ฟิ ค โ อ เ ม ก้ า ช า น แบ ค

ลำดับตอนที่ #2 : โ อ เ ม ก้ า ต อ น หนึ่ ง

© themy butter

CHAP ONE – เรื่องวันนั้น

ผมและแบคฮยอนเป็นรูมเมทกันครับ เราเป็นเพื่อนกัน.. แต่เป็นเพื่อน Sex .. อย่าพึ่งตกใจครับ คุณอยากรู้ใช่มั้ยครับว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ไว้ผมจะเล่าให้ฟังแล้วกัน

เราสองคนอยู่ด้วยกันตั้งแต่ขึ้นปี 1 ต่างคนก็ต่างไม่รู้จักกัน ตอนแรกก็เป็นเพื่อนกันธรรมดานะ แต่แบคฮยอน... เอ่อ จะให้ผมเล่าเลยมั้ยอะ งั้นเล่าเลยแล้วกัน

พ่อของแบคฮยอนเป็นคนที่มีหน้ามีตาทางสังคม จนไม่มีเวลามาดูแลหรือสนใจลูกสักเท่าไหร่ เขาเลยจ้างคนมาดูแลแบคฮยอนแทน เอ่อ เหมือนแม่นมที่ค่อยดูแลทุกอย่าง แต่ว่าแม่นมที่ว่านั้นเขาเป็นผู้ชาย เพราะพ่อมันคิดว่าถ้าได้ผู้ชายมาดูแลตัวมัน มันจะเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง

แต่ผมว่า..

ผมว่าพ่อแม่งพลาดดด

คนดูแลของแบคฮยอนทำทุกอย่างจริงๆครับ แบคฮยอนตอนมาอยู่กับผมแรกๆมันทำอะไรไม่เป็นเลยจริงๆ แม้แต่.. เรื่องอย่างว่าของผู้ชาย มันบอกผมว่า คนที่ดูแลมันจะทำให้มันตลอด แถมยังสอนมันเคะ.. เคะในที่นี่ก็คงรู้กันอยู่อะนะ เขามีทั้งเซ็กส์ทอยทั้งอะไรให้มันอะ มันเลยเป็นคนบ้าเซ็กส์มากๆ

แบคฮยอนเล่าว่า เขาจะช่วยมันเฉยๆ แต่ไม่เคยใช้ส่วนนั้นเข้ามาในตัวมันสักครั้ง ส่วนใหญ่จะช่วยด้วยเซ็กส์ทอย อ่านแล้วรู้สึกหยึยๆมั้ยครับ ครั้งแรกผมก็กลัวมันเหมือนกันแหละ

แต่ถ้าถามถึงตอนนี้หรอ..

เอ่อ ชินแล้วแหละ

พอแบคฮยอนขึ้นปี 1 มันขอพ่อมันมาอยู่หอพัก นั้นเป็นเพราะเหตุผลอะไรซึ่งตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ มันไม่คิดเลยว่าตัวเองทำอะไรไม่เป็น นั้นแหละครับ ความทุกข์ทรมานทั้งหมดมันเลยตกมาที่รูมเมทอย่างผม แต่ก็ยังดี แบคฮยอนมันอาบน้ำเป็นนะ

หน้าที่ของผมในช่วงนั้น

ตั้งแต่ตื่นยันนอน.. ทำกับข้าวให้มันบ้างล่ะ ซักผ้าให้อีกล่ะ รีดผ้าให้ โอ๊ยยยย สารพัดจะทำเลยครับ คนบ้าอะไรเกิดมาไม่เคยทำอะไรเป็นสักอย่าง ผมนี่แม่ปล่อยให้ทำงานบ้านเองครั้งแต่ตอน 4 ขวบ ผมก็เลยทำเป็นอยู่บ้าง

 รวมถึง เรื่องบนเตียง

ย้อนกลับไป

คืนวันแรกของการอยู่หอพัก

22.00 น.

ร่างเล็กที่ขอตัวไปอาบน้ำ ไม่นานนักเขาก็เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับสวมชุดนอนกางเกงขาสั้นลายคุมะสีชมพู กอดตุ๊กตาหมี ทำท่าทางน่ารักเดินดุ่มดุ่มมาหาผม  แต่... เดี๋ยวนะ เอาหมีเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำ

"ปาร์ค ชานยอล.." สะกิดไหล่

"ห๊ะ" ผมหันไปหาคนตัวเล็ก

"เอ่อ ช่วยเค้าหน่อยนะ วันนี้เค้ายังไม่โอเมก้าเลย"

"อะ โอเมก้า? อะไรอะ" ผมถึงกับนิ่วหน้า เมื่อได้ยินประโยคที่คนตัวเล็กพูดขึ้น

โอเมก้าที่กินเป็นอาหารเสริมปะ หรืออะไร โอเมกง โอเมก้า

"เอ่อ ก็แบบนี้อะมานี่ๆ" คนตัวเล็กดึงแขนและลากผมไปที่เตียงสีชมพูลายคุมะ เตียงของเขานั้นแหละ แบ้วซะ

"แบบนี้นะ" อีกคนวางตุ๊กตาหมีลง ก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเหลือแค่กางเกงในตัวสีขาวสะอาด

"ดะ เดี๋ยวๆอะไรเนี่ย" ผมตกใจกับสถานการณ์ข้างหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าของคนตัวเล็ก แต่ไม่ทัน คนตัวเล็กดันไหล่ผมลงไปนอนราบกับเตียงแล้วเขาก็ขึ้นมาคร่อมตัวผม ม่ายยยยยย ตรงนั้นมัน... เขานั่งทับน้องน้อยผมอยู่นะ

"ก็โอเมก้าไง จงอินพ่อบ้านส่วนตัวของเค้าบอกว่าแบบนี้เป็นโอเมก้า ยอลไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวก็ชิน เค้าก็... ทุกวันแหละ ยอลช่วยเค้านะ" แบคฮยอนทำหน้าตาเป็นหมาน้อยน่าสงสาร ก่อนจะโยกส่วนล่างไปมา

ผมนี่กลืนน้ำลายลงคอเลยครับ รู้สึกเสียววู้บขึ้นมาถึงหน้า ทำไงดี ทำไงดี

เอ้า นี่ผมจะกินผู้ชายด้วยกันเองหรอ ไม่นะผมเป็นผู้ชายอะ ผู้ชายแท้ๆที่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อน แบคฮยอนนายเป็นครายยยยย นายมาอ่อยผมทำไม

“ตกลงมั้ย..?” ร่างเล็กก้มลงกระซิบมาถามที่ข้างหูผมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทำให้ผมมีความรู้สึกร้อนๆที่หู หูผมนี่แดงเลยครับ ทั้งหูทั้งหน้าเลยแหละ

“หยุดเถอะแบคฮยอน เราเป็นเพื่อนกันนะ” ผมกลั้นใจตัวเองพูดออกไปก่อนจะดันคนตัวเล็กออกห่างตัว แล้วลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ

ร่างกายส่วนล่างของผมตอนนี้มันคับแน่นและตึงไปหมด รู้สึกปวดหนึบมากอยากจะปลดปล่อยมันออกมา

ตึก ตึก

ทำไมหัวใจเต้นเร็วขนาดนี้

ผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงสวยๆเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่ทำไมเหตุการณ์เมื่อกี้มันถึงมีผลต่อจิตใจผมเหลือเกิน หัวใจที่เต้นเร็วกว่ามือที่ขยับถี่อยู่ตอนนี้ มันแถบจะระเบิดออกมาก่อนส่วนล่างของผมซะอีก

ชานยอลมึงเป็นผู้ชายนะ มึงห้ามหวั่นไหวกับเขาเด็ดขาด นี่ขนาดยังไปไม่ถึงไหนมึงยังใจสั่นขนาดนี้ ถ้ามากกว่านี้ แม่มึงรู้ คงตัดคอมึงทิ้งเหมือน มนัสวี เป็นแน่แท้ ผมไม่รู้นะว่าแม่ผมจะชอบหรือไม่ชอบ แต่ถ้าผมทำผมก็รู้สึกผิดกับแม่ผมอยู่ดีอะ

จากการทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินออกมาเพื่อจะนอน ตาเหลือบไปมองร่างเล็กที่คลุมโปงนอนนิ่งไม่มีเสียงใดๆ คงหลับแล้วมั้ง ผมก็คงจะนอนได้แล้วแหละ

เตียงที่หอเป็นเตียงเดี่ยวแยกกันสองเตียง ห้องนึงอยู่ได้แค่สองคนแชร์ค่าห้องกันแต่ผมอยู่ฟรี เพราะเป็นเด็กโควต้าไง ฮ่าๆ เตียงผมกับแบคอยู่ห่างกันประมาณ 3 เมตรได้ หอที่อยู่ค่อนข้างจะเหมือนคอนโดมากกว่า เป็นหอในมหาลัย มหาลัยที่นี่เป็นมหาลัย ของคนมีเงินเท่านั้นแหละที่จะเรียนได้ จริงๆผมก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น ที่ได้เข้ามาเรียนที่นี่เพราะได้โควต้าคณะดนตรีเฉยๆหรอก ก็อย่างที่บอกฟรีทุกอย่าง เห็นแบบนี้ผมเก่งดนตรีนะ

มหาลัยมุนอา เป็นมหาลัยเอกชนที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆของเกาหลี มุนอา문아ที่แปลว่าผู้ดี เอาง่ายๆก็มหาลัยของผู้ดีนั้นแหละครับ แบคฮยอนนี่ก็ผู้ดีใช้ได้นะ มีคนดูแลส่วนตัวขนาดนั้น แต่ก็ช่างเขาเถอะ

นอนเถอะชานยอล ดึกแล้วพรุ่งนี้มีรับน้อง แปดโมง

“อึก อื้อออ”

เสียงอะไรวะ

          “อืออออ”

          เหมือนผมจะได้ยินเสียงครวญครางมาจากมุมห้องมุมหนึ่ง ผีรึเปล่าวะ

          “ฮืออออ” เสียงครวญครางเมื่อครู่เปลี่ยนกลายเป็นเสียงร้องไห้แทน ทำให้ผมต้องทำใจกล้าลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆห้อง เสียงนั้นมาจากเตียงของแบคฮยอน แบคฮยอนร้องไห้หรอ เป็นอะไรของเขา อดเป็นห่วงไม่ได้แหะ ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหาคนตัวเล็กที่นอนสะอึกสะอื้อร้องไห้อยู่

“นายเป็นอะไรรึเปล่า ... แบคฮยอน”

“ชานยอลเค้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ” ซวยไปดิครับ นี่ผมทำลูกชาวบ้านเขาร้องไห้

“มะ ไม่ใช่งั้น คือนายเป็นผู้ชายไง จะให้ฉันทำแบบนั้นมันจะบ้าหรอ นายมีมือก็ทำเองดิ” พูดจบประโยคผมก็หันหลังให้คนตัวเล็ก ไม่กล้าสบตาอะ

ตึกตัก

“ขอร้องนะยอล ทำให้เค้าหน่อยนะ” แบคฮยอนเอื้อมมือมาจะแขนผม เสียงออดอ้อนเมื่อครู่ทำให้ผมรู้สึกใจอ่อนลงนิ๊ดดดดนึง

“เออๆ ก็ได้แล้วเรื่องนี้ห้ามไปเล่าให้ใครฟังนะ ว่าฉันทำให้นาย” แบคฮยอนพยักหน้ารับคำตอบรับของผม

จะเป็นยังไงต่อไปก็ช่าง เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน เขาเป็นเพื่อนผม ผมขอคิดแค่นี้แล้วกัน

มือหนาค่อยๆลูบเช็ดคราบน้ำตาของใบหน้าเล็ก แสงไฟที่สอดแทรกมาตามช่องว่างของผ้าม่านกระทบมาที่ใบหน้าหวานของอีกคนพอดี ทำให้ผมรู้สึกเคลิ้มและใจลุ่มลอยไปกับใบหน้าสวยปากหนาค่อยๆก้มลงจูบประทับริมฝีปากร่างบางช้าๆอย่างอ่อนโอน ตอนนี้ผมลืมไปเลยว่า เขาเป็นผู้ชาย ลิ้นร้อนค่อยๆสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากสีชมพู แต่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะตกใจกับดุนลิ้นของผมไม่น้อยและตามมาด้วยการกัดที่แสนเจ็บปวด ทำให้ผมต้องรีบผลักปากออกอย่างอัตโนมัติ

"ยอลทำบ้าอะไรเนี่ย"

          “ก็จูบไง”

"จงอินไม่ได้สอนให้ทำแบบนี้ เค้าไม่เคย...” คนตัวเล็กเบนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

"โอเคๆ แล้วจงอินสอนทำแบบไหนบ้าง" ผมพยายามเรียกสติและอารมณ์ตัวเองกลับมาสนใจคนตรงหน้าแทน จงอินจงองอะไรนี่มันเป็นคนดูแลแบบไหนวะครับเนี่ย นี่มันกะจะให้แบคฮยอนทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลยรึไง แล้วผมจะไปจูบเขาทำไมครับเนี่ย -0-

"จงอินชอบเอามือมาทำแบบนี้... กับตรงนั้น" คนตัวเล็กสาธิตโดยการขยับมือขึ้นลงกลางอากาศ จินตนาการเอาครับว่าคืออะไร

"ตรงนี้?”

"ชะ ใช่" ผมจัดการถอดกางเกงนอนและกางเกงชั้นในสีขาวออกจากเรียวขาขาวของแบคฮยอนเผยให้เห็นแกนกายเล็กที่ตั้งขึ้นสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลก เห็นได้ชัดเจนเลยว่าร่างบางตรงหน้าเสี่ยน (อยาก) มากแค่ไหน ก่อนจะใช้มือชักรูดแกนกายเล็กขึ้นลงช้าๆ แล้วค่อยๆเพิ่มความถี่ขึ้น

"ทำแบบนี้หรอ นายทำเองไม่เป็นหรอ" ผมเงยหน้าขึ้นไปถามคนตัวเล็ก เขาส่ายหน้าช้าๆ พลางบีบไหล่ผมเพื่อระบายอารมณ์

ผู้ชายบ้าอะไรปลาฉลามตกใจเองไม่เป็น (SHARK WOW)

"อะ อ๊า จะ จงอิน บอกว่าห้ามทำเองมันสกปรก" ร่างเล็กพูดเสียงสั่น "เร็วๆนะชานยอลเค้าง่วง อะ อ๊า" แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่อิเสียงครางข้างหลังนี่มันยิ่งทำให้ความร้อนในร่างกายผมพุ่งปี๊ดดด (อีกรอบ)

"อื้อ ชะ ชานยอลช่วยเค้าแบบนี้ทุกวันได้มั้ย อะ อ๊าาา"

"แฮก แฮก…”

"ชานยอล อะ อ๊า!!" ร่างบางกระตุกน้ำสีขาวขุ่นออกจากแกนกายแข็ง ก่อนจะล้มตัวนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง

ผมได้แต่จ้องมองร่างของแบคฮยอนที่นอนหอบถี่ แต่ในใจตอนนี้ผมมีคำถาม

"แล้วแบคเคยช่วยจงอินแบบนี้มั้ย" นี่แหละคำถามผม

"( _ _   ‘) ( ‘  _ _ )" คนตัวเล็กส่ายหน้า

"งั้นนายนอนต่อเลยนะ" ผมยิ้มพลางลูบหน้าผากคนตัวเล็ก ก่อนที่อีกคนจะหลับตาลงแล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ตอนนี้ร่างกายส่วนล่างของผมมันคับแน่นและตึงไปหมด รู้สึกปวดหนึบมากอยากจะปลดปล่อยมันออกมา (อีกรอบ) แต่ผมคงทำได้แค่

'เดินเข้าห้องน้ำ' อีกครั้ง

นี่ขนาดอ่อยตอนแรกยังคิดเลยว่าจะมองหน้ามันติดได้ยัง แล้วนี่ช่วยมันขนาดนี้ ผมคงต้องเอาปีบคลุมหัวเวลาออกไปไหนมาไหนแล้วมั้ง ไม่อยากจะเจอใคร นี่ผมช่วยผู้ชายด้วยกันเองหรอเนี่ย

พรุ่งนี้ผมจะมองหน้าแบคฮยอนติดได้ยังไง

กลับไปนอนที่เตียงตัวเองก็ได้ว้าาา

06.00

“ปาร์ค ชานยอล เฮ้ เฮ้ๆ ตื่นเร็ว เช้าแล้วนะ เดี๋ยวรุ่นพี่ดุเอานะ” รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับตัวเอง ทำให้ผมต้องเบิกตามอง และไม่ใช่ใครที่ไหน แบคฮยอน

เรื่องเมื่อคืนฝันรึเปล่า

“ชานยอลเค้าหิวแล้วอะ ทำให้อะไรกินหน่อยดิ” แบคฮยอนออดอ้อนผมด้วยการทำท่าทางน่ารัก นี่คิดว่าน่ารักมากมั้ยห๊ะ

เออ น่ารักจริงๆแหละ

ตื่นมาก็ใช้เลยครับ

“ทำไม่เป็นอะ ทำกินเองดิ” ผมปฎิเสธหน้าตายด้วยน้ำเสียงห่าวๆ พร้อมกับผลักคนตัวเล็กออกไปห่างๆตัวก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมโปงแล้วล้มลงนอนต่อ

“แบคฮยอนนนน กินอารายย” สุดท้ายแล้วผมก็ต้องทำเพราะแบคฮยอนร้องไห้เสียงดังลั่นห้อง กลัวห้องอื่นเขามาเคาะประตูด่าน่ะสิ คนบ้าอะไรเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้ดั่งใจอะไรก็ร้องไห้ ผมจะทนอยู่กับเขาได้นานแค่ไหน ก็อย่างว่าผมเป็นเด็กโควต้า มีปัญหาอะไรกับใครในมหาลัยไม่ได้หรอก ถ้ามีก็ไม่มีที่เรียนน่ะสิ

“อะไรก็ได้ เอาที่ยอลทำได้แบคกินหมดแหละ” แหม ดูทำหน้าเข้าเมื่อกี้ยังร้องไห้งอแงอยู่เลย จริงๆผมก็ทำอาหารเป็นนะ ที่พูดไปว่าทำไม่เป็นเพราะขี้เกียจน่ะ แม่ผมก็เปิดร้านอาหารแนวอิตาเลียน ที่ Myeongildong gu Seoul 312-86 ชั้น 2 ชื่อร้าน VIVAPOLO สำหรับใครที่ไปเกาหลี ว่างๆก็ไปอุดหนุนกันได้นะครับ

พ่อแม่ของเขาทำงานอะไรวะ นี่ถ้าผมมาอยู่ที่นี่โดยไม่เอาอะไรมาเลย ผมก็อยู่ได้นะ คือคนที่บ้านแบคเอามาให้ทุกอย่างเลยอะ อาหารไม่ขาด มีทั้งสำเร็จรูปและไม่สำเร็จรูปอยู่เต็มตู้เย็นและนอกตู้เย็น เอาง่ายๆเต็มห้องครัว คือมีพร้อมทุกอย่าง จริงๆผมว่ามันนอนบ้านตัวเองยังได้เลย แต่เจอกันได้ไม่เท่าไหร่ผมก็ไม่อยากรู้หรอกว่า พ่อแม่เขาทำงานอะไร มีรายได้เท่าไหร่ ฐานะที่บ้านดีแค่ไหน มันดูสอดเรื่องของเขาเกินไปผมไม่ใช่คนแบบนั้น ฮ่าๆ แม่สอนมาดีก็งี้แหละครับ (จ่ะ -_-‘)

ว่าไปก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้..

ฝันรึเปล่า

“เสร็จยังอะเค้าหิวแล้ว” เสียงเร่งเร้าของแบคฮยอนดังขึ้นเหมือนเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง

สึด ไข่ดาวไหม้ -0-

รู้ตัวอีกทีไข่ก็ไหม้ไปเกือบครึ่ง แม่งจะด่ากูเปล่าวะ ช่างเหอะกินๆไปถ้ามันด่าก็ทำให้ใหม่ละกันขี้เกียจ เอาฟองไหม้ๆให้มันกินนี่แหละ ลูกคุณหนูแบบนั้นคงไม่รู้จักไข่ดาวไหม้หรอก

“มาแล้วๆๆ” ผมยกจานอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะ แบคฮยอนที่ใจจดใจจ่อกับอาหารทำท่าทางดีอกดีใจ

“อะไรอะ?” แบคฮยอนเงยหน้ามามองผม ผมเลยพยักหน้ากลับไป

“ไข่ดาวน่ะ กินไปเถอะ” ผมก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าตรงหน้า โดยไม่สนใจอีกคนที่ทำหน้าทำตาสงสัย มองจานอาหารของผมและเขาสลับกันไปมา

“ทำไมไข่ยอลไม่ดำ ไข่เค้าดำล่ะยอล” คนตัวเล็กเงยหน้าถามผมพร้อมกับมองจานข้าวสลับกัน

“อ้อ ไข่ดาวใส่ซอสจาจังน่ะ ลองกินดูสิ”

“จริงหรอ แสดงว่ายอลทำให้เค้าพิเศษดิ ใส่ใจเค้าด้วย ยอลน่ารักจัง” แบคฮยอนพูดจบก็ค่อยๆจับช้อนส้อมขึ้นมา ตักไข่ดาวคำเล็กเข้าปากช้าๆ ผมใจจดใจจ่อจ้องมองดูและลุ้นมากกับการตักไข่เข้าปากของแบคฮยอน จะคายออกมาหรือจะกลืนลงไปแล้วด่าผมไฟแลบ

“อื้อออ ยอล อร่อยอะ” อ่าวเชี่ยยยย ชอบเฉยเลย ผมนี่อึ้งไปเลยครับ กะจะแกล้งแต่กลับชอบ นี่มึงพูดประชดกูเปล่าเนี่ย T______________T

“ชะ ชอบจริงดิ”

“ใช่อร่อยดีอะ ตอนเย็นขอแบบนี้อีกนะยอล เค้าชอบกินขมๆ เค้าชอบไข่ดำอะ” ไข่ดาวดำดิ... ยี๋ นี่เป็นโรคจิตรึเปล่าครับเนี่ย อยู่นานๆผมต้องเป็นบ้าตายแน่ๆอะ

“อะ เออ”

“ยอลนี่น่ารักนะ แถมยังนิสัยดีอีกต่างหาก ดีใจอะที่ได้รูมเมทดีๆแบบชานยอล” คนตัวเล็กกินไข่ดาวไหม้ของผมอย่างเอร็ดอร่อย พูดเอ่ยชมผมซะยกใหญ่ ถามผมมั้ยว่าผมดีใจรึเปล่า นี่ผมอยู่กับคนโรคจิตชัดๆ

จะว่าไปแบคฮยอนเขาก็น่ารักดีนะ เวลาแบบนี้

เรื่องเมื่อคืนฝันไปรึเปล่า... มันอดคิดไม่ได้จริงๆ

“เรื่องเมื่อคืน…” สุดท้ายผมก็อดใจไม่ไหวจนต้องพูดออกมา

“อ๋อออ ยอลก็โอเคนะ ทำเค้าเสร็จเร็วกว่าจงอินอีกอะ ชอบๆ” อึก ทำไมกล้าพูดเรื่องแบบนี้ได้เต็มปากเต็มคำ ผมนี่อึ้งไปอีกรอบเลยครับ แสดงว่าไม่ได้ฝันแล้วแหละ

“เอ่อ ไม่ใช่ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้นแบคฮยอน คือว่า เรื่องเมื่อคืน นายอย่าไปเล่าให้ใครฟัง ปิดไว้เป็นความลับได้มั้ย”

“…”

“กลัวแม่ฉันไม่ชอบ...”

“แม่ยอลจะไม่ชอบเค้าหรอ” คนตัวเล็กเบะปาก

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ คือแม่ฉันไม่ใช่ไม่ชอบนาย คือฉันกลัวว่าแม่จะไม่ชอบ ฉันไม่รู้ว่าแม่จะคิดยังไง ช่างเหอะแค่นายอย่าไปบอกเรื่องนี้กับใครก็พอ แล้วฉันสัญญาว่าจะช่วยนายทุกวัน”

“จริงนะยอล ยอลพูดจริงนะ เค้าสัญญาเค้าจะไม่เล่าให้ใครฟังเลย จงอินเค้าก็จะไม่เล่าให้ฟัง” ดูท่าทางแบคฮยอนจะดีใจเป็นพิเศษถึงขนาดลุกขึ้นมากอดผมที่นั่งกินข้าวอยู่อีกฝั่ง

“เดี๋ยวๆ มีอีกเรื่อง”

“อะไรอะ”

“อิกอดแบบนี้อะไม่ต้อง แล้วความสัมพันธ์ของเราสองคนแค่เพื่อนก็พอ โอเคนะ”

“อื้ม ... โอเค” ^_______^