คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Harem [HYUNEW] Part.2
...Lee Jinki...
My Harem
ผม...คิมจงฮยอนครับ เป็นไงบ้างครับกระต่ายน้อยทั้งสามตัวของผม? ฮ่าๆ น่ารักที่สุดเลย! แต่ก็นั่นแหละครับ หลังจากเหตุการณ์นั้นเหมือนจินกิจะไม่ชอบหน้าผมมากกว่าเดิม อนซุกเองก็ดูจะกลัวผมแต่พอผมทำตัวดีๆ เขาก็ยอมมาเกาะแกะผมเหมือนเดิม ส่วนอนยูก็มาแกล้งผมอยู่ประจำ
ผมได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว และแน่นอนว่าผมยังติดเรียนแต่อีกหนึ่งเดือนก็จะปิดเทอมพวกเขาเลยรอได้ พวกเขาทั้งสามบอก...ไม่สิ แค่สองต่างหาก จินกิไม่ยอมคุยกับผมน่ะ พวกเขาเรียนจบแล้วครับ การเรียนไม่ค่อยเหมือนโลกมนุษย์เท่าไหร่ เพราะพวกเขาเรียนมหาลัยแค่สองปี เพิ่งเรียนจบกันมาหมาดๆเลย อายุยี่สิบเรียนจบแล้ว ในขณะที่ผมยังต้องเรียนเนี่ย
หลักสูตรอะไรก็ดูท่าคงไม่เหมือนเราๆนี่หรอกครับ ช่างเรื่องการเรียนเถอะ เอาเป็นว่าช่วงนี้ผมติดบ้านมากเลยนะ อยากกลับมาเห็นหน้ากระต่ายสามคนนี้ มาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง แน่นอนว่าผมไม่บอกไอ้มินโฮหรอก ผมหวง!
เอ้อ ผมเพิ่งรู้น่ะว่าจินกิเขาหวงตัวและหวงจูบแรกขนาดไหน
My Harem
บานประตูห้องเปิดออกแล้วปิดลงช้าๆ ดวงตาโตนั้นมองมาในห้องที่สดใสกว่าเคยเพราะมีกระต่ายสามตัวนั่งๆนอนๆ แน่นอนว่าเป็นอนยูที่วิ่งมาหาแล้วมองของในมือ
“ซื้ออะไรมาเต็มเลยจงฮยอน”
“เสื้อผ้าไง ฉันเห็นพวกนายใส่แต่เสื้อซ้ำๆน่ะ”จงฮยอนพูดพลางยิ้มกว้าง น้องเล็กสุดที่เดินตามมาทีหลังกอดเข้าให้เต็มที่แล้วหัวเราะเสียงใส
“จงฮยอนใจดีจัง แบบนี้พวกเราก็ไม่ต้องซักเสื้อผ้าทุกวันแล้ว”ร่างหนาเองก็แอบเสียดายเหมือนกัน เพราะสามพี่น้องจะซักเสื้อทุกวัน และแน่นอนว่าตอนซักคงไม่ได้ใส่อะไร...แต่ก็เป็นตอนที่เขาไม่อยู่ที่คอนโดน่ะแหละ
“จินกิจะไม่มาดูบ้างหรอ”อนยูหันไปถามพี่ใหญ่ที่ยังนั่งกอดอกไขว่ห้างมองทีวี ทำทีเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
“เลิกโกรธฉันเถอะน่า”ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจนจงฮยอนยังเหนื่อยใจ เลยหันมาสนใจสองแฝดที่มองเขาตาแป๋ว
“ถุงนี้ของอนยู นี่ของอนซุก”เขาซื้อของมาให้จากสไตล์ของแต่ละคน ขนาดตัวนี่เขาไม่มั่นใจแต่จากการได้จับเนื้อต้องตัว สัมผัสนิดๆหน่อยๆก็พอให้เขาเดาขนาดได้ไม่ยาก
“ลองใส่ดูก่อนว่าพอดีมั้ย”จงฮยอนเดินผ่านสองแฝดที่เริ่มจะดูเสื้อผ้าใหม่ที่ได้มา จินกิที่นั่งดูทีวีเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นว่าพิกัดของจงฮยอนคงไม่พ้นตนเอง จึงตั้งท่าจะลุกหนีดื้อๆแต่จมูกพลันได้กลิ่นหอมบางอย่างที่ลอยมา
“จินกิ ฉันขอโทษนะ~”ฟักทองเชื่อมถูกส่งมาตรงหน้า กระต่ายสีดำที่ชอบฟักทองมองของในมือสลับกับหน้าคนให้ที่ส่งยิ้มกว้างมาให้
“วันก่อนนั้นดูท่านายจะชอบฟักทองมาก เลยซื้อมาให้ หายโกรธนะ”คิมจงฮยอนผู้มีกลเม็ดมัดใจสาวมากมาย การจะง้อนั้นไม่ยากเลย และเป็นไปตามคาดเมื่อจินกิเริ่มคุยกับเขา
“ให้จริงๆหรอ?”
“ใช่แล้ว อร่อยนะ”จงฮยอนจ้องใบหน้าหวานทีทำท่าจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จะขรึมก็ไม่ขรึม มือเรียวขาวนั้นเตรียมเอาขนมแต่ก็คว้าไม่ได้เมื่อมือหนาขยับหลบ
“หายโกรธรึยัง”อีจินกิเริ่มชักสีหน้าแต่ก็พยักหน้าหงึกหงัก ในใจก็อดดีใจไม่ได้ที่อีกฝ่ายสามารถจำและเดาใจเขาออกว่าชอบอะไร...จูบแรกนั่นถือว่าเสียให้หมาไปละกัน
จงฮยอนยอมส่งขนมให้และแน่นอนว่าเจ้าตัวรีบเอามาก่อนเปลี่ยนช่องทวีเป็นสารคดีที่ชอบดู ก่อนจะเริมต้นกินของหวานและอมยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ร่างหนายิ้มบางด้วยความเอ็นดูก่อนวางถุงเสื้อผ้าให้ข้างๆ
“ลองใส่ดูด้วยนะ”หูกระต่ายนั้นขยับเล็กน้อยเหมือนเป็นการบอกว่าได้ยินแล้ว ดวงตาเรียวมองไปยังทีวีที่ฉายสารคดีสัตว์โลก มือก็ยังจิ้มฟักทองเชื่อมหวานๆเข้าปากไม่หยุด
“จินกิเขาพอได้ฟักทองก็จะกินไม่หยุดเลย”อนยูเดินมาเกาะแขนใหญ่นั่นแล้วมองพี่ชายที่เคี้ยวแก้มตุ่ย อนซุกที่เดินมาเกาะแขนอีกข้างยิ้มหวานแล้วพูดขึ้น
“จินกิชอบดูสารคดีมากด้วย ตอนนี้เขาไม่ฟังอะไรแล้ว”จงฮยอนที่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นป๋าที่เก็บสาวมาเลี้ยงเข้าไปทุกทีพยักหน้ารับ เขาเริ่มใส่ใจและสนใจสามพี่น้องว่าแต่ละคนชอบอะไรไม่ชอบอะไร แบบที่ไม่เคยเป็นกับสาวๆหรือหนุ่มๆที่ไหนมาก่อน
รู้แต่ว่าไม่อยากห่างไปไหน อยากจะเห็นทั้งสามคนแบบนี้...เขาชอบกระต่ายน่ารักทั้งสามคนนี้คงพูดไม่ผิด เพราะถ้าให้เขาเลือกมาคนใดคนหนึ่ง ตอนนี้เขาเลือกไม่ได้จริงๆ เลยต้องหยอดละไปเรื่อยแบบนี้แหละนะ
จินกิที่รู้สึกตัวว่าเดินจ้องค่อยๆหันมามองคนสามคนที่ยืนจ้องเขาด้วยความเอ็นดูและเอือม ดวงตาเรียวเล็กกระพริบถี่ๆก่อนที่จะแลบลิ้นเลียริมฝีปากตนเอง ริมฝีปากอิ่มสวยนั้นคลี่ยิ้มเล็กน้อยให้น้องทั้งสองของตน
แต่ไอ้คนที่ได้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ตั้งใจให้เขาน่ะ...อยากจะจับกระต่ายแสนดุมากดซักทีสองทีเพราะการยั่วโดยไม่ได้ตั้งใจของตัวเอง
“อยากกินหรอ?”น้องเล็กสุดพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินมานั่งข้างๆ ส่วนอนยูชกต้นแขนใหญ่นั่นเบาๆแล้วกระซิบข้างหู
“อย่าทำท่าเหมือนจะกินจินกิเข้าไปหน่อยเลย”
“เอ๋?”ใบหน้าหล่อหันมาก็พบรอยยิ้มยียวน อนยูกดปากลงข้างหูอีกคนแล้วเริ่มกระซิบประโยคบางประโยคจนคนฟังหัวใจเต้นแรง
“นายไม่มีสิทธิ์ทำอะไรพี่น้องฉัน จนกว่าฉันจะยอมนายก่อน เข้าใจมั้ย”
My Harem
สามพี่น้องนั่งๆนอนๆด้วยชุดอยู่บ้านสบายๆที่จงฮยอนซื้อมาให้ อนยูขยับตัวไปนอนหนุนตักพี่ใหญ่ที่ยังคงกินเจ้าฟักทองเชื่อมแสนหวาน คนเป็นพี่ค่อยๆลูบหัวน้องชายของตนเบามือ ในขณะที่อนซุกนั่งเล่นเกมอยู่ข้างๆ
“จินกิว่าจงฮยอนเป็นยังไงหรอ”จินกิยอมวางส้อมลงแล้วก้มลงมองน้องกลางที่มองเขาตาแป๋ว อนซุกเองยอมวางเกมแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ๆด้วย
“ก็ธรรมดานี่นา”พอได้ยินอนยูก็ถอนหายใจออกมา ฝ่ามือนุ่มคว้ามือพี่ชายแล้วพูดขึ้น
“ฉันชอบจงฮยอนล่ะ เขาน่ารักออก ใจดีด้วย”
“จริงหรอ??”น้องเล็กสุดเบิกตากว้าง และหลังจากนั้นเจ้าตัวเริ่มทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ฉันก็ชอบจงฮยอนนะ”อนยูรีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองน้องชายที่หน้าเหมือนตนทุกระเบียบนิ้ว ดวงตาเรียวของพี่กลางเริ่มฉายแววไม่พอใจ
“ทำไมนายต้องชอบเหมือนฉันด้วยล่ะ”
“ก็จงฮยอนอบอุ่นดีออก นายน่ะแหละชอบเขาทำไมเล่า”อนซุกเถียงพร้อมเสียงที่สั่นเครือบ่งบอกว่าจะร้องไห้ในไม่ช้า แต่คราวนี้พี่กลางไม่โอ๋อีกแล้ว เจ้าตัวกอดอกแล้วมองหน้ากระต่ายขาวที่นั่งขยี้ตา
“จงฮยอนไม่ชอบคนขี้แยแบบนายหรอก”
“อนยู ทำไมพูดกับน้องแบบนั้นล่ะ”พี่คนโตพูดเสียงดุก่อนจะดึงน้องชายคนเล็กมากอดโอ๋ เพราะเมื่อโดนพูดแบบนั้นใส่เข้าเลยกลายเป็นทำนบพังทันที
“ก็จริงนี่ ขี้แยแบบนี้ใครจะมาชอบ ชิ”
“ฮือออออ”พี่ใหญ่ที่มักรับมือสถานการณ์ยุ่งยากมาได้นักต่อนักเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะน้องทั้งสองเริ่มทะเลาะกันเพราะคิมจงฮยอน ดวงตาเรียวที่มักนิ่งเฉยเริ่มฉายแววกังวลใจออกมา
“ค่อยๆคุยกันดีมั้ย อนซุกไม่ร้องนะ ไม่ร้องๆ อนยูใจเย็นสิ จะมาทะเลาะกันเพราะเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะ”กระต่ายหูสีน้ำตาลยังมีท่าทีฮึดฮัดและไม่ยอมขอโทษ ทั้งที่ดวงตานั้นยังมองน้องตลอดว่าเสียใจขนาดไหน
“ที่สำคัญนะ เราไม่ใช่คนของโลกนี้ จะไปชอบเขาได้ไงกัน”น้องเล็กเงยหน้าจากไหล่พี่คนโตแล้วร้องไห้โฮอีกรอบ
“ก็ใช้เวลาให้คุ้มค่าก่อนจะไปไงจินกิ เราชอบเขาเราก็ต้องบอก แค่เดือนเดียวก็ยังดีนะ”คราวนี้อนยูทำท่าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาอีกคน พี่ใหญ่เลยต้องดึงน้องมาซบไหล่อีกข้างที่ว่างแล้วลูบหัวไปมา
“ไม่ร้องนะไม่ร้อง”
บางทีอีจินกิก็คิดอยู่เหมือนกัน ว่าถ้าเขามีแฝดคนที่สี่ขึ้นมา เขาจะปลอบยังไง? แต่ที่แน่ๆคือไม่ว่ายังไงซะเขาต้องหาทางไม่ให้สองคนนี้ชอบจงฮยอนไปมากกว่านี้
My Harem
“มึงรีบกลับบ้านอีกแล้วนะ”ร่างหนาหันมามองเพื่อนสนิทที่ส่งสายตาจับผิดมาให้
“กูอยากรักบ้านบ้างจะเป็นไรไปวะ”
“มึงไม่เที่ยว มึงไม่หาเรื่องคน แล้วไอ้เรื่องที่มึงเครียดวันนั้นน่ะ ตกลงว่าไง”
“กูฝันไปแหละ กลับบ้านก่อนนะ”ขาสั้นๆนั้นยังไม่ทันจะก้าวออกกลับถูกดึงไหล่ไว้แน่น ดวงตาคมโตจ้องพิจารณาแล้วขมวดคิ้ว
“มึงมีความลับกับกูแน่ๆ วันนี้กูจะไปคอนโดมึงด้วย”
“เฮ้ย! ไม่ได้นะเว้ย มันรก”
“นี่ไง นี่ไง! ปกติมึงไม่เคยห้าม รกแค่ไหนมึงก็ให้กูไป แต่วันนี้มึงปฏิเสธกู ห้องมึงมีอะไรซ่อนอยู่”ดวงตาจงฮยอนกลอกไปมาหาเหตุผลมาอ้างให้เร็วที่สุด
“เอ่อ...กระต่ายสามตัวที่กูเก็บได้ไง ที่ถ่ายรูปให้มึงอ่ะ มันป่วยเลยไม่อยากให้มึงไป”มินโฮเลิกคิ้วมองบ่งบอกว่าไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด คิมจงฮยอนเลยตัดสินใจว่าจะยอมให้มาด้วยก็ได้
ต้องมีชั้นเชิงหน่อยล่ะ...
จินกิถอนหายใจออกก่อนมองน้องชายของตัวเองสองคนที่หลับปุ๋ยไปแล้วหลังร้องไห้กันจนตาบวม ขาเรียวเดินพาร่างตนเองไปเก็บส่วนต่างๆของห้องก่อนจะมองเวลาที่คิดว่าเป็นเวลาที่อีกฝ่ายใกล้จะมาถึง เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
เสียงลูกบิดของประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงของจงฮยอนที่ดังตามมาติดๆ
“มึงเข้ามาเลยมินโฮ”
“อะไรของมึง ไม่เห็นต้องพูดเหมือนอนุญาตกูเลย”อีจินกิเบิกตากว้างเพราะน้องทั้งสองนอนอยู่ เจ้าตัวรีบเดินไปพร้อมกับผ้าห่มผืนใหญ่ที่หวังว่าจะคลุมตัวน้องทั้งสองที่นอนคุดคู้หัวชนกันบนโซฟาได้
แต่ดูเหมือนจะไม่ทัน...
“เดี๋ยวนี้มึงกกอีหนูฝาแฝดเลยหรอวะ!”คนที่รีบวิ่งหยุดชะงัก ก็พบผู้ชายสองคนที่คนหนึ่งกำลังทำหน้าเหมือนโลกจะแตก ส่วนอีกคนกำลังมองฝาแฝดของตนด้วยความสนใจ
“กูรู้ว่ามึงชอบกระต่ายนะจงฮยอน แต่ให้เขาใส่ที่คาดผมตลอดแบบนี้มันไม่น่ารำคาญไปหรอวะ”พี่ใหญ่นั้นถือผ้าห่มขึ้นมาแล้วขยุ้มแน่นด้วยความตกใจ ดวงตาเรียวค่อยๆช้อนมองเจ้าของห้องที่พยายามดึงเพื่อนตัวสูงออก
“มึงออกมาเถอะน่า ห้ามจับเว้ยห้ามจับ”มินโฮยิ้มกริ่มเพราะดูท่าเพื่อนเขาจะหวงน่าดู แต่แล้วสายกลับเหลือบขึ้นมาเห็นอีกหนึ่งแฝดที่ถือผ้าห่มไว้ ดวงตาเรียวเล็กนิ่งเฉยเหมือนจะตกใจเล็กน้อยแล้วนิ่งสนิทตามเดิม
“แฝดสาม...มึงไปหาน่ารักๆแบบนี้มาจากไหนจงฮยอน”จงฮยอนอยากจะร้องไห้เพราะเพื่อนเขามันหื่นและชอบนักของน่ารักๆเหมือนกับเขานั่นแหละ
“ช่างเถอะน่า มึงรู้แล้วก็กลับบ้านไปเลยไป”แต่ชเวมินโฮคนดื้อกลับไม่ยอมขยับ ดวงตาคมโตนั้นตัดสินใจกวาดมองแฝดที่มีหูกระต่ายสีดำที่ยืนให้เขาสำรวจได้ง่ายกว่า
“ถึงว่าช่วงนี้เป็นเด็กดี ผมชเวมินโฮครับ แล้วคุณล่ะ?”ขายาวนั้นก้าวมาประชิดจนคนโดนถามชื่อตกใจเล็กน้อย จงฮยอนขมวดคิ้วมองด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นกว่ากระต่ายคนพี่ทักทายกลับ
“อีจินกิ”มินโฮอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อคนที่มีหูสีดำนั้นดูหยิ่งและดุกว่าที่คิด มือหนาเอื้อมไปดึงผ้าห่มออกโดยที่สัมผัสให้โดนมือนุ่มขาวนั้นแผ่วเบา และแน่นอนว่าคนที่ไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวชักสีหน้าแล้วเอามือหลบออกทันที
“จงฮยอนช่วยฉันเอาอนซุกกับอนยูไปนอนหน่อย”และคิมจงฮยอนผู้รักและหวงกระต่ายรีบพาไปตามที่บอกทันทีด้วยการอุ้มขึ้นแนบอกไปทีละคน มินโฮมองซ้ายมองขวาแล้วพูดขึ้น
“ไหนอ่ะกระต่ายที่มึงเก็บได้”
“มันป่วยไง กูเลยให้มันนอนในห้องกู ไว้ให้หายก่อนค่อยให้มึงดู”มินโฮพยักหน้ารับพลางมองตามจินกิที่กำลังจะเดินเข้าไปไนห้องนอนของจงฮยอนด้วย
“กระต่ายสามตัว สีดำ น้ำตาลและขาว กับคนสามคนที่มีหูกระต่าย...”เสียงทุ้มนั้นพึมพำแผ่วเบาก่อนที่จะรีบเดินไปดึงข้อมือเล็กของคนมีหูกระต่ายดำไว้แน่น ฝ่ามือหนาสัมผัสลงใบหูนุ่มแล้วไล้มาตามศีรษะ
“ปล่อยนะ!”จงฮยอนที่ได้ยินเสียงโวยวายรีบเดินออกมาคว้าตัวแฝดคนพี่มาไว้ แล้วมองมินโฮที่ขมวดคิ้วแต่ดวงตาโตนั้นกลับดูตกใจ
“มึง...สามคนนี้คือกระต่ายที่มึงเก็บได้ใช่มั้ย”
TBC.
ส่งตอนสองตามมาติดๆ คึคึคึ เหมือนฮาเร็มจะยังไม่ค่อยเปิดเท่าไหร่ ฮา ค่อยเป็นค่อยไปนะคะแหมะ มินโฮรู้เรืองหมดแล้วสิ~ ฮาเร็มของคิมจงจะโดนทำลายมั้ยหนอ ติดตามกันนะคะ!
ความคิดเห็น