รักวุ่นๆกะยัยจอมยุ่งหน้าใส

ลำดับตอนที่ #2 : ทำเพื่อแม่

2

“วันนี้ฉันไม่ว่างกลับบ้านด้วยอะแพรวจ๋าา โทษนะจ๊ะ” เบลบอกแพรว

“อือ ตามสบายเหอะ” แพรวพูดพลางเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า

“ไม่โกรธน้าา” เบลง้อ

“ไม่โกรธหรอก ไปเหอะ” แพรวพูด

“กลับคนเดียวระวังด้วยนะ เดี๋ยวโดนฉุด” เบลพูดหยอก

“ฉันอะนะ หญิงแกร่งย่ะ ใครหน้าไหนลองมาฉุดดิ จะจัดการให้เรียบเลย” แพรวพูดอย่างอวดเก่ง

“จ้า แม่หญิงแกร่ง เอ๊ะ..ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าหญิงถึก” เบลล้อแพรว

“หญิงถึกหรอ” แพรวพูดแล้ววิ่งไล่เบลที่วิ่งนำไปก่อนแล้ว

“ไปเลยนะ กลับบ้านไปเลย” แพรวตะโกน

“จ้า งั้นไปก่อนนะ ยัยถึก ฮ่าๆๆๆ” เบลยังไม่เลิก แล้วก็วิ่งขึ้นรถเมล์ไปพลางโบกมือลาเพื่อน

“ยัยเบล” แพรวเรียกชื่อเพื่อนอย่างเคืองๆ

หลังจากที่รถเมล์คันที่เบลนั่งเคลื่อนตัวออกไปไกล แพรวก็ยืนรอรถเมล์อีกคันเพื่อกลับบ้าน

บรื้นน บรื้นนนนนนนนนนน ..

รถเมล์คันที่กลับบ้านมาแล้ว แพรวรีบเดินขึ้นรถเมล์ไป จนถึงบ้าน

“เอ๊ะ..รถใครมาจอดไว้หน้าบ้านล่ะนี่” แพรวเดินมาถึงบ้าน

“ว้าว..หรูซะด้วยสิ” แพรวพูดพลางลูบๆคลำๆรถเบนซ์ป้ายแดงคันสวย

“อ้าว แพรว มานี่สิลูก” แม่เดินออกมาหน้าบ้านกับผู้หญิงคนนึง พร้อมกวักมือเรียกแพรว

“คะ..ค่ะ” แพรวค่อยๆเดินมาที่แม่ยืนอยู่

“นี่น่ะหรอ หนูแพรว น่ารักจริงๆ ไม่เปลี่ยนจากตอนยังเด็กเลยนะ” ผู้หญิงคนนั้นมองฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เอ่อ..ขอบคุณค่ะ” แพรวขอบคุณ

“ใกล้ปิดเทอมแล้วใช่มั๊ยจ๊ะ” เธอถาม

“ค่ะ” แพรวตอบอย่างสุภาพ

“อืม งั้นปิดเทอมก็ไปเจอกันตามที่เรานัดแล้วกันนะ” เธอหันไปคุยกับแม่ของแพรวต่อ

“จ้ะ แล้วไว้เจอกันนะ” แม่พูดอย่างเป็นกันเอง

“ฉันไปก่อนนะ บายจ้ะ” เธอลาแม่ของแพรว

“ไปนะจ๊ะ หนูแพรว” เธอหันมาลาแพรว

“ค่ะ แหะๆ” แพรวยิ้มให้

เธอเดินขึ้นรถคันหรูไป

“แม่ นั่นใครน่ะ” แพรวหันไปถามแม่ด้วยความสงสัย

“ก็แม่ของคนที่หนูต้องแต่งงานด้วยน่ะสิ” แม่บอก

“ห๊ะ ..หนูบอกแม่แล้วนะ ว่าหนูไม่แต่ง” แพรวพูดพร้อมเปลี่ยนสีหน้า

“แพรว คือว่า” แม่พูดอย่างหนักใจ

“ทะ ..ทำไมหรอ แม่” แพรวถามเมื่อเห็นสีหน้าแม่ไม่ค่อยดี

“ไปคุยกันข้างในเถอะ” แม่เดินเข้าไปในบ้าน แล้วนั่งลงที่หน้าโทรทัศน์

“มานั่งนี่ สิลูก” แม่เรียกแพรว

แพรวเดินเข้ามานั่งตรงที่ข้างๆแม่

“แม่มีอะไรหนักใจงั้นหรอ” แพรวถามแม่

“คือว่า ตอนนี้ทางบ้านเรามีปัญหาเรื่อง เงิน นะลูก” แม่ค่อยๆพูด

“อ้าว ทำไมล่ะแม่ กิจการเราก็ออกจะใหญ่โตนี่แม่” จริงๆแล้ว บ้านของแพรวเปิดบริษัทเกี่ยวกับสินค้าเสื้อผ้า โดยที่แม่เป็นผู้จัดการ

“ตอนนี้ บริษัทของเรากำลังจะล้มละลาย น่ะสิลูก” แม่พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาที่แก้ม

“จริงหรอแม่” แพรวพูดอย่างตกใจ แล้วใช้มือเช็ดน้ำตาให้แม่

“จ้ะลูก แล้วนี่ก็เป็นหนทางเดียวที่ลูกจะสบายนะ แม่น่ะไม่ห่วงตัวเองหรอกจ้ะ แม่ห่วงแต่แพรว เพราะในชีวิตของแม่ พ่อของลูกก็จากเราไปนานแล้ว แม่ก็เหลือแต่แพรวเท่านั้น แม่เหลือแพรวคนเดียว แม่อยากให้ลูกสบาย เพราะว่าคุณหญิงกษมา เขาเป็นเพื่อนของแม่เองแหละ เขาเป็นเจ้าของกิจการใหญ่ แต่แล้วคุณหญิงกษมาเป็นโรคที่มีอาการร้ายแรงมาก เขาจึงต้องให้ลูกของเขาเป็นผู้บริหาร แต่ว่าเขาอยากให้ลูกของเขานั้นแต่งงานก่อนที่จะเป็นผู้บริหารเพื่อที่จะได้ช่วยกันบริหารบริษัท แม่ก็เลย..” แม่อธิบายยาว

แพรวนั่งฟังแต่ไม่มีคำพูดใดออกจากปากแพรว น้ำตาใสๆไหลออกมารดแก้มของแพรว แม่ค่อยๆใช้มือปาดน้ำตานั้น

“ลูกอย่าคิดว่า แม่ขายลูกคิดนะลูก ที่แม่ทำไปเพราะแม่ห่วงแพรวจริงๆ”แม่พูด

“…” แพรวยังคงไม่พูดอะไร

“แพรว” แม่เรียกแพรว

“ค่ะแม่..” แพรวพูด

แม่มองหน้าแพรวอย่างสงสัยว่าแพรวจะพูดอะไรต่อ

“หนูจะแต่งงาน เพื่อแม่ค่ะ” แพรวพูดทั้งน้ำตา

“แพรว..” แม่พูดพร้อมกับดึงแพรวเข้ามากอด

“หนูรักแม่นะคะ หนูจะแต่งงานแล้วจะช่วยพัฒนาบริษัทของเรา แม่ก็จะได้สบายนะคะ” แพรวพูด

“จ้ะลูก” แม่พูดกับแพรว

สองแม่ลูกกอดกันทั้งน้ำตา