รักวุ่นๆกะยัยจอมยุ่งหน้าใส

ลำดับตอนที่ #7 : หึงหวง

7

เช้าวันรุ่งขึ้น

“ฮ้าวว เช้าแล้วหรอเนี่ย” แพรวลุกขึ้นแล้วเดินออกมานอกห้อง เธอยังคงเห็นคิวหลับอยู่ที่โซฟา

“นายขี้เซาเอ๊ย!!” แพรวพูดเบาๆ

แพรวอาบน้ำแต่งตัว แล้วไม่นานพนักงานโรงแรมก็มาส่งอาหารเช้า

“นี่…นายคิว ตื่นๆๆๆกินข้าววว” แพรวพยายามปลุกคิวมากินข้าว เพราะจะได้กินพร้อมกัน ถ้ากินก่อนเดี๋ยวคิวจะหาว่าเธอไม่มีมารยาท

“อื้ออ” คิวยังคงงัวเงีย

“ฉันบอกให้ตื่นไง นี่ๆคิว ฉันหิวแล้วน้าา” แพรวพยายามปลุกต่อไป

“อือออ” คิวครางแต่ยังคงหลับตา จริงแล้วเขาตื่นตั้งแต่แพรวปลุกครั้งแรกแล้ว

คิวแกล้งดึงตัวแพรวลงมา แพรวจึงเอนตัวตามแรงดึง ทำให้เธอนอนทับบนตัวคิว แล้วคิวก็กอดเธอไว้

“เฮ้ย..ปล่อยช้านนน” แพรวตะโกนโวยวาย

“…” คิวเงียบแล้วค่อยๆหรี่ตามอง แล้วนึกขำในใจ

“เออ เล่นอย่างนี้ใช่ม้ายย” แพรวหมดความอดทน เธอใช้มือกำหมัดแล้วชกเข้าที่ท้องของคิวแรงๆ

“นี่แน่ะ” แพรวชกท้องคิว แล้วดันตัวเองลุกขึ้นยืน

“โอ๊ยยย นี่ยัยเบ๊อะ เธอทำอะไรเนี่ย” คิวโวยวายแล้วรีบลุกขึ้น

“ไม่รู้ ฉันหิวข้าวแล้ว” แพรวพูดปัดๆแล้วเดินไปกินข้าวโดยไม่สนใจคิวแล้ว

“ฉันจะต้องเก็บบัญชีกับเธอแน่ ยัยเบ๊อะ” คิวพูดแล้วลูบท้องเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

“ไปกันได้แล้ว” คิวพูดแล้วเดินนำไป

“ไปไหนยะ” แพรวถาม แล้วรีบเดินตาม

หลังจากที่ทั้งคู่ทำธุระส่วนตัวเสร็จ

“มาภูเก็ต ก็ต้องไปทะเลอ่ะดิ” คิวพูด

“จริงหรอ ฉันรอคำนี้มานานแล้ว” แพรวพูดยิ้มๆอย่างตื่นเต้น คิวมองพรางส่ายหัวไปมา

ทั้งคู่ขึ้นลิฟต์แล้วลงมาที่ชายหาด

“ว้าว ทะเล ช้านร้ากกทะเลม๊าก มากก” แพรวรีบวิ่งเข้าไปหาทะเล

“อ้าว..มากันแล้วหรอ” พี่พีพูดขึ้น

“พี่พี หวัดดีค่ะ ..แหะๆ” แพรวหันหลังกลับมาสวัสดีพี่พีที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว

“ครับพี่ พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกผม” คิวหันไปคุยกับพี่ชาย

“เมื่อเช้าน่ะ มาถึงก็ประมาณ 7 โมงเช้าได้” พี่พีพูด

“โห…มาแต่เช้าเลยนะ ผมนี่ เพิ่งจะตื่นตอน 9 โมงนี่เอง” คิวคุยต่อ

“เออ…พี่เข้าใจ เป็นไงบ้างล่ะคืนแรกน่ะ หึหึ” พี่พีพูดยิ้มๆแล้วหันไปมองแพรวสลับกับคิว

“เฮ้ย…ไม่ใช่นะพี่ เข้าใจไปโน้น” คิวรีบแก้ตัว

“ไม่ใช่อย่างที่พี่พีคิดหรอกนะคะ” แพรวแก้ตัวอย่างเขินๆ

“งั้นหรอ เออ…ช่างเหอะ มะกี้เห็นแพรวชอบทะเลไม่ใช่หรอ เรามาเล่นน้ำทะเลกันเหอะ” พี่พีชวน

“อิอิ..ได้เลย” แพรวพูดพรางสาดน้ำใส่พี่พี

“เล่นทีเผลอหรอ นี่แน่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า~” พี่พีสาดน้ำกลับพร้อมหัวเราะชอบใจ

“อ้าว...นายคิวไม่เล่นด้วยกันหรอ” แพรวหันไปถามคิวที่ยืนมองอยู่ห่างๆ

“ไม่อ่ะ...ฉันไม่ชอบเล่นอะไรแบบเด็กๆ เชิญเธอเล่นกับพี่พีไปเถอะ ยัยเบ๊อะ!!” คิวพูดแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงชายหาด

“เชอะ!!..ฉันไม่ชอบเล่นอะไรแบบเด็กๆ แหวะ..ไอ้ขี้เก๊กเอ๊ย~” แพรวพูดล้อเลียน แล้วหันมาเล่นน้ำต่อ

พี่พีมองทั้งคู่ทะเลาะกันแล้วยิ้มอยู่ เขาได้แต่มองดูแพรวเล่นน้ำต่ออย่างสนุก

“เฮ้ออ..เหนื่อยแล้วอะค่ะ” แพรวบอกพี่พี

“งั้นไปพักก่อน..เดี๋ยวจะไม่สบาย” พี่พีพาแพรวไปนั่งที่พื้นทรายตรงชายหาด

“เฮ้อออ” พี่พีทิ้งตัวลงนอนไปกับพื้นทราย

“อิอิ” แพรวนอนลงไปบ้าง

พี่พีหันไปมองแพรวที่นอนอยู่ข้างๆ ซึ่งครั้งแรกที่เขาได้เจอกับแพรว เขาก็รู้สึกชอบแพรวขึ้นมา แต่ว่าแพรวต้องมาแต่งงานกับน้องชายเขา เขาก็ต้องตัดใจ แต่มันง่ายซะที่ไหนล่ะ…ยิ่งได้อยู่ใกล้แพรวแบบนี้ด้วย

“พี่พี มองแพรวทำไมหรอคะ” แพรวเรียกพี่พีที่มองหน้าเธอนานแล้ว โดยที่พี่พีไม่รู้ตัวว่าถูกมองกลับมา

“อ้อ คือว่า แก้มแพรวมีทรายติดอยู่น่ะจ้ะ” พี่พีบอกไป ทั้งๆที่แก้มแพรวไม่มีอะไรติดอยู่สักหน่อย

“หรอคะ เอ๊ะ…ตรงนี้รึป่าวอ่ะคะ” แพรวใช้มือปัดๆ แต่ทรายที่ติดอยุ่ที่มือของแพรวกลับทำให้ เดิมแก้มแพรวไม่มีอะไรติดอยู่ ตอนนี้แก้มแพรวกลับเต็มไปด้วยทราย

“เหอๆ...ยิ่งปัดยิ่งเลอะอ่ะแพรว” พี่พีบอก พรางหัวเราะกับความน่ารักของแพรว

“อ้าว..ก็แพรวมองไม่เห็นนี่คะ” แพรวพูดเขินๆ

“มา..เดี๋ยวพี่ปัดให้ ถ้าให้แพรวปัดต่อไป วันนี้ก็คงไม่ได้กลับบ้านซะแน่” พี่พีพูดยิ้มๆ แล้วยันตัวขึ้นเล็กน้อย อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน แล้วใช้มือข้างนึงยันพื้นไว้ อีกข้างนึงเอื้อมไปปัดแก้มแพรวเบาๆ

“เอ่อ …หมดรึยังอะคะ พี่พี” แพรวพูดแก้เขิน

“…” พี่พีไม่พูดอะไรยังคงใช้มือปัดแก้มต่อไปทั้งๆที่ทรายก็ออกไปหมดแล้ว ตาก็ยังไม่เลิกมองแพรว

“นี่..พี่พีกับยัยเบ๊อะ ทำอะไรกันน่ะ” คิวเดินมาจากไหนก็ไม่รู้ ถามขึ้น ทำให้พี่พีต้องลุกขึ้น แพรวก็เช่นกัน

“พี่ปัดทรายที่ติดแก้มแพรวออกให้ ก็เท่านั้นเอง” พี่พีพูดแล้วยิ้ม

“หรอ แล้วยัยเบ๊อะ..เธอไม่มีมือรึไง ปัดเองไม่ได้หรอ” คิวหันมาถามแพรวอย่างอารมณ์เสีย

“ก็ฉันมองไม่เห็นนี่ แล้วนี่นายจะอารมณ์เสียหาพระแสงอะไรล่ะ ห๊ะ!!” แพรวถามอย่างงงๆ

“ก็..ก็ฉัน” คิวพูดแบบติดขัด เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะอารมณ์ไปทำไมเหมือนกัน หรือว่าเพราะความ หึงหวง..!!

“ก็อะไร!?” แพรวเร่ง

“นี่ยัยเบ๊อะ...ใครสั่งใครสอนให้ใส่เสื้อสีขาวเล่นน้ำกัน ห๊ะ!!” คิวเปลี่ยนเรื่องทันทีที่หันไปเห็นเสื้อที่แพรวใส่เล่นน้ำ เพราะแพรวใส่เสื้อสีขาว เมื่อเปียกแล้วก็บางมากจนเห็นสัดส่วนของเธอหมด

“หืมม …เฮ้ย!! ฉะ ฉันลืมน่ะ” แพรวก้มลงมองตัวเองแล้วก็ต้องตกใจ

“เอ้า..เอานี่ไปใส่คลุมไว้ก่อน” คิวถอดเสื้อนอกให้แพรวใส่ แต่แพรวกลับไม่รับ

“นายไม่ต้องมาหวังดีเลยนะ ฉันไม่ใส่เพราะฉันจะกลับโรงแรมเดี๋ยวนี้” เธอพูดแล้วจะหันหลังกลับ

“แต่เธอต้องใส่” คิวใส่เสื้อคลุมนั้นให้กับแพรวโดยที่แพรวขัดขืนไม่ได้

“ถึงจะกลับโรงแรมก็เถอะ..แต่เธอไม่แคร์สายตาคนอื่นบ้างรึไง” คิวถาม

แพรวจึงต้องจำใจใส่เสื้อของคิวเดินกลับโรงแรมไปพร้อมๆกับนายคิว โดยที่มีพียืนมองอยู่ห่างๆ

“แล้วเจอกันใหม่นะคะ พี่พี” แพรวหันกลับมาร่ำลาพี่พี

“…” พี่พีไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยกมือโบกไปมาเป็นการลา