The Mirror กระจกสลับชีวิต

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 (ฉบับทดลองอ่าน,เต็ม) หน้ากระจกบานที่ 7

หน้ากระจกบานที่ 7

อยู่ในร่างผู้หญิงมาได้สัปดาห์นึงละ ส่วนหนึ่งมันก็เริ่มชินสภาพ อีกส่วนข้างในลึกๆ ที่ความเป็นผู้ชาย มันก็มีบ้างที่จะมีความคึกคัก เกิดขึ้นตามประสาผู้ชาย

ตอนที่เราเป็นผู้ชาย เมื่อเห็นผู้หญิงบางคนที่ใส่ชุดโฉบฉาบ วับๆ แวมๆ โชว์หวิวให้เห็น เรากลับยิ่งเห็นยิ่งอยากดู แต่เมื่อพอมาเป็นผู้หญิงแล้ว กลับชินตากับสัดส่วนสรีระของผู้หญิง เลยเริ่มเฉยเมยขึ้นกับการมองผู้หญิงอื่นที่ใส่ชุดหวาบหวิวโชว์ส่วนสัด

คงเป็นเพราะยัยนี่เป็นสาวที่มีรูปร่างหน้าตาเรียกว่าดีทีเดียว ประกอบกับตัวผมเองก็รู้สึกชอบยัยนี่มาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แค่พึงมองดูรูปร่างตัวเองในกระจก ก็ทำให้ไม่ต้องไปมองผู้หญิงคนอื่นแล้ว

เอ่อ... การที่ผมมาอยู่ในร่างของผู้หญิงแบบนี้เนี่ย ทำให้นิสัยความเป็นผู้ชายของผมเรียกว่าเกิดการ “ตายด้าน” รึเปล่าเนี่ย

…

และแล้วก็มีอยู่วันหนึ่ง ก็มีเหตุการณ์ที่มาทดสอบให้ผมต้องเลือกที่ปรับสภาพของร่างกายตัวเองเกิดขึ้น

ช่วงเย็นของวันที่ผมจะเล่าให้ฟังนั้น ผมเลิกเรียนตามเวลาปกติ แต่ไม่ได้ใช้รถที่บ้านขับไปเรียน จึงนั่งรถเมล์แวะไปเดินเล่นในห้าง ผมนี่นะชอบเดินเล่นในห้างซะจริง

ขณะที่กำลังเที่ยวอยู่ในห้าง ผมได้ไปนั่งพักที่ตรงม้านั่ง ในมุมหนึ่งของห้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นที่ลับตาสักเท่าไหร่นัก เพราะบริเวณนั้น ก็มีคนทั่วไปนั่งกันอยู่หลายคน

นั่งอยู่ได้สักพักก็สังเกตรอบข้าง เห็นว่า มีผู้ชายหลายคนจ้องมองมาทางเรา แล้วก็มีผู้ชายอยู่ 2 คน ผลัดเข้ามาถามด้วยคำถามเดียวกันว่า

“เท่าไหร่?”

เจอคำถามนี้ ทำเอาผมเริ่มเป็นกังวล ผมจึงตอบกลับด้วยการส่ายหน้ากลับไป สักพัก... ไม่รอช้า ผมจึงลุกออกจากที่ตรงนั้น

มีหนุ่มใจกล้าอีกคนหนึ่ง หลังจากที่เห็นผมเริ่มลุกขึ้นและกำลังจะเดินหนีไปจากตรงนั้น เขาก็รีบเดินเข้ามาหาและบอกกับผม

“ไปหาอะไรทานด้วยกันกับผมสักชั่วโมง - สองชั่วโมง หน่อยมั้ยครับ” เป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีซะด้วย

ผมไม่กล้าพูดตอบรับอะไรกับเขา แล้วรีบเร่งฝีเท้าออกจากตรงนั้น แต่... ผู้ชายคนนั้นเดินตามผมมา ทำไงล่ะทีนี้ ผมก็ได้แต่จ้ำหนีเขา สายตาผมก็เหลือบไปเห็นอะไรดีๆ อยู่ข้างหน้า ผมก็มีไอเดียแวบขึ้นมาในหัว

ผมจัดแจงเข้าไปที่ร้านขายเสื้อผ้าที่ให้ความเป็นส่วนตัวแก่ตัวผมเอง นั่นคือว่าร้านนี้เป็นร้านที่ขายเสื้อผ้าของผู้หญิง จึงทำให้ผู้ชายคนนั้นไม่กล้าตามเข้ามา เขาจึงได้แต่ยืนรออยู่หน้าร้าน

ผมก็ได้เลือกซื้อเสื้อผ้าไว้ชุดนึง จัดแจงให้พนักงานร้านใส่ถุง โดยผมพยายามระมัดระวังไม่ให้ผู้ชายคนนั้นมองมาเห็นของในถุง

ออกจากร้านมา เขาก็พูดขึ้นมาว่า

“อยากได้เสื้อผ้าใหม่ก็ไม่บอก ไม่เห็นต้องเสียเงินซื้อเองเลย ชอบชุดไหน ผมซื้อให้ก็ได้ แค่คุณไปด้วยกันกับผม แค่ชั่วโมงเดียว”

จากนั้นผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ จัดแจงเปลี่ยนชุด จากชุดนักศึกษา มาเป็นชุดไปรเวทที่ซื้อมา จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำ

!!!

“เอ๊ะ! ถึงแม้ชุดเราจะเปลี่ยนแล้ว แต่ถ้าเขาสังเกตจากถุงเสื้อผ้าที่เราซื้อมานี้ล่ะ เขาก็จำเราได้อยู่ดีล่ะ ทำไงดี...”

ผมจึงยังไม่ออกจากห้องน้ำ รอให้มีนักศึกษาผู้หญิงเข้ามา จากนั้นผมก็พูดบอกกับเธอไปตามความจริงว่า ตอนนี้มีผู้ชายเดินตามผมอยู่ ให้เธอช่วยปลอมเป็นผม ถือถุงใบนี้ออกจากห้องน้ำให้หน่อย ผมจะเดินตามออกมาด้วยห่างๆ ระหว่างนี้อย่าเพิ่งให้เขาเห็นหน้า ให้เดินออกจากห้องน้ำไปได้สักพัก แล้วจึงค่อยหามุมที่ทำให้เขาเห็นหน้า พอเขารู้ว่าเธอไม่ใช่ผม เขาก็จะเลิกตาม ส่วนชุดนักศึกษาที่อยู่ในถุง ผมยกให้ ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยเหลือไปในตัว

ผมก็แอบเดินตามดูห่างๆ... สำเร็จ! แผนที่ผมคิดไว้ได้ผล เขาหลงเดินตามนักศึกษาที่ถือถุงไป เมื่อเขารู้ว่าไม่ใช่ เขาจึงเลิกตาม แต่เขายังพยายามที่จะมองหาว่าผมอยู่ที่ไหน

จากนั้นผมจึงรีบเดินออกจากห้าง...