ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่11 ความในใจ
บทที่11 ความในใจ
(ซาเบิ้ล นัวร์)
วันพุทธและวันพฤหัสบดีของมินาหมดไปกับการแนะนำข้อมูลต่างๆในโรงเรียนให้กับเอมิลี่ ซึ่งไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงเข้ากับเธอได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ทำให้ตอนนี้เธอได้เอมิลี่เป็นเพื่อนสนิทอีกคน และถึงแม้ระยะแรกๆลิลินจะดูเหมือน'หวงเพื่อน'ไปบ้างแต่โดยรวมแล้วก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรน่ากังวลใจมากนัก...
เพราะสิ่งที่เธอควรกังวลใจคือพวกนักเรียนชายที่ดูจะเริ่มเคืองเธอเป็นพิเศษต่างหาก แน่นอนว่าสาเหตุก็มาจากการที่สาวสวยอย่างเอมิลี่(ที่หนุ่มๆหมายตาไว้)ให้ความสนิทสนมกับเธอนั่นเอง
ซึ่งมินาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพวกผู้ชายจะแค้นเคืองอะไรนักหนากับแค่เรื่องผู้หญิงสนิทกัน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของสาวๆอยู่แล้ว
เวลายัยลิลินหรือเอมิลี่คุยกับผู้หญิงคนอื่นก็เห็นพวกนั้นไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร พอยัยพวกนั้นมาคุยก็เธอดันถูกมองตาเขียวซะงั้น...
เธอเองก็ยังคงเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆที่ชอบผู้ชายอยู่ ที่สำคัญเธอมีคนที่ชอบ...(เอ่อ หมายถึงสนใจ)อยู่แล้วด้วย
และเพราะพวกนักเรียนชายเข้าใจผิดแบบนั้นนั่นแหละ เธอถึงต้องมาพบกับปัญหาใหญ่แบบนี้!!!
"ทำไมเธอถึงเป็นคนลังเลแบบนี้วะ! กว่าฉันจะตัดใจจากลิลินได้มันยากมากนะ พอฉันเริ่มชอบเมิลี่เธอก็ยังมางาบไปอีก ทั้งๆที่เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงแท้ๆ!! แล้วเธอจะมาหว่านเสน่ห์ใส่สาวๆที่น่ารักของฉันอีกทำไมฟะ!!"
ท่ามกลางบรรยายกาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน...ภายในอาคารดูจะอึมครึมน่าเบื่อยิ่งกว่า
เพราะเพื่อนร่วมชั้นท่าทางไม่ค่อยเอาอ่าวคนหนึ่งกำลังกล่าวกับเธอยาวเหยียด
"ตอบมาแมนๆเลยดิวะว่าเธอชอบใคร!!?"
"ฉันไม่ได้ชอบสองคนนั้นนะแดนนี่..."
มินาปฏิเสธพร้อมอธิบาย
"ถ้าไม่ชอบแล้วเธอจะไปยุ่งกับสองคนนั้นทำไมฟะ!? อีกอย่างฉันชื่อแดเนียลเฟ้ย!!"
วันนี้ลิลินมีนัดกับเอมิลี่(ที่ไม่รู้ไปนัดกันตอนไหน) ทั้งคู่จึงพากันกลับบ้านไปก่อนแล้ว
ส่วนมินานั้นติดทำเวรจึงกลับบ้านช้ากว่าปกติเล็กน้อย...และมันก็ยิ่งช้าเข้าไปอีกเมื่อมีเพื่อนร่วมชั้นมาดักพบแล้วโวยวายอะไรก็ไม่รู้ให้เธอฟัง
"ก็มันเป็นเรื่องปกติ..."
"ผู้หญิงชอบผู้หญิงมันปกติตรงไหนฟะ ยัยผู้หญิงวิปริต!! เพราะเธอฉันถึงได้อกหักซ้ำแล้วซ้ำเล่า"
"แดนนี่ฉันไม่ได้..."
"แดเนียลเฟ้ย!! แล้วทำไมเธอถึงทำแบบนี้ฟะ ทำไมเธอไม่ไปรักกับผู้ชายเหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอน่ะหักอกฉันไปกี่รอบรู้บ้างหรือเปล่า!!"
ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมชั้นผู้บ้าคลั่ง(?)จะไม่สนใจฟังเธอเลย...ให้ตายสิ
ถ้าไม่รีบกลับบ้านตอนนี้ฝนคงได้ตกลงมาอย่างหนักแน่ๆ แล้วถ้าฝนไม่ยอมหยุดจนถึงมืดค่ำล่ะ...
"เธอเคยคิดบ้างไหมว่าคนที่ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าน่ะมันเจ็บปวดแค่ไหน ฉันเหมือนเป็นแค่ไอ้ห่วย แต่ฉันน่ะรักใครรักจริงเสมอนะ ฉันก็แค่อยากมีรักดีๆบ้าง แค่นี้เธอช่วยฉันไม่ได้เหรอ"
...บอกว่าชอบผู้หญิงที่เพิ่งเจอแค่สองวันเนี่ยนะรักจริง?...
"อ้าว นี่สองคนนี้ยังไม่รีบกลับบ้านดีกว่านะครับ?"
และแล้วเสียงทุ้มนุ่มของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นขัดการพูดวนไปวนมาของเด็กหนุ่มผู้ล้มเหลว พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มที่มินาไม่ได้เห็นหน้ามาทั้งสัปดาห์
"ระ...รุ่นพี่"
เพื่อนร่วมชั้นของมินามีท่าทีตกใจสุดขัด คงเพราะไม่คิดว่าจะมีใครมาได้ยินบทสนทนาหน้าไม่อายของตนแบบนี้
"อีกไม่นานฝนก็จะตกแล้วนะครับ ถ้าไม่รีบกลับบ้านได้ตากฝนจนไม่สบายแน่ๆ"
นักเรียนดีเด่นจอมปลอมพูดด้วยรอยยิ้มแบบที่ชอบแสร้งทำ แม้ว่าในใจเขาอยากจะไล่มันแบบที่เจ้าลีโอชอบทำกับพวกลิ่วล้อดูสักครั้งบ้างก็ตาม
"คะ...ครับๆ"
และอาจเป็นเพราะความอับอายที่มีคนมาได้ยินบทสนทนานี้...หรืออะไรก็ตามแต่ เพื่อนร่วมชั้นท่าทางไม่เอาอ่าวของมินาก็รีบวิ่งไปจากตัวอาคารทันที
"เอ่อ...งั้นฉันขอกลับบ้านก่อนนะ"
ไม่รู้เพราะไม่ได้เจอกันนาน...หรือเพราะครั้งสุดท้ายที่เจอกันเขาจูบกับเพื่อนสนิทเธอกันแน่
ที่ทำให้เธอกระอักกระอ่วนใจยามเผชิญหน้ากับเขาแบบนี้
แม้เธอจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะจูบกับลิลิน แต่ภาพที่ทั้งคู่จูบกันก็ยังคงติดตาเธออยู่ไม่เคยหาย
หัวใจเธอเจ็บแปลบๆแม้จะรู้ว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอกับเขาห่างกันเกินไป
เขาเป็นรุ่นพี่ เป็นถึงนักเรียนดีเด่นที่มีผลการเรียนดีที่สุด เขาดูดีพร้อมทุกอย่าง ในขณะที่เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงเอื่อยเฉื่อยที่มีผลการเรียนร่อแร่คนหนึ่ง
แค่เขาลดตัวมาเล่นกับเธอนิดๆหน่อยๆเธอไม่ควรจะหลงระเริงไปกับความใจดีของเขา
คนอย่างเขาคงคู่ควรกับดาวเด่นอย่างลิลิน หรือไม่ก็คนที่อยู่ระดับเดียวกันกับเขาอย่างเอลิน่ามากกว่า
"มินาโกรธอะไรผมหรือเปล่า?"
สองขาที่กำลังจะก้าวออกไปของเด็กสาวพลันชะงักกึก...เธอจะไป'โกรธ'เขาได้อย่างไร
"ปะ...เปล่านี่ ฉันจะไปโกรธอะไรนายล่ะ"
"ทำไมช่วงนี้มินาไม่ไปหาผมเลย..."
"คือ...ฉันยุ่งๆน่ะ อีกอย่างเราก็ไม่ได้นัดกันไว้นี่เนอะ"
"นั่นสินะ..."
แล้วบทสนทนาของทั้งคู่ก็เงียบลงไปอีกครั้ง ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำมาอย่ากระทันหัน สร้างความอึดอัดให้ทั้งคู่มากขึ้นไปอีก
ช่วงเวลาน่าเบื่อและชวนอึดอัดไหลผ่านไปอย่างช้าๆ ไม่มีนักเรียนคนไหนอยู่ในเขตอาคารเรียนหลังนี้เลย...นอกจากพวกเขาสองคน
สายฝนที่สาดลงมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อประมาณชั่วโมงก่อนหน้านี้ดูจะเบาบางลงไปบ้างแต่ก็ยังไม่เบาลงพอที่จะให้ทั้งคู่เดินฝ่าออกไปได้
ในขณะที่สองร่างภายในอาคารเรียนหลังงามทำเพียงแค่ยืนหลบฝนใต้ชายคาเดียวกันเท่านั้น แม้ว่าซาเบิ้ลจะพยายามชวนคนตัวเล็กคุยบ้างเป็นระยะๆแต่เธอก็ตอบมาน้อยคำอยู่ดี แต่นั่นก็พอช่วยลดระยะห่างจากทั้งคู่ได้บ้างเล็กน้อย
"ผมว่าอีกสักหน่อยฝนก็คงหยุดแล้วล่ะ"
"อืม..."
อย่างน้อยๆดูเหมือนว่าความห่างเหินของทั้งคู่จะลดลงไปทีละนิด ทั้งคูเริ่มคุยกันได้ลื่นไหลขึ้นนิดหน่อย
ในที่สุดชายหนุ่มจึงตัดสินใจถามอะไรบางอย่างที่คาใจออกไป
"เพื่อนของมินาคนเมื่อกี้น่ะ เขาคุยอะไรกับมินาเหรอ?"
"..."
แต่ครั้งนี้คำตอบที่ได้รับมีเพียงความเงียบ หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ...
"คนเมื่อกี้...เขามาสารภาพรักกับมินาใช่หรือเปล่า?"
...นี่เขาถามอะไรละลาบละล้วงเกินไปหรือเปล่านะ...
ชายหนุ่มคิด แม้เขาจะรู้ดีว่าที่ถามไปเมื่อสักครู่มันออกจะเสียมารยาทเกินไป แต่เมื่อนึกถึงบทสนทนาที่ไอ้เด็กปวกเปียกนั่นพูดกับคนตัวเล็กเขาก็อดหงุดหงิดไม่ได้
ต่อให้เขาได้ยินชัดเต็มรูหูว่ามินาหักอกไอ้ไก่อ่อนนั่นไปแล้วก็ไม่ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นสักเท่าไรเลย
ทั้งๆที่เขาก็ดีกว่าไอ้เด็กนั่นทุกอย่างแท้ๆ...
"เปล่า เขาไม่ได้มาสารภาพรักกับฉันหรอก"
แล้วคำปฏิเสธของมินาก็ทำให้เขาแปลกใจ...แต่แค่นี้วางใจไม่ได้หรอก
"ถ้างั้น เขามาชวนไปเดทเหรอ?"
"ไม่ใช่...เขามาขอให้ฉันเลิกคบกับพวกลิลินน่ะ"
"ขอให้เลิกคบ?"
แล้วชายหนุ่มก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่าเดิม ถึงเขาจะไม่ค่อยถูกชะตากับยัยเด็กเตี้ยนั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะอยากให้มินาเสียเพื่อนนะ
"คือ...เขาขอให้ฉันอยู่ห่างๆผู้หญิงที่เขาชอบน่ะ"
"...?"
"ก็...นะ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่ดูเหมือนฉันจะเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงอย่างไม่ทราบสาเหตุน่ะ ไม่ได้อยากให้พวกนั้นชอบฉันในแง่นั้นหรอกนะ คนอย่างฉันมันไม่ได้ดีพอให้ชอบซักหน่อย"
"ก็ไม่แปลก..."
เขาคิดว่ามินาน่ะน่ารักจะตาย ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงก็ต้องหลงรักทั้งนั้นแหละ
"แต่ในทางกลับกัน พวกผู้ชายเค้าไม่ค่อยชอบฉันเท่าไรหรอก บางทีก็มองแบบเคืองๆด้วยซ้ำ พวกเขาคงจะเกลียดฉันละมั้ง"
นักเรียนดีเด่นถึงกับเงียบไปเมื่อได้ยินประโยคถัดมาที่เจือไปด้วยความเหงาของคนตัวเล็ก เขาไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะมีปัญหาในโรงเรียนแบบนี้
เท่าที่เขารู้จักเธอมา เธอไม่เคยมีท่าทีเหมือนพวกนิยมชมชอบเพศเดียวกันเลยแม้แต่น้อย
ตรงกันข้าม เขากลับคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่าคบหามากที่สุดคนหนึ่งเลยต่างหาก
"แต่สำหรับผม ผมคิดว่ามินาน่ะน่าคบกว่าผู้หญิงหลายๆคนที่ผมเคยเจอมาอีกนะ"
สิ่งที่ชายหนุ่มพูดไม่ใช่การปลอบใจ แต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆต่างหาก จะเป็นเพราะคนพวกนั้นไม่เคยสัมผัสตัวตนที่แท้จริงของเธอหรืออะไรก็ตามแต่ ที่ทำให้เจ้าโง่พวกนั้นไม่สามารถรู้ได้เลยว่า เด็กสาวที่อยู่ข้างกายเขาตอนนี้มีเสน่ห์น่าหลงไหลเพียงใด
...แต่คิดในอีกแง่ก็ถือดีเหมือนกัน จะได้มีแค่เขาที่ได้เห็นมุมน่ารักๆของเธอ...
"ขอบใจนะ"
"..."
"ฝนหยุแล้ว กลับบ้านกันเถอะ"
"มินาครับ"
"คะ?"
มินากำลังจะเดินออกไปนอกอาคารอยู่แล้ว แต่จู่ๆชายหนุ่มก็เรียกให้เธอหันกลับมา
"มินาชอบผู้หญิงหรือเปล่า?"
มินาเอียงคอสงสัยเล็กน้อยกับคำถามนั้น ก่อนที่เธอจะตอบ
"ชอบสิ ฉันก็เป็นผู้หญิงนี่นา ฉันว่าผู้หญิงนี่เป็นอะไรที่สวยงามดีนะ"
เธอตอบด้วยน้ำเสียงใสซื่อ ดูเหมือนเธอจะไม่ได้เข้าใจความหมายของคำว่า'ชอบ'ในแบบที่เขาต้องการจะสื่อ
"แล้วชอบผู้ชายหรือเปล่า?"
ชายหนุ่มถาต่อ
"หือ? ก็ต้องชอบสิ มีผู้ชายคนนึงที่ฉันชอบเขามาก เขาอบอุ่นแล้วก็ใจดีที่สุดเลยล่ะ เวลาฟังเสียงเขาร้องเพลงฉันจะหลับฝันดีทั้งคืนเลย"
มินาเอ่ยถึงบุรุษบางคนด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ในขณะทีหัวใจของคนถามเหี่ยวแฟบลงอย่างกระทันหัน เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่เคยบอกหรือแสดงท่าทีอะไรที่บ่งบอกว่าเธอไม่มีคนรักนี่นะ
"เขาเป็นคนรักของมินาสินะครับ..."
มินาเอียงคอเล็กน้อยกับคำถามที่นึกไม่ถึง ก่อนเธอจะฉีกยิ้มกว้าง
"ฉันกำลังพูดถึงคุณพ่อน่ะ ฉันไม่มีคนรักหรอก"
จากที่กำลังห่อเหี่ยวกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ชายหนุ่มตัดสินใจถามบางอย่างออกไป
"แล้วผมล่ะ มินาชอบผมหรือเปล่า?"
"เอ่อ..."
แม้ว่าคำถามก่อนหน้านี้เธอจะตอบได้อย่างไม่ลังเล แต่เมื่อถึงคำถามนี้มินากลับมีท่าทีชะงักไป
"กะ...ก็ ก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะ"
เด็กสาวบอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก สองแก้มขึ้นสีแดงระเรื่องเพราะก้อนเนื้อตรงอกซ้ายมันสูบฉีดเลือดด้วยความเร็วกว่าปกติ
"ผมถามว่าชอบผมหรือเปล่า...ไม่ได้ถามว่าเกลียดผมสักหน่อย ทำไมมินาตอบไม่ตรงคำถามละ"
ซาเบิ้ลไล่ต้อน ถ้าเธอบอกว่าไม่มีคนรัก ผู้ชายที่สนใจเธอก็ไม่มี...งั้นเขาก็มีโอกาสสินะ
"..."
เงียบ มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบที่เขาได้รับ จากที่คิดจะกดดันเธอกลับกลายเป็นว่าเขาเป็นฝ่ายถูกกดดันแทนไปเสียได้
"นี่ ทำไมถึงเงียบไปล่ะ?"
"..."
ยังคงไม่มีคำตอบ มินาทำเพียงแค่ก้มหน้านิ่งเท่านั้น
...จะให้เธอตอบเขาไปอย่างไร ในเมื่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้เลย...
"มินาครับ..."
"ฉันไม่รู้"
มินาชิงพูดก่อนที่เขาจะเอ่ยจบ
"..."
"ฉันไม่รู้ว่าฉันชอบนายหรือเปล่า เราเพิ่งรู้จักกันแค่เดือนเดียว...เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ฉันคงให้คำตอบนายไม่ได้หรอก"
"ผมชอบมินานะ..."
อยู่ๆน้ำเสียงจริงจรังก็ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของคนที่เอาแต่โกหกตลบแตลงผู้คนรอบข้างตลอดเวลา
ทว่าดวงตาสีฟ้าเข้มสว่างไสวที่สบมองดวงตาของเธออย่างแน่วแน่กลับไม่มีแววของการโป้ปดอยู่เลยแม้แต่น้อย...
...แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆแต่แต่เขาก็รู้จักความรู้สึกนั้นดี...
"นายว่าไงนะ?"
คนอ่อนวัยกว่าถามกลับอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ผมชอบมินา คบกับผมเถอะนะ"
แม้จะกระทันหันแต่นักเรียนดีเด่นก็เอ่ยย้ำความรู้สึกของตนอีกครั้ง
หลังจากที่รู้จักกับเธอไม่นานเขาก็เริ่มมีความรู้สึกประหลาดบางอย่างก่อตัวขึ้น
เข้ารู้สึกเอ็นดูเธอ แต่ก็ทั้งอยากแกล้ง อยากปกป้อง และอยากทะนุถนอมเด็กคนนี้เช่นกันทั้งที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน
เขาไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันจะมั่นคงหรือเนิ่นนานเหมือนที่คนอื่นเขารักกันหรือไม่ แต่สิ่งที่เขามั่นใจคือ'ตอนนี้'เขารักเธอ
"แต่ว่าเราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน..."
เธอกับเขาเพิ่งจะรู้จักกันแค่เดือนเดียว แม้ว่าเธอเองก็มีความรู้สึก'พิเศษ'กับเขาอยู่บ้างเหมือนกันแต่มันก็ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าความรู้สึกนั้นมันคือ'ความรัก'หรือแค่ความ'เคยชิน'กันแน่
"นี่คือการปฏิเสธสินะ..."
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างผิดหวัง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดจะคบใครจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลย เธอเป็นคนแรกที่เขามองว่ามีค่าเกินกว่าที่จะคบเล่นๆได้ แม้จะยังไม่แน่ใจว่าเขาจะรักเธอได้ตลอดหรือไม่ก็ตาม
แต่สิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจคือมันเป็นเรื่องของ'ความรู้สึก'ไม่ใช่แค่'ความต้องการ'เท่านั้น
ชายหนุ่มหันหลังเดินฝ่าสายฝนที่ตกเปาะแปะออกไป
ชีวิตเขาไม่เคยผิดหวังจากความรักมาก่อน
นี่สินะที่เขาเรียกว่าอกหัก เขาเพิ่งจะเข้าใจความรู้สึกของพวกผู้หญิงที่เขาเคยเล่นๆด้วยก็วันนี้นี่แหละ...
"ดะ...เดี๋ยวก่อน!"
เสียงเรียกจากเด็กสาวข้างหลังทำให้ร่างสูงชะงักฝีเท้าเล็กน้อย
เขาหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าเธอเหมือนจะถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
"ฉะ...ฉัน...ฉันก็ชอบนาย...เหมือนกัน"
คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้างดงามน่ารักขึ้นสีแดงระเรื่อไปจนถึงใบหู
แรกทีเดียวเธอคิดว่าจะรอจนกว่าจะมั่นใจในความรู้สึกนี้เสียก่อน
แต่เพราะกลัวว่าหากไม่พูดตอนนี้เขาอาจหายไปจากชีวิตเธอตลอดกาลเธอจึงตัดสินใจพูดออกไป
...เพราะเขาเป็นคนทำให้ชีวิตเอื่อยเฉื่อยของเธอมีสีสันขึ้นมา...
ในขณะที่คนฟังกลับทำหน้าปิติอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน จนดูเป็น'หนุ่มน้อยในห้วงรัก'มากกว่านักเรียนดีเด่นดังที่มินาเคยเห็นยามปกติ
"ตะ...แต่ว่าฉันยังไม่เคยคบกับใคร...นะ..."
ร่างเล็กยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะไม่เคยมีความรักมาก่อนทำให้เธอประหม่า เธอแทบจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคนที่คบกันเขาต้องทำอะไรบ้าง
เธอกลัวว่าคบกันไปเขาอาจจะเบื่อเธอเอาได้เพราะความไม่รู้อะไรๆของเธอเอง
"โถ่เอ๋ยเด็กน้อย...เดี๋ยวคบกับผมไปเรื่อยๆก็รู้เอง"
ชายหนุ่มผู้ปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วบอกพลางเดินเข้ามาใกล้ร่างเธอขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับรอยยิ้มที่เธอลงความเห็นว่ามันดู...เอ่อ เหมือนสายตาของพวกตาแก่หื่นๆ
"แต่ว่า...!"
พูดยังไม่ทันจบคนตัวสูงก็เข้ามาประชิดร่างเธอเสียแล้ว
และโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาก็จัดการประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอทันที
เด็กสาวไม่ได้ขัดขืน...แต่ก็ไม่ได้ตอบรับอะไรเขาเช่นกัน
ตอนนี้เธอรู้สึกชาไปทั้งร่างราวกับถูกช็อตด้วยไฟฟ้าแรงสูง
เลือดในกายสูบฉีดจนร้อนวาบไปทั้งตัวแต่กระนั้นในสมองกลับเย็นลงอย่างรวดเร็วจนเหมือนจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเต้นรัวแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกมา
เธอกำลังทำอะไรไม่ถูก...นี่เป็นจูบแรกของเธอ
และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองควรทำอย่างไรดี ควรจะผลักเขาให้กระเด็นใช่มั้ย? หรือควรจะตอบรับสัมผัสจากเขาด้วยความยินดี?
เด็กสาวได้แต่ยืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ได้แต่ปล่อยให้ชายหนุ่มตรงหน้าจูบจนพอใจและผละริมฝีปากออกไปเอง
"มินา...ผมขอโทษ..."
คนอายุมากกว่าเอ่ยเมื่อเห็นว่าเธอเข่าอ่อนและทรุดฮวบลงกับพื้นทันทีที่เขาถอยห่างออกมา ใบหน้าที่แดงก่ำเหมือนจะร้องไห้นั่นทำให้เขารู้ตัวว่าเผลอทำอะไรไม่เหมาะสมลงไปเสียแล้ว
อาจเพราะดีใจมากเกินไป หรืออาจเพราะความเร่งรีบจนลืมนึกไปว่าเธอยังอ่อนประสบการณ์กว่าเขาอยู่มาก
เขาควรจะใจเย็นกว่านี้...และให้เกียรติเธอมากกว่านี้
...เรื่องแบบนี้มันควรจะค่อยเป็นค่อยไป...
"ฉะ...ฉัน...ฉัน...จูบแรก...ขะ...ของฉัน"
เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนแทบจะจับใจความไม่ได้ หยาดน้ำใสๆไหลรินจากดวงตากลมโตคู่สวย
เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจ...เธอก็แค่ตกใจและน้ำตามันก็ไหลมาเองเท่านั้น
"ผมไม่ได้ตั้งใจ...ก็มินาน่ารัก...ผมก็เลย..."
ชายหนุ่มแก้ตัวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงจะแก้ตัวได้ลื่นไหลกว่านี้ แต่ความรู้สึกผิดที่ไม่เคยมีในมโนสำนึกกลับเล่นงานเขาอย่างหนักเมื่อเขากระทำการอุกอาจกับสาวน้อยผู้ไม่เดียงสาตรงหน้า
ที่สำคัญคือเขาเเพ้น้ำตาของเธอทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากแม่ของเขาเอง!!
"ผมขอโทษ จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว อย่าร้องเลยนะ"
เขาปลอบพลางเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอแบบนี้ เขาแค่อยากให้เธอมีความสุขที่สุดในยามที่เธออยู่กับเขา
เด็กสาวหยุดร้องไห้ได้สักพักแล้ว ถ้าให้พูดจริงๆคือเธอยังไม่ได้ร้องไห้ด้วยซ้ำ แค่เกือบจะร้องไห้เพราะการกระทำอุกอาจของเขาเท่านั้นเอง...
"ให้ผมเดินไปส่งที่บ้านนะ"
ชายหนุ่มเอ่ยหลังจากที่พยุงเด็กสาวให้ลุกขึ้นยืนได้แล้ว
แม้เธอจะไม่ได้ว่าอะไรเขามากนัก แต่เขาก็ไม่สามารถบอกได้จริงๆว่าเธอยังโกรธเขาอยู่หรือเปล่า และเพราะยังรู้สึกผิดต่อเธอทำให้เขาอยากแก้ตัวใหม่
เขาคิดว่าควรเริ่มต้นจากอะไรง่ายๆอย่างการส่งเธอกลับบ้านคงจะดีกว่า...
"อื้อ"
เด็กสาวรับคำอย่างว่าง่าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ได้โกรธเคืองอะไรเขาแล้วหรือเพราะทำอะไรไม่ถูกกันแน่
มือใหญ่ที่แสนอบอุ่นกุมมือเล็กๆนุ่มนิ่มของเธอเอาไว้
ชายหนุ่มเดินไปส่งเธอตามทางที่บอกจนเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัย
เมื่อมั่นใจว่าเธอกลับถึงห้องแล้วเขาจึงกลับไปนั่งรอรถประจำทางเพื่อกลับบ้านของตัวเองบ้าง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น