ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่6 ห่วงหา
บทที่6 ห่วงหา
(ลีโอ)
"เซต..."
มินาโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วกระซิบกับเพื่อนร่วมชั้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"หือ อะไรอะ?"
เด็กหนุ่มผมแดงชะงักมือที่กำลังจดข้อความบนกระดาน แล้วหันไปถามกลับด้วยน้ำเสียงอับเบาเช่นกัน
"นายรู้มั้ยว่าลิลินไปไหน"
"หา...นี่เธอไม่รู้หรอกเหรอ?"
เซตถามกลับด้วยน้ำเสียงที่งุนงง
"นี่พวกเธอคงไม่ได้ทะเลาะกันหรอกใช่มั้ย"
"ก็เปล่านี่..."
"ยัยนั่นได้รับเชิญให้ไปงานเลี้ยงในคืนพรุ่งนี้น่ะสิ"
เซตตอบพร้อมกับปรายสายตาตำหนิเพื่อนของตนไปด้วย
...ยัยนี่มันสนใจโลกภายนอกบ้างมั้ยเนี่ย!...
"งานเลี้ยง...?"
มินาทวนคำด้วยน้ำเสียงงุนงง
"ก็ไอ้งานเลี้ยงกระชับสัมพันธ์ที่จัดขึ้นทุกปีนั่นไงเล่า"
เด็กหนุ่มขยายความให้เมื่อเห็นว่าเพื่อนนึกไม่ออกเสียที
"อ๋อ ไอ้งานเลี้ยงผลาญภาษีผู้ปกครองนั่นน่ะเหรอ..."
มินาที่เพิ่งนึกได้ถามออกไป
"ปกติแล้วเขาไม่เชิญนักเรียนธรรมดาไม่ใช่รึไง"
"มันก็แล้วแต่กรณีอะนะ อย่ายัยลิลินเนี่ย ได้รับเชิญเพราะเป็นคู่เต้นรำของไอ้เรย์มัน"
เซตว่าพลางทำหน้าหน่ายๆ ขนาดเรื่องของเพื่อนสนิทตัวเองยัยนี่ยังไม่รู้เลยรึไง
คงไม่ใช่เพราะมัวแต่อินเลิฟกับเจ้านักเรียนดีเด่นอะไรนั่นหรอกนะ=___=
"เรย์...?"
มินาเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย
...ชื่อเรย์นี่มันคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนน้าาา...
"ไอ้เรย์ไง คนผมสีเทาๆ ตัวสูงๆ ที่อยู่ห้องพิเศษนั่นน่ะ"
เซตที่พอจะรู้นิสัยไม่ค่อยจำชื่อใครของเพื่อนรีบขยายความ
"อ๋อ คนที่อยู่วงแอปเปิ้ลอะไรนั่นใช่มะ(' ')"
มินาที่เพิ่งจะนึกภาพขอเรย์ออกพูดด้วยความมั่นใจในสมองส่วนที่สะสมความทรงจำของตัวเองเสียเต็มประดา
"วะ...วงแอปเปิ้ล=[]=^^^"
เซตถึงกับเงิบรับประทาน แม้แต่วงทริปเปิ้ลที่เหล่านักเรียนหญิงยกย่องบูชา ก็ยังกลายเป็นวงแอปเปิ้ล ผลไม้ที่อุดมไปด้วยวิตตามินหรือนี่
...ยัยนี่จำไม่ได้จริงๆหรือแกล้งลืมเอาฮากันแน่ฟระ!...
"ก็ที่อยู่วงเดียวกับนายเคย์นั่นไง ใช่คนนั้นรึเปล่า?"
"กะ...ก็คงใช่...ละมั้ง"
เซตกลั้นขำสุดชีวิตขณะที่ตอบออกไป
...ยัยนี่จำชื่อกลุ่มมหาอำนาจผิดๆอย่างงี้มาตลอดเลยเรอะ!...
"แล้วทำไมยัยลิลินถึงไปกับพวกตุ๊ดหน้าหม้อแบบนั้นได้ล่ะ"
"อุบ คิกๆๆ"
เซตถึงกับหลุดขำพรืด ขนาดยัยมินาที่ไม่ค่อยสนใจชาวบ้านชาวช่องยังรู้ว่าเลยว่าไอ้พวกนี้แต่งหน้าจัดยังกะตุ้ด
แสดงให้เห็นได้ชัดว่าไอ้พวกนี้มันโด่งดัง(ด้านการแต่งหน้า)แค่ไหน
พวกทริปเปิ้ลแฟนนี่มันช่างหูหนวกตาบอดยิ่งนัก ที่ยังไปหลงกรี้ดไอ้พวกแบบนี้อยู่
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายัยนั่นคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงไปกับไอ้พวกคิดแต่เรื่องใต้สะดือแบบนั้น..."
เพื่อนร่วมชั้นยังคงให้ข้อมูลต่อไป
"พวกคิดแต่เรื่องใต้สะดือ...?"
"ก็ไอ้เจ้าพวกนั้นน่ะนะควงใครไปงานเลี้ยงก็ไปจบที่เตียงตลอดนั่นแหละ"
เด็กหนุ่มผมแดงพูดด้วยสีหน้าเนือยๆเหมือนกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ ในขณะที่ใบหน้าของมินาแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีที่เพื่อนพูดจบ
"บะ...บ้าน่ะ!!! เรื่องแบบนั้นจะเป็นไปได้ยังไงกัน..."
มินาต่อว่าเพื่อนด้วยเสียงสั่นๆอย่างลืมตัว
"ก็มันเรื่องจะ...!"
"นี่พวกเธอสองคนน่ะ จะคุยกันอีกนานมั้ย!
งานที่สั่งไปนะเสร็จรึยังหา!!?"
คำพูดที่เตรียมจะเถียงเพื่อนชะงักลงกลางอากาศ เมื่ออาจารย์หน้าโหดที่กำลังสาธยายข้อมูลทางประวัติศาสตร์อยู่หน้าชั้นเรียนเมื่อครู่หันมาเอ็ดตะโรเข้าให้
เซตที่ดูภายนอกเหมือนจะไม่กลัวใครรีบหันหน้ากลับไปยังโต๊ะเรียนของตนอย่างรวดเร็วราวกับปฏิกริยาอัตโนมัติ มือที่กำปากกาอยู่ก็รีบจดงานลงในสมุดอย่างเอาเป็นเอาตายยิ่งกว่าจดโพยหวย(?)ของวันหวยออกเสียอีก!
มินาลอบมองอาการตัวสั่นงันงกของเพื่อนแล้วแอบขำคนเดียวเบาๆ แต่เมื่อรับรู้ถึงรังสีพิฆาตที่ส่งมาถึงตนบ้าง มือซ้ายอันแสนเอื่อยเฉื่อยของเธอก็ได้ทำการจดโพยหวย เอ้ย! จดงานตามเพื่อนไปอีกคน
"เซต..."
"อะไรอีกเล่า!"
เซตที่กำลังทำแบบฝึกหัด(แบบผิดๆถูกๆ)ชะงักมือแล้วหันกลับมาถามอีกครั้ง
"เธอยังอยากโดนตาแก่หัวโล้นหน้าโหดหนังเหี่ยวนั่นด่าอยู่อีกรึไง!"
"ก็ฉันสงสัยว่า...!"
ชิ้งงง———★★★
ทั้งคู่สะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ว่ามีรังสีอำมหิตส่งมาถึงตนจากหน้าชั้นเรียน
ต่างคนต่างก็ต้องรีบหันกลับไปให้ความสนใจกับสมุดของตนเองอีกครั้ง
"นี่เซต..."
เสียงเรียกจากด้านหลังดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเวลาผ่านไปประมาณสิบกว่านาที
เด็กหนุ่มผมแดงที่กำลังเค้นสมองอันน้อยนิดเพื่อหาคำตอบของแบบฝึกหัดมี่ยากมหาประลัยสะดุ้งเฮือก คำตอบที่เขาใช้เวลาเรียบเรียงกว่าสิบนาทีหายวับไปกับตา(?)
คิ้วสีแด้งแปร้ดเหนือดวงตาสีดำสนิทขวางโลกกระตุกน้อยๆ บ่งบอกว่าความอดทนอนกลั้นที่มีมานั้นได้ขาดสะบั้นลงแล้ว
"จะเรียกอะไรนักหนายัยบ้าเอ้ย! เห็นมั้ยว่าตาแก่หัวโล้นหน้าโหดหนังเหี่ยวนั่นมองอยู่น่ะ ถ้าจะถามอะไรล่ะก็ อย่างน้อยๆก็รอให้มันหมดคาบก่อนเซ่!!!"
เซตบ่นรัวเร็วด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ยิ่งเขากำลังเครียดๆกับไอ้โจทย์ยากบรรลัยนี่อยู่
...ยัยบ้านี่ทำไมต้องมากวนสมาธิเขาด้วยฟระ!...
"ใครเป็นตาแก่หัวโล้นหน้าโหดหนังเหี่ยวไม่ทราบ..."
น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยรังสีอำมหิตมาพร้อมกับเงาดำทมึนที่ปรากฏอยู่ด้านหลังของเซต
เด็กหนุ่มผมแดงค่อยๆเหลียวหลังกลับไปมองอย่างหวาดๆ
สิ่งแรกที่เขาเห็นคืออาจารย์หน้าโหดที่เขาเอ่ยถึงเมื่อครู่กำลังยืนค้ำหัวเขาด้วยสายตาพิฆาต
"อะ...อะ...อาจารย์"
หัวใจที่เคยเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวร่วงลงไปอยู่ใต้ตาตุ่ม
เด็กหนุ่มผู้โชคร้ายทำได้เพียงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริกเท่านั้น
"ไปคุยกันข้างนอก!!!"
เด็กหนุ่มผมแดงผู้ดูภายนอกเหมือนไม่กลัวอะไรวิ่งออกไปหน้าห้องด้วยน้ำตานองหน้า(เหรอ?)
ในใจของเขาแสนจะเจ็บปวดรวดร้าว ด้วยเขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลยกลับโดนตาแก่หัวโล้นหน้าโหดหนังเหี่ยวไล่ให้ออกมายืนหน้าห้อง ในขณะที่คนทำเรื่องมันยังนั่งหัวเราะคิกๆอยู่ที่เดิม
...ชีวิตนี้มันโหดร้ายกับเขายิ่งนัก...
เด็กหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ปากก็คาบไม้บรรทัดไว้แน่นจนแทบจะกัดมันขาดเป็นสองท่อน
ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจยัยเตี้ยลิลินแล้วว่าทำไมถึงงอนยัยนี่บ่อยๆ
...ก็เพราะมินาเป็นแบบนี้ไง!...
"ขอโทษนะ..."
เสียงหวานๆของคนที่น่าจะนั่งหัวเราะอยู่ในชั้นเรียนดังขึ้น
พร้อมกับร่างบางๆที่ออกมายืนคาบไม้บรรทัดอยู่ข้างๆเขา
"หือ...?"
เด็กหนุ่มผมแดงมองเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างตนอย่างงงๆ
...ทำไมยัยนี่ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ...
"ก็ฉันเป็นต้นเหตุให้นายโดนทำโทษนี่นา ก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันล่ะเนอะ^__^"
มินาตอบพร้อมกับยิ้มสดใส(แบบที่ไม่ค่อยจะยิ้มให้ใครเห็นนัก)
เซตที่เห็นแบบนั้นถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ
...สุดท้ายก็โกรธยัยนี่ไม่ลงจนได้สิน่า...
"เธอเนี่ยน้า..."
"ว่าแต่ ยัยลิลินคิดจะไปกับพวกแบบนั้นทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าพวกนั้นคิดอะไรงั้นเหรอ"
หลังจากยืนคาบไม้บรรทัดได้ห้านาที เด็กสาวผมสีคารเมลก็เอ่ยถามเรื่องที่ค้างคาใจกับเพื่อน
"ก็บอกไม่ได้หรอกนะว่ายัยนั่นรู้อะไรรึเปล่า..."
เซตแอบเอาไม้บรรทัดออกจากปากแล้วกระซิบตอบเบาๆ
"แต่เท่าที่ฉันรู้มา ยัยนั่นก็ไม่ได้ออกงานกับใครง่ายๆขนาดนั้นไม่ใช่รึไง"
เขาว่าต่อ
"อืม...ปกติถ้ามีใครมาบอกชอบรึชวนไปเดทก็ปฏิเสธทันทีเหมือนกัน พวกชวนออกงานก็ด้วยมั้ง"
มินาบอกพลางนึกไปถึงเมื่อสองวันก่อนที่ยัยลิลินเพิ่งจะปฏิเสธเดือนของโรงเรียนชายล้วนที่มาขอคบด้วยแบบไม่ใยดี
"ก็ฉันถึงได้ถามไงว่าพวกเธอทะเลาะอะไรกันรึเปล่า"
"มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับทะเลาะกับไม่ทะเลาะตรงไหนเลย"
มินาแย้ง เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนต้องการจะสื่อเลยแม้แต่น้อย
"ก็ยัยนั่นอาจทำเพื่อให้เธอหึงก็ได้ ทีเธอยังไปกิ้กกับนักเรียนดีเด่นได้เลยนี่นา ยัยนั่นก็เลยควงเดือนโรงเรียนออกงานบ้าง อะไรแบบเนี้ย"
"ไม่ได้กิ้กกันซะหน่อย!"
เซตขมวดคิ้วยุ่ง ดูเหมือนยัยนี่จะเถียงผิดประเด็นไปนิดหน่อยนะ...
"ก็ถ้าไม่ได้..."
"นี่พวกเธอ!! อยากไปวิ่งรอบสนามใช่มั้ย!!!"
"คิกๆๆๆ"
เสียงเอ็ดตะโรของอาจารย์หน้าโหดพ่วงด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆดังขึ้น
...เพราะงี้ไงเขาถึงไม่อยากมาเรียนน่ะ!...
"ว่าแต่เธอจะเอายังไงล่ะ...จะปล่อยให้ยัยนั่นโดนหลอกไปจริงๆเหรอ..."
เวลาผ่านไปประมาณห้านาที เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆสงบลงบ้างแล้วแถมตาแก่หัวโล้นหน้าโหดหนังเหี่ยวก็ให้ความสนใจกับการสอนแล้วด้วย
เซตจึงแอบกระซิบถามกับคนตัวเล็กยืนอยู่ข้างๆ เพราะลึกๆแล้วเขาก็เป็นห่วงเพื่อนเหมือนกัน หากแต่ไม่สนิทสนมพอที่จะตักเตือนลิลินได้
"..."
คำตอบที่ได้มาคือความเงียบ
ทีแรกเซตคิดว่าเพื่อนตัวเองคงจะยืนหลับไปแล้ว(มินาสามารถหลับได้ทุกอิริยาบท) แต่เมื่อหันมามองจึงรู้ว่าเธอกำลังใช้ความคิดอยู่
"ฉันว่าฉันควรจะตามไปลากยัยนั่นกลับมา..."
หลังจากทำท่าเหมือนตัดสินใจอะไรอยู่เป็นนานสองนาน ในที่สุดมินาก็พูดออกมา
"ฮะ? ตามไป? เธอจะทำแบบนั้นได้ไงฟระ คนไม่มีบัตรเขาไม่ให้เข้างานหรอกนะ"
เด็กหนุ่มผู้ทนความคิดตื้นๆของเพื่อนไม่ได้บอกไป
...ยัยนี่คงไม่คิดปลอมตัวแล้วแอบเข้าไปเหมือนในหนังรึอะไรแบบนั้นหรอกนะ
เพราะถ้าทำแบบนั้นจริงๆ รปภ.ต้องมาลากยัยนี่เข้าตะรางแน่นอน เผลอๆได้ไปอยู่โรงพยาบาลบ้าด้วย!...
"ฉันคิดว่าจะให้นายเคย์พาเข้างานน่ะ..."
"เคย์ที่ว่านี่...?"
เขาจำได้ว่าทั้งโรงเรียนมีคนชื่อเคย์อยู่คนเดียวนะ
คงไม่ใช่ว่า...
"ไอ้เคย์มันมาชวนเธองั้นเหรอ!!?"
ก็พอรู้อยู่หรอกนะว่ายัยนี่เป็นที่นิยมในหมู่รุ่นน้องหญิง แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีรุ่นน้องผู้ชายมาสนใจนี่นา
"เปล่าหรอก"
มินาปฏิเสธทันที
"อ้าว แล้งเธอจะไปกับมันได้ยังไงเล่า...ยัยบ้านี่"
"ฉันคิดว่าคงต้องบังคับให้หมอนั่นพาไปน่ะ..."
เธอตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
แต่เซตกลับคิดว่ายัยนี่ชักจะเริ่มน่ากลัวยังไงไม่รู้
เขาลอบมองเพื่อนด้วยสีหน้าหวาดๆ
เพิ่งจะรู้สึกว่ายัยนี่น่าขนลุกก็วันนี้แหละ
...
..
.
#หลังเลิกเรียน
มินารีบเก็บหนังสือบนโต๊ะเข้ากระเป๋าตัวเองอย่างรวดเร็ว(อาจารย์ยอมให้เธอกับเซตกลับเข้าห้องเรียนได้หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง) จากนั่งก็รีบพุ่งตรงไปที่ชั้นเรียนของพวกปีหนึ่ง
จุดหมายของเธอคือห้องที่มีตัวอักษรสวยงามน่าอ่านสลักคำว่า'1-S'
"เคย์กลับบ้านรึยัง..."
ร่างบางหยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วเอ่ยถามพวกรุ่นน้องที่อยู่ในห้องนั้น
"ระ...รุ่นพี่มินาาา "
"ว้ายๆๆ รุ่นพี่มินามางั้นเหรอ"
"กรี้ดดด รุ่นพี่มินาค้าาา"
แน่นอนว่าพวกแฟนคลับอย่างลับๆ(เหรอ?)ต่างส่งเสียงกรี้ดกร้าดเมื่อเห็นว่าเธอปรากฏตัวขึ้น
"โทษทีนะ ฉันมีธุระกับเคย์น่ะ..."
เธอรีบบอกก่อนที่พวกรุ่นน้องจะมาวุ่นวาย
...เพราะแบบนี้ไง ถึงไม่ชอบเรื่องเอิกเริกน่ะ...
"พี่มาหาผมงั้นเหรอ...?"
เด็กหนุ่มหน้าหวาน(เคะ?)ที่แต่งหน้าจัดอย่างกับตุ้ด(ถึงแม้จะดูหล่อดีก็เถอะ)ลุกขึ้นจากโต๊ะเรียนแล้วเดินเข้ามาหา
"ใช่ มากับฉันหน่อยสิ..."
.
.
.
เด็กสาวผมสีคารเมลนำทางเด็กหนุ่มรุ่นน้องมาจนถึงโต๊ะสนามซึ่งไม่ค่อยมีใครมานั่งแล้ว
"แล้วพี่นึกยังไงถึงมาหาผมล่ะ"
เด็กหนุ่มหน้าหวานเอ่ยถามกับญาติผู้พี่ซึ่งไม่เคยคุยกับเขาเลย(ตอนอยู่ที่โรงเรียน)
ความจริงแล้วเคย์กับมินาเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
'มาริแอน'แม่ของเขาเป็นพี่สาวฝาแฝดของ'โมนิก้า'แม่ของมินา
แต่เพราะเขากับมินาหน้าไม่เหมือนกันบวกกับใช้นามสกุลต่างกันและไม่ค่อยคุยกันในโรงเรียนด้วย ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นญาติกัน(หรืออาจรู้แต่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องหยุมหยิมแบบนี้)
"นี่เคย์ คืนพรุ่งนี้นายจะไปงานผลาญงบใช่มั้ย?"
ญาติผู้พี่เอ่ยถามออกไป
"งานผลาญงบ? พี่หมายถึงงานเลี้ยงกระชับสัมพันธ์ใช่มั้ยครับ..."
เคย์ถามอย่าเพลียจิตเพลียใจ พี่สาวเขายังคงชอบจำชื่อสิ่งนั้นสิ่งนี่ผิดๆไม่เปลี่ยนเลย
"..."
ฝ่ายมินาก็ไดแต่พยักหน้าเบาๆ
"ก็ใช่นะ ผมจะไปงานเลี้ยงนั่นแหละ"
แล้วญาติผู้น้องก็รับรู้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง ที่หนังตาข้างขวากระตุกรัวเร็วไม่หยุดตั้งแต่ก่อนที่พี่สาวเขาจะมาหาก็เพราะแบบนี้นี่เอง
"นายพาฉันไปด้วยสิ...นะ"
มินากุมมือญาติผู้น้องของตนไว้พลางเอ่ยขอร้อง(หรือบังคับ?)และใช้สายตาอ้อนวอนสุดชีวิต
"ขอโทษนะครับพี่ ผมตั้งใจว่าจะไปกับนิโคลเขาน่ะ"
เด็กหนุ่มหน้าหวานปฏิเสธทันที เพราะว่าคืนนี้เขาตั้งใจว่าจะเคลม เอ้ย! ควงดาวเด่นของรุ่นปีหนึ่งไปด้วยกัน
"ก็พาฉันไปแทนก็ได้นี่"
มินายังคงเถียงไม่ลดละ เรื่องอะไรเธอจะต้องยอมปล่อยให้เพื่อนสนิทเสียอนาคตเพียงเพราะน้องชายตัวเองอยากหม้อสาวด้วยล่ะ
"จะบ้ารึไงพี่ งานแบบนี้เขาต้องควงสาวๆ สวยๆ เด่นๆไปประชันกันสิ"
"ฉันไม่สวยงั้นเหรอ?"
มินาเอียงคอถามพลางทำหน้าบ้องแบ๊วสุดชีวิต
"พี่ก็สวยอยู่ แต่มันไม่มีใครเขาควงพี่สาวตัวเองไปออกงานหรอก...พี่เข้าใจรึเปล่า"
เคย์พยายามใช้ข้ออ้าง เอ้ย! เหตุผลเข้าสู้ เรื่องอะไรเขาต้องปล่อบมือจากสาวสวยน่ารักเพื่อไปควงพี่สาวตัวเองด้วยล่ะ!
คนหล่อๆ(?)อย่างเขาก็ต้องควงสาวสวยที่สมน้ำสมเนื้อกับเขาไปสิ
มันถึงจะสู้บารมีพวกรุ่นพี่ในวงได้
"อะไรกัน...ฉันอุสาห์มาหาแท้ๆ"
วิชาการแสดงที่เคยเรียนมาจากนักแสดงอันดับหนึ่งของวงการถูกงัดขึ้นมาจากส่วนที่ลึกที่สุดของก้านสมอง
หยาดน้ำใสๆค่อยๆไหลรินลงมาจากดวงตากลมโตคู่สวยอย่างแนบเนียน
มินา(แกล้ง)สะอื้นเบาๆ
เคย์ผู้ไม่รู้เท่าทันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปลอบอย่างเก้ๆกังๆ
"พะ...พี่ครับ อย่าร้องสิ"
"อึก...นายคงเห็นว่าผู้หญิงพวกนั้น อึก สำคัญกว่าพี่สินะ..."
มินาทำเป็นตัดพ้อต่อว่าน้องชายด้วยน้ำตา(ปลอมๆ)นองหน้า
"มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อยครับ"
ส่วนหนุ่มน้อยผู้ไม่รู้เท่าทันก็ยังคงปลอบอย่างเก้ๆกังๆต่อไปเพราะทำอะไรไม่ถูก
"อึก เพราะฉันไม่ได้สวยแบบพวกนั้น นายเลยไม่ให้ฉันไปด้วยใช่มั้ยล่ะ...ฮือออ"
มินาบีบน้ำตามากขึ้นกว่าเดิมแล้วทำเป็นสะอื้นหนักๆ
มองเผินๆเหมือนหญิงสาวที่มาบอกรักคนที่ชอบแล้วโดนหักอกยังไงยังงั้น
แต่ขอโทษเถอะ! ความจริงมันคือพี่สาวที่เก่งการแสดงขั้นเทพ ที่กำลังบีบน้ำตาเพื่อหลอกให้น้องชายที่หล่อแต่มีรอยหยักในสมองน้อยนิดกระจิดจ้อยร่อยพาไปงานเลี้ยงเต้นรำต่างหากล่ะ!
"ผะ...ผมให้พี่ไปก็ได้ พี่อย่าร้องเลยนะครับ"
เด็กหนุ่มผู้อ่อนต่อโลก(?)ละล่ำละลักบอก
จะเป็นเพราะเขากินปลามาน้อยเกินไปจนไม่มีอะไรมาบำรุงสมองทำให้รู้ไม่ทันพี่สาว หรือเพราะอีกฝ่ายมีความสามารถในการแสดงสูงมากเพราะได้ร่ำเรียนมาจากก็มิอาจบอกได้
"ที่นายยอมให้ฉันไปเพราะเห็นว่าฉันร้องไห้ใช่มั้ย อึก ที่จริง...นายก็ไม่เต็มใจให้ฉันไปใช่มั้ยล่ะ"
มินาที่ติดนิสัยขี้แกล้งมาจากใครบางคนยังคงบีบน้ำตาต่อไป
"มะ...ไม่ใช่นะครับ ผมน่ะอยากให้พี่ไป กรุณาไปงานเลี้ยงกับผมเถอะนะครับ ได้โปรดไปเถอะครับพี่!!"
เคย์ยังคงละล่ำละลักพูด
มินาลอบยิ้มคนเดียวโดยที่เคย์ไม่เห็น ดูเหมือนเขาจะแพ้น้ำตาของพี่สาวจริงๆด้วยสินะ~~~
"จริงนะ..."
มินาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนคนเพิ่งหยุดร้องไห้ใหม่ๆ
พลางใช้สายตาน่าสงสารมองมายังน้องชายที่ตัวสูงกว่าเธอมาก
"จริงครับๆ พี่หยุดร้องเถอะนะ"
เคย์พูดรัวเร็วเพราะกลัวว่าพี่สาวจะร้องไห้อีก
"อื้ม^___^"
มินายิ้มตอบอย่างผู้ชนะ ไม่เหลือเค้ารอยของคนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อครู่แม้แต่น้อย
...แผนการขั้นที่หนึ่ง :: สำเร็จ!...
...
..
.
# วันศุกร์ 8.32 pm.
ลิลินหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่หน้ากระจกในห้องของเธอเอง
ตอนนี้เธออยู่ในชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนฟูฟ่องและสั้นเหนือเขาเล็กน้อย ผูกริบบิ้นอันใหญ่สีเหลืองเข้มเข้ากันกับชุด ด้านบนเปิดไหล่นิดๆเผยให้เห็นไหล่บางๆสีน้ำผึ้งสวย
เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ปกติจะปล่อยให้ยาวสยายก็มัดรวบเป็นทรงโพนี่เทลผูกข้างและดัดลอนนิดๆโดยปล่อยชายไว้ทางด้านขวาพร้อมกับผูกโบว์สีเหลืองเข้มเส้นเล็กๆเข้าชุดกัน
ใบหน้าหวานสวยบัดนี้ถูกแต่งแต้มสีสันบางๆให้ดูน่ารักเหมือนตุ๊กตายิ่งขึ้น
...ทุกสิ่งทุกอย่างช่างลงตัวและสมบูรณ์แบบ...
มีเพียงอารมณ์ของลิลินเท่านั้นที่ไม่ค่อยจะสู้ดี
เธอเพิ่งจะมาคิดได้ทีหลังว่านี่อาจเป็นการตัดสินใจที่ผิด!
ตอนนั้นเธอตอบตกลงกับเรย์เพียงเพื่อจะประชดมินา ทั้งๆที่ยัยนั่นเองก็คงจะไม่รู้ว่าเธอคิดแบบนั้น
แต่ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือเปล่าที่ทำแบบนี้
ถ้าคนอื่นๆเข้าใจว่าเธอคบกับเรย์จะทำยังไงดี..ถ้ามินาก็คิดแบบนั้นบ้างล่ะ?
แถมตั้งแต่ตอนที่เธอตกลงรับคำเชิญของเรย์เธอก็เอาแต่หลบหน้ามินาอีก โรงเรียนก็ไม่ไป แถมยังปิดบ้านเงียบไม่ออกไปพบยัยนั่นอีก
...เธอคงเป็นเอามากแล้วสินะ...
ลิลินบ่นกับตัวเองในใจ เธอไม่รู้ว่าตัวเองยังสติดีอยู่รึเปล่าตอนที่ตัดสินใจอะไรบ้าๆแบบนี้
...ถ้าหลังจากนี้มินาจะโกรธจนไม่ยอมคุยกับเธอก็คงไม่แปลกหรอก...
"ลิลิน เพื่อนมารับแล้วนะลูก"
เสียงของคุณแม่ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดฟุ้งซ่านของเธอ
ลิลินสะบัดหัวไล่ความกังวลทั้งมวลออกไปจากสมองแล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่างเพราะอย่างน้อยๆเธอก็ไม่อยากเสียมารยาทกับเรย์สักเท่าไร
"วันนี้เธอสวยจังเลย..."
เรย์ที่รออยู่หน้าประตูส่งยิ้มหวานมาให้
"อืม..."
ลิลินเองก็ไม่รู้จะตอบรับคำชมของเขายังไง เธอไม่ได้มีความรู้สึกเขินอายหรืออะไรแบบนั้นกับเขาเลย มีแต่ความรู้สึก'อึดอัด'ยามที่เขาส่งยิ้มมาให้เท่านั้น
"งั้นเราก็ไปกันเถอะ"
"อืม..."
ร่างสูงเดินนำเธอมายังรถยนต์สีดำสนิทคันหรูที่จอดอยู่หน้าบ้าน
หลังจากที่เธอเข้าไปนั่งยังเบาะหลังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สารถีขับรถประจำตัวของเรย์ก็ออกรถมุ่งหน้าไปยังงานเลี้ยงทันที
"ลิลินเพิ่งเคยออกงานครั้งแรกสินะ"
"อืม..."
"ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวฉันจะสอนวิธีดื่มหรือทานอาหารทีถูกต้องให้เอง"
"อืม..."
"แล้วฉันจะพาเธอไปแนะนำกับ..."
หลังจากนั่งรถแล้วเรย์ก็ชวนเธอคุยนั่นคุยนี่อย่างสนุกสนาน
และถึงแม้ว่าลิลินจะตอบทุกคำถามของเขาแต่เธอกลับไม่รู้สึกสนุกสนานอะไรแบบเขาเลย
...ในใจของลิลินตอนนี้ อยากให้มินามาคอยกันท่าให้เธอเหมือนเมื่อก่อนเหลือเกิน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น