหมือนฉันเป็นผู้หญิงหน่อยไม่ได้ไง๊?”
“แล้วฉันทำไม่เหมือนเธอเป็นผู้หญิงตรงไหนเนี่ย?”
“แล้วนายเอาเท้าเขี่ยผู้หญิงหรอ?”
“อืม...มั้งนะ”
“=__=”
“ก็ฉันไม่ค่อยจะได้อยู่กับผู้หญิงนี่หว่า”
“แล้วพวกที่เดินตามนายต้อยๆพวกนั้นล่ะ?”
“ก็ไม่ได้มาเดินด้วยกันซักหน่อย”
“นายนี่น้า...”
“ทำไม?”
“เปล่าๆๆ”
“พูดมานะ”
“ก็บอกว่าเปล่าไงเล่า!”
“เปล่าบ้าอะไร?” เซฮุนดึงแขนผมมารวบไว้ข้างนึงก่อนที่อีกข้างจะมาจี้ที่เอวผม โอ้ยไอ้บ้า มันจี้นะเว้ย
“ปล่อยยย! อ๊ะ ฮ่าๆๆ ปล่อยดิ อ๊ากก ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะลั่นเพราะแรงจี้ของอีกคน บ้านี่จี้อยู่ได้ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว ผมดิ้นไปดิ้นมา ยิ่งดิ้นหนีเซฮุนก็ยิ่งตามเข้ามาใกล้ รู้ตัวอีกทีมันก็จี้ผมจนเข้าไปชิดกำแพงแล้ว ตอนนี้ตัวผมกับเซฮุนแทบจะแนบชิดติดกัน เซฮุนก้มลงมองผม ส่วนผมเงยขึ้นไปมองหน้ามันโดยที่มือข้างซ้ายของเซฮุนจับแขนผมไว้แล้วยกขึ้นเหนือหัวกดชิดติดกับกำแพงอิฐสีขาว ส่วนมือขวาที่จี้เอวผมเมื่อกี้ก็หยุดจี้แล้วค้างไว้ที่เอว....
ถ้าให้เดาท่ามันคงล่อแหลมมากเลยล่ะ คิดได้แบบนั้นผมก็รีบดิ้นๆพยายามจะสะบัดตัวออกแต่เซฮุนก็ไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ มันดันตัวเองเข้ามาใกล้ผมยิ่งกว่าเดิม ส่วนใบหน้าหล่อนั่นก็ก้มลงมาอีก ผมหลับตาปี๋เพราะไม่อยากสบตากับมันแล้ว แต่อยู่ดีดีเซฮุนก็ปล่อยแขนกับเอวผมแล้วดันตัวออกห่างอย่างแรง อะไรของมันวะเนี่ย?
“เอ่อ...เธอไปขึ้นห้องไปเหอะไป ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน” เซฮุนก้มลงที่พื้นแล้วพูด นี่มันไม่คิดจะมองหน้าผมเลยรึไงกัน
“อะ..เออ งั้นฉันไปละนะ” ผมตอบไปอย่างงงๆก่อนจะตัดสินใจขึ้นห้องไปก่อนเพราะผมก็ไม่ได้อยากจะไปห้องน้ำกับมันซักเท่าไหรอก
“อือ ตั้งใจเรียนนะเธอ...” เซฮุนพูดเบาๆทำให้ผมได้ยินไม่ถนัด แต่ผมว่าผมได้ยินไม่ผิดนะ เซฮุนบอกว่า ‘ฉันปวดขี้นะเธอ’ ใช่ปะ =[]=? นี่แม่งมาบอกผมทำไมวะ??? ไม่น่าล่ะทำไมถึงได้ดูอายๆ ไอ้ฮุนแม่งปวดขี้นี่เอง 55555555555
“เมื่อกี้มันอะไรกันนะ...” เซฮุนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วมองหน้าตัวเองในกระจก ใบหน้าหล่อมองหน้าตัวเองที่แดงก่ำตั้งแต่แก้มไปจนถึงใบหู ทำไมใจเต้นรัวขนาดนี้ แล้วทำไมถึงร้อนขนาดนี้? เลือดทั้งตัวขึ้นมากองอยู่รวมกันบนหน้ารึไงกันเนี่ย มือหนาเปิดน้ำแล้ววักขึ้นมาล้างหน้าตัวเองเกือบสิบครั้งได้ น้ำเย็นๆช่วยให้อุณหภูมิของความร้อนบนหน้าลดลงได้เยอะเลยทีเดียว
“ยัยนั่นมันเป็นผู้ขายนะโอเซฮุน...”
[To be continue]
Writer Talk ::
เยสสสสส! ในที่สุดก็แต่งจบบบ >< ตอนนี้แต่งแบบเลื่อนลอยมากเลย
ไม่มีพลอท ไม่มีอะไรเลยจริงๆ แต่งเรื่อยๆ แต่งตั้งแต่3โมงจน3ทุ่ม -*-
แต่งไปเปิดเพลงหาแรงบรรดาลใจไป ไม่มีเลย5555555 อยากให้สองคนนี้รักกันเร็วๆซะที
เอาล่ะ ตอนต่อไปอิเน่จะเริ่มรุกแล้วน๊า (รีดเดอร์ : นี่ยังไม่รุกอีกเหรออ?)
เรารู้ว่ามันยังไม่สะใจคุณ 5555555555555
ขอเม้นด้วยนะค๊า ตอนต่อไปรับรองหวานๆเขินๆจ้า จะพูดถึงความรู้สึกนังเน่แล้วว
ความคิดเห็น