คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter#4 เกลียด!!!
และแล้วการประชุมวงในวันแรกก็ผ่านพ้นไปด้วยดี(หรือเปล่า) หลังจากได้ตารางงานครบ
สมาชิกวงแต่ละคนก็ขอแยกย้ายกลับบ้านกันไป ...
"บ๊ายบายจ้ะ..เจอกันวันอัดเสียงนะ" ปาร์คเยอีนเอ่ยอย่างร่าเริงพลางโบกมือให้
ก่อนจะดึงแขนซอนมีที่อยู่เคียงข้างให้เดินตามกันไป ..ซอนมีหันมาโบกมือลาอานโซฮีอย่างนอบน้อมอีกครั้ง
ยูบินก็เดินออกมาตบไหล่อานโซฮีเบาๆอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะเดินหายไปในความมืด...
เท่จริงๆเลยมาดคนนี้... อานโซฮีมองตามยูบินไปจนสุดสายตาอย่างชื่นชม ... ก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟท์แล้วกดชั้น B
กรึง...ง.. เสียงประตูลิฟท์กำลังจะปิดเข้า แต่ก็มีอะไรมาขวางกั้นไว้อยู่
อานโซฮีเงยหน้าขึ้นมองสิ่งที่ขวางประตูลิฟท์อย่างงุนงง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อรู้ว่าใครเดินเข้ามา
มินซันเยเดินเข้ามาในลิฟท์อย่างเชิดๆ ก่อนที่นิ้วมือเรียวจะกดไล่เรียงไปยังทุกปุ่มทุกชั้น...
อานโซฮีอ้าปากค้าง... นี่จะมาไม้ไหนกันนี่!!
ขณะที่เธอกำลังงุนงงอยู่นั้น ใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาของอีกฝ่ายก็แสยะยิ้มที่ราวกับนางมารออกมา
ขัดกับภาพลักษณ์อันงดงามเหลือเกิน... มินซันเยนั้นเวลาสวยก็สวยบาดใจ แต่ทำไมเวลายิ้มหลอนอย่างนี้มันน่ากลัวจัง
"นี่เธอ..ทำบ้าอะไรกันน่ะ!!" อานโซฮีโวยวายอย่างเรื่องเมื่อประตูลิฟท์ปิดลง
"หึหึ...เธอคงไม่เคยรู้สินะ ว่าคนที่แข็งข้อกับชั้น จะโดนอะไรบ้าง.." มินซันเยเอ่ยเยียบเย็น ทำเอาอานโซฮีขนลุกเกรียว
"ไม่รู้หรอก เธอจะตบชั้นรึไง? ..เอ๊ย!!" อานโซฮีอุทานลั่นเมื่อมินซันเยผลักเธอเข้าชนกับผนังลิฟท์อย่างแรงจนจุกไปหมด
แล้วกดเธอไว้เสียติดกับผนังลิฟท์ ทำเอาดิ้นไปไหนไม่ได้...
"หึ..น้อยไปสิ... ชั้นน่ะมีบทลงโทษที่ร้ายแรงกว่านั้น" มินซันเยข่มขู่อย่างน่ากลัวแล้วไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า
เธอฝังจมูกลงบนแก้มของอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วง และการกระทำนั้นก็ทำให้อานโซฮีตกใจกลัวและยิ่งดิ้นหนีมากขึ้น
แต่ก็ไม่แปลกที่สาวน้อยร่างผอมบางอย่างเธอ แม้จะใจสู้แค่ไหน แต่ก็ไม่อาจสู้ร่างอันแข็งแรงของอีกฝ่ายได้
สุดท้าย...อานโซฮีจึงต้องถูกกดติดอยู่กับผนังอย่างนั้นจนเจ็บหลังไปหมด...
แต่ถ้ายังคิดว่าการถูกหอมแก้มจากเพศเดียวกันนั้นร้ายไม่พอ...มินซันเยก็ยังมีบทลงโทษที่สองต่อจากนั้นมาอีก..
เธอไล้จมูกลงมาตามซอกคอเรียวขาวอย่างดุเดือดแต่มากด้วยอารมณ์
อานโซฮีปิดตาแน่น...ความโกรธปะทุกรุ่นในใจจนเดือดพล่าน แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่โกรธ...
โกรธที่โดนข่มเหงรังแก...โกรธที่ต้องเป็นฝ่ายยอมในขณะนี้...เธอโกรธจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่น้ำตาคลอออกมา..
ลิฟท์ค่อยๆเลื่อนลงไปทีละชั้นอย่างเชื่องช้า แต่ละชั้นมินซันเยก็คอยกดปุ่มให้มันเลื่อนปิดเพื่อจะเลื่อนไปยังชั้นถัดไป
16 ชั้นแห่งความทรมาณของอานโซฮียังดำเนินไปเรื่อยๆ... เธอรู้สึกถึงความร้อนและอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของอีกฝ่าย
ต้องยอมรับว่าเธอเกือบจะเคลิ้มตามเสียด้วยซ้ำ... แต่เมื่อลืมตามองเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นใคร
เธอก็ได้แต่กำหมัดแน่นอย่างแค้นเคืองแบบสุดๆ....
หยุดนะ...หยุดเสียที... หยุดเสียที!!!
อานโซฮีกำหมัดแน่นจนเลือดแทบซึมออก เธอกัดฟัน ก่อนจะใช้พลังฮึดเฮือกสุดท้ายผลักคนข้างหน้าออก
ตุบ !!! มินซันเยกระเด็นออกไปติดฝาผนัง .. ประจวบพอดีกับที่ลิฟท์ร้องว่าถึงชั้นที่ต้องการแล้ว
ก่อนที่มันจะเปิดประตูของมันอย่างเชื่องช้า อานโซฮีก็เผ่นแผลวออกจากลิฟท์อย่างรวดเร็วพร้อมน้ำตา
ใบหน้าที่แดงเถือกแฝงด้วยอารมณ์โกรธแค้นแบบสุดๆ จ้องมองกลับมาถึงคนที่อยู่ในลิฟท์ ...
"ชั้นเกลียดเธอ!!!" อานโซฮีตะโกนดังลั่นพอที่จะให้คนทุกคนในชั้นนั้นได้ยิน
มินซันเยลูบเสื้อผ้าตนเองให้เรียบร้อย แล้วเดินออกมาอย่างมาดมั่นเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
"ได้ยินมั๊ย.. มินซันเย ชั้นเกลียดเธอ!!" อานโซฮีเอ่ย แล้วชี้หน้าฝากรอยแค้นเอาไว้
ก่อนจะวิ่งหนีออกไปทางประตูหน้าตึก... อากัปกริยานั้นทำให้มินซันเยนึกขำนิดๆ
โธ่..ที่แท้ก็เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม...
แค่นี้ยังกลัวเลย...แล้วก็มาทำเป็นแน่...
มินซันเยคิดอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินเชิดออกไปทางประตูหน้าเช่นกัน..
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อานโซฮีกลับมาถึงบ้านก็ไม่พูดไม่จา กลับเดินเข้าห้องไปอย่างเงียบเชียบ
แต่มารดาของเธอก็เข้าใจว่าบุตรสาวคงเหนื่อยมาก จึงไม่เอ่ยทักถามอะไร
อานโซฮีทิ้งตัวลงกับเตียงนอน ใบหน้ายังมีรอยน้ำตาเปื้อนอยู่ไม่หาย
เธอเช็ดมันออกไปอย่างรังเกียจรังงอน
ตั้งใจจะไม่อ่อนแอแล้วไง..!! ร้องไห้ทำไมเล่าอานโซฮี!!
เธอปาดน้ำตาแล้วก้มลงสำรวจตนเอง...
ไม่มีอะไรผิดปกติไป...มินซันเยไม่ได้ทำร้ายร่างกายเธอ... แต่สิ่งที่อีกฝ่ายทำร้ายไปมากมายนั้นคือ"ความรู้สึก"!!
ทุกสัมผัสที่อีกฝ่ายกระทำ ตั้งแต่บริเวณแก้มไปยังต้นคอยังคงติดตรึงชนิดที่ว่าล้างแค่ไหนก็คงไม่ออก
และมันยิ่งทำให้ไฟแค้นในกายของอานโซฮียิ่งคุกกรุ่นเข้าไปอีก...
ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย..!! ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ มินซันเย!!!
ยัยหัวหน้าบ้าอำนาจไร้จิตใจคนนั้น.............!!
เกลียด...เกลียด... เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่สุดเลย!!!
อานโซฮีทุบหมอนตนเองหลายครั้ง ราวกับต้องการระบายความรู้สึกออกมาให้จนหมด
แต่ระบายเท่าไร มันก็ยังออกไม่หมด....
อานโซฮีร้องไห้อีกครั้ง.. นึกอยากจะออกจากวงเสียให้รู้แล้วรู้รอด...
แต่...
ถ้าหากนี่มันเป็นแค่แผนที่อยากจะทำให้เธอลาออกจากวงไปเองล่ะ...
อานโซฮีฉุกคิดขึ้นมา.. เพราะมินซันเยก็เป็นผู้หญิง คงไม่นึกพิศวาทอะไรเธอนักหรอก
แต่ที่ทำแบบนี้ เพราะอยากให้เธอขายหน้า และรู้สึกกลัวที่จะเข้าใกล้มากกว่า...
หึหึ...
คิดว่ามันง่ายงั้นเหรอ...คิดว่าชั้นจะยอมง่ายๆงั้นเหรอ!!!
อานโซฮีคิดอย่างฮึกเหิม...ก่อนจะลุกขึ้นมา มองใบหน้าที่ไร้ซึ่งเครื่องสำอางค์ของเธอในกระจก
รู้จักอานโซฮีน้อยไปแล้ว... มินซันเย!!
ชั้นจะพิสูจน์ให้ดู ว่าต่อให้เธอกดขี่ข่มเห่งแค่ไหน ชั้นก็จะไม่มีวันออกไปจากวงนี้
ชั้นจะทำความฝันของชั้นให้สำเร็จให้จงได้ และมันไม่เกี่ยวกับเธอ!!
คอยดูวันนั้นแล้วกัน!!!
ความคิดเห็น