รักวุ่นๆกะยัยจอมยุ่งหน้าใส

ลำดับตอนที่ #8 : หวั่นไหว

8

“นี่เธอ..เธอชอบพี่พีงั้นหรอ” อยู่ๆคิวก็ถามขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินกลับมาถึงห้อง

“หืม..ทำไมถามอย่างงั้นอ่ะ” แพรวถามอย่างงงๆ

“ก็ฉันเห็นเธอดูสนิทสนมกับพี่พีนักนี่” คิวพูดโดยไม่มองหน้าแพรวเป็นเชิงประชดนิดๆ

“ฉันก็อย่างนี้แหละ…สนิทกับคนอื่นง่าย ไม่เหมือนกับนายหรอก เก็บตัวเงียบ น่าหมั่นไส้” แพรวพูดแบบประชด

“อ๋อหรอ..แล้วที่ฉันไม่สุงสิงกับใคร ก็เพราะคนๆนั้นไม่น่าสุงสิงด้วย เข้าใจ๊” คิวพูดกลับโดยหันมามองหน้า

“หึ..แล้วนี่นายจะถามไปทำไมว่าฉันชอบพี่พีรึป่าว อย่าบอกนะว่านายหึง เหอๆ” แพรวพูดแบบขำๆ

“ใช่” คิวตอบเสียงเครียด

“ฮะ..เฮ้ยย อย่าพูดเล่นดิ แหะๆ” แพรวพูดแบบงงๆว่าคิวคิดอะไรกันแน่

“ฉันพูดจริงนะ อย่าทำตัวสนิทกับคนอื่นให้มากนักนะ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว..” คิวพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป

“ฉันจะรอที่หน้าล็อบบี้นะ จะได้ออกไปหาอะไรกินกัน” คิวเดินจากไปซะเฉยๆ ปล่อยให้แพรวมองตามอย่างสับสน

“นายคิดกับฉันยังไงกันแน่นะ หึ..ขี้เก๊กกกก!!” แพรวพูดก่อนจะตะโกนว่าไป

“…” คิวหันกลับมา

“ปะ ไปเปลี่ยนชุดดีกว่าเน๊าะ..” แพรวพูดแบบติดขัดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

คิวมองตามแพรวแล้วก็ต้องยิ้มบางๆกับความไร้เดียงสาของเธอ

วันทั้งวันนั้นทั้งคู่ได้ไปเที่ยวจนถึงเย็น

เมื่อถึงโรงแรม

“อาหารเย็นอร่อยเน๊าะ” แพรวพูดถึงร้านอาหารที่ทั้งคู่ไปทานมาเมื่อเย็นเมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง

“อย่าตะกระให้มันมากนัก” คิวพูดแบบเบื่อๆ

“เชอะ..นายนี่นะว่าฉันอยู่เรื่อย” แพรวพูดแบบงอนๆแล้วเดินนำเข้าห้องไป

“…” คิวไม่พูดอะไรได้แต่มองตามแพรวไป

“เออนี่..แล้วพวกนักข่าวเนี่ย มันมาทำข่าวนายบ้างหรอ แบบแอบถ่ายน่ะ” แพรวถามขึ้น

“ไม่มีหรอก พวกนักข่าวอ่ะนะ ไม่มาตามทำข่าวพวกดารานักร้องที่แต่งงานแล้วหรอก มันไม่น่าสนใจน่ะ” คิวพูด

“อือ ช่ายยย” แพรวพูดอย่างเข้าใจ

“พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปออกมินิคอนเสิร์ตที่ห้างแถวๆนี้อ่ะ เธอก็เตรียมตัวให้พร้อมแล้วกัน” คิวพูดขึ้น

“แล้วฉันต้องไปด้วยหรอ” แพรวถามกลับ

“ไปสิ..เธอเป็นภรรยาฉันนะ อย่าลืมสิ” คิวพูด

“เออน่า ไปก็ไป” แพรวพูดแค่นั้นแล้วเดินเข้าห้องนอนไป

ตอนดึก

คืนนี้เป็นคืนที่อากาศเริ่มจะเย็นลงทุกที ทุกที ขนาดแพรวนอนในห้องเธอยังรู้สึกถึงความหนาวเย็นนั้น เธอจึงนอนไม่หลับเพราะความหนาว

“นายคิวไม่กลายเป็นน้ำแข็งใสนายขี้เก๊กไปแล้วหรอเนี่ย” แพรวพูดแบบขำๆ

“…” แพรวหยุดคิดนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เมื่อเธอออกมาจากห้องเธอก็รู้สึกหนาว หนาวมาก

เธอเห็นคิวนอนขดอยู่บนโซฟาทั้งๆที่เขาก็ห่มผ้าอยู่ สงสัยคงจะหนาวมาก

“นี่..นายขี้เก๊ก” แพรวสะกิดคิวเบาๆ

“หืมม..เธอออกมาทำไม ข้างนอกมันหนาวนะ” คิวถามอย่างห่วงๆ

“ฉันรู้..นายก็หนาวเหมือนกันใช่ป้ะ ไปนอนด้วยกันในห้องก็ได้นะ ฉันเวทนานายน่ะ” พรวพูดแบบเมินหน้า

“ถ้าเธอไม่เต็มใจ ฉันนอนตรงนี้ก็ได้” คิวพูดแบบงอนๆ

“ฉะ ฉันเต็มใจ” แพรวพูดไปในที่สุด

“จริงนะ ..แล้วจะให้ฉันนอนที่ไหน อย่าบอกนะว่าตรงพื้นน่ะ มันไม่ต่างกับการนอนโซฟาเลยสักนิดนะ” คิวพูด

“เออๆรู้แล้วน่า..ก็นอนบนเตียงไงเล่า” แพรวพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องไป

คิวยิ้มๆแล้วรีบเดินตามเข้าห้อง

“นายนอนด้านโน้น แล้วห้ามเลยเขตกัน เข้าใจ๊” แพรวพูดพร้อมจัดแจงเขต

“คร้าบบ” คิวพูดยิ้มๆแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆแพรว

โรงแรมบ้าอะไรฟระ ทำไมไม่มีหมอนข้างให้ฉันล่ะนี่ – แพรวคิดในใจ

“เธอหนาวหรอ” คิวถามขึ้นเมื่อเห็นแพรวนอนไม่หลับ แล้วเริ่มตัวสั่น

“ป่าวซะหน่อย” แพรวยังคงอวดเก่ง

“เธอนี่น้าา” คิวพูดอย่างอ่อนใจแล้วดึงตัวแพรวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาเบาๆ

“นายจะทำอะไรน่ะ” แพรวถามอย่างตกใจแต่ก็ขัดขืนไม่ได้เพราะเธอตัวสั่นจนไม่มีแรงเหลือแล้ว

“เธอหนาวก็บอกฉันสิ” คิวพูดเบาๆ แล้วกอดแพรวให้แน่นขึ้น

“…” แพรวเงียบไม่พูดอะไร และในที่สุดเธอก็หลับในอ้อมกอดของคิว

“ยัยเบ๊อะเอ๊ย!!” คิวมองใบหน้าของแพรวตอนหลับอยู่พักใหญ่แล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากของเธอเบาๆ แล้วหลับไปในที่สุด