คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 ตัวซวย
#seungri’s part
ตัวแสบแชริน ผมต้องรีบตามเธอไปก่อนที่เธอจะเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ผมเรื่องหนีมาเที่ยวตอนกลางคืนอีก
“แอนนี่ ผมต้องไปก่อนนะ คุณกลับเองแล้วกัน”
“ดะ เดี๋ยวสิคะ -0-;”
ผมไม่รออะไรทั้งนั้นรีบขับรถตามยัยตัวแสบไป ถ้าถามว่าทำไมละก็ ต้องเท้าความก่อนเลยว่าบ้านผมกับยัยแชรินอยู่ติดกัน หลังคาบ้านนี่แทบจนผสานเป็นแผ่นเดียวกันอยู่แล้ว (-_-;)และแม่ผมก็มักจะเป็นคนที่เคร่งครัดเรื่องการเรียนของผมมากทีเดียว มีอยู่ครั้งหนึ่งผมและเพื่อนๆได้นัดกันไปเที่ยวที่ไนท์คลับ (ไม่ขอเล่ารายละเอียดยิบย่อย -3-)คืนนั้นผมเมามากเลยค้างที่บ้านเพื่อนผม และมันทำให้ผมพลาดการสอบครั้งสำคัญไป ต้องมานั่งแก้ นั่งซ่อมอยู่พักใหญ่ๆ จากนั้นแม่ก็ผมเริ่มเฝ้าระวังจับตาดูพฤติกรรมของผมอยู่ตลอด ส่วนบทลงโทษก็คือการยึดรถ โทรศัพท์ อาญัติบัตรเครดิตและให้ยัยแชรินมาติวหนังสือให้โดยเฉพาะวิชาที่เกี่ยวกับภาษา(ยัยนี่พูดได้สี่ภาษานี่) เชื่อเหอะว่ามันเป็นช่วงที่ทรมานสุดๆ ผมเหมือนคนไร้แขนขาเลยล่ะช่วงนั้น แต่มีหรือคนอย่างผมจะกลัว ผมไม่หยุดง่ายๆหรอกเสียเชิงหมด พอท่านเริ่มจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน จึงรู้ว่าหยุดผมไม่ได้ตลอดเวลา ท่านจึงไปวานยัยแชรินให้ช่วยอีกแรง ด้วยความที่เราต่างไม่ชอบหน้ากันเท่าไหร่ ยัยแชรินก็ตกลงรับปากทันที โดยใช้โอกาสนี้กลั่นแกล้งผม T_Tบ้างครั้งเวลายัยแชรินสร้างเรื่องว่าผมควงสาวขึ้นคอนโด แม่ดันเชื่อซะงั้นคงพอเดาได้เลยสินะความหมายของ ‘แล้วก็…รีบกลับบ้านล่ะ ซึงริ ^_^’ ประโยคนี้ มันหมายความว่าไง ตอนนี้ผมโยนกฎจราจรลง
ถังขยะเรียบร้อย และผมก็เห็นรถที่แสนคุ้นตาคันนั้น ผมขับเร่งเข้าไปใกล้ๆ แล้วเลื่อนกระจกลง แชรินรู้สึกตัวหันมามองผม เธอยกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถามแบบที่ชอบทำ
“จอดรถแล้วลงมาคุยกัน” ผมตะโกน
“อะไรนะ” แต่แชรินยกมือขึ้นป้องหูทำเหมือนไม่ได้ยิน
“จอด-รถ!”คราวนี้ผมตะโกนเน้นทีละคำ แต่เธอก็
“อะ-ไร-นะ”เธอล้อเลียนผมกลับมา ทั้งที่เธอได้ยิน กวนประสาทจริงๆผมเร่งความเร็วขึ้นเพื่อจะแซง แต่แชรินไวกว่าเธอขึ้นแซงนำหน้าไปก่อน ผมไม่รอช้าเร่งความเร็วอีกครั้ง คราวนี้สำเร็จผมแซงเธอได้ ดูท่าแชรินคงจะหงุดหงิดน่าดูแล้วละ
เธอเร่งความเร็วขึ้นเบียดแซงมาทางซ้าย เฮ้ยย อันตรายนะนั่น 0_0 ผมต้องหลบเป๋ออกไป แต่แล้วรถอีกคันก็ขับสวนมาทำให้ผมต้องหักหลบอีกครั้งในเวลาสั้นๆ เสียงล้อของผมที่บดกับพื้นถนนดังลั่น ทิ้งรอยเบรกเป็นทางยาว แล้ว…
โครม!
#seungri’s part end
“บ้าเอ๊ย! เพราะเธอนั่นแหละ”
“อะไรนะ! มันเพราะนายไม่ใช่เหรอที่ซิ่งตามฉันมา”
“ก็เธอจะไปใส่ความให้แม่ฉันฟังนี่”
“ก็เพราะนายทำตัวเสเพลเองไม่ใช่รึไง”
“เธอแหละผิด!”
“นายนั่นแหละ!”
“ฮึ้ยย!/ฮึ้ย!”เราจ้องหน้ากันก่อนที่จะสะบัดบ๊อบเมินประหนึ่งงอนอีกฝ่าย ทั้งที่มันไม่ใช่เลย ฉันผิดรึไงกับเหตุการณ์นี้ ฉันเอาเสาไฟฟ้าไปตั้งขวางทางให้เขาชนรึไง ทำตัวเองชัดๆ ถ้ารู้ว่าจะต้องมานั่งเถียงว่าใครผิดใครถูกนะ ฉันไม่น่าย้อนกลับไปดูแล้วก็รับเขาขึ้นรถมาเล้ย
“ไม่รู้แหละ รถฉันพังยับขนาดนั้น!”ไอ้บ้านี่ยังบ่นอยู่อีก
“แค่กระโปงหน้าบุบ นายก็ไม่ได้ชนแรงขนาดนั้นนะรู้สึก -_-”
“สีรถก็ถลอกเป็นรอยขีดข่วน!”
“เป็นรอยเท่าขี้นกหรอก”
“ฉันเกือบจะตายแล้วนะ!”
“แค่แขนเคล็ด”
“ถ้าฉันสลบไปแล้วใครจะมาช่วยได้”
“ฉันก็ย้อนกลับไปดูนาย”
“มันเป็นเพราะเธอ!รู้มั๊ยว่ามัน**&&%%#@บลาๆๆๆ”
“จะไม่จบสินะ” ฉันรู้สึกเหมือนเถียงกับเด็กที่ไม่รู้จักรับผิด ต่อให้เถียงยังไงก็คงไม่ชนะ “จะเอาไง”
“เพื่อแลกเปลี่ยนกันเธอต้องไม่ไปฟ้องแม่ฉันเหมือนทุกครั้ง แล้วฉันก็จะเก็บเรื่องนี้ไว้”
“ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดฉั…เออชั่งเหอะ แค่นี้ใช่มั๊ยจะได้กลับบ้านซะที ลงไปได้แล้ว” เมื่อการโบ้ยความผิดสิ้นสุดด้วยข้อแลกเปลี่ยนที่แสนจะเข้าข้างตัวเอง เราก็มาถึงบ้านกันจนได้ เหมือนการขับรถกลับบ้านครั้งนี้จะไกลกว่าทุกครั้งจริงๆ
“อ้าวเด็กๆ กลับมากันแล้ว >0< ไปไงมาไงถึงกลับมาพร้อมกันได้ละเนี่ย” แม่ของซึงรีที่นั่งอยู่ตรงซุ้มหน้าบ้านกับแม่ฉัน
ตรงเข้ามาถามแล้วมองฉันสลับกับซึงรี
“คือว่าริน..อุ๊บ!”ซึงรีเอามือมาปิดปากช้านนนน
“คือว่าพวกเราไปหาข้อมูลทำวิจัยกันนะฮะแม่^0^;”
“อ๋อ แล้วทานไรกันมารึยัง”
“เรียบร้อยครับ พวกเราขอตัวก่อนนะฮะ”
“จ้ะๆ”
ซึงรียังเอามือปิดปากฉันอยู่ โดยแขนอีกข้างล็อกคอฉันไว้ แล้วพาเดินออกมาจากพวกแม่ๆ จนมาถึงสนามหลังบ้านฉัน
“อ่อยอั๊นอ้ายแอ้ว (>x<)” (ปล่อยฉันได้แล้ว)
“อะไร อ่อยๆ นะ ฮั่นแน่ เธอคิดอะไรเนี่ย…”
“ก็คิดจะฆ่านายไง ตายซะ ลีซึงฮยอน!”
งั่ม!
“โอ๊ย เธอกัดฉันทำไมเนี่ย เฮ้ยๆนั่นมันกระถางต้นไม้นะโว้ยยยยย”
“ย้ากกกกกกก”
ความคิดเห็น