คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chap. 0
“ไอ้สัสเอ๊ย!! นี่พวกมันทำมึงขนาดนี้เลยเหรอวะ”
อัยย์สบถลั่นห้องเมื่อเห็นบาดแผลของไอ้ภีมบนใบหน้า รอยช้ำเขียวเป็นจ้ำๆ ทำเอาใบหน้าขาวหมดหล่อเลยทีเดียว แต่ถึงไม่มีแผลก็ได้ไม่เท่าผมหรอก
“เดี๋ยวกูไปเล่นแม่งตอนนี้เลย!”
อัยย์ลุกขึ้นพรวดหลังจากพูดจบ ทำเอาทุกคนในห้องอึ้งไปตามๆกัน นี่มันโง่หรือง่าววะ เพื่อนโดนรุมมาหนักขนาดนี้ คงจะมีคนอยากไปกับมึงหรอกแหม่
ผัวะ!
ผมตบหัวน้องรักไปป้าบนึงแล้วชี้หน้าเอาเรื่อง ไม่ทำแบบนี้มันก็คงไม่กลัวกันพอดี
“มึงก็ใจเย็นดิวะ รีบร้อนไปตายเหรอ เดี๋ยวก็โดนพวกมันกระทืบเป็นลูกหมากลับบ้านไม่ถูกจะทำยังไงห้ะ”
ค่อยดูเป็นพี่ที่รักน้องขึ้นมาหน่อย ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ ผมนี่แหละ ‘เอิง’ พี่ชายของไอ้อัยย์หัวโจกแก๊งไฝว้ แหม ใช่ว่าจะเป็นพี่ไอ้อัยย์คนเดียวที่ไหน น้องเล็กก็ใช่ย่อยนะครับ ไอ้อัฐน้องตัวแสบที่ขยันปากหมาท้าคนอื่นต่อยไปทั่วจนเป็นเรื่องให้พี่ๆมันต้องตามเคลียร์ ผมนี่ปวดหัวเลยครัช
แต่ถึงพวกผมจะเป็นพี่น้องกัน พวกเราอยู่ชั้นเดียวกันครับ ... พวกเราเกิดห่างกันไม่นาน คล้ายๆแฝดสาม แต่ไม่เลยครับ หน้าตาไปคนละโยชน์เลย แต่เรื่องความหล่อนี่พวกผมเอาอยู่
“ที่พี่เอิงพูดมันก็ถูก ขืนมึงไปสภาพนี้ได้เป็นศพกลับมาหาพี่น้องมึงแน่ๆ”
เซปพูดสมทบพลางดูดโค้กจากกระป๋องกลอกตามองไปมา
“งั้นพี่ก็ไปกับผมดิป่ะ!”
ไม่ว่าเปล่า มันคว้าแขนผมหมับแล้วลากไปประตู ทำเอาผมที่ตั้งตัวไม่ทันนี่ไปตามแรงลากมันเลยครับ พอสติกลับมาก็ตบหัวมันไปอีกผัวะนึง ว่าแล้วหมั่นจริงๆ มึงช่วยถามกูสักคำได้ไหมว่าเต็มใจหรือเปล่า ปั๊ดโธ่!
“ไปเหี้ยอะไรล่ะ เดี๋ยวได้โดนพ่อตื้บแทนหรอก เกิดมึงกลับไปในสภาพเละเทะแบบไอ้ภีม มึงคิดว่าพ่อจะปล่อยมึงไว้เหรอ”
อัยย์เงียบไปสักพักแล้วยอมปล่อยมือผมแต่โดยดี ผมลูบข้อมือเบาๆ ไอ้ห่านี่แรงเยอะชะมัด ทำเอาข้อมือผมแดงไปหมด ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องนี่คงต่อยตาแตกไปแล้ว
“เอางี้พี่ ผมว่าพรุ่งนี้เราไปดักรอมันหน้าโรงเรียนเลยดีกว่า ตัวๆไปเลย ใครป๊อดเดี๋ยวรู้เลย”
เซปเสนอความคิด ผมนิ่งเงียบ แบบนั้นมันก็ดี มันจะได้จบๆไปเลย ไอ้ตัวไหนที่มันกล้ามาทำไอ้ภีมจะได้โดนกระทืบให้จมดินสักที ไม่ใช่ว่าผมไม่โมโหนะ ถึงไปห้ามอัยย์ แต่ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว พ่อไม่ชอบให้พวกผมกลับดึกเพราะไปเที่ยวทะเลาะกับชาวบ้าน พ่อผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องของวัยรุ่น แต่พอถึงเวลาก็ต้องกลับ เคอร์ฟิวพวกผมเลยเป็นเวลาสามทุ่มตรงเป๊ะ ขืนกลับช้าแล้วไม่โทรบอกมีบ้านแตกแน่ๆ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
‘กัณฑ์’
“ว่าไงมึง หายไปไหนมา มึงรู้มั้ยว่า...”
ทันทีที่กดรับผมก็พูดรัว ไอ้นี่ก็หายหัวไปตั้งแต่โรงเรียนเลิก แถมเบี้ยวนัดไม่มาตอนเย็นอีก มันน่าจริงๆเลย
(รู้แล้วน่า) มันพูดขัดขึ้น (กูอยู่โต๊ะสนุ๊กฯ มีนัดสำคัญเลยไม่ได้ไป ไอ้ภีมเป็นไงบ้าง)
ผมหันเหล่มองไปทางไอ้ภีมที่นอนพะงาบอยู่บนตักของอัฐ
“หน้าเขียวเลยหว่ะ บอกเลยว่าหมดสภาพสุดๆ คืนนี้มันคงต้องนอนบ้านกูก่อน เดี๋ยวป๊าม๊ามันจะตกใจ”
(มึงคิดว่า’จารย์จะไม่โทรฟ้องป๊าม๊ามันหรือไง)
เออว่ะ พวกอาจารย์เก็บปากเงียบกันที่ไหน ขีฟ้องไปหมด เอาหน้าชะมัด อัยย์มันมองมาทางผมส่งสายตามาถามประมาณว่า ใคร ผมเลยขยับปากบอกมันว่าคุยกับกัณฑ์ มันเลยอ๋อๆ ผมก็หันมาสนใจคนในสายต่อ
“งั้นเดี๋ยวกูให้มันลา แล้วนอนอยู่บ้านกู สบายๆ”
(เอองั้นก็ดี แล้ว... แม่งเอ๊ย!! ไอ้โท วิ่งดิสัส!!!!)
“เฮ้ยๆ! พวกมึงวิ่งอะไรกัน ไอ้สัส! ไอ้กัณฑ์ ไอ้กัณฑ์!!!”
ผมตะโกนถามก็ไม่มีใครตอบกลับมาสักคน ได้ยินแต่เสียงครุกครักเหมือนเสียงลมแทรกเข้ามาในสาย แล้วก็เป็นเสียงฝีเท้าคนวิ่งตุบตับดังไปหมด สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเป็นสิบเหมือนกำลังวิ่งตาม ... ชิบหายแล้ว ไอ้กัณฑ์! ไอ้โท!
Wanna ไฝว้ ?
ความคิดเห็น