คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter#10 ร้ายเริ่มกลายเป็นดี
"อ้า...เสร็จซะทีน้าคะ MV ตัวแรกของพวกเรา" ซอนมีร้องอย่างร่าเริง เมื่อเย็นวันนั้นผ่านไปอย่างราบรื่น
"ยังไม่เสร็จจ้ะ...ต้องตัดต่ออีกเยอะเลยละ" ปาร์คเยอีนเอ่ยเตือนด้วยความเอ็นดู ซอนมีจึงทำแก้มป่องใส่อย่างงอนๆ
"แต่งานของพวกเราเสร็จแล้ว...ซอนมีจะหมายความว่าอย่างนั้นใช่มั๊ยล่ะ" ยูบินพูดแก้ให้
ซอนมีรีบพยักหน้าแล้วหันมายิ้มให้ยูบินอย่างร่าเริง ..ขณะที่ปาร์คเยอีนหัวเราะอ่อนๆ
"เอาละ..กลับบ้านกันเถอะ..." ปาร์คเยอีนเอ่ย เธอมีหน้าที่ไปส่งทุกคน เพราะซอนมีนั้นยังเด็ก ส่วนยูบินก็ไม่มีรถ
ขณะที่อานโซฮีเร่งฝีเท้าเดินตามมินซันเยมาที่ลานจอดรถ... แต่อีกฝ่ายก็ทำเป็นเหมือนไม่เห็นซะ
เธอกดปุ่มกุญแจอัตโนมัติให้รถร้องเป็นสัญญาณว่าปลดล็อกแล้ว แล้วลงไปนั่งบนรถของตนเองคนเดียว
"อ้าว...โซฮี ..กลับด้วยกันมั๊ยจ๊ะ" ปาร์คเยอีนตะโกนถาม
"ไม่เป็นไรค่ะ" อานโซฮีตะโกนตอบกลับไป และนั่นก็ทำให้มินซันเยเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายแวบหนึ่งอย่างงุนงง
แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจได้อย่างเดิมภายในเวลาอันรวดเร็ว... ปาร์คเยอีนจึงยักไหล่ ก่อนจะออกรถไป
อานโซฮีเปิดประตูรถสีแดงของมินซันเย แล้วนั่งลงที่เบาะข้างๆ ... อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองอย่างเย็นชา..
"ทำไมไม่กลับกับยูบินล่ะ..." นี่ถือเป็นคำพูดแรกของวัน
"ก็ชั้นมากับเธอ ... จะให้กลับกับคนอื่นได้ยังไงล่ะ" อานโซฮีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
มินซันเยหันมามองเธอแวบหนึ่ง ด้วยแววตาแบบที่อานโซฮีไม่เคยเห็นจากคนที่อยู่ตรงหน้ามาก่อน..
มันดูเศร้าระคนน้อยใจอย่างไรก็ไม่รู้...
"ทำไมยังไม่ถอดออกอีกล่ะ...เดี๋ยวแผลก็เน่าหรอก" อานโซฮีเอ่ยถามอย่างหาเรื่องคุย
เมื่อสังเกตุพลาสเตอร์ลายการ์ตูนสีส้มสะท้อนแสงบนมือที่จับพวงมาลัยอยู่...
"ลืม..." มินซันเยตอบหน้าตาย ก่อนจะค่อยๆลอกมันออกแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างรวดเร็ว
"แน่ะ!! ยังมาทำตัวถามคำตอบคำ นี่ถามจริงๆ...โกรธอะไรชั้นนักหนาฮะ" อานโซฮีชักหมดความอดทน
"เปล่า..." มินซันเยก็ยังคงตอบหน้าตาย
"โอ๊ย!!" อานโซฮีร้องอย่างหมดความอดทนพลางกุมหัว
"จะต้องทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธเนี่ย...ดีกันน้าๆๆ ดีกัน ต่อไปชั้นจะไม่ทำท่ารังเกียจเธออีกแล้วน้า"
อานโซฮียื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้ามินซันเย อีกฝ่ายทำหน้านิ่งแต่ในใจอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้
ที่คนอย่างอานโซฮียอมง้อเธอขนาดนี้...แต่กระนั้น เธอก็ยังคงไว้เชิง..
"ถ้าอยากให้หายโกรธน่ะเหรอ..." มินซันเยเอ่ยถาม อานโซฮีตาเป็นประกายอย่างดีใจเห็นได้ชัด
"ใช่ๆ...ชั้นจะยอมทำทุกอย่างเลยนะถ้าเธอจะหายโก.. / จูบชั้นสิ.."
อานโซฮีกำลังสาธยายอยู่ก็ต้องสะดุดทันควัน เพราะคำพูดที่มาจากปากอีกฝ่าย ทำเอาเธออ้าปากค้างโดยไม่ได้ตั้งใจ
"หา...ว่าไงนะ?" อานโซฮีถามทั้งๆที่ยังปากค้างอยู่
ใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้าก็ยังเป็นหน้าตาย...ไม่ยิ้ม ไม่มีแววขี้เล่นอย่างเดิมแต่อย่างใด
"จูบชั้นสิ..."
มินซันเยเน้นคำ ...ทำเอาอานโซฮีนิ่งอึ้ง ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ แต่หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
ตาย...ไม่รู้ยัยนี่จะอยากทดสอบอะไรขึ้นมาอีก...ชั้นควรจะทำยังไงดีเนี่ย....
อานโซฮีอยากจะกุมขมับ ...แต่ใบหน้าของมินซันเยก็เรียบเฉยเหลือเกิน
ไม่ได้ล้อเล่นแล้วใช่มั๊ย...ไม่ได้ล้อเล่นแล้ว... T_T
"ถ้าจูบแล้ว...จะหายโกรธงั้นเหรอ?" อานโซฮีเอ่ยถาม มินซันเยพยักหน้าแต่สีหน้านิ่งเช่นเดิม
อานโซฮีถึงกับกลืนน้ำลายลงคอลำบากยากเย็น...
เธอไม่เข้าใจตนเองเลยว่าทำไม ในนาทีนี้ ถึงอยากจะยอมคนตรงหน้าไปเสียหมด
เพียงแค่ขอให้เค้า...หายโกรธเธอก็พอ
อานโซฮีจึงพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะตั้งท่าอย่างตั้งใจ มินซันเยจึงหลับตาลง
อานโซฮีสูดลมหายใจลึกอย่างกล้าๆกลัวๆ...ก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้มินซันเย
ค่อยๆเข้าไปใกล้มากขึ้น...ทีละนิด...ทีละนิด... จนรู้สึกได้ถึงรัศมีความร้อนบนใบหน้าของอีกฝ่าย
และลมหายใจที่ใกล้ชิดกันเข้าไปทุกที...ทุกที...
และ...
จุ๊บ!!~ ..... อานโซฮีหลับตาปี๋ ก่อนจะจุมพิตที่แก้มของมินซันเยเบาๆ
แล้วรีบถอยกลับไปนั่งพิงเบาะรถอย่างเขินๆ... มินซันเยลืมตาขึ้นมาก่อนจะตัดพ้ออีกฝ่าย
"นี่มันหอมแก้มนะ ไม่ใช่จูบ" มินซันเยเอ่ยยิ้มๆ ..ดูท่าทางเธออารมณ์ดีขึ้นเยอะ
"ก็ชั้นทำเป็นอยู่แค่นี้นี่นา...ไปได้แล้ว สตาร์ทรถไป!" อานโซฮีหน้าง้ำหน้างอ ก่อนจะออกคำสั่ง
มินซันเยหัวเราะร่า ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วบึ่งออกไปจากลานจอดรถนั้น
"อยากให้ชั้นหายโกรธขนาดนั้นเลยหรอ?" มินซันเยเอ่ยถามอย่างร่าเริง
"ก็...ก็...ไม่รู้สิ เวลาเธอไม่คุยกับชั้นมันแปลกๆนี่นา" อานโซฮีกอดอกก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทางในแบบที่เธอชอบทำ
มินซันเยหันมองหน้าอานโซฮีด้วยแววตาเอ็นดู...
"ชั้นก็ไม่รู้นะว่าเธอโกรธชั้นเรื่องอะไร...แต่..ชั้นก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้... เรากัดกันเหมือนเดิมก็ดีแล้วนะ..."
อานโซฮีเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก ราวกับความคิดมันไปเร็วกว่าคำพูด...
มินซันเยหันมองหน้าอานโซฮี ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวคนที่เด็กกว่าอย่างเอ็นดู
แม้จะไม่รู้ความหมายในทีว่าอานโซฮีหมายถึงอะไรกันแน่ แต่เธอก็ดีใจที่อานโซฮียังอยากให้เธอคุยด้วยอยู่บ้าง
"ว่าแต่เธอ...ชอบยูบินจริงๆน่ะเหรอ" มินซันเยเอ่ยถาม และคำถามนี้ยิ่งทำให้อานโซฮีฉุกคิดมากยิ่งขึ้น
อย่าบอกนะ...ว่าเธอโกรธชั้นเรื่องนี้???
"ชอบสิ...ชอบจริงๆ" อานโซฮีเอ่ยอย่างมั่นใจ ก่อนจะหันไปมองหน้ามินซันเยที่เจื่อนไปนิดหน่อย
"ชอบแบบพี่สาวน่ะ...เค้าเป็นคนที่น่าชื่นชมออกนะ.." อานโซฮีเฉลยออกมาพร้อมรอยยิ้ม
ทำให้มินซันเยแทบกลั้นการถอนหายใจอย่างโล่งอกไว้ไม่ทัน...แต่ก็มีสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด
แม้อานโซฮีจะไม่ได้สังเกตุเห็นและไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไรก็ตาม...
เมื่อรถสีแดงของมินซันเยจอดเทียบหน้าบ้านของอานโซฮี...ฝ่ายที่ติดรถมาด้วยก็เอ่ยขอบคุณก่อนจะตั้งท่าก้าวลงรถ
"เดี๋ยว...โซฮี.." มินซันเยเอ่ยรั้งเอาไว้ ทำให้อีกฝ่ายหันมามองเธออย่างงุนงง
"เรื่องเมื่อวันนั้น...ในลิฟท์น่ะ.." มินซันเยเอ่ย ทำให้อานโซฮีหน้าแดงขึ้นมาอีก
"เอ่อ...คือ...ชั้น ... " มินซันเยตะกุกตะกักบ้าง เมื่ออีกฝ่ายมองกลับมาตาแป๋ว...ด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
"ชั้นขอโทษนะ..." มินซันเยเอ่ยเบาๆ...ราวกับไม่เคยเอ่ยคำนี้มาก่อนในชีวิต แต่นั้นก็ทำให้อานโซฮียิ้มกริ่มออกมาทันที
"ไม่เป็นไร...เธอยกโทษให้ชั้น ชั้นก็ยกโทษให้เธอได้เหมือนกัน..." อานโซฮีเอ่ย ทำให้มินซันเยยิ้มออกมาได้ทันที
"แต่จำไว้นะมินซันเย...การให้อภัยน่ะ...มันคือการให้ที่ดีที่สุด..." อานโซฮีเอ่ยราวกับให้โอวาท
"และคนที่กล้าเอ่ยคำขอโทษน่ะ...ก็ทำให้มันเป็นของขวัญที่ล้ำค่าจากการกระทำที่กล้าหาญที่สุดเช่นกัน..."
อานโซฮีเอ่ยจบแล้วยิ้มให้มินซันเยอย่างเต็มใจเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เคยรู้จักมินซันเยมา...
ก่อนจะขยิบตาให้อีกฝ่ายแล้วเปิดประตูรถลง เดินเข้าบ้านไป...
--------------------------------------------------------------------------------
ยัยนั่น...เวลาคุยดีๆ ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ...ไม่เห็นจะเหมือนคราวที่แล้วเลยที่น่ากลัวจนขนลุก
คราวนี้มันกลับรู้สึกสบายใจอย่างไรก็ไม่รู้นะ...
อานโซฮีคิดในใจเมื่อทรุดตัวลงบนเตียงนอนในห้องนอนส่วนตัวของตนเอง
บรรยากาศช่างแตกต่างกับวันนั้นที่กลับเข้ามาในห้องพร้อมรอยน้ำตาเหลือเกิน
วันนี้มีแต่รอยยิ้มให้เดินอมยิ้มเข้ามาตั้งแต่หน้าประตู...เมื่อมิตรภาพเริ่มต้น ...
----------------------------------
ยัยนั่น...ดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุชะมัด ความคิดความอ่านอะไรบางทีก็ดูโตกว่าเราอีกนะ
มินซันเยคิดขณะหักรถเลี้ยวกลับ ..
เห็นทีจะต้องมองเด็กเอาแต่ใจคนนี้ในมุมใหม่เสียแล้ว
มินซันเยยิ้มๆ ก่อนจะคว้าพลาสเตอร์สีส้มในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาแปะตรงหน้าพวงมาลัย ... แล้วนั่งยิ้มให้กับมัน
ความคิดเห็น