รักวุ่นๆกะยัยจอมยุ่งหน้าใส

ลำดับตอนที่ #1 : ดาราขี้เก๊ก

1

“ยังไงหนูก็ไม่แต่ง”

“แต่แม่ตกลงกับเขาไว้แล้วนะลูก ..แต่งไปเถอะลูก”

“แม่ไปตกลงกับเขา แม่ก็แต่งเองสิ ..หนูไม่แต่ง”

“ลูกอยากให้แม่เสียคำพูดงั้นหรอ”

“ก็หนูไม่ได้รักเขา แล้วก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยด้วยนี่ อยู่ด้วยกันไปก็คงไม่มีความสุขหรอก”

“อยู่ด้วยกันไปนานๆ เดี๋ยวก็รักกันเองแหละน่า เชื่อแม่สิ”

“ม่ายยยยยยยยยยแต่งงงงงงงงงงงงงงง”

เสียงแพรวกับแม่ทะเลาะกันดังลั่นไปจนปากซอย เรื่องที่แม่ของแพรวไปตกลงกับเพื่อนไว้ว่า หากมีลูกผู้หญิงจะให้ไปแต่งงานกับลูกชายของเพื่อนคนนั้น

แพรว เป็นผู้หญิงร่างบาง ผมยาวสลวยถึงกลางหลัง ผิวขาวเหมือนหยวก แต่เสียอย่างเดียวที่ใส่แว่นหนาเป็นชั้น แต่เมื่อไหร่ที่เธอถอดแว่น เธอจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึงเลย ตอนนี้เธอเรียนอยู่มหาวิยาลัยแห่งหนึ่ง อยู่ปีสุดท้ายแล้วด้วย

เธอไม่ชอบการคลุมถุงชนเอาซะเลย เธอเถียงกับแม่แบบนี้ทุกวัน แล้วก็เดินหนีเข้าห้องไป

ปังงง !!!

เสียงปิดประตูห้องของแพรว

“โอ๊ยย..เซ็ง” แพรวบ่นกับตัวเอง

ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกับเตียงด้วยความอ่อนเพลีย แล้วค่อยๆเคลิ้มหลับไปในที่สุด

เช้าวันรุ่งขึ้น

“แม่ หนูไปนะ” แพรวรีบวิ่งออกมาจากห้องพร้อมกับคว้าขนมปังกับนมที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว พลางยกมือไหว้แม่ที่นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์

“ตั้งใจเรียนด้วยหล่ะ” เสียงแม่ตะโกนทิ้งท้าย

“แล้วหนูจะรีบกลับ” แพรวตะโกนกลับ

แพรวเรียนอยู่ในคณะศิลปกรรม เธอรีบวิ่งออกมาจากบ้านแล้วขึ้นรถเมล์ ก่อนจะไปถึงมหาวิทยาลัย

“นี่ยัยแพรว..มาสายประจำเลยนะ” เสียงเบลตะโกนเรียกแพรวพร้อมกวักมือเรียก

บรรยากาศในมหาวิทยาลัยตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทำให้แพรวนึกสงสัย

“เบล เขามีอะไรกันหรอ ทำไมคนถึงเยอะขนาดนี้ อ๊ะ..ขอโทษค่ะ” แพรวถามเบลก่อนจะโดนผู้หญิงที่กำลังวิ่งไปตรงที่เขากำลังมุงดูอะไรกันอยู่ ชนไหล่แต่เขาคนนั้นกลับไม่สนใจแพรวเลยยังคงรีบวิ่งต่อไป

ทามไมถึงต้องรีบขนาดนั้นด้วยหล่ะ ..!?

“อ๋อ ..คือว่าพวกผู้หญิงพวกนั้นน่ะ คงไปรอคิว ที่เพิ่งมาเรียนวันนี้เป็นวันแรกน่ะ” เบลอธิบายให้แพรวฟัง

“คิว??” แพรวทำหน้างง เพราะไม่รู้จักคิว

“เธออย่าบอกนะ ว่าไม่รู้จักคิว” เบลถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ก็ใช่อะดิ” แพรวพยักหน้า

“ไปหมุดหัวอยู่ที่ไหนมา ห๊ะ..ยัยแพรว” เบลพูดด้วยเสียงดังลั่น พร้อมทำท่าน่าหมั่นไส้สุดๆ

“แหะ แหะ..” แพรวยิ้มเจื่อๆ

“ฉันจะบอกเธอให้นะ ว่าคิวอะ เป็นนักร้องที่กำลังมาแรงมากในตอนนี้เลยนะ หน้าตานี่หล่อโคตรๆอ่ะ” เบลพูดพร้อมทำท่าทางที่บ่งบอกว่า คิวนั้นหล่อมากจริงๆ

“เหอะ..ที่แท้ก็พวกนักร้องขายหน้าตา” แพรวพูดและแบะปาก

“นี่ อย่าไปพูดให้ยัยพวกนั้นไดด้ยินนะ มีหวังโดนรุมตื๊บแน่ๆ” เบลพูดเสียงเบา

“ฉันรู้อยู่แล้วน่า ยัยพวกนี้มันคลั่งเกินไป นักร้องขายหน้าตาอย่างนั้นน่ะ ฉันไม่ชอบว่ะ” แพรวพูดแล้วเริ่มเดินออกไป

ปิ๊นนนนนนนนนนน ปิ๊นนนนน !!!

“กรี๊ดดดดดด !!” เสียงแพรวกรี๊ดเพราะรถบีเอ็มดับบลิวคันใหญ่สีดำ แล่นมาด้วยความเร็ว เกือบจะเฉียวแพรวอยู่แล้ว แพรวหันหลบไว้ทันแต่ก็ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า

“แพรวววววววว” เบลเรียกเพื่อนด้วยสีหน้าตกใจ แล้ววิ่งไปพยุงเพื่อนให้ลุกขึ้น

รถคันนั้นจอดที่ข้างทางแล้วกระจกรถก็ค่อยๆเลื่อนลงช้าๆ ด้านคนขับ

“เป็นอะไรรึป่าวครับ ขอโทษนะครับพอดีรีบน่ะครับ” ผู้ชายผมดำ หน้าตาหล่อมากทีเดียว เหมือนจะเป็นรุ่นพี่แพรวกับเบลปีนึง

“เป็นสิถามได้ ถ้าขาฉันหักขึ้นมานะ นายต้องรับผิดชอบ ..แล้วนายคิดว่านายรีบคนเดียวรึไง คนอื่นเค้าก็รีบเหมือนๆกับนายนั่นแหละ” แพรวพูดด้วยความโมโห ในขณะที่ลุกขึ้นยืน

“อ๊าา..” เบลยืนเอ๋อไปเลย คงเป็นเพราะความหล่อสุดๆของชายคนนั้น

“จะมากไปแล้วนะคนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง ยังจะมาว่าเค้าอีก” ผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับชะเง้อมาต่อกลอนกับแพรว เขาเป็นผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม ผมซอยปะบ่า ผิวขาว หน้าตาก็หล่อไม่แพ้คนขับแต่ดูกวนteenไปหน่อย อายุคงจะน้อยกว่าคนขับ เท่าๆกับแพรวและเบล

“แล้วนายนึกว่านายเป็นใครล่ะห๊ะ.. อย่านึกว่ารวยแล้วจะถูกไปซะทุกอย่างนะ” แพรวว่ากลับไปพร้อมกับชี้หน้า

“นี่เธอ..” นายผมน้ำตาลกำลังจะว่ากลับมาแต่ก็ถูกผู้ชายผมดำห้ามไว้ก่อน

“พอเถอะน่า คิว” เขาพูดห้าม

แล้วเปิดประตูลงมาช่วยพยุงแพรวอีกด้านนึงที่เบลพยุงอยู่

“ผมขอโทษแทนน้องชายผมด้วยนะครับ ผมชื่อพีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” พีแนะนำตัวเสร็จสับ

“ค่ะ ฉันชื่อเบลนะคะ” เบลตื่นเต้นจนออกนอกหน้า

“ครับ ส่วนคุณคงชื่อแพรวใช่มั๊ยล่ะครับ” พีถามแพรว

“อืม” แพรวตอบไปอย่างนั้น

“เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่ห้องพยาบาลแล้วกันนะครับ” พีพาแพรวกับเบลไปขึ้นรถของเขา

“เอายัยนี่ขึ้นมาทำไมอะพี่ เป็นเสนียดรถอ่ะ” นายคิวพูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“แล้วใครเค้าอยากจะขึ้นรถนายกันหล่ะ” แพรวพูด

“เอาเถอะครับ ไม่ต้องไปสนใจน้องชายผมเลย” นายพีพูดด้วยสีหน้าอ่อนใจกับน้องชายคนนี้มาก

นายพีพาแพรวไปส่งที่ห้องพยาบาลแล้วขับรถสุดหรูของเขากลับไป จริงๆแล้วแพรวอยากให้กลับไปนานๆแล้วซะด้วย เพราะว่าเหม็นขี้หน้านายคิวเต็มทน

“นี่ๆแพรว” เบลเรียกแพรว

“หืมม” แพรวหันมามอง

“นายคิวคนนั้นน่ะ” เบลพูดถึงนายคิว

“ทำไมหรอ” แพรวถามด้วยสีหน้าเซ็งๆพอนึกถึงนายคิว

“ก็คนที่ฉันบอกเธอไง” เบลอธิบาย

“อ๋ออ นักร้องขายหน้าตาน่ะหรอ เหอะ..ฉันว่าแล้ว นิสัยแย่มากกก” แพรวพูด

“แต่คิวกับพี่ชายเขาอะ หล่อเป็นบ้าเลย” เบลพูดพลางน้ำลายหก

“ฉันว่านะ นายพีพี่ของนายคิวดีกว่าเป็นร้อยๆเท่า” แพรวพูดแล้วหันไปสนใจกับขนมปังต่อ

“ได้เวลาเข้าเรียนแล้วแพรว ไปเหอะ” เบลดึงมือแพรวไปตามทาง

“อื้อ” แพรวพยักหน้าทั้งๆที่ขนมปังเต็มปาก