ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ แรกพบ
บทนำ แรกพบ
(ซาเบิ้ล นัวร์)
...ย้อนไปก่อนหน้านี้ประมาณหนึ่งเดือน ในวินาทีแรกที่สบตากัน...เธอไม่เคยได้คาดคิดเลยว่า เขาคนนี้จะต้องกลายมาเป็นพี่ชายของเธอ...
...สายลมยามสายพัดผ่านแมกไม้อย่างเกียจคร้าน แสงแดดอ่อนๆของเดือนพฤษพาคมส่องกระทบอาคารเรียนของโรงเรียนมัธยมมีชื่อแห่งหนึ่ง
เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของเด็กนักเรียนทั้งหลายที่เอ่ยแทรกการสอนของอาจารย์นั้นคงไม่พ้นทำให้ถูกอาจารย์ตำหนิเอาเป็นแน่
แต่เงียบกันได้ไม่นาน เหล่านกกระจิบนกกระจาบในเครื่องแบบนักเรียนก็ส่งเสียงคุยสนั่นกันอีกครั้งวนเวียนเป็นวัฏจักรเรื่อยไปไม่สิ้นสุด
กระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น!
พวกช่างคุยทั้งหลายต่างลุกฮือขึ้นมาอย่างยินดีปรีดา เมื่ออาจารย์ประจำวิชาเอ่ยอนุญาต เสียงฝีเท้านับร้อยนับพันดังกระทบอาคารเรียนหลังงาม
เจ้าของเสียงฝ่าเท้าทั้งหมดมีจุดมุ่งหมายเดียวกันนั่นคือโรงอาหาร
ในห้องที่มีป้ายด้านหน้าเขียนว่า'2-B'
เด็กสาวคนหนึ่งซึ่งนั่งเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจถึงขนาดต้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนเพื่อทำสมาธิอันลึกล้ำยากจะหยั่งถึงตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนชั่วคราวของตนเช่นกัน
"ไง ตื่นแล้วเหรอ^__^"
เสียงสดใสของเพื่อนสาวที่นั่งข้างกายเอ่ยทัก
"อรุณสวัสดิ์"
สาวน้อยผู้ตื่นจากการหลับใหลทักทายตอบด้วยคำที่...เอ่อ...เลยจากเวลาที่ควรพูดไปมากโขแล้ว
"ยัยบ้า
มาอรุณสวัสดิ์อะไรตอนนี้ มันเที่ยงแล้วย่ะ"
เพื่อนสาวรับมุกอย่างเคยชินแล้วต่อด้วยการชวนไปทานข้าวทันที
"ไปกินข้าวกลางวันกัน"
"ขอผ่าน=___="
และคนถูกชวนก็ปฏิเสธไปโดยทันทีเช่นกัน
"อะไรกันเล่า ไม่กินข้าวเดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหาเอาหรอก"
เพื่อนสาวตัวเล็กทำหน้ามุ่ยพร้อมกับเตือนด้วยความเป็นห่วง
"อืมมม งั้นฉันขอไปกินคนเดียวเงียบๆละกัน"
ร่างบางตอบเนือยๆพลางลุกเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ฝ่ายเพื่อนสนิทของเธอเมื่อเห็นดังนั้นจึงตะโกนไล่หลังไป
"นี่มินา กลับมาเข้าคาบบ่ายด้วยนะ ห้ามโดดเรียนนะเข้าใจมั้ย!!!"
เด็กสาวที่ชื่อมินาได้แต่ถอนใจ
ยัยนี่...จะสดใสเกินไปแล้วนะ
"จ้าๆ"
ก็ตอบตามน้ำไปอย่างนั้น เพราะเธอไม่คิดจะกลับเข้ามาเรียนคาบบ่ายหรอก
...เด็กสาวเดินเอื่อยๆมาจนถึงดาดฟ้าโรงเรียน ซึ่งแน่นอนว่าโรงเรียนไม่ได้อนุญาตให้นักเรียนขึ้นมาบนนี้หรอก
ดังนั้นมั่นใจได้เลยว่ามินาโดนลงโทษชัวร์ป้าบถ้ามีคนมาเห็นเข้า
แต่เพราะห้ามเข้านี่เหละ ที่นี่จึงไม่มีนักเรียนคนใดกล้าขึ้นมา ช่างเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจยิ่งนัก
มินาเดินมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งซึ่งไม่สูงมากนักแต่มีร่มเงาพอบังแดดได้ ไอ้ต้นไม่นี่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ต้นเดียวบนดาดฟ้าแห่งนี้ ซึ่งการที่มีดินขึ้นบนดาดฟ้ามากพอที่จะให้ต้นไม้ต้นหนึ่งเติบโตได้ถึงขนาดนี้ก็ทำให้มินาแปลกใจไม่น้อย แต่เธอก็เลือกที่จะไม่สนใจเพราะสิ่งที่เธอให้ความสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการกินข้าวกลางวัน ดื่มนมรสกาแฟ และงีบหลับไปจนกว่าโรงเรียนจะเลิกเท่านั้นเอง
มินาเดินตรงมานั่งแหมะอยู่ตรงโคนต้นไม้ มือซ้ายหยิบเอาขนมปังทูน่าแซนวิชที่ซื้อมาจากร้านค้าโรงเรียนมาแกะถุงออก จากนั้นก็ลงมือสวาปามมันอย่างสบายอกสบายใจโดยไม่มีความรู้สึกสำนึกผิดเรื่องที่ตัวเองโดดเรียนมานั่งเล่นบนดาดฟ้าเลยแม้แต่น้อย มินาใช้มือขวาที่ว่างอยู่ควานหาอะไรบางอย่างในถุงขนมพลาสติกอีกครั้งแล้วหยิบเอานมรสกาแฟขึ้นมาเจาะดูดสลับกันไป
นัยน์ตากลมโตสีน้ำผึ้งเหม่อมองออกไปนอกรั้วเหล็กที่กั้นดาดฟ้า
สิ่งที่อยู่ตรงนั้นคือมหานครกว้างใหญ่ที่มองเห็นได้ชัดเจนในมุมสูง
กว้างใหญ่...โล่งสบาย...เงียบสงบ
นี่ล่ะที่เธอต้องการ
มุมปากเล็กๆยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
แววตาที่เหมือนจะเหม่อลอยยามปกติก็ผ่อนคลายลง
มินารู้สึกสดชื่นยิ่งนักยามอยู่บนนี้
เแน่นอน ก็เธอชอบความสงบนี่
ร่างบางใช้มือซ้ายส่งขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าปากจากนั้นก็ยัดห่อขนมปังเปล่าในมือนั้นลงถุงอย่างลวกๆ ย้ายกล่องนมรสกาแฟมาอยู่ในมือซ้ายแทนแล้วดูดมันต่ออย่างเอื่อยเฉื่อย มือขวาเอื้อมขึ้นมาจับปอยผมสีคารเมลที่ยาวประบ่าขึ้นมาทัดหูเมื่อเห็นว่ามันปลิวไสวไปตามสายลมเสียจนเป็นอุปสรรคต่อการดื่มนมรสโปรด
ดวงตากลมโตสีน้ำผึ้งมองออกไปยังมหานครตรงหน้า
อาาา ช่วงเวลาอันแสนสุข
...ถ้าสงบแบบนี้ไปตลอดก็คงดี...
นั่นคือสิ่งที่อยู่ในความคิดของเด็กสาวในยามนี้
แต่ความสุขเอื่อยเฉื่อยของมินาก็ต้องสิ้นสุดลงเมื่อประตูทางเข้าดาดฟ้าส่งเสียงออกมา สิ่งที่พ่วงมากับเสียงเปิดประตูเหมือนของแถมคือร่างสูงของผู้ที่เปิดมันออก
มินารู้สึกโล่งใจอย่างมากเมื่อผู้ที่บุกรุกเข้ามานั้นไม่ใช่อาจารย์ฝ่ายปกครองจอมโหดที่จะเอาตัวเธอไปลงโทษ หากแต่เป็นเด็กหนุ่มในเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอ
มินามองเด็กหนุ่มผู้มาใหม่อย่าพินิจพิจารณา
ดูท่าทางแล้วเขาน่าจะเป็นนักเรียนปีสาม
คะเนด้วยสายตาแล้วเขาน่าจะสูงประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตรเศษ
รูปร่างดีมากเมื่อเทียบกับมาตรฐานที่ชายหนุ่มในช่วงวัยนี้ควรจะเป็น ผิวก็ขาวจัดแบบคนสุขภาพดี(แต่เข้มกว่าผิวเธอเล็กน้อย)
ใบหน้าที่ออกหวานนิดๆทว่าคมเข้มในเวลาเดียวกันนั้นไร้ซึ่งรอยตำหนิใดๆ
มองเผินๆดูคล้ายกับเจ้าชายในเทพนิยายปรัมปราเรื่องใดสักเรื่องหนึ่ง
ดวงตาสีฟ้าเข้มแต่ส่องประกายสว่างไสวดูมีมิติราวกับอัญมณีล้ำค่าที่ผ่านการเจียรไนมาอย่างดีจากช่างเจียรไนชั้นหนึ่ง และเส้นผมสีดำสนิทราวกับน้ำหมึกชั้นดีที่ปลิวไสวตามสายลมอ่อนๆคือสิ่งที่บ่งบอกว่าเขายังคงเป็นมนุษย์ที่จับต้องได้ หาใช่รูปสลักเทพเจ้าจากยอดปฏิมากรไม่
โดยรวมๆแล้วก็ถือว่าหล่อ...ละมั้ง(?)
มินาเลิกให้ความสนใจเขาแล้วหันกลับไปมองทิวทัศน์ข้างหน้าต่อ ปากก็คาบหลอดดูดนมรสกาแฟที่เหลืออยู่เล็กน้อยจนเกลี้ยงกล่อง จากนั้นก็หยิบนมรสกาแฟกล่องใหม่มาเจาะดูดอีก...
"นี่! สนใจผมหน่อยเซ่!!!"
เป็นเด็กหนุ่มผู้มาใหม่นั่นเองที่โวยวายออกมาเมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจเขาเท่าที่ควรทั้งๆเมื่อสักครู่เธอยังจ้องเขาอย่างกับจะหลงเสน่ห์กันแท้ๆ
ไหงตอนนี้หันไปสนใจนมกล่องมากกว่าเขาเสียล่ะ!
ปกติเขาไม่ใช่คนที่ชอบเรียกร้องความสนใจหรอกนะ
แต่เห็นนมกล่องสำคัญกว่าแบบนี้มันก็ต้องมีการเสียเซล์ฟบ้างล่ะ
...ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครเมินเขาแบบนี้เลยนะ!...
"สวัสดี โดดเรียนมาเหมือนกันเหรอ"
มินาหันกลับมากล่าวทักทายเขาด้วยน้ำเสียงเนือยๆและสีหน้านิ่งเฉย ไม่ได้มีความสนใจคนตรงหน้ามากขึ้นกว่าเดิมแต่สักน้อย
"ดะ...โดดเรียน?
ผมเนี่ยนะ"
ร่างสูงดูจะประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำทักทายนั้น
ความรู้สึกเครียดจัดกับปัญหาชีวิตที่มีอยู่แต่เดิมนั้นปลิวหายไปกับสายลมเหลือแต่เพียงความเงิบรับประทานกับการพบเจอเด็กสาวตรงหน้าเท่านั้น
"นายไม่ได้โดดเรียนหรอกเหรอ?"
มินาถามต่ออย่างไม่สู้จะสนใจเขาเท่าใดนัก
...ก็ถามไปงั้น...
"หรือว่านายจะเป็นคนของสภานักเรียน...ไม่น่าใช่นะ นายไม่มีปลอกแขนนี่"
ว่าพลางก็ชะโงกดูที่เเขนเสื้อข้างซ้ายของเขาอย่างหวาดระแวงน้อยๆ
เมื่อไม่พบก็ถอนใจออกมาด้วยความโล่งใจ
"เฮ้อ..."
"นี่เธอไม่รู้จักผมเหรอ?"
เขาอดถามด้วยความประหลาดใจไม่ได้
"ก็ไม่หนิ โรงเรียนเรามีนักเรียนเป็นร้อยเป็นพัน ฉันจะไปรู้จักทุกคนได้ยังไงกัน"
มินาตอบเอื่อยๆ ก็ใครจะไปจำคนทั้งโรงเรียนได้ล่ะเนอะ
...แค่เธอจำเพื่อนห้องเดียวกันได้ครบทุกคนนี่ก็หรูแล้ว...
"เหหห พูดจริงง่ะ!"
ร่างสูงรู้สึกตกใจอย่างมาก ตกใจแบบ...ตะลึงพรึงเพิดอะไรแบบเนี้ย
...นี่โรงเรียนนี้มีคนไม่รู้จักเขาด้วยเหรอเนี่ย!!?...
"อาหะ"
"เธอนี่น่าสนใจดีจริงๆแฮะ"
ร่างสูงผู้เปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วเอ่ย ไม่คิดว่าในโรงเรียนนี้จะยังมีคนที่ไม่รู้จักเขาซึ่งเป็นทั้งคนที่มีผลการเรียนสูงที่สุดในโรงเรียและนักกีฬาที่ทีมชาติทั้งทาบทาม อ้อนวอน และกราบกรานให้เขาเข้าร่วม หรือที่เรียกง่ายๆว่านักเรียนดีเด่นอยู่อีก
...ก็น่าสนใจดี...
"งั้นเหรอ"
แต่มินากลับไม่คิดว่ามันจะน่าสนใจตรงไหน
ก็แค่ไม่รู้จักเขาเท่านั้น
"ผมชื่อซาเบิ้ล นัวร์ เรียกผมว่าซาเบิ้ลก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก..."
เด็กหนุ่มที่บอกว่าตัวเองชื่อซาเบิ้ลเอ่ยเเนะนำตัว
"ซาเบิ้ล?
เสือเขี้ยวดาบน่ะเหรอ..."
เด็กสาวพูดอย่างที่ตนคิดออกไป
คนอะไรชื่อเสือเขี้ยวดาบ
...เสือเขี้ยวดาบสีดำ...?
"อื้อ ก็ประมาณนั้น"
ซาเบิ้ลว่าพลางถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งข้างเธอ
"..."
มินานิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะตีสนิทกันหน้าด้านๆแบบนี้
"ยินดีที่ได้รู้จัก"
เธอตอบกลับไปตามมารยาท
จากนั้นก็หันไปให้ความสนใจกับนมรสกาแฟกล่องที่สามต่อ
"เฮ้สาวน้อย เธอยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะ"
คนที่ถูกลืมประท้วงเบาๆ ดูเหมือนการที่เด็กสาวข้างกายให้ความสนใจนมกล่องมากกว่าเขาจะทำให้เขารู้สึกเสียเซล์ฟจริงๆ
"ฉันไม่ใช่สาวน้อย..."
มินาเอ่ยเรียบๆ
"ถ้าไม่เรียกสาวน้อยก็ไม่รู้จะเรียกอะไรนี่"
เขาว่า ในใจก็ชักรู้สึกสนใจเธอขึ้นมาจริงเสียแล้ว ด้วยปกตินักเรียนโรงเรียนนี้มักมองเขาด้วยสายตาชื่นชมอย่างกับเขาไปกอบกู้โลกมารึอะไรเทือกนั้น
...สายตาชื่นชมของพวกน่าเบื่อ...
หากแต่เด็กสาวคนนี้กลับมองเขาด้วยสายตาเอื่อยๆเหมือนเขาเป็นคนธรรมดาสามัญทั่วไป
...สายตาแบบนี้ก็น่าสนใจดี...
"มิเรียน่า..."
เสียงพึมพำดังขึ้นจากริมฝีปากจิ้มลิ้มนั้น
"หือ? ว่าไงนะ"
เสียงที่เธอเอ่ยนั้นคงจะเบามาก เบาเสียจนเขาต้องถามย้ำ
รึไม่ก็อาจเป็นเพราะเขาอยากแกล้งเธอเล่นเฉยๆก็เป็นได้
...ไม่ใช่แค่น่าสนใจ แต่ยังน่ารังแกอีกด้วย...
"มิเรียน่า แอสโทเรีย...อยากให้เรียกมินาเฉยๆก็พอ"
"งั้น จากนี้ไปก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ...มินา"
เสียงทุ้มกล่าว
นัยน์ตาสีฟ้าสบมองเข้ากับดวงตากลมโตสีน้ำผึ้งสดใส
วินาทีนั้นเองที่เขาค้นพบว่าดวงตาของเธอช่างมีแรงดึงดูดที่รุนแรงยิ่งนัก อีกทั้งใบหน้างดงามน่ารัก ผิวกายขาวๆ และร่างกายที่ดูนุ่มนิ่มบอบบางแบบนี้
...ช่างดูน่าทะนุถนอมเสียนี่กระไร...
มือใหญ่เอื้อมมาทำท่าเหมือนขอเช็กแฮนด์
มินาลังเลอยู่ครู่ก่อนจะจับมือเขาตอบ
ในความรู้สึกของซาเบิ้ลคิดว่าสาวน้อยตรงหน้าช่างน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆเสียแล้ว
...น่ารักสุดๆเลยแฮะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น