ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [renjiXrukia] วันเกิดของเร็นจิ ภาพวาดของลูเคีย
RenjiXrukia
[วันเกิดของเร็นจิ ภาพวาดของลูเคีย]
รีเควสby�Mi~U~Ra❤HaRu
แต่งby mega-cool
วันที่รีเควส:18/9/54
วันที่ลง:23/9/54
คนเขียนไม่ค่อยถนัดแนวรักๆเท่าไหร่แต่ก็ขะพยายามแต่งให้[ หวานฮา ]ตามที่บอกมานะ
คนเขียนก็แอบเชียร์คู่นี้อยู่ด้วยพยายามแต่งสุดๆแล้วถ้ามีข้อติอย่างไรบอกได้นะ^^
###################################
วันที่31สิงหาคม
วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของรองหัวหน้าหน่วยหก อาบาราอิ เร็นจิ
เพราะงั้นวันนี้เขาจึงได้รับโอกาสพิเศษในการหยุดพักหนึ่งวันเต็ม
เนื่องจากช่วงนี้ไม่ค่อยมีงานสำคัญนั่นเอง
หนุ่มผมแดงกำลังเอนหลังนอนอยู่ที่สวนกว้างอันร่มรื่นแห่งหนึี่งในที่ทำการหน่วยหก
"นานๆทีจะได้หยุดแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
�เอาเป็นว่าขอพักผ่อนสบายๆสักวันก็แล้วกัน..."
ในระหว่างที่เปลือกตากำลังจะปิดก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
ขัดขวางการนอนกลางวันของเขา
�
"เร็นจิ!! เจ้าตื่นอยู่รึเปล่า!?"
คุจิกิ ลูเคียเพื่อนสมัยเด็กของเขา เธอได้เป็นรองหัวหน้าหน่วยสิบสามเมื่อไม่นานมานี้
"จะว่ายังไงดีล่ะ..กำลังจะหลับล่ะมั้ง"
"งั้นก็ดีแล้วอย่าพึ่งหลับ มาเป็นแบบวาดภาพให้ข้าหน่อย"
"หา!?"
สาวน้อยผมดำได้พาหนุ่มผมแดงไปยัง[ห้องศิลปะ]ที่พึ่งเปิดใหม่
หัวหน้าอุคิทาเกะชอบเรื่องแบบนี้เป็นทุนเดิม
�จึงสร้างขึ้นหลังจากที่สงครามระหว่างอารันคาร์และยมทูตปิดฉากลง
ในห้องเต็มไปด้วยพู่กันและสีหลากหลายชนิด เฟรมวาดรูปมากมาย
หน้าต่างเปิดรับลมเย็นสบายเหมาะแก่การวาดรูปยิ่งนัก
ผู้ที่ถูกพามาอย่างไม่เต็มใจแสดงอาการหัวเสียออกมสอย่างเห็นได้ชัด
"วันนี้เป็นวันเกิดของข้านะ ดูท่ายัยนี่จะจำไม่ได้แถมยังมาใช้
�ให้นั่งเฉยๆเป็นแบบวาดภาพอีก"
หนุ่มผมแดงบ่นขึ้นในใจและเอ่ยถามว่า
"ทำไมไม่ไปขออิจิโกะมาเป็นแบบวาดล่ะ?"
ลูเคียได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไปราว3วิฯ และเธอก็คิดอีกหน่อยจึงค่อยตอบกลับไปว่า
"อ๋อ! เจ้าอิจิโกะบอกว่าไม่ว่างน่ะ!"
"น่าสงสัยสุดๆ" เร็นจิหรี่ตายังไงก็ไม่เชื่อ
"เอาน่าๆ เป็นแบบต้องห้ามขยับตัวสิ"
เด็กสาวลงมือวาดทันที พร้อมมองไปที่เด็กหนุ่มสลับกับภาพ
อยากรู้จริงๆว่าจะออกมาเป็นแบบไหน..ไม่สิ
ทุกคนก็รู้อยู่แล้วนี่นาฝีมือของลูเคียน่ะ..
แต่ดูเหมือนคราวนี้จะตั้งใจเป็นพิเศษนะ....
เวลาผ่านไปนานสองนาน
ลูเคียแก้ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง กองกระดาษที่ถูกขยำสุมเป็นภูเขาลูกเล็กๆ
ยังดีที่นี่เป็นกระดาษรีไซเคิลไม่งั้นคงกลายเป็นหนึ่งในสาเหตุของภาวะโลกร้อน
หนุ่มผมแดงนั่งที่เก้าอี้ไม้เก่าๆนานจนเริ่มเบื่อแต่ก็ลุกหนีไปไม่ได้
ช่างเป็นวันเกิดที่น่าเศร้าอุตส่าห์ได้พักซะที
แต่การนั่งเฉยๆก็เป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่งละมั้ง
เร็นจิมองไปที่ลูเคียด้วยความสงสัยว่าเมื่อไหร่จะเสร็จแต่ก็ไม่มีวี่แวว
เขามองไปโดยที่ไม่ได้คิด..แต่มองไปนานๆเข้าซำ้แล้วซำ้เล่าที่เด็กสาวนามลูเคีย
หนุ่มผมแดงก็เริ่มจะมีใบหน้าสีแดงตามสีผม
นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้อยู่กับเธอเป็นการส่วนตัว
ได้คุยกัน ได้เล่นกัน ได้มีโอกาสอยู่ใกล้กันถึงขนาดนี้
ทำให้นึกถึงสมัยวัยเยาว์ที่อยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มกับเพื่อนๆเมืองลูคอน
ถึงที่นั่นจะมีแต่คนร้ายๆเรื่องร้ายๆทว่ากับเป็นที่ที่ได้พบเจอ...ลูเคีย
ก่อนที่หนุ่มผมแดงจะรำลึกถึงความหลังไปมากกว่านี้
ก็มีเสียงเรียกดังเข้ามาทำให้เขารู้สึกตัว
"นี่! ผมชี้ๆด้านหลังของเจ้าน่ะมันวาดยากเกินความสามารถของข้า
��เจ้าช่วย....แกะที่รัดผมออกทีสิ!"
คำขออันน่าตะลึง แต่ก็ยอมทำไปอย่างงงๆ
เมื่อแกะที่รัดผมออกก็เผยเส้นผมสีแดงอันยาวสลวยและรอยสักบนหน้าผาก
"แบบนี้ใช้ได้ไหม?"
"อื้อ ขอบใจนะเร็นจิ"
แล้วเธอก็กลีบไปวาดภาพต่อ....
เด็กหนุ่มก็เริ่มที่จะหาวออกมาอีกครั้ง...
และแล้ว...
"เร็นจิ!"เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกเกือบจะหลับไปแล้วแท้ๆ
"วาดเสร็จแล้วเหรอ!?"
ไม่มีเสียงตอบรับ เด็กสาวลังเลอยู่พักนึงแล้วจึงขออะไรแปลกๆอีกครั้ง
"เจ้า....ช่วยผูกผ้าคาดหน้าผากปิดไปที..รอยสักนั่นข้าวาดไม่ได้จริงๆ"
".....เจ้า..." เร็นจิเริ่มจะหมดความอดทนเต็มที
" เอาน่าบอกให้ใส่ก็ใส่สิ!" ลูเคียเข้ามาคว้าผ้าคาดหัวแล้วรัดให้หนุ่มหัวแดงอย่างฝืนบังคับ
"โอ๊ย! เบาๆหน่อยสิ!"�
ไม่รู้ว่าเธอได้ยินรึเปล่าเธอกลับไปนั่งวาดต่ออีกครั้ง
ในห้องเงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก
เจ้าของดาบซาบิมารุหลับสนิทไปเรียบร้อย
ในห้องผู้ที่ยังลืมตาอยู่มีแค่เจ้าของดาบโซเดะโนะชิรายูกิเท่านั้น
ทำไมเธอถึงตั้งใจวาดขนาดนี้กันนะ
ในที่สุด....
"เร็นจิ" เสียงห้าวมีเสน่ห์เรียกหนุ่มร่างสูงพร้อมเขย่าตัวเขาเบาๆ
"จะให้ถอดอะไรอีก"เร็นจิงัวเงีย
"ไม่ใช่ ข้าวาดเสร็จแล้ว"�
"จริงเหรอให้ข้าดูหน่อย!"
ลูเคียยื่นกระดาษขนาดa4ที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมา...ภาพที่เห็นนั้นคือ
เอ่อ......จั๊ปปี้ผมยาวสีแดงมีผ้าคาดหน้าผาก.......
"นี่มันข้าแน่เรอะ!!??"
เร็นจิอ้าปากค้างและทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะของลูเคีย
ทำให้เขาหันไปมองอย่างรวดเร็ว
"...เจ้าจงใจแกล้งข้างั้นรึ!?"
"ฮะ ฮะ ภาพจริงๆน่ะอยู่ที่นี่" เธอชี้ไปที่เฟรมวาดรูปขนาดใหญ่ซึ่งถูกคลุมด้วยผ้า
"อย่าทำให้ตกใจสิ...ข้าจะดูจริงๆล่ะนะ" หนุ่มผมแดงค่อยๆเปิดผ้าอย่างช้าๆ..
ตึกตึกตึก
เสียงฝีเท้าดังออกมาจากนอกห้องเด็กผู้ชายตัวเล็กเปิดประตูเข้ามาดังครืด
"อ๊ะ!? คุณเร็นจิบังเอิญจังเลยช่วยผมจับแมวหน่อยสิครับ!"
เขาคือริคิจิ อยู่ที่หน่วยหกเขานับถือเร็นจิมากถึงกับเขียนคิ้วให้เป็นลายเดียวกัน
แมวสามสีวิ่งเข้ามาในห้องศิลปะชนกับตู้ไม้ทำให้หลอดสีตกลงมากระจัดกระจาย
การวิ่งไล่จับในห้องเริ่มขึ้นในห้องจึงเละเทะไปด้วยสีเลอะเทอะบนพื้น
เร็นจิกับลูเคียอึ้งไปกับภาพที่เห็นทั้งสองรีบเข้าไปช่วยจับสัตว์สี่ขา
ก่อนที่ห้องจะหมดทางเยียวยา
แมวเจ้าปัญหาวิ่งเข้าใส่ภาพที่พึ่งวาดเสร็จหมาดๆ
แน่นอนว่าคนที่ลงทุนวาดมาอย่างยากลำบากต้องไม่ปล่อยให้เกิดอันตรายกับภาพแน่ๆ
เธอยืนกันไว้แมวจึงลอดขาไป "เสร็จกัน"
โชคยังดีที่แมวเหมียวเลี้ยวไปทางอื่นแบบหวุดหวิด
"ย๊ากกกกกกก"ริคิจิกระโดดตระครุบตัวปัญหาแต่ก็ไม่ทันความคล่องตัวของมัน
ได้แต่ล้มตัวกระแทกกับพื้นเลอะๆ เมื่อลุกขึ้นมาก็พบว่า
ชุดยมทูตสีดำของเขาได้เปื้อนสีที่เปรอะเต็มพื้นจนมีลวดลายสีสันฉูดฉาด
"ชั้นเอง!" รองหัวหน้าหน่วยหกไม่ยอมแพ้สัตว์อย่างแน่นอน
เขาไล่ตามมันด้วยความรวดเร็ว
ลูเคียช่วยไล่ต้อนอีกแรงจึงสามารถจับได้อย่างไม่ยากนักเพราะทั้งคู่เป็นถึงระดับรองหัวหน้า
"ได้แล้ว เจ้าแมวบ้า!"หนุ่มผมแดงร้องอย่างสะใจที่ทำได้
"ห้องเละไปหมดเลย ต้องขอโทษจริงๆนะครับ!!"
ริคิจิโค้งสำนึกผิดไม่รู้กี่ครั้งเพราะมันเร็วจนนับไม่ทัน
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพวกเรามาช่วยกันเก็บกวาดไม่นานก็จะกลับมาสวยเหมือนเดิม"
ลูเคียปลอบใจนำ้เสียงอ่อนโยนทำเอาเด็กหนุ่มแอบหน้าแดงเล็กน้อย
"โชคดีที่ภาพปลอดภัย"รองหัวหน้าหน่วยสิบสามกล่าว
เธอเดินไปหาภาพของตน.....ทว่า.....
สายตาของเธอมองไปที่ภาพจนไม่ได้สังเกตุสิ่งของที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นเธอจึงลื่นล้มลง
"ลูเคีย!!"หนุ่มผมแดงเห็นอย่างนั้นจึงรีบเข้าไปพยุงตัวเธอไว้ทันที
โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าได้ชนภาพวาดนั้นไป
โครม!!�
เสียงเฟรมวาดภาพล้มลง
เด็กสาวที่ที่ถูกช่วยจากการลื่นล้มแสดงสีหน้าเสียใจออกมาจนคนรอบข้างรู้สึกได้
"เจ้าบ้าเร็นจิ มาช่วยข้าทำไม..ภาพ..ภาพนั่น..."
ลูเคียสลัดตัวออกจากเร็นจิและวิ่งไปดูสภาพผลงานของเธอ
"อา..."ภาพที่ล้มลงเปื้อนสีจนเละเทะถ้าไม่ใช่ผู้ที่วาดคงดูแทบไม่ออกว่าเป็นภาพอะไร
"ข้าเสียใจด้วยนะลูเคีย เจ้าอุตส่าห์ตั้งใจวาดแต่ข้ากลับทำให้มันเป็นเช่นนั้น"
หนุ่มผมแดงเข้ามานั่งข้างๆเด็กสาวด้วยสีหน้าสำนึกผิด
"ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก..เพราะข้าเองต่างหากที่ซุ่มซ่าม.."
ทั้งสองเงียบไปสักพักจนริคิจิกดดัน เขาไม่รู้ว่าภาพนั้นมันสำคัญอย่างไร
ใช่.... แม้แต่เร็นจิเองก็ไม่เข้าใจ ...แต่ที่เขารู้สึกผิดแบบนี้เพราะเขารู้ว่ามันคงสำคัญสำหรับลูเคีย
ทั้งที่ไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไรของตัวเองแต่ถ้ามันเป็นสิ่งสำคัญของคนที่เขาให้ความสำคัญ
เขาก็จะควรดูแลมันอย่างดีแท้ๆ แต่ว่า..
"ขอโทษนะลูเคีย เจ้าอุตส่าห์ตั้งใจวาดแท้ๆ!"
"ขอโทษนะเร็นจิข้าอุตส่าห์ตั้งใจจะวาดภาพนี้ให้เจ้าแท้ๆ!"
ทั้งสองทำลายความเงียบออกมาพร้อมกันและเป็นคำพูดที่คล้ายกันมากด้วย
"เอ๋..วาด..ให้ข้าเหรอ?"หนุ่มผมแดงกล่าว
"ก็เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่า...วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้าน่ะ.. ข้าก็เลยตั้งใจ
�จะวาดภาพเหมือนให้เจ้าเป็นของขวัญวันเกิดน่ะ..."
"....!?"
หมายความว่าภาพที่ลูเคียตั้งใจวาดตั้งหลายชั่วโมง
ที่กลุ้มใจเรื่องภาพที่เสียไปขนาดนั้น
ทั้งหมดก็เพื่ออยากให้เร็นจิดีใจอย่างนั้นเหรอ
"...เรื่องแค่นี้เองเจ้าถึงกับ?" หนุ่มผมแดงยังคงตะลึงกับเรื่องที่รับรู้
"ว่าไงนะ...เรื่องแค่นี้ซะเมื่อไหร่เล่า!"
"ฮะ ฮะ ฮะ "�
เจ้าของวันเกิดหัวเราะร่าทำให้เด็กสาวที่เอาจริงเอาจังเกินเหตุหน้าแดงขึ้นมาแทน
"เจ้า..หัวเราะข้างั้นเหรอ!?"
บรรณยากาศมัวหมองได้ผ่านพ้นไปเสียงหัวเราะเข้ามาแทนที่
ริคิจิยิ้มด้วยความโล่งใจที่เรื่องจบได้ด้วยดี
"...ไหนๆภาพก็ใช้ไม่ได้แล้ว..ข้าจะแถมอะไรอีกอย่างให้เจ้่าละกัน.."
"เอ๋? ไม่ต้องก็ได้แค่นี้ข้าก็ดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว?"
"เร็นจิ...หลับตาสิ..."
"หา!?" หนุ่มร่างสูงหน้าแดงขึ้นมากระทันหันก็เพราะคำพูดของด็กสาวร่างบาง
มันชวนให้เข้าใจผิดน่ะสิ! ...เอ๋...หรือว่าไม่ได้เข้าใจผิดแต่ลูเคียจะ....!?
"หวาๆ ผมจะไม่ดูหรอกนะคร้าบบ~เชิญตามสบายเลยคร้าบบ~"
ริคิจิรู้มากปิดตาสองข้างทันทีถึงจะแอบแง้มง่ามนิ้วก็ตาม
"...จะทำอะไรก็ตามใจเถอะ.."
เร็นจิหลับตาแต่โดยดี หัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะ..แล้วเขาก็รู้สึก...
อะไรบางอย่างบนแก้มของเขา สัมผัสที่จั๊กกะจี้?
"เสร็จแล้ว!!"
�
"หา!?"หนุ่มผมแดงลืมตาขึ้นอย่างตกใจ
"อ๊ะ ฮ่ะฮ่ะคุณเร็นจิแก้มนั่น ฮ่ะฮ่ะ" ริคิจิที่เปืดตาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้หัวเราะไม่หยุด
แก้มของรองหัวหน้าหน่วยหกผู้เข้มแข็งถูกแต้มภาพวาดกระต่ายจั๊ปปี้แสนน่ารัก
"เจ้า...!"�
เร็นจิส่องกระจกเงาที่ลูเคียยื่นให้เห็นลายที่ไม่เข้ากับใบหน้าอย่างชัดเต็มสองตา
"ฮะฮะฮะ"
�ลูเคียกับริคิจิหัวเราะประสานเสียงกันใหญ่
ในขณะที่หนุ่มผมแดงกำลังจะระเบิด ครืด ประตูห้องศิลปะก็ถูกเปิดออกมา
หัวหน้าอุคิทาเกะผู้เป็นคนต้นคิดห้องนี้...เห็นสภาพอันไม่น่าดูของห้องเข้าไป
แต่ไม่ทันที่จะแสดงความคิดเห็นอะไรก็มีเสียงประสานของทั้งสาม..
"ขอโทษครับ/ค่ะ~~~~~~~~~~!!!!"
"เมี้ยว"
________________________
หลังจากนั้น
ณ.ห้องพักของรองหัวหน้าในที่ทำการหน่วยหก
อิกคาคุเอาของขวัญมาให้เร็นจิแล้วเห็นภาพเละเทะดูไม่รู้เรื่องตั้งอยู่ในห้อง
"นั่นภาพอะไรน่ะห่วยชะมัด"
"นั่นคือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดเท่าที่ข้าเคยได้มาในชีวิตนี้เลยล่ะ.."
"เหอ~ภาพนั้นเนี่ยนะ...ว่าแต่..แก้มนาย..มีรูปอะไรอยู่เนี่ยไม่เข้ากับหน้าเล้ย ฮ่าาาาา"
"หนวกหูน่า!"
"ใครวาดน่ะลูเคียเรอะ~"
"..ฮึ้ย..อย่าถามมากน่า"
"ฮ่าฮ่า ใช่จริงๆด้วย"
____END________
[วันเกิดของเร็นจิ ภาพวาดของลูเคีย]
รีเควสby�Mi~U~Ra❤HaRu
แต่งby mega-cool
วันที่รีเควส:18/9/54
วันที่ลง:23/9/54
คนเขียนไม่ค่อยถนัดแนวรักๆเท่าไหร่แต่ก็ขะพยายามแต่งให้[ หวานฮา ]ตามที่บอกมานะ
คนเขียนก็แอบเชียร์คู่นี้อยู่ด้วยพยายามแต่งสุดๆแล้วถ้ามีข้อติอย่างไรบอกได้นะ^^
###################################
วันที่31สิงหาคม
วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของรองหัวหน้าหน่วยหก อาบาราอิ เร็นจิ
เพราะงั้นวันนี้เขาจึงได้รับโอกาสพิเศษในการหยุดพักหนึ่งวันเต็ม
เนื่องจากช่วงนี้ไม่ค่อยมีงานสำคัญนั่นเอง
หนุ่มผมแดงกำลังเอนหลังนอนอยู่ที่สวนกว้างอันร่มรื่นแห่งหนึี่งในที่ทำการหน่วยหก
"นานๆทีจะได้หยุดแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
�เอาเป็นว่าขอพักผ่อนสบายๆสักวันก็แล้วกัน..."
ในระหว่างที่เปลือกตากำลังจะปิดก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
ขัดขวางการนอนกลางวันของเขา
�
"เร็นจิ!! เจ้าตื่นอยู่รึเปล่า!?"
คุจิกิ ลูเคียเพื่อนสมัยเด็กของเขา เธอได้เป็นรองหัวหน้าหน่วยสิบสามเมื่อไม่นานมานี้
"จะว่ายังไงดีล่ะ..กำลังจะหลับล่ะมั้ง"
"งั้นก็ดีแล้วอย่าพึ่งหลับ มาเป็นแบบวาดภาพให้ข้าหน่อย"
"หา!?"
สาวน้อยผมดำได้พาหนุ่มผมแดงไปยัง[ห้องศิลปะ]ที่พึ่งเปิดใหม่
หัวหน้าอุคิทาเกะชอบเรื่องแบบนี้เป็นทุนเดิม
�จึงสร้างขึ้นหลังจากที่สงครามระหว่างอารันคาร์และยมทูตปิดฉากลง
ในห้องเต็มไปด้วยพู่กันและสีหลากหลายชนิด เฟรมวาดรูปมากมาย
หน้าต่างเปิดรับลมเย็นสบายเหมาะแก่การวาดรูปยิ่งนัก
ผู้ที่ถูกพามาอย่างไม่เต็มใจแสดงอาการหัวเสียออกมสอย่างเห็นได้ชัด
"วันนี้เป็นวันเกิดของข้านะ ดูท่ายัยนี่จะจำไม่ได้แถมยังมาใช้
�ให้นั่งเฉยๆเป็นแบบวาดภาพอีก"
หนุ่มผมแดงบ่นขึ้นในใจและเอ่ยถามว่า
"ทำไมไม่ไปขออิจิโกะมาเป็นแบบวาดล่ะ?"
ลูเคียได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไปราว3วิฯ และเธอก็คิดอีกหน่อยจึงค่อยตอบกลับไปว่า
"อ๋อ! เจ้าอิจิโกะบอกว่าไม่ว่างน่ะ!"
"น่าสงสัยสุดๆ" เร็นจิหรี่ตายังไงก็ไม่เชื่อ
"เอาน่าๆ เป็นแบบต้องห้ามขยับตัวสิ"
เด็กสาวลงมือวาดทันที พร้อมมองไปที่เด็กหนุ่มสลับกับภาพ
อยากรู้จริงๆว่าจะออกมาเป็นแบบไหน..ไม่สิ
ทุกคนก็รู้อยู่แล้วนี่นาฝีมือของลูเคียน่ะ..
แต่ดูเหมือนคราวนี้จะตั้งใจเป็นพิเศษนะ....
เวลาผ่านไปนานสองนาน
ลูเคียแก้ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง กองกระดาษที่ถูกขยำสุมเป็นภูเขาลูกเล็กๆ
ยังดีที่นี่เป็นกระดาษรีไซเคิลไม่งั้นคงกลายเป็นหนึ่งในสาเหตุของภาวะโลกร้อน
หนุ่มผมแดงนั่งที่เก้าอี้ไม้เก่าๆนานจนเริ่มเบื่อแต่ก็ลุกหนีไปไม่ได้
ช่างเป็นวันเกิดที่น่าเศร้าอุตส่าห์ได้พักซะที
แต่การนั่งเฉยๆก็เป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่งละมั้ง
เร็นจิมองไปที่ลูเคียด้วยความสงสัยว่าเมื่อไหร่จะเสร็จแต่ก็ไม่มีวี่แวว
เขามองไปโดยที่ไม่ได้คิด..แต่มองไปนานๆเข้าซำ้แล้วซำ้เล่าที่เด็กสาวนามลูเคีย
หนุ่มผมแดงก็เริ่มจะมีใบหน้าสีแดงตามสีผม
นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้อยู่กับเธอเป็นการส่วนตัว
ได้คุยกัน ได้เล่นกัน ได้มีโอกาสอยู่ใกล้กันถึงขนาดนี้
ทำให้นึกถึงสมัยวัยเยาว์ที่อยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มกับเพื่อนๆเมืองลูคอน
ถึงที่นั่นจะมีแต่คนร้ายๆเรื่องร้ายๆทว่ากับเป็นที่ที่ได้พบเจอ...ลูเคีย
ก่อนที่หนุ่มผมแดงจะรำลึกถึงความหลังไปมากกว่านี้
ก็มีเสียงเรียกดังเข้ามาทำให้เขารู้สึกตัว
"นี่! ผมชี้ๆด้านหลังของเจ้าน่ะมันวาดยากเกินความสามารถของข้า
��เจ้าช่วย....แกะที่รัดผมออกทีสิ!"
คำขออันน่าตะลึง แต่ก็ยอมทำไปอย่างงงๆ
เมื่อแกะที่รัดผมออกก็เผยเส้นผมสีแดงอันยาวสลวยและรอยสักบนหน้าผาก
"แบบนี้ใช้ได้ไหม?"
"อื้อ ขอบใจนะเร็นจิ"
แล้วเธอก็กลีบไปวาดภาพต่อ....
เด็กหนุ่มก็เริ่มที่จะหาวออกมาอีกครั้ง...
และแล้ว...
"เร็นจิ!"เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกเกือบจะหลับไปแล้วแท้ๆ
"วาดเสร็จแล้วเหรอ!?"
ไม่มีเสียงตอบรับ เด็กสาวลังเลอยู่พักนึงแล้วจึงขออะไรแปลกๆอีกครั้ง
"เจ้า....ช่วยผูกผ้าคาดหน้าผากปิดไปที..รอยสักนั่นข้าวาดไม่ได้จริงๆ"
".....เจ้า..." เร็นจิเริ่มจะหมดความอดทนเต็มที
" เอาน่าบอกให้ใส่ก็ใส่สิ!" ลูเคียเข้ามาคว้าผ้าคาดหัวแล้วรัดให้หนุ่มหัวแดงอย่างฝืนบังคับ
"โอ๊ย! เบาๆหน่อยสิ!"�
ไม่รู้ว่าเธอได้ยินรึเปล่าเธอกลับไปนั่งวาดต่ออีกครั้ง
ในห้องเงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก
เจ้าของดาบซาบิมารุหลับสนิทไปเรียบร้อย
ในห้องผู้ที่ยังลืมตาอยู่มีแค่เจ้าของดาบโซเดะโนะชิรายูกิเท่านั้น
ทำไมเธอถึงตั้งใจวาดขนาดนี้กันนะ
ในที่สุด....
"เร็นจิ" เสียงห้าวมีเสน่ห์เรียกหนุ่มร่างสูงพร้อมเขย่าตัวเขาเบาๆ
"จะให้ถอดอะไรอีก"เร็นจิงัวเงีย
"ไม่ใช่ ข้าวาดเสร็จแล้ว"�
"จริงเหรอให้ข้าดูหน่อย!"
ลูเคียยื่นกระดาษขนาดa4ที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมา...ภาพที่เห็นนั้นคือ
เอ่อ......จั๊ปปี้ผมยาวสีแดงมีผ้าคาดหน้าผาก.......
"นี่มันข้าแน่เรอะ!!??"
เร็นจิอ้าปากค้างและทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะของลูเคีย
ทำให้เขาหันไปมองอย่างรวดเร็ว
"...เจ้าจงใจแกล้งข้างั้นรึ!?"
"ฮะ ฮะ ภาพจริงๆน่ะอยู่ที่นี่" เธอชี้ไปที่เฟรมวาดรูปขนาดใหญ่ซึ่งถูกคลุมด้วยผ้า
"อย่าทำให้ตกใจสิ...ข้าจะดูจริงๆล่ะนะ" หนุ่มผมแดงค่อยๆเปิดผ้าอย่างช้าๆ..
ตึกตึกตึก
เสียงฝีเท้าดังออกมาจากนอกห้องเด็กผู้ชายตัวเล็กเปิดประตูเข้ามาดังครืด
"อ๊ะ!? คุณเร็นจิบังเอิญจังเลยช่วยผมจับแมวหน่อยสิครับ!"
เขาคือริคิจิ อยู่ที่หน่วยหกเขานับถือเร็นจิมากถึงกับเขียนคิ้วให้เป็นลายเดียวกัน
แมวสามสีวิ่งเข้ามาในห้องศิลปะชนกับตู้ไม้ทำให้หลอดสีตกลงมากระจัดกระจาย
การวิ่งไล่จับในห้องเริ่มขึ้นในห้องจึงเละเทะไปด้วยสีเลอะเทอะบนพื้น
เร็นจิกับลูเคียอึ้งไปกับภาพที่เห็นทั้งสองรีบเข้าไปช่วยจับสัตว์สี่ขา
ก่อนที่ห้องจะหมดทางเยียวยา
แมวเจ้าปัญหาวิ่งเข้าใส่ภาพที่พึ่งวาดเสร็จหมาดๆ
แน่นอนว่าคนที่ลงทุนวาดมาอย่างยากลำบากต้องไม่ปล่อยให้เกิดอันตรายกับภาพแน่ๆ
เธอยืนกันไว้แมวจึงลอดขาไป "เสร็จกัน"
โชคยังดีที่แมวเหมียวเลี้ยวไปทางอื่นแบบหวุดหวิด
"ย๊ากกกกกกก"ริคิจิกระโดดตระครุบตัวปัญหาแต่ก็ไม่ทันความคล่องตัวของมัน
ได้แต่ล้มตัวกระแทกกับพื้นเลอะๆ เมื่อลุกขึ้นมาก็พบว่า
ชุดยมทูตสีดำของเขาได้เปื้อนสีที่เปรอะเต็มพื้นจนมีลวดลายสีสันฉูดฉาด
"ชั้นเอง!" รองหัวหน้าหน่วยหกไม่ยอมแพ้สัตว์อย่างแน่นอน
เขาไล่ตามมันด้วยความรวดเร็ว
ลูเคียช่วยไล่ต้อนอีกแรงจึงสามารถจับได้อย่างไม่ยากนักเพราะทั้งคู่เป็นถึงระดับรองหัวหน้า
"ได้แล้ว เจ้าแมวบ้า!"หนุ่มผมแดงร้องอย่างสะใจที่ทำได้
"ห้องเละไปหมดเลย ต้องขอโทษจริงๆนะครับ!!"
ริคิจิโค้งสำนึกผิดไม่รู้กี่ครั้งเพราะมันเร็วจนนับไม่ทัน
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพวกเรามาช่วยกันเก็บกวาดไม่นานก็จะกลับมาสวยเหมือนเดิม"
ลูเคียปลอบใจนำ้เสียงอ่อนโยนทำเอาเด็กหนุ่มแอบหน้าแดงเล็กน้อย
"โชคดีที่ภาพปลอดภัย"รองหัวหน้าหน่วยสิบสามกล่าว
เธอเดินไปหาภาพของตน.....ทว่า.....
สายตาของเธอมองไปที่ภาพจนไม่ได้สังเกตุสิ่งของที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นเธอจึงลื่นล้มลง
"ลูเคีย!!"หนุ่มผมแดงเห็นอย่างนั้นจึงรีบเข้าไปพยุงตัวเธอไว้ทันที
โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าได้ชนภาพวาดนั้นไป
โครม!!�
เสียงเฟรมวาดภาพล้มลง
เด็กสาวที่ที่ถูกช่วยจากการลื่นล้มแสดงสีหน้าเสียใจออกมาจนคนรอบข้างรู้สึกได้
"เจ้าบ้าเร็นจิ มาช่วยข้าทำไม..ภาพ..ภาพนั่น..."
ลูเคียสลัดตัวออกจากเร็นจิและวิ่งไปดูสภาพผลงานของเธอ
"อา..."ภาพที่ล้มลงเปื้อนสีจนเละเทะถ้าไม่ใช่ผู้ที่วาดคงดูแทบไม่ออกว่าเป็นภาพอะไร
"ข้าเสียใจด้วยนะลูเคีย เจ้าอุตส่าห์ตั้งใจวาดแต่ข้ากลับทำให้มันเป็นเช่นนั้น"
หนุ่มผมแดงเข้ามานั่งข้างๆเด็กสาวด้วยสีหน้าสำนึกผิด
"ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก..เพราะข้าเองต่างหากที่ซุ่มซ่าม.."
ทั้งสองเงียบไปสักพักจนริคิจิกดดัน เขาไม่รู้ว่าภาพนั้นมันสำคัญอย่างไร
ใช่.... แม้แต่เร็นจิเองก็ไม่เข้าใจ ...แต่ที่เขารู้สึกผิดแบบนี้เพราะเขารู้ว่ามันคงสำคัญสำหรับลูเคีย
ทั้งที่ไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไรของตัวเองแต่ถ้ามันเป็นสิ่งสำคัญของคนที่เขาให้ความสำคัญ
เขาก็จะควรดูแลมันอย่างดีแท้ๆ แต่ว่า..
"ขอโทษนะลูเคีย เจ้าอุตส่าห์ตั้งใจวาดแท้ๆ!"
"ขอโทษนะเร็นจิข้าอุตส่าห์ตั้งใจจะวาดภาพนี้ให้เจ้าแท้ๆ!"
ทั้งสองทำลายความเงียบออกมาพร้อมกันและเป็นคำพูดที่คล้ายกันมากด้วย
"เอ๋..วาด..ให้ข้าเหรอ?"หนุ่มผมแดงกล่าว
"ก็เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่า...วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้าน่ะ.. ข้าก็เลยตั้งใจ
�จะวาดภาพเหมือนให้เจ้าเป็นของขวัญวันเกิดน่ะ..."
"....!?"
หมายความว่าภาพที่ลูเคียตั้งใจวาดตั้งหลายชั่วโมง
ที่กลุ้มใจเรื่องภาพที่เสียไปขนาดนั้น
ทั้งหมดก็เพื่ออยากให้เร็นจิดีใจอย่างนั้นเหรอ
"...เรื่องแค่นี้เองเจ้าถึงกับ?" หนุ่มผมแดงยังคงตะลึงกับเรื่องที่รับรู้
"ว่าไงนะ...เรื่องแค่นี้ซะเมื่อไหร่เล่า!"
"ฮะ ฮะ ฮะ "�
เจ้าของวันเกิดหัวเราะร่าทำให้เด็กสาวที่เอาจริงเอาจังเกินเหตุหน้าแดงขึ้นมาแทน
"เจ้า..หัวเราะข้างั้นเหรอ!?"
บรรณยากาศมัวหมองได้ผ่านพ้นไปเสียงหัวเราะเข้ามาแทนที่
ริคิจิยิ้มด้วยความโล่งใจที่เรื่องจบได้ด้วยดี
"...ไหนๆภาพก็ใช้ไม่ได้แล้ว..ข้าจะแถมอะไรอีกอย่างให้เจ้่าละกัน.."
"เอ๋? ไม่ต้องก็ได้แค่นี้ข้าก็ดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว?"
"เร็นจิ...หลับตาสิ..."
"หา!?" หนุ่มร่างสูงหน้าแดงขึ้นมากระทันหันก็เพราะคำพูดของด็กสาวร่างบาง
มันชวนให้เข้าใจผิดน่ะสิ! ...เอ๋...หรือว่าไม่ได้เข้าใจผิดแต่ลูเคียจะ....!?
"หวาๆ ผมจะไม่ดูหรอกนะคร้าบบ~เชิญตามสบายเลยคร้าบบ~"
ริคิจิรู้มากปิดตาสองข้างทันทีถึงจะแอบแง้มง่ามนิ้วก็ตาม
"...จะทำอะไรก็ตามใจเถอะ.."
เร็นจิหลับตาแต่โดยดี หัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะ..แล้วเขาก็รู้สึก...
อะไรบางอย่างบนแก้มของเขา สัมผัสที่จั๊กกะจี้?
"เสร็จแล้ว!!"
�
"หา!?"หนุ่มผมแดงลืมตาขึ้นอย่างตกใจ
"อ๊ะ ฮ่ะฮ่ะคุณเร็นจิแก้มนั่น ฮ่ะฮ่ะ" ริคิจิที่เปืดตาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้หัวเราะไม่หยุด
แก้มของรองหัวหน้าหน่วยหกผู้เข้มแข็งถูกแต้มภาพวาดกระต่ายจั๊ปปี้แสนน่ารัก
"เจ้า...!"�
เร็นจิส่องกระจกเงาที่ลูเคียยื่นให้เห็นลายที่ไม่เข้ากับใบหน้าอย่างชัดเต็มสองตา
"ฮะฮะฮะ"
�ลูเคียกับริคิจิหัวเราะประสานเสียงกันใหญ่
ในขณะที่หนุ่มผมแดงกำลังจะระเบิด ครืด ประตูห้องศิลปะก็ถูกเปิดออกมา
หัวหน้าอุคิทาเกะผู้เป็นคนต้นคิดห้องนี้...เห็นสภาพอันไม่น่าดูของห้องเข้าไป
แต่ไม่ทันที่จะแสดงความคิดเห็นอะไรก็มีเสียงประสานของทั้งสาม..
"ขอโทษครับ/ค่ะ~~~~~~~~~~!!!!"
"เมี้ยว"
________________________
หลังจากนั้น
ณ.ห้องพักของรองหัวหน้าในที่ทำการหน่วยหก
อิกคาคุเอาของขวัญมาให้เร็นจิแล้วเห็นภาพเละเทะดูไม่รู้เรื่องตั้งอยู่ในห้อง
"นั่นภาพอะไรน่ะห่วยชะมัด"
"นั่นคือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดเท่าที่ข้าเคยได้มาในชีวิตนี้เลยล่ะ.."
"เหอ~ภาพนั้นเนี่ยนะ...ว่าแต่..แก้มนาย..มีรูปอะไรอยู่เนี่ยไม่เข้ากับหน้าเล้ย ฮ่าาาาา"
"หนวกหูน่า!"
"ใครวาดน่ะลูเคียเรอะ~"
"..ฮึ้ย..อย่าถามมากน่า"
"ฮ่าฮ่า ใช่จริงๆด้วย"
____END________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น