คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I GOT A GIRL :: CHAPTER 2
“ลู่หาน...”
“...”
“ฉันจะนับหนึ่ง...”
“...”
“สอง...”
“...”
“สาม....”
“...”
“ขอโทษน่ะ” ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาชิดกับใบหน้าเรียวเล็กที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ สันจมูกคมชิดลงบนหน้าผากมนก่อนจะไล้สูดดมความหอมไล่ลงมาตามโครงหน้าหวานเรื่อยๆจนมาถึงซอกคอขาว มือหนาจับกลุ่มผมนุ่มที่ปรกใบหน้าหวานออกไปให้พ้นทาง จมูกโด่งฝังลงบนซอกคอขาวของอีกคน แต่ก่อนนจะได้สูดดมอะไรไปมากกว่านี้ร่างสูงก็สะดุ้งโหยงทันทีเมื่อเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมดังขึ้นพร้อมกับแรงสั่นของเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา
สติทั้งหมดที่มีกระเจิดกระเจิงหายไปหมด เซฮุนรีบเด้งตัวกลับมานั่งตัวตรงบนเบาะของตัวเองแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์สีขาวเครื่องหรูออกมารับ
“ฮัลโหล”
[ว่าไงครับเพื่อน ได้นมรึยังครับ?] ปลายสายส่งเสียงยียวนมาทำให้โอเซฮุนอยากจะตะคอกด่ากลับไป
“โทรมาทำไมวะ ถามแค่นี้อะเหรอ ถ้าจะกวนตีนนี่วางสายไปเลยนะ”
[อะไรของแกวะ?]
“บ้าเอ้ย ตกใจหมด โทร มาทำไมตอนเข้าด้ายเข้าเข็มวะ?”
[เฮ้ย? เข้าด้ายเข้าเข็มอะไร นี่แกทำไรทูตสาวของโรงเรียนวะเซฮุน]
“ไม่มีไร แค่นี้นะ หลับอุตุปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่น แม่ง”
[เอ่อ..คือ]
ติ๊ด! เซฮุนตัดสายทิ้งทันที ก่อนที่จะหันหลับมาปลุกคนขี้เซาต่อ แต่พอเห็นโทรศัพท์อยู่ในมือ ความคิดชั่วร้ายก็เกิดขึ้น
เซฮุนเข้าแอพกล้องแล้วถ่ายลู่หานขณะหลับเอาไว้ ร่างสูงดันตัวเองให้หน้าไปแนบชิดอยู่กับอีกคนแล้วใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปคู่เอาไว้
“คึคึคึ” เซฮุนหัวเราะออกมาน้อยๆก่อนที่จะเริ่มปลุกลู่หานอย่างจริงจัง
“ตื่นซะทีเหอะขอร้องแหละ” มือหนาจับไหล่บางแล้วเขย่าไปมาอย่างไม่กลัวว่ากระดูกของอีกคนจะหักเลยสักนิด
“อืออออ ตื่นแล้ว โอ้ยเจ็บ” ลู่หานลืมตาโพลงทันทีที่รู้สึกถึงแรงบีบและเขย่าบนไหล่ของตัวเอง
“หลับแบบนี้เดี๋ยวพี่ก็พาข้าม่านรูดเลย” เอ่ยแซวพร้อมกับเขี่ยแก้มอีกคนเล่น
“ไอ้หื่น เห็นหน้านิ่งๆไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้” ลู่หานโวยแล้วเปิดประตูรถเดินลงไปทันทีโดยที่ไม่ปิดเลยด้วยซ้ำ เซฮุนโวยวายตามหลังแต่ก็เดินไปปิดประตูอีกฝั่งให้ พอหันไปอีกทีร่างบางก็หายเข้าไปในห้างเป็นที่เรียบร้อย
“โว๊ะ เดินเร็วขนาดนี้...” หลังจากล๊อครถเสร็จก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามร่างบางไปแล้วคว้าเอามือนุ่มมากุมไว้
ลู่หานสะบัดทิ้งเหมือนทุกครั้งแต่โอเซฮุนคนนี้ก็กอบกุมมันขึ้นมาใหม่ได้ทุกครั้งจนร่างบางนั้นยอมเค้าทุกครั้งไป
ทั้งสองคนเดินจูงมือเดินด้วยกันมาเรื่อยๆจนถึงโซนขายเสื้อผ้า
“ปล่อยดิ..” ลู่หานบอกในขณะที่หยุดอยู่หน้าแผนกเสื้อผ้าสตรี เซฮุนยอมปล่อยแต่โดยดีแต่ก็ยังไม่ยอมไปไหน
“นี่คิดจะยืนอยู่นี่จริงๆใช่ปะ?” ลู่หานหันมองหน้าอีกคนด้วยหน้าตาเอือมระอาอย่างที่สุด
“ทำไมอะ? จะให้ไปไหนอะ?”
“เอ๊า จะช่วยฉันเลือกชุดชั้นในเหรอ?”
“อือใช่ดิ..เอาตัวนี้ๆๆ” เซฮุนตอบพร้อมกับหยิบเอาเชื้อสั้นในสีชมพูแปร๊ดขึ้นมา
โถ่ ช่างไม่มียางอายเลยจริงๆ พนักงานผู้หญิงแถวนั้นต่างจับกลุ่มกันแล้วมองมาทางเซฮุนและลู่หาน
“นาย....โอ้ย ไปรอตรงนู้นไป๊” ลู่หานกระชากชุดชั้นในในมือเซฮุนออกแล้วแขวนลงที่เดิมก่อนจะดันตัวเจ้าตัวป่วนให้ออกไปนั่งรออยู่ที่เก้าอี้แถวห้องลองเสื้อผ้า
ขืนให้มาเลือกด้วย อายเค้าตายเลย อีกอย่างนะ ไม่ได้กะจะมาซื้อใส่จริงๆจังสักหน่อย แค่พอยัดอะไรลงไปให้นูนได้ก็พอ
“น้องใส่คัพอะไรคะ?” พนักงานผู้หญิงเดินเข้ามาหาลู่หานพร้อมกับถือสายวัดตัวเข้ามา
อย่าเข้ามานะ T[]T ถ้าขืนวัดนี่ต้องตายแน่ๆเลย
“เอ่อ...คัพ เอ่อ คัพที่เล็กที่สุดอ่ะครับ เอ้ยค่ะ” -___- หลุดคำว่าครับออกไปซะได้
“อ๋อ...ขอวัดขนาดหน่อยนะคะ จะได้แนะนำได้ถูก”
“ไม่ไม่ไม่เป็นไรค่ะ แฮ่ๆ คือว่าไม่ได้ซื้อใส่เองค่ะ ซื้อให้น้องสาว น้องสาวพึ่งโตเป็นสาว แฮ่ๆ” ลู่หานแทบกระโดดหนีในทันทีแล้วดัดเสียงให้หวานพร้อมกับโกหกคำโตออกไป
“อ๋ออ งั้นเอาเป็นของเด็กดีมั้ยคะ”
“แบบวัยรุ่นดีกว่าค่ะ ฮ่ะๆ คือน้องโตไว ตัวใหญ่แล้วค่ะ ฮ่าๆ”
“อ๋อค่ะ น้องอายุเท่าไรหรอคะ”
“เอ่อ...ประมาณสิบแปดแล้วค่ะ”
“สิบแปด ? พึ่งเป็นสาวหรอคะ?”
“เอ่อ...ไม่ไม่ เป็นทอมค่ะ ฮ่าๆ แต่พึ่งเป็นสาว”
“อ๋อออออ ขนาดหน้าอกใหญ่มากมั้ยคะ”
“เอ่ออ...เซฮุนนนน TT^TT” เมื่อไม่รู้จะทำยังไงต่อไปร่างบางก็หันไปหาอีกคนเพื่อขอความช่วยเหลือ เซฮุนขำน้อยๆกับท่าทางน่ารักๆปนออดอ้อน ขายาวรีบก้าวเข้ามายืนข้างๆร่างบาง
“ว่าไงครับ?”
“เอ่อ...” พนักงานสาวหน้าแดงเล็กน้อยทันทีที่เซฮุนมายืนอยู่ตรงหน้า
“น้องเราขนาดหน้าอกเท่าไหนอ่ะ?” ลู่หานเงยหน้าถามอีกคนไปอย่างซื่อๆ
“เฮ้ย..” เซฮุนถึงกับร้องออกมาเมื่อเจอคำถาม นั้นทำให้พนักงานสาวยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก
“ก็ฉันจำไม่ได้ นั่นมันน้องนายนี่ T^T” ลู่หานปัดความรับผิดชอบให้เซฮุนแล้วก้มหน้างุดไป
“เอ่อ...ก็ไม่ใหญ่มากอ่ะครับ แบนๆ เอ่อ ผมขอไซส์ที่ใส่แล้วเอาอะไรเข้าไปเสริมได้ก็แล้วกัน” เซฮุนตอบตัดบทไปแล้วหันไปแยกเขี้ยวใส่ลู่หาน พนักงานสาวก็รีบจัดแจงไปหาไซส์มาให้ก่อนจะส่งให้เซฮุนอย่างเขินอาย
“ลู่หานรับสิ...”
“ไม่เอาอ่ะ น้องนายนายก็ถือสิคะ” ลู่หานมองหน้าเซฮุน ทำตาโตใสแป๋ว
“....” เซฮุนไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็จำยอมรับชุดชั้นในมาจากพนักงานสองสามตัวแล้วรีบเดินไปคิดเงิน แต่ก่อนจะจ่ายตังก็กระซิบบอกพนักงานถึงสิ่งของที่ต้องการอีกอย่างนึง
"เอ่อ...ผมขอ...ไอ้ที่เค้าไว้เสริมหน้าอกอ่ะครับ เอานั้นด้วย" เซฮุนตั้งใจกระซิบให้ได้ยินกันสองคนแต่แคชเชียร์กลับตะโกนบอกพนักงานอีกคนลั่น
"นี่เธอ เอาซิลิโคนเสริมหน้าอกให้ผู้ชายคนนี้หน่อยสิ" แม่คุณ! ผมอุส่ากระซิบ นางจะตะโกนทำซากอะไรวะครับ
คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นต่างเหลียวหลังมองเซฮุนไม่หยุด พนักงานเองก็เช่นกัน คิดเงินไปลอบมองหน้าเซฮุนไป
แต่ด้วยความหน้าด้านหน้าตายของเซฮุน เค้ากลับตีหน้านิ่งไม่สนใจผิดกับอีกคนที่ยืนหน้าแดงไปถึงหูแล้ว
“เอาไปถือเลยนะ” พอเดินออกมาพ้นแผนกชุดชั้นในมือหนาโยนก็ถุงชุชั้นในใส่ร่างบาง แต่คนซุ่มซ่ามอย่างลู่หานกลับรับไม่ทันทำให้ถุงนั้นล่วงลงพื้นแล้วของในถุงก็หล่นออกมา....
ยกทรงสี่ตัวพร้อมกับซิลิโคนเสริมหน้าอกอีกสองอันหล่นกระจายกลางห้างดัง... ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามองชายร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลา กับผู้หญิงสวยที่ทำหน้าเหวอยืนอ้าปากค้างยืนมองถุงที่กระจาย...มันเป็นภาพที่น่าจดจำจริงๆ
“ไอ้บ้า จะโยนทำไมเนี่ยห๊ะ ดูดิ เก็บเลยนะ” แทนที่จะก้มลงเก็บ แต่ร่างบางกลับหันมาโวยวายแหวๆใส่อีกคนแทน
“จะโวยวายทำไมเล่า ไม่อายเค้ารึไง ช่วยกันเก็บเร็วๆเข้า ไปหยิบตัวสีชมพูนั่นมาเลยนะ” เซฮุนโวยคืนแล้วรีบก้มลงเก็บชุดชั้นในใส่ถุงจนหมดแล้วลากลู่หานให้เดินออกจากตรงนี้ให้ไวที่สุด
“วันนี้เจ้าชายน้ำแข็งจะต้องมีเรื่องเม๊าเต็มไปหมดแน่ๆเลย” ลู่หานพูดออกมาลอยๆในขญะที่กำลังเดินหาอะไรกินอยู่
“นายก็เหมือนกัน จะต้องตกเป็นศัตรูของพวกผู้หญิงในแฟนคาเฟ่แน่ๆเลย พรุ่งนี้อาจจะมีขี้วางอยู่บนโต๊ะของเธอนะลู่หาน”
“ก็เพราะนายนั่นแหละ!”
“ช่วยไม่ได้” เซฮุนยักไหล่แล้วยักคิ้วให้กับลู่หาน
“เลี้ยงขนมไถ่โทษเลย” ลู่หานพูดจบก็ดึงมืออีกคนเดินเข้าร้านเบเกอรี่ไป
ทั้งสองคนนั่งด้านในสุดของร้าน ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไรทำให้ลู่หานรู้สึกสบายและเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น
นิ้วเรียวไล่ไปบนเมนูช้าๆ ปากบางก็ขยับสั่งนู้นสั่งนี่ไม่หยุด
“นี่ๆๆ สั่งเยอะขนาดนี้จะกินหมดรึไงฮะ?” เซฮุนดึงเมนูออกจากมือเล็ก
“ไม่ได้จะกินคนเดียวซะหน่อย”
“แล้วสั่งให้ใคร?”
“สั่งให้นายไง”
“ไม่ต้องมาหวังดีเลย”
“เปล่า ไม่ได้หวังดี แค่อยากกินหลายอย่าง เอามาแบ่งกันกินน๊า เซฮุนน๊า” ลู่หานพยายามออดอ้อนอย่างสุดชีวิต ถ้าเพื่อขนมเค้กที่เค้ารักล่ะก็ ลู่หานยอมทำทุกอย่างอยู่แล้ว
เซฮุนที่เห็นอาการออดอ้อนที่น่ารักของอีกคนก็อึ้งอยู่ไม่น้อย น่ารัก... บอกได้คำเดียวเลย
“โอเคๆ ตามใจเลย จะสั่งไรก็สั่งไปเลยไป ของผมเอานมโกโก้กับกล้วยไข่มุกนะครับ” บอกคนขี้อ้อนแล้วประโยคหลังก็หันไปบอกกับพนักงานรับออร์เดอร์
“ครับ ทั้งหมดก็มี บราวนี่อัลมอนต์ ชิฟฟ่อนเค้กสตอรว์เบอรี่ ฟรุ๊ดสลัด ชานมโกโก้ผสมกล้วยไข่มุก โกโก้ปั่นเพิ่มวิปนะครับ” พอพนักงานทวนรายการทั้งหมด เซฮุนก็แทบจะลมจับ เค้าเองก็เข้าร้านเบเกอรี่ร้านกาแฟอะไรแบบนี้บ่อยนะ แต่ไม่เคยไม่ครั้งไหนที่จะสั่งอะไรเยอะขนาดนี้ทั้งๆที่มากันแค่สองคน ปกติมากับไอ้ไคที่ว่ากินเก่งแล้วยังไม่เยอะเท่านี้เลย
“สั่งเยอะขนาดนี้จะไม่เลี่ยนตายหรอ?”
“ไม่หรอก ฉันรักของหวานจะตายไป ฮ่าๆ”
“อี๋~ ผู้หญิงอะไร กินเก่งยังกะหมู หัวเราะปากก็กว้างตีนกาขึ้นบนหน้า!”
“นี่โอเซฮุน!” ตวาดลั่นพร้อมกับฝ่ามือเล็กๆที่ฟาดลงบนแขนของอีกคน
“โอ้ยๆ~” แกล้งร้องอย่างเจ็บปวดแต่หน้าตาและท่าทางก็ยังคงยียวนอีกคนไม่เลิก
“ทำไมนายชอบแกล้งฉันจัง” พองลมแล้วยู่หน้ามองค้อนอีกคนอย่างเคืองๆ
“ไม่รู้ดิ แกล้งนายแล้วสนุกดีอ่ะ” เซฮุนตอบด้วยหน้าตาที่เปื้อนยิ้มน้อยๆ
ลู่หานไม่ตอบอะไรเพราะบรรดาขนมที่สั่งถูกนำมาเสิร์ฟยู่ตรงหน้าเรียบร้อยหมดแล้ว มือเล็กยกขึ้นถูกันไปมา ดวงตาใสแพรวพราวระยิบระยับเหมือนเด็กๆ ส่วนปากบางอ้ากว้างร้องออกมาด้วยความชอบใจ
เซฮุนนั่งมองอาการของอีกคนยิ้มๆ น่ารัก น่ารัก น่ารัก คำนี้ลอยเต็มหัวของเขาไปหมด ไม่ว่าลู่หานจะทำอะไรมันก็ดูน่ารักไปหมด
“มองอะไร? กินดิ มาแบ่งกันๆ” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาเห็นอีกคนนั่งจ้องเค้าอยู่ก็เอาส้อมยกขึ้นมาชี้หน้าเซฮุน
“กินไปก่อนเลย เหลือค่อยเอามาให้ฉันช่วยกินก็ได้” เซฮุนตอบพลางดูดไข่มุกเข้าปาก
“ไม่เอาอ่ะ แบ่งกันไปเลยดีกว่า”
“กินไม่จุใจไม่ซื้อเพิ่มให้นะ”
“ฉันก็ไม่ได้จะกินเยอะขนาดนั้น”
“เหรอ?”
“อื้ออ” ตอบในลำคอในขณะที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการแบ่งครึ่งเค้กแล้วย้ายไปไว้ในจานของอีกคน
“ร้านแถวโรงเรียนอร่อยกว่านี้อีกนะ” เซฮุนบอกพร้อมกับตักเค้กคำโตเข้าปากไป
“จะพาไปกินหรอ” ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาจากจานแล้วช้อนตามองอีกคนอย่างออดอ้อน
“ถ้านายทำตัวน่ารัก ฮ่าๆ”
“ตลกล่ะ”
“จริงๆนะลู่หาน ฉันเข้ากับคนไม่ได้ง่ายๆหรอก”
“อะฮะ” ลู่หานตอบรับไปเฉยๆทั้งที่ยังไม่หยุดการกินเลยสักนิดเดียว
“แต่พอเจอนายก็อยากแกล้ง”
“...อือ...งั่มม”
“ตอนแรกนึกว่านายจะโกรธ”
“..อือ...แง่บๆ”
“แต่นายไม่โกรธ...ยังเล่นด้วยอีก”
“อือ...แจ๊บๆๆ”
“ถึงจะพึ่งเจอนายแต่ก็รู้สึกแปลกๆ...ไว้ใจ...สนิทด้วย...น่าคบนะนายอ่ะ”
“อะแค่กๆๆๆ” ลู่หานถึงกับสำลักเค้กทันทีที่เซฮุนพูดจบ
“เฮ้ย กินน้ำๆ”
“นี่ ตั้งแต่เช้ามาไม่คิดเลยนะว่านายจะพูดแบบนี้”
“ทำไมอ่ะ”
“ฉันคิดว่านายกวนตีนอ่ะ”
“แล้ว..?”
“ไม่น่าคบเลย”
“...”สีหน้าเซฮุนเปลี่ยนลงไปในทันที จากหน้าที่เปื้อนยิ้มกลายเป็นหน้ายับลงเหมือนปกติที่มันเคยเป็น คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ลู่หานเห็นท่าไม่ดีเลยรีบพูดแก้ตัวก่อนที่หน้าซังกะตายที่เค้าเกลียดนักหนาจะมาทำลายบรรยากาศหวานๆของเบเกอรี่นี่หมด
“ฉันล้อเล่น ฮ่าๆๆๆ”
“ล้อเหรอ?” ดูท่าเซฮุนจะไม่เล่นด้วยเลย
“ใช่ๆ ล้อเล่นอ่ะรู้จักป่าว ล้อเล่นน๊า” ยกมือขึ้นสะบัดไปมาข้างหน้าอีกคนพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างที่สุดจนจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว
“เหรออออ?”
“ใช่ๆ นี่ๆ ยกสตอร์วเบอรี่ให้ อ่ะๆ” ลู่หานจิ้มสตอรว์เบอรี่สีแดงสดแล้วยัดเข้าปากอีกคนไป
เซฮุนยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกยัดสตอรว์เบอรี่เข้าปากไปแล้ว ตอนแรกก็จะอ้าปากด่าหรอก แต่พอเห็นหน้าหวานนั้นยิ้มจนตาปิดก็พูดอะไรไม่ออก น่ารักอีกแล้ว...รู้สึกแปลกๆอีกแล้ว เจ้านี่พอได้เจอจริงๆรู้จักมากๆเข้าก็น่ารักสุดๆไปเลย น่ารักแบบเป็นธรรมชาติ...
“เป็นเพื่อนกันนะลู่หาน” เซฮุนตัดสินใจพูดอะไรออกไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลย
“ฮึ? มาด้วยขนาดนี้ยังไม่เป็นเพื่อนกันอีกเหรอ?”
“อืม...ก็ต้องขอก่อนไง จะได้เป็นเพื่อนกันสมบูรณ์แบบ”
“ฮ่าๆๆๆ งี้ฉันจะกลับไปขอเพื่อนในกลุ่มฉันให้ครบทุกคนเลยล่ะ”
“นี่ฉันจริงจังนะเนี่ย...ฉันน่ะบอกแล้วว่าไม่เข้ากับใครง่ายๆ”
“เอออ เชื่อ”
“หึหึ...”
“หัวเราะแบบนี้.... -___-“
“ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ”
“ฮะ?”
“ที่โรงเรียนไง”
“ไม่เอาอ่ะ”
“ทำไมอ่า?”
“อึดอัดชะมัดยาก”
“สนใจทำไมเล่า”
“ไม่เอา ฉันจะไปกินกับเพื่อนฉันอ่า”
“ฉันไม่ใช่เพื่อนนายหรอ?”
“...”
“นะ”
“ไม่”
“ลู่หาน..”
“งั้นนายก็ไปกินกับฉันดิ”
“กับนาย?”
“อือ...มีฉัน มีชานยอล ซิ่วหมิน เฉิน เลย์ หลายๆคนสนุกดีนะ”
“แต่ฉันกับคนอื่น..”
“ไม่ต้องห่วง พวกนั้นเข้ากับคนง่ายมาก แค่นายไม่อคตินายก็จะเข้าได้กับทุกคนแล้วนายก็จะมีเพื่อนเยอะๆไงเซฮุน”
“เอ่อ...”
“ตกลงนะ”
“ก็ได้”
ลู่หานยิ้มกว้างให้กับคำตอบของอีกคน ดูดูไปไอ้บ้านี่ก็ดูน่าสงสารเหมือนกันนะ มีเงิน มีหน้าตา มีแฟนคลับ มีทุกอย่างแต่เหมือนจะขาดความอบอุ่น แลดูเหงาๆ ตั้งแต่เขาเข้าโรงเรียนนี้มาก็ถูกจับคู่กับเซฮุนมาตลอด แล้วก็เห็นเซฮุนอยู่บ่อยๆ เท่าที่จำได้ไม่ค่อยเห็นเซฮุนคนนี้จะสุงสิงกับใครสักเท่าไร จะมีก็แค่ไคที่มาด้วยกันเป็นพักๆแต่รายนั้นตอนเที่ยงก็มักจะไปกินข้าวกับบรรดาผู้หญิงไม่ก็พวกผู้ชายในฮาเร็มทั้งนั้นล่ะ
ถ้าได้หมอนี่มาเป็นเพื่อนอีกคนก็คงไม่เลวแฮะ ไหนๆก็ต้องทำงานด้วยกันถึงสามเดือนอยู่แล้ว
พอกินเสร็จทั้งสองคนก็แย่งกันจ่ายตัง แต่ลู่หานก็ไม่ทันเซฮุนที่ยื่นบัตรเครดิตทันทีที่พนักงานมาถึง
ร่างบางรู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย ก็ไอ้ที่สั่งน่ะเยอะแล้วก็แพงๆทั้งนั้นเลยด้วย ถึงเซฮุนมันจะรวยล้นฟ้าขนาดไหนแต่พึ่งเจอกันครั้งแรกมันคงไม่ดีที่จะต้องมาเลี้ยงขนมเค้าขนาดนี้มั้ง
“เดี๋ยวไปส่งที่บ้านนะ” เซฮุนบอกขณะที่เดินออกมาจากร้านเบเกอรี่
“เฮ้ยไม่เป็นไร นั่งรถเมล์กลับเองก็ได้”
“ไม่ได้ ตอนนี้นายเป็นผู้หญิงนะ นี่มันสองทุ่มกว่าแล้ว กลับเองอันตรายนะ”
“แค่นี้เอง บ้านฉันไม่ได้ไกลอะไร”
“เดี๋ยวไปส่ง” เซฮุนไม่ฟังที่อีกคนพูดเลย มือหนาจับมือเล็กเอาไว้แล้วพาเดินกลับไปที่จอดรถ
ร่างเล็กลงไปนั่งบนรถอย่างเกรงใจ เมื่อกี้ก็หมดค่าขนมไปหลายบาท นี่ยังจะไปส่งบ้านอีก ดูๆไปเซฮุนก็เป็นคนอบอุ่นอยู่เหมือนกันนะ แต่ทำไมถึงได้ฉายาเจ้าชายน้ำแข็งนั่นมาได้ล่ะเนี่ย
“เซฮุนนน~” ลู่หานหันไปเรียกเสียงหวาน เซฮุนที่เคลิ้มตามก็ตอบกลับมาอย่างลืมตัว
“คร้าบบ? ~” ลู่หานดูจะอึ้งๆกับเสียงตอบรับเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ
“ทำไมนายถึงได้ฉายาเจ้าชายน้ำแข็งล่ะ?”
“อืมม...ก็ฉันเข้ากับใครได้ยากมั้งนะ” เซฮุนนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะนึกคำตอบออกมาตอบได้
“เหรอ? ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ถ้าได้มารู้จักเซฮุนจริงๆฉันว่าฉายานี้คงไม่เกิดอ่ะ”
“ฮ่าๆ คิดแบบนั้นเหรอ?”
“อือ ดูดิ เซฮุนหน้าตาย...แต่ตั้งแต่เจอนะ นายเปลี่ยนหน้า ชักสีหน้าเยอะมากอ่ะ”
“ก็เป็นเฉพาะเวลาอยู่กับนายมั้ง”
“ฮะ?”
“ฮ่าๆๆๆ”
“อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงได้ป่ะ ไม่หลงคารมหรอกนะ”
“เหรอ? อย่ามาหลงรักฉันแล้วกัน”
“ฝันเถอะ”
ตอนนี้บรรยากาศในรถเงียบไป เซฮุนที่เริ่มรู้สึกวางใจคนข้างๆนี้บวกกับคำถามที่ถูกถามเมื่อกี้ทำให้เค้าตัดสินใจเล่าอะไรออกไป
“ที่จริงน่ะ...”
“...”
“ฉันเคยคบกับผู้หญิงคนนึง...”
“...”
“ฉันรักเค้ามากเลย...”
“...”
“ยอมให้ได้ทุกอย่าง...”
“...”
“แต่แล้วเค้าก็หักหลังฉัน...”
“...”
“หลอกใช้ฉัน หลอกเอาเงินฉันทั้งนั้น...”
“...”
“หลังจากนั้นผู้หญิงที่เข้ามาก็ดูเฟคไปซะหมด...”
“...”
“ทุกคนสวย...ทุกคนน่ารัก...”
“...”
“แต่มันดูฝืนธรรมชาติมากๆ...”
“...”
“ทำไมนายตั้งใจฟังที่ฉันพูดจัง?” เซฮุนถามแล้วหันไปมองอีกคน แต่ก็พบว่าร่างบางนั้นหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เอาอีกแล้ว หลับอีกแล้ว เดี๋ยวก็ได้ปลุกวิธีเดิมอีกหรอก
“นี่นาย! หลับแบบนี้ฉันจะรู้มั้ยว่าบ้านนายไปยังไง?”
“...”
เซฮุนส่ายหัวอย่างปลงๆก่อนจะพบว่าเค้าไม่รู้ทางไปบ้านลู่หานเลยสักนิดเดียว
“ลู่หาน!” เซฮุนตะโกนเรียกอีกคนดังๆเพราะกำลังจะถึงสี่แยกแล้ว ถ้าเลี้ยวผิดไปนี่มั่วซั่วเลย กว่าจะถึงบ้านพอดีได้สี่ทุ่มแน่ๆ
“ห๊ะ?” ลู่หานสะดุ้งตื่น
“เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา?”
“เอ่ออ...เลี้ยวๆ เลี้ยวขวา...เฮ้ย! ไม่ๆเลี้ยว เลี้ยวเอ้ย ตรงไปๆ ตรงๆ ตรงเลย” เซฮุนแทบจะหักพวงมาลัยกลับไม่ทัน เสียงบีบแตรจากคันข้างหลังดังลั่นไปหมด
“นี่! เกือบตายเป็นผีกระเทยเฝ้าถนนแล้วนะนายน่ะ”
“หนอยยย ว่าใครเป็นกระเทยฮะ”
“นายนั่นแหละ”
“ปากนายนี่ขังหมาไว้รึไงฮะ”
“เออ”
“เซฮุน!” ลู่หานตะโกนเรียกชื่ออีกคนอย่างหัวเสีย เซฮุนสะดุ้งเล็กน้อยหันชำเลืองมองอีกคนก็เห็นหน้าบูดจึงรู้สึกสำนึกผิดเบาๆ เท่าที่รู้มา ลู่หานคนนี้ไม่ชอบให้ใครชมว่าสวย ไม่ชอบให้ใครเรียกว่าเป็นตุ๊ดหรือเป็นกระเทยอะไรทั้งนั้น ลู่หานชอบคิดว่าตัวเองแมน...
เผลอทำผิดพลาดครั้งใหญ่ไปแล้วเรา....คำว่ากระเทยมันคงแรงมากจริงๆสินะสำหรับลู่หาน
“ขอโทษนะ...” พูดขอโทษอย่างสำนึกผิดแล้วเหลือบมองคนข้างๆช้าๆ
“ไม่เป็นไร จอดหน้าซอยนี้แหละ เดี๋ยวเดินเข้าไปเอง” ลู่หานตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา มือบางกำกระเป๋าเป้แน่น
“เดี๋ยวเข้าไปส่ง”
“ไม่ต้องอ่ะ ซอยมันแคบ กลับรถยาก เกะกะ” ตอบโดยที่ไม่หันมามองหน้าคนขับเลยสักนิด
“...” เซฮุนจอดรถที่หน้าซอยตามคำสั่งของอีกคน สายตาคมก็แอบมองอากัปกริยาของอีกคนช้าๆ
“ขอบใจนะ ไปละ”
“เดี๋ยว!”
“มีไร?”
“เอ่อ..เปล่า ไปเหอะ ฝันดีนะ”
“อืม”
ปัง! ลู่หานลงจากรถแล้วกระแทกประตูรถพร้อมกับเดินขยี้หัวไป เซฮุนมองตามจนลู่หานลับสายตาไป โกรธแน่ๆเลย
ขอโทษนะลู่หาน ไม่น่าปล่อยหมาออกมาเดินเล่นเลย T^T
[To be Continue...]
Writer Talk ::
รอเม้นไม่ไหวลงล่วงหน้าซะเลย
ขอร้องนะคะ เม้นหน่อยน๊า ฮืออออ
อยากอ่านเม้นจังเลยย~ แล้วนิวส์จะรีบมาอัพตอนสามนะคะ
เรามาแลกกันเนอะ ไรเตอร์พิมฟิค รีดเดอร์พิมคอมเม้น ^^
ความคิดเห็น