ซินดรอนกับหัวใจที่ร่วงหล่น

ข้อมูลเบื้องต้น

  คุณเคยวิ่งตลอดชีวิตมั้ยล่ะ?
ฉันเคยนะ..ไม่สิ...ตอนนี้ฉันก็กำลังวิ่ง
  วิ่งทำไม?
ฉัน....วิ่งหนี"มัน"ที่ต้องการหัวใจฉันน่ะสิ

เนื้อเรื่อง

 แห่ก...แห่ก...แห่ก
เสียงหอบบ่งบอกว่าฉันนั้นเหนื่อยมากๆ...แต่ว่า ความรู้สึกนี้ ฉันชินกับมันแล้วล่ะ 
ชินกับการหนี"มัน"แล้ว...
  ฉันไม่เคยเจออะไรที่สาหัสเท่ากับการที่ต้องมาวิ่งตลอดชีวิตอย่างนี้ เมื่อไหร่นะ ที่ฉันจะอยู่ได้อย่างสงบอย่างนกน้อยที่ล่องลอยบนฟ้าไปวันๆ อา...ฉันอิจฉาพวกเธอจังเลย...
  ฉันวิ่งไปมองนกน้อยไปพลาง แต่ฉับพลันภาพของนกน้อยก็ถูกแทนที่ด้วยเลือดที่มากมาย นกน้อยร่วงลงสู่พื้นเบื้องหน้าของฉัน ไม่นะ...มันตามมาทันแล้ว! ไม่!!!
"เอาหัวใจของเธอมา ซินดรอน ฉันต้องการหัวใจของเธอ..." "มัน"พูดขึ้นทันทีที่มองเห็นตัวฉัน แต่ฉันไม่เห็นตัวมัน เพราะไม่ต้องการที่จะหันไปมอง ฉันยังคงวิ่งไปสุดชีวิตแม้จะรู้ว่าคงจะหนีไม่รอด
"เธอหนีไม่ทันหรอก เอาหัวใจของเธอมา!!!!?"
"ไม่!!!"ฉันตอบรับไปโดยที่ไม่มองมันเด็ดขาด
"เอามา!!!!!"

เปรี้ยงงง!!!!!!
อ...อา...เหตุการณ์นี้อีกแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะบางสิ่ง ที่ทำให้ฟ้าผ่า เป็นอย่างนี้มาเยอะแล้วด้วย
"มัน"โดนฟ้าผ่าอย่างจังจนกลายเป็นผุยผงกองอยู่เบื้องหลังของฉัน
ฉันหยุดพักหายใจอยู่ข้างหน้าเศษผงของมัน
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ?"

   "อยากรู้เหรอจ้ะ?"
"ใครน่ะ!?"
ฉันหันควับมองไปรอบๆเพื่อหาต้นเสียงๆหนึ่งที่ฟังดูเป็นหญิงสาววัยกลางคน
   "เป็นโชคดีของเธอที่หลงมายังบ้านของฉันนะจ้ะ ซินดรอน"
ฉันอึ้งกับภาพตรงหน้า ภาพหญิงสาวอวบๆที่ส่องแสงทอประกายระยิบระยับอยู่บนน้ำพุซึ่งฉันไม่ทันสังเกตุว่าทันทีอยู่
"ฉันคือนางฟ้าแห่งบ้านเวทมนต์แห่งนี้ ฉันรู้ทุกสิ่งในโลก และมีประสบการณ์ที่ทำให้คนที่หลงมาที่นี่มีทั้งสุขและเศร้านับครั้งไม่ถ้วน อ้อ! ฉันชื่อ พิกซี่ จ้ะ"
"ค...คุณเป็นนางฟ้าจริงๆเหรอคะ?"ฉันถามหลังจากขยี้ตาเพราะไม่เชื่อในสายตาของตนเอง
"แหม! เธอนี่ก็! จริงสิจ้ะ จะให้พิสูจน์มั้ยล่ะ"
"พิสูจน์?"ฉันทวนคำด้วยความงุนงง
   "เธอคือ ซินดรอน เด็กกำพร้าที่พ่อแม่ถูกฆ่าโดยปีศาจที่เธอเรียกว่า "มัน" และสิ่งที่เหล่าปีศาจต้องการก็คือหัวใจที่ทำให้ฟ้าผ่าได้ ใช่มั้ยล่ะจ้ะ?"
อ..บอกได้คำเดียวว่าสิ่งที่พิกซี่พูดนั้นถูกหมด   
   "ชีวิตเธอน่าสงสารมากๆ งั้นฉันจะให้สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดแก่เธอ"
"เอ๋!?"ฉันแงกับคำพูดของพิกซี่
"ช่ายยย...แต่มีเงื่อนไขนะจ้ะ"
"เงื่อนไข?...อะไรคะ?"ฉันเริ่มสนใจเพราะสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดคือการได้อยู่อย่างอิสระเหมือนนกน้อย...ฉันคิดอย่างนั้นนะ
   "ฉันจะนำหัวใจของเธอไปซ่อนไว้ซักที่ในงานเลี้ยงที่พระราชวัง ถ้าหากเธอหามันพบเธอจะได้ทั้งหัวใจและสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดไป สนใจมั้ยจ้ะ?"
"ค่ะ!"ฉันตอบรับไปโดยปริยาย
  พิกซี่ยิ้มแก้มปริก่อนที่จะร่ายเวทมนต์ทำให้ฉันกลายเป็นสาวงามในชุดราตรีสีดำ
"เธอต้องหาหัวใจของเธอดวงนี้นะจ้ะ"
พิกซี่ยื่นหัวใจดวงเล็กๆที่มีลักษณะคล้ายเพชรเม็ดงามให้ดู ก่อนที่จะทำให้มันหายไป
"ระยะเวลาที่กำหนด คือก่อนเที่ยงคืนนะจ้ะ"
ฉับพลันนางก็หายตัวไปในแสงสว่าง
อ้าว!!? นี่ฉันมาอยู่หน้างานตั้งแต่เมื่อไหร่เนีย!? เป็นเพราะเวทย์มนต์ของพิกซี่แน่ๆเลย...

   ฉันตรงรี่เข้าไปในงานและทำตัวเป็นเป้าสายตาด้วยการหาของใต้โต๊ะจีนสุดหรูเหมือนเล่นซ่อนแอบแล้วฉันเป็นฝ่ายหาอย่างไรอย่างนั้น
"เธอทำอะไรอยู่น่ะ?"







ติดตามภาค2