รักวุ่นๆกะยัยจอมยุ่งหน้าใส

ลำดับตอนที่ #9 : คนๆนั้น

9

“ต่อไปขอเชิญพบกับนักร้องที่กำลังมาแรงมากในขณะนี้ ..คิวคร้าบบบ” เสียงพิธีกรประกาศเรียกชื่อคิวบนเวที แล้วไม่นานคิวก็เดินออกมาพร้อมกับร้องเพลงที่กำลังเป็นที่นิยมมากในขณะนี้

~จากนี้จะขอสัญญา ว่าจะรักและดูแลเธอคนนี้ตลอดไป~ คิวร้องเพลงบนเวทีอย่างมั่นใจ โดยที่ด้านล่างเต็มไปด้วยแฟนคลับของคิว ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดมาเป็นระลอก

“เมื่อไหร่จะเสร็จเนี่ย” แพรวพูดขึ้นเมื่อนั่งรอคิวอยู่หลังเวทีกับพี่พี

“เดี๋ยวคิวร้องเพลงนี้จบก็เสร็จแล้วล่ะจ้ะ” พี่พีบอกกับแพรว

“หรอคะ” แพรวถาม

“จ้ะ” พี่พีตอบ

“แล้วพี่พีไม่เบื่อหรอคะ” แพรวถามขึ้น

“ไม่เบื่อหรอกจ้ะ..ถ้ามีแพรวนั่งอยู่ด้วย จะนานแค่ไหนพี่ก็รอได้” พี่พีพูดพร้อมกับส่งสายตาที่มีความหมาย

“เหอๆ” แพรวยิ้มอย่างเขินๆ

พี่พีได้แต่มองหน้าแพรวจนเธอเริ่มเขิน

“…” แพรวไม่พูดอะไรได้แต่มองๆอย่างสับสน

“พี่ ชอบ แพรว นะ” พี่พีตัดสินใจบอก

“ตะ แต่ว่า” แพรวพูดยังไม่จบ

“พี่รู้ว่าแพรวกับคิวแต่งงานกันแล้ว แต่นั่นก็เพราะคำสํญญาของแม่ ถ้าคิวมันทำให้แพรวเสียใจเมื่อไหร่ แพรวอย่าลืมนะ ว่าพี่คนนี้จะอยู่ข้างแพรวตลอดไป แต่พี่จะไม่มาวุ่นวายกับชีวิตแพรวหรอกนะ พี่สัญญา ..พี่จะรอจนกว่าพี่จะเจอคนๆนั้น คนที่ดีเหมือนๆกับแพรว” พี่พีพูดอย่างจริงจัง

“เอ่อ…ค่ะ” แพรวพูดแค่นั้น

“แพรวน่ารักนะ” พี่พีชมแพรว แล้วดึงตัวแพรวเข้าไปกอดโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว

“พี่พี..ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้านะคะ” แพรวพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงพี่พีไม่ไหว

“พี่ขอแค่แปบเดียวเท่านั้นแหละ” พี่พีบอก

แพรวจึงปล่อยๆให้พี่พีกอดไปเพราะว่าสงสารที่แพรวไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลย

“ขอโทษนะที่มารบกวน” คิวพูดขึ้นมา โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ว่าคิวเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แพรวจึงรีบผลักพี่พีออกไปจนได้

“เสร็จแล้วหรอ แพรวเค้าบ่นว่าเบื่อตั้งนานแล้ว นายรีบพาเค้าไปที่อื่นเถอะ” พี่พีพูดอย่างหวังดี

“…” คิวเงียบ

“…” แพรวก็เงียบ

ทั้งคู่เงียบไป

“วันนี้พี่ต้องกลับกรุงเทพแล้ว ไว้เจอกันที่กรุงเทพนะ งั้นพี่ไปล่ะคิว บายจ้ะ แพรว” พี่พีหันไปลาทั้งคู่ แล้วเดินจากไป

เมื่อถึงโรงแรม

ทั้งคู่ไม่พูดกันเลยสักคำ เพราะยังคงสับสนกันอยู่

“เราจะกลับกันวันไหนหรอ” แพรวถามเพื่อทำลายความเงียบ

“อีกอาทิตย์นึง” คิวตอบ

“แล้วนายมีคอนเสิร์ตที่ไหนอีกรึป่าวอ่ะ”

“ไม่มี”

“นายอิ่มรึยังอ่ะ เมื่อกี้เห็นนายกินข้าวนิดเดียวเอง เดี๋ยวฉันสั่งมาให้อีก เอามั๊ย”

“ไม่ต้อง”

คิวกลายเป็นคนถามคำ ตอบคำ แพรวส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แล้วเดินเข้าห้องไปอย่างเซ็งๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น

“นี่นายเลิกทำแบบนี้สักทีได้ป้ะ ฉันเห็นแล้วรำคาญ” แพรวเริ่มหมดความอดทน

“รำคาญ ก็อย่ามอง” คิวเริ่มพูดอะไรมากขึ้น

“นายขี้เก๊กกก!!!” แพรวตะโกนว่า

“แล้วไงล่ะ ยัยเบ๊อะ!!!” คิวทนไม่ไหวเลยว่ากลับ

“กลับมาแล้ว นายคิวขี้เก๊กคนเดิม” แพรวพูดอย่างอารมณ์ดี

“แล้วฉันคิดบัญชีรวมยอดกับเธอ” คิวพูดอย่างนั้น

“นายกล้าคิดบัญชีหรอยะ นายขี้เก๊กก!! นี่แน่ะ..” แพรวพูดว่ากลับพร้อมกับเดินไปตีหลังคิวเบาๆเป็นเชิงเล่น

“ยัยเบ๊อะ!!เธอตายยย..” คิววิ่งไล่แพรวไปทั่วห้อง แพรวเองก็สนุกไปด้วยเมื่อรู้สึกว่าคิวกลายเป็นคนเดิมแล้ว

“กรี๊ดดด…อย่าเข้ามาน้าา” แพรวตะโกนโวยวายเมื่อคิววิ่งไล่เธอทัน

“หนีฉันไม่พ้นหรอก” คิววิ่งไล่อย่างสนุก

แพรววิ่งหนีเข้าไปในห้องนอนแล้วพยายามดันประตูเอาไว้ แต่ด้วยความที่คิวแรงมากกว่าจึงดันเข้าไปได้ แพรวก็เลยรีบวิ่งไปหลบแต่ไม่ทันคิวจับตัวเธอได้เสียก่อน เธอพยายามดิ้นจึงทำให้ทั้งคู่เสียหลัก แล้วล้มไปที่เตียง โดยที่คิวล้มไปบนร่างของแพรว

“กรี๊ดดดด…” แพรวร้องโวยวาย

“เฮ้ยย..เธอจะร้องหาพระแสงอะไร” คิวต่อว่า

“…” แพรวเงียบ

“…” คิวก็เงียบ

ทั้งคู่เงียบไปเมื่อรู้สึกว่าหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมาก จนจมูกแทบสัมผัสกัน

คิวมองหน้าแพรว แพรวก็มองหน้าคิว ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน เหมือนเข้าใจซึ่งกันและกัน คิวเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้แพรว แพรวมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ขัดขืน คิวค่อยๆประทับจูบของเขาลงบนริมฝีปากอันอวบอิ่มของแพรวเบาๆ

“อื้อ..” แพรวตกใจเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอจูบกับคิว

แพรวจึงค่อยๆหลับตาลงช้าๆ แล้วปล่อยให้คิวประทับรอยจูบต่อไป

คิวถอนริมฝีปากออก แล้วจูบไล้ไปตามลำคอของแพรว แพรวอึ้งแต่ก็ไม่พูดอะไร

~เกิดจากความรัก รัก รัก ความผูกพันธ์ในใจ~ เสียงโทรศัพท์ของแพรวดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่รีบผละออกจากกัน

“ฮะ ฮัลโหล” แพรวรีบลุกขึ้นแล้วกดรับโทรศัพท์

คิวก็รีบลุกขึ้นแล้วมองแพรวคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเสียดาย

“อ๋อ เบลหรอ” แพรวพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง

“…” คิวไม่พูดอะไรแล้วเดินออกไปนั่งที่โซฟาที่ห้องรับแขก

“เบลโทรมาหรอ” คิวถามขึ้นเมื่อเห็นว่าแพรววางโทรศัพท์ไป

“อืม” แพรวตอบแค่นั้นเพราะยังคงเขินๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่

“เป็นอะไรรึป่าว..ดูหน้าเธอเหมือนมีไข้นะ” คิวพูดแล้วเอามือมาแตะที่หน้าผากแพรว

“ป่าว ป่าว” แพรวพูดอย่างเขินๆเพราะที่เธอหน้าแดงก็เพราะคิวนั่นแหละ

“อืม..แล้วเบลโทรมามีอะไรล่ะ” คิวถาม

“เห็นเบลบอกว่าพบคนๆนั้นแล้วน่ะสิ” แพรวพูดอย่างเคลิบเคลิ้ม

“คนๆนั้นหรอ” คิวถามอย่างงงๆ

“ก็หมายถึง คนๆนั้นที่รอมาทั้งชีวิต คนๆนั้นที่มาเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้ คนๆนั้นที่รักเราพอๆกับชีวิตของเขาเอง คนๆนั้นที่เราก็รักเขา และเต็มใจที่จะดูแลเขาไปตลอดชีวิต ไงหล่ะ” แพรวร่ายยาว

“เธอนี่ น้ำเน่าไม่ใช่เล่นนะเนี่ย” คิวพูดขำๆ

“ฉันไม่ได้น้ำเน่านะ นายนั่นแหละไม่มีหัวใจ เชอะ..อย่างนายอ่ะนะ รักใครไม่เป็นหรอก” แพรวพูดเชิงประชด

“ใครบอก ว่าฉันรักใครไม่เป็น” คิวตอบกลับ

“ดูก็รู้ ถึงจะรักอ่ะนะ ก็รักทิ้งๆขว้างๆ ไปงั้นแหละ” แพรวเถียง

“แต่ตอนนี้ฉันหยุดชีวิตที่ดูเหมือนจะเปลืองเวลา แล้วมาจริงจังกับชีวิตมากขึ้นแล้วนะ” คิวพูดลอยๆ

“…” แพรวงงๆ

“ก็เพราะ..” คิวพูดได้แค่นั้น ก็มีเสีงประตูดังขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~

“ขออนุญาตเข้าไปทำความสะอาดค่ะ” พนักงานโรงแรมตะโกนเข้ามา

“ค่ะ” แพรวเดินไปเปิดประตู

“ไปเล่นน้ำทะเลกันป้ะ” คิวชวนแพรว

“ห๊ะ…นายน่ะนะ เล่นน้ำทะเล” แพรวถาม

“ทำไม มันแปลกนักหรอไง” คิวถามกวนๆ

“ป่าวๆ กำลังอยากเล่นเลย ไปกันเหอะ” แพรวลากคิวขึ้นลิฟต์ไป