คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [Rewrite]
บทนำ
ส้นเท้าหยุดตรงขอบหน้าผาที่สูงชันพร้อมกับสายตาที่มองไปเบื้องหน้า เหล่าทหารที่ถืออาวุธเริ่มก้าวเข้ามาใกลทีละน้อย ลำคอขาวนั้นแห้งผากเกินกว่าจะเปล่งเสียงใดๆ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ฉายถึงความหยิ่งทระนงไม่หวั่นเกรง
สายลมรุนแรงพร้อมคันธนูที่ฝ่าเสียงลม กายบางที่เคยปราดเปรียวกลับหนักอึ้งและไม่สามารถขยับได้ดั่งใจ ทำได้เพียงแค่หลบจุดตายเท่านั้น เขี้ยวซี่เล็กขบลงริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงหลุดรอดออกมา หากแต่อาวธสังหารที่เข้ามาหลากหลายทำให้เข่าข้างนึงต้องทรุดลงกับผืนดิน
หางนั้นเปรอะเปื้อนด้วยเลือด
เสียงหอนเย็นเยือกแหวกผ่านกระแสลมจนเหล่ามนุษย์ขวัญผวา จันทร์เต็มดวงนั้นค่อยๆถูกเมฆเคลื่อนบัง และในไม่ช้า...ความมืดมิดที่น่าหวาดหวั่นก็เข้ามาเยือน
เหลือเพียงแสงจากดวงตาของสัตว์ร้ายที่ลุกโชน เพียงพริบตาเดียวดวงตานั้นก็หายไป
“ท่านพี่!”อีแทมินสะดุ้งตื่นแล้วลืมตาโพลง ดวงตาที่เคยสดใสนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ก็สงบลงโดยง่ายเมื่อรู้สึกได้ถึงการขยับตัวของคนที่นอนข้างกัน ดวงตาเล็กนั้นปรือใกล้ปิดแต่ก็ยังคงพยายามจะคุยกับเขา
“อะไรกันแทมิน”ดวงตาเจ้าเล่ห์นั้นมองผิวขาวที่โผล่พ้นสาบเสื้อจนเห็นรอยแดงจ้ำๆไปทั่วตัว ไม่ได้มีรอยเลือดหรือบาดแผลใดๆทั้งสิ้น
“ข้าฝันร้ายน่ะ..ท่านพี่นอนต่อเถอะ”
“เด็กน้อย นอนกันได้แล้วนะ”เสียงหวานนั้นพึมพำออกมาอีกหลายคำก่อนที่จะเอนตัวลงนอนแล้วหลับโดยเร็ว หากแต่อีแทมินยังคงนั่งนิ่งมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม
ทำไม..เขาถึงได้รู้สึกกลัวถึงเพียงนี้ ว่าร่างของพี่ชายจะไม่อบอุ่นแบบนี้ และจากหายไป
ไม่ว่าจะยุคสมัยใดโจรก็ยังคงเป็นสิ่งที่ผิดที่ไม่สมควรปรากฏตัวขึ้นในเมืองเลยสักนิด
แต่จอมโจรแห่งโชซอนไม่เคยพลาดท่าเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ในยามที่ผืนนภานั้นมีเพียงกลุ่มแสงสว่างเพียงเล็กน้อย เนื่องด้วยดวงจันทราที่หายลับไปเพราะคืนเดือนมืด ทุกสรรพสิ่งควรเงียบสงบกลับมีเสียงฝีเท้าที่วิ่งบนหลังคาและเสียงโวยวายดังลั่นและคบเพลิงสว่างไสวไปทั่ว
“มันอยู่ทางนั้น!”เสียงหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนดังขึ้นแหวกเสียงฝีเท้านับสิบ ชาวบ้านที่เคยหลับใหลพากันแง้มประตูออกดูด้วยความสนอกสนใจ แต่พวกชาวบ้านเชื่อว่ายังไงเสียเจ้าหัวขโมยไม่มีทางถูกจับแน่
รวดเร็วปานสายลม เงียบสงบดั่งวารี
จอมโจรแห่งโชซอน...จอมโจรผู้ทวงความยุติธรรมให้แก่ชาวบ้านที่โดนเหล่าผู้มีอำนาจเอารัดเอาเปรียบ
แต่จอมโจรไม่ได้รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมาเลยแม้แต่น้อย
จอมโจรผู้เลื่องชื่อวิ่งลัดเลาะเข้าเขตชายป่าไป ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีทหารคนไหนกล้าตามเข้ามา เพราะตำนานที่เล่าขานกันมารุ่นสู่รุ่น เติมแต่งเข้าไปเสียจนน่ากลัวแต่ก็ยังเหลือความเป็นจริงไว้บ้าง
ว่ากันว่าในป่าที่ถูกขนานนามว่าป่าไร้นาม มีปีศาจจิ้งจอกที่อาศัยอยู่และคอยดักจับมนุษย์ที่หลงเข้าไปเป็นอาหาร..หากไม่อยากตายจงอย่าได้ก้าวออกนอกเส้นทางยามกลางวัน อย่าเดินทางตอนกลางคืน เพราะไม่เช่นนั้น จะไม่ได้กลับออกมาอีก
ปีศาจตนนี้หน้าตาอัปลักษณ์ ลำตัวใหญ่โตมีหางถึงสิบหาง บ้างก็ว่ายี่สิบหาง อุ้งเท้าใหญ่ยักษ์สามารถเหยียบบ้านเรือนพังทลายได้สามหลังในคราเดียว ผู้ใดที่พบเจอไม่มีใครรอดชีวิตแม้แต่คนเดียว..
จอมโจรยิ้มหยันใต้ผืนผ้าก่อนกระโจนข้ามออกนอกเส้นทางเดิน ถ้าไม่มีใครรอดชีวิตแล้วลักษณะที่เล่าต่อกันมามันมาจากไหนได้ และ‘เขา’ นี่แหละเป็นคนเล่าเรื่องราวนี้ออกมาเอง
ร่างในชุดดำผ่อนฝีเท้าลงก่อนถอดผ้าคลุมหน้าออกแล้วสูดหายใจเข้าเสียเต็มปอด ข้าวของมีค่าในมือถูกโยนส่งต่อให้ใครอีกคนที่มายืนรออยู่
“วันนี้ท่านช้ามากเลยนะ”ดวงตาเรียวมองตามเสียงแล้วคลี่ยิ้ม จอมโจรยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจพลางอ้าปากหาว
“แทมินอา ข้าแค่สะดุดนิดหน่อยเลยเกือบถูกจับ แต่มันก็ตื่นเต้นดีนะ”ชายหนุ่มในชุดขาวที่มายืนรอส่ายหัวอย่างระอาก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างกอบกุมฝ่ามือนุ่มของจอมโจรไว้แน่น
“พี่จินกิ เรามีกันแค่สองตนพี่ก็รู้ ข้าเกือบจะออกไปตามหาท่านแล้วด้วย”น้ำเสียงน้องชายพร้อมกับ ‘หาง’ ที่โบกสะบัดไปตามอารมณ์ อีจินกิหัวเราะพลางเอื้อมมือมาโยกหัวน้องชายร่วมเผ่าพันธุ์แต่คนละแม่ด้วยความเอ็นดู
“ข้าก็สะดุดล้มเป็นเรื่องธรรมดา เรารีบเอาของพวกนี้ไปแจกแก่พวกชาวบ้านเถอะ”
ในตำนานนั้นจิ้งจอกต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว หากแต่ความจริงแล้วพวกเขามีกันสองตน และความจริงอีกอย่างคือ พวกเขาก็ปลอมแปลงอยู่ร่วมกับมนุษย์และไม่ได้กินมนุษย์เป็นอาหาร
บางทีตำนาน..ก็มีเพียงเพื่อปกป้องตนเอง ไม่ให้ผู้ใดก้าวล้ำเข้ามายุ่งและทำอันตรายแก่ผู้สร้างตำนานก็เท่านั้นเอง
TBC.
ความคิดเห็น