{ changrick } 7 วันของยมทูต - END -

ลำดับตอนที่ #3 : {rewrite} SEVEN DAYS | 2

[2]

ผมรีบพาชางฮยอนไปที่ห้องพักก่อนที่คนที่มาด้วยจะก่อเรื่องวุ่นวายอะไรอีก หลังจากเข้าห้องไปแล้วจู่ๆเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ล้มตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน หน้าตาเริ่มซีดเซียว หรืออาจจะเป็นผลจากที่เขาเผลอไปโดนตัวเมื่อสักครู่ ถ้าอย่างนั้นเด็กตรงหน้าก็คงจะไม่ได้แปลกเท่าที่ควร แต่ก็ถือว่าแปลกที่ไม่ได้เป็นลมล้มพับไปในทันทีที่เขาสัมผัสเหมือนกับเหยื่อรายอื่นๆ

ผมมองร่างที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงด้วยแววตาหลากอารมณ์ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นมองหาวิทยุรอบๆห้องแทน จนเจอกับวิทยุเครื่องเก่าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะถัดจากเตียงเดี่ยวขนาดกลาง ผมรีบเดินไปหยิบมันและทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนถัดจากเพื่อนร่วมห้องก่อนจะเปิดและเลื่อนสถานีไปเรื่อยๆ จากเสียงสัญญาณรำคาญหูกลายเป็นเพลงบัลลาดทำนองเนิบนาบน่าหลงใหลก่อนจะหลับตาลงซึมซับกับบทเพลงที่โปรดปราน

 “ช่วยด้วย ... ช่วยผม ..ได้โปรด”

เสียงเพ้อแหบแห้งดังมาจากคนข้างๆ ตอนนี้ร่างตรงหน้านอนขดตัวกอดตัวเองยิ่งกว่าเก่า ตัวสั่นระริกเหมือนกำลังกลัวบางสิ่งบางอย่างจับหัวใจ

 “ช่วยด้วยครับ ..”

ถึงจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชางฮยอนและไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่พอเห็นภาพที่เขาดูหดหู่และหวาดกลัวอย่างจับใจนั้นแล้วก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ แต่ผมก็ล้มเลิกความคิดก่อนจะกลับมาสนใจกับเพลงบัลลาดจากวิทยุเครื่องเก่าดังเดิม

มือป้อมๆที่ยังมีคราบเลือดสีน้ำตาลเปรอะอยู่เอื้อมมาคว้าเอวผม กำชายเสื้อเอาไว้แน่น เขาเลื่อนตัวสั่นเทาจนผมรู้สึกได้เข้ามาใกล้มากขึ้นจนกลายเป็นซบ ปากก็ยังคงเอ่ยร้องให้ช่วยอยู่ไม่ขาด ความรู้สึกสงสารวูบไหวในความคิดเพียงชั่วครู่ก่อนผมจะสลัดมันออกไป วิทยุถูกนำกลับไปวางไว้ที่เดิม

ยมทูตไม่ควรแตะต้องตัวมนุษย์ด้วยมือเปล่าๆ

ผมไม่ควรจะแตะต้องตัวเขาเลย

แต่ไม่รู้เป็นเพราะความรู้สึกอะไรที่เกิดขึ้นมา

มือของผมก็วางอยู่บนศีรษะอีกคนเสียแล้ว

ผมจำได้ว่ามนุษย์จะทำแบบนี้เพื่อปลอบโยนคนอื่น มนุษย์ที่ผมตรวจสอบเมื่อหลายสิบปีก่อนบอกกับผมตอนเธอกอดลูกชายของเธอ

เป็นเวลาตีห้ากว่าๆแล้ว ท้องฟ้ายังคงมืดสลัวบวกกับอากาศหนาวเย็นหลังฝนตกและไอน้ำที่มีมากมายนั้นไม่ได้ส่งผลต่อผิวกายของผมเลยแม้แต่นิด ผมเดินลงมาชั้นล่างและขอยากับอุปกรณ์ทำแผลจากผู้ดูแลก่อนจะเดินกลับขึ้นไป เจ้าของร่างอวบที่ทั้งตัวเปรอะเปื้อนและมีคราบเลือดเล็กน้อยขยับตัวและยันตัวลุกจากเตียง

 “ตื่นแล้วเหรอ”

 “ยังไม่ตื่นล่ะมั้ง”

 “งั้นเหรอ” จงฮยอนยักไหล่อย่างไม่หยีระก่อนจะวางกล่องยาไว้ข้างตัวอีกคน

 “อย่างน้อยก็ควรจะทำแผลสักหน่อย”

 “รู้แล้วหน่า” ชางฮยอนสะบัดผ้าห่มออกให้พ้นตัวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำจัดการตนเองให้เรียบร้อย ผมจึงเลือกหยิบหนังสือนิตยสารเล่มเก่าที่ตีพิมพ์เมื่อหลายเดือนก่อนขึ้นมาเปิดอ่านผ่านๆ จนกระทั่งชางฮยอนอาบน้ำเสร็จแล้วเดินมานั่งลงบนเตียง แรงยวบจากการกระทำนั้นบวกกับคำถามที่ถูกส่งมาจากอีกคนทำให้ผมต้องละสายตาจากนิตยสารในมือ “แล้วนายไม่อาบน้ำหน่อยเหรอ”

 “ไม่จำเป็น”

 “สกปรก”

 “เหรอ” ผมมองอีกคนแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก “จริงๆฉันอาบแล้วล่ะ”เด็กชายพยักหน้าหงึกๆอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะทำแผลให้ตัวเองต่อ  

ผมหยิบกล่องยาที่อีกคนใช้เสร็จแล้วก่อนจะลุกเดินออกไปแล้วเรียกให้ชางฮยอนตามลงไปข้างล่าง

หลังจากจัดแจงจ่ายเงินค่าที่พักเรียบร้อยแล้ว ก็โดนชวนให้ทานอาหารเช้าที่ทางโรงแรมได้จัดเตรียมไว้ให้แขกรับประทานตอนเช้า ชางฮยอนยังคงทานเสียงดังและดูมีความสุขกับการกินดังเช่นเมื่อวานนี้ ส่วนเขาก็ดื่มแค่น้ำเปล่าหนึ่งแก้ว เพราะไม่รู้ว่าจะกินเยอะๆไปทำไม ในเมื่อไม่ได้รับรู้รสชาติอะไร เมื่อทานเสร็จคุณป้าคนเดิมกับเมื่อวานก็เดินออกมาส่งพวกเขาด้วยหน้าตายิ้มแย้มอย่างใจดี

 “จะไปที่ไหนกันหรือจ้ะ?”

 “ทะเล Y ครับ” ชางฮยอนตอบส่งๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถไป

 “เหรอจ้ะ ถ้าอากาศดีกว่านี้ก็คงจะดีนะ”

 “นั่นสิครับ” เพราะผมก็อยากจะมีวันที่สดใสเหมือนคนอื่นเขาบ้างเหมือนกัน หลังจากที่ฟังเพื่อนร่วมงานเล่าเรื่องราวของพวกเขาให้ฟังว่าชีวิตของพวกเขาดีแค่ไหนตอนออกไปทำงานพร้อมอากาศแจ่มใส

 “เดินทางปลอดภัยจ้ะ”

 การเดินทางในวันที่สองได้เริ่มต้นขึ้นด้วยบรรยากาศอึมครึมเช่นเคยเหมือนทุกครั้ง ระหว่างทางไม่มีการพูดคุยอะไรกันอีก มีเพียงแค่เสียงเพลงจากวิทยุเท่านั้นที่ยังคงแผดเสียงไม่หยุดหย่อน

 “ถามหน่อยนะ” ผมตัดสินใจถาม

 “อะไรอีก”

 “ทำไมต้องไปที่ทะเล Y” หลังจากถามคำถามออกไปก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาอีก จนครู่ต่อมาเจ้าของร่างอวบที่นั่งข้างๆผมถึงยอมปริปาก

 “ผมเป็นฆาตกร”

 “นั่นก็รู้อยู่แล้ว”

 “รู้ไหมว่าผมฆ่าใคร”

 “ง่ายๆ ก็แม่ของนายไง แล้วยังไง?” ก็แน่ล่ะ เมื่อวานเจ้าตัวก็บอกออกมาเองแท้ๆ เขาต้องการจะบอกอะไรกันนะ

 “รู้ไหมทำไมถึงฆ่า” ชางฮยอนหันมามองผม ผมส่ายหน้าเล็กน้อยพรางส่งเสียงหึออกมาเป็นเชิงว่า ไม่รู้สิ อีกคนหัวเราะในลำคอเบาๆและหันกลับไปมองถนนด้านหน้าก่อนจะพูดต่อ

 “เพราะน่ารำคาญ”

 “แค่นี้?”

 “ไม่หรอก ยังมีอีก จะเล่าให้ฟังแล้วกัน” คราวนี้เปลี่ยนเป็นหันไปมองวิวนอกหน้าต่างในฝั่งที่ตัวเองนั่ง กอดอกและพิงไปกับเบาะรถอย่างผ่อนคลาย

 “เธอแต่งงานกับคนเลวนั่นทันทีที่พ่อตายได้ไม่ถึงเดือน ผู้ชายคนนั้นอารมณ์รุนแรงและโหดร้าย ชอบทำลายข้าวของ ผมเกลียดเขามากที่เขาทุบตีแม่ ผมพยายามจะเข้าไปช่วยแม่อยู่หลายครั้งเพราะทนไม่ได้ มันจับผมยัดไว้ในตู้เสื้อผ้า ผมช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย” หน้าหวานสลดลงเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงและเล่าเรื่องราวของตัวเองต่อไป

 “หลังจากที่โดนจับขังในตู้ครั้งแรก ก็โดนจับขังอีกเรื่อยๆและพอเริ่มโตขึ้นคนเลวนั่นก็เลิกทำร้ายแม่และหันมาทำร้ายผมแทนโดยมีแม่คอยหนุนหลังและช่วยเขาให้ทำร้ายผมมากขึ้น ผมเคยโดนจับยัดในกระเป๋าเดินทางใบเล็กสามวันเต็ม เกือบตายอยู่รอมร่อ สติเริ่มเลือนรางแต่พอจะมองเห็นได้ว่าคนที่มาช่วยคือแม่”

 “แล้วฆ่าเธอทำไม”

 “ก็กำลังจะเล่าอยู่นี่”

 “อ่อ งั้นเล่าเลย”

 “ไอคนเลวคนนั้นมันถือมีดเข้ามาในห้อง แกว่งมีดไปมาและขู่ให้กลับเข้าไปอยู่ในกระเป๋าไม่งั้นจะฆ่าทั้งให้หมดทั้งผมทั้งแม่ แม่ดูหน้าสลดลงแต่รู้ไหมเธอทำยังไง”

 “ยังไง?”

 “เข้าข้างคนชั่วคนนั้นยังไงล่ะ”

 “...”

 “มันทุบตีผมโดยมีแม่ยืนดูอยู่เฉยๆและยิ้มออกมา เห็นแล้วมันหงุดหงิดเป็นบ้าเลยล่ะ”

“...”

“แต่เพราะไอชายชั่วนั่นมันโง่ ผมเลยแย่งมีดมาได้และแทงมัน หน้าตาแม่ดูตกใจมากและเข้าไปกอดร่างไอชายชั่วนั่นไว้และร้องเรียกชื่อมัน ยิ่งเห็นแล้วมันก็ยิ่งรำคาญลูกตาก็เลยแทงแม่ไปด้วย”

“ฉันต้องรู้สึกยังไง” ผมไม่รู้จริงๆว่าควรจะรู้สึกสงสารชางฮยอนหรือเปล่า หรือควรเศร้าสลดใจที่บุพการีของเขาโดนฆ่าหรือไม่

“ไม่รู้สิ แค่ไม่ทำอะไรขัดหูขัดตาและทำให้ผมรำคาญ”

“อ่อ อย่างงั้นเหรอ แล้วทำยังไงถึงจะไม่ขัดหูขัดตานาย”

“แบบที่ทำอยู่ตอนนี้” ชางฮยอนพูดจบก็หันไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้งไม่ได้หันมามองผม ถึงผมจะรู้ตัวว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้คือการขัดหูขัดตาเขาชัดๆ แต่ผมก็เลือกที่จะบอกว่า “ขับรถอ่ะนะ”

“ใช่! ขับรถชนเสาไฟตายไปเลยไป”

“เสาไหน”

“นี่ขี้สงสัยหรือโง่กันแน่” ชางฮยอนจิ๊ปากอย่างขัดใจ ผมเริ่มสังเกตได้ว่าอีกคนคงเริ่มโกรธขึ้นมาเล็กน้อย

“อย่างฉันน่ะเหรอ”

“ให้ตายเถอะ”

“นายไม่ตายเร็วๆนี้หรอก”

เพราะฉันยังไม่ได้รายงานว่า ‘รับไว้’ เลยนะ นายจะไม่ตายหรอก

 ผมคิด

คุยกับหมอนี่ก็สนุกดี คงเพราะไม่ได้คุยกับมนุษย์มานานหลายปีล่ะมั้งถึงได้รู้สึกแบบนั้น แต่คนตรงหน้าผมนี่ดูเป็นเด็กที่น่ากลัวเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อคืนก็ดูเป็นเด็กที่อ่อนแอมากขนาดนั้นแท้ๆ ไม่รู้ว่าต้องเก็บอะไรไว้ในใจเยอะขนาดไหน จะบอกว่าเป็นเด็กที่น่าสงสารแต่ก็คงดูขัดกับการกระทำของเขาอยู่ดี

 และทั้งรถต่อจากนี้ก็มีเพียงเสียงเพลงที่ดังเรื่อยๆต่อไปโดยไม่หยุดหย่อน ตอนนี้เราเดินทางมาถึงทะเล Y ตามที่เจ้าตัวอยากมา แต่กลับไม่ได้มีหาดทรายหรืออะไรตามคำเรียกทะเลที่ผมเคยได้ยินมาเลยแต่น้อย

“ที่นี่คือทะเลจริงๆเหรอ?” ผมถามอีกคนเมื่อจอดรถตรงที่จอดสำหรับนักท่องเที่ยว พลางมองดูภาพด้านหน้าตนเองที่มีเพียงผืนน้ำกว้างไกลออกไป และป่าห้อมล้อมแต่ก็ไม่ได้ดูทึบไปเสียหมด ยังคงมีจุดชมวิวและร้านรวงต่างๆไม่มากนัก จัดว่าค่อนข้างโล่งเลยหล่ะนะถ้าเทียบกับพวกเมืองใหญ่ๆแล้ว

“นี่แหละทะเล”

“แล้วตรงไหนคือชายหาดล่ะ” ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้ จากที่ฟังเพื่อนร่วมงานเล่าให้ฟังและภาพถ่ายของพวกเขาแล้ว ที่นี่ก็ไม่ได้เข้าข่ายคำว่าทะเลเลยสักนิด เหมือนหนองน้ำเสียมากกว่า

“โง่จริงๆใช่มั้ยเนี่ย”

“...”

“เขาเรียกว่าทะเลสาบ”

“อ่อ..เหรอ” ผมไม่ได้ว่าอะไรต่อก่อนจะเดินออกมาพิงกับกระโปรงหน้ารถ สูดอากาศบริสุทธิ์ของธรรมชาติเข้าเต็มปอด เพราะผมหยุดตกไปได้สักพักเลยทำให้อากาศเย็นและสดชื่นมาก

“อย่าบอกนะว่าไม่เคยมา” ชางฮยอนเดินตามเขาหันมามองผมอึ้งๆ “ให้ตายเถอะ คุณมันประหลาดจริงๆ” ผมไม่ได้สนใจอะไร ชางฮยอนเองก็เหมือนกัน เขาเดินมาพิงกระโปรงรถข้างๆผม เหม่อมองออกไกลสุดสายตา

“ที่นี่เงียบสงบดีนะ” ผมเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ถ้าสายตาผมยังคงทำงานได้ปกติดีคงเห็นผิดว่าชางฮยอนยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่ใช่รอยยิ้มเหยียดแบบทุกครั้ง เด็กชายดันตัวออกจากกระโปรงรถเดินนำไปใกล้บริเวณทะเลสาบมากขึ้น

“เวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจอะไร คนเราก็ยังอยากมีใครสักคนที่คอยรับฟังปัญหาหรือความผิดของเรานะ” ชางฮยอนพูด รอยยิ้มเมื่อครู่นี้หายไปและถูกแทนที่ด้วยความเรียบเฉย ผมมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ

“พอได้มองไปที่ทะเลสาบ ผมรู้สึกราวกับถูกโอบกอดเอาไว้ และมันกำลังปลอบปะโลมเราอยู่”

.

.

.

“ความเชื่อหน่ะ” ชางฮยอนพูดออกมาก่อนจะเดินนำไปตามลำธารเล็กๆที่เชื่อมต่อระหว่างภูเขากับทะเลสาบแห่งนี้ ผมไม่ได้พูดอะไรและเดินตามเจ้าตัวไปเงียบๆ ชางฮยอนถอดรองเท้าผ้าใบที่เปรอะคราบโคลนและคราบเลือดที่แห้งกรังมาถือไว้ ก่อนจะเดินลงไปในลำธารน้ำเย็นเฉียบนั่น

“อ่า...เย็นดีจัง” ตอนนี้ท้องฟ้าอึมครึมมืดครึ้ม อากาศหนาวเย็นที่กระทบผิวกายทำเอาขนลุกซู่ แต่ก็สดชื่นไม่น้อย วันนี้ฝนไม่ตกหนักเหมือนเช่นทุกวัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท้องฟ้าปรอดโปร่งและมีแสงอาทิตย์เจิดจ้า ส่วนผมเลือกที่จะเดินไปตามกรวดหินเล็กๆด้านข้างมากกว่าจะลงไปเดินในน้ำแบบนั้น

“จริงๆผมแค่เคยอ่านเจอในนิตยสารท่องเที่ยวแล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ถ้าเดินขึ้นไปสวนกับลำธารนี้จนถึงด้านบน จะมีศาลเจ้าอยู่ และไม่ว่าจะขออะไร มันก็จะเป็นจริง” จู่ๆคนด้านข้างก็พูดขึ้นมา

“แล้วจะขออะไร”

“ไม่รู้สิ” สีหน้าเขาดูสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ระหว่างนั้นพวกเราก็เดินต่อไปโดยไม่พูดอะไรกันอีก ปล่อยให้เสียงน้ำไหลนำพาไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง

“พ่อหนุ่ม” เสียงหญิงชราเรียกในขณะที่เธอกำลังเดินลงจากเขาพร้อมด้วยชายชราข้างกาย

“ครับ” ชางฮยอนเป็นฝ่ายตอบ

“จะขึ้นไปด้านบนหรือ”

“ครับ”

“ด้านบนน่ะ มันถูกปิดไปแล้วล่ะ ตอนนี้มีแค่ที่ร้างๆ ฉันกับตาเพิ่งไปมาเมื่อกี้นี้เอง กลับลงไปเถอะพ่อหนุ่ม จะได้ไม่เสียเวลา”

“อ่า .. ขอบคุณนะครับ” หมดคำพูด หญิงชราก็ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้พรางกอดแขนชายผู้เป็นที่รักเดินลงจากเขาไป

“นายว่าไง” ชางฮยอนถาม

“แล้วแต่” จะขึ้นไปหรือไม่ ผมก็ไม่ได้สูญเสียพลังงานหรือรู้สึกเหนื่อยอยู่แล้ว

“ไหนๆก็อุตส่าห์มาแล้วนะ”

“อยากไปก็ไปสิ”

“ไม่อ่ะ”

“อะไรของนาย”

“แต่ก็ขี้เกียจลงไป นั่งนี่ละกัน” ชางฮยอนว่าก่อนจะเดินไปนั่งบนโขดหินเตี้ยๆริมลำธาร พึลึกคนเสียจริง อยากจะให้พามาแต่สุดท้ายกลับมานั่งเอาเสียกลางทางแบบนี้ บ่นในใจแต่ก็เดินไปนั่งข้างๆอย่างช่วยไม่ได้

“ขอถามอะไรอีกหน่อยสิ” จู่ๆก็นึกถึงเรื่องที่ต้องตรวจสอบขึ้นมาได้ จริงๆจะให้กลับไปรายงานผลว่า  ‘รับไว้’ ตอนนี้เลยก็เห็นจะได้ แต่อย่างที่ผมเคยบอกไป ผมไม่ยอมให้โอกาสดีๆที่จะได้ใช้ชีวิตดื่มด่ำเสียงเพลงนี้จบลงง่ายๆแน่นอน

ที่สำคัญคือ อยากรู้จิตใจของเด็กคนนี้อีกสักหน่อย

“ว่ามา”

“ถ้ารู้ว่าตัวเองจะตายในอีกไม่กี่วัน อยากจะทำอะไร”

“ไม่มี”

“จริง?”

“อือ ก็ทำในสิ่งที่อยากทำก่อนตายไปแล้ว”

“ฆ่าคนน่ะเหรอ”

“คนที่อยากให้ตายก็ตายไปแล้ว เพราะงั้นถ้าตายซะตอนนี้ก็ไม่เสียใจ”

“แสดงว่าอยากตายตอนนี้” ผมเลิกคิ้ว อีกคนจ้องหน้าผมเขม็ง ก่อนจะก้มมองสายคล้องคอ เอื้อมมือมาดึงป้ายประจำตัวพนักงานบริษัทของผมไปดู ก่อนจะพูดขึ้นอีกรอบ

“ทำงานบริษัทไฟฟ้านี่”

“อืม ทำไม”

“คิดว่าทำมูลนิธิ เห็นชอบถามเรื่องเป็นๆตายๆ”

“ก็แค่เข้าใจสัจธรรม”

“พอดีเลย ไปบวชซะ แล้วมาประจำที่ศาลเจ้าข้างบนแล้วกัน” ว่าก่อนจะรีบลุกออกไปทันที แต่คงเพราะไม่ได้ตั้งใจหรือเพราะหินลื่นทำให้เด็กคนนั้นล้มลงก้นจุ่มน้ำไปเต็มๆ ผมมองภาพนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ ภายนอกเข้มแข็งโหดเหี้ยมถึงขนาดฆ่าคนได้ แต่จริงๆแล้วในใจก็เป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งเท่านั้น

“ยิ้มทำไม”

“เปล่า รีบลุกขึ้นมาสิ” ผมมองดูชางฮยอนที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ขณะเดียวกันก็ส่งสายตาดุๆมาทางผม เท่าที่สั่งสมประสบการณ์ตอนนี้บนโลกมนุษย์มา เขาคงต้องการความช่วยเหลือ ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

แต่ถ้าไม่พูดออกมา

ผมก็ไม่ยอมช่วยหรอกนะ

แน่นอน ผมมันยมทูตจอมเย็นชาอยู่แล้ว

รีบกลับไปฟังเพลงเฮฟวี่เมนทัลต่อคงดีกว่า

 “คนอะไรไร้น้ำใจชะมัด”

 “ถ้าอยากให้ช่วยก็ลองพูดดีๆสิ”

ที่จริง ตอนนี้ผมไม่ได้ใส่ถุงมือและกลัวว่าถ้าไปสัมผัสกันจะทำให้อีกคนหมดสติอีก ถึงแม้คราวก่อนเขาจะไม่เป็นอะไรด้วยความบังเอิญ หรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่คราวนี้ก็ไม่อยากเสี่ยง เพราะผมก็คงไม่ได้แข็งแรงพอที่จะแบกหมอนี่ลงไปด้านล่างแน่ๆถ้าเขาเป็นลม

 “ที่บริษัทเขาจ้างนายได้ยังไง ไร้น้ำใจขนาดนี้”

 “งั้นเจอกันที่รถแล้วกัน” ผมหมุนตัวกลับ

 “เดี๋ยวสิ..ช่วยผมหน่อย”

 “...”

 “เร็วๆสิ ยืนเฉยอยู่ได้”

 “อ่า เอาล่ะๆ ช่วยก็ได้” เพราะดูท่าทางคงไม่มีทางได้พูดดีๆกันเป็นแน่ ถ้าเกิดโดนตัวแล้วเป็นอะไรขึ้นมา ก็คงไม่ต้องนั่งเถียงกันอีก

ผมเลือกจะจับบริเวณที่มีเสื้อแขนยาวปิดทับอยู่เพื่อพยุงอีกคนให้ลุกขึ้นมาด้วยมือข้างหนึ่ง แต่มืออีกข้างของเขาเอื้อมมาจับมือผมเพื่อช่วยพยุงตัวเองเสียอย่างนั้น และผลที่ได้คือ เขาไม่เป็นอะไรเลยเหมือนเช่นเคย

อีกเรื่องแปลกที่ผมเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเพราะอะไร

เราเดินกลับลงมาได้สักระยะ เด็กที่ได้ชื่อว่าเป็นฆาตกรเดินช้าลงเรื่อยๆก่อนจะส่งมือมาดึงชายเสื้อผมไว้ “คุณ”

เขาเรียกผมก่อนจะเดินมาด้านหลังและเอาแขนทั้งสองข้างมาคล้องคอผม เล่นเอางงไม่น้อย

 “ผมรู้สึกเหมือนจะ ... ห .. หล ..หลับ” พูดยังไม่ทันจบประโยคดี ก็ขาพับลงไปแล้วพร้อมกับทิ้งน้ำหนักตัวไว้บนหลังของผม

มาเหมือนเมื่อคืนเลยสินะ

ไม่ได้สลบไปในทันที แต่รอสักพักก็จะหลับไปเอง

สุดท้ายคนซวยก็คือผม

ต้องแบกเจ้านี่กลับไปจนได้สินะ

- - - - - - - - - - 

- 160515 มาแย้ววว ตอนนี้ค่อนข้างจะเหมือนเดิมครับ เพิ่มอะไรไปนิดหน่อย แล้วก็ตัดตอนล้างบาปนั่นออก รู้สึกเป็นมุขที่สิ้นคิดเลยเปลี่ยนเหตุผลของเรื่องนี้ใหม่ 55555555555 ยังมีคนรออยู่มั้ยนะ เริ่มไม่ค่อยมั่นใจ ถถถถถถถถถถถถ

- 160530 แก้ผิดตอนครับ ไม่มีอะไร 5555