คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ...CURSE...V
…CURSE...
ช่างน่าขายหน้าที่เทพแห่งสงครามพ่ายแพ้ให้กับภูตตัวเล็กๆนี่..แม้กระทั่งคนที่รักยังปกป้องไม่ได้
สองขายาวก้าวตามภูตหนุ่มเพราะคำสั่งที่อีกฝ่ายป้อนเข้ามาในสมอง เส้นทางที่คุ้นเคยคราวนี้ดูแปรเปลี่ยนไป ต้นไม้ใหญ่หักโค่นและบางส่วนถูกเผา ไม่มีเสียงนกร้องดั่งเดิม เงียบเหงาหดหู่เหมือนกับจิตใจของชเวมินโฮ
มีแต่ร่างกายที่ยังขยับแต่หัวใจนั้น..แหลกสลายไปเพราะคนข้างหน้า
ภูตหนุ่มฮัมเพลงเบาๆก่อนจะหันกลับไปมองคนข้างหลังเป็นระยะๆ ดวงหน้าคมนิ่งเฉยเพราะเขาไม่สั่ง เขาไม่ชอบสีหน้าแบบนี้!
“ยิ้มหน่อยสิท่าน”ริมฝีปากหยักเผยอขึ้นยิ้มเพียงนิดเดียวแต่ดวงตายังคงทอประกายกร้าวออกมา อีแทมินทำเป็นไม่เห็นสายตานั้นก่อนจะก้าวนำต่อไป
ครอบครองได้เพียงกายมันจะมีประโยชน์อันใดหากจิตใจนั้นไม่มีเหลือให้ครอบครองอีก?
“ท่านจะเศร้าไปทำไมกัน? ท่านมีข้า! ท่านมีอีแทมินอยู่แล้วและข้าก็เป็นของท่านนะ”ไม่มีเสียงตอบจากคนตัวสูงเพราะถ้าเขาไม่สั่งอีกฝ่ายก็ไม่มีวันตอบ
“เจ้าเป็นของข้า ข้ารักเจ้า”ภูตหนุ่มยิ้มหวานเมื่อวั่งให้คนที่ตนรักพูดออกมาตามที่อยากฟัง มือบางกอบกุมฝ่ามือหนาไว้ก่อนจะพาก้าวเดิม
มีความสุขหรือ? ไม่เลย..ฝ่ามืออุ่นนั้นดูเย็นชา ถ้อยคำนั้นปราศจากความลึกซึ้ง แต่ก็ยังดึงดันที่จะทำต่อไป ความสุขจอมปลอมที่ปลอบประโลมหัวใจของตนเองราวกับคมดาบที่กรีดลงซ้ำๆ
“หาทางกลับขึ้นมาไม่ถูกรึไง รอนานมากเลยเนี่ย”น้ำเสียงกวนประสาทดังขึ้นโดยที่เขาไม่สามารถจับทิศทางได้ ดวงตาโตมองเลิ่กลั่กไปรอบๆก่อนจะสั่งให้เทพหนุ่มฟังเสียงแล้วชี้ตำแหน่งบอกตน
“หลังต้นไม้นั่น”นิ้วยาวชี้ไปทางทิศต้นเสียงอย่างไม่เต็มใจ เขารู้ดีว่านั่นเสียงของใคร เทพแห่งสายธารคิมจงฮยอน..
“เดี๋ยวนี้เจ้าอ่อนปวกเปียกเชื่อฟังภูตพรรค์นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย~”เสียงแหลมอีกเสียงดังขึ้น เทพแห่งเปลวไฟที่ร้อนแรงนั่งไขว่ห้างบนกิ่งไม้ต้นหนึ่งจับจ้องมองทั้งคู่ด้วยมุมที่ไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็น
..จงจำไว้ว่าอย่าสบตาอีแทมินเด็ดขาด..คำเตือนของเทพเจ้าแจจุงดังก้องในหัวทั้งสามคน
“อยู่ที่ไหนน่ะ ออกมานะ!”
“จะสั่งอะไรให้มันรู้ซะบ้างว่านี่มันดินแดนของใคร และคนที่เจ้าสั่งมาตลอดน่ะเป็นคนของใคร!”ดวงตาคมโตมีประกายขึ้นมาเมื่อได้ฟังเสียงนี้ แววตาหม่นหมองหายไปแทบทันที
“อนยู..”อีแทมินกำมือแน่นก่อนจะตวาดเสียงดัง “ท่านมินโฮ! เสียงนี้อยู่ทางไหน ท่านไปจัดการมันซะ ถ้าตายยากนักก็ซ้ำอีกรอบละกัน!”ขายาวก้าวขยับไปยังทิศทางของเสียงทั้งที่ไม่อยากไป แต่อนยูนั้นดับสูญไปแล้วไม่ใช่หรือ?
“ต้องขอบคุณที่ยังไงเจ้าก็เป็นเด็กน้อย ร่างจริงของข้ายังปลอดภัยดีอยู่”ขาเรียวก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ต้นหนึ่งใบหน้าคมของเทพสงครามเรียบตึงแต่ในใจกลับลิงโลด
“พวกเจ้ามันเทพสกปรก!!”
“งั้นหรอ แต่ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าการปลอมตัวเป็นคนอื่นไปมาเนี่ยเป็นวิธีที่ใสสะอาด”ร่างเล็กสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มที่ตนรักอย่างไม่เกรงกลัวดาบในมืออีกฝ่าย ดวงตาเรียวช้อนมองใบหน้าคมที่นิ่งสนิท
“แทนที่ความทรงจำข้ากลับมาจะได้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเจ้า แต่ข้ากลับได้เห็นใบหน้าที่แสนเศร้ากับใบหน้าที่เรียบเฉย..”คมดาบตวัดไปทางร่างเล็กจนอีกฝ่ายต้องยอมถอยออกไป ขายาวยังคงก้าวนำร่างสูงไม่หยุด มือหยาบที่กำด้าบดาบขยับไหวไปตามที่อีแทมินสั่ง
“เด็กเอ๋ยเด็กน้อย ความรักคืออะไรเจ้าคงจะไม่เข้าใจ”เสียงของเทพแห่งพระเพลิงดังลอยมากับสายลม อีแทมินตวัดตามองไปยังทิศที่คาดว่าเป็นเสียงของอีกฝ่าย ทางด้านเทพแห่งความรักนั้นกำลังหลบคมดาบที่ฟาดฟันลงมา โชคดีที่ถูกควบคุมไว้เลยไม่สามารถจะคิดแบบการต่อสู้ได้
แต่ถึงกระนั้นก็ยังได้เลือดจากปลายดาบนั่นอยู่ดี..
ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้นคือความเจ็บปวด ชเวมินโฮทำได้แค่เพียงมองหยดเลือดที่ไหลรินออกมาจากต้นแขนขาว หากแต่ใบหน้าของอนยูยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่
“ไม่ต้องเสียใจหรอก เจ็บแค่นี้เดี๋ยวก็หายนะ”เพราะเขาไม่เคยสู้ในสงครามหรือในที่ไหนเลยไม่ค่อยจะมีฝีมือในการโต้กลับ เขาทำได้แหลบหนีไปมา
“ความรักคืออะไร? การครอบครองไว้กับตน การผูดมัดด้วยร่างกาย หรือไม่ว่าวิธีใดๆที่เจ้าใช้มันก็แค่..ความสัมพันธ์ครั้งคราว”คราวนี้เป็นน้ำเสียงของเทพสายน้ำที่ดังออกมา ใบหน้าสวยของอีแทมินมีน้ำตารื้น
“ไม่จริง! การได้ครอบครองคือการเป็นคนรัก ความรักคือการได้ครอบครอง”
“เฮ้ย! ไอ้ภูตตัวไหนที่บ้านเจ้ามันสอบมาแบบนั้นล่ะเนี่ย”
“ท่านมินโฮเป็นของข้า! ท่านมินโฮเป็นของข้าแล้ว คนอื่นไม่มีสิทธิ์..ยุ่งไม่ได้”ร่างบอบบางทอดสายตา มองไปยังร่างสูงสง่าที่ไล่ล่าคนรักของตัวเอง ทันใดนั้นอีแทมินก็รับรู้ถึงเสียงสายน้ำที่ไหลริน หยดน้ำผุดขึ้นจากใต้ผืนดินเข้าโอบรัดรอบขาตนเอง
“ทุกๆที่มีน้ำนะจะบอกให้~อายุแค่นี้อย่าทำเป็นอวดดีเพราะพลังเล็กๆแบบนั้นเลย มีเรื่องอีกมาที่เจ้ายังไม่รู้ บางทีการที่เจ้าเป็นแบบนี้เพราะพวกภูตคนอื่นล่ะมั้ง”ร่างเล็กของอนยูถอยมาทางอีแทมินเรื่อยๆ ตามตัวมีรอยดาบที่เฉี่ยวประปราย สายน้ำเริ่มรัดขึ้นถึงลำแขนบางของภูตหนุ่ม แววตาใสราวเด็กน้อยดูลังเลสับสน
“ความรักน่ะไม่มีคำนิยามหรอกนะแทมิน..สิ่งที่เจ้าเข้าใจและกระทำลงไปคือการครอบครองเท่านั้น ใช้สติและมองให้ดีๆ ว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้นมันถูกต้องแน่หรือ”น้ำเสียงอ่อนโยนของอนยูทำให้แทมินรู้สึกสับสนมากกว่าเดิม
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าถูกตามใจเพราะความแข็งแกร่ง เขาสอนเจ้าให้ผิดทั้งๆที่เจ้าเป็นเด็กน้อยที่น่ารักคนหนึ่ง..สภาพเจ้าตอนนี้ใช้ตัวเจ้าหรือ ภูตที่มีแต่ความต้องการครอบครองเอาชนะ มีแววตาที่แข็งกระด้าง ใช่อีแทมินที่เป็นเด็กน้อยรึเปล่า”
ดวงตาโตมีหยดน้ำไหลออกมาไปผสมผสานกับสายน้ำที่โอบรัดร่างเขาอยู่ ร่างอนยูก้าวถอยจนกระทั่งไปยืนอยู่ด้านข้างแทมิน
รู้ทั้งรู้แต่แรกว่าตนผิดแต่ก็ยังเลือกที่จะปกป้องตนเองมาตลอด..
“เด็กน้อยทรมานมามากแล้วพักผ่อนเถอะนะ..”แขนเรียวรวบตวัดโอบกอดร่างบอบบางก่อนจะจับใบหน้าหวานให้ซบลงไหล่ลาดเพราะอีกฝ่ายตัวสูงกว่า มือนุ่มลูบกลุ่มผมอีกฝ่ายเบาๆราวกับปลอบประโลม พออีแทมินเริ่มสูญเสียจิตในการควบคุม ร่างสูงจึงพอที่จะฝืนร่างกายตัวเองให้หยุดและถอยห่างออกจากคนรักของตนให้มากที่สุด
“ท่านอนยู..”
“หลับให้สบายแล้วลืมทุกอย่าง..อดีตของเจ้ามันโหดร้าย ภูตพวกนั้นต้องการให้เจ้าแข็งแกร่งโดยการฝึกฝนให้เจ้ากลายเป็นเด็กเอาแต่ใจและใช้พลังในทางที่ผิด”พอเห็นว่าใบหน้าของอีแทมินซบลงไหล่ของเทพแห่งความรัก จงฮยอนกับคีย์จึงยอมเดินออกมาจากมุมทที่หลบอยู่
เทพแห่งความรักไม่มีพลังที่กล้าแข็งเหมือนเทพองค์ใด
ไม่มีเพลงดาบหรืออะไรไว้ปกป้องตนจึงเป็นเทพที่อ่อนแอที่สุด
แต่ในขณะเดียวกันกลับกลายเป็นเทพที่แข็งแกร่งที่สุดเพราะความรักที่มอบให้กับทุกคน
ถึงจะเคยโกรธเกลียดกันแต่พอมองดีๆแล้วอีแทมินคือเด็กน้อยผู้น่าสงสาร
..การให้อภัยกันได้คือความแข็งแกร่งที่สุด
“ถึงเจ้าจะทำลายร่างของข้าไปถึงสองครั้งก็ไม่เป็นไร ได้โปรดเลิกควบคุมมินโฮเถอะนะ อย่าบังคับใครอีก ตัวเจ้าที่โดนบังคับมาตลอดก็รู้ดีไม่ใช่หรอว่ามันทรมาน”ร่างกายแข็งเกร็งของเทพแห่งสงครามคลายออก ตลอดเวลาที่ผ่านมาอีแทมินไม่เคยมีความสุขจริงๆเลยซักครั้ง..ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ก็มีแค่ความสุขจอมปลอม
ความจริงแล้วตัวเขาเองนั่นแหละที่โดนควบคุม ควบคุมจากความโกรธ ความดื้อด้านเอาแต่ใจ..
น้ำใสเริ่มคลายตัวออกจากการรัดตัวภูตหนุ่ม แขนผอมบางโอบกอดอีกฝ่ายตอบพร้อมกับเสียงสะอื้น ชเวมินโฮสาวเท้าเข้ามาก่อนจะใช้ฝ่ามือแตะลงไหล่เล็กบางนั่น
“หากเจ้าไม่ทำแบบนี้ ไม่สร้างเรื่องในตอนนั้นข้าก็คงเอ็นดูเจ้าไม่โกรธเจ้าหรือเกลียดเจ้าหรอก”ร่างบอบบางถูกกระชากออกจากอ้อมกอดอบอุ่น ดาบเล่มใหญ่นั้นแทงทะลุหน้าท้องอีกฝ่าย
“ลืมเรื่องราวทุกเรื่องแล้วตื่นมาพร้อมกับชีวิตใหม่ที่ดีและมีความสุขกว่านี้นะแทมิน”และดาบเล่มนั้นก็ถูกกระชากออกไป ขาเรียวทรุดฮวบกระแทกลงกับพื้น ดวงตาโตยังคงมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
อีแทมินกำลังจะตาย..แบบเดียวกับที่ตนเคยทำกับร่างมนุษย์ของอนยู
“ข้าขอโทษ..”ร่างกายที่อ่อนแอแต่แรกล้มฟุบลงใส่ตัวอนยูที่รอรับ ดวงวิญญาณหลุดออกจากร่างแล้วลอยขึ้นข้างบน วิญญาณนั้นถูกจับไว้โดยเทพแห่งเตโชก่อนจะถูกพาเข้าไปในขวดแก้วที่เตรียมไว้
“จบซะที..”ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงโดยนำร่างอีแทมินลงนอนกับพื้นข้างๆ ดวงตาคมโตของชเวมินโฮมองขวดแก้วใส
“จับมันไว้ทำไม”
“อนยูนึกอยากมีน้องชายซักคนไว้ช่วยงานน่ะสิ บอกว่าเสียดายเด็กน่ารักแบบแทมิน”
“น่ารัก?? เด็กนิสัยอย่างนี้เนี่ยนะ!”เสียงทุ้มตะโกนถามก่อนจะที่รีบเดินมาสำรวจบาดแผลของอีกคนที่เป็นฝีมือตน “เจ็บมากมั้ย”
“น่ารักละกันน่า เจ็บนิดเดียวเอง”ดวงตาเรียวใสช้อนมองใบหน้าคมของอีกฝ่าย แขนแข็งแรงตวัดร่างอีกฝ่ายให้ซุกลงแผ่นอกกว้าง ริมฝีปากร้อนพรมจูบลงขมับอีกฝ่าย
“คิดถึงเป็นบ้าเลย..ตอนนั้นข้าอยากจะตายขนาดไหนรู้มั้ย ทุกอย่างจบลงแล้วนะ”
“อื้อ จบลงแล้ว เหนื่อยชะมัดเลย คิดถึงมากเลยนะ..ว่าแต่คำสาปมันหายยัง”มือนุ่มดันตัวอีกฝ่ายออกก่อนเอามือแตะโครงหน้าคมไว้ “รู้สึกมั้ย”
ริมฝีปากหยักเผยอขึ้นก่อนจะกุมมือนุ่มไว้ ใบหน้าคมคล่อยๆเคลื่อนลงสัมผัสปากอิ่มก่อนกดลงไปแนบแน่นโดยที่อีกฝ่ายก็ยอมรับอย่างเต็มใจ ลิ้นร้อนหนาแทรกเข้าไปก่อนจะกวาดทั่วโพรงปากตักตวงความหวานที่โหยหา จนเทพสององค์ที่เหลือต้องหันหน้าหนี
“สภาพแวดล้อมแบบนี้ยังจะมาทำแบบนี้กันได้อีกนะ”เสียงของคิมจงฮยอนที่ดังขึ้นไม่กระทบเข้าโสตประสาททั้งคู่เลยแม้แต่น้อย..
…CURSE...
“ตอนนี้มินโฮก็รู้สึกได้แค่บางส่วนสินะเพราะข้ายอมให้อภัย แต่ก็ยังรับรู้ได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน”ในห้องประชุมใหญ่ที่มีคนนั่งเพียงแค่หกคน ฝ่ามือหนากุมมือนุ่มที่เขาสัมผัสได้ถึงความอุ่นจางๆไม่ยอมปล่อย
“ใช่แล้ว เพราะในตอนนั้นถึงเจ้าจะเข้าใจแต่ยังไม่ให้อภัยมินโฮเลยยังโดนสาปต่อไป แต่ตอนนี้เจ้าให้อภัยเขาแล้วมินโฮมันเลยเริ่มรู้สึกได้มากขึ้น คำสาปก็จะสลายไปเพราะแทมินตายไปแล้ว อืม..มันมีตัวเงื่อนไขในการสาปอยู่ เจ้าสาปมินโฮเพราะอะไรล่ะ”
พอท่านมหาเทพพูดจบคิมจงฮยอนก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ ดวงตาพราวระยับก่อนมองหน้าคู่รักที่เพิ่งได้กลับมาอยู่ด้วยกันสลับไปมา
“เพราะมินโฮมันดันไปมีอะไรกับคนอื่น เงื่อนไขเพราะเรื่องอย่างนั้น..ดังนั้นเจ้ากับเจ้าต้องไปมีอะไรกันแสดงถึงความบริสุทธิ์ใจไง!”
“จะบ้ารึไงห๊ะ!”เสียงนุ่มร้องลั่นด้วยใบหน้าแดงเรื่อ ยุนโฮหัวเราะออกมาก่อนจะมองใบหน้าหวาน
“จงฮยอนพูดถูกนะ เพราะมันเป็นเงื่อนไขที่เจ้าตั้งขึ้นมาเองด้วย อาทิตย์หน้าข้าจะจัดงานแต่งให้เจ้าทั้งสองคนเอง ตกลงตามนี้ส่วนแทมินข้าจะให้แจจุงสร้างร่างเทพให้ แต่มันต้องใช้เลือดเทพเยอะนะในการสร้างร่างใหม่”
“ก็เอาร่างเด็กห้าขวบสิ ข้าจะได้เลี้ยงแทมินให้โตมาเป็นเด็กดี”
“เดี๋ยวข้าทำให้ สบายมาก”แจจุงส่งยิ้มให้ร่างเล็ก บรรยากาศอบอุ่นแผ่กระจายไปรอบ อนยูหันมามองใบหน้าคนรักของตนแล้วยิ้มให้
“เลือดเจ้าคนเดียวเจ้าจะไหวหรอ”
“สบายมากเลย เอาเลือดเจ้าใส่ไปด้วยแทมินโตมากลายเป็นเด็กหน้าตายไม่อ่อนหวานน่ารักน่ะสิ”คิ้วเข้มขมวดมุ่นกับคำพูดอีกฝ่าย
“แต่ถ้าเลือดเจ้าคนเดียวแทมินก็ได้กลายเป็นเด็กขี้แยเอาแต่ใจซุ่มซ่ามน่ะสิ”
“ชเวมินโฮ!!”
…CURSE...
ชายหนุ่มตัวสูงยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน ผิวกายรับรู้ถึงกระแสลมที่พัดผ่าน สายลมเย็นพัดเอื่ยเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดไว้ ข้างกายมีคนรักของเขานอนอยู่เคียงข้าง มือหยาบยกขึ้นลูบเส้นผมนุ่มสวยอย่างอ่อนโยน
“อื้ออ”ร่างเล็กพลิกตัวขยับหนีสัมผัสที่รบกวนการนอนของตนจนชเวมินโฮอดขำไม่ได้ หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ผ่านมาราวสิบปีแล้ว สัมผัสของเขากลับมาเหมือนเดิม..และอีแทมินก็เข้ามาอยู่ในฐานะน้องชายของเทพแห่งความรักสมใจ ตอนแรกเขาค่อนข้างไม่ชอบอีกฝ่ายเท่าไหร่แต่พออยู่กันไปนิสัยเด็กคนนั้นก็ถือว่าน่ารักและเข้ากับเขาได้
เทพองค์อื่นๆถูกลบความทรงจำเรื่องแทมินทิ้งไปเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา มีเพียงเขา อนยู จงฮยอน คีย์ ท่านแจจุงและท่านยุนโฮที่มีความทรงจำส่วนนี้ ส่วนพวกภูตนั้นถูกขับไล่กลับแดนภูตและห้ามกลับเข้ามาในแดนเทพอีก
แต่อีแทมินก็ไม่ได้เป็นเด็กดีอย่างที่อนยูคิด..
ช่วงเช้า
“โอ๊ยยย คนนั้นก็จะเอาคนนี้ แต่คนนี้ก็ดันจะไปเอาคนโน้นแล้วข้าจะจัดการให้ถูกยังไงเล่า!!”เทพแห่งความรักที่กำลังหัวหมุนแต่เช้าสบถพรืดเป็นชุด ปากกาขนนกขีดฆ่ารายชื่อในกระดาษเสียงดัง ชายหนุ่มคนรักที่ช่วยทำงานด้วยการนั่งมองอีกฝ่ายเฉยๆหัวเราะเบาๆ
“ใจเย็นๆสิอนยู”
“เย็นไม่ไหวแล้วนะ! แล้วแบบนี้ข้าจะผูกชะตาให้ถูกได้ยังไงเล่า ขออะไรกันเคยถามข้าซักคำมั้ยว่าลำบากในการตัดสินใจขนาดไหน แล้วเจ้าไม่คิดจะช่วยข้าบ้างรึไงห๊ะ!”พาลไปถึงอีกคนที่นั่งอยู่เฉยๆ คนโดนพาลหยิบหนังสือเปิดอ่านโดยไม่สนใจคนทำงานหัวหมุนเลยแม้แต่นิด
“อนยู! ข้าเจอแทมินแล้ว!”เทพแห่งสายน้ำที่ถูกวานให้ช่วยตามหาน้องชายวิ่งกระหืดกระหอบกลับมา ดวงหน้าหงิกของอนยูคลายลงเป็นยิ้มกว้างทันที
“ไหนล่ะ? แทมินอยู่ไหน?”
“แทมินอยู่ตรงป่าด้านหลังนี้เอง โอ๊ยเหนื่อย! กำลังท้าลีจุนต่อยอยู่!”
“อะ..ห๊ะ? ท้าต่อย..ทำไมไปก่อเรื่องอีกแล้วล่ะ!”
“ตอนนี้คีย์กำลังพยายามห้ามอยู่ เห็นว่าลีจุนไปล้อแทมินว่าเตี้ยมั้ง”
“ข้าจะเป็นลม..มินโฮไปตามแทมินกลับมาที มีเลือดข้าทั้งตัวทำไมถึงกลายเด็กแสบขนาดนี้นะ ไม่ไหวแล้ว..”เทพหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ทำงานอย่างหมดแรง ร่างสูงยิ้มขำก่อนจะเดินออกไปตามคำขอ
อีแทมินคนใหม่ยิ้มหวาน ท่าทางสดใสร่าเริงดื้อดึงเอาแต่ใจบ้างเหมือนคนเป็นพี่ไม่มีผิด เพียงแต่ตำแหน่งเทพแห่งความรักงานค่อนข้างเยอะ หน้าที่เลี้ยงเด็กเลยตกเป็นของอีกคนไปโดยปริยาย
นิสัยไม่ยอมใคร ชอบใช้กำลังเป็นบางที มักจะทำเสียงดุเป็นบางคราวก็เหมือนคนเลี้ยงที่เพิ่งเดินออกไปนั่นแหละ..
The End
ความคิดเห็น