คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : My Wizard [I] 100%
My Wizard
Intro
นี่มันเรื่องบ้าอะไร? จู่ๆก็มีมนุษย์ประหลาดโผล่พรวดมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วฉีกยิ้มปานนางงามเกาหลีแล้วคุยกับเขา..
“สวัสดี นับจากนี้ข้าจะมาเป็นพี่ชายของเจ้าตามพันธะสัญญาว่าด้วยการจบหลักสูตรของโรงเรียนพ่อมดแม่มดฮานึล ซึ่งเป็นวิชาว่าด้วยการดำรงชีวิตกับพวกไร้เวทย์มนต์ได้อย่างกลมกลืนและมีประสิทธิภาพ เจ้าได้จดหมายแล้วใช่รึเปล่า?”
“......”
“เฮ้! ข้ารู้ว่าข้าหล่อนะ แต่เจ้าอย่าเพิ่งอึ้งได้รึเปล่า นี่ๆ”คทาไม้สีน้ำตาลที่มีลูกแก้วฝังสะกิดเขี่ยมายังลูกชายคนเดียวเจ้าของบ้านที่นิ่งค้าง
ชีวิตชเวมินโฮนี่มหัศจรรย์ยิ่งกว่าชีวิตของนีล อาร์มสตรองที่ได้ไปเหยียบดวงจันทร์อีกนะ...บ้าไปแล้ว!!!
มาคุยกับไรท์ก่อนน ฮ่าๆๆ ยินดีต้อนรับสู่ฟิคเรื่องใหม่ที่มาแค่อินโทรนะคะ เรื่องนี้มินโฮเกรียนอนยูเพี้ยน(?) ก็เป็นแนวคล้ายๆเรื่องมายแองเจิ้ลที่ลบไปแล้วแหละค่ะ เพียงแต่อนยูเป็นพ่อมดแล้วมินโฮเป็นเด็กในสังกัดเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆ หวานเลี่ยนกับดราม่ามาเยอะแล้ว มาเอาแนวเบาสมองไร้สาระกันดีกว่า ฮ่าๆ รอติดตามด้วยนะคะ~
My Wizard
My Wizard
คิมคีย์บอมกำลังนั่งในห้องเรียนที่ไม่มีใครด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ริมฝีปากสวยเม้มแน่นก่อนจะมองหน้าเพื่อนตัวสูงหัวหน้าแก๊งค์ชาวเกรียนที่ชื่อว่าชเวมินโฮ
“มึงไปค้างบ้านกูไม่ได้หรอ กูไม่อยากอยู่คนเดียว”
“บอกเหตุผลมึงมาก่อน ถ้าสมเหตุสมผลกูจะไป เพราะบ้านกูไม่มีใครอยู่เลยนะวันนี้”
“กู..กูบอกไม่ได้อะมึง! วันนี้กูพยายามพูดกับมึงหลายรอบแล้วนะ แต่พออ้าปากจะพูดมันก็ลืมไปเฉยเลย แต่ตอนนี้ ตอนกูอยู่เฉยๆมันก็นึกออกว่า...”ชเวมินโฮจ้องดวงตาเพื่อนรักที่ดูเหม่อลอยก่อนจะกลับกลายเป็นงุนงง แล้วเริ่มกลายเป็นมีน้ำตาคลอแทน
“มึง!!! มันพูดไม่ได้อ่ะ ฮืออ กูกลัว..มันเกิดอะไรขึ้นไม่รู้ พอกจะพูดถึงเรื่องนี้ ความคิดก็เหมือนโดนดูดไป กูพยายามเขียนมันก็เป็นเหมือนกันอ่ะ!”ดวงตาคมมองเพื่อนรักด้วยแววตางุนงง เขาไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร แต่มันดูกลัวและเครียดมากถึงมากที่สุด
“เดี๋ยวกูไปนอนบ้านมึงก็ได้ พ่อแม่มึงไม่อยู่ใช่มั้ยล่ะ”ยังไม่ทันจะจบประโยคดี เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนหน้าสวยดังขึ้น เจ้าตัวรีบกดรับสายแทบจะทันที
“หม่าม๊า~ ฮือออ วันนี้กลับบ้านใช่มั้ย จริงนะ? โอเค ลูกคีย์จะรีบกลับ”หลังจากคุยโทรศีพท์เสร็จเจ้าตัวก็รีบบอกลาเพื่อนสนิทก่อนจะกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว จนชเวมินโฮอยากจะกระโดดถีบขาคู่ให้มันคว่ำไปซะ
“แล้วให้กูมาเครียดกับมึงเพื่อ?”เด็กชายตัวสูงบ่นงึมงำก่อนที่จะสะพายเป้ใบเก่งแล้วเดินออกนอกห้องเรียน
ชเวมินโฮกำลังศึกษาอยู่มัธยมตอนปลายปีสุดท้าย และเขามีตำแหน่งถึงหัวโจกเด็กแก๊งค์เกรียนทั้งที่ตัวเขาอยู่ห้องต้นๆของโรงเรียน การเรียนไม่ได้แย่เลย เพียงแต่ชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาก็เท่านั้น
“ถ้าพวกมึงจะเลวจะสถุล ก็ต้องเลวและสถุลแบบมีเกียรติ! ห้ามรังแกผู้หญิงเด็กและคนชรา ต้องเรียนให้ได้คะแนนดีและเรียนให้จบ ไม่งั้นชีวิตพวกมึงจะลำบากตอนแก่! เข้าใจมั้ย??”นี่คือคำพูดที่เขาพูดกับลูกสมุนไว้เมื่อนานมาแล้ว และแน่นอนว่าใครจะเข้ามาอยู่แก๊งค์ชเวมินโฮนั้น ต้องถูกคัดเลือกมาแล้วอย่างดี
แก๊งค์นี้จึงไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่นัก..เพียงแค่ต้องมีความอดทนกกับพวกมันเท่านั้นเอง!
หลังจากนั่งรถเมล์แล้วเดินเข้าซอยเล็กๆจนกระทั่งมาถึงประตูหน้าบ้าน เด็กตัวสูงจึงจัดการเปิดประตูบ้านเข้าไปโดยไม่ทันได้สังเกตเลยแม้แต่น้อยว่าในกล่องจดหมายมีจดหมายหนึ่งฉบับที่อยู่ในนั้น..
“คีย์มันตายยังวะ”มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกไปยังเบอร์เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน ผ้าขนหนูผืนน้อยในมือถูกใช้เช็ดผมของตนเองให้แห้งก่อนจะขมวดคิ้วมองโทรศัพท์ของตนเอง
“ทำไมมันปิดเครื่องเร็ววะ แค่สองทุ่มเนี่ยนะ?”คนตัวสูงจึงกดโทรออกซ้ำอีกรอบแต่ผลที่ได้ยังเหมือนเดิม กดโทรออกซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะโยนโทรศัพท์คู่ใจลงบนเตียงด้วยความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้น ขายาวยันตัวลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปหยิบการ์ตูนในกระเป๋านักเรียนมาเปิดอ่านรอเวลาง่วงของตัวเอง
การ์ตูนไร้สาระที่โชว์เนื้อหนังของสาวน้อยหุ่นสะบึมล่ะของโปรดนักเชียว..
‘กึก’เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกพลางหันมองไปรอบห้องด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆจึงกลับมาสนใจการ์ตูนสาวน้อยในมือต่อไป
‘กึก กึก’คราวนี้การ์ตูนในมือถูกปิดลงก่อนที่เจ้าของห้องจะหันไปมองรอบๆด้วยท่าทางที่ระมัดระวังกว่าเดิม คิ้วเข้มขมวดมุ่นก่อนจะพยายามมองหาสิ่งผิดปกติรอบห้องนอนของตนเอง
ผีหรอ?
เห็นชเวมินโฮหล่อแมนขนาดนี้บอกตรงๆเลยว่าโคตรกลัวผี!
ชเวมินโฮเริ่มรู้สึกว่าลำคอของตนมันแห้งผาก ดวงตาคมโตตวัดมองไปยังต้นเสียงที่มาจากตู้เสื้อผ้าของเขา ตู้เสื้อผ้าที่มีเชือกผูกไว้เพราะฝามันปิดไม่สนิทและตอนนี้กำลังโดนอะไรบางอย่างจากข้างในตู้ดันออกมาให้ได้
จะวิ่งหรือจะไปดู? เพราะไม่มั่นใจว่ามันจะเป็นไอ้เจ้าฮารางแมวขี้เซาที่ไม่เห็นตั้งแต่เย็นรึเปล่า แต่ช่องที่เผยอออกแคบแบบนั้น..มันจะเข้าไปได้ยังไงกัน?
“เฮ้ย!”ขายาวผงะถอยไปด้านหลังเมื่อเห็นนิ้วสี่นิ้วขาวจัดที่โผล่ออกมาจับขอบตู้ก่อนที่จะเขย่าให้แรงกว่าเดิม
“เฮ้! มินโฮใช่มั้ยน่ะ? เจ้ามาเปิดให้ข้าออกไปที ข้าเอื้อมมือไปดึงเชือกไม่ได้ ตายๆ ทำไมตู้มันเล็กแบบนี้นะ ข้าโบกคทาไม่ได้เลย!”
แต่คนที่โดนเรียกกับช็อคค้าง ขายาวแข็งแรงตอนนี้กลับสั่นและไม่มีแรงจนไปนั่งกองกับเตียง ดวงตายังคงเบิกกว้างค้างจ้องไปยังตู้เสื้อผ้าเขม็ง หัวสมองขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออกอีก
“ข้าได้ยินเสียงเจ้านะ! คทาๆ เสื้ออะไรเต็มไปหมดเลยเนี่ย เอาล่ะ..”แสงสว่างวาบปรากฏขึ้นพร้อมกับเชือกที่ขาดลงราวกับถูกใบมีดตัด ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออกเต็มแรงก่อนที่จะมีร่างของบุคคลบุคลลหนึ่งออกมา
“สวัสดี นับจากนี้ข้าจะมาเป็นพี่ชายของเจ้าตามพันธะสัญญาว่าด้วยการจบหลักสูตรของโรงเรียนพ่อมดแม่มดฮานึล ซึ่งเป็นวิชาว่าด้วยการดำรงชีวิตกับพวกไร้เวทย์มนต์ได้อย่างกลมกลืนและมีประสิทธิภาพ เจ้าได้จดหมายแล้วใช่รึเปล่า?”รอยยิ้มกว้างส่งไปให้เจ้าของห้องพร้อมกับดวงตาที่หยีลงจนแทบหายไป
“......”
“เฮ้! ข้ารู้ว่าข้าหล่อนะ แต่เจ้าอย่าเพิ่งอึ้งได้รึเปล่า นี่ๆ”คทาไม้สีน้ำตาลที่มีลูกแก้วฝังสะกิดเขี่ยมายังลูกชายคนเดียวเจ้าของบ้านที่นิ่งค้าง ดวงตาเรียวมองไปยังเด็กตัวสูงที่มีท่าทีว่าจะหงายหลังล้มตึงไปได้ง่ายๆ
“กะ..แกเป็นตัวอะไรวะ!!”มินโฮขยับตัววิ่งถอยไปยังบานประตูห้องก่อนจะจ้องผู้มาใหม่เขม็ง ซึ่งเขามั่นใจว่านี่คงไม่ใช่ผี แต่ไอ้การที่จู่ๆโผล่พรวดออกมาจากตู้เสื้อผ้านี่มันอะไร?
“ข้าบอกไปแล้วนี่ ว่าข้าเป็นพ่อมด จดหมายเจ้าก็ได้แล้วไม่ใช่หรอ”ขาเรียวตั้งท่าจะก้าวเดินไปอีก แต่คนตัวสูงกลับยกมือห้ามแล้วจ้องนิ่ง
“พ่อมดบ้าอะไร จดหมายอะไร มาผิดบ้านแล้ว!”
“เจ้านี่มันหยาบคายมากเลยนะ จดหมายที่ถูกหย่อนลงไอ้ตู้จดหมายหน้าบ้านเจ้าน่ะ แล้วพ่อมดก็มีจริงด้วย!”
“บ้าไปแล้ว”ชเวมินโฮพึมพำออกมาพลางจ้องอีกคนด้วยแววตาสับสน มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ..แต่มันก็ไม่มีเหตุผลมาแย้งว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ ทั้งคทาทั้งการแต่งตัวที่เป็นชุดคลุม จ้องสำรวจจนคนตัวขาวกลอกตาไปมาก่อนจะดีดนิ้วดังเป๊าะแล้วจดหมายหนึ่งฉบับก่อนตกลงหน้าเจ้าของห้อง
“หัดเปิดจดหมายซะบ้างเถอะไอ้งี่เง่า!”
‘ถึงท่านเจ้าของบ้าน
วันนี้เวลาสองทุ่มโดยประมาณ ทางโรงเรียนของเราจะส่งพ่อมดแม่มดมาฝึกการใช้ชีวิตแบบมนุษย์ธรรมดา ซึ่งมันเป็นหลักสูตรการร่วมมือกันระหว่างโลกของเราและโลกของพวกท่าน โดยหวังว่าท่านจะช่วยอบรมและสั่งสอนการใช้ชีวิตในโลกมนุษย์ให้กลมกลืนเป็นเวลาครึ่งปี แล้วทางเราจะจัดส่งค่าใช้จ่ายในส่วนของเขาและค่าตอบแทนการสอนมาให้ ขอบคุณสำหรับความกรุณาที่รับไปดูแลอยู่บ้านท่านเป็นเวลาครึ่งปี ซึ่งเด็กนักเรียนของเราเองก็จะสามารถใช้เวทมนต์ช่วยท่านทุกอย่างและให้ท่านสมปราถนาทุกสิ่งได้ ซึ่งเด็กที่ท่านได้รับไปช่วยสั่งสอนนั้นชื่อ อีจินกิ
ปล. ทันทีที่อ่านจดหมายฉบับนี้จบท่านจะโดนเวทมนต์ของเรา ท่านจะไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับใครได้นอกจากคนที่โดนเวทมนต์เช่นเดียวกับท่าน แล้วเมื่อเวลาผ่านไปครบครึ่งปี ความทรงจำของท่านในด้านนี้จะถูกลบโดยทันที
โรงเรียนเวทมนต์ฮานึล’
“บะ บ้าน่า เรื่องจริง?”ฝ่ามือขาวเอื้อมไปหยิกแขนคนตัวสูงแล้วบิดไปมาจนเจ้าตัวร้องโอดโอยก่อนจัดมือนั้นออก
“ทำบ้าอะไรน่ะ!”
“อ้าว ก็เจ้ามันคนสติไม่ดี แยกไม่ออกว่าฝันหรือเปล่า ข้าเลยพิสูจน์ไงล่ะ”
“กวนประสาทชะมัด”ขายาวพาตัวเองไปนั่งบนเตียงแต่ก็ยังไม่เข้าใกล้คนอ้างว่าเป็นพ่อมด ดวงตาคมโตยังคงสำรวจอีกฝ่ายอย่างแน่วแน่
“จะจ้องข้าอีกนานมั้ย มองแบบนี้มันเสียมารยาทนะ”
“พ่อมดหรอ?”
“บอกไปแล้วไงว่าพ่อมดๆๆ ฟังแล้วจำด้วยสิ”
“ทำไมไม่เห็นเหมือนในการ์ตูนเลยวะ”
“การ์ตูน?? การ์ตูนคืออะไรน่ะ”ชเวมินโฮเดาะลิ้นเบาๆเมื่อเริ่มรู้ว่าพื้นฐานความรู้ของคนตรงหน้าอ่อนกว่าที่คิด มือหนายื่นการ์ตูนที่อ่านค้างไว้ให้อีกคน
“ไอ้นี่ไง”คนตัวขาวรีบรับมาเปิดด้วยท่าทางกระตือรือร้น ดวงตาเรียวกวาดมองอย่างรวดเร็วก่อนจะอ้าปากค้าง
“มัน..มันคืออะไรน่ะ แหล่งรวมรูปเปลือยหรอ แล้วพ่อมดแบบข้าเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”เสียงนุ่มถามเจื้อยแจ้วไม่หยุดปาก ดวงหน้าหวานซับสีแดงเรื่อแต่ก็ยังเปิดดูต่อไปเรื่อยๆด้วยความอยากรู้อยากเห็นก่อนที่จะตัดสินใจส่งคืนไป
“ก็ทำนองนั้นแหละน่ะ หมายถึงว่าแม่มดน่ะมันต้องอึ๋มเอ็กซ์เซ็กซ์แบบในการ์ตูนต่างหาก ไม่ใช่ทอมเจี๋ยมเจี้ยม หน้าหล่อแต่เหมือนหงิม เข้าใจป่ะ?”
คนฟังรู้สึกเหมือนเส้นประสาทในตัวขาดผึงทันทีทันใด อยากจะสาปไอ้คนตาถั่วให้กลายเป็นกบตลอดชีวิต หน้าตาเขาก็ไม่ได้เหมือนผู้หญิงขนาดนั้น แล้วทำไมมันถึงมองเขาเป็นทอม? ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นก่อนจะพยายามสูดหายใจเข้าออกลึกๆ
“ข้าเป็นพ่อมด เป็นผู้ชาย ชัดมั้ย”ย้ำชัดถ้อยชัดคำแต่ไอ้คนที่นั่งบนเตียงยังมองสำรวจอีก
“ผู้หญิงชัดๆ ถึงจะดูเหมือนผู้ชายมาก แต่ก็ผู้หญิง”
“ไอ้คนตาถั่ว! นี่!”มือนุ่มนิ่มกระชากข้อมือคนนั่งไม่ทันตั้งตัวจนอีกฝ่ายต้องลุกขึ้น ฝ่ามือหยาบแปะลงบนช่วงอกของพ่อมดหนุ่มแนบสนิท...
“เฮ้ย! ฉันไม่พิสวาสผู้หญิงหล่อนะ!”ตั้งท่าชักมือกลับแต่ฝ่ามือพ่อมดหนุ่มยังคงรั้งไว้เสียแน่นก่อนจะบังคับให้ลูบไปมา
“มันมีมั้ยห๊ะ ไอ้ที่เหมือนของผู้หญิงน่ะ มันมีมั้ยไอ้โง่ชเวมินโฮ!!”ความพยายามผูกมิตรกับเจ้าของบ้านที่ต้องอาศัยหกเดือนเหลือศูนย์ในทันที..
“ไม่เชื่อหรอก ไหนถอดเสื้อซิ”ชเวมินโฮมั่นใจเหลือแสนว่าอีกฝ่ายคือผู้หญิงห้าวที่พยายามทำตัวเป็นผู้ชาย ฝ่ามือหยาบทำทีเป็นพยายามแกะกระดุมเสื้อคลุมอีกฝ่ายเพื่อแกล้งให้ตกใจเล่น
“อะไรเนี่ย! หยุดเดี๋ยวนะ หยุดดด”
“อยู่เฉยๆ”แล้วสุดท้ายเสื้อคลุมชาวผู้มีเวทมนต์ถูกถอดออกโดยไม่ได้ตั้งใจจนได้...
“อะ..แก..ไอ้โง่ ไอ้โง่สมองถั่วไปตายซะ!!!”กำปั้นลุ่นๆถูกซัดเข้าใบหน้าหล่อจนอีกฝ่ายหงายแล้วล้มตึงลงกับเตียง
และความพยายามตอนนี้ก็ติดลบไปเรียบร้อย..
คิ้วเข้มขมวดมุ่นเพราะแสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านส่องตรงมายังลูกตา คนตัวสูงพลิกกายหนีก่อนจะตัดสินใจลืมตาขึ้น รู้สึกถึงความเจ็บปวดตรงบริเวณโหนกแก้มทันที
“โอย~อะไรวะเนี่ย”อาการปวดหัวแล่นริ้วจนต้องล้มลงไปนอนแผ่บนเตียงอีกรอบ พลางนึกถึงหมัดหนักๆของพ่อมดหนุ่มที่ส่งมาเต็มแรง
“ป่านนี้หนีไปแล้วมั้งเนี่ย”
“ยัง!”มินโฮลุกรพรวดขึ้นก่อนหันไปยังต้นเสียงที่กอดอกอยู่หน้าประตู เจ้าตัวยังคงใส่ชุดคลุมสีดำเหมือนเดิม ดวงตาเรียวนั้นมองขวางบ่งบอกว่ายังคงโมโหกับเหตุการณ์เมื่อคืน
คนตัวสูงมองนิ่งไม่พูดอะไรเพราะเป็นคนปากหนัก ขายาวก้าวลงจากเตียงนุ่มก่อนจะเดินไปยังหน้าประตูที่อีกฝ่ายยืนอยู่
“หลบหน่อย”
“ขอโทษข้าก่อน”
“นายก็เป็นผู้ชาย จะโกรธไปทำไม ไม่ได้เสียหายอะไรซะหน่อย หวงเนื้อหวงตัวอย่างกับผู้หญิง”ขายาวตั้งท่าจะเดินต่อแต่คนอีกฝ่ายยังคงยื่นนิ่งอยู่หน้าประตู
“ไม่สนหรอก แต่ที่เจ้าทำมันเสียมารยาทมาก ขอโทษเดี๋ยวนี้นะ!”มือหนาเสยผมตัวเองขึ้นด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างจะหงุดหงิด ดวงตาคมโตมองไปยังอีกฝ่ายที่ยังมีท่าทีดื้อดึง
“ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะถอดเสื้อตัวเองเพื่อไม่ให้นายเสียเปรียบ ตกลงนะ?”
“ไม่ต้อง!! ฮึ่ยย ข้าขอย้ายออกจากบ้านเจ้าเลยละกัน”อีจินกิกระทืบเท้าปึงปังเดินโครมครามลงบันไดไปยังชั้นล่าง
“ไปได้ก็ดี เรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้”คนตัวสูงก้าวเท้าเดินเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่สนใจอะไร เพราะจู่ๆการที่มีคนแปลกหน้ามาอยู่ในบ้านก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีแม้แต่น้อย แถมยังเป็นพ่อมดอีกต่างหาก ถ้าคิดจะทำร้ายเขาและครอบครัว เขาเองก็สู้ไม่ได้อยู่แล้ว และที่สำคัญเพราะเหตุการณ์เมื่อคืน
ทำให้เขาไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายเลย
My Wizard
ยินดีต้อนรับสู่ฟิคไร้สาระอเกนนะคะ~~ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้พอไหวมั้ย -..- ไรท์คิดว่ามันคงซักสามสี่ตอนจบนะ แล้วจะไปปั่น Can’t leave เอาให้น้ำตาซึมดราม่ากันกระจุยกระจายเลยค่ะ ฮ่าๆๆ ก็หวังว่าจะชอบฟิคแนวที่มินโฮไม่ใช่คุณชาย ไม่ได้ดีเลิศนะคะ
ความคิดเห็น