รักสดใส ของนายปากร้ายกับยัยซุ่มซ่าม

เปิดตัว......แบบฝัน ๆๆ

 

ว้าว ! ที่นี่ที่ไหนเนี่ย   ^_^ 

เลนจ๋า วู้ ! นั่นดงบังซังจิ ทางนั้นก็ซุปเปอร์จูจุ๊บ ทางโน้นก็มีทั้งชีวาน ดงเย ละลานตาไปหมด

            โอ้ว ชีวานกำลังเดินทางมาทางนี้ เค้าจะทำอะไรน่ะ ไม่น่ะ จะจุ๊บฉันเหรอ อย่าน่ะที่รัก เค้ายังไม่พร้อมอ่ะตัวเอง

                ฟับ ! เสียงไม้เรียวฟาดลงบนโต๊ะอย่างหนัก แล้วฉันก็ต้องสะดุ้ง เมื่อชีวาน มายดาร์ลิงกลายเป็น         ยัยพะเพลงเพื่อนจอมเฉิ่ม ที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนเห็นกระสือกับกระหังผสมพันธุ์กัน สายตาเพื่อนทั้งห้องจับจ้องมาที่ฉัน(อย่ามองกันแบบนี้ดิ เค้าอายน่ะโว้ย) แล้วพอมองไปอีกด้าน เจ้าของไม้เรียวก็กำลังจ้องฉันราวกับจะควักกระเพาะ ลำไส้ ตับ ไต ไส้ตรง ของฉันออกมาเคี้ยวๆแล้วคายลงซ่ะบัดเดี่ยวนี้ ก่อนเสียงแหลมปรี๊ดแปดพันเดซิเบล จะแทรกสอดเข้าในแก้วหูของฉัน

                นี่มันเวลาเรียนน่ะ ไม่ใช่เวลานอน กลางคืนเธอทำอะไรอยู่ถึงได้มาหลับในคาบเรียนแบบนี้ อยู่ ม.6 แล้วน่ะ ยังไร้สามัญสำนึก ฉันละอยากรู้จริงๆ ว่าเธอเป็นเด็กประเภทไหนกัน ถึงได้ขี้เกียจขนาดนี้

            เจ้าของเสียงหยุดหายใจสักครู่ เพราะคงนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตใต้น้ำที่จะได้หายใจทางเหงือก   ก่อนจะประทานพรมาอีกหนึ่งชุดใหญ่

                ทำไมฮ่ะ พ่อแม่ส่งมาเรียนหนังสือไม่ใช่ให้มานอนหลับสบายใจอยู่อย่างนี้ หัดเกรงใจเพื่อนร่วมห้องสักนิด หรือไม่ก็ไว้หน้าอาจารย์อย่างฉันบ้างก็เป็นการดีมากเลยน่ะ ฉันไม่อยากบ่นอะไรมากเพราะมีข่าวจะมาแจ้งให้ทุกคนทราบ

                นี่ขนาดไม่อยากบ่นน่ะ แล้วถ้าอาจารย์ราตรีสีดำคนนี้อยากบ่นขึ้นมา ฉันไม่ต้องเยื้อแก้วหูขาดเพราะขี้หูเต้นแร๊บโย่ กันพอดีเลยเหรอ

                แล้วอาจารย์ก็ค่อยๆเริ่มแจ้งข่าวที่ว่า ด้วยการเกริ่นนำชักแม่น้ำทั้งโลกมาอธิบาย แล้วจุดประสงค์หลักหรือใจความสำคัญก็มีแค่ พรุ่งนี้จะมีครูคนใหม่มาสอนวิชาเคมี แค่นี้จริงๆฉันขอเอาเกียรติผู้หญิงที่สวยที่สุดเป็นประกัน อ้อ! ยังมีอีกอย่าง ครูใหม่ที่ว่าเป็นครูฝึกสอน

                กริ๊งๆๆๆๆเสียงสวรรค์ที่ประธานลงมาจากฟากฟ้าดังขึ้น เป็นสัญญาณบอกว่าได้เวลากลับบ้านซ่ะที

ฉันกับพะเพลงเพื่อนซี้จอมเปิ่นก็พากันเดินออกมารอรถที่หน้าโรงเรียนอย่างทุกวัน

                เออ ! เกือบลืมไปนี่กีตาร์ แลคเชอร์วิชาคณิต ฉันเห็นเธอหลับทั้งคาบก็เลยจดไว้ให้ พะเพลงพูดพลางยื่อนกระดาษแลคเชอร์มาให้ฉัน

                ขอบพระทัยเพค่ะ คุณเพื่อนที่น่ารักที่สุดในจักรวาล ฉันยิ้มให้พะเพลงอย่างจริงใจ

                ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อน ฉันชื่อว่า กีตาร์ หรือ กฤษณา นักเรียนชั้น ม.6 ห้องA ที่ฉันสอบได้ห้อง A อ่ะน่ะไม่ใช่เพราะฟลุคน่ะ แต่ด้วยมันสมองอันหลักแหลมแกมโกงของฉัน เลยทำให้สามารถทำข้อสอบได้คะแนนท๊อปของห้อง A แต่ใครจะคิดว่า คนที่ได้ท๊อปตอนสอบเลือกห้อง จะกลับขี้เกียจติดอันดับ 1 ใน 10 ของโลก (ฉันเวอร์ไปงั้นแหละ) ก็ฉันเบื่อนี่นา เข้ามาฟังอาจารย์พูดๆๆ ยิ่งอาจารย์แก่ๆรุ่นป้าบางคน ยังมาอ่านหนังสือให้ฟังได้เป็นชั่วโมง ทั้งๆที่ฉันก็อ่านหนังสือออก ทั้งๆที่ฉันขี้เกียจซ่ะขนาดนี้ แต่ดันมาเป็นเพื่อนสนิทกับ พะเพลง สาวน้อยจอมเปิ่น ผู้ที่ขยันที่สุดในห้อง ถึงแม้สมองของ she จะไม่ดีเท่าฉัน

แต่ she ก็สามารถเรียนได้ดีเพราะ ความมุ่งมั่นเกินร้อย