คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I GOT A GIRL :: CHAPTER 1
“อะไรนะ? ฉัน?” มือเรียวชี้หน้าตัวเองพร้อมกับทำหน้างงๆเบลอๆเหมือนคนกำลังจะเป็นลมยังไงยังงั้นแหละ
“อือ...นายนั้นแหละ ไปหาครูแทยอนที่ห้องด้วย” ชานยอลตอบก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ทิ้งลู่หานให้ยืนงงต่อไปโดยที่มีเสียงโห่เชียร์จากผู้หญิงทั้งห้อง
อะไรกัน ทั้งที่พวกนั้นน่าจะโกรธหรือโมโหมากกว่าที่ถูกแย่งหน้าที่นี้ไป ให้ตายสิ...
ผมที่ทำอะไรไม่ได้ก็จำใจพาสองขาของตัวเองลากมาที่ห้องพักครูเดินเข้าไปหาครูคิมแทยอนที่ปรึกษาห้องของผมนั่นล่ะ
“มาแล้วครับ...” ผมเอ่ยออกไปอย่างเนือยๆให้อีกคนรับรู้ถึงการมาถึงของผม
“อ้าว มาแล้วหรอจ๊ะ ป่ะ ไปกันเถอะ!” ครูแทยอนไม่พูดอะไร อยู่ๆก็ลุกออกจากเก้าอี้แล้วพยายามจะลากผมไปไหนก็ไม่รู้
ให้ตายสิ ไม่ไปหรอก ผมกลัวครูตั้งแต่ได้ยินไอ้ความคิดแปลกๆที่สั่งให้ชานยอลมาเรียกผมตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
“ไปไหนครับ? ผมไม่ไป ครูต้องคุยกับผมให้รู้เรื่องก่อนนะ”
“คุยอะไรอีก ครูว่าครูฝากชานยอลไปบอกแล้วนี่นา”
“ครูครับ...แต่ผมเป็นผู้ชายนะ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา นายติดอันดับหนุ่มหน้าสวยของโรงเรียนขนาดนี้ ต้องกลัวอะไรอีก”
“แต่ผมไม่ใช่กระเทยนะ”
“โธ่ เดี๋ยวนี้เกาหลีเปิดกว้างแล้วน่า ครูไม่ได้ให้เธอเป็นกระเทยซักหน่อย แค่ช่วยโรงเรียนแค่นี้เอง นะน๊า ช่วยครูหน่อยเถอะ ลู่หาน” ครูแทยอนขอร้องผมแล้วส่งสายตาวิ้งวับสลับกับหน้าจะร้องไห้ มันทำให้ผมไม่กล้าปฏิเสธอะไรออกไป แต่ก็ไม่อยากยอมรับอยู่ดีนั้นแหละ
“แล้วถ้าคนอื่นเค้ารู้ว่าผมเป็นผู้ชายละครับ?”
“อย่าได้แคร์เลยจ้ะ แค่สามเดือนเอง นะนะลู่หานครูขอร้อง” เป็นอีกครั้งที่ครูแทยอนทำหน้าตาน่าสงสารพร้อมกับจับมือผมเขย่าไปมา โฮ...ไม่อยากมองเลย ผมกำลังจะใจอ่อนนะ
“แต่..”
“ไม่แต่...ตกลงนะ” ผมยังพูดไม่ทันจบครูแทยอนก็พูดแทรกพร้อมกับลากผมออกไปจากห้องทันที โอ้ ให้ตาย ตัวแค่นี้แต่ทำไมครูถึงได้แรงเยอะอย่างนี้นะ แล้วนี่จะพาผมไปหน๊ายยย T[]T
“มาแล้ว!” ครูแทยอนกระชากประตูห้องประชุมของโรงเรียนออกแล้วลากผมเข้าไป
ในนั้นมีครูอยู่อีกประมาณสามสี่คน มีช่างกล้อง มีฉากหลังสำหรับถายรูปมากมาย มีราวเสื้อผ้ามากมาย และมี... โอเซฮุน!
“ลู่หาน...” เซฮุนเรียกชื่อผม
“เอ่อ...อย่าบอกนะว่า...”
“นายเหรอ?” เซฮุนมองหน้าผมอย่างงงๆ ผมเองก็งงไม่แพ้กันหรอก
“ต๊ายยยย หน้าเหมือนกันอย่างกะแฝด” ครูซุนกยูร้องออกมาเสียงดังแล้ววิ่งเข้ามาจับหน้าผมหันไปหันมา
ให้ตายย ล้อผมเล่นใช่มั้ยเนี่ย ชานยอลมาบอกกับผมว่าครูแทยอนเลือกผมเป็นทูตทางการศึกษาของโรงเรียนเพื่อโปรโมทงานนิทรรศการโรงเรียนที่กำลังจะถึงนี้ ผมคงจะดีใจและตอบตกลงอย่างง่ายดายถ้าตำแหน่งที่ผมได้รับไม่ใช่ตำแหน่ง ‘ทูตผู้หญิง’
ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ผมต้องมาทำงานด้วยกลับเป็นไอ้คนที่ถูกจับคู่กับผมอยู่เสมอ แน่นอนล่ะ ผมถูกจัดเป็นหนึ่งในผู้ชายสวยของโรงเรียน ส่วนโอเซฮุนคนนั้นเป็นคนหล่อที่ป๊อปมากๆของโรงเรียน เราสองคนมักจะถูกจับคู่กัน คนมักจะเรียกคู่เราว่า แฝดสวยกับแฝดหล่อ เพราะความที่หน้าตาเราคล้ายกันนี่แหละ ทั้งๆที่หน้าตาผมเหมือนเซฮุนแต่ทำไมผมถึงถูกจัดว่าสวยกันได้นะ ทั้งๆที่ไอ้บ้านั่นถูกขนานนามว่าเจ้าชายน้ำแข็งสุดหล่อฆ่าคนตายได้ โลกไม่ยุติธรรมกับผู้ชายอย่างผมเลย T^T
“ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะครับ” ผมทำเสียงกระง้อกระงอดหันไปถามบรรดาครูที่เข้ามารุมล้อมผมเอาไว้
“ลู่หานจ๋า เธอก็รู้ว่าโรงเรียนเราน่ะขาดแคลนผู้หญิงขนาดไหน ส่วนที่มีน่ะ...เธอก็รู้ ครูไม่อยากจะพูด”
เอ่ออ...ทำไมน่ะเหรอครับ...ก็ผู้หญิงโรงเรียนผมน่ะมีน้อยมากๆ ที่มีก็เป็นทอมกันหมดหรือไม่ก็เป็นพวกหนอนหนังสือแว่นหนาสี่นิ้ว ส่วนพวกที่หน้าตาดีพอจะมาเป็นทูตได้เมื่อเดือนที่แล้วก็รวมกลุ่มกันไปหาเรื่องกับโรงเรียนอื่นจนเป็นข่าวลงหนังสือพิมพ์นั่นแหละครับ ขืนให้มาเป็นทูตต้องแย่แน่ๆ แต่ทำไมตำแหน่งบ้านี่ต้องมาซวยลงที่ผมด้วยวะครับ?
“นายก็เหมาะดีนะ” เซฮุนพูดออกมาลอยๆโดยที่มือก็ยังนั่งกดโทรศัพท์ยิกๆไม่คิดจะเงยหน้ามามองผมซักนิดเลยล่ะ
“นั่นสิๆ ได้คู่แฝดมาเป็นทูตร่วมกัน เหมาะกันจะตาย ฮ่าๆ” ครูฮโยยอนเริ่มออกความคิดเห็นในขณะที่เลือกเสื้อผ้าอยู่
“ผมยังไม่ได้ถามพ่อแม่เลยนะครับ” ผมพยายามจะสรรหาข้ออ้างออกมาอ้างเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงงานนี้ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักอย่าง..
“ครูโทรถามให้แล้วจ้ะ แม่เธอยินดีมากๆเลยนะ” ครูแทยอนตอบอย่างปลื้มอกปลื้มใจพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝัน -_-
ให้ตายสิ ถึงขั้นโทรไปขอแม่ งี้ผมก็คงไม่รอด แม่ผมน่ะ อยากได้ลูกสาวจะตายไป แม่เลี้ยงผมมาอย่างกับผู้หญิง โชคดีนะที่ผมแมนพอ
“ลองดูเถอะ นายอาจจะค้นพบตัวเองก็ได้ ฉันรอมานานละนะ จะได้ทำงานกันสักที เบื่อจะตายแล้วเนี่ย” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์แล้วหันมามองผมตาขวางก่อนจะเก็บมือถือลงไปในกระเป๋ากางเกง
ไอ้สายตาแบบนั้นมัน...น่าชกจริงๆเลย แล้วอะไรนะ? ค้นพบตัวเองหรอ ไอ้หมอนี่หมายความว่ายังไงนะ?
“นาย...”
“แต่งตัวเถอะจ้ะลู่หาน มาถึงห้องนี้แล้วนายหนีไปไหนไม่รอดแล้วล่ะจ้ะ” ครูยุนอาพูดพร้อมกับลากผมไปที่ราวเสื้อผ้า ส่วนครูซูยองก็จับชุดตัวนั้นตัวนี้ลงมาทาบลงบนตัวผมไม่หยุด
โฮ...แต่ละตัว ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ นั่นมันชุดนักเรียนผู้หญิงทั้งนั้น
“ผมแต่งตัวเป็นผู้ชายไม่ได้เหรอ”
‘พรวดดด’ เซฮุนที่นั่งกินน้ำอยู่ถึงกับพ่นน้ำออกมาทันทีที่ผมพูดจบ ผมพูดอะไรผิดเหรอ?
“แค่นายเป็นผู้ชายแต่งหญิงฉันก็ว่าฉันทำใจยากละนะ ถ้านายแต่งตัวเป็นผู้ชายมาเป็นทูตร่วมกับฉันนะ...จบกัน! นี่ไม่ใช่โรงเรียนเกย์นะเว้ย” เซฮุนโวยวายชุดใหญ่ อะไรวะ ก็แค่ผู้ชายกับผู้ชาย ถึงขั้นโรงเรียนเกย์เลยเหรอ
“แล้วถ้าใครรู้ว่าที่จริงฉันเป็นผู้ชายไม่อายกว่าเหรอไง?”
“ก็อย่าให้เค้ารู้สิ”
“แค่ในโรงเรียนเค้าก็รู้กันหมดละ”
“ก็นี่มันในโรงเรียน นายแค่ต้องหลอกพวกผู้ใหญ่ของโรงเรียนอื่นก็พอ”
“ถ้าความแตกคงกลายเป็นโรงเรียนกระเทย...”
“ลู่หาน!” ครูทั้งสี่คนหันมาดุผมเป็นเสียงเดียวกัน ฮืออ ผมทำอะไรผิดด...
เซฮุนได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สะใจที่ผมถูกตวาด หนอยย...ไอ้หน้านิ่ว ไอ้คิ้วผูกโบว์ อย่าให้เอาคืนได้นะ เจ็บแสบแน่
“แต่งตัวเถอะลู่หาน” ครูซูยองหยิบชุดที่เหมือนจะเลือกได้แล้วให้ผมแล้วผลักผมเข้าไปในห้องแต่งตัวจำเป็นที่ทำขึ้นมาจากผ้าผืนใหญ่ขึงไปขึงมา เฮ้อ...มันจะหล่นลงมามั้ยเนี่ย
ผมถอดชุดนักเรียนชายของผมออกแล้วหยิบชุดนักเรียนหญิงขึ้นมาใส่...ลู่หานอยากจะร้องไห้ครับ...ฮืออออ
ทำไมเสื้อผู้หญิงมันถึงได้รัดแบบนี้นะ ไม่น่าล่ะ...ดูมดูมกันจัง = =
ผมถอดกางเกงนักเรียนออกเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว ผมก็ไม่ได้ชอบวาบหวิวเท่าไรหรอกนะ แต่ผมทำใจลำบากที่จะต้องใส่กระโปรงตัวจิ๋วสีน้ำเงินตัวนี้นี่แหละ ฮืออออ...
‘พรึ่บๆ’... เฮ้ย! ผมหันไปมองทางข้างหลังก็เห็นผ้าที่ถูกทำเป็นห้องแต่งตัวจำเป็นสะบัดไปมา ใครทำไรวะ ถ้ามันถูกเปิดมาตอนนี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
‘พรึ่บ’ ผ้าถูกยกให้สูงขึ้นกว่าเดิมแล้วปล่อยลงมา อ๊ากก ใครกันมาแกล้งอะไรผมแบบนี้ ผมรีบยัดกระโปรงใส่ในทันที โชคดีมากที่ผมใส่ได้ทัน ตอนนี้เจ้าตัวการถูกเฉลยแล้ว ขายาวของเซฮุนมันโผล่เข้ามาในนี้ถึงครึ่งขา ไอ้บ้านี่มันเตะผ้าที่ขึงเอาไว้ หนอย ถ้าน้องชายผมถูกเปิดโชว์ในที่สาธารณะแบบนี้ผมจะฆ่ามันให้ตายต่อหน้าทุกคนเลย
“ไอ้เซฮุน!” ผมตวาดลั่นแล้วออกมาจากผ้าทันที เซฮุนที่กำลังเตะผ้าอยู่ยกขาค้างไว้แล้วทำหน้าตกใจสุดขีดก่อนจะวิ่งหนีไปทั่วห้อง ผมวิ่งตามได้ไม่ถนัดเท่าไรเพราะต้องคอยจับกระโปรงสั้นแค่ครึ่งขานี่ให้หุบลงพร้อมกับวิ่งไปด้วย
“เด็กๆหยุดเล่นกันได้แล้ว มาแต่งหน้าได้แล้ว” ครูยุนอาตะโกนเรียก ผมยู่หน้าลงแล้วจำใจเดินไป แต่ไอ้บ้านั่นดูจะได้ใจมากเลย มันยิ้มเยาะผมด้วย ผมจะไม่ทน! ฝากไว้ก่อนเถอะ
“ครูครับ มีกระโปรงยาวกว่านี้มั้ย ผมว่ามันหวิวไปนะ”
“นั่นสิ...หวิวเกินไปจริงๆด้วย ขอคลุมเข่าได้มั้ยจ๊ะซูยอง” ครูแทยอนกล่าว
“แต่ฉันว่าลู่หานใส่สั้นๆนี่น่ารักดีน๊า ขาวจั้วะเลย *-*”
“นี่ซูยอง!” ครูฮโยยอนตีแขนครูซูยองเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบกระโปรงที่ยาวกว่าเดิมให้
ผมเข้าไปในผ้านั่นอีกครั้ง คราวนี้ก็เหมือนเดิม...ไอ้บ้าเซฮุนมันเตะผ้าผมอีกแล้วคร้าบ ToT
แต่คราวนี้ผมฉลาดพอน่ะ ผมยังไม่ถอดกระโปรงออก ผมรอจนมันเตะผ้าผมแล้วเปิดผ้าออกไปเอากระโปรงฟาดๆหน้ามันสองที ฮ่าๆ สะใจ
“เจ็บนะเว้ย!” เซฮุนตะโกนพร้อมกับรัวทุบผ้าผืนใหญ่ที่ขึงเอาไว้
“นี่เซฮุน! มาแต่งหน้าเลยมา แกล้งเพื่อนอยู่ได้” ครูยุนอาตวาดพร้อมกับเดินมาลากเซฮุนนั่งลงบนเก้าอี้แล้วจับละเลงเครื่องสำอางบนโต๊ะลงบนหน้าหล่อเหลา
“เสร็จแล้วครับ” ผมเดินออกมาจากผ้าทันทีที่แต่งตัวเสร็จ ทุกคนหันมามองผมแปลกๆ ... ใช่สิครับ มันแปลก =_=
ผมมองตัวเองในกระจกอย่างไม่เชื่อสายตา หุ่นผมมันเหมือนผู้หญิงจริงๆเลย ถ้าไม่นับไอ้หน้าอกแบนๆนี่...
“นายเหมือนทอมเลยอ่ะ”
“เงียบๆไปก็ดีนะโอเซฮุน” ไม่รู้ว่าทำไมผมกับเซฮุนถึงได้กัดกันตลอดตั้งแต่เข้ามาในห้อง ทั้งๆที่ผมก็พึ่งจะเคยเจอกันจังๆก็ครั้งนี้ ก่อนหน้านี้ก็แค่รู้จักหน้าตาและก็รู้ว่าถูกจับคู่ให้ แต่ไม่คิดเลยว่าพบกันครั้งแรกก็จะต้องมากัดกันแบบนี้ เฮ้ออ
“มาแต่งหน้าเถอะจ้ะลู่หาน” บรรดาครูช่วยกันฉุดกระชากลากถูแล้วจับผมวางลงบนเก้าอี้ก่อนจะละเลงสารพัดเครื่องสำอางและอุปกรณ์ต่างๆอย่างกับผมเป็นตุ๊กตาบาร์บี้งั้นแหละ
วิกผมสีน้ำตาลเข้มยาวประมาณบ่าถูกสวมใส่ลงบนใบหน้าหวาน เส้นผมบางถูกจัดให้ลงมาปรกลงบนหน้าผากมนในระดับเดียวกับคิ้วที่ถูกเขียนให้โก่งตัวสวยได้รูป ตาโตหวานกระพริบปริบๆมองตัวเองในกระจกอย่างไม่เชื่อสายตา
นี่เราเหรอ? ทำไมถึงได้เหมือนผู้หญิงขนาดนี้เนี่ย...
ปากบางที่ถูกทาด้วยลิปสติกสีชมพูเม้มเข้าหากันเพราะความไม่มั่นใจ นี่มันไม่เหมือนตัวเองเลยสักนิดเดียว
“โห...จำแทบไม่ได้” เซฮุนที่พึ่งแต่งหน้าเสร็จหันมามอง
นี่มันแต่งแล้วเหรอ? แค่ลงลองพื้นเนี่ยนะ ผิดกับผมที่แต่งนั่นแต่งนี่จนหนักหน้าไปหมดแล้วเนี่ย
“ฉันก็ไม่อยากจำนายได้เหมือนกัน” ผมตอบกวนๆพร้อมกับเชิดหน้าหนีไม่อยากมองหน้าอีกคนแต่คำพูดของเซฮุนมันทำให้ผมแทบหงายหลัง
“สวยนะ”
“ห๊ะ?” O.O หูผมไม่ได้ฝาดใช่มั้ย ไอ้เซฮุนมันชมผมสวย...
“มาถ่ายรูปเถอะจ้ะ” ครูแทยอนที่ยืนมองอยู่คงเริ่มสังเกตได้ว่าสถาณการณ์เริ่มแปลกๆเลยพูดทำลายความเงียบของห้องนี้
ผมลุกขึ้นเดินไปที่ฉากต่างๆตามที่ช่างกล้องและครูทั้งสี่สั่ง เฮ้ออ...แรกๆผมก็โอเคอยู่หรอกนะ มีแค่ถือหนังสือ ยิ้ม มองกล้อง ยิ้ม มองกล้อง แต่หลังๆผมเริ่มอยากถอนตัวมากเลย บรรดาครูทั้งสี่แยกย้ายกันไปสอนหมดแล้ว เหลือแต่ช่างกล้องที่สั่งเอาๆ ผมจะโวยวายไม่ถ่ายกับช่างกล้องก็ทำไม่ได้ ให้ตายเถอะครับ ลู่หานอยากร้องไห้ TT[]TT
“น้องผู้หญิงควงแขนน้องผู้ชายหน่อยครับ” ฮือออ เรียกผมผู้หญิงๆอยู่ได้ ผมเป็นผู้ชายนะ
“ควงสิ” เซฮุนเอาข้อศอกกระทุ้งแขนผมเบาๆ ไม่อยากจะควงเลย...
“บ้าเอ้ย” ผมสบถออกมาเบาๆแต่ก็แอบเห็นนะว่ามันอมยิ้มน้อยๆ ยิ้มไรวะ
“ดีมากครับ น้องผู้หญิงยิ้มหวานๆหน่อยครับ ดีครับดี...สวยมากครับ สวย โอเคเยี่ยมครับ” ช่างกล้องชมผมไม่หยุดปาก เฮ้อ ถ้าชมว่าหล่อว่าอะไรผมจะไม่ว่าเลย นี่ชมแต่สวยๆๆ ผมจะบ้าตายแล้ว
“ภาพสุดท้ายนะครับ น้องผู้หญิงกับน้องผู้ชายมองตากันหน่อยได้มั้ยครับแล้วยิ้มหวานๆให้กันนะครับ”
ห๊ะ ให้ยิ้มกับไอ้บ้าเซฮุนนี่เนี่ยนะ ? สาบานเถอะว่านี่หนังสือโปรโมทโรงเรียนไม่ใช่การ์ดแต่งงานผมกับไอ้บ้านี่ ทำไมแต่ละภาพมันหวานแหววงี้วะครับ?
“ลู่หาน...^++^” เซฮุนสะกิดผมแล้วฉีกยิ้มกว้างให้ผม โอ้ย ถ้าเป็นพวกผู้หญิงคงละลายตายล่ะครับ แต่กับผมมันไม่ใช่ นี่ผมต้องยิ้มให้มันจริงๆหรอเนี่ย
“ไอ้หน้านิ่ง ^_^” ผมด่ามันไปแต่ก็ยิ้มหวานให้มัน จะได้จบจบสักที หิวข้าวจะตายละ
“โอเคครับ เรียบร้อยน้องๆไปทานข้าวได้เลยครับ อีกประมาณสามวันรอดูภาพในหนังสือโรงเรียนได้เลยนะคร๊าบ” พี่ช่างกล้องบอก เซฮุนได้ฟังก็ทำท่าร่าเริง ผิดกับผมที่อยากจะตายซะจริงๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าพอมันเผยแพร่ออกไป ฉายาใหม่ที่ผมจะได้รับคืออะไร แค่นี้ก็มีสารพัดชื่อจะเรียกผมแล้ว ทั้งแม่นางลู่ เสี่ยวลู่ กวางน้อย อะไรต่างๆนาๆที่มันเป็นชื่อผู้หญิงทั้งนั้น
“ไปกินข้าวกัน” เซฮุนชวนผม
“โอเค ขอเปลี่ยนชุดแปปนึง” ผมบอกแล้วเดินไปหยิบชุดนักเรียนชายกำลังจะเดินไปแต่งตัวแต่ก็ถูกเซฮุนดึงเอาไว้
“จะบ้ารึไง ครูแทยอนไม่ได้บอกหรอว่านายต้องเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้หญิงตั้งแต่ตอนนี้ไปจนสามเดือน”
“ห๊ะ? แม้แต่ตอนอยู่ในโรงเรียนเนี่ยนะ?”
“เออดิ”
“บ้า...ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย”
“ก็ใช่ไง ถึงต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงให้คนในโรงเรียนชินก่อนไง”
“ไม่เอาอ่ะ อายเค้าตายเลย”
“นายจะอายกว่าถ้าคนที่รู้คือพวกผู้ใหญ่จากโรงเรียนอื่นนะ”
“ฮือออ ไม่เอาอ่ะ”
“เชื่อฉันเถอะน่า ไม่มีใครจำนายได้หรอก นายเป็นผู้หญิงแล้วสวยมากเลย ยังกับคนละคนกับลู่หานผู้ชายเลยนะ”
“ควรดีใจป่ะ? T^T”
“ไปเหอะ หิว” เซฮุนออกแรงฉุดผมไปในทันที โอ้ยยยอาย พอออกมาจากห้องทุกสายตาก็จับจ้องผมเป็นตาเดียวกันทั้งโรงเรียนไปจนถึงโรงอาหารนั่นแหละ จะทำไมซะล่ะ แค่เดินมากับไอ้บ้านี่ก็เด่นจะตายแล้ว ปกติมันเดินคนเดียวไม่มีใครคบหรอก แล้วยิ่งผมเป็นผู้หญิงแบบนี้นะ ฮือออ...
“นั่นเซฮุนควงใครมาน่ะ?” คริสตัลเจ้าของแฟนเบสของเซฮุนตะโกนถามเสียงดังจนทุกคนหันมามองเยอะกว่าเดิมอีก โถ่เอ้ย...ไม่เคยรอดสายตาเธอจริงๆ ผมจะต้องกลายเป็นประเด็นถกเถียงในแฟนคาเฟ่คืนนี้แน่ๆ ก็ไอ้หล่อนี่เป็นถึงเน็ตไอดอลมาควงผู้หญิงกลางโรงเรียนอย่างงงี้ ไม่รอด ไม่รอด T_T
“เด็กใหม่เหรอ?”
“ทำไมไม่เคยเห็นหน้า”
“อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร”
“กล้าดียังไงมาควงโอเซฮุนเนี่ย”
“อีสวย”
“ชะนี”
“ฉันอยากจะร้องไห้”
“กรี้ดดดดดด”
สารพัดเสียงของเหล่าชะนีน้อยชะนีใหญ่ดังไม่หยุด แต่ไอ้ตัวต้นเหตุดูจะไม่ได้ยินเลยมั้ง หูมันเคยแคะบ้างมั้ยเนี่ย
“ปล่อยมือฉันเหอะเซฮุน จะพรุนตายแล้วเนี่ย” ผมกระชากมือออกจากมือแกร่งของอีกคนแต่ก็ถูกมือนั้นจับขึ้นมาใหม่
“อย่าไปสนใจเลย นานๆฉันจะควงสาวมากินข้าวนะ”
“อย่าว่าแต่สาวเลย ผู้ชายนายยังไม่เคยมากินด้วย เค้าคงคิดอ่ะว่าวันนี้ผีอะไรเข้าสิง”
“สังเกตด้วยเหรอ?” เซฮุนหันมามองหน้าผมอย่างทะเล้น น่าจวกลูกตาออกมาจริงๆเลย
“ไม่ต้องสังเกตก็เห็นมั้ง คนหรือขี้เนี่ย เดินมาก็มีคนมารุมตอมเถอะ”
“ปากดีนักนะเธอ...”
“เรียกว่านายเหมือนเดิมเถอะ”
“ไม่หรอกครับ...คนสวย” เซฮุนเน้นหนักตรงคำว่าคนสวยเสียงดังให้ได้ยินกันทั่ว บรรดาชะนีทั้งหลายแถวนั้นได้ยินก็ถึงกับกรีดร้องและโวยวายสาปแช่งผมไม่หยุด
“O[]O นายหาเรื่องให้ฉันชัดๆ”
“คิคิคิ~”
ทุกวันมื้อเที่ยงถือว่าเป็นมื้อแห่งความสุขของผมเลย แต่วันนี้มันกลับตาลปัตรไปหมด ผมต้องกินข้าวด้วยความยากลำบาก ทั้งผมเข้าปาก ลิปสติกที่เหนียวเหนอะหนะ แล้วยิ่งไปกว่านั้นคือบรรดาผู้หญิงและผู้ชายใจผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับของเซฮุนนี่แหละ จ้องซะผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลยทีเดียว
“เฮ้ย! ลู่..ใช่ป่ะวะ? =[]=” เลย์เพื่อนสนิทผมที่เดินมากับชานยอลหยุดแล้วชี้มาที่ผมอ้าปากค้าง
เฮ้อ...ขนาดเพื่อนผมยังจำไม่ได้เลย ผมยกมือขึ้นทำนิ้วจุ๊ๆให้มันเงียบแล้วเรียกเข้ามาหา
“เงียบๆนะเว้ย ถ้าพวกแฟนคลับไอ้บ้านี่รู้ว่าฉันเป็นผู้ชายนี่ตายแน่” ผมกระซิบบอกเพื่อนทั้งสองคน สองคนนั้นพยักหน้าหงึกหงักรับรู้ก่อนจะเดินออกไป
“คืนนี้ดูท่าจะมีเรื่องสนุกๆแล้วล่ะ” เซฮุนพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วดูดเส้นก๋วยเตี๋ยวพร้อมกับตวัดจนน้ำซุปกระเด็นใส่หน้าและเสื้อของผม
นี่มันจงใจใช่มั้ย!!?
“ไอ้บ้า เปื้อนหมดเลย สกปรกที่สุดว่ะ” ผมเอาทิชชู่เช็ดบนเสื้อที่เปรอะน้ำซุป แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าไอ้บ้านี่มันจ้องไม่หยุด
“มองไร?”
“ฉันว่านายลืมว่ะ...”
“อะไร?”
“แบนโคตรอะ”
“เฮ้ย! ไอ้หื่น” ผมด่าแล้วปาทิชชู่ใส่หน้าเซฮุน
“ใส่ยกทรงปะเนี่ย”
“โอเซฮุน!”
“ฮ่าๆๆๆๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใส่ยกทรง” เซฮุนหัวเราะก๊ากพร้อมกับพูดแซว บ้าจริงงง
“พูดดังทำไมวะ คนอื่นได้ยินนี่ฉันตายเลยนะ”
“ลืมไป ฮ่าๆๆๆ เย็นนี้ไปซื้อยกทรงกัน”
“อย่ามาบ้านะ”
“จริงๆ”
“ไอ้บ้า”
“อิ่มละ เก็บจานให้ด้วยนะ เย็นนี้เจอกันที่ลานจอดรถนะ จะพาไปซื้อยกทรง ฮ่าๆ” พูดจบมันก็เดินสะบัดตูดออกไปจากโต๊ะแล้วทิ้งชามก๋วยเตี๋ยวเอาไว้ให้ผม หนอยยยย...ฝากไว้ก่อน ไอ้บ้าเอ้ย
คาบบ่ายที่แสนจะน่าเบื่อวันนี้ดูแปลกไป ทุกคนในห้องต่างจับจ้องมาที่ผมทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
แหงล่ะครับ สภาพผมตอนนี้...เฮ้ออออ
“สวยกว่าผู้หญิงในห้องเราอีกอ่ะ” ซิ่วหมินเริ่มตะโกนออกมาเสียงดัง
“เฮ้ย ลู่หานที่จริงนายเป็นผู้หญิงใช่มั้ยเนี่ย”
“ฉันขอจีบได้มั้ย”
“ฉันไม่เคยแคร์หรอกนะว่านายจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”
“ไม่ไม่ลู่หาน คบกับฉันดีกว่า”
=___= ทุกคนต่างแย่งกันพูดจนผมฟังไม่ออกว่าพวกมันพูดอะไรกัน ผมเดินเหมือนซอมบี้มานั่งลงที่ตัวเอง แต่ก็มีอันต้องลุกขึ้นวิ่งไล่เตะคนไปทั่วห้อง ก็จะทำไมล่ะครับ ไอ้เฉินตัวแสบมันเอากระจกมาส่องใต้กระโปรงผม TOT
“หุบหุบอ้าอ้า อ้าอ้าหุบหุบ ลู่หานนั่งอ้า อ้าซ่าไม่ยอมหุบบ~” ส่วนไอ้เลย์ก็เริ่มแหกปากร้องเพลงแซวผม ก็มันยังไม่ชินนี่หว่า ลืมทุกทีเลยว่าใส่กระโปรงอยู่
ตอนนี้ผมรู้สึกปวดกระบาลกับเสียงคอมเมนท์ในห้องเรียนนี้มากๆ ชีวิตผมทำไมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย T^T
“ลู่หาน!” จู่ๆประตูห้องก็ถูกกระชากออกอย่างแรงแล้วตามมาด้วยผู้ชายผิวสีเข้มตัวสูงที่ยืนตะโกนเรียกชื่อผม
เอ่อ...ถ้าจำไม่ผิดนั้นมัน ไค มอปลายสีสามห้องสอง...ห้องเซฮุนนี่หว่า แล้วถ้ายิ่งจำไม่ผิดอีก มันเป็นเพื่อนสนิทของเซฮุนเลย...
“ว..ว่าไง?” ผมดัดเสียงให้เล็กลงแล้วตะโกนตอบกลับไป
“มานี่ๆ” ไคกวักมือเรียกผมยิกๆ
ผมค่อยๆลุกเดินออกไปหาไค ทำไมต้องเรียกออกมาด้วยเล่า ทุกคนในห้องต่างก็วิพากวิจารณ์ไปนานาก็ ไค คนนี้นี่แหละ ขึ้นชื่อว่าคาสโนว่าสุดๆ คงคิดกันว่ามันมาจีบผมแน่
“มีอะไร?” ผมถาม
“คุยกับฉันไม่ต้องดัดเสียงก็ได้”
“ว่ามาเหอะ” ผมทำสียงใหญ่ใส่
“ฮ่าๆ ทำเป็นเข้มเหรอ เซฮุนฝากมาบอกว่า...” ไคหยุดพูดแล้วก้มต่ำลงมองมาที่หน้าอกผม
“มองไรวะ?”
“ฮ่าๆๆๆๆ เซฮุนฝากบอกว่าเย็นนี้เจอกันที่รถมัน มันจะพาไปซื้อยกทรงกับนมปลอม ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้บ้า!!!!” ผมตะโกนด่าออกมาสุดเสียง ทุกคนในห้องต่างกรูกันออกมาดู
“เสียงดังทำไม เดี๋ยวเค้าก็รู้กันหมดหรอกว่าจะไปซื้อนมน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“กลับไปเลยไป” ผมไล่แล้วถีบส่งมันสองสามที บ้าจริงๆเลย
“ใส่กระโปรง ระวังๆหวอออกๆ หวี๊หว่ออ หวี๊หว่ออ~~” ไคแซวแล้วหันมาทำหน้าตากวนส้นพร้อมกับทำมือขยำๆ น่าถีบมากๆขอบอก
ผมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะอย่างหัวเสียพอดีกับที่ครูเข้ามาพอดี คาบวิชาภาษาอังกฤษที่น่าเบื่อแบบนี้ ผมไม่อยากเรียนเลยจริงๆเลยหันไปชวนเลย์คุย
“เลย์...”
“อะไร?”
“ตั้งใจเรียนหรอ?”
“เปล่า กำลังติดต่อยานแม่”
“ห๊ะ?”
“ง่วงชิบหายอ่ะ”
“นั่นดิ โคตรง่วง ครูพล่ามไรวะ”
“เป็นผู้หญิงอย่าพูดจาแบบนี้ดิลู่...”
“ห๊ะ? ไม่ใช่ซะหน่อย”
“ไม่ใช่อะไร สวยขนาดนี้ อดทนไปเหอะ สามเดือนเอง พยายามเป็นผู้หญิงหน่อย”
“โหย ไม่หนุกเลยนะเลย์”
“แล้วไอ้ไคมันมาทำไม”
“ไอ้เซฮุนฝากมาบอกให้ไปเจอกันเย็นนี้อ่ะดิ”
“ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งนั่นเนี่ยนะ”
“อือ มันจะพาไปซื้อนมปลอม ToT”
“ฮ่าๆๆๆๆ จริงด้วยว่ะ ลืมสังเกตเลยว่าแกไม่มีนม”
“โฮฮฮฮ อย่าดิเลย์”
“โอ๋ๆ ดีนะที่ผมยาวปิดไว้อะ ไปซื้อกับมันซะนะ”
“เลย์!”
“หมดคาบละ กลับบ้านละ ง่วงโคตร” พอเสียงระฆังบอกเวลาเลิกเรียนปุ๊บเลย์ก็หยิบกระเป๋าพาดหลังแล้วลุกออกไปทันทีไม่คิดจะรอกันเลย
“นี่เลย์รอด้วยดิ” ผมเก็บของแล้ววิ่งตามออกไปนอกห้อง
“ไปกับไอ้เซฮุนนู้น” เลย์พูดแล้วพยักเพยิดไปทางข้างหลังผม ผมหันไปมองก็พบว่าเป็นเซฮุน หมอนั่นมันยืนฉีกยิ้มกว้างให้ผม เหอะ รอยยิ้มที่ผู้หญิงนับร้อยอยากได้จากมัน แต่ทำไมผมเห็นแล้วรู้สึกขนลุกแปลกๆก็ไม่รู้
“ลู่หานครับ ไปกันเถอะ” เซฮุนเดินเข้ามาจับมือผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหวานๆชวนขนลุกที่สุด ผู้หญิงแถวนั้นหันมองกันเป็นตาเดียว บางคนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปไว้ ตายๆ คืนนี้ผมคงนอนไม่เป็นสุข ไม่รู้จะมีแฟนคลับคนไหนของมันทำตุ๊กตาวูดูลงยันต์ทำร้ายผมมั้ยเนี่ย
“ไปไหน ปล่อยยยยย” ผมพยายามจะแกะมือออกแต่มือปลาหมึกของเซฮุนก็กลับมาเกาะกุมมือผมไว้ทุกครั้งไป
“ไปซื้อนมไงเล่า” เซฮุนกระซิบข้างหูผม โอ้ยยยยยยยยย สยิวชิบหาย
เซฮุนลากผมมาถึงลานจอดรถก่อนจะยัดผมลงไปในแลมโบกินี่สีขาวราคาสามสิบสี่ล้านของมัน
รวยไม่พอต้องโง่ด้วยปะเนี่ย? ถึงบ้านผมจะรวยเหมือนกันแต่ก็ไม่เคยมีความคิดที่จะซื้อรถราคาขนาดนี้ขับเลย ราคาแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ปลิวซะด้วยซ้ำ แต่ราคาแบบนี้ก็เอาไปทำอย่างอื่นได้อีกเยอะ นั่งรถเมล์มาโรงเรียนเหมือนทุกวันสบายกว่าอีก นั่งไปกินขนมไปหลับไปอ่านการ์ตูนไป ชีวิตลู่หานแสนจะสบายย
“มองไร?” เป็นอีกครั้งที่มันหันมามองแล้วถามผมด้วยหน้าตากวนส้น
“อยากรู้จริงๆว่าถ้าผู้หญิงพวกนั้นเห็นหน้านายตอนกวนส้นขนาดนี้จะยังชอบอยู่ปะ”
“อาจจะชอบกว่าเดิมก็ได้นะ”
“หลงตัวเองสุดๆเลยว่ะ”
“อยากมีเรื่อง?” พูดจบมันก็หันมาหาผมเต็มๆตัว
“จะทำไร?”
“ทำแบบนี้ไง”
แขนแกร่งเอื้อมมาจับเบาะฝั่งคนโดยสารไว้แล้วโน้มใบหน้าคมเข้ามาใกล้กับคนที่นั่งอยู่
“O.O ออกไป ข้างนอกมีแฟนคลับนายอยู่นะเว้ย”
“ถึงได้ทำแบบนี้ไงล่ะ”
“ไอ้บ้า ออกปะ...อุ๊บส์!”
เสียงโวยวายของลู่หานถูกกลืนหายไปโดยริมฝีปากของอีกคน ปากหนาของเซฮุนทาบลงบนปากบางที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยลิปสติกสีสวยและลิปกลอสใส
“ออกไป!” พอตั้งสติลู่หานก็ผลักอีกคนออกไปเต็มแรง ร่างสูงกระแทกเข้ากับพวงมาลัย เสียงแตรรถดังขึ้นทำให้สองคนในรถตกเป็นจุดสนใจยิ่งกว่าเดิม เซฮุนรีบสตาร์ทรถและขับออกไปในทันที
“มาจูบฉันทำไมห๊ะ?” ลู่หานโวยวายลั่น
“แบบนี้เค้าไม่เรียกจูบนะ ฉันแค่เอาปากไปจุ๊บเธอเฉยๆ”
“ทำทำไมล่ะ?”
“ไม่รู้ดิ...”
“เอ๊า บ้าเอ้ย ถ้ามีใครถ่ายรูปไว้นะ ตายๆๆๆ คืนนี้ฉันได้ตายแน่ๆเลยอ่ะ” ลู่หานร้องโวยวายพร้อมกับดิ้นพราดๆในรถคันหรู เซฮุนหันมองแล้วส่ายหน้าน้อยๆกับการกระทำของอีกคน แขนแกร่งเอื้อมไปทางร่างเล็กแต่ก็ถูกปัดออกแทบจะทันที
“ทำไร?! ขับรถอยู่ยังจะหื่นอีกหรอ?”
“บ้าดิ จะรัดเข็มขัดให้ เดี๋ยวตำรวจเรียกนายต้องจ่ายค่าปรับให้ฉันนะเว้ย”
“แค่ห้าร้อยงกทำไม ทีซื้อรถคันละสามสิบสี่ล้านล่ะซื้อได้”
“เงินพ่อฉันนิ แต่ค่าปรับมันเงินฉัน”
“ชิส์” ลู่หานจิ๊ปากแต่ก็ดึงเข็มขัดมารัดแต่โดยดี
รถเคลื่อนตัวไปได้ไม่นาน คนขี้เซาแบบลู่หานก็ค่อยๆตาปรือก่อนจะผล็อยหลับไป ขึ้นรถทีไรหลับเป็นตายทุกที
“ลู่หาน...นี่เธอ ถึงแล้ว ตื่นดิ...” เซฮุนเขี่ยๆคนขี้เซา แต่อีกคนกลับไม่ยอมตื่นง่ายๆ
“อืออออ” มือเล็กปัดมือของอีกคนที่เขี่ยเล่นอยู่บนพวงแก้มใสออก
“ถ้าไม่ตื่นฉันจะลักหลับนะ” เซฮุนขู่กะซิบข้างหู แต่อีกคนก็ไม่มีปฏิกิริยาใดใดโต้ตอบกลับมา
“นายรู้มั้ยว่านายเหมือนผู้หญิงมากเลยนะ..”
“...”
“แล้วนายรู้มั้ยว่าฉันไม่เคยพาผู้หญิงขึ้นรถเลยนะ...”
“...”
“ไม่เคยอยู่กับผู้หญิงแบบนี้ด้วย...”
“...”
“นายรู้มั้ยว่าฉันกำลังรู้สึกแปลกๆ”
“...”
“ลู่หาน...”
“...”
“ตื่นเถอะ...”
“...”
“ก่อนที่ฉัน...”
“...”
“จะควบคุมตัวเองไม่ได้...”
“...”
[To be Continue...]
Writer Talk :: 
ฮิ้ววว~ ตอนแรกก็ลงไปเรียบร้อย55555
ตอนสองจะตามมาเร็วๆนี้ถ้ามีคอมเม้นให้ไรเตอร์อ่านนะคะ ><
ภาษากับการบรรยายอาจจะแปลกๆอยู่บ้าง ขอเวลานิวส์ปรับตัวแปปนึงน๊า
ตอนแรกนี่คอมเม้น ติชม ให้คำแนะนำได้เต็มที่เลยจ้า ตอนต่อไปจะได้ไปปรับปรุงแก้ไขนะคะ
ความคิดเห็น