รักวุ่นๆกะยัยจอมยุ่งหน้าใส

ลำดับตอนที่ #4 : ความจิงเปิดเผย

4

ในสวนหน้าบ้าน

“เดือนหน้าเราก็จะต้องเข้าพิธีแต่งงานกันแล้ว แพรวรู้แล้วใช่มั๊ยครับ” คิวถามแพรว

“รู้แล้วล่ะค่ะ ทำไมหรอคะ” แพรวถามกลับ

“ก็ผมอยากให้เราสนิทกันมากกว่านี้น่ะครับ” คิวพูดยิ้มๆ

“อืมค่ะ” แพรวบอก

“งั้นพรุ่งนี้แพรวว่างมั๊ยครับ” คิวถาม

“อ๋อ ว่างค่ะ” แพรวตอบ

“งั้นพรุ่งนี้ผมไปรับคุณมาทานข้าวเย็นนะครับ” คิวพูด

“ก็ได้ค่ะ” แพรวตอบ

สงสัยเค้าจะจำเธอไม่ได้จริงๆ เอาเถอะก็ดีเหมือนกันขี้เกียจทะเลาะด้วย..

จะว่าไปแล้ว นายคิวเวลาทำตัวดีๆก็น่ารักเหมือนกันนะ เอ๊ะ..ทำไมเธอถึงคิดอย่างงั้นล่ะ!?

เช้าวันรุ่งขึ้น

แพรวคิดไว้ตลอดทั้งคืนว่าการแต่งงานครั้งนี้ เธอจะแกล้งนายคิวซะให้เข็ด หุหุ ..

“แพรว คิวมาหาแน่ะ ลูก” แม่ตะโกนเรียกแพรว

“ค่าา” แพรวขานรับ

“อะฮ้า ..มาแล้วสินะ วันนี้นายหมดตัวแน่ๆนายคิวเอ๋ย โหะๆ” แพรวพูดกับตัวเองเบาๆ

แพรวรีบเดินออกมาหน้าบ้าน ในขณะที่คิวรออยู่บนรถบีเอ็มดับบลิวคันสวย

“รอนานมั๊ยคะ ขอโทษทีนะคะ” แพรวถามคิวในขณะขึ้นรถ

“อ่อ ไม่นานหรอกครับ เอ่อ..วันนี้คุณแพรวสวยมากนะครับ” คิวชม

‘แหม ..ปากหวานจริงนะ แต่ฉันไม่หลงคำนายง่ายๆหรอกย่ะ’ แพรวคิดในใจ

“ขอบคุณค่ะ แหะๆ” แพรวพูดยิ้มๆ

วันนี้แพรวอยู่ในชุดดูเรียบร้อย แต่ไม่แก่ เธอเลือกใส่เสื้อสีฟ้าสดใส กระโปรงสีขาวสะอาดตา(แม่บังคับให้ใส่กระโปรง)ผมถูกรวบมัดเรียบร้อย ดูไม่เกะกะตา เธอทาลิปกลอสสีชมพูระเรื่อ แก้มสีแดงดูสุขภาพดี ทั้งๆที่เธอไม่ได้แต่งหน้า เพราะแก้มของเธอเป็นสีแดงปกติอยู่แล้ว

“ผมจะพาคุณไปร้านๆนึง อยู่ริมทะเลเลยล่ะครับ โรแมนติกมากๆ” คิวบอกพร้อมออกรถ

“ถึงแล้วครับ” คิวพูดแล้วเดินมาเปิดประตูให้แพรว

“ขอบคุณค่ะ” แพรวพูด

“ผมว่านะ เราพูดกันปกติดีกว่าเน๊าะ ไม่ต้องมี’ครับ’ ’ค่ะ’หรอกเน๊าะ” คิวแนะนำ

“ได้อยู่แล้ว” แพรวเปลี่ยนคำได้เร็วมาก

ระหว่างที่เดินเข้ามาในร้าน

คนในร้านช่างมากมายอะไรอย่างนี้นะ ทุกคนมองแพรวกับคิวเป็นตาเดียว และแล้ว..

“เฮ้ย..ยัยแพรว” นั่นเสียงใครน่ะ ..คุ้นๆนะ …ห๊าา!!ม่ายน้าาาา เบล!!!

แพรวสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันมามองเบล เบลยังจำเธอได้ ตายแน่..ทีนี้คิวก็รู้น่ะสิว่าเธอเป็นใคร เธอคิดเสียดายที่อดแกล้งนายคิว

“มานี่ดะ..” เบลทักแล้วก็ต้องตกใจเมื่อหันมาเจอคิว

“สวัสดีครับ รู้จักกับแพรวด้วยหรอ” คิวทักเบล

“ระ..รู้จักสิคะ แหมก็เพื่อนสนิทกันเลยนะคะ” เบลพูดต่อ

“หรอครับ” คิวส่งยิ้มให้เบล

แพรวภาวนาว่าอย่าให้เบลพูดอะไรมากไปกว่านี้เลย สาธุ~

“อ้าว..จำเบลไม่ได้หรอคะ ก็ตอนนั้นที่พี่พีขับรถเกือบเฉียวยัยแพรวที่มหาวิทยาลัยอะค่ะ แล้วเบลก็อยู่ด้วยนี่นา ตอนนั้นน่ะ” เบลพูดต่อ ..อ๊ากก ตายแน่ๆ ยัยเบลนะยัยเบล ม่ายน่าเรย แพรวคิดในใจอย่างกลัวๆ

“…” ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของคิว คงกำลังอึ้งๆ

“เออนี่ ฉันไปก่อนนะ จะกลับแล้วน่ะ บายนะทั้งสองคน” เบลรีบหันมาลาแพรวกับคิวแล้วเดินจากไป

พนักงานร้านพาแพรวกับคิวไปที่โต๊ะข้างๆกระจก ซึ่งแถวๆนั้นไม่มีใครนั่งเลย หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ..

“เธอน่ะหรอ ยัยเบ๊อะในตอนนั้นน่ะ” คิวถามขึ้นมาเฉยๆ

“อะ เอ่อ ใช่” แพรวตอบเบาๆ

“นี่เธอหลอกฉันหรอ คิดว่าทำตัวเองให้สวยขึ้นแล้วจะทำให้ฉันทำดีกับเธองั้นหรอ” คิวเริ่มโมโห

“ใครบอกฉันหลอก ก็นายโง่เองทำไมล่ะ จำฉันไม่ได้เองนี่” แพรวเถียงกลับ

“นี่ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ขอร้องฉันให้แต่งงานกับเธอนะ ให้ฉันไปตายยังจะดีซะกว่าอีก” คิวพูดอย่างเซ็งๆ

“แล้วนายนึกว่าฉันอยากจะแต่งงานกับนายนักรึไง ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ฉันนะ..” แพรวพูดอย่างเคียดแค้น

เธอนึกถึงคำพูดหวานๆที่คิวพูดกับเธอก่อนหน้านี้ แล้วนึกถึงตอนนี้ มันทำให้เธอยิ่งเกลียดคิวยิ่งกว่าเดิม แต่เพราะแม่ของเธอ เธอต้องจำใจแต่งงานกับคิว อย่างเดียวกับที่คิวทำ

“ไม่กงไม่กินมันแล้ว” คิวพูดพร้อมเดินออกไป

“นี่นาย..” แพรวเรียกเขาไม่ทันจบ เขาก็หันมาพูดต่อ

“ถ้าจะคิดให้ฉันไปส่งอะนะ ฝันไปเถอะ กลับเองเว้ย” คิวพูดอย่างโมโห

“อีตาบ้า ไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันหมายถึงรายการอาหารที่สั่งไปล่ะจะทำยังไง” แพรวพูดแต่คิวคงไม่ได้ยินแล้ว เพราะเขาเดินไปไกลมากแล้ว

แพรวต้องเดินไปที่เคาว์เตอร์พร้อมกับยกเลิกรายการอาหารที่สั่งทั้งหมด

“นายคิวบ้า ไอ้บ้าเอ๊ย..นี่ฉันต้องแต่งงานกับนายจริงๆหรอเนี่ย” แพรวบ่นตลอดทางกลับบ้าน

เมื่อกลับบ้านแม่ต้องงงกับลูกสาวว่าทำไมถึงกลับมาเร็ว แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากลูกสาวเลย เช่นเดียวกับที่บ้านของคิว คิวเองก็ไม่ตอบคำถามที่แม่ของเขาถามมาเป็นชุดๆ